"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Με αφορμή τα όσα διάβασα σε αυτή την ιστοσελίδα για τις εμπειρίες από την άλλη Ζωή του Γρηγορίου που έγιναν με τη βοήθεια του πνευματικού του Αγίου Βασιλείου του Νέου το 10ο αιώνα, θα ήθελα να ζηζητηθεί αυτό το θέμα και να γίνουμε κοινωνοί παρόμοιων εμπειριών από φίλους και μέλη της ιστοσελίδας.
Υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής σχεδόν σε όλους όσους έχουν εμπειρία εξόδου της ψυχής από το σώμα, ότι βλέπουν και ακούνε ενώ αποτελούνται από ύλη που δεν ψηλαφείται.

Επανέρχομαι για μια διόρθωση η εμπειρία από την άλλη ζωή που ανέφερα δεν βρίσκεται στην παρούσα ιστοσελίδα αλλά στο athos.gr στις ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ.

Από το βιβλίο «Η Ζωή μετά το Θάνατο» του Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιεροθέου:
Ο Μέγας Αντώνιος έφθασε κάποτε στο σημείο να δη προσωπικά τέτοια φοβερά πράγματα. Ευρισκόμενος στο κελί του, έφθασε σε αρπαγή και τότε είδε τον εαυτό του να βγαίνει από το σώμα του και να πορεύεται στον αέρα οδηγούμενος προφανώς από αγγέλους. Κάποιοι πικροί και φοβεροί τους εμπόδιζαν να ανέλθουν στον ουρανό και ζητούσαν λόγο για μερικές πράξεις. Τότε οι οδηγούντες τον Μ. Αντώνιο πολεμούσαν με τους δεινούς εκείνους δαίμονες, λέγοντας ότι επειδή όσα διέπραξε από τη γέννησή του τα συνεχώρησε ο Θεός, να τον κατηγορήσουν για όσα έπραξε από τη στιγμή που έγινε μοναχός. «Τότε κατηγορούντων και μη ελεγχόντων, ελεύθερα γέγονε και ακώλυτος η οδός».
Στο βιβλίο αυτό αναφέρεται ότι ο τελωνισμός των ψυχών είναι στην ορθόδοξη παράδοση αλλά οι ψυχές που ζούν κατά Χριστόν δεν περνούν από το μαρτύριο αυτό.
Από Φιλοκαλία, Μεγάλου Αντωνίου Συμβουλές : 116. Όπως το έμβρυο όταν βγει από την κοιλιά της μητέρας του πρόωρα δεν μπορεί να επιβιώσει, έτσι και η ψυχή όταν βγεί από το σώμα χωρίς να έχει φθάσει στη γνώση του Θεού με την ενάρετη ζωή της, δεν μπορεί να σωθεί ή να ενωθεί με το Θεό.
150. Ο Θεός είναι αγαθός και απαθής και αμετάβλητος….ούτε με δώρα κολακεύεται,…Δεν πρέπει να κρίνομε το Θεό με ανθρώπινα κριτήρια. Εκείνος είναι αγαθός και ωφελεί μόνο και ουδέποτε βλάπτει αλλά πάντοτε ο ίδιος απαθής. Ενώ εμείς εφόσον είμαστε αγαθοί ενωνόμαστε με το Θεό. Όταν ζούμε με αρετή ακολουθούμε το Θεό, όταν όμως γινόμαστε κακοί, κάνομε εχθρό μας Εκείνον που δεν οργίζεται χωρίς λόγο, γιατί τα αμαρτήματα δεν αφήνουν το Θεό να μας φωτίζει εσωτερικά, αλλά μας ενώνουν με τιμωρούς δαίμονες. Αν με προσευχές και ελεημοσύνες κερδίσουμε την άφεση των αμαρτιών μας, δεν κολακεύουμε και δε μεταβάλλομε το Θεό, αλλά με τα καλά έργα μας και τη επιστροφή μας σε αυτόν γιατρεύομε την κακία μας και απολαμβάνουμε πάλι την αγαθότητα του Θεού. Ώστε το να λέμε ότι ο Θεός αποστρέφεται τους κακούς είναι σαν να λέμε ότι ο ήλιος κρύβει το φώς του από τους τυφλούς.

Να προτείνω την "Ψυχή μετά Θάνατον" Του Πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ

Ο Γιώργος και ο Παπά-Πέτρος

Αυτή η ιστορία είναι αληθινή μου την είπε ο ίδιος ο άνθρωπος που την έζησε:
Ο Γιώργος στη δουλειά του (γραφείο του) είχε γνωρίσει τον Παπά-Πέτρο εφημέριο σε γειτονικό Ναό. Ο Παπά-Πέτρος ήταν φίλος του προϊσταμένου του, και πήγαινε συχνά στο γραφείο να δη το φίλο του, έτσι τον είχε γνωρίσει και ο Γιώργος, ήταν δηλαδή απλά γνωστοί. Μια μέρα ακούσανε ότι ο Παπα-Πέτρος πηγαίνοντας για το χωριό του με ΙΧ σκοτώθηκε σε τρακάρισμα. Πήγαν όλοι στην κηδεία κανονικά. Μετά από λίγες μέρες προτού γίνει το 40ήμερο ο Παπά-Πέτρος άρχισε να εμφανίζεται στον ύπνο του Γιώργου και κάτι να του λέει. Στην αρχή δεν έδωσε σημασία ο Γιώργος αλλά την τρίτη φορά ο Γιώργος τον είδε πολύ ζωντανά και μάλιστα θυμόταν ότι είχε πεθάνει. Τον ρωτάει λοιπόν:
-Παπα-Πέτρο, τι κάνεις, πως είσαι;
-Γιώργο βρίσκομαι ανάμεσα στο Περιβόλι της Παναγίας και στο πηγάδι Συχάρ και περιμένω την απόφαση του Μεγάλου, προσευχήσου για μένα.
Τον είδε που δίσταζε και απορούσε ποιο είναι το πηγάδι Συχάρ, επειδή δεν το είχε ξανακούσει και του λέει για να τον βεβαιώσει:
-Πήγαινε στο κατά Ιωάννην δ΄ 5 και θα βρής το πηγάδι Συχάρ.
Ο Γιώργος ξύπνησε και είχε έντονα στο μυαλό του αυτό που είδε, πήγε στη δουλειά του, δεν είπε τίποτα σε κανέναν, ήθελε να βεβαιωθή για το πηγάδι Συχάρ. Το μεσημέρι έτρεξε γρήγορα στο κατά Ιωάννη δ΄ 5 και είδε ότι η Συχάρ ήταν πόλη της Σαμάρειας και το πηγάδι κοντά στην πόλη Συχάρ ήταν το πηγάδι που ο Χριστός συνάντησε τη Σαμαρείτισσα.
Όταν ο Γιώργος ρώτησε τον πνευματικό του γιατί διάλεξε αυτόν ο Παπά-Πέτρος και όχι τον προϊστάμενό του που ήταν φίλος του. Του είπε αυτός ότι από εσένα είχε ελπίδα να προσευχηθής ενώ από το φίλο του που ήταν κοσμικός τύπος δεν είχε τέτοια ελπίδα. Ο Γιώργος από τότε τον βάζει στην προσευχή του και στα ονόματα που δίνει να μνημονευθούν.

Ionas έγραψε:Ο Γιώργος και ο Παπά-Πέτρος

Αυτή η ιστορία είναι αληθινή μου την είπε ο ίδιος ο άνθρωπος που την έζησε:
Ο Γιώργος στη δουλειά του (γραφείο του) είχε γνωρίσει τον Παπά-Πέτρο εφημέριο σε γειτονικό Ναό. Ο Παπά-Πέτρος ήταν φίλος του προϊσταμένου του, και πήγαινε συχνά στο γραφείο να δη το φίλο του, έτσι τον είχε γνωρίσει και ο Γιώργος, ήταν δηλαδή απλά γνωστοί. Μια μέρα ακούσανε ότι ο Παπα-Πέτρος πηγαίνοντας για το χωριό του με ΙΧ σκοτώθηκε σε τρακάρισμα. Πήγαν όλοι στην κηδεία κανονικά. Μετά από λίγες μέρες προτού γίνει το 40ήμερο ο Παπά-Πέτρος άρχισε να εμφανίζεται στον ύπνο του Γιώργου και κάτι να του λέει. Στην αρχή δεν έδωσε σημασία ο Γιώργος αλλά την τρίτη φορά ο Γιώργος τον είδε πολύ ζωντανά και μάλιστα θυμόταν ότι είχε πεθάνει. Τον ρωτάει λοιπόν:
-Παπα-Πέτρο, τι κάνεις, πως είσαι;
-Γιώργο βρίσκομαι ανάμεσα στο Περιβόλι της Παναγίας και στο πηγάδι Συχάρ και περιμένω την απόφαση του Μεγάλου, προσευχήσου για μένα.
Τον είδε που δίσταζε και απορούσε ποιο είναι το πηγάδι Συχάρ, επειδή δεν το είχε ξανακούσει και του λέει για να τον βεβαιώσει:
-Πήγαινε στο κατά Ιωάννην δ΄ 5 και θα βρής το πηγάδι Συχάρ.
Ο Γιώργος ξύπνησε και είχε έντονα στο μυαλό του αυτό που είδε, πήγε στη δουλειά του, δεν είπε τίποτα σε κανέναν, ήθελε να βεβαιωθή για το πηγάδι Συχάρ. Το μεσημέρι έτρεξε γρήγορα στο κατά Ιωάννη δ΄ 5 και είδε ότι η Συχάρ ήταν πόλη της Σαμάρειας και το πηγάδι κοντά στην πόλη Συχάρ ήταν το πηγάδι που ο Χριστός συνάντησε τη Σαμαρείτισσα.
Όταν ο Γιώργος ρώτησε τον πνευματικό του γιατί διάλεξε αυτόν ο Παπά-Πέτρος και όχι τον προϊστάμενό του που ήταν φίλος του. Του είπε αυτός ότι από εσένα είχε ελπίδα να προσευχηθής ενώ από το φίλο του που ήταν κοσμικός τύπος δεν είχε τέτοια ελπίδα. Ο Γιώργος από τότε τον βάζει στην προσευχή του και στα ονόματα που δίνει να μνημονευθούν.

Δεν ξέρω ρε παιδιά. Εχθές διάβασα σε κάποιο φόρουμ μια ιστορία την οποία παλιότερα μου την είχε πει κάποιο άτομο από την Βέροια και μάλιστα μίλησε από ότι θυμάμαι και με τον ταξιτζή που του συνέβη...

Λοιπόν. Αυτός ο ταξιτζής περνούσε με το ταξί του μπροστά από τα μνήματα της Βέροιας όπου τον σταμάτησε μια κοπελλιά ντυμένη στα άσπρα. Σταμάτησε, την πήρε, αλλά του έκανε εντύπωση ότι ήταν κατάχλωμη. Η κοπέλλα του έδωσε τη διεύθυνση του σπιτιού της. Πράγματι την πήγε και την άφησε....Καθώς έφευγε είδε ότι στο πίσω μέρος η κοπέλλα ξέχασε το σάλι της. Μια που τελείωνε κι η βάρδιά του είπε να ξαναγυρίσει πίσω στο σπίτι να της το δώσει. Πράγματι επιστρέφει, χτυπάει την πόρετα και του ανοίγει μια κυρία η οποία με έκπληξη διαπιστώνει ότι είναι το σάλι της κόρης της, όπως επίσης και τα χαρακτηριστικά της ταίριαζαν με αυτά της κόρης της. Στο μεταξύ ο ταξιτζής απόρησε για την έκπληξη της μάνας εφόσον είδε την κοπέλα να μπαίνει στο σπίτι αυτό, δεν ήξερε όμως ότι η κόρη της κυρίας, η επιβάτης του ταξί, είχε πεθάνει εδώ και χρόνια.

Είναι άραγε αλήθεια αυτό που λένε πως οι ψυχές που για κάποιους λόγους δεν βρίσκουν ανάπαυση περιφέρονται στη γη και δεν μπορούν να αναβιβαστούν στο θρόνο του Θεού;

Πάντως, παρατηρώντας τις αφηγήσεις των ατόμων που "έφυγαν" και γύρισαν, παρατηρεί κανείς ότι άλλοι αναφέρουν τα τελώνια και άλλοι δεν τα συνάντησαν καν. Εσείς πώς θα το εξηγούσατε αυτό; Προσωπικά δέχομαι ως αληθείς και τις δυο εκδοχές...

Μια αναλογη ιστορια εχει εκτυλιχθεί στο Μανταμαδο του Λεσβου.
Εκει διπλα στο προσκυνημα του Ταξιαρχη υπαρχει το κοιμητηριο του χωριου.
Παλιοτερα ηταν και σκοπια απο το κοντινο στρατοπεδο.
Λοιπον ενα βραδυ περνουσε μια κοπελα απο τη σκοπια ελαφρα ντυμενη,και παει προς το σκοπο ζητωντας του ενα πανωφορι.
Ο σκοπος προθυμοποιηθηκε και της εδωσε το δικο του.Η κοπελα του ειπε πως ειναι η κορη του προεδρου του χωριου .την αλλη μερα ο στρατιωτης εψαχνε να την βρει στην εξοδο του στοχωριο για να παρει πίσω το τζακετ.
οταν ρωτησε του ειπαν πως ο προεδρος ειχε μια κορη η οποία λιγους μηνες πριν είχε πεθανει.
Οταν τους διηγηθηκε τι συνεβη πηγαν μαζι στο κοιμητηριο,οπου βρηκαν το τζακετ πανω στο μνημα της κοπέλας.
Μετα απο λιγο καιρο ο διοικητης εδωσε εντολη στον ιδιο φανταρο να φυλαξει βραδινο νουμερο στην ιδια σκοπια.
ο φανταρος παρακαλεσε να τον αλλαξουν,αλλα δεν εισακουστηκε.
Αυτοκτονησε το ιδιο βραδυ στη σκοπια.
Μετα τα συμβαντα αυτα η σκοπια στον Ταξιαρχη καταργηθηκε.
Οι κατοικοι του χωριου ξερουν για το συμβαν.
Οποιος παει για προσκυνημα στο Μανταμαδο ας ρωτησει.

Πάντως τίγρη ξέρεις τι έχω ακούσει; Ότι όποιος πεθάνει την ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, οι ουρανοί είναι ανοιχτοί εκείνη την ημέρα και δεν περνάει τη δοκιμασία των τελωνίων

Αυτό δεν το έχω ακούσει, Παροικε. Γενικά θεωρείται "καλό σημάδι" να πεθάνει κάποιος την ημέρα μεγάλης εορτής...γιατί εκείνη την ημέρα ο Άγιος εορτάζει και αναλαμβάνει ο ίδιος τη πέρασμα της ψυχής του τεθνεώτος...
Ποιος να ξέρει;