"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

......."Να ευχηθώ "ΥΠΟΜΟΝΗ",που ΄ναι μεγάλη αρετή

και σε όσους την κατέχουν,πολλά κέρδη θε να έχουν..

ΜΑ και σ'όσους την ποθούν,και πολύ τη λαχταρουν

Ας κοιτάξουν τα παιδάκια,τα γλυκά νηπιαγωγάκια

που ΄ναι αφράτα,στρουμπουλά,και γεμάτα με χαρά

που όλο κλαίνε, και τσιρίζουν,και τα νεύρα θα διαλύσουν

όσων ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ,δεν την έχουν στη ζωή...

Μα και γω νηπιαγωγακι,....,δες και αγκάλιασε λιγάκι.. Και εμέ, καλε κυρία,που με κρίνεις με τη μία...

Την τσιχλόφουσκα σου δίνω,κι ένα φρέντο καπουτσίνο

Να το πιεις,για να τσιτώσεις..και μετα να με μαλώσεις.. !!!!


Αυτο το -ομολογουμένως- αυθόρμητικο καλλιτεχινό μου δημιούργημα,

μας μιλά για την Αρετή της Υπομονης....

Και για την Αγαπη προς τα Νήπια,όλων των ηλικιών που ο καλός Χριστός μας αγκαλιαζε..

Εσείς,με ποιούς τρόπους εξασκείστε στην Αρετη αυτή??

Σας δυσκολεύει ??

Και αν ναι..σε ποια σημεία της δυσκολίας σας,σας βοηθά η εκκλησία??Τα λόγια του Θεού ή τα παραδείγματα της Αγιας Γραφής και των Αγίων,σας βοηθουν περισσότερο να την εξασκειτε???

Η deppy28 έγραψε :

Εσείς,με ποιούς τρόπους εξασκείστε στην Αρετη αυτή??

Σας δυσκολεύει ??

Αδελφή deppy28, Χριστός Ανέστη!,
Τι κάνεις; Ωροίο το θέμα σου.
Ο λαός του παλαιού Ισραήλ, ημάρτησε και για τις αμαρτίες του τον παρέδωσε ο Κύριος στην αιχμαλωσία των Βαβυλωνίων για 70 χρόνια.
Τον αδελφό σου Σίλβερ, για τις αμαρτίες του, τον παρέδωσε ο Κύριος
στην αιχμαλωσία της ξενιτειάς 45 χρόνια έως τώρα. Λοιπόν, κάνω υπομονή
και μερικές φορές ρωτάω την Κυρία Θεοτόκο : Έως πότε θα είμαι μακρυά από την Αγιοτόκο Ελλάδα μου; Και η Κυρία Θεοτόκος μου απαντά :
Σίλβερ είσαι πάντα εριστικότατος με όλους και με όλα. Η Ορθοδοξία είναι ελεύθερη έκφραση που διατυπώνεται έπειτα από προσωπικό εν Χριστώ αγώνα για την καταπολέμιση των παθων μας και με αγάπη προς όλους.
Λοιπόν κάνε υπομονή.....και ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός. Τότε και συ θα επιστέψεις!.......


==================
Ο άνθρωπος είναι, πολλές φορές, δέσμιος των παθών και των αδυναμιών του. Και στην πορεία της ζωής του αντιμετωπίζει την απελπισία, τα αδιέξοδα στα σοβαρά και καταθλιπτικά προβλήματά του και, κυρίως, εκείνα που έχουν σχέση με τον πνευματικό του αγώνα για τον καταρτισμό του. Πολλές φορές, δεν ημπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό του νικημένου και τότε νιώθει ολομόναχος και χωρίς στήριγμα στις προσπάθειές του. Όμως, ο θριαμβευτής Ιησούς μάς δίδει μια άλλη διάσταση και μάς βεβαιώνει ότι υπάρχει λύση στα προβλήματά μας, αφού Εκείνος μπορεί να νικήσει, ως νικητής, κάθε αντίθετο και αντιδραστικό, κάθε δύσκολο και ανθρωπίνως ακατόρθωτο. Στροφή, λοιπόν, στον Αναστάντα Χριστό. Να επανέλθουμε στο δρόμο που μάς καλεί ο Αναστημένος Χριστός.

.........Μου κάνει ΦΟΒΕΡΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ που μια φορα που είπα να γράψω ένα σοβαρο θέμα και πολυ ωραίο,δεν συμμετεχετε...

Να υποθέσω,ότι με θέλετε μόνο για τα ανεκδοτα και τα καλλιτεχνικα μου δημιουργήματα ???

ΝΤΡΟΠΗ...................................

Καλή μου Ντέπυ
Είσαι πολύ βιαστική και ανυπόμονη............
Δεν συμμετείχε ο φίλος ο Σίλβερ με μια πολύ ωραία προσωπική εξομολόγηση, ενώπιον της Δεσποίνης ημών Θεοτόκου....
ΥΠΟΜΟΝΗ...

Αγαπητή Deppy28,

Κατά την ταπεινή μου άποψη, το παν είναι να κάνει κανείς εξ αρχής υπακοή στην δοκιμασία που οικονομείται, μιας και «Ο Θεός δοκιμάζει επί το συμφέρον, εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού.»

Αμέσως, μετά, ακολουθεί η υπομονή, η οποία είναι φυσική απόρροια της υπακοής. Ας μην ξεχνάμε ότι «Εν τη υπομονή ημών, κτίσασθαι τας ψυχάς ημών.» καθώς και «Ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθησεται.»

Βασική προυπόθεση, όμως, είναι να έχει προηγουμένως κολοβωθεί ο εγωισμός πάνω στην Προκούστρια κλίνη των παθών μας.

deppy28 έγραψε:......."Να ευχηθώ "ΥΠΟΜΟΝΗ",που ΄ναι μεγάλη αρετή

και σε όσους την κατέχουν,πολλά κέρδη θε να έχουν..

ΜΑ και σ'όσους την ποθούν,και πολύ τη λαχταρουν

Ας κοιτάξουν τα παιδάκια,τα γλυκά νηπιαγωγάκια

που ΄ναι αφράτα,στρουμπουλά,και γεμάτα με χαρά

που όλο κλαίνε, και τσιρίζουν,και τα νεύρα θα διαλύσουν

όσων ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ,δεν την έχουν στη ζωή...

Μα και γω νηπιαγωγακι,....,δες και αγκάλιασε λιγάκι.. Και εμέ, καλε κυρία,που με κρίνεις με τη μία...

Την τσιχλόφουσκα σου δίνω,κι ένα φρέντο καπουτσίνο

Να το πιεις,για να τσιτώσεις..και μετα να με μαλώσεις.. !!!!


Αυτο το -ομολογουμένως- αυθόρμητικο καλλιτεχινό μου δημιούργημα,

μας μιλά για την Αρετή της Υπομονης....

Και για την Αγαπη προς τα Νήπια,όλων των ηλικιών που ο καλός Χριστός μας αγκαλιαζε..

Εσείς,με ποιούς τρόπους εξασκείστε στην Αρετη αυτή??

Σας δυσκολεύει ??

Και αν ναι..σε ποια σημεία της δυσκολίας σας,σας βοηθά η εκκλησία??Τα λόγια του Θεού ή τα παραδείγματα της Αγιας Γραφής και των Αγίων,σας βοηθουν περισσότερο να την εξασκειτε???

Φαντάζομαι το ξέρεις, εφόσον αναφέρεσαι στην Υπομονή ότι υπάρχει και Αγία Υπομονή, και όσοι δεν την έχουν, καλό είναι να την επικαλούνται, μπας και την βρουν. Αντε λοιπον, στους ανυπόμονους, στους κουρασμένους, στους σταυροφόρους, στους προβληματισμένους και μη, καλη ΥΠΟΜΟΝΗ!!!!
Νομίζω όλοι τη χρειαζόμαστε, ότι και να κάνουμε

1.«Υπομονής έχετε χρείαν, ίνα τό θέλημα τού Θεού ποιήσαντες κομίσησθε τήν επαγγελίαν» (Εβρ. 10,36). Αυτοί πού υπομένουν αγόγγυστα καί μέ καρτερία τά πάντα, μένουν πιστοί στό θέλημα τού Θεού. Κι' αυτοί πού μένουν πιστοί στό θέλημα τού Θεού, θά πάρουν τήν αμοιβή πού υποσχέθηκε o Χριστός, τή βασιλεία τών ουρανών.

Η υπομονή στίς δοκιμασίες είναι ασφαλές μέσο γιά νά ενωθούμε μέ τό Θεό. Όσο o γογγυσμός χωρίζει από τό Θεό τόσο η υπομονή σφυρηλατεί τήν ενότητα μαζί Του. Άν λοιπόν υπομένομε μ' ευγνωμοσύνη όλες τίς δοκιμασίες γιά χάρη Του, θά μάς ανταποδώσει τήν αιώνια μακαριότητα.

Μέσω τής θλίψεως καί τής υπομονής εισερχόμαστε στόν χώρο τής αληθινής γνώσεως καί καθαριζόμαστε από τό πλήθος τών αμαρτιών μας.

Ο άνθρωπος πρέπει νά αποβλέπει καί νά ελπίζει στό έλεος τού Θεού. Νά θυμόμαστε τά απ' αιώνων θαυμάσια Του, καί τήν βοήθειά Του πρός τούς αγίους Του, νά θυμόμαστε, ότι σέ καμμιά ανάγκη καί θλίψη δέν μάς αφήνει o Θεός καί ότι ποτέ δέν αφήνει νά μάς βρούν πειρασμοί υπέρ τήν δύναμή μας. Καί γι' αυτό έχομε χρέος, μέ θάρρος νά βαστάζομε τόν σταυρό μας καί όλα τά λυπηρά πού μάς συμβαίνουν νά τά υπομένομε μέ ευγνωμοσύνη στό Θεό.

Κατά τόν απόστολο: «Διά πολλών θλίψεων δεί ημάς εισελθείν εις τήν βασιλεία τών Ουρανών» (Πράξ. 14,22). Από αυτήν τήν στενή καί τεθλιμμένη oδό θά φθάσομε στήν ύψιστη τελειότητα τής υπομονής.

«Υπομένων υπέμεινα τόν Κύριο καί προσέσχε μοι καί εισήκουσε τής δεήσεως μου» (Ψλμ. 39,1). Ο Κύριος δέχεται σάν θυσία ευάρεστη τήν ανδρεία υπομονή, ενώ αποστρέφει τό πρόσωπό Του από τή μικροψυχία. Οι άνθρωποι τής υπομονής ακολουθούν πιστά τά χνη Του, οι δειλοί καί οι μικρόψυχοι απομακρύνονται από κοντά Του.

Έλεγε κάποιος γέροντας στούς μαθητές του «Δέν προοδεύουμε σήμερα στήν αρετή, ούτε θά κατορθώσουμε ποτέ νά φθάσομε στά μέτρα τών παλαιών πατέρων γιατί δέν έχουμε υπομονή νά τελειώσομε τό έργο πού αρχίζομε. Επιθυμούμε νά αποκτήσομε χαρίσματα, αλλά χωρίς κόπο, γι' αυτό εύκολα ξεγλιστράμε στό κακό».

Ποιός τραυματισμένος θεράπευσε ποτέ τήν πληγή του χωρίς υπομονή στόν πόνο καί στά θεραπευτικά μέσα τού γιατρού; Ποιός μπορεί νά ακολουθήση πίσω από τόν Χριστό χωρίς νά σηκώση στούς ώμους τόν σταυρό τής υπομονής; Κανένας. Όλοι όσοι Τόν ακολούθησαν καί Τόν ακολουθούν ήταν καί είναι έτοιμοι ν' αντιμετωπίσουν μέ υπομονή τίς δοκιμασίες πού oπωσδήποτε θά τούς βρούν καθώς τονίζει καί o σοφός Σειράχ: «τέκνον, ει προσέρχ δουλεύειν Κυρίω τώ Θεώ, ετοίμασον τήν ψυχήν σου εις πειρασμόν» (2,1).

Χωρίς υπομονή καί συγκαταβατικότητα πρός τόν πλησίον μας η ζωή καταντάει ανυπόφορη. Όταν υπομένομε πολύ δύσκολα πράγματα, υπομένομε κατά θέλημα τού Θεού. Μερικές φορές, μάς λέγει o Στάρετς Βαρσανούφιος, o Θεός αφήνει τόν άνθρωπο νά αισθανθεί σάν νά τόν έχει εγκαταλείψει καί ξεχάσει. Τό διο μπορεί νά γίνει καί γιά μιά oλόκληρη κοινωνία. Σέ τέτοιες περιπτώσεις, η δική μας δουλειά είναι νά κάνομε υπομονή καί νά φυλάξομε τήν πίστη στό Χριστό. Άν η πίστη φυλαχθεί, υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. Η πίστη διαφυλάσσεται μέ ένα τρόπο: μέ τήν αποχή από κάθε αμαρτία.

Γιά νά εξασκήσομε τήν υπομονή μας πρέπει νά αφήνομε τόν εαυτό μας, τήν ψυχή μας, τό σώμα μας, τά πάντα, στό θέλημα τού Θεού, τό πανάγιο καί πάνσοφο. Νά λέμε Δόξα σοι o Θεός γιά όλα. Πάντων ένεκεν. Μέ αυτά τά θαυμάσια καί άγια λόγια διαλύονται όλοι οι σκοτεινοί λογισμοί, καί φεύγει τό βάρος τής ψυχής, καί έρχεται στήν ψυχή ειρήνη, παρηγοριά, χαρά.

Δέν πρέπει νά απογοητευόμεθα ποτέ. Μήν ξεχνάμε, ότι ακόμη καί στά πιό θλιβερά μας βιώματα κρύβεται η απέραντη ευσπλαχνία τού Κυρίου. Μέ τρόπο ακατάληπτο - καί σέ μάς ακατανόητο! - o Κύριος μάς οικοδομεί. Ακόμη καί στήν απώλεια τών πιό αγαπημένων μας προσώπων.

Πολλές φορές αμφιβάλλει κανείς μέσα του λέγοντας:«Εφ' όσον στίς συμφορές πού τόν βρίσκουν αμαρτάνει κανείς από τή θλίψη του, πώς μπορεί νά πιστεύει ότι όσα τού συμβαίνουν είναι γιά τό συμφέρον του»; Μάς απαντάει o άγιος Δωρόθεος, δέν θ' αμαρτάναμε στίς συμφορές πού μάς συμβαίνουν, άν δέν μάς έλειπε η υπομονή καί άν δέν αρνούμασταν νά υποφέρομε μία μικρή θλίψη ή νά πάθομε κάτι απροσδόκητο. Γιατί o Θεός ποτέ δέν επιτρέπει νά μάς συμβεί κάτι πού ξεπερνάει τίς δυνάμεις μας, όπως είπε καί o απόστολος Παύλος: «είναι αξιόπιστος o Θεός καί δέν θά επέτρεπε πειρασμό μεγαλύτερο από τίς δυνάμεις σας» (Α' Κορ. 10,13). Αλλά εμείς αγαπητοί αδελφοί δέν έχομε υπομονή, δέν θέλομε νά κοπιάσομε καί δέν δεχόμαστε τίποτα μέ ταπείνωση. Γι' αυτό συντριβόμαστε καί όσο φροντίζομε νά ξεφύγουμε τούς πειρασμούς, τόσο φορτωνόμαστε απ' αυτούς, καί χάνομε τήν υπομονή μας καί δέν μπορούμε νά λυτρωθούμε απ' αυτούς.

Ο μακαριστός π. Γερμανός Σταυροβουνιώτης, όταν διάβασε τό βίο τού αγίου Ιωάννου τού Καλυβίτου, έλεγε: «Κι' άν ακόμη υποστώ τά βάσανα, πού υπέστη o Άγιος, θά υπομείνω. Κι' άν ακόμη μείνω άστεγος μέσα στούς δρόμους, κι' άν ακόμη αρρωστήσω, κι' άν o,τιδήποτε πάθω, όλα θά τά υπομείνω. Θά τά υπομείνω όλα χωρίς γογγυσμούς γιά τήν αγάπη τού Χριστού καί τή σωτηρία τής ψυχής μου. Αυτή τήν υπόσχεση, πού έδωσα εξ αρχής στόν εαυτό μου, τήν έχω πάντα κατά νούν, καί έτσι στερεώνομαι στίς δοκιμασίες».

Αναφέρεται στό Γεροντικό, ότι ήταν κάποιος μοναχός, πού γόγγυζε, επειδή έμενε σέ μέρος απόμερο, καί έπρεπε να κουβαλεί γιά τίς ανάγκες του νερό από πολύ μακριά. Μιά μέρα, ενώ περπατούσε, μεταφέροντας τό νερό, συνάντησε κάποιο στό δρόμο του. «Ποιός είσαι;» τόν ερωτά. «Είμαι άγγελος Κυρίου», τού αποκρίνεται, «καί μέ έστειλε o Θεός νά μετρώ τά βήματά σου, γιά νά πάρης τήν ανταμοιβή σου, ανάλογα μέ τήν υπομονή σου». Κι' αμέσως o Άγγελος εξαφανίστηκε. Σκέφτηκε o μοναχός καί είπε: «Άν μέ τό νά διανύω αυτή τήν απόσταση, o Θεός έστειλε Άγγελο νά μετρά τά βήματά μου, καί μού επιφυλάσσει μισθό, συμφέρει όχι μόνο νά μήν γογγύζω, αλλά μετά χαράς νά υπομείνω κι' άλλους κόπους, ακόμα μεγαλύτερους». Γι' αυτό καί εγκατέλειψε τό κελλί του, καί έκτισε άλλο πολύ πιό μακριά από τήν πηγή τού νερού!

Ο άνθρωπος τής υπομονής πάντοτε βγαίνει κερδισμένος, γιατί υπομένοντας προσωρινά, κερδίζει πολλές φορές καί τά επίγεια αγαθά, αλλά καί τά αιώνια. Φυσικά γιά νά αποκτήσομε τήν αρετή τής υπομονής πρέπει νά έχομε διαρκώς τήν ελπίδα τής μέλλουσας ζωής, γιά νά μπορούμε νά υπομένουμε τίς δοκιμασίες, οι oποίες θά μάς είναι στεφάνια γιά τή βασιλεία τών ουρανών.

Σέ αυτό τόν αγώνα νά εμαστε σίγουροι ότι συνοδοιπόρος μας είναι o διος o Χριστός, o oποίος βάδισε αυτήν τήν oδό καί μάς oδηγεί σέ σίγουρο λιμάνι, σέ oδούς σωτηρίας.

2.Γεροντικό

Πρόσταξε ο αβάς τον υποτακτικό του να μπήξει το ραβδί του έναν ξερότοπο και να πηγαίνει κάθε μέρα να το ποτίζει. Ο καλός υποτακτικός έκαμε πρόθυμα κατά τον ορισμό του Γέροντα.
Ύστερα από τρία χρόνια το ξερό ξύλο βλάστησε κι έκανε καρύδια. Τα πήρε ο Γέροντας και τα πήγε στην Εκκλησία την Κυριακή. Μετά τη λειτουργία τα μοίρασε στους ερημίτες λέγοντάς τους: «Ελάτε αδελφοί να γευτείτε τους καρπούς της υπακοής».

3.Υπομονή

Όλες οι δυσκολίες και οι θλίψεις, όταν δεν τις ζούμε με υπομονή, μας βασανίζουν διπλά. Γιατί η υπομονή του ανθρώπου καταργεί τις συμφορές του. Η μικροψυχία είναι μητέρα της κόλασης. Η υπομονή είναι μητέρα της παρηγοριάς και είναι μία δύναμη που γεννιέται από την ευρυχωρία της καρδιάς. Τη δύναμη αυτή είναι δύσκολο ο άνθρωπος να τη βρει στις θλίψεις του, εκτός κι αν του δοθεί σα θείο χάρισμα που το κυνήγησε με την προσευχή και το έφτασε με τα δάκρυα.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Πηγή: 1. Όσιος Νίκων Ο "Μετανοείτε" Περιοδικόν δράσεων και Πνευματικής Οικοδομής της Ιεράς Μητροπόλεως Μονεμβασίας και Σπάρτης Ιούλιος - Αύγουστο

Συχνά αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου σε θέση Ισραηλίτη κατα την δοκιμασία των Πληγών του Φαραώ. Γογγύζω εύκολα. Άλλες φορές δεν έχω όντως υπομονή και άλλες φορές σηκώνω τον Σταυρό μου που νομίζω πως δεν αντέχω.

Ένας από τους μεγάλους της ερήμου αγωνιστές έβαλε όρο στον εαυτό του σαράντα μέρες να μη πιει νερό. Δεν αρκούσε μόνο αυτό. Όταν στο διάστημα εκείνο έκανε ζέστη αφόρητη κι η δίψα του φλόγιζε τα σπλάχνα, έπλενε το ποτήρι του, το γέμιζε ως επάνω κρυστάλλινο νερό απʼ την πηγή και τʼ άφηνε απέναντί του.
-Γιατί να το κάνεις αυτό; τον ρώτησε κάποιος γείτονάς του ερημίτης.
-Για να εξασκηθώ στην υπομονή, απάντησε ο γενναίος αθλητής.
_____________________________________________________________

Ο Αββάς Ναθαναήλ πρωτοβγαίνοντας στην έρημο νέος στην ηλικία κι αρχάριος στην μοναχική πολιτεία, βρήκε μια σπηλιά σʼ ένα απόκρημνο βράχο. Γεμάτος ζήλο κι ενθουσιασμό για άσκηση, έμεινε εκεί νʼ αγωνίζεται μόνος. Γρήγορα όμως απόκαμε από την τραχύτητα του τόπου και τις πολλές στερήσεις. Περνούσε εβδομάδες ολόκληρες χωρίς ψωμί και νερό. Αποφάσισε τέλος νʼ αφήσει το σπήλαιο και να μείνει σε πιο ήρεμο τόπο. Έφτιαξε μια καλύβα στη σκήτη των Πατέρων για να ζήσει πιο κοντά σʼ αυτούς.

Την πρώτη νύχτα, που εγκαταστάθηκε στη νέα του διαμονή, αναστατώθηκε κυριολεκτικά από ένα ασυνήθιστο θόρυβο στη στέγη της καλύβας. Χαλούσε ο κόσμος από τα χτυπήματα. Ανήσυχος βγήκε να δει τι συνέβαινε. Μπροστά του στεκόταν ένα απαίσιο υποκείμενο. Φορούσε παλιά χιλιομπαλωμένη στρατιωτική στολή και κρατούσε στα χέρια του ένα πελώριο τσεκούρι. Μʼ αυτό φαίνεται θα προξενούσε όλη αυτή τη φασαρία.

-Ποιος είσαι του λόγου σου που δεν μʼ αφήνεις να ησυχάσω τέτοια ώρα; ρώτησε ο Αββάς.
-Δε με γνώρισες ακόμη; είπε εκείνος μʼ ένα αποκρουστικό γέλιο που έφερνε ανατριχίλα. Εγώ σʼ έδιωξα από τη πρώτη σου κατοικία. Και να ʽμαι πάλι πρώτος και καλύτερος να σε βγάλω από εδώ.
-Αλίμονο μου, συλλογίστηκε ο Αββάς Ναθαναήλ, έγινα περίγελος του σατανά.

Το άλλο πρωί χωρίς αναβολή γύρισε στη σπηλιά που είχε αφήσει. Έμεινε πια εκεί ως το τέλος της ζωής του, υποφέροντας με υπομονή, όχι μόνο την αγριότητα του τόπου, αλλά και τις καθημερινές επιθέσεις του εχθρού.
_____________________________________________________________

Επιχείρησε κάποτε να ξεγελάσει ο διάβολος και τον Αββά Μακάριο τον Αλεξανδρέα, να βγει από το κελί του και να γυρίσει στην πολιτεία.
-Αφού έχεις χάρισμα από το Θεό να θεραπεύεις όλες τις αρρώστιες, του ψιθύριζε στο λογισμό του, γιατί δεν πας στη Ρώμη να φανείς χρήσιμος στους ανθρώπους;

Ο άνθρωπος του Θεού διέκρινε αμέσως τα ζιζάνια της κενοδοξίας και βάλθηκε να τα ξεριζώσει. Μια μέρα που οι λογισμοί έγιναν πιο ενοχλητικοί από κάθε άλλη φορά, ξάπλωσε φαρδύς πλατύς μπρος στο κατώφλι της πόρτας του και έλεγε, φιλονικώντας με το διάβολο:
-Σύρε με δια της βίας, αν έχεις τέτοια εξουσία, πονηρέ. Εγώ με τη θέλησή μου δεν κάνω βήμα έξω από το κελί μου.

Aλλη φορά πάλι, για να διώξει παρόμοιους λογισμούς φορτώθηκε στην πλάτη ένα μεγάλο σακκί άμμο και πηγαινοερχόταν ολόκληρη τη νύχτα μέσα στην έρημο.
-Τι κάνεις αυτού, Αββά; τον ρώτησε ο γείτονάς του Αββάς Θεοσέβιος, που έτυχε να τον συναντήσει.
-Ξεγελώ εκείνον που προσπαθεί να με ξεγελάσει, αποκρίθηκε ο Όσιος. Ενώ έχω βρει εδώ την ησυχία μου με ξεσηκώνει για ταξίδια.
Με τον αγώνα και την υπομονή του απομάκρυνε εντελώς τους ενοχλητικούς λογισμούς.
_____________________________________________________________
Αρρώστησε κάποτε πολύ βαριά ένας γέρος Ερημίτης. Δεν είχε κανένα να τον περιποιηθεί. Με μεγάλη δυσκολία ετοίμαζε μόνος λίγο φαγητό, ευχαριστώντας τον Θεό για τη δοκιμασία, που του έστειλε. Ολόκληρος μήνας πέρασε και άνθρωπος δε βρέθηκε να χτυπήσει την πόρτα του και να τον ανακουφίσει. Είδε όμως ο Θεός την υπομονή του κι έστειλε θείο Aγγελο να τον υπηρετεί. Στο μεταξύ οι αδελφοί θυμήθηκαν το γερο-Ερημίτη και πήγαν ως την καλύβα του να δουν τι κάνει. Μόλις χτύπησαν την πόρτα, αποτραβήχτηκε ο Aγγελος. Ο Ερημίτης από μέσα φώναξε παρακαλεστικά:

-Για την αγάπη του Θεού φύγετε, αδελφοί μου.
Εκείνοι όμως άνοιξαν δια της βίας και τον ρωτούσαν τι είχε πάθει και φώναζε.
-Τριάντα μέρες βασανιζόμουν ολομόναχος και δε σκέφτηκε κανείς να έλθει να με δει κι ο Κύριος μου έστειλε Aγγελο να με συντροφεύει. Τώρα ήλθατε σεις και διώξατε τον Aγγελο.
Και καθώς έλεγε αυτά ο Γέροντας με γλυκύτητα εκοιμήθη.
_____________________________________________________________

Όταν ο Μέγας Αντώνιος ήταν ακόμη πολύ νέος στην ηλικία κι αρχάριος στην άσκηση, έπεσε σε ακηδία. Αγωνιζόταν ολομόναχος βαθιά στην έρημο, δεν είχε οδηγό κι οι λογισμοί άρχισαν να του φέρνουν σύγχυση. Δεν έχασε όμως την εμπιστοσύνη του στο Θεό. Γονάτισε και προσευχήθηκε μʼ αυτά τα λόγια:

-Κύριε, θέλω να σωθώ, αλλά δε μʼ αφήνουν ούτε στιγμή ήσυχο οι λογισμοί μου. Δεν έχω άλλον από Σε, Κύριέ μου, να με διδάξει τι να κάνω. Μη θελήσεις ποτέ να με αφήσεις.

Η προσευχή τον ανακούφισε. Αμέσως πήρε και την απάντηση που ζητούσε. Μόλις σηκώθηκε είδε στην άλλη άκρη του κελιού του έναν άλλο Αντώνιο, καθισμένο σε σκαμνί να πλέκει ψαθί. Στάθηκε σαστισμένος και τον παρακολουθούσε. Σε λίγο τον είδε νʼ αφήνει το εργόχειρο και να προσεύχεται με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό. Ύστερα ξανακάθισε στο εργόχειρο και πάλι σηκώθηκε για προσευχή. Στο τέλος στράφηκε στον ίδιο τον Αντώνιο και του υπέδειξε:

-Κάνε κι εσύ το ίδιο και θα σωθείς. Κι έγινε άφαντος!
Τότε κατάλαβε ο Αντώνιος πως ο Θεός του έστειλε τον Aγγελό του να τον διδάξει. Πήρε θάρρος και δόθηκε στην άσκηση με μεγάλη υπομονή και προθυμία.

_____________________________________________________________

Καθημερινώς ατενίζουμε προς τον Σταυρό του Κυρίου μας και μελετάμε τα πάθη Του. Γιατί όμως δε δείχνουμε υπομονή, ούτε στην παραμικρή περιφρόνηση που τυχόν μάς κάνουν; Διερωτάται ένας από τους Πατέρες.
_____________________________________________________________

Ένας Ερημίτης που βασανιζόταν συχνά από τον δαίμονα της ακηδίας, έλεγε στον εαυτό του κάθε φορά που εκείνος του ψιθύριζε να κατεβαίνει στην πολιτεία και να συναναστρέφεται τους ανθρώπους:

-Γιατί χάνεις την υπομονή σου, άθλιε, και ζητάς να τρέχεις άσκοπα εδώ κι εκεί; Αρκεί που δεν είσαι ικανός για τίποτα, τουλάχιστον δόξαζε τον Θεό που μένοντας εδώ δεν σκανδαλίζεις και δε στενοχωρείς τους συνανθρώπους σου. Ούτε συ θλίβεσαι και σκανδαλίζεσαι απʼ αυτούς. Αναλογίσου τα κακά από τα οποία σʼ έχει προφυλαγμένο η αγαθότητα του Θεού. Δεν αργολογείς, δεν έρχονται στʼ αυτιά σου ανώφελες κουβέντες, τα μάτια σου δε βλέπουν βλαβερές εικόνες. Ένα κακό σε πολεμά, η ακηδία. Αλλʼ ο Κύριός σου είναι Παντοδύναμος και θα σε λυτρώσει από την αδυναμία σου και δε θα επιτρέψει ποτέ να δοκιμάσεις πιο μεγάλο πειρασμό από τη δύναμή σου.

Μʼ αυτά τα λόγια ο Ερημίτης δίδασκε τον εαυτό του κι αντιστεκόταν με πείσμα στις επιθέσεις του εχθρού, έως ότου ο Θεός βλέποντας την υπομονή του τον απάλλαξε εντελώς από την ακηδία.
_____________________________________________________________

Το δέντρο που συχνά μεταφυτεύεται δεν καρποφορεί, λέει κάποιος έμπειρος Γέροντας. Κι ο μοναχός, που χάνει την υπομονή του κι αλλάζει διαρκώς τόπο διαμονής, δεν προοδεύει στην αρετή.
_____________________________________________________________

Ο Αββάς Μάρκος ρώτησε κάποτε τον Όσιο Αρσένιο γιατί οι περισσότεροι ευσεβείς και ενάρετοι να φεύγουν από τον κόσμο με πολλές θλίψεις και στερήσεις.

-Οι θλίψεις για κείνους που τις δέχονται με υπομονή, αποκρίθηκε ο Όσιος, είναι το αλάτι που προλαβαίνει τη σήψη της αμαρτίας και κάνει τους ανθρώπους να παρουσιάζονται στον Ουρανό καθαροί.
_____________________________________________________________

Ένας ερημίτης έμενε σε μια καλύβα, δώδεκα μίλια μακριά από την πηγή που όλη η σκήτη έπαιρνε νερό. Έτσι ήταν αναγκασμένος να κάνει πολύ συχνά όλη εκείνη την πεζοπορία. Μια μέρα, που η ζέστη ήταν αφόρητη, έχασε την υπομονή του.

-Είναι τάχα ανάγκη να κοπάζω τόσο; Είπε με το λογισμό του. Δεν έρχομαι να κατοικήσω πιο κοντά στην πηγή;

Καθώς έκανε αυτές τις σκέψεις, ένοιωσε κάποιον να βαδίζει πίσω του. Γύρισε και είδε ένα νέο αστραπόμορφο.

-Ποιος είσαι εσύ; τον ρώτησε με θαυμασμό και απορία.

-Απεσταλμένος του Κυρίου να μετρώ τα βήματα που κάνεις για να σου δοθεί ακέραιος της υπομονής ο μισθός, αποκρίθηκε εκείνος
κι έγινε άφαντος.

Τόση δύναμη έδωσαν στον ερημίτη μας τα λόγια του Αγγέλου που όχι μόνο κοντά στην πηγή δεν πήγε να κατοικήσει, μα άλλη καλύβα έφτιαξε βαθύτερα στην έρημο, για να βαδίζει άλλα τόσα μίλια.
_____________________________________________________________

Ένας Γέροντας διηγείται πως κάποτε συνάντησε ένα Μοναχό τόσο φτωχό, που έλειπαν και τα πιο στοιχειώδη μέσα για τη συντήρησή του, η τροφή δηλαδή και τα σκεπάσματα. Ήταν χειμώνας και το κρύο ανυπόφορο. Ο φτωχός Καλόγερος είχε ένα τριμμένο ψαθί. Έστρωνε το μισό στις παγωμένες πλάκες του κελιού του για να πλαγιάσει και με το άλλο μισό προσπαθούσε να σκεπαστεί. Το αποτέλεσμα ήταν να βασανίζεται ολόκληρες νύχτες άγρυπνος, τρέμοντας από το κρύο.

Μια φορά ο Γέροντας τον άκουσε να μονολογεί δίνοντας θάρρος στον εαυτό του:

-Σʼ ευχαριστώ, Θεέ μου, για τʼ αγαθά που μου έχεις δώσει. Πόσοι συνάνθρωποί μου αυτή τη στιγμή δε βρίσκονται στις φυλακές αλυσοδεμένοι ή με τα πόδια περασμένα στο τιμωρητικό ξύλο και δεν μπορούν να κάνουν την παραμικρή κίνηση; Ενώ εγώ ξαπλώνω τα πόδια μου και ξεκουράζομαι σαν βασιλιάς.
_____________________________________________________________

Ένας ερημίτης πείνασε κάποιο πρωινό.
-Δεν τρώνε το πρωί οι Μοναχοί, είπε στον εαυτό του. Ας περιμένω τουλάχιστον ως την τρίτη ώρα.

Σαν έφτασε η τρίτη ανέβαλε ως την έκτη. Όταν κι η έκτη πλησίαζε, έβρεξε τα παξιμάδια του κι είπε στο λογισμό του:

-Κάνε λίγη υπομονή, δε θʼ αργήσει κι η ενάτη.

Όταν πια έφτασε η δύση του ηλίου, σηκώθηκε να προσευχηθεί για να καθίσει στο τραπέζι. Είδε τότε την ενέργεια του σατανά, που από το πρωί του είχε φέρει πείνα, σαν βρωμερός καπνός, από το στόμα του. Παρευθύς ελευθερώθηκα από την επιθυμία. Και φυσικά δεν έφαγε.
_____________________________________________________________

Δεν προοδεύουμε σήμερα στην αρετή, έλεγε ένας γέροντας στους μαθητές του, ούτε θα κατορθώσουμε ποτέ να φτάσουμε στα μέτρα των παλαιών Πατέρων, γιατί δεν έχουμε υπομονή να τελειώσουμε το έργο που αρχίζουμε. Επιθυμούμε νʼ αποκτήσουμε χαρίσματα, αλλά χωρίς κόπο, γιʼ αυτό εύκολα ξεγλιστράμε στο κακό. Συχνά και χωρίς λόγο αλλάζουμε τόπο διαμονής, σαν να θέλουμε τάχα να βρούμε μέρος που δεν υπάρχει διάβολος. Aλλοτε πάλι έλεγε:

Εκείνος που για ένα διάστημα αγωνίζεται και κοπιάζει πέρα από το μέτρο κι ύστερα πέφτει σε αμέλεια κι αρχίζει πάλι εντατικό αγώνα και γρήγορα ατονεί, ποτέ δεν θα αποκτήσει υπομονή. Απʼ αυτόν μην περιμένεις ποτέ πρόοδο.
_____________________________________________________________

Ένας Μοναχός βρήκε πολλούς πειρασμούς στον τόπο που πρωτάρχισε νʼ αγωνίζεται. Κάποτε έχασε την υπομονή του κι αποφάσισε να φύγει μακριά για να βρει την ησυχία του. Καθώς έσκυψε να δέσει τα σανδάλια του για να ξεκινήσει, είδε αντίκρυ του κάποιον άλλο να δένει κι εκείνος τα δικά του.

-Ποιος είσαι συ; τον ρώτησε.
-Εκείνος που σε βγάζει από δω. Και να ʽμαι πάλι έτοιμος να πορευθώ εκεί που σκοπεύεις να καταφύγεις.

Ήταν ο διάβολος που επεχείρησε να τον διώξει, αλλά δεν το κατόρθωσε γιατί ο Αδελφός έμεινε, ύστερα απʼ αυτό, στο κελί του κι αγωνίστηκε με υπομονή, έως ότου νίκησε τους πειρασμούς.
_____________________________________________________________

Ένας αρχάριος μοναχός, που είχε πέσει σε αμέλεια, πήγε στον Αββά Μάρκο τον Ασκητή να εξομολογηθεί.
-Μου λέει ο λογισμός, Αββά, να σηκωθώ να φύγω από το κελί μου, γιατί και που κάθομαι σʼ αυτό δεν κατορθώνω τίποτα.
-Απάντησέ του, τον συμβούλεψε ο διακριτικός Γέροντας, πως για χάρη του Χριστού, θα μείνω σʼ αυτό σʼ όλη μου τη ζωή και θα φυλάω τους τέσσερις τοίχους.
_____________________________________________________________

Ένας ασκητής που ζούσε στην έρημο με υπερβολική σκληραγωγία, έγινε κάποτε Επίσκοπος. Επεχείρησε να συνεχίσει και στον κόσμο την ίδια άσκηση, μα στάθηκε αδύνατο να το κατορθώσει.

-Μήπως για το αξίωμα πήρες από μένα τη χάρη σου, Κύριε; Έλεγε με δάκρυα στην προσευχή του.

Τότε ο Θεός του αποκάλυψε πως τον καιρό που αγωνιζόταν μόνος στην έρημο, του έδινε μεγαλύτερη ενίσχυση για να μη πέσει σε ακηδία. Στον κόσμο που είχε την παρηγοριά των ανθρώπων τον άφηνε να παλεύει μόνος του.

Από το Γεροντικό

Το Τέλος Του Δρόμου

Δρόμος μακρύς, περπατημένος
ελεύθερος τρέχει τα βουνά
Διψά να δείξει άλλα μέρη
Απότομα, δύσκολα, ψηλά

Μπροστά μου δείχνει ατέλειωτος
Μπροστά μου στέκει και γυρνά
Χρόνια ολόκληρα πονάω
το τέλος να δω,...μια ματιά

Γι' αυτούς που μείναν πίσω κλαίω
Δύσβατα όλα τα θωρούν
Στην θύμηση μου ανασαίνουν
Δίπλα στο δρόμο σταματούν

Το χέρι μου να 'ταν στο δικό τους
Κι η ελπίδα μέσα στην καρδιά
Μαζί ποιος ξέρει...θα μπορούσαν
Βήμα στο βήμα να μετράν

Το τέλος να δεις θες, μα πότε;
Ως πότε μόνος θε να πας
Αξία έχει να γυρίζεις
Το χέρι πιάσε,....η ματιά