"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

ΧΑΙΡΕΤΑΙ

ΕΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΔΕΙ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ " Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ" ΙΣΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΓΙΑΤΙ ΑΝΟΙΓΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ...
ΙΣΩΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΒΡΗΚΑ



«Μετανοείς;»
«Σάλτα και γ.........»
«Ο Θεός σε έχει ήδη συγχωρέσει. Πορεύσου εν ειρήνη.»
«Άντε γ.......... σου είπα παλιομ...........!... Μην κάνεις ότι δεν ακούς.»

στο διάδρομο του νοσοκομείου)

«Έφυγε. Μετάλαβε πριν φύγει. Τώρα αναπαύεται στα χέρια του Δημιουργού του. Να ζήσετε να τον θυμάστε...»

(η μητέρα, με λυγμούς)

«Έφυγε τόσο νέος! Και ταλαιπωρήθηκε ο γλυκός μου... Άχνα δεν έβγαλε, δεν βαρυγκώμησε καθόλου το παιδί μου παρόλα αυτά που τον χτύπησαν!»
«Έλα, μαμά, πιες λίγο νερό... Θα πάθεις τίποτα. Ευχαριστούμε πάτερ, θα μιλήσουμε αργότερα για τα της κηδείας.»
«Να τον θυμάστε με αγάπη. Έστω και την τελευταία στιγμή επέλεξε να επιστρέψει στον Κύριο. Στον Κύριο της Αγάπης... Γραφείο κηδειών ξέρετε ή να το κανονίσω;»
«Όχι πάτερ, το έχουμε ήδη ρυθμίσει, τόσο καιρό που τον περιμέναμε...»


«Έχω πέντε χρόνια να αρθρώσω λέξη. Δεν έχω σταματήσει ούτε στιγμή να μιλάω. Το πρόβλημα είναι ότι οι δικοί μου είναι ηλίθιοι. Με αγαπάνε. Αλλά είναι ηλίθιοι. Κι εγωιστές. Αυτό δεν τους το συγχωρώ.

Πάνε δεκαπέντε χρόνια τώρα που αρρώστησα. Που πέθανα το λέω εγώ αλλά κανένας δεν το παραδέχεται. Σκότωσα ό, τι είχα εντός μου και προχώρησα στη μεταθανάτια ζωή μου με δεκανίκια· αυτά που μου δίναν οι κοντινοί μου (που δεν τους επέλεξα) για να κουτσαίνω στη ζωή τους.

Θα μπορούσες να είσαι η μόνη που θα έπαιρνα μαζί μου. Αλλά επέλεξες κι εσύ τον εύκολο δρόμο. Των τύψεων και των ελπίδων. Κι εκεί υπέγραψες τη θανατική σου καταδίκη για εμένα. Έγινες «οι άλλοι». Έγινες κομμάτι τους. Αδύνατον να σε πάρω μαζί μου πια. Έχεις πεθάνει από καιρό, έναν άλλο θάνατο. Δικός μου ο ορισμός του, στον κόσμο σας δεν θα τον καταλαβαίνατε ποτέ...

Η ζωή σας είναι γεμάτη ψέμματα. Γεμάτη ανασφάλεια και τύψεις. Τα δικά σας δεκανίκια τα ψάχνετε σε υποσχέσεις μιας άλλης ζωής. Αυτό εγώ δεν το κατάλαβα ποτέ. Κι ούτε θέλησα να σου πω την αλήθεια.

Η δική μου αλήθεια περικλείει το θάνατο ως κομμάτι της ζωής. Όχι σαν το γεγονός που μπορούμε να ελέγξουμε, να παρατείνουμε, να του κλείσουμε τα μάτια μήπως χάσει το δρόμο. Την ζωή μου εγώ την ορίζω. Και το θάνατό μου εγώ. Λογική συνέπεια καλείται αυτό. Όχι δειλία. Και ήθελα πολύ να είμαι συνεπής με τον εαυτό μου. Αλλά δεν σας έκανε αυτό. Τι θα έκανε ο παπάς χωρίς τη δική μου συμβολή στο νεκροταφείο και στο παγκάρι του; Πώς θα διαχειριζόσασταν εσείς τις τύψεις που σας έχουν εμφυτεύσει στον φτωχό σας εγκέφαλο;

Δεν ξέρω γιατί σου τα γράφω όλα αυτά. Δεν ελπίζω και δεν θέλω να αλλάξει τίποτα πια. Πεθαίνω κάνοντάς σας το χατήρι. Η ζωή που μου έχετε επιβάλει με εμπαίζει. Ίσως γιατί την κατάλαβα την π...... Κατάλαβα ότι από μόνη της καμία αξία δεν έχει. Έχει αυτή που της δίνουμε εμείς. Ο καθένας στη δική του. Αυτογνωσία καλείται αυτό.

Τι σου ήταν, ρε, να μου κάνεις εκείνη τη γ.....ένεση; Στα γόνατα σε παρακαλούσα! Κλαίγοντας και ουρλιάζοντας. Με αγαπούσες, κι εσύ και όλοι τους, λιγότερο από όσο πίστευα. Για αυτό και σας έριξα από μία σφαίρα στον κρόταφο μέσα μου και σας σκότωσα. Η αδυναμία μου και η ασυνέπειά μου ήταν ότι σας άφησα να με σκοτώνετε καθημερινά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Αυτό, Εγώ, δεν μου το συγχωρώ.

Θα με ρωτήσεις γιατί δεν πλήρωσα στην Ολλανδία να μου την κάνουν. Δεν ήθελα να φύγω μόνος. Ήθελα το χέρι σου γεμάτο αγάπη να με ταΐσει στο ταξίδι. Δεν ήθελα να φύγω επαγγελματικά. Ήθελα να φύγω ανθρώπινα. Κι ο άνθρωπος -μα καλά, πουθενά δεν σας το έμαθαν αυτό;- γίνεται από την αγάπη. Όχι το σχήμα ή τη λογική του. Από την Αγάπη που μπορεί να νιώθει μέσα στην παράλογη λογική του. Για εμένα το χάσατε αυτό το χαρακτηριστικό σας. Παύσατε να είστε άνθρωποι. Ανδρείκελα, ίσως.

Μαθαίνω πως σε λίγο καιρό δεν θα μπορώ ούτε να κουνήσω τα δάχτυλά μου, έστω αυτό το λίγο που μου επιτρέπει να σου γράφω τώρα. Για αυτό στα λέω τώρα. Για να λάβεις αυτό το γράμμα σίγουρα.Τουλάχιστον εσύ να μην νιώθεις καλά με τον εαυτό σου, όπως οι άλλοι, όταν φύγω. Γιατί εσύ, μέχρι να σε σκοτώσω, δεν ήσουν ποτέ «οι άλλοι». Για αυτό και δεν σε συγχώρεσα ποτέ. Για αυτό και σε μισώ όσο δεν μίσησα ποτέ τίποτα και κανέναν. Για αυτό και είσαι συνέχεια μέσα μου. Έχω πεθάνει από καιρό· έχω πεθάνει μια ζωή που εσάς σας θρέφει. Το μίσος μου συντηρεί τη λογική μου. Ξέρω ότι σου δίνω τα όπλα για να πιστέψεις ότι η αρρώστια με έχει καταστρέψει, ότι τα φάρμακα με έχουν οδηγήσει σε ντελίριο και απώλεια της λογικής. Μάθε ότι δεν τα πήρα ποτέ. Τα έφτυνα στη λεκάνη μόλις γυρίζατε κεφάλι και συνεχίζατε με τις ζωές σας. Οι ενέσεις μόνο μπήκαν μέσα μου. Αλλά δεν είναι αρκετές να με κρατήσουν εδώ. Ευτυχώς.

Θα μπορούσαν να είναι αλλιώς. Θα μπορούσες εσύ να είσαι αλλιώς. Θα μπορούσαν όλα να έχουν τελειώσει με αγάπη. Θα μπορούσα να σε έχω πάρει μαζί μου. Σε αυτό το ταξίδι γεμάτο αγάπη και χέρια γεμάτα κατανόηση. Επέλεξες το θάνατο. Για να επιζήσεις εσύ. Για να κουμαντάρεις τις τύψεις και να θρέψεις τις ελπίδες. Τις ελπίδες άλλων. Μισθοφόρων της, εντεταλμένων του θανάτου. Έχεις πεθάνει από καιρό. Μαζί με τους «άλλους». Δεν μπορώ να θρηνήσω άλλο για αυτούς που πέθαναν. Από εδώ και μπρος θα σκέφτομαι τι θα κάνω όταν θα πέσει η αυλαία και θα εξαφανιστώ στο παρασκήνιο. Έχω να ονειρευτώ την τελευταία μου ανάσα. Αυτή ήταν η ελπίδα μου τόσα χρόνια. Κι αυτή ήταν η δική Μου ελπίδα, όχι κάποιου άλλου.

Ξέρω πως θα μου φέρουν κάποιον από τους μισθοφόρους της σειράς να με «διαβάσει» πριν φύγω. Ξέρω πως δεν θα με ακούσει και δεν θα καταλάβει τι θα του πω τότε, ούτε ο υπάλληλος ούτε οι δικοί μου, όμως εγώ μέσα μου θα ουρλιάζω με λύσσα. Και μετά θα κλάψουν ξαλαφρωμένοι που έφυγα όπως ήθελαν. Τους μιλώ με τα μάτια χρόνια τώρα. Κάποτε κατάφερνα να τους ψιθυρίσω πως δεν είναι έτσι αυτό που θέλω. Πως αν μ' αγαπούσαν έπρεπε κάποτε, διάολε, να το δείξουν και με πράξη. Τους σκότωσα και τους απαξίωσα, για αυτό κι έχω σταματήσει πλέον να τους μιλάω. Όχι ότι άκουγαν ποτέ -για να καταλάβουν ούτε κουβέντα. Ο άνθρωπος δεν μιλάει μόνο με το στόμα, κουφάλες, αλλά αυτό δεν το αντιλήφθηκαν ποτέ.

Θέλω εσύ να ξέρεις πως δεν θα μετανοήσω. Σίγουρα πράγματα. Θάρρος καλείται αυτό. Θέλω εσύ να κλάψεις από δυστυχία κι όχι από ξαλάφρωμα, όπως οι άλλοι. Γιατί είσαι ξεχωριστή. Το μίσος μου για εσένα με έκανε να τα βγάλω πέρα με τα σκουριασμένα δεκανίκια μου. Και γιατί θα μπορούσες να μην είσαι «οι άλλοι». Αλλά επέλεξες να γίνεις σωρός. Με τη φυγή μου θα στο στερήσω αυτό, θα σε βγάλω από το σωρό. Θα ξαναγίνεις ξεχωριστή σε κάτι για εμένα.
Το μίσος μου και η αγάπη μου θα σου χαρίσουν μια ζωή που ούτε την φαντάστηκες ποτέ. Αυτήν που κυλά με αλήθεια.

Θα φύγω ήσυχος. Ταλαιπωρημένος, απογοητευμένος αλλά όταν θα έρθει εκείνη η ώρα το μόνο που θα σκέφτομαι είναι ελευθερία. Ό,τι κι αν κάνατε, αυτήν δεν καταφέρατε να μου τη στερήσετε.»

....κραυγή αγωνίας διαπερνά το σκοτάδι του νου...ολοφυρώμενη μια ανθρώπινη ψυχή,ψάχνει ψηλαφιτά το χέρι της αγάπης,που θα βάλει τέλος στο δράμα της νεκρής ζωής της.Παντού σκοτάδι....απελπισία...έλλειψη φωτός.Ούτε ένας αγαπημένος που θα χαιρετήσει την ανατολή.... της δύσης του,αντλώντας θάρρος από την ικεσία της άηχης κραυγής του.Δυνατό το θέμα που προττάσεις για συζήτηση αγαπητέ μου φίλε,δύσκολο και επίπονο.Καλούμαστε να γράψουμε βιώνοντας νοητικά το ...δράμα.Ομως οι απαντήσεις αν είναι καθαρά προσωπικές,θα μπερδέψουν,παρά θα φωτίσουν,θα προβληματίσουν παρά θα γαληνέψουν.Το δια ταύτα βρίσκεται πάλι φυλαγμένο στην Αγία Ορθόδοξη παρακαταθήκη μας που είναι ιατρείο ψυχών,πονεμένων,απεγνωσμένων...που ζητούν ανάπαυση.Η καταγραφή των ακραία συναισθηματικά φορτισμένων επιθυμιών,του συνανθρώπου μας ,δείχνει την αντιμετώπιση του κοσμικού ανθρώπου,μπρος στο φάσμα του πόνου της αρρώστιας και της αναπηρίας.Δεν υπάρχει το καταλάγιασμα που προσφέρει η πίστη και η ελπίδα στο έλεος του Θεού,και πουθενά επίκληση του Αγίου ονόματός Του.Απουσία προσευχής,πουθενά ενδελεχής διαδικασία αναγνώρισης αμαρτημάτων και λαθών.Μόνο ένα τεράστιο και αλλαζονικό "εγώ" και οι "άλλοι",κρίσεις και κατακρίσεις.Ελπίδα για ελευθερία στο μεταθανάτιο κατώφλι,αγνώντας το άγνωστο.Απεικονίζει το κείμενο,τον σύγχρονο άνθρωπο που έχει σαν στόχο του την επίγεια ζωή,ξεχνώντας πως αυτή έχει ημερομηνία λήξεως....και όταν κάτι αμαυρώσει το προσωπικό του επίγειο όνειρο,προσπαθεί να δραπετεύσει.Αγνοεί όμως αυτός που δεν γνωρίζει την χριστιανική διδασκαλία,οτι το μόνο εύκολο είναι να θέσουμε τέρμα στο φθαρτό μας σώμα κερδίζοντας τον σωματικό θάνατο.Από τον αιώνιο ψυχικό θάνατο όμως ποιός θα μας ελευθερώσει,που σημαίνει παντοτεινός χωρισμός από τον Δημιουργό μας?

Ειναι συγκλονιστικό το δράμα του ανθρώπου που βιώνει τον πόνο και την ασθένεια χωρίς Θεό.

Το μόνο που θέλει ειναι να πεθάνει για να γλιτώσει από την νεκρή ζωή του.

Δεν εκτιμά όμως τι γίνεται μετά τον θάνατο.... δεν τον ενδιαφέρει. Θέλει απλα να απαλλαγεί από τον σωματικό πόνο.


Άραγε η ευθανασία είναι ενα φαινόμενο, ενα αίτημα του σημερινού ανθρώπου;

Του ανθρώπου που δεν αντέχει στα δύσκολα, του ανθρωπου Fast Food που όλα θέλει να τα κάνει στο πόδι στα σβέλτα στα γρήγορα, ακόμη και τον Θάνατό του.
:crybaby: :crybaby:

santo έγραψε:Ειναι συγκλονιστικό το δράμα του ανθρώπου που βιώνει τον πόνο και την ασθένεια χωρίς Θεό.

Το μόνο που θέλει ειναι να πεθάνει για να γλιτώσει από την νεκρή ζωή του.

Δεν εκτιμά όμως τι γίνεται μετά τον θάνατο.... δεν τον ενδιαφέρει. Θέλει απλα να απαλλαγεί από τον σωματικό πόνο.


Άραγε η ευθανασία είναι ενα φαινόμενο, ενα αίτημα του σημερινού ανθρώπου;

Του ανθρώπου που δεν αντέχει στα δύσκολα, του ανθρωπου Fast Food που όλα θέλει να τα κάνει στο πόδι στα σβέλτα στα γρήγορα, ακόμη και τον Θάνατό του.
:crybaby: :crybaby:

Αποφεύγω να πάρω θέση στο θέμα γιατί το θεωρώ ασέβεια εκ μέρους μου απέναντι στο πόνο του άλλου να πάρω θέση αν αντέχει ή όχι
Δεν θεωρώ ότι είναι fastfood ο πόνος που βιώνει κάποιος άνθρωπος
Δεν είμαι υπέρ της ευθανασίας
Δεν είμαι κατά της ευθανασίας γιατί φοβάμαι μη με "ταρακουνήσει" ο Θεός και βιώσω απίστευτο πόνο για να μάθω να μη κρίνω
Δεν θέλω απλά να πάρω θέση και ο Θεός να με συγχωρέσει

Και ομως αδελφέ πήρες την καλύτερη θέση και με έβαλες και εμένα δίπλα σου...

Αλλά για την ιστορία του θέματος η ευθανασία υπήρχε σε άλλες εποχές;

santo έγραψε:Αλλά για την ιστορία του θέματος η ευθανασία υπήρχε σε άλλες εποχές;

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ


1. Αρχαία Ελλάδα και Ρωμαϊκοί χρόνοι.

Στην αρχαία Ελλάδα και μάλιστα στη Σπάρτη η ευγονική ευθανασία ήταν θεσμός του κράτους. Βρέφη τα οποία έφεραν δυσμορφίες και ανεπάρκειες τα έριχναν στον Καιάδα για νά απαλλάξουν την κοινωνία από παράσιτα και για νά ευεργετήσουν και τα ίδια. Άλλοτε τα εγκατέλειπαν σε έρημες τοποθεσίες, τούς "αποθέτας", όπου και πέθαιναν από έλλειψη φροντίδος. Η βρεφοκτονία των αναπήρων βρεφών εθεωρείτο μία κοινωνική υποχρέωση, πού αποσκοπούσε στο συμφέρον των άτυχων βρεφών, των οικογενειών τους και της πολιτείας.
Αντίθετος στην ιδέα της ευθανασίας ήταν ο μεγάλος τραγικός ποιητής Σοφοκλής. Στο έργο του "Φιλοκτήτης" ασχολείται με το δικαίωμα του θανάτου και τοποθετείται ανεπιφύλακτα αρνητικά στην ιδέα της ευθανασίας. Ο μυθικός βασιλιάς της Μαγνησίας Φιλοκτήτης (13ος αιώνας π.Χ.) είχε εκστρατεύσει κατά της Τροίας, όταν στην νήσο Τένεδο τον δάγκωσε ένα δηλητηριώδες φίδι με αποτέλεσμα νά έχει αφόρητους πόνους και το τραύμα νά αποπνέει ανυπόφορη δυσοσμία. Κάτω από την κατάσταση αυτή παρακαλούσε τούς στρατιώτες του νά τον σκοτώσουν, διότι δεν άντεχε τούς πόνους. Εκείνοι όμως δεν του ικανοποιούν το αίτημα, αλλά τον αποβιβάζουν στη νήσο Λήμνο και τον εγκαταλείπουν για νά πεθάνει σιγά - σιγά.
Στους Ρωμαϊκούς χρόνους οι στωικοί σοφοί "ευθανατουν" με την αυτοκτονία στην γεροντική ηλικία. (Κλεάνθης, Ζήνων, Κάτων, Σενέκας, κ.α.). Ο Σενέκας διακήρυττε ότι "όπως όταν πρόκειται νά ταξιδέψω, θα διαλέξω το πλοίο, η αν πρόκειται νά κατοικήσω θα διαλέξω το σπίτι μου, έτσι θα επιλέξω και τον θάνατό μου όταν πρόκειται νά φύγω από τη ζωή.

2. Παλαιά Διαθήκη

Στην Παλαιά Διαθήκη η ευθανασία επιτρέπεται όταν λαμβάνει χωράν σε περίοδο πολέμου η διωγμού και όταν δι' αυτής δηλώνεται η αφοσίωση σε ανώτερες αξίες και ποτέ ένεκα περιφρονήσεως της ζωής. Όσον αφορά στην αυτοκτονία προς απαλλαγή του βίου, ο οποίος κατέστη άθλιος όχι ένεκα πολεμικής αιτίας η διωγμού, καταδικάζεται και η πράξη αποτελεί όνειδος δια τούς επιζώντες συγγενείς του αυτόχειρας.

3. Χριστιανική εποχή

Στη Χριστιανική Γραμματεία δεν απαντάται η λέξη ευθανασία. Η χριστιανική διδασκαλία δεν θεωρεί τον θάνατο εφιάλτη, αλλά πύλη της αιωνίου ζωής. Το ανθρώπινο σώμα είναι "ναός του αγίου Πνεύματος" και αυτόν τον ναό, έχει χρέος ο άνθρωπος νά περιποιείται και νά σέβεται.(3)
Κάθε μορφή ευθανασίας είναι καταδικαστέα σύμφωνα με την διδασκαλία του Ευαγγελίου και των αγίων Πατέρων, οι οποίοι για τούς παραβαίνοντας αυτή τη διδασκαλία έχουν θεσπίσει αυστηρούς κανόνες.
Η ευθανασία υπό την γνήσια της μορφή, ως ειρηνικός και γαλήνιος θάνατος, απαντάται σε πολλές περιπτώσεις στην Χριστιανική περίοδο. Είναι αυτό πού επαναλαμβάνεται συνεχώς στα συναξάρια των αγίων το "εν ειρήνη τελειουται". Η εν Χριστώ ζωή, προσφέρει ειρηνική ζωή και γαλήνιο θάνατο. Ακόμη και στους μάρτυρες εκδηλωτικότατο είναι το στοιχείο της γαλήνης και της χαράς.

4. Μεσαίωνας και Νεώτεροι χρόνοι

Στα χρόνια του Μεσαίωνα και στα νεώτερα χρόνια προήλθαν πολλές μεταβολές στη θεωρία περί της ζωής και η έννοια του θανάτου εμπλουτίσθηκε με πολυάριθμες προσκτήσεις, ανθρωποποιήθηκε και έτσι από απαραίτητο στάδιο της ζωής αναδύθηκε ως η εικόνα του εξολοθρευτούν.
Ένας άλλος φιλόσοφος πού ήταν υπέρμαχος της αυτοκτονίας αλλά και της ευθανασίας ήταν ο Φρίντιχ Νίτσε. Σε ένα πολύ σκληρό κείμενό του γράφει:
" Ο άρρωστος πού έχει φτάσει στο όριο είναι πια ένα παράσιτο της κοινωνίας και της ζωής. Όταν ξεπεράσει μία ορισμένη κατάσταση, είναι ανήθικο νά ζει ακόμα. Το νά συνεχίζει σαν φυτό σε δειλή εξάρτηση από γιατρούς και τεχνάσματα, όταν το νόημα της ζωής και το δικαίωμα της ζωής έχει πια χαθεί, θα έπρεπε νά προκαλεί τη βαθιά περιφρόνηση της κοινωνίας.
Και ο φανατικός αντιχριστιανός κλείνει με τη φράση: "Ακριβώς το αντίθετο με τη θλιβερή και φρικαλέα κωμωδία πού έστησε ο Χριστιανισμός με την επιθανάτια ώρα".(4) (Νίτσε).
Η ευθανασία στις αρχές του 20ου αιώνα προσέλαβε τη σημασία ότι για την περίπτωση πού η ανθρώπινη ύπαρξη λόγω ασθενείας η γηρατειών, η άλλων γεγονότων ούτε ευχάριστη ούτε χρήσιμη είναι, πρέπει νά απελευθερωθεί με ένα ανώδυνο θάνατο με αυτενέργεια η τη βοήθεια αλλού. Έτσι ορίζεται η ευθανασία το 1912 στην "Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια".
Η ευθανασία πια άρχισε νά γίνεται ένα από τα πολυπλοκότερα ιατροκοινωνικά προβλήματα της εποχής μας.

http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/ ... anasia.htm

Σε ευχαριστώ αδελφέ..... =((
ειρήνευσα...
Τελικά η ευθανασία πάντοτε υπήρχε...

Εχει κανείς απο το Φορουμ εμπειρία απο καποια τέτοια περιπτωση;

τυχαίνει τα τελευταία 20 χρόνια να δουλεύω σε νοσοκομείο
και υπάρχουν 2 περιπτώσεις που έζησα, έστω λίγο ΄΄ξώφαλτσα''
η μια, αφορά παιδί με χρόνια και πολύ σοβαρά προβλήματα στην υγεία του
παιδί το οποίο γεννήθηκε απο γονείς που είχαν συγγένεια...
εκεί ετέθη ένα ζήτημα ευθανασίας, τότε με λύπη μου θυμάμαι οτι ήμουν
υπέρ της ευθανασίας τουλάχιστον σ'αυτήν την περίπτωση γιατί το θεωρούσα
απαράδεκτο να βασανίζεται ο ασθενής, η οικογένεια και να γίνονται και διάφορα ΄΄΄σχήματα'' πάνω του για εύρεση θεραπείας.
το συζήτησα με αρκετούς γιατρούς και κατάλαβα οτι η ευθανασία αποκλείει
σε πολλές περιπτώσεις και την πιθανή ίαση...
πολλά χρόνια αργότερα, βλέποντας αρκετούς να ψυχορραγούν άλλαξα εντελώς άποψη για το ζήτημα, όχι γιατι έχω κάποια θεωρητική κατάρτιση
αλλά γιατί βιώνοντας το δράμα των ανθρώπων αυτών και των οικογενειών τους κατάλαβα οτι για όλους, για τον ασθενή, την οικογένειά του,
έχει σημασία ΠΩΣ ΘΑ ΒΓΕΙ Η ΨΥΧΗ και ΕΠΙΣΗΣ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΤΗΣ!
γνώρισα ασθενή που ''ζούσε'' μόνο απο το λαιμό και επάνω και έκανε προσευχές και παρακαλούσε να τον κρατήσει η γυναίκα του σπίτι, έστω σε ένα κρεβάτι και να βλέπει μόνο και να ακούει και να της λέει οτι θα της είναι ευγνώμων....
είδα περιπτώσεις ''φυτών'' να επανέρχονται,
είδα την αλλοίωση προς την αγάπη που προκαλεί μια κατάσταση πόνου,
είδα συνάδελφο με ανίατη νόσο που καρτερικά υπέμενε, προετοίμαζε την οικογένειά της και τον εαυτό της για το μεγάλο ταξίδι και μάλιστα μια μέρα πριν ήξερε πότε θα φύγει, κοινώνησε, έφυγε χαρούμενη...
συμφωνώ με τον lovethink,
Δεν είμαι υπέρ της ευθανασίας
Δεν είμαι κατά της ευθανασίας γιατί φοβάμαι μη με "ταρακουνήσει" ο Θεός και βιώσω απίστευτο πόνο για να μάθω να μη κρίνω
Δεν θέλω απλά να πάρω θέση και ο Θεός να με συγχωρέσει

aliploessa ότι δουλειά και να έχεις στο νοσοκομείο να ξέρεις που και μόνο ένα ανθρώπινο χαμόγελο προς τους ασθενείς ή προς τους συγγενείς τους είναι μια στιγμή ξεκούρασης
Δίνε αγάπη όσο μπορείς
Ο Θεός να σε έχει καλά

Σχολές ανωτατατης εκπαιδευσης είναι νοσοκομεία ,μαζύ μέ τά άσυλα,καί καί τά νεκροταφεία.