Οι άνθρωποι παρασύρονται από τη φιλοσοφία
Δημοσιεύτηκε: Πέμ Μάιος 24, 2007 1:34 pm
Οι άνθρωποι παρασύρονται από τη φιλοσοφία.
Υπάρχουν φιλοσοφικά ρεύματα, που οδηγούν τον άνθρωπο κατ΄ ευθείαν στην καταστροφή. Υπάρχουν όμως και ιδέες, που είναι λογικοφανείς, αληθοφανείς, ύπουλα όμως περιέχουν το σπέρμα της καταστροφής.
Άκουσα κάποτε στο Πανεπιστήμιο την άποψη «Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος»
Όμορφο ακούγεται. Ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο «είμαι ελεύθερος». μόνο που είναι τελείως παράλογο. Τι σχέση έχει η ελευθερία του ανθρώπου, με το «δεν ελπίζω τίποτα»! Κάποιος που δεν ελπίζει τίποτα, δεν έχει σχέδια, όνειρα, προοπτική, δεν μπορεί να είναι ούτε δημιουργικός, ούτε ευτυχισμένος. Ευτυχία, ακόμη και με την κοσμική έννοια, είναι να βάζουμε κάποιους στόχους και να τους πετυχαίνουμε. Αν δεν πιστεύουμε τίποτα, δεν ελπίζουμε τίποτα, τότε δεν βρίσκουμε νόημα και περιεχόμενο στη ζωή.
Μου έρχεται στο νου ο υπεράνθρωπος του Νίτσε. Οι Χιτλερικοί «άριοι» και οι «κατώτεροι υπάνθρωποι». Οι «αράπηδες» και οι λευκοί. Οι «ευγενείς», οι «αριστοκράτες» και ο «λαός», οι «μικροαστοί». Δεν υπάρχει διάκριση, που να μην έχει θεμελιωθεί πάνω σε μια φιλοσοφική θεωρία.
Οι περισσότερες όμως φιλοσοφικές ιδέες χωρίζουν τους ανθρώπους. Βάζουν φράγματα, στεγανά ανάμεσά τους. Δημιουργούν πάλη ανάμεσα στις τάξεις εξόντωση του υπανθρώπου από τον υπεράνθρωπο, εκμετάλλευση του μαύρου από το λευκό, της μειοψηφίας από τη πλειοψηφία.
Πόσο διαφορετικός αλήθεια είναι ο Χριστιανισμός, όταν εφαρμόζεται! «Δεν υπάρχει δούλος, ούτε ελεύθερος, όλοι είσαστε αδέλφια και έχετε πατέρα το Θεό» είπε ο Ιησούς Χριστός.
Δυστυχώς, υπήρξαν πολλοί υποκριτές και μέσα στις εκκλησίες, ιδιαίτερα κάποιοι ξένοι «ιεραπόστολοι». Υιοθέτησαν τη δουλεία, την καταπίεση του ανθρώπου από άνθρωπο, αγνοώντας το λόγο του Χριστού που υποτίθεται ότι δίδασκαν.
Αν εφαρμοζόταν η Χριστιανική διδασκαλία, δεν θα έπρεπε να υπάρχει η αδικία και η καταπίεση που υπάρχει στις μέρες μας. Ο εργοδότης, έπρεπε να φέρεται με αγάπη και καλοσύνη στους εργαζόμενους, να μην τους εκμεταλλεύεται τόσο απροκάλυπτα, τόσο απάνθρωπα, αλλά να χρησιμοποιεί τον πλούτο του για το κοινό καλό, το δικό του και των ανθρώπων που εργάζονται μαζί του. Έχει σοβαρή ευθύνη για τη συμπεριφορά του.
Ο εργαζόμενος τότε στον εργοδότη θα όφειλε να είναι τίμιος και ειλικρινής. Δεν θα τον οδηγούσε η αδικία που βλέπει, να γίνεται συχνά ψεύτης, υποκριτής, να κάνει πως δουλεύει χωρίς να προσπαθεί πραγματικά. Θα έβλεπε ότι του φέρονται με αγάπη, και θα όφειλε να φερθεί και αυτός με ειλικρίνεια, διαφορετικά θα ήταν αδικαιολόγητος, ένοχος. Και τώρα είναι ένοχος όταν είναι ανειλικρινής, αλλά ωθείται σε μια τέτοια συμπεριφορά από τον εργοδότη, που είναι συνένοχος. Ο ένας σπρώχνει τον άλλο στο γκρεμό, και τελικά όλοι μαζί καταστρέφονται εργοδότες και εργαζόμενοι.
Αν εφαρμοζόταν ο Χριστιανισμός στην πράξη, σαν θεμέλιο της κοινωνίας, δεν θα έβρισκαν έδαφος για να αναπτυχθούν τα υλιστικά κινήματα, που κερδίζουν οπαδούς λέγοντας ότι θα φέρουν δικαιοσύνη.
Πράγματι, ο άνθρωπος διψάει για δικαιοσύνη. Όσοι φέρονται άδικα, απάνθρωπα, προκαλούν δίκαιους τριγμούς στον κοινωνικό ιστό. Δημιουργούν έχθρα, μίσος, οδηγούν την κοινωνία σε έκρηξη. Δεν θα χαρούν την αδικία τους για πολύ, ούτε σε αυτή τη ζωή, ούτε στην άλλη.
Όταν δεν εφαρμόζεται ο λόγος του Θεού, αρχίζουν οι ανθρώπινες προσπάθειες. Δυστυχώς, είναι ατελείς απόπειρες, καταπιεστικές, που περιέχουν μίσος, εκδίκηση, επιβολή. Θυμίζουν συχνά την προσπάθεια του Αδάμ και της Εύας, που πήραν φύλλα συκιάς για να φτιάξουν τα πρώτα τους ρούχα, να ντυθούν! Η ανθρώπινη δικαιοσύνη και τα φιλοσοφικά ρεύματα συχνά θυμίζουν τους ήρωες των τηλεοπτικών παραγωγών του Hollywood. Ένας «καλός», παρατηρεί ότι υπάρχει αδικία, σκοτώνει επί δύο ώρες μερικές δεκάδες «κακούς» και η ταινία τελειώνει, αφήνοντας τους θεατές με την αίσθηση ότι επιβλήθηκε δικαιοσύνη.
Η δικαιοσύνη του Θεού όμως μιλάει για τη ρίζα του κακού. Αν την ακολουθήσουμε, θα γίνει η γη πολύ καλύτερη, και θα δουν οι υλιστές πως γίνεται το όραμά τους πραγματικότητα. Αν όμως δεν την ακολουθήσουμε, ας είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τις συνέπειες.
ζ) Η έλλειψη αγάπης από μερικούς Χριστιανούς.
Συχνά με έκπληξη παρατηρώ ότι κάποιοι Χριστιανοί μισούν τους Εβραίους. «Αυτοί σταύρωσαν το Χριστό» λένε.
Ο Χριστός, ήρθε στη γη για να σταυρωθεί, για να μας ελευθερώσει από το προπατορικό αμάρτημα. Δεν έγινε τίποτα, που να μην το ήθελε. Όταν μισούμε τους Εβραίους, επειδή σταύρωσαν το Χριστό, κάνουμε το Χριστό αδύναμο, που δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην ανθρώπινη θέληση.
Δεύτερο, το μίσος δεν επιτρέπεται για κανένα λόγο στους Χριστιανούς. Πρέπει να υπάρχει αγάπη για όλους.
Τρίτο, η συλλογική ευθύνη, είναι αντιχριστιανική ιδεολογία. Δεν μπορεί για ένα λάθος να φταίνε όλοι. Υπάρχουν σε κάθε ομάδα, σε κάθε τάξη, σε κάθε λαό, οι καλοί και οι κακοί. Έχω γνωρίσει πολύ καλούς Εβραίους, και πολύ κακούς Εβραίους, όπως έχω γνωρίσει πολύ καλούς Χριστιανούς, και πολύ κακούς Χριστιανούς. Η αγάπη τους σπρώχνει όλους προς το καλό, ενώ το μίσος τους οδηγεί όλους αντίθετα από το θέλημα του Θεού. Είναι απίστευτο, να μισούμε στο όνομα του Χριστού, που είπε να αγαπάμε τους εχθρούς μας, και να κάνουμε καλό ακόμη και σε αυτούς που μας αδικούν και μας καταριόνται!
Δεν επιτρέπεται «Χριστιανικές» ομάδες να έρχονται αντιμέτωπες και να χτυπάει η μία την άλλη (!), να βρίζονται (!), να επιβάλλουν το «Χριστιανικά ορθό» με τη βία. Αυτοί είναι ένοχοι για την απομάκρυνση χιλιάδων ανθρώπων από την εκκλησία και το λόγο του Χριστού. «Αλίμονο σε όσους σκανδαλίσουν ένα από τους απλούς ανθρώπους που με ακολουθούν» είπε ο Χριστός, και αυτοί, δυστυχώς, σκανδαλίζουν χιλιάδες.
Ας προσέξουμε λοιπόν, να μην διώχνουμε με τη συμπεριφορά μας, τους ανθρώπους από το λόγο του Χριστού. Ας έχουμε στο μυαλό μας την πρώτη και βασική εντολή. Να αγαπάμε το Θεό κάνοντας το θέλημά του, και το συνάνθρωπό μας σαν τον εαυτό μας. Η ευτυχία που θα νοιώσουμε, είναι η πρόγευση μιας ζωής, που δεν θα τη σταματήσει ο θάνατος
http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodox ... m#ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Υπάρχουν φιλοσοφικά ρεύματα, που οδηγούν τον άνθρωπο κατ΄ ευθείαν στην καταστροφή. Υπάρχουν όμως και ιδέες, που είναι λογικοφανείς, αληθοφανείς, ύπουλα όμως περιέχουν το σπέρμα της καταστροφής.
Άκουσα κάποτε στο Πανεπιστήμιο την άποψη «Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος»
Όμορφο ακούγεται. Ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο «είμαι ελεύθερος». μόνο που είναι τελείως παράλογο. Τι σχέση έχει η ελευθερία του ανθρώπου, με το «δεν ελπίζω τίποτα»! Κάποιος που δεν ελπίζει τίποτα, δεν έχει σχέδια, όνειρα, προοπτική, δεν μπορεί να είναι ούτε δημιουργικός, ούτε ευτυχισμένος. Ευτυχία, ακόμη και με την κοσμική έννοια, είναι να βάζουμε κάποιους στόχους και να τους πετυχαίνουμε. Αν δεν πιστεύουμε τίποτα, δεν ελπίζουμε τίποτα, τότε δεν βρίσκουμε νόημα και περιεχόμενο στη ζωή.
Μου έρχεται στο νου ο υπεράνθρωπος του Νίτσε. Οι Χιτλερικοί «άριοι» και οι «κατώτεροι υπάνθρωποι». Οι «αράπηδες» και οι λευκοί. Οι «ευγενείς», οι «αριστοκράτες» και ο «λαός», οι «μικροαστοί». Δεν υπάρχει διάκριση, που να μην έχει θεμελιωθεί πάνω σε μια φιλοσοφική θεωρία.
Οι περισσότερες όμως φιλοσοφικές ιδέες χωρίζουν τους ανθρώπους. Βάζουν φράγματα, στεγανά ανάμεσά τους. Δημιουργούν πάλη ανάμεσα στις τάξεις εξόντωση του υπανθρώπου από τον υπεράνθρωπο, εκμετάλλευση του μαύρου από το λευκό, της μειοψηφίας από τη πλειοψηφία.
Πόσο διαφορετικός αλήθεια είναι ο Χριστιανισμός, όταν εφαρμόζεται! «Δεν υπάρχει δούλος, ούτε ελεύθερος, όλοι είσαστε αδέλφια και έχετε πατέρα το Θεό» είπε ο Ιησούς Χριστός.
Δυστυχώς, υπήρξαν πολλοί υποκριτές και μέσα στις εκκλησίες, ιδιαίτερα κάποιοι ξένοι «ιεραπόστολοι». Υιοθέτησαν τη δουλεία, την καταπίεση του ανθρώπου από άνθρωπο, αγνοώντας το λόγο του Χριστού που υποτίθεται ότι δίδασκαν.
Αν εφαρμοζόταν η Χριστιανική διδασκαλία, δεν θα έπρεπε να υπάρχει η αδικία και η καταπίεση που υπάρχει στις μέρες μας. Ο εργοδότης, έπρεπε να φέρεται με αγάπη και καλοσύνη στους εργαζόμενους, να μην τους εκμεταλλεύεται τόσο απροκάλυπτα, τόσο απάνθρωπα, αλλά να χρησιμοποιεί τον πλούτο του για το κοινό καλό, το δικό του και των ανθρώπων που εργάζονται μαζί του. Έχει σοβαρή ευθύνη για τη συμπεριφορά του.
Ο εργαζόμενος τότε στον εργοδότη θα όφειλε να είναι τίμιος και ειλικρινής. Δεν θα τον οδηγούσε η αδικία που βλέπει, να γίνεται συχνά ψεύτης, υποκριτής, να κάνει πως δουλεύει χωρίς να προσπαθεί πραγματικά. Θα έβλεπε ότι του φέρονται με αγάπη, και θα όφειλε να φερθεί και αυτός με ειλικρίνεια, διαφορετικά θα ήταν αδικαιολόγητος, ένοχος. Και τώρα είναι ένοχος όταν είναι ανειλικρινής, αλλά ωθείται σε μια τέτοια συμπεριφορά από τον εργοδότη, που είναι συνένοχος. Ο ένας σπρώχνει τον άλλο στο γκρεμό, και τελικά όλοι μαζί καταστρέφονται εργοδότες και εργαζόμενοι.
Αν εφαρμοζόταν ο Χριστιανισμός στην πράξη, σαν θεμέλιο της κοινωνίας, δεν θα έβρισκαν έδαφος για να αναπτυχθούν τα υλιστικά κινήματα, που κερδίζουν οπαδούς λέγοντας ότι θα φέρουν δικαιοσύνη.
Πράγματι, ο άνθρωπος διψάει για δικαιοσύνη. Όσοι φέρονται άδικα, απάνθρωπα, προκαλούν δίκαιους τριγμούς στον κοινωνικό ιστό. Δημιουργούν έχθρα, μίσος, οδηγούν την κοινωνία σε έκρηξη. Δεν θα χαρούν την αδικία τους για πολύ, ούτε σε αυτή τη ζωή, ούτε στην άλλη.
Όταν δεν εφαρμόζεται ο λόγος του Θεού, αρχίζουν οι ανθρώπινες προσπάθειες. Δυστυχώς, είναι ατελείς απόπειρες, καταπιεστικές, που περιέχουν μίσος, εκδίκηση, επιβολή. Θυμίζουν συχνά την προσπάθεια του Αδάμ και της Εύας, που πήραν φύλλα συκιάς για να φτιάξουν τα πρώτα τους ρούχα, να ντυθούν! Η ανθρώπινη δικαιοσύνη και τα φιλοσοφικά ρεύματα συχνά θυμίζουν τους ήρωες των τηλεοπτικών παραγωγών του Hollywood. Ένας «καλός», παρατηρεί ότι υπάρχει αδικία, σκοτώνει επί δύο ώρες μερικές δεκάδες «κακούς» και η ταινία τελειώνει, αφήνοντας τους θεατές με την αίσθηση ότι επιβλήθηκε δικαιοσύνη.
Η δικαιοσύνη του Θεού όμως μιλάει για τη ρίζα του κακού. Αν την ακολουθήσουμε, θα γίνει η γη πολύ καλύτερη, και θα δουν οι υλιστές πως γίνεται το όραμά τους πραγματικότητα. Αν όμως δεν την ακολουθήσουμε, ας είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τις συνέπειες.
ζ) Η έλλειψη αγάπης από μερικούς Χριστιανούς.
Συχνά με έκπληξη παρατηρώ ότι κάποιοι Χριστιανοί μισούν τους Εβραίους. «Αυτοί σταύρωσαν το Χριστό» λένε.
Ο Χριστός, ήρθε στη γη για να σταυρωθεί, για να μας ελευθερώσει από το προπατορικό αμάρτημα. Δεν έγινε τίποτα, που να μην το ήθελε. Όταν μισούμε τους Εβραίους, επειδή σταύρωσαν το Χριστό, κάνουμε το Χριστό αδύναμο, που δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην ανθρώπινη θέληση.
Δεύτερο, το μίσος δεν επιτρέπεται για κανένα λόγο στους Χριστιανούς. Πρέπει να υπάρχει αγάπη για όλους.
Τρίτο, η συλλογική ευθύνη, είναι αντιχριστιανική ιδεολογία. Δεν μπορεί για ένα λάθος να φταίνε όλοι. Υπάρχουν σε κάθε ομάδα, σε κάθε τάξη, σε κάθε λαό, οι καλοί και οι κακοί. Έχω γνωρίσει πολύ καλούς Εβραίους, και πολύ κακούς Εβραίους, όπως έχω γνωρίσει πολύ καλούς Χριστιανούς, και πολύ κακούς Χριστιανούς. Η αγάπη τους σπρώχνει όλους προς το καλό, ενώ το μίσος τους οδηγεί όλους αντίθετα από το θέλημα του Θεού. Είναι απίστευτο, να μισούμε στο όνομα του Χριστού, που είπε να αγαπάμε τους εχθρούς μας, και να κάνουμε καλό ακόμη και σε αυτούς που μας αδικούν και μας καταριόνται!
Δεν επιτρέπεται «Χριστιανικές» ομάδες να έρχονται αντιμέτωπες και να χτυπάει η μία την άλλη (!), να βρίζονται (!), να επιβάλλουν το «Χριστιανικά ορθό» με τη βία. Αυτοί είναι ένοχοι για την απομάκρυνση χιλιάδων ανθρώπων από την εκκλησία και το λόγο του Χριστού. «Αλίμονο σε όσους σκανδαλίσουν ένα από τους απλούς ανθρώπους που με ακολουθούν» είπε ο Χριστός, και αυτοί, δυστυχώς, σκανδαλίζουν χιλιάδες.
Ας προσέξουμε λοιπόν, να μην διώχνουμε με τη συμπεριφορά μας, τους ανθρώπους από το λόγο του Χριστού. Ας έχουμε στο μυαλό μας την πρώτη και βασική εντολή. Να αγαπάμε το Θεό κάνοντας το θέλημά του, και το συνάνθρωπό μας σαν τον εαυτό μας. Η ευτυχία που θα νοιώσουμε, είναι η πρόγευση μιας ζωής, που δεν θα τη σταματήσει ο θάνατος
http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodox ... m#ΠΡΟΛΟΓΟΣ