Ως καιρόν έχομεν, εργαζώμεθα το αγαθόν προς πάντας
Δημοσιεύτηκε: Κυρ Σεπ 02, 2007 1:13 am
Ως καιρόν έχομεν, εργαζώμεθα το αγαθόν προς πάντας
Με την Χάριν του Δωρεοδότου Κυρίου ευρισκόμεθα εις την αρχήν του Νέου Έτους και συνεχίζομεν τον δρόμον της ζωής. Σύνθημά μας, κατά το νέον χρόνο, ας γίνουν οι Αποστολικοί λόγοι: «ως καιρόν έχομεν, εργαζώμεθα το αγαθόν προς πάντας». Έως ότου ευρισκόμεθα εις την παρούσαν ζωή, που μόνον εις αυτήν έχομεν καιρόν προς αγαθοεργία, ας εργαζώμεθα το αγαθόν προς όλους.
«Ως καιρόν έχομεν». Δεν θα έχωμεν πάντοτε καιρόν. Ο χρόνος της ζωής μας είναι καθορισμένος. Δοτήρ της ζωής είναι ο Ζωοδότης Κύριος. Αυτός χαρίζει την ζωή.
Ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει: «Ώσπερ ουκ αεί του σπείρειν εσμέν κύριοι, ούτως ουδέ του ελεείν.». ο γεωργός σπείρει εις ωρισμένην εποχήν, την εποχήν της σποράς. Ο άνθρωπος μπορεί να πράξει το καλόν μόνο εις την ζωήν αυτήν.
«Εργαζώμεθα το αγαθόν». Να κάμνωμεν το καλόν, να ευεργετώμεν τους άλλους, να εξυπηρετώμεν τους συνανθρώπους μας, να διευκολύνωμεν όσους μπορούμεν, να σκορπίζομεν καλοσύνη, να είμεθα χρήσιμοι, να προσφέρωμεν διαρκώς εις τους άλλους.
«Εργαζώμεθα το αγαθόν προς πάντας». Όχι μόνο προς τους συγγενείς, όχι μόνον προς φίλους, όχι μόνον προς ιδικά μας πρόσωπα, αλλά «προς πάντας». Δεν πρέπει να περιορίζομεν την αγάπην εις στενά όρια, αλλά να εκτείνωμεν αυτήν εις όλους. Και προς εχθρούς μας ακόμη και προς όσους μας μισούν, μας διαβάλλουν και συκοφαντούν, μας βλάπτουν και στενοχωρούν.
Θα πρέπει να μιμηθώμεν Αυτόν τούτον τον Αρχηγόν της Πίστεώς μας «τον διʼ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών». Να ακολουθήσωμεν τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν, «Ος διήλθεν ευεργετών και ιώμενος πάντας» (Πραξ. Ι΄ 30). Να βαδίσωμεν εις τα ίχνη Εκείνου, ο Οποίος εδίδαξε την «καινήν εντολήν» της αγάπης και εφήρμοσεν αυτήν αφού και μέχρι σταυρού έφθασε και επί του σταυρού συνεχώρει τους σταυρωτάς Του.
«Ως καιρόν έχομεν, εργαζώμεθα το αγαθόν προς πάντας».
Η εποχή μας, χωρίς αμφιβολίαν, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως εποχή δικαιωμάτων. Όλοι ζητούμαι και απαιτούμεν. Αξιούμεν και απειλούμεν. Τονίζομεν διαρκώς τα δικαιώματά μας. Δεν σκεπτόμεθα τας υποχρεώσεις μας. Ζητούμεν θυσίας από τους άλλους, χωρίς να έχωμεν ημείς πνεύμα θυσίας.
Έρχεται λοιπόν επικαίρως ο Αποστολικός λόγος δια να μας υποδείξη το αντίθετον, να μας υπενθυμίση ότι πρώτον πρέπει να προσφέρωμεν, να είμεθα ολοπρόθυμοι εις την ευεργεσίαν, την καλωσύνην, την προσφοράν. Εις οποιανδήποτε ηλικίαν και αν ευρισκώμεθα, οποιανδήποτε εργασίαν και αν κάμνωμεν, οποιανδήποτε θέσιν και αν έχωμεν μέσα εις την κοινωνίαν, ας έχωμεν ως σύνθημα να προσφέρωμεν προς όλους. «Μακάριον έστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν» (Πραξ. Κ΄ 35).
«Ως καιρόν έχομεν». Έως ότου έχομεν καιρόν. Μη λησμονώμεν την στοιχειώδη αλήθειαν, ότι δεν είμεθα αιώνιοι εις τον κόσμον αυτόν. Είμεθα προσωρινοί, πολύ προσωρινοί. Μη φύγωμεν από την παρούσαν ζωήν επιβλαβείς, ή έστω και άχρηστοι. Ας φύγωμεν κατάφοροι από καλωσύνας, «πλήρεις αγαθών έργων και ελεημοσυνών».
Καθένας μας ας γίνει ένας μικρός ήλιος μέσα εις την κοινωνίαν μας, φωτιζόμενος και εμπνεόμενος από τον Θεόν της Αγάπης, ο Οποίος «ούκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών».
Μητροπολίτη Εδέσσης κυρού Καλλινίκου
Με την Χάριν του Δωρεοδότου Κυρίου ευρισκόμεθα εις την αρχήν του Νέου Έτους και συνεχίζομεν τον δρόμον της ζωής. Σύνθημά μας, κατά το νέον χρόνο, ας γίνουν οι Αποστολικοί λόγοι: «ως καιρόν έχομεν, εργαζώμεθα το αγαθόν προς πάντας». Έως ότου ευρισκόμεθα εις την παρούσαν ζωή, που μόνον εις αυτήν έχομεν καιρόν προς αγαθοεργία, ας εργαζώμεθα το αγαθόν προς όλους.
«Ως καιρόν έχομεν». Δεν θα έχωμεν πάντοτε καιρόν. Ο χρόνος της ζωής μας είναι καθορισμένος. Δοτήρ της ζωής είναι ο Ζωοδότης Κύριος. Αυτός χαρίζει την ζωή.
Ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει: «Ώσπερ ουκ αεί του σπείρειν εσμέν κύριοι, ούτως ουδέ του ελεείν.». ο γεωργός σπείρει εις ωρισμένην εποχήν, την εποχήν της σποράς. Ο άνθρωπος μπορεί να πράξει το καλόν μόνο εις την ζωήν αυτήν.
«Εργαζώμεθα το αγαθόν». Να κάμνωμεν το καλόν, να ευεργετώμεν τους άλλους, να εξυπηρετώμεν τους συνανθρώπους μας, να διευκολύνωμεν όσους μπορούμεν, να σκορπίζομεν καλοσύνη, να είμεθα χρήσιμοι, να προσφέρωμεν διαρκώς εις τους άλλους.
«Εργαζώμεθα το αγαθόν προς πάντας». Όχι μόνο προς τους συγγενείς, όχι μόνον προς φίλους, όχι μόνον προς ιδικά μας πρόσωπα, αλλά «προς πάντας». Δεν πρέπει να περιορίζομεν την αγάπην εις στενά όρια, αλλά να εκτείνωμεν αυτήν εις όλους. Και προς εχθρούς μας ακόμη και προς όσους μας μισούν, μας διαβάλλουν και συκοφαντούν, μας βλάπτουν και στενοχωρούν.
Θα πρέπει να μιμηθώμεν Αυτόν τούτον τον Αρχηγόν της Πίστεώς μας «τον διʼ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών». Να ακολουθήσωμεν τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν, «Ος διήλθεν ευεργετών και ιώμενος πάντας» (Πραξ. Ι΄ 30). Να βαδίσωμεν εις τα ίχνη Εκείνου, ο Οποίος εδίδαξε την «καινήν εντολήν» της αγάπης και εφήρμοσεν αυτήν αφού και μέχρι σταυρού έφθασε και επί του σταυρού συνεχώρει τους σταυρωτάς Του.
«Ως καιρόν έχομεν, εργαζώμεθα το αγαθόν προς πάντας».
Η εποχή μας, χωρίς αμφιβολίαν, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως εποχή δικαιωμάτων. Όλοι ζητούμαι και απαιτούμεν. Αξιούμεν και απειλούμεν. Τονίζομεν διαρκώς τα δικαιώματά μας. Δεν σκεπτόμεθα τας υποχρεώσεις μας. Ζητούμεν θυσίας από τους άλλους, χωρίς να έχωμεν ημείς πνεύμα θυσίας.
Έρχεται λοιπόν επικαίρως ο Αποστολικός λόγος δια να μας υποδείξη το αντίθετον, να μας υπενθυμίση ότι πρώτον πρέπει να προσφέρωμεν, να είμεθα ολοπρόθυμοι εις την ευεργεσίαν, την καλωσύνην, την προσφοράν. Εις οποιανδήποτε ηλικίαν και αν ευρισκώμεθα, οποιανδήποτε εργασίαν και αν κάμνωμεν, οποιανδήποτε θέσιν και αν έχωμεν μέσα εις την κοινωνίαν, ας έχωμεν ως σύνθημα να προσφέρωμεν προς όλους. «Μακάριον έστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν» (Πραξ. Κ΄ 35).
«Ως καιρόν έχομεν». Έως ότου έχομεν καιρόν. Μη λησμονώμεν την στοιχειώδη αλήθειαν, ότι δεν είμεθα αιώνιοι εις τον κόσμον αυτόν. Είμεθα προσωρινοί, πολύ προσωρινοί. Μη φύγωμεν από την παρούσαν ζωήν επιβλαβείς, ή έστω και άχρηστοι. Ας φύγωμεν κατάφοροι από καλωσύνας, «πλήρεις αγαθών έργων και ελεημοσυνών».
Καθένας μας ας γίνει ένας μικρός ήλιος μέσα εις την κοινωνίαν μας, φωτιζόμενος και εμπνεόμενος από τον Θεόν της Αγάπης, ο Οποίος «ούκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών».
Μητροπολίτη Εδέσσης κυρού Καλλινίκου