Θα πρέπει να καταβάλουμε καθε προσπάθεια...
Δημοσιεύτηκε: Παρ Σεπ 07, 2007 11:58 pm
Είναι πολύ ευκολότερο ένας άπιστος να πιστεύσει, ότι υπάρχει Θεός, παρά ένας πιστός να αντιληφθεί το πλάτος, το ύψος και το βάθος της αγάπης που έχει ο Θεός προς όλα τα πλάσματά Του, και ιδιαίτερα προς όλους τους ανθρώπους.
Ας σκεφθούμε τι είμαστε σε σύγκριση με το Θεό. Σίγουρα, κάθε ένας από μας έχει ανυπολόγιστη αξία και σαν ιδιαίτερη προσωπικότητα, η οποία είναι πράγματι μοναδική, και για το πνευματικό στοιχείο, την ψυχή, με την οποία μας έχει εφοδιάσει ο Θεός. Ο ίδιος μας έχει βεβαιώσει, ότι μία ανθρώπινη ψυχή έχει μεγαλύτερη αξία από ολόκληρη την δημιουργία.
Το μέγεθος της αξίας, το οποίο αποδίδει ο Θεός στην ψυχή μας φαίνεται και από το γεγονός, ότι για χάρη μας, για τη σωτηρία αυτής της ψυχής μας, ο Θεός όχι μόνο έστειλε τον Μονογενή Του Υιό στον κόσμο, αλλά και Τον προσέφερε θυσία, για να μας εξαγοράσει από την σκλαβιά της αμαρτίας στην οποία είχαμε υποδουλωθεί. Παρ΄ όλη αυτή την εκτίμηση που ο Κύριος δείχνει στην ψυχή μας και γενικά στην προσωπικότητά μας, όταν συγκρινόμαστε με τον ίδιο τον αιώνιο, τον παντοδύναμο, τον πάνσοφο, τον παντογνώστη, τον πανάγαθο και πανταχού παρόντα Δημιουργό του Σύμπαντος, τότε είμαστε κάτι το ασύγκριτα λιγότερο από μηδαμινοί.
Σε μας, λοιπόν, τους μικρούς και ελάχιστους, τους σήμερα ερχόμενους και αύριο παρερχόμενους, τους φορτωμένους με αδυναμίες και κακίες, τους γεμάτους λάθη και σφάλματα, δείχνει ο Θεός την εξαιρετική Του πράγματι αγάπη και ευσπλαχνία. Εκείνο μάλιστα το οποίο είναι τελείως αδύνατο να χωρέσει στη διάνοιά μας είναι οι ενέργειες του Θεού στις οποίες η αγαθότητά Του στη συνέχεια έχει προβεί για χάρη μας. Όπως μας βεβαιώνει η Αγ. Γραφή, εμάς που λόγω των βαρύτατων αμαρτημάτων μας είχαμε απονεκρωθεί και δεν παρουσιάζαμε πλέον καμία αντίδραση στο τρομερό δηλητήριο της αμαρτίας, αφού ο Θεός μας έδωσε πάλι νέα ζωή, για να ζήσουμε μαζί με τον Χριστό και μας άρπαξε από το θάνατο, μας ανέβασε στον ουρανό και μας κάθισε δίπλα στο θρόνο του Υιού Του, για να συμβασιλεύσουμε μαζί Του και να απολαμβάνουμε κοντά Του τα αγαθά της Βασιλείας του και την λαμπρότητα της δόξας Του.
Έτσι, με τον τρόπο αυτό, με το να μας ανεβάσει δηλαδή τόσο ψηλά και να μας περιβάλει με τόσο μεγάλες τιμές, θέλησε να δείξει στους επερχόμενους αιώνες πόσο άπειρος και ανυπέρβλητος είναι ο πλούτος της χάρης Του και πόσο απέραντη είναι η αγαθότητά Του. Τέτοιο ύψος και μεγαλείο αγαθοσύνης και τόσο απύθμενο βάθος στοργής και τόσο μεγάλο πλάτος αγάπης είναι αδύνατο να διανοηθεί το ανθρώπινο μυαλό όχι προκειμένου για τις σχέσεις μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού, αλλά ούτε μεταξύ των ανθρώπων προς αλλήλους.
Και όμως αυτά, όσο και να μας φαίνονται απίστευτα, όχι μόνο πρέπει να τα δεχόμαστε σαν δεδομένα, αλλά και να βγάζουμε τις αναγκαίες για τη ζωή μας συνέπειες, που πηγάζουν από αυτά.
Και πρώτα πρέπει να σημειώσουμε την ευγνωμοσύνη, η οποία καίτοι είναι αυτονόητη, εν τούτοις αποτελεί ένα χρέος μας προς τον Θεό, την εξόφληση του οποίου σπανιότατα θυμόμαστε. Είμαστε πάντοτε και σε κάθε στιγμή πρόθυμοι να δεχτούμε και άλλες ευεργεσίες του Θεού, των οποίων την χορήγηση θεωρούμε σαν οφειλή του Θεού προς εμάς. Και παρ΄ όλο που ο Θεός πολύ σπάνια θα μας βρει να πορευόμαστε προς Αυτόν, για να Του προσφέρουμε λίγα λουλούδια ευλάβειας και ευγνωμοσύνης για τις μέχρι τώρα δωρεές Του, εν τούτοις Εκείνος πάλι έρχεται προς εμάς για να μας δώσει και κάποιο νέο Του δώρο.
Πρώτα, λοιπόν, πρέπει να δείχνουμε ευγνωμοσύνη προς τον Θεόν, για την τόση Του προς εμάς καλοσύνη και αγαθότητα. Δεύτερον, θα πρέπει να αποκτήσουμε συνείδηση της θέσης μας. Δυστυχώς, δεν έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει σε ποιο ύψος μας έχει ανεβάσει η αγάπη και η αγαθότητα του Θεού. Νομίζουμε ότι ακόμα κυλιόμαστε μέσα στην αθλιότητα της ζωής, που περνά χωρίς πίστη και χωρίς ελπίδα. Και για τον λόγο αυτό δεν είμαστε σε θέση να την απολαύσουμε και να την ζήσουμε, όπως της αξίζει.
Εάν είχαμε έντονη και διαρκή την συναίσθηση, ότι η αγάπη του Θεού μας άρπαξε μέσα από τις αναθυμιάσεις της αμαρτωλής μας ύπαρξης και μας ανέβασε στις φωτεινές και γαλανές σφαίρες του ουρανού, που τις λαμπρύνει η παρουσία και η άπειρη αγαθότητά Του, τότε και η αθλιότητα του εσωτερικού μας κόσμου και η κακία του περιβάλλοντος δεν θα ήταν ικανές να σκιάσουν την χαρά μας για τις μέχρι τώρα θείες ευεργεσίες και θα ήταν αδύνατο να ελαττώσουν την αισιοδοξία μας όχι μόνο για το άμεσο, αλλά και για το αιώνιο μέλλον μας.
Τρίτο και σπουδαιότερο, θα επηρεάζονταν όχι μόνο τα αισθήματα της εμπιστοσύνης μας στο Θεό, αλλά και ολόκληρη η ζωή μας. Πως θα ήταν δυνατόν να έχουμε βαθιά και πλήρη συναίσθηση της θέσης όπου μας ανύψωσε η αγάπη και ο πλούτος της αγαθότητας του Θεού και να μην συμπεριφερόμαστε ανάλογα; Πως θα ήταν δυνατόν να γνωρίζουμε καλά και να θυμόμαστε συνεχώς, ότι στον ουρανό είμαστε σύνθρονοι με τον Κύριό μας και να μη συμπεριφερόμαστε κατά τρόπο που να ταίριαζε με τη θέση μας και με την τιμητική διάκριση, την οποία μας έκανε ο Θεός;
Όπως λέει μια παροιμία, ότι η αριστοκρατική καταγωγή δημιουργεί υποχρεώσεις σε κείνον που την έχει, έτσι και η ανύψωσή μας δίπλα στο θρόνο του Κυρίου μας δημιουργεί σε μας υποχρεώσεις αντίστοιχης συμπεριφοράς. Ο απόστολος Παύλος στην προς Εφεσίους επιστολή του αναφέρει ότι ο Κύριος μας «συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις εν Χριστώ Ιησού» (Εφεσ. β΄ 6). Συνεπώς, θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε ως σύνθρονοι του Κυρίου και να προσπαθούμε με όλες μας τις δυνάμεις να είμαστε αντάξιοι της τιμής, στην οποία Εκείνος μας ανύψωσε. Ο Θεός μας κατέστησε πρίγκιπες των ουρανών· επομένως περιμένει από μας, σαν πρίγκιπες των ουρανών να αισθανόμαστε, και ως πρίγκιπες των ουρανών να ενεργούμε.
Είναι δύσκολο αλλά επειδή έχει άμεσες και πρακτικές συνέπειες για την επίγεια ζωή μας, θα πρέπει να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια, για να κατανοήσουμε και να αντιληφθούμε τη θεϊκή αγάπη όσο το δυνατόν καλύτερα.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΑΚΙΡΗ, θεολόγος
Ας σκεφθούμε τι είμαστε σε σύγκριση με το Θεό. Σίγουρα, κάθε ένας από μας έχει ανυπολόγιστη αξία και σαν ιδιαίτερη προσωπικότητα, η οποία είναι πράγματι μοναδική, και για το πνευματικό στοιχείο, την ψυχή, με την οποία μας έχει εφοδιάσει ο Θεός. Ο ίδιος μας έχει βεβαιώσει, ότι μία ανθρώπινη ψυχή έχει μεγαλύτερη αξία από ολόκληρη την δημιουργία.
Το μέγεθος της αξίας, το οποίο αποδίδει ο Θεός στην ψυχή μας φαίνεται και από το γεγονός, ότι για χάρη μας, για τη σωτηρία αυτής της ψυχής μας, ο Θεός όχι μόνο έστειλε τον Μονογενή Του Υιό στον κόσμο, αλλά και Τον προσέφερε θυσία, για να μας εξαγοράσει από την σκλαβιά της αμαρτίας στην οποία είχαμε υποδουλωθεί. Παρ΄ όλη αυτή την εκτίμηση που ο Κύριος δείχνει στην ψυχή μας και γενικά στην προσωπικότητά μας, όταν συγκρινόμαστε με τον ίδιο τον αιώνιο, τον παντοδύναμο, τον πάνσοφο, τον παντογνώστη, τον πανάγαθο και πανταχού παρόντα Δημιουργό του Σύμπαντος, τότε είμαστε κάτι το ασύγκριτα λιγότερο από μηδαμινοί.
Σε μας, λοιπόν, τους μικρούς και ελάχιστους, τους σήμερα ερχόμενους και αύριο παρερχόμενους, τους φορτωμένους με αδυναμίες και κακίες, τους γεμάτους λάθη και σφάλματα, δείχνει ο Θεός την εξαιρετική Του πράγματι αγάπη και ευσπλαχνία. Εκείνο μάλιστα το οποίο είναι τελείως αδύνατο να χωρέσει στη διάνοιά μας είναι οι ενέργειες του Θεού στις οποίες η αγαθότητά Του στη συνέχεια έχει προβεί για χάρη μας. Όπως μας βεβαιώνει η Αγ. Γραφή, εμάς που λόγω των βαρύτατων αμαρτημάτων μας είχαμε απονεκρωθεί και δεν παρουσιάζαμε πλέον καμία αντίδραση στο τρομερό δηλητήριο της αμαρτίας, αφού ο Θεός μας έδωσε πάλι νέα ζωή, για να ζήσουμε μαζί με τον Χριστό και μας άρπαξε από το θάνατο, μας ανέβασε στον ουρανό και μας κάθισε δίπλα στο θρόνο του Υιού Του, για να συμβασιλεύσουμε μαζί Του και να απολαμβάνουμε κοντά Του τα αγαθά της Βασιλείας του και την λαμπρότητα της δόξας Του.
Έτσι, με τον τρόπο αυτό, με το να μας ανεβάσει δηλαδή τόσο ψηλά και να μας περιβάλει με τόσο μεγάλες τιμές, θέλησε να δείξει στους επερχόμενους αιώνες πόσο άπειρος και ανυπέρβλητος είναι ο πλούτος της χάρης Του και πόσο απέραντη είναι η αγαθότητά Του. Τέτοιο ύψος και μεγαλείο αγαθοσύνης και τόσο απύθμενο βάθος στοργής και τόσο μεγάλο πλάτος αγάπης είναι αδύνατο να διανοηθεί το ανθρώπινο μυαλό όχι προκειμένου για τις σχέσεις μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού, αλλά ούτε μεταξύ των ανθρώπων προς αλλήλους.
Και όμως αυτά, όσο και να μας φαίνονται απίστευτα, όχι μόνο πρέπει να τα δεχόμαστε σαν δεδομένα, αλλά και να βγάζουμε τις αναγκαίες για τη ζωή μας συνέπειες, που πηγάζουν από αυτά.
Και πρώτα πρέπει να σημειώσουμε την ευγνωμοσύνη, η οποία καίτοι είναι αυτονόητη, εν τούτοις αποτελεί ένα χρέος μας προς τον Θεό, την εξόφληση του οποίου σπανιότατα θυμόμαστε. Είμαστε πάντοτε και σε κάθε στιγμή πρόθυμοι να δεχτούμε και άλλες ευεργεσίες του Θεού, των οποίων την χορήγηση θεωρούμε σαν οφειλή του Θεού προς εμάς. Και παρ΄ όλο που ο Θεός πολύ σπάνια θα μας βρει να πορευόμαστε προς Αυτόν, για να Του προσφέρουμε λίγα λουλούδια ευλάβειας και ευγνωμοσύνης για τις μέχρι τώρα δωρεές Του, εν τούτοις Εκείνος πάλι έρχεται προς εμάς για να μας δώσει και κάποιο νέο Του δώρο.
Πρώτα, λοιπόν, πρέπει να δείχνουμε ευγνωμοσύνη προς τον Θεόν, για την τόση Του προς εμάς καλοσύνη και αγαθότητα. Δεύτερον, θα πρέπει να αποκτήσουμε συνείδηση της θέσης μας. Δυστυχώς, δεν έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει σε ποιο ύψος μας έχει ανεβάσει η αγάπη και η αγαθότητα του Θεού. Νομίζουμε ότι ακόμα κυλιόμαστε μέσα στην αθλιότητα της ζωής, που περνά χωρίς πίστη και χωρίς ελπίδα. Και για τον λόγο αυτό δεν είμαστε σε θέση να την απολαύσουμε και να την ζήσουμε, όπως της αξίζει.
Εάν είχαμε έντονη και διαρκή την συναίσθηση, ότι η αγάπη του Θεού μας άρπαξε μέσα από τις αναθυμιάσεις της αμαρτωλής μας ύπαρξης και μας ανέβασε στις φωτεινές και γαλανές σφαίρες του ουρανού, που τις λαμπρύνει η παρουσία και η άπειρη αγαθότητά Του, τότε και η αθλιότητα του εσωτερικού μας κόσμου και η κακία του περιβάλλοντος δεν θα ήταν ικανές να σκιάσουν την χαρά μας για τις μέχρι τώρα θείες ευεργεσίες και θα ήταν αδύνατο να ελαττώσουν την αισιοδοξία μας όχι μόνο για το άμεσο, αλλά και για το αιώνιο μέλλον μας.
Τρίτο και σπουδαιότερο, θα επηρεάζονταν όχι μόνο τα αισθήματα της εμπιστοσύνης μας στο Θεό, αλλά και ολόκληρη η ζωή μας. Πως θα ήταν δυνατόν να έχουμε βαθιά και πλήρη συναίσθηση της θέσης όπου μας ανύψωσε η αγάπη και ο πλούτος της αγαθότητας του Θεού και να μην συμπεριφερόμαστε ανάλογα; Πως θα ήταν δυνατόν να γνωρίζουμε καλά και να θυμόμαστε συνεχώς, ότι στον ουρανό είμαστε σύνθρονοι με τον Κύριό μας και να μη συμπεριφερόμαστε κατά τρόπο που να ταίριαζε με τη θέση μας και με την τιμητική διάκριση, την οποία μας έκανε ο Θεός;
Όπως λέει μια παροιμία, ότι η αριστοκρατική καταγωγή δημιουργεί υποχρεώσεις σε κείνον που την έχει, έτσι και η ανύψωσή μας δίπλα στο θρόνο του Κυρίου μας δημιουργεί σε μας υποχρεώσεις αντίστοιχης συμπεριφοράς. Ο απόστολος Παύλος στην προς Εφεσίους επιστολή του αναφέρει ότι ο Κύριος μας «συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις εν Χριστώ Ιησού» (Εφεσ. β΄ 6). Συνεπώς, θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε ως σύνθρονοι του Κυρίου και να προσπαθούμε με όλες μας τις δυνάμεις να είμαστε αντάξιοι της τιμής, στην οποία Εκείνος μας ανύψωσε. Ο Θεός μας κατέστησε πρίγκιπες των ουρανών· επομένως περιμένει από μας, σαν πρίγκιπες των ουρανών να αισθανόμαστε, και ως πρίγκιπες των ουρανών να ενεργούμε.
Είναι δύσκολο αλλά επειδή έχει άμεσες και πρακτικές συνέπειες για την επίγεια ζωή μας, θα πρέπει να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια, για να κατανοήσουμε και να αντιληφθούμε τη θεϊκή αγάπη όσο το δυνατόν καλύτερα.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΑΚΙΡΗ, θεολόγος