Το μυστήριο της ζωής και της ανακαινίσεως
Δημοσιεύτηκε: Κυρ Σεπ 09, 2007 9:24 am
Η Ανάσταση του Χριστού είναι μια μεγάλη ιστορική αλήθεια, αλλά ταυτόχρονα και ένα μεγάλο μυστήριο. Είναι αλήθεια γιατί έγινε σε μια στιγμή της ιστορίας, «επί Ποντίου Πιλάτου», αλλά και ένα μυστήριο, γιατί βιώνεται υπαρξιακά και προσωπικά. Δεν είναι γεγονός μόνον μιας διανοητικής σύλληψης, αλλά βίωμα συνταρακτικό υπέρβασης του θανάτου, στα όρια της προσωπικής ζωής.
Οπωσδήποτε υπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες για τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού, γιατί ο Χριστός είναι ένα ιστορικό πρόσωπο, αλλά υπάρχουν και υπαρξιακές μαρτυρίες ότι ο Χριστός είναι ο νικητής του θανάτου, αφού ως Θεός ανέστησε την ανθρώπινη φύση και νίκησε το μεγαλύτερο εχθρό που βασανίζει τον άνθρωπο και είναι ο θάνατος. Μάρτυρες της αναστάσεως είναι οι Απόστολοι, οι Ομολογητές, οι μάρτυρες, οι όσιοι, οι άγιοι Πατέρες, οι άνδρες και οι γυναίκες που αντιμετώπισαν με θάρρος όλα τα προβλήματα της ζωής με την ελπίδα της αναστάσεως. Είναι όσοι φεύγουν από τον κόσμο αυτό «επʼ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου». Όλοι αυτοί έχυσαν το αίμα τους, θυσίασαν τη ζωής τους, αρνήθηκαν βιολογικές χαρές και υλικές απολαύσεις. Επομένως η Ανάσταση του Χριστού δεν είναι μια ιδεολογία, και μια κοσμοθεωρία, δεν είναι μια μεταφυσική και ένας μυστικισμός, αλλά μια ζωή αληθινή που μεταμορφώνει ολόκληρη την ύπαρξη του ανθρώπου και υπερβαίνει το θάνατο, τη θνητότητα και φθαρτότητα της φύσεως και δημιουργεί τη μεταμόρφωση του προσώπου και την ανακαίνιση ολοκλήρου της κτίσεως.
Ο Χριστός δεν είναι ο υπεράνθρωπος, αλλά ο Θεάνθρωπος που ελευθέρωσε τον άνθρωπο από τη σκοτεινή φυλακή των αισθήσεων, των αισθητών και του θανάτου, του μετέφερε το φως της θεότητος, τον πυρπόλησε και τον φώτισε με αυτό, τον έκανε θεούμενο, αναστημένο. Με το Θεάνθρωπο η βιολογική ζωή απέκτησε προοπτική και γέμισε ελπίδα και ζωή.
Πλησιάζει κανείς το Χριστό ανάλογα με τις εσωτερικές επιθυμίες και διαθέσεις του. Μερικοί προβάλλουν σε Αυτόν όλες τις εσωτερικές τους αγωνίες, τις ανασφάλειες και τις ερωτικές τους αποτυχίες, πράγμα το οποίο είναι παράδοξο και επικίνδυνο. Βλέπω το Χριστό, όμως, μέσα από την εκκλησιαστική ποίηση και δραματουργία, από την υψοποιό αγιογραφία, από τα φωτεινά συγγράμματα των Πατέρων, από την ηρωϊκή ζωή των αγίων, μέσα από τις μορφές του λαού, όπως τις παρουσιάζει ο Παπαδιαμάντης, μέσα από τους ηρωϊκούς αγώνες του Μακρυγιάννη και όχι μέσα από απόψεις των διαφωτιστών των προηγουμένων αιώνων, και των μιμητικών όντων της «νέας εποχής». Ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι το φως και η ζωή μας, η ελπίδα και η απαντοχή μας.
Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος
Οπωσδήποτε υπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες για τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού, γιατί ο Χριστός είναι ένα ιστορικό πρόσωπο, αλλά υπάρχουν και υπαρξιακές μαρτυρίες ότι ο Χριστός είναι ο νικητής του θανάτου, αφού ως Θεός ανέστησε την ανθρώπινη φύση και νίκησε το μεγαλύτερο εχθρό που βασανίζει τον άνθρωπο και είναι ο θάνατος. Μάρτυρες της αναστάσεως είναι οι Απόστολοι, οι Ομολογητές, οι μάρτυρες, οι όσιοι, οι άγιοι Πατέρες, οι άνδρες και οι γυναίκες που αντιμετώπισαν με θάρρος όλα τα προβλήματα της ζωής με την ελπίδα της αναστάσεως. Είναι όσοι φεύγουν από τον κόσμο αυτό «επʼ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου». Όλοι αυτοί έχυσαν το αίμα τους, θυσίασαν τη ζωής τους, αρνήθηκαν βιολογικές χαρές και υλικές απολαύσεις. Επομένως η Ανάσταση του Χριστού δεν είναι μια ιδεολογία, και μια κοσμοθεωρία, δεν είναι μια μεταφυσική και ένας μυστικισμός, αλλά μια ζωή αληθινή που μεταμορφώνει ολόκληρη την ύπαρξη του ανθρώπου και υπερβαίνει το θάνατο, τη θνητότητα και φθαρτότητα της φύσεως και δημιουργεί τη μεταμόρφωση του προσώπου και την ανακαίνιση ολοκλήρου της κτίσεως.
Ο Χριστός δεν είναι ο υπεράνθρωπος, αλλά ο Θεάνθρωπος που ελευθέρωσε τον άνθρωπο από τη σκοτεινή φυλακή των αισθήσεων, των αισθητών και του θανάτου, του μετέφερε το φως της θεότητος, τον πυρπόλησε και τον φώτισε με αυτό, τον έκανε θεούμενο, αναστημένο. Με το Θεάνθρωπο η βιολογική ζωή απέκτησε προοπτική και γέμισε ελπίδα και ζωή.
Πλησιάζει κανείς το Χριστό ανάλογα με τις εσωτερικές επιθυμίες και διαθέσεις του. Μερικοί προβάλλουν σε Αυτόν όλες τις εσωτερικές τους αγωνίες, τις ανασφάλειες και τις ερωτικές τους αποτυχίες, πράγμα το οποίο είναι παράδοξο και επικίνδυνο. Βλέπω το Χριστό, όμως, μέσα από την εκκλησιαστική ποίηση και δραματουργία, από την υψοποιό αγιογραφία, από τα φωτεινά συγγράμματα των Πατέρων, από την ηρωϊκή ζωή των αγίων, μέσα από τις μορφές του λαού, όπως τις παρουσιάζει ο Παπαδιαμάντης, μέσα από τους ηρωϊκούς αγώνες του Μακρυγιάννη και όχι μέσα από απόψεις των διαφωτιστών των προηγουμένων αιώνων, και των μιμητικών όντων της «νέας εποχής». Ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι το φως και η ζωή μας, η ελπίδα και η απαντοχή μας.
Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος