Το μεγάλο ψέμα για την Εκκλησία
Δημοσιεύτηκε: Δευ Σεπ 10, 2007 12:12 am
Αφιερωμενο σε οσους νοιωθουν υπερανω κρινοντας
και κατακρινοντας ανθρωπους και καταστασεις !
"Συνήθως όταν δημοσιοποιηθούν κάποια σκάνδαλα κληρικών, επισκόπων ή ιερέων, και αρχίσει ο σκανδαλισμός των λαϊκών, παρουσιάζονται κάποιοι αυτόκλητοι κληρικοί ή λαϊκοί, με καλή πρόθεση, που θέλουν να διασφαλίσουν το «κύρος της Εκκλησίας», προσπαθώντας να αποδείξουν ότι υπάρχουν και «καλοί-ηθικοί» κληρικοί, ή ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Αυτή όμως η προσπάθεια κρύβει τον κίνδυνο να παρουσιάζεται η Εκκλησία ως χώρος των τελείων ανθρώπων, στον οποίο οι όποιοι ανήθικοι δεν έχουν θέση. Κι ακόμα, να δίνεται το μήνυμα ότι «για να έχεις θέση στην Εκκλησία, πρέπει πρώτα νʼ απαλλαγείς από τις αμαρτίες και τα πάθη σου».
Αλλά στο Ευαγγέλιο διαπιστώνουμε το εντελώς αντίθετο: Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για να καλέσει τους αμαρτωλούς σε μετάνοια, εξαιρώντας τους Φαρισαίους οι οποίοι αυτοδικαιώνονταν καθώς θεωρούσαν ότι διαφέρουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους που ζουν στην αμαρτία. Ο Ιησούς συναναστρεφόταν «μετά τελωνών και αμαρτωλών». Ο Απόστολος Πέτρος συναισθάνεται την αθλιότητά του, όταν ο Κύριος τον επισκέπτεται στη βάρκα του και γίνεται αιτία να πιάσει «πλήθος ιχθύων», και Τον παρακαλεί: «έξελθε απʼ εμού Κύριε, ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί». Και ο Απόστολος Παύλος βεβαιώνει ότι «ο Χριστός ήλθε στον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ον πρώτος ειμι εγώ».
Στις προσευχές των αγίων διαβάζομε την ειλικρινή τους μετάνοια, καθώς ζητούν την άφεση για αμαρτήματα που διερωτάσαι πως είναι δυνατό να υπέπεσαν σʼαυτά και νάναι άγιοι. Η συναίσθηση λοιπόν ότι «πάντες δούλοι αχρείοι εσμέν» κι ότι κι αν κάτι αισχρό δεν έγινε στην πράξη, η διάνοια δεν μένει αμέτοχη, οδηγεί στην εσωτερική συντριβή ως αρχή της μετάνοιας κι ως έκφραση αληθινής ταπείνωσης, που ελκύει τη Χάρη του Θεού και διενεργεί την όντως αναγέννηση.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας βεβαιώνουν ότι η αυτοδικαίωση είναι απουσία του Θεού από την καρδιά μας, καθώς, όσο Τον πλησιάζουμε τόσο συναισθανόμαστε την αμαρτωλότητά μας. Κι επειδή «η Εκκλησία δεν είναι η κοινωνία των τελείων, αλλά η σωτηρία αυτών που χάνονται» (άγιος Ισαάκ ο Σύρος), αν την προσεγγίσουμε επικριτικά παύει να ενεργεί αποτελεσματικά, θεραπευτικά και σωτήρια. Όσοι προσέρχονται σʼαυτή «κρίνοντες και επικρίνοντες» απορρίπτοντας όποιον «ανήθικο, διεφθαρμένο και χαμένο»θελήσει να πλησιάσει το Χριστό όπως είναι ζητώντας τη σωτηρία του, δεν μπορούν να εννοήσουν το λόγω Του ότι «οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την Βασιλείαν του Θεού».
Η Εκκλησία προσκαλεί τον καθένα όπως είναι, ό,τι και ναʼναι , για να του δώσει ζωή, χαρά, ελπίδα, και νόημα ύπαρξης. Είναι το μυστικό σώμα του Χριστού, που σώζει τον κόσμο ανεξάρτητα από την αμαρτωλότητα των μελών της. Τη σωτηρία δεν την παρέχουν οι άνθρωποι της Εκκλησίας, κληρικοί ή λαϊκοί. Δεν σώζουν αυτοί, ο Χριστός σώζει. Και σκανδαλίζονται από τις πράξεις των άλλων παραβλέποντας τις δικές τους αστοχίες, μόνο όσοι βρίσκουν δικαιολογίες για να μη ζήσουν Θεό που δεν Τον θέλουν.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η προσοχή δεν πρέπει να χαρακτηρίζει τη ζωή μας ως χριστιανών, κληρικών και λαϊκών. Ο Χριστός μίλησε με αυστηρά λόγια για όσους αδιαφορούν για τους αδύνατους που πέφτουν και για όσους με θρασύτητα σκανδαλίζουν τους αδελφούς τους «υπέρ ων χριστός απέθανε».
Αλλά η Εκκλησία δεν χάνει την αγιαστική της χάρη ούτε από τους σκανδαλίζοντες ούτε από τους σκανδαλιζόμενους. Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει το έργο της και να φράξει την πορεία της για τη σωτηρία του κόσμου".
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
και κατακρινοντας ανθρωπους και καταστασεις !
"Συνήθως όταν δημοσιοποιηθούν κάποια σκάνδαλα κληρικών, επισκόπων ή ιερέων, και αρχίσει ο σκανδαλισμός των λαϊκών, παρουσιάζονται κάποιοι αυτόκλητοι κληρικοί ή λαϊκοί, με καλή πρόθεση, που θέλουν να διασφαλίσουν το «κύρος της Εκκλησίας», προσπαθώντας να αποδείξουν ότι υπάρχουν και «καλοί-ηθικοί» κληρικοί, ή ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Αυτή όμως η προσπάθεια κρύβει τον κίνδυνο να παρουσιάζεται η Εκκλησία ως χώρος των τελείων ανθρώπων, στον οποίο οι όποιοι ανήθικοι δεν έχουν θέση. Κι ακόμα, να δίνεται το μήνυμα ότι «για να έχεις θέση στην Εκκλησία, πρέπει πρώτα νʼ απαλλαγείς από τις αμαρτίες και τα πάθη σου».
Αλλά στο Ευαγγέλιο διαπιστώνουμε το εντελώς αντίθετο: Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για να καλέσει τους αμαρτωλούς σε μετάνοια, εξαιρώντας τους Φαρισαίους οι οποίοι αυτοδικαιώνονταν καθώς θεωρούσαν ότι διαφέρουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους που ζουν στην αμαρτία. Ο Ιησούς συναναστρεφόταν «μετά τελωνών και αμαρτωλών». Ο Απόστολος Πέτρος συναισθάνεται την αθλιότητά του, όταν ο Κύριος τον επισκέπτεται στη βάρκα του και γίνεται αιτία να πιάσει «πλήθος ιχθύων», και Τον παρακαλεί: «έξελθε απʼ εμού Κύριε, ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί». Και ο Απόστολος Παύλος βεβαιώνει ότι «ο Χριστός ήλθε στον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ον πρώτος ειμι εγώ».
Στις προσευχές των αγίων διαβάζομε την ειλικρινή τους μετάνοια, καθώς ζητούν την άφεση για αμαρτήματα που διερωτάσαι πως είναι δυνατό να υπέπεσαν σʼαυτά και νάναι άγιοι. Η συναίσθηση λοιπόν ότι «πάντες δούλοι αχρείοι εσμέν» κι ότι κι αν κάτι αισχρό δεν έγινε στην πράξη, η διάνοια δεν μένει αμέτοχη, οδηγεί στην εσωτερική συντριβή ως αρχή της μετάνοιας κι ως έκφραση αληθινής ταπείνωσης, που ελκύει τη Χάρη του Θεού και διενεργεί την όντως αναγέννηση.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας βεβαιώνουν ότι η αυτοδικαίωση είναι απουσία του Θεού από την καρδιά μας, καθώς, όσο Τον πλησιάζουμε τόσο συναισθανόμαστε την αμαρτωλότητά μας. Κι επειδή «η Εκκλησία δεν είναι η κοινωνία των τελείων, αλλά η σωτηρία αυτών που χάνονται» (άγιος Ισαάκ ο Σύρος), αν την προσεγγίσουμε επικριτικά παύει να ενεργεί αποτελεσματικά, θεραπευτικά και σωτήρια. Όσοι προσέρχονται σʼαυτή «κρίνοντες και επικρίνοντες» απορρίπτοντας όποιον «ανήθικο, διεφθαρμένο και χαμένο»θελήσει να πλησιάσει το Χριστό όπως είναι ζητώντας τη σωτηρία του, δεν μπορούν να εννοήσουν το λόγω Του ότι «οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την Βασιλείαν του Θεού».
Η Εκκλησία προσκαλεί τον καθένα όπως είναι, ό,τι και ναʼναι , για να του δώσει ζωή, χαρά, ελπίδα, και νόημα ύπαρξης. Είναι το μυστικό σώμα του Χριστού, που σώζει τον κόσμο ανεξάρτητα από την αμαρτωλότητα των μελών της. Τη σωτηρία δεν την παρέχουν οι άνθρωποι της Εκκλησίας, κληρικοί ή λαϊκοί. Δεν σώζουν αυτοί, ο Χριστός σώζει. Και σκανδαλίζονται από τις πράξεις των άλλων παραβλέποντας τις δικές τους αστοχίες, μόνο όσοι βρίσκουν δικαιολογίες για να μη ζήσουν Θεό που δεν Τον θέλουν.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η προσοχή δεν πρέπει να χαρακτηρίζει τη ζωή μας ως χριστιανών, κληρικών και λαϊκών. Ο Χριστός μίλησε με αυστηρά λόγια για όσους αδιαφορούν για τους αδύνατους που πέφτουν και για όσους με θρασύτητα σκανδαλίζουν τους αδελφούς τους «υπέρ ων χριστός απέθανε».
Αλλά η Εκκλησία δεν χάνει την αγιαστική της χάρη ούτε από τους σκανδαλίζοντες ούτε από τους σκανδαλιζόμενους. Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει το έργο της και να φράξει την πορεία της για τη σωτηρία του κόσμου".
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
