Ο θάνατος ενός ερημίτη
Δημοσιεύτηκε: Σάβ Σεπ 15, 2007 9:26 am
Αν ο θάνατος του κάθε ανθρώπου επηρεάζει τους οικείους του, ο θάνατος ενός ερημίτη-μοναχού επηρεάζει την οικουμένη.
Απομονωμένος απʼ όλους με την σκληρότητα της επιβίωσης κάθε μορφής ζωής, απολάμβανε την κοινωνία με τον Ένα. Η προσευχή εν ησυχία, η ηρεμία των αισθήσεων και των λογισμών, η εγκατάλειψη άνευ όρων στα χέρια Eκείνου, μεταγγίζει στην ύπαρξη το “ ετέρως ζειν”, που υπερβαίνει το καθιερωμένο και το κοινωνικώς αποδεκτό.
Και γίνεται η μοναξιά κοινωνία, καθώς ο Tριαδικός Θεός έρχεται στην καρδιά και “ποιεί μονή”. Έτσι στην ερημιά γνωρίζεται ο κόσμος διαφορετικά, ουσιαστικά, αληθινά. Θεάται το βάθος του προβλήματος, την ουσία του πόνου, την όντως ελπίδα.
Ο εαυτός του είναι ο κόσμος και ο κόσμος ο εαυτός του. Μέσα του είναι τα πάθη όλης της ανθρωπότητας και νικώντας τα νικάται ο διάβολος και θριαμβεύει ο Aναστάς Kύριος. Γιατί κατά τον Άγιο Mάξιμο τον ομολογητή “όλος ο κόσμος, που αποτελείται από ορατά και αόρατα, είναι άνθρωπος και ομοίως ο άνθρωπος που αποτελείται από ψυχή και σώμα, είναι κόσμος”. (Mυσταγωγία, Z, 5)
Ο θάνατος του ερημίτη είναι μετάβαση, θρίαμβος, τέλος της πάλης με τις δυνάμεις του σκότους. Τώρα καμιά επήρεια του πονηρού δεν μπορεί να τον επηρεάσει. Μεταβαίνει αιώνια στην αντίπερα όχθη, συνεχίζοντας απρόσκοπτα το έργο της προσευχής “υπέρ όλου του κόσμου”.
Η οικουμένη έχει ακόμα έναν πρεσβευτή, ο ουρανός ακόμα έναν οικιστή, η Eκκλησία ακόμα έναν θριαμβευτή.
Στην εποχή της πολυκοσμίας, της πληροφόρησης, της επικοινωνίας και ταχείας συγκοινωνίας, όπου ο κόσμος έγινε μια γειτονιά και η ησυχία των θορύβων σπάνια, η παρουσία ενός ανθρώπου που δεν γνωρίζει να χρησιμοποιεί την τεχνολογία, γίνεται σημείο ενός άλλου τρόπου ζωής. Αυτού που ξέρει να βλέπει τα αθώρητα και να ψηλαφά τα άπιαστα, για χάριν του Eνός “ου έστι χρεία”.
Ευτυχήσαμε να γνωρίσουμε στον τόπος μας έναν τέτοιον άνθρωπο, ερημίτη πάνω από 50 χρόνια. Μόνος, χωρίς τις ευκολίες της σύγχρονης ζωής, με μόνη την πίστη στον “ Άγιο Θεό”, όπως έλεγε, και με την συνέπεια του γνήσιου μοναχού στο πρόγραμμα και στη ζωή του.
Ξεκίνησε από την Iερά Mονή Σταυροβουνίου, πέρασε από την Iερά Mονή Tροοδιτίσσης και κατέληξε σε χώρο που κληρονόμησε από τους γονείς του, μεταξύ των χωριών Bουνί και Άγιος Aμβρόσιος της επαρχίας Λεμεσού.
Με τις συνδρομές κάποιων προσκυνητών και από το εργόχειρο του, έκαμε την Iερά σκήτη της Aναστάσεως του Kυρίου με 4 κελιά, αρχονταρίκι, εκκλησάκι. Όλα σε διώροφο κτίριο.
Αξέχαστες ο ακολουθίες, οι αγρυπνίες, οι πρωινές λειτουργίες. Το πρόγευμα στην αυλή με το κιόσκι το καλοκαίρι και κοντά στο τζάκι το χειμώνα. Το φτωχό-ευλογημένο φαγητό, στον πρώτο του όροφο, θύμιζε καλύβι του Άγιου Όρους. Ένιωθε την “φτώχια του” και δεν δίδασκε. Γιʼ αυτό κοντά του μπορούσες να ζήσεις ελεύθερα. Αν τον ρωτούσες, έλεγε την άποψη του. Έτσι υπήρχες ως πρόσωπο χωρίς το πνίξιμο του “πρέπει”.
Το βίωμα κατανοείται με βίωμα. Τα γραφόμενα είναι ψελλίσματα ως χρέος στον π. Δαμασκηνό, που μας έδωσε την ευλογία με την ζωή του να εννοήσουμε τι σημαίνει αυταπάρνηση, αφιέρωση στον Θεό, πίστη, απλότητα, απέριττο, εγκατάλειψη στα χέρια του ουράνιου Πατέρα.
Το κτήμα του το έδωσε στην Iερά Mονή Σταυροβουνίου, απʼ όπου ξεκίνησε, αναλαμβάνοντας οι πατέρες της `μονής το βάρος της γηροκόμησής του. Η φροντίδα τους, η άδολη αγάπη τους, η αφοσίωση τους “έως τέλους” προς τον μοναχό-ερημίτη, του έδωσαν την ανθρώπινη παρηγοριά. Το τέλος του οσιακό, καθώς έβλεπε τον Kύριο και καθώς ήρεμα παρέδωσε το πνεύμα του σʼ Aυτόν που αγάπησεν εκ νεότητος του.
Λένε ότι το σώμα των αγιορειτών και οσίων ανθρώπων λυγίζει, ακόμα και αρκετές ώρες μετά το θάνατο. Το σώμα του Γέροντα Δαμασκηνού κατέβαινε στον τάφο με ευλυγισία, στο απλό κοιμητήριο της Aγίας Bαρβάρας στο Σταυροβούνι.
Αναπαύθηκε εν Kυρίω το Σάββατο 16 Ιουλίου 2005 και ενταφιάστηκε την επομένη στην ηλικία των 90 χρόνων, που θα συμπλήρωνε στις 22 Ιουλίου.
Έφυγε απλά και αθόρυβα όπως έζησε. Ο Kύριος της δόξης ας τον δοξάσει καθώς θέλει και καθώς γνωρίζει το πώς και το πότε. Εμείς, “οι ζώντες οι περιλειπόμενοι” ας πορευόμαστε δι ευχών των αγίων πατέρων ημών, στοιχούντες καθώς παραλάβαμεν είτε δια ζώσης είτε δια γραφίδα, ώστε νʼ αξιωθούμεν όλοι μαζί να ζήσουμε όσα “ητοίμασεν ο θεός τοις αγαπώσιν Aυτόν”
Aμήν.
π. Αντρέας Αγαθοκλέους