Τι λείπει; Τι φταίει;

[arxontopoulo]

Τι λείπει; Τι φταίει;

Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου να περπατούν βιαστικά στους δρόμους της πόλης, να δυσανασχετούν με τη - συνηθισμένη - βροχή, να αγχώνονται για το αν θα προλάβουν τα μαγαζιά ανοιχτά... Αυτές τις στιγμές αναρωτιέμαι: «Τι είναι αυτό που μας λείπει ουσιαστικά; Γιατί δε βλέπω ευτυχισμένους ανθρώπους, ξέγνοιαστα παιδιά, ήρεμους γονείς; Πως, ενώ θεωρητικά έχουμε τα πάντα στη ζωή μας, νιώθουμε μέσα μας τόσα κενά;»

Συζητώντας με συμφοιτητές και φίλους, άρχισα να προβληματίζομαι σχετικά με τους λόγους για τους οποίους εμείς οι νέοι αισθανόμαστε ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο κενό. Ίσως γιατί έχουμε μάθει να αντιλαμβανόμαστε μόνο όσα θέλουμε κι όχι όσα έχουμε; Νιώθουμε δυστυχισμένοι εξαιτίας της αχαριστίας μας;

Αν το καλοσκεφτούμε, πράγματι, οι περισσότεροι από εμάς γκρινιάζουμε συχνά, επειδή ίσως δεν έχουμε αρκετά χρήματα ή μεγάλους βαθμούς στις σπουδές μας, ή επειδή νομίζουμε ότι οι γονείς μας δε μας καταλαβαίνουν, ή επειδή θέλουμε καινούριο μοντέλο στο κινητό μας κ.τ.λ. Αντί να εκτιμήσουμε όλα όσα έχουμε - γιατί σίγουρα έχουμε - εμείς τι κάνουμε; Συνεχίζουμε να γκρινιάζουμε και να λέμε: «Θέλω κι άλλο!» Έχουμε την πεποίθηση πως, αν τελικά αποκτήσουμε όλα όσα επιθυμούμε ή επιθυμήσαμε στο παρελθόν, τότε τα εσωτερικά μας κενά θα πάψουν να υπάρχουν.

Μπορεί όμως η προσωπική μας αχαριστία και μόνο να είναι αυτή που τα προκαλεί; Μήπως, στην πραγματικότητα, δεν αναζητούμε κάτι αλλά κάποιον; Κάποιον που να μας αγαπάει, να μας στηρίζει, να μας ακούει όταν Του μιλάμε, να μας ηρεμεί όταν κλαίμε, να είμαστε φίλοι μαζί Του; Κάποιον που όταν πονάμε, να είναι πάντα δίπλα μας; Κάποιον που να μας δίνει ευτυχία; Κάποιον που να δέχεται όλες τις αδυναμίες μας, να τις φορτώνεται Αυτός και να μας δίνει ζωή απ΄ τη ζωή Του; Κάποιον που να μας χαρίζει τον Παράδεισο, στην κυριολεξία, αρκεί να επιλέξουμε να είμαστε κοντά Του;

Μήπως τελικά αξίζει να Του ανοίξουμε την πόρτα της ψυχής μας και να Του δώσουμε την ευκαιρία να μας αποδείξει όλα όσα μας έχει υποσχεθεί; Ίσως τότε εκπλαγούμε ανακαλύπτοντας πως τελικά δεν έχουμε ανάγκη από κάτι, αλλά από εκείνον τον Κάποιον, τον Κύριο.

Νανά Μακρή
Περιοδικό "Βήματα" Ι. Μ. Κερκύρας

[Carlos]

Έχω την εντύπωση ότι αυτό που μας λείπει είναι η Αγάπη. Δεν νομίζω οτι μας λείπει η αγάπη των συναθρώπων μας. Μας λείπει η αγάπη μας προς τους συνανθρώπους. Εμείς δηλαδή δεν αγαπάμε. Και πως να αγαπήσουμε όταν δεν έχουμε την Αγάπη μέσα μας; Το ότι το κενό αυτό προέρχεται επειδή δεν έχουμε ανθρώπους να μας αγαπούν υπάρχει αλλά είναι μία δικαιολογία που χρησιμοποιούμε για να καλύψουμε το ουσιαστικό κενό το οποίο υπάρχει ακριβώς επειδή εμείς οι ίδιοι δεν αγαπάμε τους άλλους.

[Iosif]

Και πάνω από όλα, δεν έχουμε ενωθεί με την ΠΗΓΗ της ΑΓΑΠΗΣ, που είναι ο Θεός και Δημιουργός μας.
Που θα την βρούμε την αγάπη, όταν δεν τροφοδοτούμαστε από την ΠΗΓΗ της Αγάπης ;

[Carlos]

Συμφωνώ Iosif και παραθέτω έναν ακόμη προβληματισμό μου.
Αν ο Θεός είναι Αγάπη πως γίνεται να μην αγαπώ τον Θεο και να έχω αγάπη; Κι αυτό είναι που ουσιαστικά λείπει. Πρέπει να γεμίσουμε αυτό το κενό με την ολοκληρωτική αγάπη μας προς το Θεό, τους ανθρώπους και την πλάση.
Γιατί δεν λέω μου λείπει κ το laptop που είναι για service αλλά αυτό που πραγματικά μου λείπει είναι να αγαπήσω με πάθος όλα αυτά που προανέφερα. Να γεμίσω από αυτήν την αγάπη , να κορεστώ ακόρεστα να πιω και να διψώ για λίγο ακόμη.

[DOMINIQUE]

Συμφωνώ με όλα αυτά που λέτε.Δυστυχώς όλοι μας τρέχουμε και δε φτάνουμε,βλέπουμε τα μικρά παιδιά να γίνονται ενήλικες,τα μαλλιά ν'ασπρίζουν,τις δυνάμεις μας να υποχωρούν αλλά εμεις συνεχίζουμε το τρέξιμο.Και δεν αφιερώνουμε ούτε ένα λεπτό σε Αυτόν που μας χαρίζει τη ζωή.Τα χείλη μας δε λένε ένα ευχαριστώ σε Εκείνον που σταυρώθηκε για την αγάπη μας.Γι΄αυτό νιώθουμε πάντα ότι κάτι μας λείπει.

[nkope]

Αυτό που λείπει απ΄το σημερινό άνθρωπο είναι ο στόχος, η κατεύθυνση, ο μπούσουλας που έλεγαν οι παλιοί ναυτικοί.

Τρέχουμε όλοι και τρέχουμε γενικώς "στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα". Βάζουμε προσωρινούς στόχους "να μπω στα ΑΕΙ", "να πάρω το πτυχίο", "να βρω δουλειά", "να παντρευτώ την/τον ....", "να κάνουμε σπίτι, παιδιά, αυτοκίνητο, εξοχικο κλπ" και κάθε φορά που φτάνουμε αυτό το στόχο βλέπουμε ότι δεν μας γεμίζει την καρδιά και ξεκινάμε αμέσως για τον επόμενο.

Λέει ο π. Αθανάσιος Λεμεσού την εξής ιστορία: "Ένας Γέροντας είχε μπει στο Άγιο Όρος παιδάκι και τα τελευταία 50 χρόνια ασκήτευε στην έρημο στα Καρούλια. Χρειάστηκε να πάει στη Θεσσαλονίκη για ιατρικές εξετάσεις κι όταν γύρισε και συναντήθηκε με τους άλλους μοναχούς στο Κυριακό τους είπε:
- Πατέρες μου εκεί που πήγα στον κόσμο πολύ ωφελήθηκα.
- Τι είδες Γέροντα κι ωφελήθηκες, τον ρώτησαν οι άλλοι.
- Να εκεί έξω όλοι τρέχουνε όλη μέρα για τη σωτηρία της ψυχής τους, ενώ εμείς εδώ μέσα ... "

Μακάρι να τρέχαμε για τη σωτηρία της ψυχής μας και τότε όλα θα ΄ρχόντουσαν στη σωστή τους θέση και διάσταση.

Υ.Γ.: Ειλικρινά χαίρομαι που υπάρχουν αδελφοί μας που δεν τους λείπει τίποτε. Είναι φανερό ότι αυτοί έχουν προχωρήσει τόσο πολύ στην πνευματική τους ζωή, που έχουν κατεβάσει τον Παράδεισο στη γη.

[aposal]

Πράγματι, η μαγική λέξη είναι η αγάπη! Η αγάπη που πολύ σωστά ανέφερε ο Carlos ΕΜΕΙΣ δεν δίνουμε στους άλλους!
Όχι βέβαια η αγάπη όπως την εννοούμε οι περισσότεροι. Όχι η ερωτική αγάπη! Η αγάπη του Θεού. Όταν αγαπάμε τον Θεό και Δημιουργό μας, γι' αυτά που μας έχει προσφέρει και για τη θυσία του Υιού Του για μας, τότε αγαπάμε κι όλο τον κόσμο! Αν δεν αγαπάμε ΟΛΟ τον κόσμο, κι αυτόν που μας πονάει, κι αυτόν που μας έχει βλάψει κατά καιρούς, τότε ΔΕΝ αγαπάμε τον Κύριό μας! Τότε κρατάμε μέσα μας δηλητήριο! Και όσο το κρατάμε, τόσο αυτό μας δηλητηριάζει! Δυστυχώς αυτό το δηλητήριο το έχουμε οι περισσότεροι! Και το κακό είναι ότι δεν το αντιλαμβανόμαστε και έτσι δεν το διώχνουμε. Κι' αυτό, σιγά-σιγά μας καταστρέφει. Μας αλλοτριώνει. Και μετά έρχονται - φυσιολογικά, οι αρρώστιες, τα ψυχικά προβλήματα, η αφόρητη κατάσταση!
Αδελφοί μου χαίρομαι γιατί υπάρχουν ακόμη άτομα, όπως και εδώ στο forum, που μπορούν και αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα της αγάπης! Αυτής που τόσο, μα τόσο πολύ μας λείπει! Και η αγάπη αυτή, η αγάπη του Θεού, δεν είναι σαν την ερωτική! ΔΕΝ ζητάει ανταπόδοση!
Παραθέτω και το σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο του μοναχού Αγάπιου για τον Γέροντα Πορφύριο, με τίτλο : «Θεϊκή φλόγα» :
Μερικοί μοναχοί, ιδίως γυναίκες, λένε : «Μ’ αγαπάς; Γιατί δεν μ’ αγαπάς;» Πω, πω, πόσο μακριά είναι από την αγάπη του Χριστού! Φτώχεια, πνευματική φτώχεια! Μη σε νοιάζει ποτέ αν σ’ αγαπούν. Εσύ, μόνο ξεχείλιζε από αγάπη Χριστού προς όλους.

[NIKOSZ]

“…Ποιός ενδιαφέρεται σήμερα για τον άλλο; Κανείς. Όλοι ενδιαφερόμαστε για τον εαυτό μας, για τον άλλο τίποτα. Γιʼαυτό θα δώσουμε λόγο. Γιατί ο Θεός που είναι όλος αγάπη δε θα μας συγχωρέσει αυτή την αδιαφορία για τον πλησίον μας…”

“…Δώστε εξʼ ολοκλήρου τη καρδιά σας στο Θεό, όχι στο κόσμο. Εκείνος που έχει δώσει τη καρδιά του στο κόσμο, είναι εχθρός του Θεού…”

Για ν' απαντήσει ο Θεός στο αίτημα μας και να μας δώσει ότι του ζητάμε, πρέπει πρώτα απ' όλα να έχουμε ταπείνωση, την οποία εμείς δεν έχουμε. 'Ολοι μας, μικροί και μεγάλοι, έχουμε πολύ εγωισμό και δεν δεχόμαστε υπόδειξη και παρατήρηση. 'Ολα τα γνωρίζουμε, είμεθα όλοι σοφοί. 'Οταν μας κυριεύει ο εγωισμός, μικρό θέμα, μεγάλος καυγάς.

Στην εποχή μας πλήθυναν δυστυχώς τα λόγια και τα βιβλία, και λιγόστεψαν τα βιώματα, διότι επηρεάστηκαν οι άνθρωποι πάλι από το κοσμικό πνεύμα, που επιδιώκει όλο τις ευκολίες και αποφεύγει τον σωματικό κόπο. Αναπαύονται δηλαδή οι περισσότεροι από εμάς στο πολύ διάβασμα και στην λίγη ή καθόλου εφαρμογή. Θαυμάζουμε μόνον τους Αγίους Αθλητάς της Εκκλησίας μας, χωρίς να καταλαβαίνουμε το πόσο κοπίασαν, διότι δεν κοπιάσαμε, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τον κόπο τους, για να τους αγαπήσουμε και να αγωνισθούμε από φιλότιμο να τους μιμηθούμε.

Μοιάζουμε με τις τσουκνίδες. Από μακριά φαίνονται πράσινες, δροσερές, σαν πεδιάδα, σαν κήπος, μα όταν πλησιάσεις και τις αγγίξεις, τότε βλέπεις την ασχήμια τους και νοιώθεις το κεντρί τους

Να ζείτε στο κλίμα της διαρκούς δοξολογίας και ευχαριστίας του Θεού. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η αχαριστία.

'Οσο απομακρύνονται οι άνθρωποι από την φυσική ζωή, την απλή, και ρποχωρούν στην πολυτέλεια, αυξάνουν και το ανθρώπινο άγχος. Και όσο προχωρεί η κοσμική ευγένεια, τόσο χάνεται και η απλότητα, η χαρά και το φυσικό ανθρώπινο χαμόγελο.

'Οποιος κουράζεται για τον πλησίον του, από καθαρή αγάπη, ξεκουράζεται με την κούραση. Ενώ εκείνος που αγαπάει τον εαυτό του και τεμπελιάζει, κουράζεται και με το να κάθεται.

Πολλοί άνθρωποι τα έχουν όλα, αλλά έχουν και λύπη γιατί τους λείπει ο Χριστός.

«Με μια ματιά στον Ουρανό θα άλλαζαν τα πράγματα».

«Σε ένα λεπτό μέσα μπορεί ο άνθρωπος να γίνη 'Αγγελος ή ταγκαλάκι. Πως; Με την ταπείνωση ή την υπερηφάνεια.... Ο ευκολότερος τρόπος να σωθούμε, είναι η αγάπη και η ταπείνωση. Γι' αυτό από την αγάπη και την ταπείνωση να αρχίσουμε και μετά να προχωρήσουμε στα άλλα».

«'Αν λάβη υπ' όψιν του κανείς τι πνευματική ακαθαρσία έχει μέσα του, δεν θα καθήση τόσο σχολαστικά να βγάλη και τον παραμικρό λεκέ από τα ρούχα του, γιατί αυτά είναι χίλιες φορές καθαρότερα από την ψυχή του... Αυτό που χρειάζεται, είναι να στρέψη όλη τη φροντίδα του στην πνευματική καθαρότητα, στην εσωτερική ομορφιά και όχι στην εξωτερική».

«Δεν σκέφτονται την αιωνιότητα οι σημερινοί άνθρωποι. Η φιλαυτία τους κάνει να ξεχνούν ότι θα χαθούν τα πάντα. Δεν έχουν συλλάβει το βαθύτερ ονόημα της ζωής. Δεν νιώσανε άλλες, ουράνιες χαρές». (διότι δεν ξέρουν...).

«Μακάριοι είναι αυτοί που κστόρθωσαν να απλοποιήσουν τη ζωή τους και
ελευθερώθηκαν από την θηλειά της κοσμικής αυτής εξελίξεως των πολλών
ευκολιών, ίσον των πολλών δυσκολιών, και απαλλάχθηκαν από το φοβερό
άγχος της σημερινής εποχής μας».

Οταν μπαίνης στην θέση του άλλου, τα πράγματα αλλάζουν.

Η πραγματική ανάπαυση γεννιέται από την ανάπαυση του άλλου. Τότε
αναπαύεται και ο Θεός στον άνθρωπο και ο άνθρωπος παύει να είναι
άνθρωπος, θεώνεται.

Εάν νοιώσουμε πραγματικά ότι είμαστε αδέλφια με όλους τους ανθρώπους, θα πονούμε για όσους ζουν μέσα στην αμαρτία και δεν θα μας σκανδαλίζη η αμαρτωλή ζωή τους, αλλά θα προσευχώμαστε γι αυτούς.

Και μόνον ο πόνος που νοιώθει κανείς για κάποιον είναι σαν ευχή.

Δεν συγκρίνεται η χαρα που νοιώθει κανείς, όταν δίνη, με την χαρά που
νιώθει, όταν παίρνη

Η ανώτερη χαρά βγαίνει από τη θυσία. Μόνον όταν θυσιάζεται κανείς,
συγγενεύει με τον Χριστό, γιατί ο Χριστός είναι θυσία.

Αυτή η ζωή δεν είναι για βόλεμα. Θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε,
τουλάχιστον να πεθάνουμε σωστά!

γ.Παισιος