Τα πιο ωραία πράγματα...
Δημοσιεύτηκε: Δευ Οκτ 01, 2007 1:28 pm
«Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται
εκεί που δεν τα περιμένεις
και γίνονται τα θαύματα
όταν πάψεις να επιμένεις
τα πράγματα τα όμορφα
όσο τα θέλεις χάνονται τυχαία
κι ας ψάχνεις σε πολυώροφα
στα υπόγεια είναι η θέα»
Μέσα στην καθημερινότητα προσπαθεί ο καθένας από εμάς να επιβιώσει και να δώσει τον καλύτερό του εαυτό στις απαιτήσεις που η ζωή μάς παρουσιάζει. Από το πρωί επιδιδόμαστε σε έναν «αγώνα δρόμου» για να προλάβουμε όλα αυτά τα οποία πρέπει να κάνουμε, όλα αυτά που μας επιβάλλουν και ξαφνικά έχουμε διαπιστώσει ότι εγκλωβισμένοι είμαστε υποχρεωμένοι να τα διεκπεραιώσουμε. Κάθε ένα πρωινό ξύπνημα, από τον μαθητή μέχρι τον οικογενειάρχη, από τον φοιτητή μέχρι τον εργαζόμενο, αντί να είναι μια αφορμή ευλογίας, ευχαριστώ και δοξολογίας, αντί να μας προτρέπει να χαρούμε για την ζωή που μας χαρίζεται, μας αναγκάζει να είμαστε βλοσυροί και δύσθυμοι, να σκεφτόμαστε τον «Γολγοθά» που μας περιμένει.
Αλλά αυτή η αντίληψη, ότι πρέπει να τρέξουμε να προλάβουμε, ότι συνεχώς θα πρέπει να βρισκόμαστε στην πίεση και την προσπάθεια, ότι δεν θα πρέπει «να σηκώνουμε κεφάλι», έχει δυστυχώς διαποτίσει και την συμπεριφορά μας σε ένα μακροπρόθεσμο επίπεδο. Από μικροί μαθαίνουμε, και τώρα ίσως αναπαράγουμε αυτήν την άποψη, ότι θέλει αγώνα πολύ η ζωή, ότι πρέπει να προσπαθούμε να μοχθούμε να κάνουμε το ένα και το άλλο, να κάνουμε περιουσία, να πιάσουμε μια καλή δουλειά, να κάνουμε οικογένεια, να έχουμε «καλό όνομα» στην κοινωνία… και τόσα άλλα. Όχι, δεν θέλω να ισχυριστώ ότι όλα αυτά είναι μάταια, ότι είναι λάθος να προσπαθούμε να καταφέρουμε κάτι στη ζωή μας. Όχι δεν θέλω να προωθήσω την άποψη ότι θα πρέπει να καθόμαστε και να περιμένουμε τα πάντα έτοιμα στο «πιάτο» μας.
Θέλα απλά να κοιτάξω στα μάτια την ζωή και να καταφέρω να αδράξω την μέρα, να την μεταμορφώσω από απλή καθημερινότητα σε μοναδική πεμπτουσία της ύπαρξης, να ανακαλύψω το νόημα για το οποίο υπάρχω… Να μάθω, όπως έμαθα τόσα χρόνια να προσπαθώ, να τρέχω και να αγωνιώ, να σταματώ, να αφουγκράζομαι και να περιμένω. Να αντιληφθώ ότι το θαύμα, το κάθε θαύμα, εκκολάπτεται στην σιγαλιά της προσμονής, στην βουβή προσευχή της αυτοπαράδοσης, στην απραξία της εμπιστοσύνης. Τα θαύματα που αποκτούν την σάρκα και τα οστά τους την στιγμή που σταμτάς να προσπαθείς να τους φορέσεις τα δικά σου ρούχα, που απογοητεύεσαι να προσπαθείς να τους δώσεις την υπόσταση που εσύ αποκλειστικά θα ήθελες. Και τότε έρχονται τα πιο ωραία πράγματα επειδή ακριβώς δεν τα περιμένεις, έπαψες να τα προσμένεις στην γωνία της ζωής, παραιτήθηκες από το να ελπίζεις ότι υπάρχουν.
Γιατί αυτά τα όμορφα πράγματα, τα όνειρα που έκανες μικρός, τα όνειρα που σε περίμεναν και σε συνάντησαν στις μοναχικές εκείνες στιγμές, τα όνειρα που δίνουν ουσία στη ζωή σου, αυτά λοιπόν τα όμορφα πράγματα γίνονται τυχαία, εκεί που η Θεία Πρόνοια ενδύεται το ψευδώνυμο της τύχης, εκεί που εσύ δεν το περιμένεις για να μπορούν συνεχώς, αέναα να σου φανερώνουν ότι τα πάντα δεν είναι στο χέρι σου. Όταν κι εγώ, κι εσύ, πάψουμε εγωιστικά να επιμένουμε, όταν αφήσουμε χώρο και δυνατότητα στην Αγάπη του Θεού να φανερώσει την παρουσία της, να εξυφάνει μυστηριακά την εμφάνιση των ονείρων μας, την πραγμάτωση των πιο κρυφών μας πόθων.
Τα όμορφα αυτά πράγματα… αλήθεια πόσοι από εμάς αναζητούμε αυτή την ομορφιά στην ζωή μας; Πόσοι μπορούμε να την ανακαλύψουμε στην κάθε μια πλευρά της ημέρας, να την αφήσουμε να «ανασάνει», να ζήσει και να μεγαλώσει, να πάρει την θέση της στην πορεία του βίου μας, να αναδείξει την ρουτίνα σε δυναμική του θαύματος που λέγεται συμπόρευση με Εκείνον; Πόσοι από εμάς μάθαμε να μην «πνίγουμε» αυτό που μας δίνεται, να μην φερόμαστε ως «πεινασμένοι», να μην πέφτουμε επάνω του, αλλά να του φερόμαστε με την αξία που του αρμόζει. Γιατί η ομορφιά θέλει να ξέρεις να σταθείς απέναντι της, να την τιμήσεις και να στολιστείς με αυτήν.
Η θέα… η αξία της ζωής. Η πεμπτουσία της και η ομορφιά της. Γράφοντας αυτές τις γραμμές, σκέφτομαι ότι αυτός ο συγκεκριμένος στίχος θα μπορούσε άνετα να σταθεί ως προτροπή για μια καλύτερη, για μια ανώτερη ποιότητα ζωής. Γιατί φανερώνει ο στίχος αυτός το μεγάλο μυστικό των ασκητών, των ανθρώπων που άφησαν την ζωή αυτή για χάρη μιας άλλης, αποκαλύπτει τον θησαυρό των ευτυχισμένων ανθρώπων που συναντούμε καθημερινά στο δρόμο. Εκείνων όλων που δεν προσπαθούν να ανεβούν στα "πολυώροφα" της αξίας και της ζωής, αλλά συνειδητά επιλέγουν να ζήσουν στα «υπόγεια» της κατά κόσμον υπόληψης. Και σε αυτά τα ταπεινά και καταφρονημένα υπόγεια ξεδιπλώνεται αυτό που εγώ ομολογώ θέα της δόξας του Θεού, και άλλοι ονομάζουν ήσυχη συνείδηση, συνέπεια καθήκοντος, αγάπη του πλησίον, νόημα της ζωής.
Και τώρα, και πάντα, το θαύμα, τα όμορφα πράγματα, η θέα και φυσικά η ζωή η ίδια, θα είναι αποτέλεσμα της δικής μας πρόθεσης, της δικής μας ισορροπημένης προσπάθειας, αλλά και της αποδοχής της Χάρης του Θεού, της Ομορφιάς του Προσώπου Του. Από τα «πολυώροφα» της θέας των μεγαλουπόλεων, ας μετακομίσουμε στα «πολυώροφα» της θέας της ομορφιάς, της θέας της συντροφικότητας, της θέας της Βασιλείας του Θεού.
Νικηφόρος
http://www.youtube.com/watch?v=ws57b-lR2cI
εκεί που δεν τα περιμένεις
και γίνονται τα θαύματα
όταν πάψεις να επιμένεις
τα πράγματα τα όμορφα
όσο τα θέλεις χάνονται τυχαία
κι ας ψάχνεις σε πολυώροφα
στα υπόγεια είναι η θέα»
Μέσα στην καθημερινότητα προσπαθεί ο καθένας από εμάς να επιβιώσει και να δώσει τον καλύτερό του εαυτό στις απαιτήσεις που η ζωή μάς παρουσιάζει. Από το πρωί επιδιδόμαστε σε έναν «αγώνα δρόμου» για να προλάβουμε όλα αυτά τα οποία πρέπει να κάνουμε, όλα αυτά που μας επιβάλλουν και ξαφνικά έχουμε διαπιστώσει ότι εγκλωβισμένοι είμαστε υποχρεωμένοι να τα διεκπεραιώσουμε. Κάθε ένα πρωινό ξύπνημα, από τον μαθητή μέχρι τον οικογενειάρχη, από τον φοιτητή μέχρι τον εργαζόμενο, αντί να είναι μια αφορμή ευλογίας, ευχαριστώ και δοξολογίας, αντί να μας προτρέπει να χαρούμε για την ζωή που μας χαρίζεται, μας αναγκάζει να είμαστε βλοσυροί και δύσθυμοι, να σκεφτόμαστε τον «Γολγοθά» που μας περιμένει.
Αλλά αυτή η αντίληψη, ότι πρέπει να τρέξουμε να προλάβουμε, ότι συνεχώς θα πρέπει να βρισκόμαστε στην πίεση και την προσπάθεια, ότι δεν θα πρέπει «να σηκώνουμε κεφάλι», έχει δυστυχώς διαποτίσει και την συμπεριφορά μας σε ένα μακροπρόθεσμο επίπεδο. Από μικροί μαθαίνουμε, και τώρα ίσως αναπαράγουμε αυτήν την άποψη, ότι θέλει αγώνα πολύ η ζωή, ότι πρέπει να προσπαθούμε να μοχθούμε να κάνουμε το ένα και το άλλο, να κάνουμε περιουσία, να πιάσουμε μια καλή δουλειά, να κάνουμε οικογένεια, να έχουμε «καλό όνομα» στην κοινωνία… και τόσα άλλα. Όχι, δεν θέλω να ισχυριστώ ότι όλα αυτά είναι μάταια, ότι είναι λάθος να προσπαθούμε να καταφέρουμε κάτι στη ζωή μας. Όχι δεν θέλω να προωθήσω την άποψη ότι θα πρέπει να καθόμαστε και να περιμένουμε τα πάντα έτοιμα στο «πιάτο» μας.
Θέλα απλά να κοιτάξω στα μάτια την ζωή και να καταφέρω να αδράξω την μέρα, να την μεταμορφώσω από απλή καθημερινότητα σε μοναδική πεμπτουσία της ύπαρξης, να ανακαλύψω το νόημα για το οποίο υπάρχω… Να μάθω, όπως έμαθα τόσα χρόνια να προσπαθώ, να τρέχω και να αγωνιώ, να σταματώ, να αφουγκράζομαι και να περιμένω. Να αντιληφθώ ότι το θαύμα, το κάθε θαύμα, εκκολάπτεται στην σιγαλιά της προσμονής, στην βουβή προσευχή της αυτοπαράδοσης, στην απραξία της εμπιστοσύνης. Τα θαύματα που αποκτούν την σάρκα και τα οστά τους την στιγμή που σταμτάς να προσπαθείς να τους φορέσεις τα δικά σου ρούχα, που απογοητεύεσαι να προσπαθείς να τους δώσεις την υπόσταση που εσύ αποκλειστικά θα ήθελες. Και τότε έρχονται τα πιο ωραία πράγματα επειδή ακριβώς δεν τα περιμένεις, έπαψες να τα προσμένεις στην γωνία της ζωής, παραιτήθηκες από το να ελπίζεις ότι υπάρχουν.
Γιατί αυτά τα όμορφα πράγματα, τα όνειρα που έκανες μικρός, τα όνειρα που σε περίμεναν και σε συνάντησαν στις μοναχικές εκείνες στιγμές, τα όνειρα που δίνουν ουσία στη ζωή σου, αυτά λοιπόν τα όμορφα πράγματα γίνονται τυχαία, εκεί που η Θεία Πρόνοια ενδύεται το ψευδώνυμο της τύχης, εκεί που εσύ δεν το περιμένεις για να μπορούν συνεχώς, αέναα να σου φανερώνουν ότι τα πάντα δεν είναι στο χέρι σου. Όταν κι εγώ, κι εσύ, πάψουμε εγωιστικά να επιμένουμε, όταν αφήσουμε χώρο και δυνατότητα στην Αγάπη του Θεού να φανερώσει την παρουσία της, να εξυφάνει μυστηριακά την εμφάνιση των ονείρων μας, την πραγμάτωση των πιο κρυφών μας πόθων.
Τα όμορφα αυτά πράγματα… αλήθεια πόσοι από εμάς αναζητούμε αυτή την ομορφιά στην ζωή μας; Πόσοι μπορούμε να την ανακαλύψουμε στην κάθε μια πλευρά της ημέρας, να την αφήσουμε να «ανασάνει», να ζήσει και να μεγαλώσει, να πάρει την θέση της στην πορεία του βίου μας, να αναδείξει την ρουτίνα σε δυναμική του θαύματος που λέγεται συμπόρευση με Εκείνον; Πόσοι από εμάς μάθαμε να μην «πνίγουμε» αυτό που μας δίνεται, να μην φερόμαστε ως «πεινασμένοι», να μην πέφτουμε επάνω του, αλλά να του φερόμαστε με την αξία που του αρμόζει. Γιατί η ομορφιά θέλει να ξέρεις να σταθείς απέναντι της, να την τιμήσεις και να στολιστείς με αυτήν.
Η θέα… η αξία της ζωής. Η πεμπτουσία της και η ομορφιά της. Γράφοντας αυτές τις γραμμές, σκέφτομαι ότι αυτός ο συγκεκριμένος στίχος θα μπορούσε άνετα να σταθεί ως προτροπή για μια καλύτερη, για μια ανώτερη ποιότητα ζωής. Γιατί φανερώνει ο στίχος αυτός το μεγάλο μυστικό των ασκητών, των ανθρώπων που άφησαν την ζωή αυτή για χάρη μιας άλλης, αποκαλύπτει τον θησαυρό των ευτυχισμένων ανθρώπων που συναντούμε καθημερινά στο δρόμο. Εκείνων όλων που δεν προσπαθούν να ανεβούν στα "πολυώροφα" της αξίας και της ζωής, αλλά συνειδητά επιλέγουν να ζήσουν στα «υπόγεια» της κατά κόσμον υπόληψης. Και σε αυτά τα ταπεινά και καταφρονημένα υπόγεια ξεδιπλώνεται αυτό που εγώ ομολογώ θέα της δόξας του Θεού, και άλλοι ονομάζουν ήσυχη συνείδηση, συνέπεια καθήκοντος, αγάπη του πλησίον, νόημα της ζωής.
Και τώρα, και πάντα, το θαύμα, τα όμορφα πράγματα, η θέα και φυσικά η ζωή η ίδια, θα είναι αποτέλεσμα της δικής μας πρόθεσης, της δικής μας ισορροπημένης προσπάθειας, αλλά και της αποδοχής της Χάρης του Θεού, της Ομορφιάς του Προσώπου Του. Από τα «πολυώροφα» της θέας των μεγαλουπόλεων, ας μετακομίσουμε στα «πολυώροφα» της θέας της ομορφιάς, της θέας της συντροφικότητας, της θέας της Βασιλείας του Θεού.
Νικηφόρος
http://www.youtube.com/watch?v=ws57b-lR2cI
