Ανεβαίνοντας...
Δημοσιεύτηκε: Παρ Οκτ 05, 2007 12:50 pm
ΑΝΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ
π. Συμεών Βενετσιάνος
Χρόνια τώρα τα πατώ. Την πρώτη φορά δεν τη θυμάμαι καθόλου. Είχα μόλις σαράντα μερόνυχτα ανοίξει τα μάτια μου στη ζωή, ήταν η πρώτη μου έξοδος από το σπίτι και η απαρχή μιας σειράς ευλογιών που έμελλε να οριοθετήσουν την επίγεια πορεία μου.
Ούτε και τις επόμενες φορές που τα πάτησα τις θυμάμαι. Αχρόνιστος ακόμη γεύθηκα μια δεύτερη γέννηση, αυτήν από τη μήτρα της κολυμβήθρας, που με έφερε στον όμορφο κόσμο της χάριτος του Θεού και την πολιτογράφησή μου στους καταλόγους του ουρανού. Κι ύστερα, στην αγκαλιά της πνευματικής μου μητέρας, για την πρώτη μεταλαβιά, φροντίδα ξέχωρη της Εκκλησίας για τα θηλάζοντα νήπια μη στερηθούν των ουρανίων και θείων δωρεών.
Σιγά σιγά άρχισα μόνος μου να τα πατώ. Στην αρχή βέβαια κρατώντας σφιχτά το χέρι του πατέρα κι ανεβαίνοντάς τα με αδέξιες κινήσεις, αλλά αργότερα με καμάρι τα μετρούσα ένα-ένα κάτω από το άγρυπνο και στοργικό βλέμμα του καλού δασκάλου, που το θεωρούσε καθήκον και τιμή του να μας φέρει όλα τα παιδιά εδώ. Τότε ήταν που άρχισα να νιώθω το πρώτο δέος! Να καταλαβαίνω πως από εδώ αρχίζει ένας παράξενος κόσμος, όχι πάντα κατανοητός στο μικρό μυαλουδάκι μου, αλλά σίγουρα αλλιώτικος και υπέροχος.
Σας να πήρα φόρα μετά και τα πατούσα αμέτρητες φορές Στις μεγάλες στιγμές που ζούσαν οι συγγενείς και οι γείτονες, στη χαρά και το κλάμα των φίλων, στο άκουσμα εκείνων των αλησμόνητων ιστοριών για το μεγάλο Ψαρά της Γαλιλαίας που αγαπούσε τα μικρά παιδιά και θυσιάστηκε για τη σωτηρία των ανθρώπων, τον μύχιο πόθο των εφηβικών προβληματισμών κι ερωτηματικών μου, τότε που για πρώτη φορά τα αμφισβήτησα αλλά σύντομα κατάλαβα πως μακριά τους η ζωή δεν έχει νόημα και περιεχόμενο. Τα πατούσα πάντα με σεβασμό, θάρρος κι ελπίδα. Κάθε που τα βήματά μου μʼ έφερναν στο ευχαριστιακό αντάμωμα με το Θεό και το συνάνθρωπο, κάθε που η καρδιά μου εναγώνια χτυπούσε στους ρυθμούς της θείας συγνώμης, κάθε που η ψυχή κουρασμένη από τον κάθε λογής κάματο αποζητούσε ενίσχυση και παρηγοριά από τη Θεομήτορα με το τρεμόσβηστο καντήλι.
Χρόνια τώρα τα πατώ. Και Δε θα κουραστώ να τα πατώ, Δε θα με αποκάμει ούτε η αφόρητη κάψα του καλοκαιριού ούτε το σκληρό σγερόβροχο του χειμώνα. Ως ότου τα πατήσω για τελευταία φορά! Ξέρω πότε θα είναι. Όταν κουρασμένος πια οδοιπόρος της ζωής, με οδηγήσουν αυτά σε μια τρίτη γέννηση στην ανέσπερη μέρα της Βασιλείας των Ουρανών. Τότε θα έχουμε-κι εγώ κι εκείνα- ολοκληρώσει τον προορισμό μας!
Χρόνια τα πατώ. Τα σκαλοπάτια του Ναού στην ενορία μου. Και δεν θα κουραστώ ποτέ έως ότου τα πατήσω για στερνή και κορυφαία φορά...
π. Συμεών Βενετσιάνος
Χρόνια τώρα τα πατώ. Την πρώτη φορά δεν τη θυμάμαι καθόλου. Είχα μόλις σαράντα μερόνυχτα ανοίξει τα μάτια μου στη ζωή, ήταν η πρώτη μου έξοδος από το σπίτι και η απαρχή μιας σειράς ευλογιών που έμελλε να οριοθετήσουν την επίγεια πορεία μου.
Ούτε και τις επόμενες φορές που τα πάτησα τις θυμάμαι. Αχρόνιστος ακόμη γεύθηκα μια δεύτερη γέννηση, αυτήν από τη μήτρα της κολυμβήθρας, που με έφερε στον όμορφο κόσμο της χάριτος του Θεού και την πολιτογράφησή μου στους καταλόγους του ουρανού. Κι ύστερα, στην αγκαλιά της πνευματικής μου μητέρας, για την πρώτη μεταλαβιά, φροντίδα ξέχωρη της Εκκλησίας για τα θηλάζοντα νήπια μη στερηθούν των ουρανίων και θείων δωρεών.
Σιγά σιγά άρχισα μόνος μου να τα πατώ. Στην αρχή βέβαια κρατώντας σφιχτά το χέρι του πατέρα κι ανεβαίνοντάς τα με αδέξιες κινήσεις, αλλά αργότερα με καμάρι τα μετρούσα ένα-ένα κάτω από το άγρυπνο και στοργικό βλέμμα του καλού δασκάλου, που το θεωρούσε καθήκον και τιμή του να μας φέρει όλα τα παιδιά εδώ. Τότε ήταν που άρχισα να νιώθω το πρώτο δέος! Να καταλαβαίνω πως από εδώ αρχίζει ένας παράξενος κόσμος, όχι πάντα κατανοητός στο μικρό μυαλουδάκι μου, αλλά σίγουρα αλλιώτικος και υπέροχος.
Σας να πήρα φόρα μετά και τα πατούσα αμέτρητες φορές Στις μεγάλες στιγμές που ζούσαν οι συγγενείς και οι γείτονες, στη χαρά και το κλάμα των φίλων, στο άκουσμα εκείνων των αλησμόνητων ιστοριών για το μεγάλο Ψαρά της Γαλιλαίας που αγαπούσε τα μικρά παιδιά και θυσιάστηκε για τη σωτηρία των ανθρώπων, τον μύχιο πόθο των εφηβικών προβληματισμών κι ερωτηματικών μου, τότε που για πρώτη φορά τα αμφισβήτησα αλλά σύντομα κατάλαβα πως μακριά τους η ζωή δεν έχει νόημα και περιεχόμενο. Τα πατούσα πάντα με σεβασμό, θάρρος κι ελπίδα. Κάθε που τα βήματά μου μʼ έφερναν στο ευχαριστιακό αντάμωμα με το Θεό και το συνάνθρωπο, κάθε που η καρδιά μου εναγώνια χτυπούσε στους ρυθμούς της θείας συγνώμης, κάθε που η ψυχή κουρασμένη από τον κάθε λογής κάματο αποζητούσε ενίσχυση και παρηγοριά από τη Θεομήτορα με το τρεμόσβηστο καντήλι.
Χρόνια τώρα τα πατώ. Και Δε θα κουραστώ να τα πατώ, Δε θα με αποκάμει ούτε η αφόρητη κάψα του καλοκαιριού ούτε το σκληρό σγερόβροχο του χειμώνα. Ως ότου τα πατήσω για τελευταία φορά! Ξέρω πότε θα είναι. Όταν κουρασμένος πια οδοιπόρος της ζωής, με οδηγήσουν αυτά σε μια τρίτη γέννηση στην ανέσπερη μέρα της Βασιλείας των Ουρανών. Τότε θα έχουμε-κι εγώ κι εκείνα- ολοκληρώσει τον προορισμό μας!
Χρόνια τα πατώ. Τα σκαλοπάτια του Ναού στην ενορία μου. Και δεν θα κουραστώ ποτέ έως ότου τα πατήσω για στερνή και κορυφαία φορά...