"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Επετειακή αναδρομή, του Xρηστου Γιανναρα
(εφημ. Καθημερινή 18-11-07)

Η δεκαετία του '70 ήταν το θριαμβικό απόγειο του μαρξισμού στην Ελλάδα.
Σχολεία, πανεπιστήμια, θέατρα, πολιτιστικοί σύλλογοι, εκδοτικοί οίκοι,
βιβλιοκριτική και τεχνοκριτική, συνδικαλιστικά σωματεία, δραστηριότητες
δήμων και κοινοτήτων, αλλά και η πολιτική των υπουργείων Παιδείας και
Πολιτισμού, ήταν μετερίζια έκφρασης ή τόποι ζύμωσης ποικιλώνυμων εκδοχών της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας. Κυβερνούσε τη χώρα το κόμμα της Δεξιάς, αλλά κυρίαρχη ιδεολογία ήταν, με μαχητική έπαρση, ο μαρξισμός. Ιδεολογικά λαφυραγωγημένη από τη δικτατορία η Δεξιά δεν έδειχνε θεωρητικά πανικόβλητη, απλώς δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει γύρω της. Ποτέ ο καραμανλισμός δεν κατάλαβε τη θεωρητική του γύμνια (ώς σήμερα ακόμα), δεν υποψιάστηκε ποτέ ότι η πολιτική ισχύς κρίνεται στον χώρο της παιδείας και του πολιτισμού. Ιστορικοϋλιστικά και αφελέστατα οι καραμανλικοί πίστευαν (και πιστεύουν) ότι η πολιτική κρίνεται στο πεδίο της οικονομίας - τριτοκοσμική μυωπία. Ετσι αντίλογος στη μαρξιστική μονοφωνία δεν υπήρξε μετά τη δικτατορία. Ο «ελληνοχριστιανισμός» της επίσημης κρατικής ιδεολογίας είχε καταρρεύσει μέσα στη χλεύη, μαζί με το κενολόγημα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» της επταετίας.
Καμιά έγνοια από κανένα πολιτικό χώρο μήπως «μαζί με τα απόνερα το μπάνιου πετάμε και το μωρό». Κανένας προβληματισμός για το πού οδηγεί η ιδεολογική μονοτροπία, τι εγκυμονεί η απουσία αντιπρότασης.

Το διαφορετικό συντελέστηκε (δεν εμφανίστηκε), σιωπηρά και κρυμμένα, σε πεδίο άσχετο με τον ιδεολογικό στίβο ή αυτόν της δημοσιότητας: Στα τέλη της δεκαετίας του '70 αρχίζουν απρόσμενα να αλλάζουν τα αριθμητικά δεδομένα στη μοναστική πολιτεία του Αθωνα. Μοναστήρια που έσβηναν, έχοντας πια ελάχιστους υπερήλικες μοναχούς, ξαφνικά ζωνταντεύουν, γεμίζουν νεολαία που συρρέει από τις μεγάλες - κυρίως πόλεις, όχι από την αγροτιά. Παιδιά των μοντέρων καιρών, με πανεπιστημιακά πτυχία ποικίλων σχολών, γλώσσες, κοσμοπολίτικη εμπειρία. Φτάνουν στο Αγιονόρος για να ζήσουν το «άλλο», το πέρα από τις κοινωνικές συμβάσεις και τη χρησιμοθηρία, να ψηλαφήσουν «νόημα» της ζωής και του υπαρκτού.

Στα φοιτητικά στέκια Θεσσαλονίκης και Αθήνας κυκλοφορούσαν ανέμελα στην κουβέντα σαν αυτονόητες, δίχως έκπληξη «ειδήσεις» του τύπου: «Ναι, ο τάδε ήταν στον Ρήγα, πέρασε μετά στο Μου-Λου, τώρα είναι μοναχός στη Σιμωνόπετρα - ο δείνα, ο αναρχικός, έψαξε κάμποσο το Ζεν, τώρα είναι δόκιμος στο Κουτλουμούσι». Πλήθος πολύ πια και οι επισκέπτες του Ορους, φίλοι πήγαιναν να συναντήσουν φίλους, ανήσυχη νεολαία γέμιζε τα πλοιαράκια από την Ουρανούπολη. Απόηχος στα πανεπιστήμια, κάποιες παρέες που άρχισαν να δηλώνουν «χριστιανοσοσιαλιστές». Δεν ανέχονταν να τους ταξινομούν στους χουντικούς και στους φασίστες επειδή ψάχνανε τη μεταφυσική παράδοση του τόπου τους σαρκωμένη στο εκκλησιαστικό σώμα του λαού και στον πολιτισμό του. Οργανώθηκαν στο περίπου, κατέβηκαν στις εκλογές, πήραν ποσοστά απρόσμενα.
Αρχισαν να καλούν από το Αγιονόρος μοναχούς για διαλέξεις στα αμφιθέατρα. Τα ακροατήρια φοιτητοπλημμύρα. Ως και χειρόγραφες αφίσες των αναρχικών κατέκλυσαν κάποτε το κέντρο της Αθήνας: «Ορθοδοξία και αναρχία, θέμα διάλεξης στο αμφιθέατρο της Ιατρικής από αγιορείτη ηγούμενο»!

Αρχές της δεκαετίας του '80 προστέθηκε η έκπληξη των «νεορθοδόξων». Κάποιοι συγγραφείς και καλλιτέχνες της Αριστεράς, «κομμουνιστές αλλά όχι μαρξιστές», όπως χαριτολογούσε ο Κωστής Μοσκώφ, άρχισαν να μιλάνε για την Παράδοση, την εκκλησιαστική Ορθοδοξία, την ελληνική ταυτότητα. Η γλώσσα τους δεν είχε τίποτε να κάνει με τα ξύλινα φληναφήματα που ακούει ο Νεοέλληνας από την «επίσημη» εκκλησία, τα ηθικολογικά κηρύγματα, τα «θρησκευτικά» του σχολείου.
Οι δημοσιογράφοι μπερδεύτηκαν: «τι είναι αυτοί»; απορούσαν. Ορθόδοξοι δεν είναι, αφού η κατεστημένη Ορθοδοξία μιλάει άλλη γλώσσα, όμως κάτι νέο δείχνουν στην Ορθοδοξία - να τους πούμε, λοιπόν Νεορθόδοξους»! Θόρυβος στον Τύπο «διάλογος Ορθοδοξίας και Μαρξισμού», πολιτικό ζητούμενο η κοινωνιοκεντρική ελληνικότητα ένσαρκη στη λαϊκή ευσέβεια: να συνειδητοποιηθεί σαν αντιπρόταση στον Ιστορικό Υλισμό μαρξιστών και
«φιλελεύθερων». Για πρώτη φορά η αμφισβήτηση σάρωνε όχι μόνο την επιδερμική συμπτωματολογία, σκόπευε τον ξιπασμένο μεταπρατισμό, τα δάνεια ιδεολογικά δεκανίκια. Ξεπήδησε καινούργιο συνεγερτικό τραγούδι στη χώρα, «σαν την ηχώ του Θεού στο βυθό του Εωσφόρου». Οι «Νεορθόδοξοι» ήταν σκόρπιες μονάδες ή παρέες, άγνωστοι συχνά μεταξύ τους. Ομως η κατεστημένη πια στην εξουσία Αριστερά (μετά τον εκλογικό θρίαμβο του Ανδρεϊσμού) έβλεπε ότι αυτή η καινούργια γλώσσα στην πολιτική ήταν το μόνο ουσιαστικά διαφορετικό που ξεμύτιζε, φορτισμένο με την ακαταμάχητη δυναμική της ανιδιοτέλειας. Κόμιζε
άλλα μέτρα, ποιότητα που από μόνη της απωθούσε στο περιθώριο τους
αναμηρυκασμούς ενός αναχρονιστικού μαρξισμού και τα εθνικιστικά παραληρήματα της πατριδοκαπηλείας. Ηταν κίνδυνος, και μάλιστα εκείνη την ώρα που, για πρώτη φορά, η στράτευση στην Αριστερά εξασφάλιζε καριέρα, μέθη εξουσίας, δημοσιότητα.

Οι πρώτες απόπειρες να εξουδετερωθεί η κινδυνώδης ενόχληση ήταν άκομψες, κραύγαζαν την εμπάθεια. Πρωτοσέλιδο λ.χ. του Πρετεντέρη στο «Βήμα» με τίτλο: «Νεο-ορθόδοξοι ή Νεο-φασίστες;» και πάμπολλα παρόμοια. Με εσκεμμένες παρερμηνείες και νοηματικές διαστροφές κειμένων ξεσπούσε κάθε τόσο, στα χρόνια που ακολούθησαν, θύελλα συντονισμένης «αγανάκτησης», μεθοδευμένης οργής. Πότε για δήθεν πλαστογράφηση δήλωσης του Κίσινγκερ (πρωτοδημοσιευμένης σε έντυπο του ΔΟΛ!) πότε για δήθεν καταλογισμό «προδοσίας» στον Βενέζη, πότε για δήθεν απαξίωση του προσώπου του Λεωνίδα Κύρκου, πότε για δήθεν απαιτήσεις «εθνοκάθαρσης» στη Θράκη, καταιγισμός κάθε φορά χλευασμών, απειλών, ύβρεων, συκοφαντικών χαρακτηρισμών. Με στόχο ό,τι μεταπολιτευτικά αποτέλεσε τουλάχιστον πρόκληση μη μεταπρατικού
προβληματισμού. Τη «νεορθόδοξη» έκπληξη την εξουδετέρωσε τελικά η ετικέτα του «εθνικισμού», ο επίμονος, μεθοδικός, αδίστακτος προπαγανδισμός της ετικέτας. Οι άνθρωποι που διακήρυτταν ότι με τον εθνικισμό τελειώνει ιστορικά ο Ελληνισμός, ταυτίστηκαν στις συνειδήσεις της απερίσκεπτης μάζας με αυτό που μαχητικά απέρριπταν. Βοήθησε και η ασυμμάζευτη σύγχυση της δεκαετίας του '90: Η ιδεολογικοποίηση του σκοπιανού προβλήματος, τα ανόσια (στην κυριολεξία) συλλαλητήρια για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, τα εθνικιστικά κηρύγματα στις εκκλησιές, μια γλώσσα επιθετική για τους αντιφρονούντες (γραικύλοι, ευρωλιγούρηδες κ.τ.ό.).

Χάθηκε μια δυνατότητα να μπολιαστεί η πολιτική με ουσιαστικά, δικά μας, όχι δανεισμένα ερωτήματα. Βυθιστήκαμε στη νέκρα της διαχειριστικής πολιτικής, με μιαν «Αριστερά» ακυρωμένη από τον καριερισμό, την ιδιοτέλεια.

Αυτό που μου έκανε πάντοτε εντύπωση στο Γιανναρά είναι η επιτηδευμένη πολυπλοκότητα της έκφρασης και της σκέψης. Μου θυμίζει έντονα τον Ζουράρι. Λες και το κάνουν επίτηδες για να σε κάνουν να νιώθεις ηλίθιος, που για να καταλάβεις τι θέλουν να πουν μ΄αυτές τις εξεζητημένες εκφράσεις, πρέπει να το διαβάσεις τρεις τέσσερις φορές.

Ο αληθινός Χριστιανός είναι απλός στην έκφραση για να γίνεται κατανοητός απ΄όλους χωρίς προσπάθεια. Η πολύπλοκη έκφραση ανήκει στους κοσμικούς φιλοσόφους.

Π.Αντώνιε έβαλες ένα καλό θέμα που υπάρχει χρόνια στην ελληνική κοινωνία αν και πολλοί δείχνουν σαν να μην το βλέπουν, ότι οι περισσότεροι που αυτοί την στιγμή ψάχνουν σε βάθος την Ορθόδοξη ζωή είναι συνήθως πρώην αριστεροί ή με αριστερές καταβολές, και τις πιό πολλές φορές είναι και συνειδητοί ορθόδοξοι προβληματισμένοι και όχι εφησυχασμένοι. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η διοικούσα εκκλησία δεν κατάφερε ακόμη να τους κινητοποίησει κολλημένη σε λογικές και πρακτικές άλλων εποχών, και αφήνει ένα τόσο δυναμικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας να παίζει μεταξύ αποστασιοποίησης και απομάκρυνσης από τα δρώμενα στην κοινωνία και την εκκλησία. Γνωρίζω αρκετές περιπτώσεις ο κύκλος ανθρώπων που γνωρίζω και δηλώνουν ορθόδοξοι είναι κατά το πλείστον τέτοιοι άνθρωποι όπως και εγώ. Ελπίζω να δουν κάποιοι αυτό το κομμάτι να το πλησιάσουν με ειλικρίνεια και καθαρή καρδιά ώστε να το κοινητοποιήσουν γιά το καλό του τόπου και της εκκλησίας.

Εύστοχος όπως πάντα ο Χρήστος Γιανναράς, ασχέτως αν συμφωνείς μαζί του σε όλα ή όχι.
Πράγματι, το κίνημα των "νεοορθόδοξων", τάραξε τα λιμνάζοντα νερά της κατεστημένης ιδεολογίας του'70 και του'80. Οδήγησε ανθρώπους, που δεν είχαν καμμία επαφή με την πνευματικότητα, να αναζητήσουν την Οδό και την Αλήθεια.
Με υπερβολές πολλές φορές και δίχως βιωματίκη σχέση με την Ορθοδοξία, κάποιοι διανοούμενοι επιχείρησαν να μπολιάσουν την αριστερή σκέψη, με τη θεολόγια των Πατέρων και την ορθόδοξη πρακτική.
Ενδιαφέρον εγχείρημα, που θα είχε ασφαλώς καλύτερη τύχη, αν αγκαλιαζόταν με περισσότερη ζέση και προστατευόταν, όταν άρχισε να δέχεται επιθέσεις, απ' τους γνωστούς-άγνωστους κύκλους.
Σωστά επισημαίνει ο κύριος Γιανναράς ότι, η ετικέτα του "εθνικισμού",εξουδετέρωσε αυτή την προσπάθεια. Αφού σαν έθνος καταφέραμε νε κάνουμε την λέξη εθνικισμός βρισιά, όπως και, ότι οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί, τρόμαξαν τους μετριοπαθείς, που ακολουθούσαν την κίνηση.
ίσως υπάρχει ακόμα χρόνος, να γίνει μια προσπάθεια να ξαναζωντανέψει αυτή η κίνηση, με ένα διάλογο ανάμεσα στους "νεοορθόδοξους" και κάποιους φωτισμένους εκπροσώπους της Εκκλησίας μας.

Στα πλαίσια της οφειλομένης προσπαθείας να γνωσθεί ο κίνδυνος της εξαπλουμένης αιρέσεως, αλλά και να εφελκύσω το ενδιαφέρον της διοικούσης και ποιμαινούσης Εκκλησίας, παρακάλεσα σοφόν και άγιον Ερημίτην, να ειπή την γνώμην του. Καταθέτω την επιστολή του.



«Αδελφέ π. Θεόκλητε,

χαίρε εν Κυρίω πάντοτε.



Ανέγνωσα την επιστολήν σου και φιλαδέλφως σπεύδω να δηλώσω, ότι σύμφωνα με τις απόψεις σου, που αποτελούν διδασκαλίαν της Εκκλησίας. Δέχομαι, ότι υπάρχει πολύς δαιμονισμός μέσα στις θεωρίες των νεορθοδόξων και διακρίνω σαφή δαιμονικά στοιχεία στη ζωή και την σκέψη του αναβιώσαντος την αίρεση των νικολαϊτών αξιοθρηνήτου Χρήστου Γιανναρά.

Εγνώρισα στην Αθήνα του ’60 και στους πανεπιστημιακούς κύκλους τον αξιοσυμπάθητον τότε θεολόγον και αργότερα έμαθα από το βιβλίον του “Καταφύγιο ιδεών” την πορεία της σκέψεως και των συναισθημάτων του, που απολήγουν στις άφρονες και αντιπατερικές θεωρίες του και στην αίρεση των νικολαϊτών, καθαρώς πορνική.

Για να κατανοήσει κανείς πλήρως το κατάντημα του δυστυχούς Γιανναρά, θα πρέπει να παρακολουθήσει την εξέλιξη των ιδεών του μέσα από το αυτοβιογραφικό και αυτοψυχογραφικόν αυτό βιβλίον του, όπως ο ίδιος περιγράφει την εσωτερικήν ζωήν του.

Λοιπόν, εν συντομία μπορεί να διαζωγραφηθεί το πορτραίτο του ως εξής: Ένας νεαρός ορθόδοξος, με το ήθος και την πίστη, που αναλογούν στην μετεμφηβικήν ηλικίαν, μετά το λύκειον, εγγράφεται στην Θεολογική Σχολή των Αθηνών. Ευρισκόμενος δε σε διαρκή επαφή με τους κύκλους της Οργανώσεως “Ζωή” και δεχόμενος την επιρροή της, τελικώς γίνεται μέλος της αδελφότητος, κατά την διάρκειαν των σπουδών του. Η ένταξή του στην Οργάνωση είχε τον χαρακτήρα αφιερώσεως στον Θεόν, δια λόγους ιεραποστολικούς, αφού προηγουμένως ασκηθεί καταλλήλως από τους κοσμοκαλογήρους, όπως προκύπτει από την αυτοψυχογραφίαν του. Ήταν δε αρκετά ευφυής, κατά κοινήν ομολογίαν, πράγμα που του δημιούργησε πνεύμα οιήσεως και υπεροχής έναντι όλων των συναδέλφων του τόσον, ώστε υπερφρονών, να τους βλέπει κατωτέρους του και να τους κατακρίνει.

Στη σελίδα 128 του βιβλίου του διαβάζει κανείς τα απίστευτα αυτά για ένα δόκιμο μέσα στην χριστιανικήν αυτή οργάνωση: “...Με έπνιγε το παγερό, υπηρεσιακό ύφος των ανθρώπων εκεί μέσα, η αφόρητη χωριατιά και η σκληράδα τους οι αδικαιολόγητες κατσάδες τους… Μα πνιγόμουν προπάντων από την άγονη, μηχανική και ψυχοκτόνο δουλειά του γραφιά… Ένοιωθα με το πέρασμα των χρόνων να φτηναίνω σαν άνθρωπος.. το κλάμα μου μέσα στις τουαλέτες της Γραμματείας είναι η εναργέστερη και πιο οδυνηρή ανάμνηση… Δεν ξέρω αν άλλοι άνθρωποι έχουν ποτέ προσευχηθεί μέσα σε τουαλέτα, μα εγώ ούρλιαζα άφωνα την απελπισία μου στον Θεό…”.

Αυτά και άλλα σχετικά γράφει, ο ταλαίπωρος και διερωτάται κανείς, δεν είχε Πνευματικό οδηγό, για να του πει ότι όλα αυτά εγεννώντο στην ψυχή του από την αλαζονεία και την οίηση, συνεργούντων και των αναλόγων δαιμονίων, που είχαν επισημάνει το ασθενές μέρος της ψυχής του;

Πάντως, σύμφωνα με την πλουσιωτάτην εμπειρίαν των Αγίων, για τις μεθοδείες των δαιμόνων, ο φοιτητής της θεολογίας, φαίνεται, ότι είχε παραδώσει την βούλησή του στα πονηρά πνεύματα της οιήσεως και υπερηφανείας, αφού σταδιακά τον είχαν υποσκελίσει με την ιδέα της υπεροχής του έναντι όχι μόνον των εν Χριστώ αδελφών του, αλλά και έναντι ολοκλήρου της Εκκλησίας, δηλαδή των Αγίων Πατέρων, όπως θα το δηλώσει αργότερα με το βιβλίον του “Η ελευθερία του ήθους”.

Στην ηλικία των 21 ετών, δηλαδή μετά διετίαν, όταν ακόμα ήταν τριτοετής φοιτητής, χρειάσθηκε να εισαχθεί στο Θεραπευτήριον “Ευαγγελισμός” για μια ασήμαντη εγχείριση κόκκυγος. Το ασήμαντον, όμως, αυτό γεγονός απετέλεσε μοιραίον σταθμόν της ζωής του, αφού οι δαίμονες, μετά την άλωση του λογισμικού μέρους της ψυχής του, δια της υπεροψίας, εισήλθαν, κατόπιν σχετικού πνευματικού πολέμου, στον χώρο του επιθυμητικού της ψυχής, την οποίαν ετραυμάτισαν με τα κλασικά βέλη του πανδήμου ετεροφύλλου έρωτος. Στοιχεία της αυτοψυχογραφίας του, που μπορεί έκαστος να διαβάσει από την σελίδα 174 και εξής, αποτελούντα απόδειξη, για την κυριαρχία των πονηρών πνευμάτων της ακολασίας επί της ψυχής του Γιανναρά. Όπως κι’ εσύ γράφεις π. Θεόκλητε, “Διαβάζοντας κανείς το κείμενον αυτό, έχει την εντύπωση ότι διαβάζει ένα από τους ρωμαντικούς του 19ου αιώνος, ξένους ή δικούς μας, που περιγράφουν ερωτικά συναισθήματα, για τα μάτια τα φωτεινά, τις κυματιστές βλεφαρίδες, για διάφανη επιδερμίδα, για γυναικεία χάρη και θηλυκότητα, για αβρά χέρια κρινοδάχτυλα…”. Και ο γράφων αυτά, ήταν αφιερωμένος ως παρθενεύων! Ήταν τόσον έντονη η ερωτική εμπειρία του, ώστε να διαμορφώνει ανάλογες θεωρίες περί πνευματικής ζωής, σαφώς αντίθετης με την παραδοσιακήν εν Χριστώ ζωήν. Και ενώ ο κ. Γιανναράς περιγράφει τις σεισμικές δονήσεις της ψυχής του και τις “θεοφάνειες” του 1956 από τις σχέσεις του τις ρωμαντικές με τις νοσοκόμες, όμως, αποσιωπάται ο τρόπος ζωής του και η ερωτική δραστηριότης του μέχρι το 1960, που άρχισε να αρθρογραφεί στην “Ανάπλαση” υπό ψευδώνυμον Κεδρηνός, εμφανιζόμενος ως αιρετικός.

Ο δαίμων της λαγνείας, μετά του αδελφού του της οιήσεως και υπερηφανείας, είχαν τόσον σκοτίσει το λογικόν του, ώστε έφθασε στο σημείον να κατηγορεί την Εκκλησίαν ως αιρετικήν – μανιχαΐζουσαν, να προκαλεί τον ενθουσιασμόν των βενεδικτίνων μοναχών του Βελγίου και αυτός να μη αντιλαμβάνεται το όνειδος, αλλ’ αντιθέτως να επιχαίρει, όπως γράφει ο ίδιος. Σε μια σειρά άρθρων του αποτυπώνεται η ερωτοκεντρική θεωρία του, κατά την οποίαν, “όταν πραγματωθεί η αμοιβαία γνωριμία και συμφωνία, μεταξύ των ετεροφύλων εραστών, που έχουν φθάσει στην ‘κοινωνία προσώπων’, τότε η επακόλουθος σαρκική μίξη είναι ανένοχη, δεν αποτελεί αμαρτίαν, αλλά ανοίγεται ο δρόμος του θείου έρωτος!”. Δηλαδή, καθαρός νικολαϊτισμός. Αυτή η θεωρία κηρύσσεται μέχρι σήμερα και κάνει θραύση μεταξύ των νέων ημιχριστιανών ή χριστιανοποιουμένων. Και έφτασε να γίνει αποδεκτή ως εθνική διδασκαλία, αφού εισήλθε στις αίθουσες της Γ΄ Λυκείου, δια του γνωστού βιβλίου των θρησκευτικών, που αποτελεί πιστή μεταγραφή των Γιανναρικών παραληρημάτων και που τόσον επιτυχώς περιγράφεις στα δύο άρθρα σου.

Επομένως, αγαπητέ π. Θεόκλητε, είμαι απολύτως σύμφωνος με τους δημοσίους ελέγχους της αιρέσεως αυτής, που οδηγεί κατ’ ευθείαν στην θεόργιστη πορνεία των νέων και φρονώ ότι, είναι απαραίτητη η κυκλοφορία ενός βιβλίου, που να εκθέτει την δια μέσου των αιώνων ορθόδοξη ηθικοπνευματικήν διδασκαλίαν, δια των μεγάλων Αγίων Πατέρων. Και ταύτα, ως απάντηση στα ερωτήματά σου, δηλώνοντας ότι, άριστα θα μπορούσε να εφαρμοσθεί στον κ. Γιανναρά, ο χαρακτηρισμός του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, περί του αιρετικού Βαρλαάμ: “Δύναμαι να βεβαιώσω, ότι ο αρχέκακος όφις δεν θα εύρισκε, δια την δημιουργίαν ενός τόσον τρομερού σάλου εν τη Εκκλησία, άλλου ‘επιτηδείου τε και σοφού προς κακίαν οργάνου’ από τον Βαρλαάμ…”.



Διατελώ υπό τις ευχές σου, Μ.»



Επί των απόψεων του φίλου ησυχαστού θα ήθελα να κάμω ωρισμένες παρατηρήσεις, αρχίζοντας από το τέλος.

1. Πράγματι ο εωσφόρος, για να περάσει τις νεκροποιές ενέργειές του, μεταξύ των Χριστιανών, θα έπρεπε κάποιο «επιτήδειον και σοφόν προς κακίαν όργανον», ώστε να πείθει ότι, η μεγάλη αμαρτία της πορνείας, που χωρίζει από τον Θεόν, νεκρώνει την ψυχή και διαστρέφει την κρίση, δεν είναι αμαρτία, αλλά ανένοχος έρωτας, που οδηγεί στον θείον έρωτα! Είναι μία «θεοφάνεια». Και ο νεαρός τότε Γιανναράς ασφαλώς, ως αρκετά ευφυής, εκάλυπτε τις δαιμονικές προδιαγραφές. Και όχι μόνον τις εκάλυπτε, αλλά για να γίνεται πειστικός, ο αρχέκακος όφις, τον επέλεξε, όχι από τις τάξεις των αδιαφθόρων θρησκευτικώς, αλλά των αδιαφθόρων ηθικώς, από την τάξη των παρθενευόντων και, το σπουδαιότερον, μέσα από τον χώρον όπου σπουδάζεται η θεολογία και το μυστήριον της εν Χριστώ Ζωής, ώστε να δύναται να στηρίζει ευαγγελικώς την νεονικολαϊτικήν αίρεση!

Ως προς το έτερον σκέλος της Παλαμικής αποφάν
σεως, δηλαδή «την δημιουργίαν ενός τόσον τρομερού σάλου εν τη Εκκλησία», αυτό κατά γράμμα δεν αληθεύει, όπως όλοι διαπιστώνουμε. Δηλαδή, «σάλος και τρομερός» μάλιστα δεν υπάρχει. Όλοι ζούμε μίαν κατάσταση νηνεμίας επιφανειακής. Η σατανική αμαρτία συντελείται ιεροκρυφίως, αφανώς. Και αυτό αποτελεί την επιτυχίαν του «μετασχηματιζομένου εις άγγελον φωτός». Από άκρου εις άκρον της Ορθοδόξου Ελλάδος έχει εξαπλωθεί αθορύβως η ηδίστη αίρεση, μηδένα ενοχλούσα. Και ας μη θεωρηθεί ως υπερβολή. Εγράφη δημοσίως, ότι το βιβλίον του κ. Γιανναρά «Αλφαβητάρι της πίστης», έκανε θραύση στις παιδαγωγικές Ακαδημίες. Και το αποτέλεσμα; Θρίαμβος εκδοτικός. Πέντε εκδόσεις σε τρία χρόνια! Τιράζ πολλών χιλιάδων αντιτύπων, αριθμός απίστευτος για τα ελληνικά δεδομένα. Και τώρα σε άλλες εκατοντάδες χιλιάδες, η δαιμονική θεολογία του Γιανναρά, με το βιβλίο θρησκευτικών της Γ΄ Λυκείου! Αυτός, λοιπόν, δεν είναι θρίαμβος του εωσφόρου και μάλιστα εν σιγή, αφού ενεργείται μυστικά, κατά τον λόγον του θείου Παύλου: «Τα γαρ κρυφή γινόμενα υπ’ αυτών αισχρόν εστι και λέγειν»; (Εφ. ε΄ 12).

2. Ευγνωμονώ τον φίλον μου ησυχαστή, που αναζητώντας τις αιτίες των δρωμένων, μας θύμισε την λησμονηθείσαν, λόγω πτώσεως των κριτηρίων μας, πνευματικήν αλήθειαν, καθ’ ην πίσω από τους λογισμούς μας, δρουν οι δαίμονες όλων των «ειδικοτήτων» και φυσικά και των αιρέσεων.

Ως προς την σιωπήν της ποιμαινούσης Εκκλησίας, επί της ενεργουμένης ακολασίας, θα πω: «Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου…».



Θεόκλητος Μοναχός

Διονυσιάτης

Άγιον Όρος











ΕΡΧΕΤΑΙ,ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΑΙ ΣΤΑΘΗΝΑΙ........................

Τουλάχιστον τρία βιβλία με τίτλο "Αθωνικά Άνθη"
..έχει γράψει ο αείμνηστος γέροντας γιά την πλάνη του εν λόγω κυρίου Γιανναρά..

«Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου…»

Τελικά ήταν αιρεση;

Ο Γιανναρας δεν ειναι ιερέας, ούτε μοναχός.
Και φυσικά ούτε αλάθητος.

Προσωπικά χωρίς εννοείται να τον θεοποίηση, μου
ειναι πολύ συμπαθής. Κάθε Κυριακή γραφει πνευματικά κοσμήματα
στην καθημερινή. Σπάνια γραφει καθαρά θεολογικά.
Αν είχαμε άλλους 10 πανεπιστημιακούς Γιανναραδες θα ήταν πολύ
διαφορετική η Ελλάδα μας. Αυτό ξέρω εγώ...

Και το αρχικό άρθρο τοτ Γιανναρα στο παρον άρθρο ειναι κόσμημα.
Και πάλι στη πορεία του θέματος φρονώ ότι χάθηκε η ουσία.
Αντί να μιλάμε για Ελλάδα τελικά μας έμειναν οι αιρέσεις...

Ο Γιανναρας εχει γραψει κατα των χριστιανικων οργανωσεων . Δεν ξερω αν ηταν ετσι οσα εγραφε γιατι εγιναν μια εποχη που δεν υπήρχα....
Απο την αλλη μπλεκει την πολιτικη με την θρησκεια. Σαφως οι ανθρωποι ζητουν κατι διαφορετικο. Οταν αυτο το προσφερει μια ιδιαιτερη πολιτικη αποψη κατευθυνονται εκει (δεν θελει και πολλες θυσιες και αγώνα) , επειτα συνηθως αντιλαμβανονται τι συμβαινει κα στρεφονται στον χωρο της εκκλησιας .
Ετσι εξηγειται απλα πως αριστεροι και ακροαριστεροι βρεθηκαν μοναχοι και δοκ.μοναχοι στο Αγ.Ορος.

O καθενας εχει δικαιωμα στην μετανοια.
Ο καθενας εχει δικαιωμα να παει στον Αθωνα, εφοσον τον καλεσε το Ελεος του Χριστου,
και η χαρη της Παναγιας, και η καλη του προαιρεση, απο οπου και εαν προερχεται.

Κανεις προσωπικα δεν ειναι αλαθητος,
ακομα και αγιορειτες πατερες εχουν γραψει "πατατες", για διαφορα θεματα.

Οπως π.χ. πολλοι παλαιοθεν, ειχαν πεσει σε εναν παρανοϊκο ζηλωτισμο, καταδικαστεο απο ολους,
επι ημερολογιου, αλλα και αλλων θεματων και ακυρωσαν την καλογερικη τους τοσα χρονια.

Παντα παραμονευει η αστοχια, οπου και εαν στεκεται ο ανθρωπος.

Κτιστα και πεπερασμενα οντα ειμαστε ολοι, με λαθη, ελλειψεις, υπερβολες, και παθη.

Να μην ειδωλοποιουμε κανεναν, αλλα και να μην λιθοβολουμε κανεναν εις τελους.

Χρειαζεται διακριση, περισκεψη, αυτοκριτικη.

Καποιοι εκτιθενται με λογο δημοσιο και προσφερουν οπως και οσα μπορουν,
απο αυτα παιρνουμε οτι ειναι ευωδες και ωφελιμο, πεταμε δε τα ακαθαρτα και βλαβερα.

Ειναι τοσο απλο. Δεν χρειαζεται να μας πιανει πανικος και ταραχη.

Το πλεον σημαντικο ειναι το πως θα φτασουμε σε σημειο να τα διακρινουμε αυτα επιτυχως και ορθως,
και αυτο δεν ειναι παρα αποτελεσμα της προσωπικης μας κοπιαστικης τριβης, πορειας, μελετης, αυτοσυνειδησιας
μεσα στον χωρο της ορθοδοξης θεολογιας-εκκλησιολογιας-παραδοσεως, πρωτιστως με ταπεινωση και προσευχη.

Δεν μπορει να μενουμε μονο απλοι δεκτες, παθητικοι, αλλα πρεπει να προσπαθουμε, να κοπιαζουμε,
και εαν το βαστουν οι δυναμεις μας, να αρθρωνουμε και εμεις λογο, και οχι μονο να ειμαστε μονιμως ακροατες.

Ετσι θα καταλαβουμε και στην πραξη τι σημαινει να προσπαθεις και να κανεις λαθη,
γιατι μονο οποιος δεν προσπαθει και δεν κανει τιποτα, δεν υποπιπτει και σε επιμερους λαθη,
αλλα εχει διαπραξει ηδη το μεγαλυτερο απο αυτα, που ειναι η ελλειψη προσφορας του στον πλησιον.