Μα το Θεό, είμαι άθεος!
Δημοσιεύτηκε: Δευ Νοέμ 26, 2007 2:42 pm
Λογική προσέγγιση του Θεού.
Ως προς τη λογική προσέγγιση του Θεού, είναι, νομίζω, ευκαιρία ν’αναφέρουμε το εξής. Πολλές φορές ακούμε την έκφραση «Αυτό το καταλαβαίνω με το νού μου, αλλά δεν το ζώ»· δηλαδή τον πόνο του άλλου, τη χαρά του, τα καταλαβαίνω, αλλά δεν τα ζώ βαθειά. Λ.χ. λυπάται η μάνα για το θάνατο του παιδιού της, αλλά οι γείτονες μολονότι την «καταλαβαίνουν», δεν πονούν το ίδιο.
Δεν ταυτίζεται, λοιπόν, πάντα η λογική κατανόηση με τη βίωση. Κι αυτό, βέβαια, συμβαίνει κυρίως στις προσωπικές σχέσεις. Γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να μην προσεγγίζουμε λογικά το Θεό-διότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν-, αλλά να προσπαθούμε να ζούμε την επαφή μαζί Του, τηρώντας τις εντολές Του, αγαπώντας Τον και καθαριζόμενοι από τις αμαρτίες.
Μού έρχεται τώρα και μια άλλη σκέψη στο μυαλό. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς που λένε ότι δεν υπάρχει Θεός, Τον θυμούνται μόνο όταν είναι να Τον κατηγορήσουν. Αυτό είναι χαρακτηριστικό, μόλις δουν κάποια αναποδιά, το πρώτο υο οποίο θα πούν είναι, « Γιατί μου το’κανε εμένα αυτό ο Θεός;» ή «Εκείνος φταίει γι’ αυτό»… Δηλαδή Τον φέρνουν στην ύπαρξη, μόνο και μόνο για να Τον καταστήσουν υπόδικο. Αυτά όμως είναι παράλογα πράγματα…
Επίσης είναι χαρακτηριστικό αυτό το οποίο έχει γράψει κάποιος συγγραφέας, « Τι ωραία, Θεέ μου, αισθάνομαι που είμαι άθεος»! Που πιστεύω, δηλαδή, ότι δεν υπάρχεις! Υπαρκτέ – εφόσον σου μιλάω - Θεέ μου, αισθάνομαι πολύ ωραία που πιστεύω, ότι δεν υπάρχεις!
Αυτά είναι εντελώς αλλόκοτα και παράλογα πράγματα. Το παράλογο της απιστίας.
Απόσπασμα από το βιβλίο "ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ", του Μανώλη Μελινού.
Απομαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις με τον Αρχιμανδρίτη π. Ιωάννη Κωστώφ.
Έκδοση του συγγραφέα.
Ως προς τη λογική προσέγγιση του Θεού, είναι, νομίζω, ευκαιρία ν’αναφέρουμε το εξής. Πολλές φορές ακούμε την έκφραση «Αυτό το καταλαβαίνω με το νού μου, αλλά δεν το ζώ»· δηλαδή τον πόνο του άλλου, τη χαρά του, τα καταλαβαίνω, αλλά δεν τα ζώ βαθειά. Λ.χ. λυπάται η μάνα για το θάνατο του παιδιού της, αλλά οι γείτονες μολονότι την «καταλαβαίνουν», δεν πονούν το ίδιο.
Δεν ταυτίζεται, λοιπόν, πάντα η λογική κατανόηση με τη βίωση. Κι αυτό, βέβαια, συμβαίνει κυρίως στις προσωπικές σχέσεις. Γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να μην προσεγγίζουμε λογικά το Θεό-διότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν-, αλλά να προσπαθούμε να ζούμε την επαφή μαζί Του, τηρώντας τις εντολές Του, αγαπώντας Τον και καθαριζόμενοι από τις αμαρτίες.
Μού έρχεται τώρα και μια άλλη σκέψη στο μυαλό. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς που λένε ότι δεν υπάρχει Θεός, Τον θυμούνται μόνο όταν είναι να Τον κατηγορήσουν. Αυτό είναι χαρακτηριστικό, μόλις δουν κάποια αναποδιά, το πρώτο υο οποίο θα πούν είναι, « Γιατί μου το’κανε εμένα αυτό ο Θεός;» ή «Εκείνος φταίει γι’ αυτό»… Δηλαδή Τον φέρνουν στην ύπαρξη, μόνο και μόνο για να Τον καταστήσουν υπόδικο. Αυτά όμως είναι παράλογα πράγματα…
Επίσης είναι χαρακτηριστικό αυτό το οποίο έχει γράψει κάποιος συγγραφέας, « Τι ωραία, Θεέ μου, αισθάνομαι που είμαι άθεος»! Που πιστεύω, δηλαδή, ότι δεν υπάρχεις! Υπαρκτέ – εφόσον σου μιλάω - Θεέ μου, αισθάνομαι πολύ ωραία που πιστεύω, ότι δεν υπάρχεις!
Αυτά είναι εντελώς αλλόκοτα και παράλογα πράγματα. Το παράλογο της απιστίας.
Απόσπασμα από το βιβλίο "ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ", του Μανώλη Μελινού.
Απομαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις με τον Αρχιμανδρίτη π. Ιωάννη Κωστώφ.
Έκδοση του συγγραφέα.