Κάτι ωφέλιμο από τον Άγιο Νεκτάριο

[ntinoula]

Δος μου απ’τις αρετές σου
(του Αγίου Νεκταρίου προς την Υπεραγία Θεοτόκο)

Δέσποινα παντευλόγητε,
Υπέραγνε Παρθένε,
Παράδεισε πανθαύμαστε,
κήπε καλλωπισμένε,
Σε δυσωπώ, Πανάχραντε,
χαρίτωσον τον νουν μου,
κατεύθυνον τας σκέψεις μου,
φώτισον την ψυχήν μου.
Κόρη με ποίησον αγνόν,
πράον, σεμνόν, ανδρείον,
ησύχιον και κόσμιον,
ευθύν, όσιον, θείον,
επιεική, μακρόθυμον,
των αρετών δοχείον,
άμεμπτον, ανεπίληπτον,
των αγαθών ταμείον.
Δος μοι σοφίαν, σύνεσιν
και μετριοφροσύνην,
φρόνησιν και απλότητα
και ταπεινοφροσύνην.
Δος μοι νηφαλιότητα,
όμμα πεφωτισμένον,
διάνοιαν ολόφωτον,
πνεύμα εξηγνισμένον.
Απέλασον την οίησιν,
την υπερηφανίαν,
τον τύφον, την φυσίωσιν,
και την αλαζονείαν,
την ύβριν, το αγέρωχον,
την υψηλοφροσύνην,
γλώσσα μεγαλορρήμονα,
ισχυρογνωμοσύνην.
Την αστασία την φρικτήν,
την περιττολογίαν,
την πονηρία την πολλήν,
και την αισχρολογίαν.
Χάρισαί μοι, Πανάχραντε,
την ηθικήν ανδρείαν,
το θάρρος, την ευστάθειαν,
δος μοι την καρτερίαν.
Δος μοι την αυταπάρνησιν,
την αφιλαργυρίαν,
ζήλον μετ’επιγνώσεως
και αμνησικακίαν.
Δος μοι ακεραιότητα,
ευγένειαν καρδίας,
πνεύμα ευθές, ειρηνικόν,
και πνεύμα αληθείας.
Φυγάδευσον, Πανάχραντε,
τα πάθη της καρδίας,
τα πολυώνυμα, Αγνή,
της ηθικής δειλίας.
Την αναδρίαν την αισχράν,
το θράσος, την δειλίαν,
την ατολμίαν την δεινήν
και την απελπισίαν.
Άρον μοι, Κόρη, τον θυμόν
και πάσαν ραθυμίαν,
την αθυμία, την οργήν,
ως και την οκνηρίαν.
Τον φθόνον, την εμπάθειαν,
το μίσος, την κακίαν,
την μήνιν, την εκδίκησιν
και την μνησικακίαν.
Την έριδα την ευτελή
και την πολυλογίαν,
την γλωσσαλγίαν την δεινήν
και την βωμολοχίαν.
Δος μοι, Παρθένε, αίσθησιν,
δος μοι ευαισθησίαν.
Δος μοι συναίσθησιν πολλήν
και ευσυνειδησίαν.
Δος μοι, Παρθένε, την χαράν
Πνεύματος του Αγίου.
Δος μοι ειρήνην τη ψυχή,
ειρήνην του Κυρίου.
Δος μοι αγάπην, έρωτα
θείον, εξηγηγνισμένον,
πολύν, θερμόν και καθαρόν
και εξηγιασμένον.
Δος πίστιν ζώσαν, ενεργόν,
θερμήν, αγνήν, αγίαν,
ελπίδα αδιάσειστον,
βεβαίαν και οσίαν.

Άρον απ’εμού, Παρθένε,
τον κλοιόν της αμαρτίας,
την αμέλειαν, την μέθην,
την ανελεημοσύνην,
τα κακάς επιθυμίας,
την δεινήν ακολασίαν,
γέλωτας της ασελγείας
και την πάσαν κακουργίαν.
Σωφροσύνην δος μοι, Κόρη,
δος εγκράτειαν, νηστείαν,
προσοχήν και αγρυπνίαν
και υπακοήν τελείαν.
Δος μοι προσοχήν εν πάσι
και διάκρισιν οξείαν,
σιωπήν και ευκοσμίαν,
και υπομονήν οσίαν.
Επιμέλειαν παράσχου,
Δέσποινα, προς εργασίαν,
προς τελείωσιν και ζήλον
αρετών προς γυμνασίαν.
Την ψυχήν μου, την καρδίαν
και τον νουν μου, Παναγία,
τήρει εν αγιωσύνη,
φύλαττε εν παρθενία.

[ntinoula]

Και απορώ... πώς ο Άγιος Νεκτάριος ένιωθε την ανάγκη να ζητήσει όλα αυτά τα πράγματα από την Παναγία, κι εμείς να είμαστε σχεδόν πάντα ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας και να ασχολούμαστε με τα ελαττώματα των άλλων, να ψάχνουμε ποιος και γιατί μας πείραξε κοκ αντί να κοιτάξουμε την καρδιά μας, να δούμε τα ερείπια που γέμισε και να προσπαθήσουμε να διορθωθούμε. Αρκούμαστε απλά σε μια ταπεινολογία, ενώ στην ουσία δεν είμαστε ταπεινοί.

[ntinoula]

Παναγία Βοηθός
(Αγίου Νεκταρίου)

Συ βοηθός αμαρτωλών,
παράκλησις πασχόντων,
Συ ορφανών αντίληψις,
ενίσχυσις καμνόντων.
Χειμαζομένων ει λιμήν,
πτωχών παρηγορία,
αβοηθήτων δύναμις,
χηρών παραμυθία.
Συ ευσεβών το στήριγμα,
ελπίς απηλπισμένων,
των εναθλούντων έρεισμα,
χαρά των τεθλιμμένων.
Συ σκέπη και αντίληψις
των Σοι καταφευγόντων,
Συ ει στερέωμα πιστών,
ρύστις κινδυνευόντων.
Σην κραταιάν αντίληψιν
παράσχου μοι, Κυρία,
επί την Σην ενίσχυσιν
θαρρώ, ω Παναγία.
Συ σκέπε, φρούρει, φύλαττε,
από παντώς κινδύνου,
Συ των παγίδων ρύσαι με
του δυσμενούς εκείνου.
Συ μοι γενού βοήθεια,
σθένος και προστασία,
Συ μοι, Παρθένε, άχραντε,
γενού μοι σωτηρία.
Σε δυσωπώ μεσίτευσον
προς λύσιν οφλημάτων
τω Σω Υιώ και άφεσιν
πολλών πλημμελημάτων,
Κόρη σεμνή, Βασίλισσα,
κόσμου η σωτηρία
Συ έσο μοι παράκλησις,
χαρά, παραμυθία,
ίνα απαύστως εν χαρά
υμνώ το όνομά Σου,
και ψαλλων μεγαλύνω Σε
και τα θαυμάσιά Σου.

[ntinoula]

Στον πόλεμο του πονηρού
(Του Αγίου Νεκταρίου)

Πανύμνητε, Πανάχραντε,
κόρη Θεοκυήτορ,
ενώτισαί μου της φωνής,
αγνή Παρθενομήτορ.
Ιδέ δακρύων σταλαγμούς
ψυχής συντετριμμένης,
επάκουσον τους στεναγμούς,
καρδίας τεθλιμμένης.
Ου φέρω τα φρυάγματα
του δολερού εχθρού μου,
ου σθένω προς τας μηχανάς,
του πονηρού εκείνου,
ου φέρω τας επιβουλάς,
την τόσην κακουργίαν,
ου στέγω προς την φοβεράν
εκείνου πανουργίαν.
Ουχ υπομένω τας δεινάς
ενέδρας και παγίδας,
αδυνατώ προς τας πολλάς
του πονηρού βολίδας.
Ποικίλως εκπειράζει με,
παντοίως πολεμεί με,
εις αμαρτίας βάραθρα
έλκει και συνωθεί με.
Παρακαλώ Σε, Δέσποινα,
λιμήν χειμαζομένων,
παρηγορία των πιστών,
σθένος ησθενημένων,
ελέησόν με, οίκτιρον,
φρούρησον, φύλαξόν με,
της τυραννίδος του εχθρού,
Δέσποιν’απαλλαξόν με.
Αγάθυνον, Παντάνασσα,
ελπίς απηλπισμένων,
αντιλαβού μου, ρύσαι με,
λύσις οδυνωμένων.
Εν λύπαις Σε παράκλησιν,
εν νόσοις θεραπείαν,
εν τοις κινδύνοις λύτρωσιν
έχω και προστασίαν.
Σε πρόμαχον επίσταμαι
των εκπολεμουμένων,
ετοίμην δε βοήθειαν
των εκπειραζομένων.
Συ με, Αγνή, διάσωσον
από του πολεμίου,
απάλλαξόν με των δεινών,
δίκης του αιωνίου.
Συ έσο μοι παράκλησις,
Θεόπαις εν τω βίω,
Συ παραμύθιον γλυκύ
γενού μοι εν σταδίω.
Συ βάλσαμον επίχεε,
επί τα τραύματά μου.
Συ μοι γενού μεσίτρια
προς Σον Υιόν Παρθένε,
Συ δώρησαί μοι την ζωήν,
Ναέ ηγιασμένε.

[ntinoula]

Στην Αμόλυντη
(Αγίου Νεκταρίου)

Δέξαι, Δέσποινα, ταχέως
τας θερμάς μου ικεσίας,
και προσάγαγε Κυρίω,
Κόρη, Μήτηρ του Θεού μου.
Σκέδασον δε τας ενέδρας
και το θράσος του εχθρού μου,
και της υψηλής σου δείξον
αξιόν με προστασίας,
λύσον συ τας περιστάσεις
των εις Σε καταφευγόντων,
αποδίωξον τα στίφη
των εμέ καταθλιβόντων.
Συ αφόπλισον, Παρθένε,
δυσμενείς μοι πολεμίους
και αλάστορας εχθρούς μου,
επιβούλους και δολίους.
Την κατώδυνον ψυχήν μου
εκ πληγών και εκ τραυμάτων
δια Σων, αγνή Παρθένε,
ανωδύνων ιαμάτων,
σπέυσον ίασαι και σώσον
και εκ των αρωστημάτων,
των πολυωδύνων νόσων
και παθών μου ανιάτων.