ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3ο. - Υπάρχει "εκκλησία" των καθαρών;
Μια και αναφερθήκαμε στον Ισραήλ, είναι καλό να δούμε τι προέβλεψε η Αγία Γραφή για την Εκκλησία τού Χριστού, (Ιουδαίους και εθνικούς), με βάση το παράδειγμα τού Ισραήλ.
Ο απόστολος Πέτρος, αναφέρει πως ό,τι ακριβώς συνέβη στον Ισραήλ, θα συνέβαινε και με τους Χριστιανούς. Αυτά, είναι γραμμένα στη Β΄ Πέτρου 2/β, σε ολόκληρο το κεφάλαιο. Ο απόστολος, ξεκινάει το κεφάλαιο, λέγοντας ότι όπως στο λαό Ισραήλ υπήρχαν ψευδοπροφήτες, έτσι θα υπήρχαν και μεταξύ των Χριστιανών, οι οποίοι λόγω τής διαγωγής τους θα γίνονταν αιτία να βλασφημηθεί η οδός τής αληθείας, (η Ορθόδοξη Εκκλησία τού Κυρίου). Αυτοί θα δημιουργούσαν αιρέσεις, θα ήταν πλεονέκτες, και θα εκμεταλλεύονταν τους αδελφούς των, σύμφωνα με τα εδάφια 1,2.
Στο εδάφιο 9, αναφέρεται πως όλοι αυτοί θα πάρουν το μισθό τους στην ημέρα τής κρίσεως, ενώ οι δίκαιοι και πιστοί Χριστιανοί, θα ανταμειφθούν. Αυτό όμως σημαίνει, ότι αυτή η κακή κατάσταση θα υπήρχε ως την ημέρα τής κρίσεως! Δεν θα υπήρχε Εκκλησία με «μόνο καθαρούς», όπως ισχυρίζονται κάποιες ευσεβοφανείς ομάδες.
Στα εδάφια 10 - 14 και 16, ο απόστολος Πέτρος, λέει πως αυτοί οι ψευτοχριστιανοί θα ενδιαφέρονταν μόνο για τις ανήθικες απολαύσεις τους, και θα βλασφημούσαν, και θα εκμεταλλεύονταν την πίστη για υλικό κέρδος. Και τελειώνοντας, τους παρομοιάζει με χοίρους, που ενώ καθαρίστηκαν στο βάπτισμα, ξαναέπεσαν στο βούρκο τής αμαρτίας, και σαν σκυλιά που επέστρεψαν για να φάνε τον εμετό τους. Επειδή, (λέει στο εδάφιο 21), ήταν καλύτερα γι' αυτούς να μη γίνουν Χριστιανοί, παρά να γίνουν και να συνεχίζουν την αμαρτία ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Εδώ ο απόστολος μιλάει για ανθρώπους που θα ήταν μόνο κατά το όνομα Χριστιανοί, μεταξύ των Χριστιανών. (Β΄ Πέτρου 2/β΄ 21).
Μήπως λέει εδώ ο απόστολος, πως ο Θεός θα απέρριπτε και τους δικαίους χάριν των ασεβών; Φυσικά όχι! Αυτή η συκοφαντία κατά τού Θεού, βρίσκεται μόνο στη νοσηρή φαντασία αυτών που θέλουν να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους ως «Χριστιανών», εκτός τής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Τι μας διδάσκει όμως ο Ιησούς Χριστός; Στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, 13/ιγ' 24-28 και 36-43, αναφέρει μία παραβολή, την παραβολή τού σίτου και των ζιζανίων. Εκεί, φαίνεται καθαρά πως ενώ ο Ιησούς Χριστός έσπειρε το σιτάρι, δηλαδή τους γνησίους Χριστιανούς, ο Σατανάς έσπειρε ζιζάνια στο χώρο τής Βασιλείας τού Θεού, δηλαδή στην Εκκλησία. Αυτά «τα ζιζάνια, θα έπρεπε να συναυξάνουν ως τον καιρό τής συντέλειας τού αιώνος» με το σίτο. (εδάφιο 39).
Είναι ενδιαφέρον, το ότι οι δούλοι τού Κυρίου, τού ζητούν την άδεια να ξεριζώσουν τα ζιζάνια από την Εκκλησία, για να μείνει μόνο καθαρός σίτος. (εδάφια 28-30). Και πράγματι, στη διάρκεια τής Χριστιανικής ιστορίας, πολλοί ήταν εκείνοι που θέλησαν να φτιάξουν κάποια «εκκλησία των καθαρών», διώχνοντας τους ψευτοχριστιανούς, (τα ζιζάνια) από την εκκλησία τους. Όμως ο Κύριος ήταν κατηγορηματικός, λέγοντας: «Όχι, μήπως μαζεύοντας τα ζιζάνια, ξεριζώσετε μαζί τους και σιτάρι. Αφήστε τα να συναυξάνουν μέχρι το θερισμό. (εδάφια 29,30). Και τότε στο θερισμό, στη συντέλεια τού αιώνος, (εδάφιο 39), θα τα ξεχωρίσουν οι άγγελοι. Αυτοί, θα μαζέψουν από τη Βασιλεία τού Θεού όλα τα σκάνδαλα, και θα τα κάψουν στη φωτιά». (εδάφια 41, 42).
Όμως οι ομάδες αυτές για τις οποίες μιλάμε, δεν θέλησαν να ακούσουν τα λόγια τού Κυρίου. Θέλησαν μόνοι τους να ξεχωρίσουν τα ζιζάνια από το σίτο, και να φτιάξουν μία «καθαρή εκκλησία». Έτσι, όχι μόνο απέτυχαν, μα έφθασαν να θεωρούν ζιζάνια ακόμα και γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς, κατηγορώντας την Ορθόδοξη Εκκλησία τού Κυρίου ως σύνολο. Κατήντησαν έτσι, να διαχωρίσουν τους εαυτούς τους ακόμα, από το «χωράφι» τής Εκκλησίας, συστήνοντας τη δική τους δικαιοσύνη. Δεν εμπιστεύτηκαν τα λόγια τού Κυρίου Ιησού. Θέλησαν να κάνουν εργασία που ανήκε μόνο στους αγγέλους. Ούτε περίμεναν τον Κύριο στη συντέλεια, μα ως άλλοι καρδιογνώστες, αποφάνθηκαν πως η εκκλησία τού Κυρίου δεν άξιζε, και έπρεπε να διαχωρίσουν απ' αυτήν τους εαυτούς τους. Έφτιαξαν το δικό τους «χωράφι», που όμως σύντομα αντιλήφθηκαν, πως είχε κι αυτό ζιζάνια!
Μόνο που τώρα πλέον, το δικό τους «χωράφι» δεν το εγκαταλείπουν, αλλά λένε: «Τι να κάνουμε; Είμαστε αμαρτωλοί άνθρωποι!»
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, για να αποκλείσει κάθε περίπτωση παρανόησης, επανέλαβε τα ίδια, με άλλη παραβολή, στο Ματθαίος 13/ιγ΄ 48: «Πάλι, όμοια είναι η βασιλεία των ουρανών με δίχτυ, το οποίο ρίχτηκε στη θάλασσα, και ΜΑΖΕΨΕ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΣ. Το οποίο αφού γέμισε, το ανέβασαν, και διάλεξαν τα καλά ψάρια και τα έριξαν σε αγγεία, ΤΑ ΑΧΡΕΙΑ ΤΑ ΕΡΙΞΑΝ ΕΞΩ. Έτσι θα είναι ΣΤΗ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ. Θα εξέλθουν οι ΑΓΓΕΛΟΙ, και θα αποχωρήσουν τους πονηρούς εκ μέσου των δικαίων».
Οτιδήποτε άλλο, είναι περιττό να ειπωθεί. Αν κάποιος διαφωνεί με τα λόγια τού Ιησού, πρέπει πρώτα να μας δείξει μία «εκκλησία», που να αποτελείται ΜΟΝΟ από καλά ψάρια, χωρίς ούτε έναν κακό. Θα πρέπει επίσης να μας αποδείξει ότι τους ανθρώπους τής θρησκείας του τους διάλεξαν άγγελοι, και το σπουδαιότερο, θα πρέπει να μας πείσει ότι έγινε η συντέλεια! Και αν οι άγγελοι έκαναν την επιλογή τους, δεν δικαιολογείται οποιαδήποτε μεταστροφή των μελών τους από «σίτο» σε «ζιζάνια», μια και τα αποτελέσματα τής επιλογής είναι οριστικά και αιώνια. (Ματθαίος 13/ιγ΄ 42,43,50).
Από το βιβλίο του Νίκου Μαυρομάγουλου
"Ευσεβοφάνεια και Εκκλησία"
Αυτό το κείμενο αφιερώνεται σ΄ όσους νομίζουν ότι είναι καλύτεροι από τους αδελφούς τους και νομίζουν ότι μπορούν να δημιουργήσουν ομάδες "καθαρών" μέσα στην Εκκλησία.
Υπάρχει "εκκλησία" των καθαρών;
Συντονιστές: konstantinoupolitis, Συντονιστές
-
filotas
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 4119
- Εγγραφή: Σάβ Αύγ 11, 2007 5:00 am
- Τοποθεσία: Νίκος@Κοζάνη
- Επικοινωνία:
Κι η συνέχεια είναι ακόμη πιο συγκλονιστική:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5ο. - Οι προσπάθειες καθαρισμού
Οι ευσεβοφανείς αυτές ομάδες, που πιστεύουν ότι πρέπει να κάνουν ένα τέτοιο έργο διαχωρισμού, έχουν εφεύρει διάφορες μεθόδους, για να εμφανίζονται ως «η καθαρή εκκλησία». Ένας διαδεδομένος τρόπος, είναι τής ψυχολογικής καταπίεσης των οπαδών τους.
Όταν κάποιος απʼ αυτούς αμαρτάνει και γίνεται αντιληπτός, το θέμα διαδίδεται, και όλοι αρχίζουν την επίκριση. Οι περισσότεροι αραιώνουν τη συντροφιά μαζί του, και τον αναγκάζουν έτσι, ή να συμμορφωθεί, ή να αποχωρήσει από την ομάδα, ή να υποκρίνεται ευσέβεια.
Ένας άλλος τρόπος, είναι η αποκήρυξη, ή ο αφορισμός τού άτακτου μέλους.
Όταν κάποιος ατακτεί, οι υπόλοιποι όταν μάθουν γιʼ αυτό, φροντίζουν να ενημερώσουν τον «ποιμένα» τής ομάδας τους. Όταν όμως δεν γνωρίζουν τον ατακτούντα, αρνούνται οποιαδήποτε σχέση του με τη θρησκεία τους.
-Δεν είναι δικός μας! Κάποιο λάθος κάνετε! λένε.
Όταν όμως ο συνομιλητής τους έχει στοιχεία πως ο «άτακτος» ανήκει στην ομάδα τους, λένε: «Δεν είναι Χριστιανός! Δεν μπορείτε να τον θεωρείτε μέλος μας, επειδή εμείς δεχόμαστε ως μέλη τής «εκκλησίας» μας, μόνο αυτούς που ζουν Χριστιανικά. Αυτός, απομάκρυνε πλέον τον εαυτό του από εμάς μόνος του, και συνεπώς δεν είναι πια δικός μας. ΕΦΥΓΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ».
Εδώ, φαίνεται πλέον καθαρά η υποκρισία τους. Γιατί μετρούν με δύο μέτρα και δύο σταθμά; Αυτό που λένε για την ομάδα τους, γιατί δεν το λένε και για την Ορθόδοξη Εκκλησία τού Κυρίου; Γιατί δεν λένε πως «αυτοί που ζουν έτσι άτακτα, αποχώρησαν μόνοι τους, και δεν θεωρούνται Ορθόδοξοι»; Μόνο αρέσκονται να λένε πως «οι Ορθόδοξοι ανέχονται τους κακούς», και πως οι «ταυτότητες των εγκληματιών, γράφουν <<Χριστιανός Ορθόδοξος>>«. Γιατί δεν θυμούνται τις ταυτότητες όταν πρόκειται για μέλος τής θρησκείας τους; Όμως γι αυτούς, όταν πρόκειται για κακό «Ορθόδοξο», έχει σημασία τι γράφει η ταυτότητα, και όχι η διαγωγή του. Όταν όμως πρόκειται για κακό ομόθρησκό τους, σημασία έχει η διαγωγή του, και όχι η ταυτότητά του, για να δεχθούν αν ανήκει στην ομάδα τους.
Αν ήταν σωστοί με τον εαυτό τους, θα έλεγαν και για τους Ορθοδόξους, ότι «αληθινός Ορθόδοξος είναι αυτός που ζει Χριστιανικά, και όχι όποιος το γράφει στην ταυτότητα».
Έτσι, δεν θα έφευγαν ποτέ από την Εκκλησία τού Κυρίου λόγω σκανδάλων, και ούτε θα εύρισκαν στα σκάνδαλα πρόφαση για να δικαιολογήσουν την αποχώρησή τους.
Ας επανέλθουμε λοιπόν στο θέμα τού αφορισμού από την ευσεβοφανή ομάδα, αυτού που ασχημαίνει τη βιτρίνα τής ομάδας, και λερώνει το όνομά της.
Κατ ʽ αρχήν, διαφέρει από τον αφορισμό τής Εκκλησίας, στο ότι η Εκκλησία, λέγοντας ότι αφορίζει κάποιον, απλώς επιβεβαιώνει, πως πρώτος αυτός αφόρισε τον εαυτό του απʼ αυτήν Η Εκκλησία δεν διώχνει κανέναν, όπως την παραδειγμάτισε ο Ποιμένας της. (Ιωάννης 6/ς΄ 37: «Όποιον έρχεται προς εμένα, δεν θα τον βγάλω έξω»). Οι ομάδες αυτές όμως, ΔΙΩΧΝΟΥΝ.
Για πολλές από αυτές, ο αφορισμός, (ή αποκοπή, ή όπως αλλιώς το ονομάζουν), γίνεται ανώδυνα, με μία απλή άρνηση τού πρώην μέλους τους, ή των υπευθύνων τής σύναξης, να συνεχίσουν να θεωρούνται ομόπιστοι. Γίνονται τότε προσευχές γιʼ αυτόν να επανέλθει μετανοημένος, ή του δίνονται συνεχείς συμβουλές από τους ομοπίστους του. Αν όμως δεν δηλώσει μετάνοια, δεν γίνεται δεκτός ως μέλος τους, ακόμα κι αν εξακολουθεί να πιστεύει τα δόγματά τους. Γιʼ αυτούς είναι «κοσμικός», και αν κάποιος ομόθρησκός τους που δεν τον γνωρίζει τον δει να ασχημονεί, θα πει: «Κοίτα τι κάνουν οι Ορθόδοξοι!» ακόμα κι αν η ταυτότητά του γράφει κάτι άλλο.
Υπάρχουν όμως και ομάδες, στις οποίες ο αφορισμός είναι πραγματικό βασανιστήριο για τον αμαρτήσαντα. Για κάποια πολύ γνωστή ομάδα, εάν ο άνθρωπος τής θρησκείας τους αμαρτήσει, τότε ενεργοποιείται ένα ιεροεξεταστικό σύστημα, που λίγα έχει να ζηλέψει από τον Παπικό μεσαίωνα.
Από το βιβλίο του Νίκου Μαυρομάγουλου
"Ευσεβοφάνεια και Εκκλησία"
(Έχω κι εγώ παρόμοια αμαρτήματα για να μετανιώσω. Ίσως έπρεπε να υποστώ παρόμοια συμπεριφορά από άλλους, για να καταλάβω πως νιώθει κάποιος, όταν τον διαγράφουν).
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5ο. - Οι προσπάθειες καθαρισμού
Οι ευσεβοφανείς αυτές ομάδες, που πιστεύουν ότι πρέπει να κάνουν ένα τέτοιο έργο διαχωρισμού, έχουν εφεύρει διάφορες μεθόδους, για να εμφανίζονται ως «η καθαρή εκκλησία». Ένας διαδεδομένος τρόπος, είναι τής ψυχολογικής καταπίεσης των οπαδών τους.
Όταν κάποιος απʼ αυτούς αμαρτάνει και γίνεται αντιληπτός, το θέμα διαδίδεται, και όλοι αρχίζουν την επίκριση. Οι περισσότεροι αραιώνουν τη συντροφιά μαζί του, και τον αναγκάζουν έτσι, ή να συμμορφωθεί, ή να αποχωρήσει από την ομάδα, ή να υποκρίνεται ευσέβεια.
Ένας άλλος τρόπος, είναι η αποκήρυξη, ή ο αφορισμός τού άτακτου μέλους.
Όταν κάποιος ατακτεί, οι υπόλοιποι όταν μάθουν γιʼ αυτό, φροντίζουν να ενημερώσουν τον «ποιμένα» τής ομάδας τους. Όταν όμως δεν γνωρίζουν τον ατακτούντα, αρνούνται οποιαδήποτε σχέση του με τη θρησκεία τους.
-Δεν είναι δικός μας! Κάποιο λάθος κάνετε! λένε.
Όταν όμως ο συνομιλητής τους έχει στοιχεία πως ο «άτακτος» ανήκει στην ομάδα τους, λένε: «Δεν είναι Χριστιανός! Δεν μπορείτε να τον θεωρείτε μέλος μας, επειδή εμείς δεχόμαστε ως μέλη τής «εκκλησίας» μας, μόνο αυτούς που ζουν Χριστιανικά. Αυτός, απομάκρυνε πλέον τον εαυτό του από εμάς μόνος του, και συνεπώς δεν είναι πια δικός μας. ΕΦΥΓΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ».
Εδώ, φαίνεται πλέον καθαρά η υποκρισία τους. Γιατί μετρούν με δύο μέτρα και δύο σταθμά; Αυτό που λένε για την ομάδα τους, γιατί δεν το λένε και για την Ορθόδοξη Εκκλησία τού Κυρίου; Γιατί δεν λένε πως «αυτοί που ζουν έτσι άτακτα, αποχώρησαν μόνοι τους, και δεν θεωρούνται Ορθόδοξοι»; Μόνο αρέσκονται να λένε πως «οι Ορθόδοξοι ανέχονται τους κακούς», και πως οι «ταυτότητες των εγκληματιών, γράφουν <<Χριστιανός Ορθόδοξος>>«. Γιατί δεν θυμούνται τις ταυτότητες όταν πρόκειται για μέλος τής θρησκείας τους; Όμως γι αυτούς, όταν πρόκειται για κακό «Ορθόδοξο», έχει σημασία τι γράφει η ταυτότητα, και όχι η διαγωγή του. Όταν όμως πρόκειται για κακό ομόθρησκό τους, σημασία έχει η διαγωγή του, και όχι η ταυτότητά του, για να δεχθούν αν ανήκει στην ομάδα τους.
Αν ήταν σωστοί με τον εαυτό τους, θα έλεγαν και για τους Ορθοδόξους, ότι «αληθινός Ορθόδοξος είναι αυτός που ζει Χριστιανικά, και όχι όποιος το γράφει στην ταυτότητα».
Έτσι, δεν θα έφευγαν ποτέ από την Εκκλησία τού Κυρίου λόγω σκανδάλων, και ούτε θα εύρισκαν στα σκάνδαλα πρόφαση για να δικαιολογήσουν την αποχώρησή τους.
Ας επανέλθουμε λοιπόν στο θέμα τού αφορισμού από την ευσεβοφανή ομάδα, αυτού που ασχημαίνει τη βιτρίνα τής ομάδας, και λερώνει το όνομά της.
Κατ ʽ αρχήν, διαφέρει από τον αφορισμό τής Εκκλησίας, στο ότι η Εκκλησία, λέγοντας ότι αφορίζει κάποιον, απλώς επιβεβαιώνει, πως πρώτος αυτός αφόρισε τον εαυτό του απʼ αυτήν Η Εκκλησία δεν διώχνει κανέναν, όπως την παραδειγμάτισε ο Ποιμένας της. (Ιωάννης 6/ς΄ 37: «Όποιον έρχεται προς εμένα, δεν θα τον βγάλω έξω»). Οι ομάδες αυτές όμως, ΔΙΩΧΝΟΥΝ.
Για πολλές από αυτές, ο αφορισμός, (ή αποκοπή, ή όπως αλλιώς το ονομάζουν), γίνεται ανώδυνα, με μία απλή άρνηση τού πρώην μέλους τους, ή των υπευθύνων τής σύναξης, να συνεχίσουν να θεωρούνται ομόπιστοι. Γίνονται τότε προσευχές γιʼ αυτόν να επανέλθει μετανοημένος, ή του δίνονται συνεχείς συμβουλές από τους ομοπίστους του. Αν όμως δεν δηλώσει μετάνοια, δεν γίνεται δεκτός ως μέλος τους, ακόμα κι αν εξακολουθεί να πιστεύει τα δόγματά τους. Γιʼ αυτούς είναι «κοσμικός», και αν κάποιος ομόθρησκός τους που δεν τον γνωρίζει τον δει να ασχημονεί, θα πει: «Κοίτα τι κάνουν οι Ορθόδοξοι!» ακόμα κι αν η ταυτότητά του γράφει κάτι άλλο.
Υπάρχουν όμως και ομάδες, στις οποίες ο αφορισμός είναι πραγματικό βασανιστήριο για τον αμαρτήσαντα. Για κάποια πολύ γνωστή ομάδα, εάν ο άνθρωπος τής θρησκείας τους αμαρτήσει, τότε ενεργοποιείται ένα ιεροεξεταστικό σύστημα, που λίγα έχει να ζηλέψει από τον Παπικό μεσαίωνα.
Από το βιβλίο του Νίκου Μαυρομάγουλου
"Ευσεβοφάνεια και Εκκλησία"
(Έχω κι εγώ παρόμοια αμαρτήματα για να μετανιώσω. Ίσως έπρεπε να υποστώ παρόμοια συμπεριφορά από άλλους, για να καταλάβω πως νιώθει κάποιος, όταν τον διαγράφουν).