Μη αμέλει...
Δημοσιεύτηκε: Τετ Δεκ 12, 2007 10:14 pm
Ο κάθε άνθρωπος, και ο πιο αστοιχείωτος και άχρηστος, έχει λάβει από το Θεό ένα η περισσότερα χαρίσματα σε μεγαλύτερο η μικρότερο βαθμό. Αυτό είναι ένα γεγονός, που είτε το δεχόμαστε είτε το αρνούμαστε δεν παύει να είναι γεγονός. Και το γεγονός αυτό σύμφωνα με την Αγία Γραφή, αποτελεί μία χρέωση. Με άλλα λόγια, για τον κάθε άνθρωπο έχει ανοιχτεί στους ουρανούς μια λογιστική μερίδα, στην οποία έχουν καταχωρηθεί τα «χαρίσματα», τα οποία μας έχει δώσει ο Θεός και τα οποία αποτελούν την χρέωση της μερίδας μας. Και για να είμαστε εν τάξει, πρέπει να γραφτεί στην μερίδα μας και η αντίστοιχη πίστωση, ώστε κατά την ημέρα, κατά την οποία θα μας καλέσει ο Θεός να αποδώσουμε λογαριασμό, η μερίδα μας να είναι ισοζυγισμένη και να μη εμφανισθούμε μόνο με την χρέωση εις βάρος μας.
Το ότι αυτό είναι το καθήκον μας, το οποίο υπαγορεύει το αιώνιο συμφέρον μας, είναι αναμφισβήτητο& το έχει φανερώσει ο ίδιος ο Κύριος κατά μύριους τρόπους. Το ζήτημα είναι πως, με ποιό τρόπο θα κατορθώσουμε να αυξήσουμε την πιστωτική πλευρά της μερίδας μας.
Τον τρόπο μας τον αποκάλυψε ο Απόστολος Παύλος με την συμβουλή, την οποία έδωσε στο μαθητή του Τιμόθεο. Με την συμβουλή του αυτή παραγγέλλει ο Απόστολος στον Τιμόθεο: «μη αμέλει του εν σοι χαρίσματος» (Α΄ Τιμ. δ΄ 14). Η συμβουλή βέβαια του Αποστόλου αναφέρεται στο ιδιαίτερο χάρισμα, το οποίο είχε λάβει ο Απόστολος Τιμόθεος «δια προφητείας μετά επιθέσεως των χειρών του πρεσβυτερίου». Δεν έχει βέβαια σημασία, γιατί είτε το «χάρισμα», το οποίο μας δόθηκε, είναι από εκείνα τα οποία έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι, είτε είναι κάτι το εντελώς ιδιαίτερο, η πίστωσή μας θα πρέπει να είναι ανάλογη προς τη χρέωση.
Αν έχουμε λάβει πολλά και μεγάλα χαρίσματα, η χρέωσή μας θα είναι μεγάλη, και συνεπώς και η πίστωσή μας θα πρέπει να είναι εξ ίσου μεγάλη. Αν το χάρισμα το οποίο μας έχει δοθεί είναι μικρό και ασήμαντο, μικρή θα είναι και η απαιτούμενη πίστωση. Γιατί «παντί ω εδόθη πολύ, πολύ ζητηθήσεται παρ΄ αυτού, και ω παρέθετο πολύ, περισσότερον αιτήσουσιν αυτόν» ( Λουκ. ιβ΄ 48 ). Επομένως, και στην περίπτωση του Αποστόλου Τιμοθέου, ας μη μας απασχολήσει το γεγονός, ότι εκείνος είχε λάβει ιδιαίτερο και μεγάλο «χάρισμα». Ας προσέξουμε μόνο τον τρόπο, με τον οποίο ο Απόστολος Παύλος τον συμβουλεύει να αντιμετωπίσει την χρέωσή του. «Μη αμέλει», του γράφει«μη αμέλει του εν σοι χαρίσματος». Ο Απόστολος με τον τρόπο αυτό θίγει μία από τις κυριότερες αιτίες που πολλοί άνθρωποι με πλούσια και μεγάλα χαρίσματα είτε πέτυχαν στη ζωή τους πολύ λίγα είτε και απέτυχαν εντελώς. Έτσι, κατά την ημέρα της αποδόσεως του λογαριασμού τους, θα εμφανισθούν βεβαρυμένοι με την μεγάλη χρέωση των πλουσίων χαρισμάτων, τα οποία είχαν λάβει και τα οποία δεν κατώρθωσαν να αξιοποιήσουν αντίστοιχα και με πίστωση ίση με το μηδέν. Έτσι, αν θέλουμε να τακτοποιήσουμε την μερίδα μας, η οπoία έχει ανοιχτεί στα κατάστιχα της αιωνιότητας, θα πρέπει να προσέξουμε πολύ και να καταπολεμήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις την αμέλεια.
Η αμέλεια αποτελεί πράγματι ένα πολύ επικίνδυνο εχθρό, γιατί εμφανίζεται κατά τρόπο ύπουλο. Εκείνος, δηλαδή, ο οποίος πάσχει από αμέλεια, δεν λέει ότι δεν θα κάνει ό,τι ανάλογα με τα προσόντα του και την αποστολή του πρέπει να κάνει. Απλά, είτε αναβάλλει να εκτελέσει το χρέος του, είτε το εκτελεί κατά τρόπο τόσο ατελή, ώστε θα ήταν καλύτερα να είχε δηλώσει ότι δεν θα έπραττε τίποτα. Η συνηθέστερη όμως μορφή, με την οποία εμφανίζεται η αμέλεια, είναι η αναβολή. Με διάφορες δικαιολογίες, οι οποίες συνήθως είναι γελοίες, αναβάλλουμε να κάνουμε έγκαιρα το καθήκον μας.
Έτσι, η αμέλεια έχει απονεκρώσει και έχει καταστήσει άχρηστα όλα τα πλούσια χαρίσματά μας, τα οποία μας έχουν δοθεί από τον Θεό.
Το τραγικότερο όμως είναι, ότι ενώ είμαστε ένοχοι για τόσο σοβαρή αμέλεια, στο τέλος παρουσιαζόμαστε και παραπονούμενοι εναντίον της μοίρας μας, εναντίον των άλλων, όχι δε σπάνια και εναντίον του ίδιου του Θεού. Ρίχνουμε τις ευθύνες για την καθυστέρηση η και την αχρήστευσή μας στους ώμους όλων εκείνων των παραγόντων, οι οποίοι είναι απόλυτα ανεύθυνοι για το κατάντημά μας και αφήνουμε ήσυχο κατά μέρος και ανεξέλεγκτο τον μέγα υπεύθυνο: τη δική μας αμέλεια. Αυτό που συνήθως συμβαίνει είναι, ότι ενώ εμείς με την αμέλειά μας σπαταλάμε ασυλλόγιστα το χρόνο μας και τις ικανότητές μας, άλλοι με πολύ λιγότερα από μας προσόντα και χαρίσματα, με την επιμέλειά τους, με την επιμονή τους, με τον τίμιο ιδρώτα τους, κατορθώνουν να προοδεύσουν συνεχώς.
Και αιφνίδια, όταν κάτι το ιδιαίτερο, το οποίο συνέβη είτε σε μας είτε στους άλλους, μας ξυπνήσει, αντιλαμβανόμαστε ότι οι άλλοι προχώρησαν, ενώ εμείς παραμείναμε στάσιμοι, εάν δεν έχουμε και οπισθοχωρήσει. Και τότε αρχίζουν τα παράπονα... κατά των άλλων και οι μεμψιμοιρίες, όχι δε σπάνια και οι ζηλοφθονίες και οι διαβολές εναντίον εκείνων που μας ξεπέρασαν.
Όλα αυτά όμως σε τίποτα δεν ωφελούν. Αν θέλουμε να επανορθώσουμε κάπως το παρελθόν και να κερδίσουμε ένα κάποιο μέρος από όσα χάσαμε και να διασφαλίσουμε κάπως και το μέλλον, θα πρέπει αντί να παραπονούμεθα και να ευθυνολογούμε, να θέτουμε σαν σύνθημα καθημερινό στη ζωή μας το «μη αμέλει». Σύνθημα όχι μόνο για ένα τομέα της ζωής μας, αλλά για όλους τους τομείς, και ιδιαίτερα για κείνους όπου εμφανίζουμε την μεγαλύτερη καθυστέρηση. Δηλαδή θα πρέπει να επιδιώκουμε να εφαρμόζουμε το σύνθημα και στον πνευματικό και στον επαγγελματικό και στον κοινωνικό και στον οικογενειακό και στον ατομικό και σε όλους τους τομείς των απασχολήσεών μας. Τότε θα δούμε, ότι κανένας άλλος δεν ήταν υπεύθυνος για την κατάστασή μας, παρά μόνον εμείς, αποκλειστικά μόνον εμείς, για την αμέλειά μας. Γιατί μόλις εμείς εγκαταλείψαμε τη ραθυμία μας και την αμέλειά μας και με επιμέλεια αρχίσαμε να αξιοποιούμε όσα χαρίσματα μας παρέδωσε ο Θεός, η κατάσταση άλλαξε ριζικά. Σαν να μην είμαστε εμείς οι ίδιοι, όλα τώρα θα πηγαίνουν κατ΄ ευχήν. Αλλά το σπουδαιότερο είναι το άλλο ότι εφ΄ όσον εμείς θα έχουμε κάνει στο ακέραιο το καθήκον μας, τότε και το πιστωτικό σκέλος της μερίδας μας στο λογαριασμό της αιωνιότητας θα έχει βελτιωθεί σημαντικά.
«Μη αμέλει του εν σοι χαρίσματος».
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΑΚΙΡΗ, θεολόγος
Το ότι αυτό είναι το καθήκον μας, το οποίο υπαγορεύει το αιώνιο συμφέρον μας, είναι αναμφισβήτητο& το έχει φανερώσει ο ίδιος ο Κύριος κατά μύριους τρόπους. Το ζήτημα είναι πως, με ποιό τρόπο θα κατορθώσουμε να αυξήσουμε την πιστωτική πλευρά της μερίδας μας.
Τον τρόπο μας τον αποκάλυψε ο Απόστολος Παύλος με την συμβουλή, την οποία έδωσε στο μαθητή του Τιμόθεο. Με την συμβουλή του αυτή παραγγέλλει ο Απόστολος στον Τιμόθεο: «μη αμέλει του εν σοι χαρίσματος» (Α΄ Τιμ. δ΄ 14). Η συμβουλή βέβαια του Αποστόλου αναφέρεται στο ιδιαίτερο χάρισμα, το οποίο είχε λάβει ο Απόστολος Τιμόθεος «δια προφητείας μετά επιθέσεως των χειρών του πρεσβυτερίου». Δεν έχει βέβαια σημασία, γιατί είτε το «χάρισμα», το οποίο μας δόθηκε, είναι από εκείνα τα οποία έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι, είτε είναι κάτι το εντελώς ιδιαίτερο, η πίστωσή μας θα πρέπει να είναι ανάλογη προς τη χρέωση.
Αν έχουμε λάβει πολλά και μεγάλα χαρίσματα, η χρέωσή μας θα είναι μεγάλη, και συνεπώς και η πίστωσή μας θα πρέπει να είναι εξ ίσου μεγάλη. Αν το χάρισμα το οποίο μας έχει δοθεί είναι μικρό και ασήμαντο, μικρή θα είναι και η απαιτούμενη πίστωση. Γιατί «παντί ω εδόθη πολύ, πολύ ζητηθήσεται παρ΄ αυτού, και ω παρέθετο πολύ, περισσότερον αιτήσουσιν αυτόν» ( Λουκ. ιβ΄ 48 ). Επομένως, και στην περίπτωση του Αποστόλου Τιμοθέου, ας μη μας απασχολήσει το γεγονός, ότι εκείνος είχε λάβει ιδιαίτερο και μεγάλο «χάρισμα». Ας προσέξουμε μόνο τον τρόπο, με τον οποίο ο Απόστολος Παύλος τον συμβουλεύει να αντιμετωπίσει την χρέωσή του. «Μη αμέλει», του γράφει«μη αμέλει του εν σοι χαρίσματος». Ο Απόστολος με τον τρόπο αυτό θίγει μία από τις κυριότερες αιτίες που πολλοί άνθρωποι με πλούσια και μεγάλα χαρίσματα είτε πέτυχαν στη ζωή τους πολύ λίγα είτε και απέτυχαν εντελώς. Έτσι, κατά την ημέρα της αποδόσεως του λογαριασμού τους, θα εμφανισθούν βεβαρυμένοι με την μεγάλη χρέωση των πλουσίων χαρισμάτων, τα οποία είχαν λάβει και τα οποία δεν κατώρθωσαν να αξιοποιήσουν αντίστοιχα και με πίστωση ίση με το μηδέν. Έτσι, αν θέλουμε να τακτοποιήσουμε την μερίδα μας, η οπoία έχει ανοιχτεί στα κατάστιχα της αιωνιότητας, θα πρέπει να προσέξουμε πολύ και να καταπολεμήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις την αμέλεια.
Η αμέλεια αποτελεί πράγματι ένα πολύ επικίνδυνο εχθρό, γιατί εμφανίζεται κατά τρόπο ύπουλο. Εκείνος, δηλαδή, ο οποίος πάσχει από αμέλεια, δεν λέει ότι δεν θα κάνει ό,τι ανάλογα με τα προσόντα του και την αποστολή του πρέπει να κάνει. Απλά, είτε αναβάλλει να εκτελέσει το χρέος του, είτε το εκτελεί κατά τρόπο τόσο ατελή, ώστε θα ήταν καλύτερα να είχε δηλώσει ότι δεν θα έπραττε τίποτα. Η συνηθέστερη όμως μορφή, με την οποία εμφανίζεται η αμέλεια, είναι η αναβολή. Με διάφορες δικαιολογίες, οι οποίες συνήθως είναι γελοίες, αναβάλλουμε να κάνουμε έγκαιρα το καθήκον μας.
Έτσι, η αμέλεια έχει απονεκρώσει και έχει καταστήσει άχρηστα όλα τα πλούσια χαρίσματά μας, τα οποία μας έχουν δοθεί από τον Θεό.
Το τραγικότερο όμως είναι, ότι ενώ είμαστε ένοχοι για τόσο σοβαρή αμέλεια, στο τέλος παρουσιαζόμαστε και παραπονούμενοι εναντίον της μοίρας μας, εναντίον των άλλων, όχι δε σπάνια και εναντίον του ίδιου του Θεού. Ρίχνουμε τις ευθύνες για την καθυστέρηση η και την αχρήστευσή μας στους ώμους όλων εκείνων των παραγόντων, οι οποίοι είναι απόλυτα ανεύθυνοι για το κατάντημά μας και αφήνουμε ήσυχο κατά μέρος και ανεξέλεγκτο τον μέγα υπεύθυνο: τη δική μας αμέλεια. Αυτό που συνήθως συμβαίνει είναι, ότι ενώ εμείς με την αμέλειά μας σπαταλάμε ασυλλόγιστα το χρόνο μας και τις ικανότητές μας, άλλοι με πολύ λιγότερα από μας προσόντα και χαρίσματα, με την επιμέλειά τους, με την επιμονή τους, με τον τίμιο ιδρώτα τους, κατορθώνουν να προοδεύσουν συνεχώς.
Και αιφνίδια, όταν κάτι το ιδιαίτερο, το οποίο συνέβη είτε σε μας είτε στους άλλους, μας ξυπνήσει, αντιλαμβανόμαστε ότι οι άλλοι προχώρησαν, ενώ εμείς παραμείναμε στάσιμοι, εάν δεν έχουμε και οπισθοχωρήσει. Και τότε αρχίζουν τα παράπονα... κατά των άλλων και οι μεμψιμοιρίες, όχι δε σπάνια και οι ζηλοφθονίες και οι διαβολές εναντίον εκείνων που μας ξεπέρασαν.
Όλα αυτά όμως σε τίποτα δεν ωφελούν. Αν θέλουμε να επανορθώσουμε κάπως το παρελθόν και να κερδίσουμε ένα κάποιο μέρος από όσα χάσαμε και να διασφαλίσουμε κάπως και το μέλλον, θα πρέπει αντί να παραπονούμεθα και να ευθυνολογούμε, να θέτουμε σαν σύνθημα καθημερινό στη ζωή μας το «μη αμέλει». Σύνθημα όχι μόνο για ένα τομέα της ζωής μας, αλλά για όλους τους τομείς, και ιδιαίτερα για κείνους όπου εμφανίζουμε την μεγαλύτερη καθυστέρηση. Δηλαδή θα πρέπει να επιδιώκουμε να εφαρμόζουμε το σύνθημα και στον πνευματικό και στον επαγγελματικό και στον κοινωνικό και στον οικογενειακό και στον ατομικό και σε όλους τους τομείς των απασχολήσεών μας. Τότε θα δούμε, ότι κανένας άλλος δεν ήταν υπεύθυνος για την κατάστασή μας, παρά μόνον εμείς, αποκλειστικά μόνον εμείς, για την αμέλειά μας. Γιατί μόλις εμείς εγκαταλείψαμε τη ραθυμία μας και την αμέλειά μας και με επιμέλεια αρχίσαμε να αξιοποιούμε όσα χαρίσματα μας παρέδωσε ο Θεός, η κατάσταση άλλαξε ριζικά. Σαν να μην είμαστε εμείς οι ίδιοι, όλα τώρα θα πηγαίνουν κατ΄ ευχήν. Αλλά το σπουδαιότερο είναι το άλλο ότι εφ΄ όσον εμείς θα έχουμε κάνει στο ακέραιο το καθήκον μας, τότε και το πιστωτικό σκέλος της μερίδας μας στο λογαριασμό της αιωνιότητας θα έχει βελτιωθεί σημαντικά.
«Μη αμέλει του εν σοι χαρίσματος».
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΑΚΙΡΗ, θεολόγος