Η «βελόνα» του νου μας στον Θεό !

[NIKOSZ]

Πολλοί ρωτούν, πως πρέπει να αρχίσουν να ζουν ζωή με τον Θεό, σε τι τέλος πάντων συνίσταται αυτή η κατά Θεόν ζωή.

Ακούστε, αδελφοί χριστιανοί: Η αρχή και το παν σ΄ αυτήν την ωραία με τον Θεό ζωή μας είναι ο νους μας (που τον λέμε και καρδιά η και ψυχή) να είναι στραμμένος στον Θεό. Αυτό είναι το βασικό. Η «βελόνα» του νου μας, ας το πω έτσι, να κλίνει στον Θεόν, όπως ο νους (η καρδιά) μιας αρραβωνιασμένης κοπέλας, για να αναφέρω ένα παράδειγμα, κλίνει σταθερά πια στον μνηστήρα της και τον σκέπτεται ολοένα. Εργάζεται βέβαια η κοπέλα αυτή και ράβει και κεντάει και γράφει σε υπολογιστή, αλλά η καρδιά της, η διάθεσή της, η όλη ατμόσφαιρα της ψυχής της είναι στον αγαπημένο της.

Έτσι και εδώ: Ενώ εργαζόμαστε στα καθημερινά μας καθήκοντα, η καρδιά μας (ο νους μας) να κλίνει στον Θεό, να τον αγαπήσουμε, να γευόμαστε μέσα μας σαν ένα γλυκό χτυποκάρδι την αγάπη αυτή και να μας γίνει σταθερό αυτό το αγαπητικό μας συναίσθημα προς τον Θεό. Αυτό, το να γευόμαστε μέσα μας γλυκά τον Θεό, αυτό είναι δείγμα ότι ζούμε τον Θεό και αυτό πάλι είναι δείγμα ότι η καρδιά μας έκλινε σ΄ Αυτόν.

Το ξαναλέμε: Για να αρχίσουμε να ζούμε την όμορφη και ωραία ζωή με τον Θεό, αυτή την ζωή που δίνει νόημα στην ύπαρξή μας, στην αρχή πρέπει η ψυχή μας να δείξει ένα ενδιαφέρον για τον Θεό, πρέπει να αποκτήσουμε ένα «νοιάσιμο» του Θεού. Αυτό το αίσθημα, αν αποκτηθεί, είναι ένα καλό και γερό ξεκίνημα, θέλει όμως προσοχή στην συνέχεια όχι μόνο να μη χαθεί, αλλά αντίθετα να γίνει σταθερό και να αυξάνεται, να γίνει θερμή αγάπη και έρωτας στον Θεό. Και τότε η καρδιά, που έχει τέτοια αγάπη στον Θεό, θα νοιώθει μέσα της μια χαρά που δεν μπορεί να ειπωθεί («άφατη» χαρά)· είναι η χαρά του Παραδείσου, η χαρά της Βασιλείας του Θεού, της Δόξας, δηλαδή, του Θεού μέσα μας.

Ασφαλώς, όπως το καταλαβαίνουμε, δεν είναι εύκολη αυτή η σταθερή στροφή του νου μας στον Θεό· γιατί αυτό σημαίνει να ξεκολλήσει ο νους από τα αμαρτωλά και τα υλικά, με τα οποία είναι φορτωμένος, και να στραφεί αποκλειστικά στον Θεό, για τον Οποίο και μόνο είναι πλασμένος.

Γι΄ αυτήν βέβαια την στροφή, γι΄ αυτό το ξεφόρτωμα του νου (της ψυχής μας) από τις αμαρτίες, που του έγιναν επιθυμίες (δηλαδή αμαρτωλά πάθη), χρειάζονται ασκήσεις (άσκηση). Όλα τα πράγματα θέλουν άσκηση και εξάσκηση για να τα πετύχουμε, όπως για παράδειγμα το να μάθουμε μια ξένη γλώσσα. Πολύ δε περισσότερο θέλει ασκητικό αγώνα η απαλλαγή του νου από τα αμαρτωλά πάθη. «Κάθαρση» το λέμε αυτό. Ως μέσα δε για την κάθαρση αυτή η Εκκλησία μας έχει διάφορα και ποικίλα (προσευχές, νηστείες κ.λπ.), όπως ποικίλα είναι τα φάρμακα για την θεραπεία του αρρωστημένου σώματος. Έτσι και για την ψυχή: τα φάρμακα για την θεραπεία της είναι διάφορα και δίνονται ανάλογα με την ποιότητα και την αντοχή κάθε ανθρώπου.

Γι΄ αυτό και χρειάζεται η συνταγή της λήψης των πνευματικών αυτών φαρμάκων να δίνεται από τον πνευματικό ιατρό, από τον εξομολόγο ιερέα θέλω να πω. Και ο σωστός πνευματικός ιερέας προσέχει, ό,τι συμβουλεύει τους χριστιανούς που του ζητούν την βοήθειά του, να αποβλέπει στον τελικό σκοπό: στο να στραφεί, δηλαδή, ο νους τους στον Θεό και να Τον αγαπήσουν ολόκαρδα. Διαφορετικά, θα έχουμε - όπως και έχουμε - το θλιβερό φαινόμενο των τυπικών χριστιανών: Που πηγαίνουν σε λειτουργικές ακολουθίες και νηστεύουν και άλλα παρόμοια κάνουν, αλλά τυπικά όλα αυτά.

Γι΄ αυτό και μετά από τόσα χρόνια ο νους τους δεν έχει στραφεί στον Θεό και δεν έχουν απαλλαγεί από τα αμαρτωλά πάθη. Και έρχονται τα γεγονότα της ζωής και του αποδεικνύουν ότι, πραγματικά, ναι, δεν έχουν απαλλαγεί από τα αμαρτωλά τους πάθη και δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους άλλους, που φαίνονται αδιάφοροι στα πνευματικά. Αυτό συμβαίνει γιατί όλες εκείνες τις λατρευτικές εκδηλώσεις αυτοί τις έκαναν απλά για να τις κάνουν, χωρίς να νοιάζονται για τον βασικό σκοπό που έχουν όλα αυτά: Το να αγαπήσει, δηλαδή, η καρδιά δυνατά τον Χριστό, το να στραφεί ο νους σταθερά και αμετάκλητα στον Θεό.


+Ο Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως ΙΕΡΕΜΙΑΣ