Σελίδα 1 από 14
Η εγκύκλιος του 1920
Δημοσιεύτηκε: Παρ Ιαν 18, 2008 9:56 am
από ROMFAIA
Επειδή όταν αρχίζουν και βγαίνουν τα ντοκουμέντα τα θέματα κλειδώνουν, είπα να βοηθήσω λιγάκι τον αδελφό john1984, που θέλησε να την ανεβάσει αλλά δεν πρόλαβε. Παραθέτω λοιπόν την αιρετική εγκύκλιο του 1920 με βάση την οποία έγινε το σχίσμα του 1924. Τότε που τα αδέλφια μας φωνάζαν "μας φραγκέψανε" . Τα αποτελέσματα είναι κάτι περισσότερο από ορατα στις ημέρες μας. Για όποιον βέβαια έχει οφθαλμούς για να τα δει....
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
Η καθ΄ ημάς Εκκλησία φρονούσα ότι η των διαφόρων Χριστιανικών Εκκλησιών προσέγγισις προς αλλήλας και κοινωνία ουκ αποκλείεται υπό των υφισταμένων μεταξύ αυτών δογματικών διαφορών και ότι τοιαύτη τις προσέγγισις τα μάλα εστίν ευκταία και αναγκαία και πολλαχώς χρήσιμος εις τε το καλώς ενοούμενον συμφέρον εκάστης των επί μέρους Εκκλησιών και του όλου χριστιανικού σώματος και εις παρασκευήν και διευκόλυνσιν της πλήρους ποτέ, συν Θεώ και ευλογη μένης ενώσεως, έκρινε τον παρόντα καιρόν τα μάλιστα πρόσφορον προς ανακίνησιν και από κοινού μελέτην του σπουδαίου τούτου ζητήματος. Ει γαρ και εν τούτω ενδέχεται ίνα προκύψωσι και παρεμβληθώσιν αι από των παλαιών προλήψεων και έξεων ή και εξ αξιώσεων δυσχέρεια, αι τοσάκις τέως το έργον της ενώσεως ματαιώσασαι, όμως κατά την γνώμην ημών, περί απλής το κατ΄ αρχάς προκειμένου συναφείας και προσεγγίσεως, αι δυσχέρειαι αύται έσονται πάντως ήττον σπουδαίαι, αγαθής δε υπαρχούσης θελήσεως και διαθέσεως ούτε δύνανται ούτε οφείλουσι κώλυμα αποτελέσαι ακαταγώνιστον και ανυπέρβλητον.
΄Οθεν το πράγμα ημείς γε και κατορθωτόν και είπερ ποτέ εύκαιρον επί τη συντελεσθείση νυν επ΄ αισίοις συμπήξει της Κοινωνίας των Εθνών υπολαμβάνοντες, προαγόμεθα θαρρούντως εκθείναι ενταύθα εν ολίγοις τας σκέψεις και την γνώμην ημών περί του τρόπου, καθ΄ ον την προσέγγισιν ταύτην και συνάφειαν ενοούμεν και δυνατήν υπολαμβάνομεν, μετά πόθου εκζητούντες και απεκδεχόμενοι την κρίσιν και την γνώμην και των λοιπών των τε κατά την Ανατολήν αδελφών και των εν τη Δύσει και απανταχού σεβασμίων Χριστιανικών Εκκλησιών.
Νομίζομεν τοίνυν ημείς, ότι δύο τάδε τα μέγιστα εις την επίτευξιν της τοιαύτης εφετής και ωφελίμου προσεγγίσεως συντελέσαι και ταύτην κατεργάσασθαι και εκδηλούν δύνανται.
Και πρώτον αναγκαίαν και απαραίτητον υπολαμβάνομεν την άρσιν και απομάκρυνσιν πάσης αμοιβαίας δυσπιστίας και δυσφορίας μεταξύ των διαφόρων Εκκλησιών, προκαλουμέ- νης εκ της παρά τισιν εξ αυτών παρατηρουμένης τάσεως εις το σαγηνεύσαι και προσηλυτίσαι άλλων ομολογιών οπαδούς. Ουδείς γαρ αγνοεί τι και σήμερον συμβαίνει δυστυχώς πολλα- χού, επί διασπάσει της εσωτερικής ειρήνης των Εκκλησιών, ιδία των εν Ανατολή, νέων ούτω θλίψεων και δοκιμασιών παρ΄ αυτών των ομοθρήσκων επιφερομένων αυτοίς, και οίαν μεγά- λην, αντί του μηδαμινού αποτελέσματος, προκαλεί απέχθειαν και οξύτητα αντιθέσεως η τάσις αύτη τινών εις το προσηλυτίζειν και σαγηνεύειν τούς οπαδούς των άλλων χριστιανικών ομο- λογιών.
Ούτω δε της ειλικρινείας και της εμπιστοσύνης προ παντός αποκαθισταμένης μεταξύ των Εκκλησιών, νομίζομεν δεύτερον ότι επιβάλλεται ίνα αναζωπυρωθή και ενισχυθή προ παντός η αγάπη μεταξύ των Εκκλησιών,μη λογιζομένων αλλήλας ως ξένας καί αλλοτρίας, αλλ΄ ως συγγενείς και οικείας εν Χριστώ καί "συγκληρονόμους και συσσώμους της επαγγελίας του Θεού εν τω Χριστώ". (Εφεσ. 3, 6). Υπό της αγάπης γαρ εμπνεόμεναι αι διάφοροι Εκκλησίαι και ταύτην προτάσσουσαι εν ταις περί των άλλων κρίσεσι και ταις προς αυτάς σχέσεσι, την μεν διάστασιν αντί του επεκτείνειν και αυξάνειν ως οίον τε συντομεύσαι και σμικρύναι δυνήσονται, δια της διεγέρσεως δε τακτικού φιλαδέλφου ενδιαφέροντος περί της καταστάσεως, της ευσταθείας και της ευεξίας των άλλων Εκκλησιών, δια της σπουδής εις το παρακολουθείν τοις παρ΄ αυταίς συμβαίνουσι και ακριβέστερον γνωρίζειν το κατ΄ αυτάς και δια της προθυμίας εις το τείνειν εκάστοτε αμοιβαίως χείρα βοηθείας και αντιλήψεως, πολλά τα αγαθά εις δόξαν και εις όφελος εαυτών τε και του χριστιανικού σώματος επιτελέσουσι και κατορθώσουσι.
Δύναται δε η φιλία αύτη και αγαθόφρων πρός αλλήλους διάθεσις εκφαίνεσθαι και τεκμηριούσθαι ειδικώτερον, κατά την γνώμην ημών, ως εξής:
α΄)δια της παραδοχής ενιαίου ημερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασμόν των μεγάλων χριστιανκών εορτών υπό πασών των Εκκλησιών,
β΄) δια της ανταλλαγής αδελφικών γραμμάτων κατά τας μεγάλας του εκκλησιαστικού ενιαυτού εορτάς, εν αις είθισται, και εν άλλαις εκτάκτοις περιστάσεσι,
γ΄) δια της οικειοτέρας συσχετίσεως των εκασταχού ευρισκομένων αντιπροσώπων των διαφόρων Εκκλησιών,
δ΄) δια της επικοινωνίας των Θεολογικών Σχολών και των αντιπροσώπων της Θεολογικής Επιστήμης και δια της ανταλλαγής των εν εκάστη Εκκλησία εκδιδομένων θεολογικών και εκκλησιαστικών περιοδικών και συγγραμμάτων,
στ΄) δια της συγκροτήσεως παγχριστιανικών συνεδρίων προς εξέτασιν ζητημάτων κοινού πάσαις ταις Εκκλησίαις ενδιαφέροντος,
ζ΄)δια της απαθούς και επί το ιστορικώτερον εξετάσεως των δογματικών διαφορών από της έδρας και εν ταις συγγραφαίς,
η΄) δια του αμοιβαίου σεβασμού των κρατούντων εν ταις διαφόροις Εκκλησίαις ηθών και εθίμων,
θ΄) δια της παροχής αμοιβαίως ευκτηρίων οίκων και κοιμητηρίων δια τας κηδείας και την ταφήν των εν τη ξένη αποθνησκόντων οπαδών των ετέρων ομολογιών,
ι΄) δια της πρόφρονος τέλος αμοιβαίας υποστηρίξεως των Εκκλησιών εν τοις έργοις της θρησκυτικής επιρρώσεως, της φιλανθρωπίας και τοις παραπλησίοις.
Ο τοποτηρητής του Πατριαρχικού Οικουμενικού Θρόνου Κωνσταντινουπόλεως
Μητροπολίτης Προύσης Δωρόθεος
Δημοσιεύτηκε: Παρ Ιαν 18, 2008 11:26 am
από alithis
αγαπητοι,
νομιζω οτι σε κοινωνικα πλαισια μπορει να υπαρχει μια-επικοινωνια,αλλα οχι και Κοινον Ποτηριον..δυναται να υπαρχει μια επικοινωνια σε θεματα κοινωνικα,εκπαιδευτικα,επιστημινικα,φιλανθρωπιας-ιδιως σε καρους θεομηνιων κ.τ.ο.!
το Οικουμενικο μας Πατριαρχειο που δραστηριοποιειται ιδιαιτερως στον ελληνισμο -και οχι μονον φυσικα-της διασπορας βλεπει αυτη την αναγκη επιτακτικοτερη!διοτι στο εξωτερικο,το θεμα ενος ορθοδοξου δεν γινεται να ειναι να μην θελει να εχει καμμια σχεση με αλλοθρησκους...αυτο ειναι αδυνατον φυσικα..αλλα αυτη ολη η επικοινωνια να μπει στα ορθοδοξα πλαισια...
αυτο νομιζω οτι προσπαθει να κανει το Πατριαρχειο και με την αλλαγη του ημερολογιου!δηλαδη πιο ευκολη την επικοινωνια των ανθρωπων..απο μονο του αυτο δεν ειναι κακο...βεβαια πρεπει και το Πατριαρχειο μας-και ιδιαιτερα καποιοι κληρικοι του- να εχει μια προσοχη σε θεματα "ανοιγματος" προς τους ετεροδοξους..διοτι συμβαινουν και μερικα παρατραγουδα κατα καιρους..το ημερολογιο ουτε θεμα σωτηριας θετει,ουτε δυναται να αναιρεσει την σωτηρια!
Δημοσιεύτηκε: Παρ Ιαν 18, 2008 11:42 am
από john1984
Μου προκάλεσε ιδιαίτερη έκπληξη το γεγονός ότι κλειδώθηκε το topic "Παλαιοημερολογίτες". Επειδή κατ'αρχάς δεν μπορώ να απαντήσω από εκεί στον αδελφό konstantinoupiliti θα το κάνω από εδώ αναγκαστικά.
Ο αδελφός konstantinoupilitis έγραψε ότι:
"Αδελφέ αναφορικά με το θέμα του σεβασμού, μέμφομαι το ξερό "Βαρθολομαίος" και "Χριστόδουλος", για να μην πω για το "Χρυσόδουλος" και άλλα συναφή μαργαριτάρια. Μόνο θιασώτης κάποιων επιλογών αμφοτέρων δεν είμαι, ωστόσο όλα τα πράγματα έχουν και όρια.
Ο ΙΕ΄ της ΑΒ΄ εν Κωνσταντινουπόλει Τοπικής Συνόδου, είναι ένας Κανών για τον οποίο έχω τοποθετηθεί παλαιότερα. Ωστόσο αναφέρεται στα περι Μνημονεύσεως των επισκόπων και σε καμιά περίπτωση δεν προτρέπει αγώνα εκτός Εκκλησίας.
Το θέμα με στεναχωρεί, οπότε "Εις μιαν Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία".
Πράγματι αδελφέ δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να αναφερόμαστε όπως-όπως σε κανέναν (ιδιαίτερα όταν το πρόσωπο είναι αρχιερέας) όταν αυτό κακοδοξεί. Δεν πρέπει να λέμε διάφορα υποκοριστικά όπως αυτά που ανέφερες ή και άλλα βαρύτερα που ακούγονται πότε-πότε. Όχι εν ονόματι της Ορθοδοξίας να καταργούμε την Ορθοδοξία. Καλά κάνεις λοιπόν και αντιδράς σε αυτό. Στο θέμα όμως του ΙΕ Κανόνα της ΑΒ Συνόδου απορώ πως μετά από τα όσα γράφτηκαν διατυπώνεις εκ νέου τις ανωτέρω θέσεις! Γράφω εκ νέου διότι είπες ότι παλαιότερα σε άλλο topic έχεις εκφράσει τηις θέσεις σου γιά τον εν λόγω κανόνα. Δηλαδή δεν έγινε σαφές ότι η αποτείχιση δεν θέτει τον πιστό εκτός Εκκλησίας; Δεν έγινε κατανοητό ότι η Εκκλησία σε καιρό κινδυνεούσης πίστεως δεν είναι αναγκαστικά εκεί που είναι ο Επίσκοπος όταν αυτός κακοδοξεί; Αυτά είναι βασικά πράγματα από τα οποία εξαρτάται η πνευματική επιβίωση των πιστών ιδιαιτέρως σήμερα. Η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν είναι Επισκοποκεντρική αλλά Χριστοκεντρική. Αυτό σημαίνει ότι είναι δυνατόν ο Επίσκοπος να σφάλλει και στην περίπτωση αυτή οι πιστοί δεν έχουν καμία υποχρέωση να τον ακολουθήσουν αλλά πρέπει να παραμείνουν πιστοί στα προστάγματα της Εκκλησίας. Δηλαδή δεν είναι πάντα η Εκκλησία εκεί που φαίνεται. Δεν σημαίνει ότι εκεί που υπάρχει Ιερά Σύνοδος, οργανωμένη διοίκηση, συστηματικό φιλανθρωπικό έργο κλπ. υπάρχει και αλήθεια. Αυτά βέβαια ισχύουν όταν βάλλεται το δόγμα της Εκκλησίας και όχι σε περίοδο ειρήνης. Δεν απορρίπτουμε δηλαδή όλα αυτά, απλά δηλώνουμε ότι δεν αποτελούν κριτήριο αληθείας. Γιά αυτό και έγραψα ότι η μεγαλύτερη παγίδα του εχθρού σήμερα είναι να μας κάνει να νομίζουμε ότι εντός Εκκλησίας παραμένουν μόνο όσοι δεν διακόπτουν την κοινωνία όταν βάλλεται η πίστη. Καθαρά παπική νοοτροπία, δηλαδή. Το ίδιο λέει και ο πάπας, ότι αν φύγετε από μένα κάνετε σχίσμα και έτσι κράτησε πολλούς πιστούς κατά το παρελθόν, με το φόβο μήπως κάνουν σχίσμα. Ξανατονίζουμε εδώ ότι όλα αυτά ισχύουν όταν η πίστη πολεμείται και όχι όταν έχουμε περίοδο ειρήνης στα εκκλησιαστικά.
Διά του λόγου το αληθές ας παραθέσουμε και μερικές πατερικές μαρτυρίες που αποδεικνύουν τα ανωτέρω:
ΙΕ’ Κανονας της Πρωτοδευτερας (μόνο το τμήμα αυτό που μιλά γιά την αποτείχιση διότι ο κανόνας είναι μεγάλος και δεν χρειάζεται όλος τώρα)
«... Οι γαρ δι’αιρεσιν τινα παρα των αγιων Συνοδων η Πατερων κατεγνωσμενην της προς τον προεδρον κοινωνιας εαυτους διαστελλοντες, εκεινου δηλονοτι την αιρεσιν δημοσια κηρυττοντος, και γυμνη τη κεφαλη επ’εκκλησιας διδασκοντος, οι τοιουτοι ου μονον τη κανονικη επιτημισει ουχ υποκεινται προ συνοδικης διαγνωσεως εαυτους της προς τον καλουμενον Επισκοπον κοινωνιας αποτειχιζοντες, αλλα και της πρεπουσης τιμης τοις ορθοδοξοις αξιωθησονται. Ου γαρ Επισκοπων, αλλα ψευδεπισκοπων και ψευδοδιδασκαλων κατεγνωσαν, και ου σχισματι την ενωσιν της Εκκλησιας κατετεμον, αλλα σχισματων και μερισμων την Εκκλησιαν εσπουδασαν ρυσασθαι.»
Επίσκοπος Μίλας (Σερβος Κανονολογος, ερμηνεία ΙΕ Κανόνος)
«Εαν ο Επισκοπος η Μητροπολιτης η Πατριαρχης αρξητε να διακηρυττη δημοσια επ’εκκλησιας αιρετικην τινα διδαχην, αντικειμενην προς την Ορθοδοξιαν, τοτε οι υποτασσομενοι αυτω κεκτηνται δικαιωμα αμα και χρεος να αποσχοινισθωσι παραυτα εκεινων, διο ου μονον εις ουδεμιαν θελουσι υποβληθη κανονικην ποινην, αλλα θελουσι και επαινεθη εισετι, καθ’οσον δια τουτου, δεν κατεκριναν και δεν επανεστατησαν εναντιον των νομιμων Επισκοπων,αλλ’εναντιον ψευδεπισκοπων και ψευδοδιδασκαλων. Ουτε εδημιουργησαν τοιουτοτροπως σχισμα εν τη Εκκλησια, αλλ’αντιθετως απηλλαξαν την Εκκλησιαν, εν οσω ηδυνηθησαν μετρω, του σχισματος και της διαιρεσεως.»
Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός
«Ουτε βουλομαι, ουτε δεχομαι την αυτου η την μετ’αυτου κοινωνιαν, το παραπαν, ουδαμως... ωσπερ ουτε γεγονυιαν ενωσιν και τα δογματα τα Λατινικα, απερ εδεξατο αυτος και οι μετ’αυτου... Πεπεισμαι γαρ ακριβως, οτι οσον αποδιϊσταμαι τουτου και των τοιουτων, εγγιζω τω Θεω και πασι τοις πιστοις και αγιοις Πατρασι˙ και ωσπερ τουτων χωριζομαι, ουτως ενουμαι τη αληθεια και τοις αγιοις Πατρασι τοις θεολογοις της Εκκλησιας.»
Είναι σαφέστατο ότι ο Άγιος Μάρκος δεν θεωρεί εντός της Εκκλησίας όποιον κοινωνεί με κακόδοξο επίσκοπο αλλά όποιον διατηρεί την πίστη ανόθευτο αποφεύγοντας την κοινωνία με κακοδόξους. Γιά αυτό και εξάλλου λέει (σε μετάφραση) ότι "όσο αποδιίσταμαι από αυτόν (τον λατινόφρονα στην προκειμένη περίπτωση) αλλά και αυτών που των μνημονεύουν τόσο περισσότερο ενώνομαι με τους Αγίους Πατέρες και προσεγγίζω περισσότερο το Θεό." Δηλαδή "τότε μένω εντός Εκκλησίας." Πρέπει να ξεριζωθεί σύριζα η αντίλιψη αυτή, αγαπητέ Konstantinoupoliti, η οποία και δίνει το δικαίωμα στους οικουμενιστές της σήμερον να προχωρόυν με σύστημα, πρόγραμμα και μέθοδο προς την ολοκληρωτική απεμπόληση της Ορθοδοξίας αφού βλέπουν το πλήρωμα αδιαμαρτύρητο (σύμφωνα με τον τρόπο που ορίζει η Εκκλησία) να τους ακολουθεί.
Γιά να δούμε όμως και μία ακόμα μαρτυρία του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού η οποία απαντάει ακριβώς στο θέμα που αναπτύσσουμε εδώ:
«Χθες...ο πατριαρχης εδηλωσε μοι λεγων˙ Ποιας εκκλησιας ει; Βυζαντιου; Ρωμης; Αντιοχειας; Αλεξανδρειας; Ιεροσολυμων; Ιδου πασαι μετα των υπ’αυτας επαρχιων ηνωθησαν. Ει τοινυ ει της καθολικης Εκκλισιας, ενωθητι, μηπως ξενην οδον τω βιω, παθης οπερ ου προσδοκας.» Προς ους ειπον: «Καθολικην Εκκλησιαν, την ορθην και σωτηριον της εις αυτον πιστεως ομολογιαν Πετρον μακαρισας εφ’οις αυτων καλως ωμολογησεν, ο των ολον ειναι Θεον απεφηνατο.» Ουκουν ακουσον, εφησαν˙ «εδοξε τω δεσποτη και τω Πατριαρχη, δια πρεκαιπτου του Παπα Ρωμης, αναθεματησθηναι σε μη πειθομενον, και τον οριζομενον αυτοις απενεγκασθαι θανατον.» Και ο αγιος απεκριθη: «Το τω Θεω προ παντος αιωνος ορισθεν εν εμοι δεξοιτο περας, φερον αυτω δοξαν προπαντος εγνωσμενην αιωνος.»
Μετά από αυτό νομίζω ότι κάθε σχόλιο είναι περιττό! Αλλά ας δώσουμε και ακόμα δύο μαρτυρίες:
Νικηφορος ο Ομολογητης
«Ει και πανυ ολιγοι εν τη Ορθοδοξια και ευσεβεια διαμενουσι, ουτοι εισιν Εκκλησια και το κυρος και η προστασια των εκκλησιαστικων θεσμων εν αυτοις κειται.»
Καθηγητης Γ. Φλωροφσκυ
«Πολυ συχνα το μετρο της αληθειας ειναι η μαρτυρια της μειοψηφιας. Ειναι δυνατον να ειναι καθολικη Εκκλησια το μικρον ποιμνιον. Ειναι δυνατον να εξαπλωθουν οι αιρετικοι παντου και να καταληξη η Εκκλησια στο περιθωριο της Ιστοριας, η να αποσυρθει εις την ερημον. Αυτο συνεβη κατ’επαναληψην εις την ιστοριαν και ειναι πολυ πιθανον να συμβη και παλιν.»
Όσον
αφορά τώρα το θέμα του κλειδώματος του topic "Παλαιοημερολογήτες" θα ήθελα να απευθύνω προς τους διαχειριστές του forum τα παρακάτω ερωτήματα : Γιά ποιό λόγο κλειδώθηκε; Μήπως δεν πρόσεξα και είπα κάτι που παραβαίνει τους κανόνες λειτουργίας του forum; Αν όχι, τότε δεν θα έπρεπε να υπάρχει μία σχετική ενημέρωση γιά αυτό; Δεν έχετε νοήσει ακόμα ότι το ζήτημα είναι σοβαρό και βαθύ; Μήπως δεν υπάρχει τελικά ενδιαφέρον γιά την αλήθεια; Γιατί να εμποδίστεί η παράθεση ντοκουμέντων; Γιατί να κοπεί στη μέση; Στο κάτω-κάτω, forum είναι και όποιος θέλει μπορεί να εξακολουθήσει να παρακολουθεί τις συζητήσεις που γίνονται ενώ όποιος δεν θέλει μπορεί να τις αγνοήσει. Θα παρακαλούσα να υπάρξει εκ μέρους της διαχείρισης μία απάντηση.
Αυτά προς το παρόν. Καλή συνέχεια!
Δημοσιεύτηκε: Παρ Ιαν 18, 2008 1:27 pm
από tinios
Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΣ
του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση
Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
1. Παρ’ ολίγον κατηγορούμενοι
Το θέμα του πάπα απασχολεί τα πιστά και συνειδητά μέλη της Εκκλησίας εδώ και πολύ καιρό. Κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα φθάναμε σ’ αυτό το σημείο. Αγωνιούσαμε και ανησυχούσαμε, για την άμβλυνση του ορθόδοξου αισθητηρίου, για την έντεχνη μέσω του Οικουμενισμού άλωση εκ των ένδον και αιχμαλωσία μας. Οι Θεολογικές Σχολές, με ελάχιστες και επαινετές εξαιρέσεις, εκτρέφουν και παράγουν οικουμενίζοντες θεολόγους και κληρικούς. Αν κατά θεία ρύθμιση δεν είχαν επισυμβεί τις τελευταίες δεκαετίες η αναγέννηση των πατερικών σπουδών και η άνθηση του Μοναχισμού θα είχε ήδη πραγματοποιηθεί, χωρίς αντίσταση και αντίδραση, η πλήρης ενσωμάτωσή μας στη Δύση, θα είχαμε φραγκέψει και ως προς τη θρησκεία, και ως προς την πίστη.
Δεν είναι γι’ αυτό δύσκολο να εξηγήσει κανείς τη στάση της πλειοψηφίας των ιεραρχών απέναντι στο θέμα της επισκέψεως του πάπα, που απασχόλησε ανάμεσα σε άλλα την τελευταία συνέλευση της Ιεραρχίας, μεσούντος του Οκτωβρίου. Η κατάσταση μάλιστα αυτή θα χειροτερεύει, όσο θα αποχωρούν οι παλαιοί ιεράρχες και θα αναδεικνύονται νέοι με οικουμενιστική και εκκοσμικευμένη νοοτροπία, καρπόν της οικουμενίζουσας και αιρετίζουσας θεολογίας και εκκλησιολογίας. Η τωρινή σύνθεση της Ιεραρχίας απέτρεψε την επιθυμία και πρόταση μερικών Ιεραρχών να κληθούν και να απολογηθούν οι δύο πρωτοπρεσβύτεροι καθηγητές των δύο Θεολογικών Σχολών, οι οποίοι, σταθεροί στην παράδοση, αγωνίστηκαν, όσο μπορούσαν, να πείσουν τον αρχιεπίσκοπο και την Διαρκή Ιερά Σύνοδο να μη μετάσχει η Εκκλησία στην υποδοχή του πάπα, γιατί αυτό θα αποτελούσε κατάλυση και παράβαση της διδασκαλίας του Ευαγγελίου και των ιερών κανόνων.
2. Οι επίσκοποι διάδοχοι όχι μόνο των θρόνων αλλά και των τρόπων
Ευχαριστούμε θερμά όσους αρχιερείς κατανοούν και συμμερίζονται τους αγώνες μας γράφοντας μάλιστα σε επιστολές τους ότι ενισχύονται πνευματικά, διότι στις μέρες μας υπάρχουν ακόμη φύλακες της πίστεώς μας και άνθρωποι έτοιμοι να θυσιαστούν υπέρ αυτής. Λυπούμαστε μόνον, γιατί πρώτοι ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους, φύλακες άγρυπνοι της Ορθοδόξου πίστεως με πνεύμα θυσίας, έπρεπε να είναι εξ ορισμού, ex officio, εκ θείας εντολής και εκ καθήκοντος, όχι δύο και τρεις επίσκοποι μεταξύ των ογδόντα, αλλά αντίστροφα ογδόντα στους ογδόντα και εμείς να τους ακολουθούμε.
Είναι δυνατόν να εννοηθεί επίσκοπος, που αρνείται ή που αδιαφορεί να υποστηρίξει και να στηρίξει την Ορθόδοξη πίστη και παράδοση, να σκέπτεται και να ενεργεί διαφορετικά, ως προς τους αιρετικούς, από τους Αποστόλους και τους Αγίους Πατέρες; Το γράφουμε, για μια ακόμη φορά η αποστολική διαδοχή και η νομιμοποίηση ενός επισκόπου δεν διασφαλίζονται μόνον από την κανονικότητα και χρονική συνέχεια της ιεροσύνης, αλλά από τη συνέχιση της αλήθειας και της παραδόσεως. Οι άγιοι ιεράρχες εξυμνούνται και τιμώνται όχι μόνον ως διάδοχοι των θρόνων, αλλά και ως διάδοχοι των τρόπων. Δυστυχώς, πολλοί από τους αρχιερείς επαναπαύονται στη δόξα και στις ανέσεις των θρόνων και αδιαφορούν, για τη μίμηση των τρόπων, της συμπεριφοράς των Αποστόλων και των Αγίων».
3. Να μας καλέσει η Σύνοδος να δώσουμε εξηγήσεις
Θα θέλαμε γι’ αυτό πολύ να μας καλέσει η Ιεραρχία ή η Διαρκής Ιερά Σύνοδος να δώσουμε λόγο, για τη στάση μας, να συζητήσουμε ακόμη και δημοσίως, για τα δύο βασικά θεολογικά θέματα, που προέκυψαν από την επίσκεψη του πάπα και έγιναν αντικείμενο ζωηρών συζητήσεων και αντιπαραθέσεων. Για το αν δηλαδή ο Παπισμός είναι αίρεση και ως εκ τούτου είναι άκυρα και ανυπόστατα τα μυστήριά τους και δεύτερον, για το ποια πρέπει να είναι η στάση των πιστών, πολύ περισσότερο των ποιμένων, απέναντι των αιρετικών. Είναι δυνατόν να σιωπά, να αρνείται να πάρει θέση η Ιεραρχία απέναντι στα βασικά αυτά θέματα πίστεως, που είναι λελυμένα και αποσαφηνισμένα πολυμερώς και πολυτρόπως, από την διδασκαλία Πατέρων και Συνόδων.
Απευθύνθηκαν πολλοί πιστοί και μάλιστα νέοι, και ζήτησαν να έχουν απάντηση επίσημη από την Εκκλησία, περί του αν ο Παπισμός είναι Εκκλησία ή αίρεση. Και απάντηση δεν πήραν, αλλά μόνον υπεκφυγή στη θέση ότι είναι δύσκολο θέμα και δεν έχει ακόμη επιλυθεί από την Εκκλησία. Καλά, ποιοι είναι Εκκλησία; Οι σήμερα μόνον ζώντες επίσκοποι και θεολόγοι ή και η θριαμβεύουσα Εκκλησία των Αγίων; Αν δε μένει καιρός σε πολλούς πολυπραγμονούντες ή ραθυμούντες να μελετήσουν και να ερευνήσουν τη ζωή και τη διδασκαλία των Αγίων, ας ρωτήσουν και ας μάθουν από τους ειδότες και αγρυπνούντες.
4. Ο Παπισμός δεν είναι εκκλησία. Είναι αίρεση.
Δεν είναι πάντως ούτε μόνον ο Άγιος Νικόδημος, ούτε μόνον ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός οι διδάσκοντες πως ο Παπισμός είναι αίρεση. Λυπάται κανείς, όταν ακούει αρχιερείς να υποτιμούν όσα λέγει ο Άγιος Νικόλαος, για τους Λατίνους και να ισχυρίζονται ότι ο Άγιος Νικόδημος δεν είναι η Εκκλησία. Ασφαλώς ένας άγιος μόνος δεν αποτελεί κριτήριο και κανόνα, αλλά η συμφωνία των Αγίων, η Consensus Patrum. Εκτός όμως του ότι ο Άγιος Νικόδημος ακολουθεί πάντοτε τους Άγιους Πατέρες στο συγκεκριμένο θέμα περί του ότι οι Λατίνοι είναι αιρετικοί, υπάρχει τέτοιας εκτάσεως συμφωνία ανά τους αιώνες, από την εποχή του Μ. Φωτίου, και τόσα πολλά κείμενα, ώστε να απορεί κανείς πώς υπάρχουν επίσκοποι ισχυριζόμενοι και μάλιστα πώς τολμά, η επίσημη, η διοικούσα Εκκλησία να αποφαίνεται ότι δεν έχει επιλυθεί το θέμα. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: ή αμάθεια και άγνοια ή συνεσκιασμένη παποφιλία και παποδουλεία. Μπορούν να υποδείξουν έναν Άγιο, που να διδάσκει ότι ο Παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλά εκκλησία, ώστε το πράγμα να καθίσταται αμφιλεγόμενο, θεολογούμενο;
Τόλμησε, όπως πληροφορηθήκαμε να θέσει τα θέματα αυτά στην Ιεραρχία επίσκοπος με άριστη θεολογική συγκρότηση και μάλιστα ησυχαστική. Και όχι μόνο δε βρήκε τη δέουσα ανταπόκριση, αλλά εισέπραξε από άλλον αρχιερέα την ερώτηση – ένσταση: «Καλά με τη θεολογία θα ασχολούμαστε εδώ μέσα;». Πού αλλού, αν όχι σε σύνοδο επισκόπων, θα αναπτύσσονται και θα επιλύονται θεολογικά θέματα και προβλήματα; Σύνοδοι επισκόπων με μακρές συζητήσεις διασάφησαν και διαμόρφωσαν τα δόγματα της πίστεως, θεολόγησαν, χριστολόγησαν και εικονολόγησαν, αποκρούοντας τις τριαδολογικές, χριστολογικές, εικονομαχικές και άλλες αιρέσεις. Το πλήθος των Αγίων Πατέρων μας παρέδωσε το μυστήριο της Θεολογίας. Δεν έχει καμιά σχέση με τις συνόδους των Πατέρων εκείνη η σύνοδος, που δεν ξέρει ή αδιαφορεί ή αποφεύγει σκόπιμα να θεολογήσει και να οριοθετήσει τη θέση της Εκκλησίας απέναντι των αιρετικών.
5. Έθαψαν το θέμα του πάπα και επιβάλλουν ποινές, για να σιωπήσουμε
Το ευσεβές πλήρωμα της Εκκλησίας, που συζήτησε και συζητά και θα εξακολουθήσει να συζητά, για τον Παπισμό αποδεικνύεται άξιο των Πατέρων, αναβιώνει πατερικές εποχές, κατά τις οποίες τα θέματα της πίστεως ήταν θέματα καθημερινής ζωής. Συζητά και αγωνιά για τους θησαυρούς των Πατέρων, για την κληρονομιά του, για την εξασφάλιση της σωτηρίας του. ζει και κινείται μέσα στη συνεχιζόμενη πάλη αληθείας και πλάνης, ορθοδοξίας και αιρέσεως. Βλέπει τους φύλακες να νυστάζουν, τους ποιμένες να αδιαφορούν μπροστά στους λύκους, να μετακινούνται και να καταστρέφονται τα όρια, που θέσανε οι Άγιοι Πατέρες. Ήταν μεγάλη μοναδική ευκαιρία, για την Ιεραρχία να συμφωνήσει μ’ αυτήν τη διαχρονική συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας και να την εκφράσει. Αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων, εκτός μερικών εξαιρέσεων. δε συντάχθηκε με τους Αγίους Πατέρες. Ένιψε τας χείρας, όπως ο Πόντιος Πιλάτος και άφησε την Ορθόδοξη Πίστη σε χέρια νέων σταυρωτών. Έπραξε όχι τα θεάρεστα, αλλά τα ευάρεστα. Έρριψε βαριά πλάκα και έθαψε το θέμα του πάπα, συνιστώντας σε όλους σιωπή. Έβαλε και κουστωδία να φυλάσσει, μήπως βρεθούν μερικοί τολμηροί και αναστήσουν το θέμα και συναναστήσουν την Ορθοδοξία. Ήδη η Αρχιεπισκοπή Αθηνών, για εκφοβισμό, διενεργεί ανακρίσεις και στέλνει σε συνοδικό δικαστήριο πολύτεκνο αγωνιστή ιερέα, γιατί μίλησε εναντίον της επισκέψεως του πάπα. Και σε άλλ
ες μητροπόλεις έχουν επιβληθεί ποινές σε αγωνιστές ιερείς και μοναχούς. Όσοι σιωπούν και συνιστούν να σιωπήσουμε και εμείς, λησμονούν τη δύναμη του Αναστάντος. Θέλουν νεκρή, αδύναμη την Ορθοδοξία. Αλλά και αν εμείς σιωπήσουμε, οι λίθοι κεκράξονται. Θα φωνάξουν τα αγιασμένα χώματα από τα αίματα και τις θυσίες, από τους ασκητικούς αγώνες, των μαρτύρων και των οσίων, που αγωνίσθηκαν εναντίον των αιρετικών, θα κραυγάσουν οι εικόνες των αγίων από τα τέμπλα και τα εικονοστάσια, θα τρυπούν τα αυτιά και τις καρδιές οι ύμνοι των λειτουργικών βιβλίων, που εξυμνούν τους αγίους.
http://www.antibaro.gr/religion/zhshs_papas.htm
Τι περισσότερο λένε οι του παλαιού ημερολογίου και τους κατηγορούμε τόσο;
Δημοσιεύτηκε: Παρ Ιαν 18, 2008 1:59 pm
από Thomas15n
Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΣ
του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση
Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
5. Έθαψαν το θέμα του πάπα και επιβάλλουν ποινές, για να σιωπήσουμε
Το ευσεβές πλήρωμα της Εκκλησίας, που συζήτησε και συζητά και θα εξακολουθήσει να συζητά, για τον Παπισμό αποδεικνύεται άξιο των Πατέρων, αναβιώνει πατερικές εποχές, κατά τις οποίες τα θέματα της πίστεως ήταν θέματα καθημερινής ζωής. Συζητά και αγωνιά για τους θησαυρούς των Πατέρων, για την κληρονομιά του, για την εξασφάλιση της σωτηρίας του. ζει και κινείται μέσα στη συνεχιζόμενη πάλη αληθείας και πλάνης, ορθοδοξίας και αιρέσεως. Βλέπει τους φύλακες να νυστάζουν, τους ποιμένες να αδιαφορούν μπροστά στους λύκους, να μετακινούνται και να καταστρέφονται τα όρια, που θέσανε οι Άγιοι Πατέρες. Ήταν μεγάλη μοναδική ευκαιρία, για την Ιεραρχία να συμφωνήσει μ’ αυτήν τη διαχρονική συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας και να την εκφράσει. Αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων, εκτός μερικών εξαιρέσεων. δε συντάχθηκε με τους Αγίους Πατέρες. Ένιψε τας χείρας, όπως ο Πόντιος Πιλάτος και άφησε την Ορθόδοξη Πίστη σε χέρια νέων σταυρωτών. Έπραξε όχι τα θεάρεστα, αλλά τα ευάρεστα. Έρριψε βαριά πλάκα και έθαψε το θέμα του πάπα, συνιστώντας σε όλους σιωπή. Έβαλε και κουστωδία να φυλάσσει, μήπως βρεθούν μερικοί τολμηροί και αναστήσουν το θέμα και συναναστήσουν την Ορθοδοξία. Ήδη η Αρχιεπισκοπή Αθηνών, για εκφοβισμό, διενεργεί ανακρίσεις και στέλνει σε συνοδικό δικαστήριο πολύτεκνο αγωνιστή ιερέα, γιατί μίλησε εναντίον της επισκέψεως του πάπα. Και σε άλλες μητροπόλεις έχουν επιβληθεί ποινές σε αγωνιστές ιερείς και μοναχούς. Όσοι σιωπούν και συνιστούν να σιωπήσουμε και εμείς, λησμονούν τη δύναμη του Αναστάντος. Θέλουν νεκρή, αδύναμη την Ορθοδοξία. Αλλά και αν εμείς σιωπήσουμε, οι λίθοι κεκράξονται. Θα φωνάξουν τα αγιασμένα χώματα από τα αίματα και τις θυσίες, από τους ασκητικούς αγώνες, των μαρτύρων και των οσίων, που αγωνίσθηκαν εναντίον των αιρετικών, θα κραυγάσουν οι εικόνες των αγίων από τα τέμπλα και τα εικονοστάσια, θα τρυπούν τα αυτιά και τις καρδιές οι ύμνοι των λειτουργικών βιβλίων, που εξυμνούν τους αγίους.
Αν τα έλεγε κανείς, από εμάς τί θα άκουγε άραγε από τους θεολόγους που γράφουν μόνο ότι συμφέρει τον Οικουμενισμό. Αλλά ο π.Ζήσης είναι γνωστός Αγράμματος και με έντονη Αντιχριστιανική Δράση.
Δημοσιεύτηκε: Παρ Ιαν 18, 2008 3:39 pm
από Melpomeni
tinios έγραψε:Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΣ
του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση
Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
1. Παρ’ ολίγον κατηγορούμενοι
Το θέμα του πάπα απασχολεί τα πιστά και συνειδητά μέλη της Εκκλησίας εδώ και πολύ καιρό. Κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα φθάναμε σ’ αυτό το σημείο. Αγωνιούσαμε και ανησυχούσαμε, για την άμβλυνση του ορθόδοξου αισθητηρίου, για την έντεχνη μέσω του Οικουμενισμού άλωση εκ των ένδον και αιχμαλωσία μας. Οι Θεολογικές Σχολές, με ελάχιστες και επαινετές εξαιρέσεις, εκτρέφουν και παράγουν οικουμενίζοντες θεολόγους και κληρικούς. Αν κατά θεία ρύθμιση δεν είχαν επισυμβεί τις τελευταίες δεκαετίες η αναγέννηση των πατερικών σπουδών και η άνθηση του Μοναχισμού θα είχε ήδη πραγματοποιηθεί, χωρίς αντίσταση και αντίδραση, η πλήρης ενσωμάτωσή μας στη Δύση, θα είχαμε φραγκέψει και ως προς τη θρησκεία, και ως προς την πίστη.
Δεν είναι γι’ αυτό δύσκολο να εξηγήσει κανείς τη στάση της πλειοψηφίας των ιεραρχών απέναντι στο θέμα της επισκέψεως του πάπα, που απασχόλησε ανάμεσα σε άλλα την τελευταία συνέλευση της Ιεραρχίας, μεσούντος του Οκτωβρίου. Η κατάσταση μάλιστα αυτή θα χειροτερεύει, όσο θα αποχωρούν οι παλαιοί ιεράρχες και θα αναδεικνύονται νέοι με οικουμενιστική και εκκοσμικευμένη νοοτροπία, καρπόν της οικουμενίζουσας και αιρετίζουσας θεολογίας και εκκλησιολογίας. Η τωρινή σύνθεση της Ιεραρχίας απέτρεψε την επιθυμία και πρόταση μερικών Ιεραρχών να κληθούν και να απολογηθούν οι δύο πρωτοπρεσβύτεροι καθηγητές των δύο Θεολογικών Σχολών, οι οποίοι, σταθεροί στην παράδοση, αγωνίστηκαν, όσο μπορούσαν, να πείσουν τον αρχιεπίσκοπο και την Διαρκή Ιερά Σύνοδο να μη μετάσχει η Εκκλησία στην υποδοχή του πάπα, γιατί αυτό θα αποτελούσε κατάλυση και παράβαση της διδασκαλίας του Ευαγγελίου και των ιερών κανόνων.
2. Οι επίσκοποι διάδοχοι όχι μόνο των θρόνων αλλά και των τρόπων
Ευχαριστούμε θερμά όσους αρχιερείς κατανοούν και συμμερίζονται τους αγώνες μας γράφοντας μάλιστα σε επιστολές τους ότι ενισχύονται πνευματικά, διότι στις μέρες μας υπάρχουν ακόμη φύλακες της πίστεώς μας και άνθρωποι έτοιμοι να θυσιαστούν υπέρ αυτής. Λυπούμαστε μόνον, γιατί πρώτοι ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους, φύλακες άγρυπνοι της Ορθοδόξου πίστεως με πνεύμα θυσίας, έπρεπε να είναι εξ ορισμού, ex officio, εκ θείας εντολής και εκ καθήκοντος, όχι δύο και τρεις επίσκοποι μεταξύ των ογδόντα, αλλά αντίστροφα ογδόντα στους ογδόντα και εμείς να τους ακολουθούμε.
Είναι δυνατόν να εννοηθεί επίσκοπος, που αρνείται ή που αδιαφορεί να υποστηρίξει και να στηρίξει την Ορθόδοξη πίστη και παράδοση, να σκέπτεται και να ενεργεί διαφορετικά, ως προς τους αιρετικούς, από τους Αποστόλους και τους Αγίους Πατέρες; Το γράφουμε, για μια ακόμη φορά η αποστολική διαδοχή και η νομιμοποίηση ενός επισκόπου δεν διασφαλίζονται μόνον από την κανονικότητα και χρονική συνέχεια της ιεροσύνης, αλλά από τη συνέχιση της αλήθειας και της παραδόσεως. Οι άγιοι ιεράρχες εξυμνούνται και τιμώνται όχι μόνον ως διάδοχοι των θρόνων, αλλά και ως διάδοχοι των τρόπων. Δυστυχώς, πολλοί από τους αρχιερείς επαναπαύονται στη δόξα και στις ανέσεις των θρόνων και αδιαφορούν, για τη μίμηση των τρόπων, της συμπεριφοράς των Αποστόλων και των Αγίων».
3. Να μας καλέσει η Σύνοδος να δώσουμε εξηγήσεις
Θα θέλαμε γι’ αυτό πολύ να μας καλέσει η Ιεραρχία ή η Διαρκής Ιερά Σύνοδος να δώσουμε λόγο, για τη στάση μας, να συζητήσουμε ακόμη και δημοσίως, για τα δύο βασικά θεολογικά θέματα, που προέκυψαν από την επίσκεψη του πάπα και έγιναν αντικείμενο ζωηρών συζητήσεων και αντιπαραθέσεων. Για το αν δηλαδή ο Παπισμός είναι αίρεση και ως εκ τούτου είναι άκυρα και ανυπόστατα τα μυστήριά τους και δεύτερον, για το ποια πρέπει να είναι η στάση των πιστών, πολύ περισσότερο των ποιμένων, απέναντι των αιρετικών. Είναι δυνατόν να σιωπά, να αρνείται να πάρει θέση η Ιεραρχία απέναντι στα βασικά αυτά θέματα πίστεως, που είναι λελυμένα και αποσαφηνισμένα πολυμερώς και πολυτρόπως, από την διδασκαλία Πατέρων και Συνόδων.
Απευθύνθηκαν πολλοί πιστοί και μάλιστα νέοι, και ζήτησαν να έχουν απάντηση επίσημη από την Εκκλησία, περί του αν ο Παπισμός είναι Εκκλησία ή αίρεση. Και απάντηση δεν πήραν, αλλά μόνον υπεκφυγή στη θέση ότι είναι δύσκολο θέμα και δεν έχει ακόμη επιλυθεί από την Εκκλησία. Καλά, ποιοι είναι Εκκλησία; Οι σήμερα μόνον ζώντες επίσκοποι και θεολόγοι ή και η θριαμβεύουσα Εκκλησία των Αγίων; Αν δε μένει καιρός σε πολλούς πολυπραγμονούντες ή ραθυμούντες να μελετήσουν και να ερευνήσουν τη ζωή και τη διδασκαλία των Αγίων, ας ρωτήσουν και ας μάθουν από τους ειδότες και αγρυπνούντες.
4. Ο Παπισμός δεν είναι εκκλησία. Είναι αίρεση.
Δεν είναι πάντως ούτε μόνον ο Άγιος Νικόδημος, ούτε μόνον ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός οι διδάσκοντες πως ο Παπισμός είναι αίρεση. Λυπάται κανείς, όταν ακούει αρχιερείς να υποτιμούν όσα λέγει ο Άγιος Νικόλαος, για τους Λατίνους και να ισχυρίζονται ότι ο Άγιος Νικόδημος δεν είναι η Εκκλησία. Ασφαλώς ένας άγιος μόνος δεν αποτελεί κριτήριο και κανόνα, αλλά η συμφωνία των Αγίων, η Consensus Patrum. Εκτός όμως του ότι ο Άγιος Νικόδημος ακολουθεί πάντοτε τους Άγιους Πατέρες στο συγκεκριμένο θέμα περί του ότι οι Λατίνοι είναι αιρετικοί, υπάρχει τέτοιας εκτάσεως συμφωνία ανά τους αιώνες, από την εποχή του Μ. Φωτίου, και τόσα πολλά κείμενα, ώστε να απορεί κανείς πώς υπάρχουν επίσκοποι ισχυριζόμενοι και μάλιστα πώς τολμά, η επίσημη, η διοικούσα Εκκλησία να αποφαίνεται ότι δεν έχει επιλυθεί το θέμα. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: ή αμάθεια και άγνοια ή συνεσκιασμένη παποφιλία και παποδουλεία. Μπορούν να υποδείξουν έναν Άγιο, που να διδάσκει ότι ο Παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλά εκκλησία, ώστε το πράγμα να καθίσταται αμφιλεγόμενο, θεολογούμενο;
Τόλμησε, όπως πληροφορηθήκαμε να θέσει τα θέματα αυτά στην Ιεραρχία επίσκοπος με άριστη θεολογική συγκρότηση και μάλιστα ησυχαστική. Και όχι μόνο δε βρήκε τη δέουσα ανταπόκριση, αλλά εισέπραξε από άλλον αρχιερέα την ερώτηση – ένσταση: «Καλά με τη θεολογία θα ασχολούμαστε εδώ μέσα;». Πού αλλού, αν όχι σε σύνοδο επισκόπων, θα αναπτύσσονται και θα επιλύονται θεολογικά θέματα και προβλήματα; Σύνοδοι επισκόπων με μακρές συζητήσεις διασάφησαν και διαμόρφωσαν τα δόγματα της πίστεως, θεολόγησαν, χριστολόγησαν και εικονολόγησαν, αποκρούοντας τις τριαδολογικές, χριστολογικές, εικονομαχικές και άλλες αιρέσεις. Το πλήθος των Αγίων Πατέρων μας παρέδωσε το μυστήριο της Θεολογίας. Δεν έχει καμιά σχέση με τις συνόδους των Πατέρων εκείνη η σύνοδος, που δεν ξέρει ή αδιαφορεί ή αποφεύγει σκόπιμα να θεολογήσει και να οριοθετήσει τη θέση της Εκκλησίας απέναντι των αιρετικών.
5. Έθαψαν το θέμα του πάπα και επιβάλλουν ποινές, για να σιωπήσουμε
Το ευσεβές πλήρωμα της Εκκλησίας, που συζήτησε και συζητά και θα εξακολουθήσει να συζητά, για τον Παπισμό αποδεικνύεται άξιο των Πατέρων, αναβιώνει πατερικές εποχές, κατά τις οποίες τα θέματα της πίστεως ήταν θέματα καθημερινής ζωής. Συζητά και αγωνιά για τους θησαυρούς των Πατέρων, για την κληρονομιά του, για την εξασφάλιση της σωτηρίας του. ζει και κινείται μέσα στη συνεχιζόμενη πάλη αληθείας και πλάνης, ορθοδοξίας και αιρέσεως. Βλέπει τους φύλακες να νυστάζουν, τους ποιμένες να αδιαφορούν μπροστά στους λύκους, να μετακινούνται και να καταστρέφονται τα όρια, που θέσανε οι Άγιοι Πατέρες. Ήταν μεγάλη μοναδική ευκαιρία, για την Ιεραρχία να συμφωνήσει μ’ αυτήν τη διαχρονική συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας και να την εκφράσει. Αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων, εκτός μερικών εξαιρέσεων. δε συντάχθηκε με τους Αγίους Πατέρες. Ένιψε τας χείρας, όπως ο Πόντιος Πιλάτος και άφησε την Ορθόδοξη Πίστη σε χέρια νέων σταυρωτών. Έπραξε όχι τα θεάρεστα, αλλά τα ευάρεστα. Έρριψε βαριά πλάκα και έθαψε το θέμα του πάπα, συνιστώντας σε όλους σιωπή. Έβαλε και κουστωδία να φυλάσσει, μήπως βρεθούν μερικοί τολμηροί και αναστήσουν το θέμα και συναναστήσουν την Ορθοδοξία. Ήδη η Αρχιεπισκοπή Αθηνών, για εκφοβισμό, διενεργεί ανακρίσεις και στέλνει σε συνοδικό δικαστήριο πολύτεκνο αγωνιστή ιερέα, γιατί μίλησε εναντίον της επ
ισκέψεως του πάπα. Και σε άλλες μητροπόλεις έχουν επιβληθεί ποινές σε αγωνιστές ιερείς και μοναχούς. Όσοι σιωπούν και συνιστούν να σιωπήσουμε και εμείς, λησμονούν τη δύναμη του Αναστάντος. Θέλουν νεκρή, αδύναμη την Ορθοδοξία. Αλλά και αν εμείς σιωπήσουμε, οι λίθοι κεκράξονται. Θα φωνάξουν τα αγιασμένα χώματα από τα αίματα και τις θυσίες, από τους ασκητικούς αγώνες, των μαρτύρων και των οσίων, που αγωνίσθηκαν εναντίον των αιρετικών, θα κραυγάσουν οι εικόνες των αγίων από τα τέμπλα και τα εικονοστάσια, θα τρυπούν τα αυτιά και τις καρδιές οι ύμνοι των λειτουργικών βιβλίων, που εξυμνούν τους αγίους.
http://www.antibaro.gr/religion/zhshs_papas.htm
Τι περισσότερο λένε οι του παλαιού ημερολογίου και τους κατηγορούμε τόσο;
=D> =D> =D> =D> =D> =D> =D> =D> =D> =D> =D> =D> =D>
Δημοσιεύτηκε: Παρ Ιαν 18, 2008 4:27 pm
από stratos
john1984 έγραψε: Δηλαδή δεν έγινε σαφές ότι η αποτείχιση δεν θέτει τον πιστό εκτός Εκκλησίας; Δεν έγινε κατανοητό ότι η Εκκλησία σε καιρό κινδυνεούσης πίστεως δεν είναι αναγκαστικά εκεί που είναι ο Επίσκοπος όταν αυτός κακοδοξεί; Αυτά είναι βασικά πράγματα από τα οποία εξαρτάται η πνευματική επιβίωση των πιστών ιδιαιτέρως σήμερα. Η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν είναι Επισκοποκεντρική αλλά Χριστοκεντρική. Αυτό σημαίνει ότι είναι δυνατόν ο Επίσκοπος να σφάλλει και στην περίπτωση αυτή οι πιστοί δεν έχουν καμία υποχρέωση να τον ακολουθήσουν αλλά πρέπει να παραμείνουν πιστοί στα προστάγματα της Εκκλησίας.
Δέν μάς λές ποιάς εκκλησιας ;
Η παυση του μνυμοσυνου του Πατριαρχη ειναι τό εσχατο που επιτρεπουν οι κανόνες.
Τό νά προχωρησεις σε αποδοχή μνημοσύνου αλλων Επισκόπων [που δέν ειναι Επισκοποι] τοτε εισαι σε σχίσμα
Ο ΙΕ κανωνας της πρωτοδευτέρας επιτρεπει μέν τήν παυση μνημοσύνου πριν Συνοδικής διαγνωσεως αλλα δίκες και καταδίκες <αιρετικων> Επισκοπων εχει δικαιωμα μόνο Συνοδος.
Ποιά Συνοδος καταδικασε το νεο ημερολογιο ;
Ποιά τόν Πατριάρχη;
Ποιόν Επισκοπο μνημονευεις καί από ποτε εχεις Επισκοπο;
Ο αγωνας γινεται εντος Εκκλησιας οτι και αν συμβει.
Παντα ετσι γινοταν .
Οι εκτός Εκκλησιας κραυγαζοντες προσπαθουν να πεισουν πρωτα απ ολα τον εαυτο τους οτι ειναι εντος .
Δυστυχως δέν υπαρχει καμια τυχη εκτος Εκκλησιας , ο εγωισμος ομως ειναι πολυ μεγαλυτερος απο τήν αναγκη γιά σωτηρια
Δημοσιεύτηκε: Παρ Ιαν 18, 2008 7:49 pm
από pNektarios
Εφόσον κάποιος επιθυμεί να ακολουθεί το Παλαιό αδελφοί μου έχει δικαίωμα να το κάνει και με την ευχή μου. Δόξα το Θεό και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και το Πατριαρχείο Μόσχας κτλπ που ακολουθούν το Παλαιό έχουν Εξαρχείες πολλές εις τον ελλαδικό χώρο και όποιος επιθυμεί μπορεί να παρευρίσκεται στις Ακολουθίες και να συμμετέχει ενεργά. Έτσι ούτε την Κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τα υπόλοιπα Πατριαρχεία και τις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες παύει αλλά και παραμένει εντός του Νυμφώνος. Διερωτηθίκατε ποτέ όμως γιατί στην Ελλάδα οι του Παλαιού αντί να ακολουθήσουν αυτή τη λογική σειρά αποσχίστηκαν και δημιούργησαν Ιερές Συνόδους που ούτε νόμιμες είναι ούτε Κοινωνία έχουν με την επίσημη Εκκλησία; Όσες ομάδες υπάρχουν τόσες είναι και οι Αρχιεπισκοπές εδώ στην Ελλάδα που δεν αναγνωρίζονται ούτε σαν νομικά προσώπα. Μάλλον η ανάγκη για ικανοποιήση προσωπικών φιλοδοξιών κατα πρώτον για τους εκάστοτε ιδρυτές και κατα δεύτερον η αποκόμιση χρημάτων είναι αυτό που τους ωθεί να δημιουργούν ο καθένας την δική του ομάδα.
Όσο για την θεολογική και πατρολογική διάσταση του ζητήματος και το Οικουμενικό Πατριαρχείο με την Ενδυμούσα Ιερά Σύνοδο του και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος και όλες οι Ιερές Σύνοδοι των Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών έχουν αποφανθεί περί του ζητήματος με την ευχή και προτροπή να επιστρέψουν εις την Νομοκανονική Τάξη οι αδελφοί κυρίως στον ελλαδικό χώρο, διότι εδώ συναντάται το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Επίσης οι Οικουμενικές Σύνοδοι επί Βυζαντινής Αυτοκρατορίας δεν είχαν να αντιμετωπίσουν ημερολογιακά προβήματα διότι δεν υφίσταντο θέμα. Οι Πατέρες της Εκκλησίας επικύρωσαν κατα πρώτον και κυριώτερον τους Αποστολικούς Κανόνες και έθεσαν ισχυρές βάσεις στο οικοδόμημα της Εκκλησίας του Χριστού μας για να μην προσβάλλεται από αιρέσεις. Για αυτό καλό θα ήταν να μην χρησιμοποιούμε ελαφρά τη καρδιά Κανόνες που δεν έχουν να κάνουν με το ζήτημα που έχετε θέσει (γενικά ομιλώ και όχι για τους παρόντες).
Δημοσιεύτηκε: Παρ Ιαν 18, 2008 9:39 pm
από john1984
Ετέθησαν πολύ ενδιαφέροντα θέματα από τους αδελφούς και γιά το λόγο αυτό οι απαντήσεις μάλλον θα είναι πλέον εκτενέστερες αυτή τη φορά. Γιά να δούμε λοιπόν...
Ο αδελφός stratos έγραψε:
Δέν μάς λές ποιάς εκκλησιας ;
Η παυση του μνυμοσυνου του Πατριαρχη ειναι τό εσχατο που επιτρεπουν οι κανόνες.
Τό νά προχωρησεις σε αποδοχή μνημοσύνου αλλων Επισκόπων [που δέν ειναι Επισκοποι] τοτε εισαι σε σχίσμα
Ο ΙΕ κανωνας της πρωτοδευτέρας επιτρεπει μέν τήν παυση μνημοσύνου πριν Συνοδικής διαγνωσεως αλλα δίκες και καταδίκες <αιρετικων> Επισκοπων εχει δικαιωμα μόνο Συνοδος.
Ποιά Συνοδος καταδικασε το νεο ημερολογιο ;
Ποιά τόν Πατριάρχη;
Ποιόν Επισκοπο μνημονευεις καί από ποτε εχεις Επισκοπο;
Ο αγωνας γινεται εντος Εκκλησιας οτι και αν συμβει.
Παντα ετσι γινοταν .
Οι εκτός Εκκλησιας κραυγαζοντες προσπαθουν να πεισουν πρωτα απ ολα τον εαυτο τους οτι ειναι εντος .
Δυστυχως δέν υπαρχει καμια τυχη εκτος Εκκλησιας , ο εγωισμος ομως ειναι πολυ μεγαλυτερος απο τήν αναγκη γιά σωτηρια
Αδελφέ, μου φαίνεται ότι δεν έχεις διαβάσει τα άλλα δύο posts που έχω κάνει γιά το υπό συζήτηση ζήτημα. Αυτά βρίσκονται στο topic "Παλαιοημερολογήτες", στην 5η και 6η σελίδα. Επειδή το topic αυτό κλειδώθηκε (γιά αδιευκρίνηστους σε μένα λόγους) αναγκάστηκα να μεταφέρω εδώ τη συζήτηση (η απάντηση στον konstantinoupoliti αναφέρεται σε post δικό του στο άλλο topic, το τελευταίο post πριν γίνει το κλείδωμα). Υπάρχει όμως στενότατη σχέση μεταξύ των λεχθέντων εδώ και όσων έχω ήδη εκθέσει. Δεν μίλησα τώρα γιά πρώτη φορά γιά την αποτείχιση. Υπάρχει εκτενέστερη ανάλυση του θέματος στο άλλο topic (όχι πλήρης ανάλυση όμως διότι είναι μεγάλο ζήτημα και πρέπει να γράφω ασταμάτητα ώστε να καλύψω όλες τις δυνατές απορίες). Κοίταξε και αυτά και πες μου εάν θέλεις κάτι να διευκρινήσω περεταίρω. Ο στόχος είναι μέσα από τη συζήτηση να βγαίνουν νέα στοιχεία μπροστά τα οποία όλα συνδέονται μεταξύ τους.
Πάντως θα ήθελα να εκθέσω ορισμένα πράγματα σχετικά με το πρώτο σου ερώτημα. Αν κατάλαβα καλά η ερώτηση "Δέν μάς λές ποιάς εκκλησιας;" ισοδυναμεί με το να ρωτούσες "η αποτείχιση από ποιά εκκλησία δεν θέτει εκτός τον πιστό" δηλαδή "σε ποιά Εκκλησία ανήκει ο αποτειχιζόμενος πιστός". Εάν ρωτάς αυτό τότε η απάντηση είναι προφανής: ο πιστός με την αποτείχιση δεν τίθεται εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Εάν δεν εννοείς αυτό το ερώτημα, τότε γίνε λίγο πιό σαφής διότι το θέμα είναι πολύ λεπτό. Εάν, δε, η ερώτησή σου είναι αυτή που νομίζω (και που έγραψα παραπάνω) τότε η απάντηση στο ερώτημά σου έχει ήδη δοθεί από τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Κοίταξε πάλι το χωρίοπου παρατίθεται στο post μου και θα δεις ότι του έχουν θέσει "καρμπόν" το ίδιο ακριβώς ερώτημα. Θα κοιτάξω εάν μπορέσω να βρω και τη μετάφραση του χωρίου αυτού ώστε να φανεί σαφέστερο το τι απαντάει ο Άγιος. Διευκρίνησε λοιπόν τι θέλεις να πεις ώστε να σου απαντήσω αναλόγως ή να εξηγήσουμε περισσότερο αυτό που λέει ο Άγιος Μάξιμος. Βλέπεις ότι τα θέματα αυτά είναι λεπτά και βαθειά και δεν μπορούμε να απαντήσουμε γενικά εάν δεν είναι πλήρως σαφές το ερώτημα. Τα υπόλοιπα ερωτήματα, εάν τα έχεις ακόμα αφού διαβάσεις τα προηγούμενα posts που είπαμε, θα τα απαντήσουμε μετά από το reply σου!
Ο αδελφός alithis έγραψε:
νομιζω οτι σε κοινωνικα πλαισια μπορει να υπαρχει μια-επικοινωνια,αλλα οχι και Κοινον Ποτηριον..δυναται να υπαρχει μια επικοινωνια σε θεματα κοινωνικα,εκπαιδευτικα,επιστημινικα,φιλανθρωπιας-ιδιως σε καρους θεομηνιων κ.τ.ο.!
το Οικουμενικο μας Πατριαρχειο που δραστηριοποιειται ιδιαιτερως στον ελληνισμο -και οχι μονον φυσικα-της διασπορας βλεπει αυτη την αναγκη επιτακτικοτερη!διοτι στο εξωτερικο,το θεμα ενος ορθοδοξου δεν γινεται να ειναι να μην θελει να εχει καμμια σχεση με αλλοθρησκους...αυτο ειναι αδυνατον φυσικα..αλλα αυτη ολη η επικοινωνια να μπει στα ορθοδοξα πλαισια...
αυτο νομιζω οτι προσπαθει να κανει το Πατριαρχειο και με την αλλαγη του ημερολογιου!δηλαδη πιο ευκολη την επικοινωνια των ανθρωπων..απο μονο του αυτο δεν ειναι κακο...βεβαια πρεπει και το Πατριαρχειο μας-και ιδιαιτερα καποιοι κληρικοι του- να εχει μια προσοχη σε θεματα "ανοιγματος" προς τους ετεροδοξους..διοτι συμβαινουν και μερικα παρατραγουδα κατα καιρους..το ημερολογιο ουτε θεμα σωτηριας θετει,ουτε δυναται να αναιρεσει την σωτηρια!
Αδελφέ νομίζω ότι δεν συνέλαβες το πνεύμα της εγκυκλίου του 1920. Μέσα στην εγκύκλιο (της οποίας αποσπάσματα μόνο παρέθεσε η Romfaia διότι όλη η εγκύκλιος είναι περίπου 4 σελίδες Α4) διατυπώνεται ρητώς ποιός είναι ο σκοπός της συνεργασίας μεταξύ Ορθοδόξων και αιρετικών.
Ειδικότερα, στην πρώτη παράγραφο διαβάζουμε ότι: "Η καθ΄ ημάς Εκκλησία φρονούσα ότι η των διαφόρων Χριστιανικών Εκκλησιών προσέγγισις προς αλλήλας και κοινωνία ουκ αποκλείεται υπό των υφισταμένων μεταξύ αυτών δογματικών διαφορών και ότι τοιαύτη τις προσέγγισις τα μάλα εστίν ευκταία και αναγκαία και πολλαχώς χρήσιμος εις τε το καλώς ενοούμενον συμφέρον εκάστης των επί μέρους Εκκλησιών και του όλου χριστιανικού σώματος και εις παρασκευήν και διευκόλυνσιν της πλήρους ποτέ, συν Θεώ και ευλογη μένης ενώσεως, έκρινε τον παρόντα καιρόν τα μάλιστα πρόσφορον προς ανακίνησιν και από κοινού μελέτην του σπουδαίου τούτου ζητήματος. Ει γαρ και εν τούτω ενδέχεται ίνα προκύψωσι και παρεμβληθώσιν αι από των παλαιών προλήψεων και έξεων ή και εξ αξιώσεων δυσχέρεια, αι τοσάκις τέως το έργον της ενώσεως ματαιώσασαι, όμως κατά την γνώμην ημών, περί απλής το κατ΄ αρχάς προκειμένου συναφείας και προσεγγίσεως, αι δυσχέρειαι αύται έσονται πάντως ήττον σπουδαίαι, αγαθής δε υπαρχούσης θελήσεως και διαθέσεως ούτε δύνανται ούτε οφείλουσι κώλυμα αποτελέσαι ακαταγώνιστον και ανυπέρβλητον."
Δηλαδή, σύμφωνα με αυτή την εγκύκλιο η προσέγγιση των "εκκλησιών" είναι ευκταία και αναγκαία προς το συμφέρον κάθε "εκκλησίας" μαζί και της Ορθοδόξου. Ότι δηλαδή η Ορθοδοξία έχει ανάγκη από την βοήθεια των αιρετικών και έτσι ενισχύεται και εμπολουτίζεται (όπως είχε δηλώσει επιφανής οικουμενιστής μερικές δεκαετίες αργότερα). Δηλαδή η Ορθοδοξία δεν είναι πλήρης και έχει να ωφεληθεί από την "ευλογημένη ένωση" που επαγγέλεται στην εγκύκλιο. Αλλά το εμπόδιο που παρεμβάλλεται σε αυτή την πορεία είναι οι προλήψεις και οι έξεις του παρελθόντος, δηλαδή οι αγώνες των Αγίων Πατέρων που κράτησαν μακριά τις αιρέσεις. Να λοιπόν που οδηγεί η συνάφεια και προσέγγιση. Σήμερα δηλαδή εκεί αποσκοπούν οι στενές σχέσεις μεταξύ των "εκκλησιών". Πάντοτε, δε, ομιλούμε εδώ σε επίπεδο εκκλησίας και όχι σε επίπεδο ανθρώπων. Δεν λέμε δηλαδή ότι οι Ορθόδοξοι δεν πρέπει να βοηθούν τους ετεροδόξους όταν έχουν ανάγκη. Κατ'εικόνα Θεού είναι και αυτοί. Αλλά όταν η Ορθόδοξος Εκκλησία κάνει τέτοιες προσεγγίσεις ήδη πορεύεται με το πνεύμα της Εγκυκλίου του 1920. Και αυτό διότι όλα τα μέτρα που προτείνει η εγκύκλιος γιά την προσέγγιση αυτή έχουν δυστυχώς πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα. Αυτά, όπως μπορείς και εσύ να διαπιστώσεις διαβάζοντας λεπτομερώς την εγκύκλιο, δεν είναι αποκυήματα του δικού μου λογισμού αλλά απτές πραγματικότητες, σχέδια βάσει των οποίων πορεύεται η Κρατούσα Εκκλησία από 1920 μέχρι σήμερα. Δεν είναι τυχαίο ότι η εγκλύκλιος αυτή έχει χαρακτηρισθεί από τους οικουμενιστές ως ο μέγας καταστατικός χάρτης του οικουμενισμού" στην Ελλάδα.
Η "δε φιλία αύτη και αγαθόφρων πρός αλλήλους διάθεσις εκφαίνεσθαι και τεκμηριούσθαι ειδικώτερον με μία σειρά από μέτρα των οποίων πρώτο και καλύτερο είναι η παραδοχή ενιαίου ημερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασμόν των μεγάλων χριστιανκών εορτών υπό πασών των Εκκλησιών. Πως λοιπόν μετά από αυτό θα πούμε ότι το ημερολόγιο άλλαξε γιά αστρονομικούς λόγους; Τα λέγανε αυτά οι καινοτόμοι του 1924 αλλά δεν ήταν αλήθεια. Και γνώριζαν καλ
ά ότι η αιτία της αλλαγής ήταν άλλη.
Έτσι λοιπόν φίλε alithi δεν μπορούμε να πούμε μετά από όλα αυτά ότι το ημερολογιακό ζήτημα είναι αδιάφορο γιά τον πιστό. Δεν είναι καθεαυτό, βέβαια, δόγμα αλλά επειδή η αλλαγή του εξυπηρετεί τα μέγιστα τα σχέδια του οικουμενισμού δεν πρέπει να είναι δεκτό από τους Ορθοδόξους πιστούς.
Νομίζω ότι αυτά είναι αρκετά προς το παρόν. Θα επανέλθουμε όμως με δεύτερη ευκαιρία.
O αδελφός pΝektarios έγραψε:
Εφόσον κάποιος επιθυμεί να ακολουθεί το Παλαιό αδελφοί μου έχει δικαίωμα να το κάνει και με την ευχή μου. Δόξα το Θεό και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και το Πατριαρχείο Μόσχας κτλπ που ακολουθούν το Παλαιό έχουν Εξαρχείες πολλές εις τον ελλαδικό χώρο και όποιος επιθυμεί μπορεί να παρευρίσκεται στις Ακολουθίες και να συμμετέχει ενεργά. Έτσι ούτε την Κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τα υπόλοιπα Πατριαρχεία και τις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες παύει αλλά και παραμένει εντός του Νυμφώνος. Διερωτηθίκατε ποτέ όμως γιατί στην Ελλάδα οι του Παλαιού αντί να ακολουθήσουν αυτή τη λογική σειρά αποσχίστηκαν και δημιούργησαν Ιερές Συνόδους που ούτε νόμιμες είναι ούτε Κοινωνία έχουν με την επίσημη Εκκλησία; Όσες ομάδες υπάρχουν τόσες είναι και οι Αρχιεπισκοπές εδώ στην Ελλάδα που δεν αναγνωρίζονται ούτε σαν νομικά προσώπα. Μάλλον η ανάγκη για ικανοποιήση προσωπικών φιλοδοξιών κατα πρώτον για τους εκάστοτε ιδρυτές και κατα δεύτερον η αποκόμιση χρημάτων είναι αυτό που τους ωθεί να δημιουργούν ο καθένας την δική του ομάδα.
Όσο για την θεολογική και πατρολογική διάσταση του ζητήματος και το Οικουμενικό Πατριαρχείο με την Ενδυμούσα Ιερά Σύνοδο του και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος και όλες οι Ιερές Σύνοδοι των Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών έχουν αποφανθεί περί του ζητήματος με την ευχή και προτροπή να επιστρέψουν εις την Νομοκανονική Τάξη οι αδελφοί κυρίως στον ελλαδικό χώρο, διότι εδώ συναντάται το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Επίσης οι Οικουμενικές Σύνοδοι επί Βυζαντινής Αυτοκρατορίας δεν είχαν να αντιμετωπίσουν ημερολογιακά προβήματα διότι δεν υφίσταντο θέμα. Οι Πατέρες της Εκκλησίας επικύρωσαν κατα πρώτον και κυριώτερον τους Αποστολικούς Κανόνες και έθεσαν ισχυρές βάσεις στο οικοδόμημα της Εκκλησίας του Χριστού μας για να μην προσβάλλεται από αιρέσεις. Για αυτό καλό θα ήταν να μην χρησιμοποιούμε ελαφρά τη καρδιά Κανόνες που δεν έχουν να κάνουν με το ζήτημα που έχετε θέσει (γενικά ομιλώ και όχι για τους παρόντες).
Αγαπητέ pNektarie, το ζήτημα δεν είναι τι πρέπει να κάνει κανείς που επιθυμεί να ακολουθήσει το πάτριο εορτολόγιο αλλά το να προστατευτεί από την αίρεση του οικουμενισμού, η αρχή της οποίας στην Ελλάδα έγινε με το ημερολογιακό ζήτημα. Πρέπει να δούμε λοιπόν τι προτείνει η Εκκλησία στα τέκνα της να κάνουν όταν αναφαίνεται αίρεση. Και αυτό που ορίζει είναι η αποτείχιση. Όσον αφορά στο κομμάτι της αποτείχισης, το θέμα της κοινωνίας με κακόδοξο αρχιερέα δεν περιορίζεται μόνο στο να μην μνημονεύεται το όνομά του στις ακολουθίες αλλά και το να μην υπάρχει συμμετοχή σε ακολουθίες στις οποίες μνημονεύονται επίσκοποι οι οποίοι με τη σειρά τους μνημονεύουν τον κακόδοξο. Επιπλέον, θα πρέπει ο ιερέας που έχει πράξει την αποτείχιση σταθερά να εμμένει στη διακοπή της κοινωνίας μη συλλειτουργώντας ούτε με ιερείς οι οποίοι κρατούν το μνημόσυνο, έστω και αν συμφωνήσουν γιά μία λειτουργία (ή ακολουθία) να μην μνημονεύσουν τον κακόδοξο, κατά τη συλλειτουργία τους με τον αποτειχισμένο ιερέα. Δείτε σας παρακαλώ και τα posts που αναφέρω στην απάντηση στον strato γιά το θέμα της αποτειχίσεως (αν και τα περισσότερα επι της τοποθετήσεώς σας λέχθηκαν εδώ). Κατά συνέπεια, λοιπόν, δεν πρέπει ο πιστός που διακόπτει την κοινωνία σήμερα και επιθυμεί να κρατήσει το πάτριο εορτολόγιο να εκκλησιάζεται στα μετόχια που αναφέρατε διότι εκεί μνημονεύεται ο εκάστοτε πατριάρχης ο οποίος αν δεν είναι οικουμενιστής, μνημονεύει άλλους οικουμενιστές. Το δε πατριαρχείο Μόσχας που αναφέρατε είναι γνωστό γιά τα οικουμενιστικά του ανοίγματα, επομένως πως το φέρνετε σαν παράδειγμα στη συζήτηση; Να τονίσουμε γιά άλλη μιά φορά ότι ορισμένα πράγματα που θα έπρεπε να λεχθούν ως απάντηση στις τοποθετήσεις σας έχουν ήδη αναφερθεί σε άλλα posts. Γιά αυτό και πρέπει κανείς γιά να παρακολουθήσει "φυσιολογικά" τον ειρμό της συζήτησης να έχει δει και τα άλλα posts ώστε να σχηματίζει μία σφαιρική εικόνα γιά το ζήτημα.
Στη συνέχεια, λέτε γιά την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο των εν Ελλάδι παλαιοημερολογητών. Σκοπεύω να σας απαντήσω και σε αυτό το ερώτημα αλλά δυστυχώς δεν έχω άλλο χρόνο τώρα, οπότε η απάντηση θα έρθει άλλη στιγμή. Εξάλλου, αυτό το θέμα χρειάζεται εκτενή ανάπτυξη (όπως όλα όσα λέμε εδώ, (δυστυχώς γιά μένα που γράφω)!).
Δημοσιεύτηκε: Σάβ Ιαν 19, 2008 8:56 am
από stratos
Αν θέλεις νά μάς πεις οτι ο Αγιος Μαξιμος και 2-3 μαθητές του αποτελουσαν για ενα χρονικό διαστημα ολοκληρη τήν εκκλησια στην ανατολή κατα τη διαρκεια των διωγμων των Μονοθελητων ειναι περα για περα λαθος και διαστρεβλωση τής βιογραφίας τού Αγιου Μαξίμου.
Εγω με λιγα λογια σέ ρωτησα που και πως μπορεις νά στηριξεις οτι δεν ειστε σχισματικοι