...ωραία που φύσηξεν ο μπάτης και σβήστηκε η γραφή
Δημοσιεύτηκε: Σάβ Ιαν 26, 2008 11:57 am
Πόσες φορές δεν θελήσαμε να σβήσει κάτι απ' το παρελθόν μας, το μακρινό ή η θλίψη μιας πράξης ή ενός λόγου, ο δόλος μιας σκέψης ή το βάσανο ενός λογισμού. Και πόσες φορές δεν προτιμήσαμε να πιέσουμε τον εαυτό μας μέχρις εσχάτων να το ξεχάσει, να μην του δίνει σημασία, να κουκουλώσει με χίλιες δύο δικαιολογίες αυτό το βάρος της συνείδησης ή πιο απλά να απωθήσει την αμαρτία κάπου βαθιά, σαν να μην έγινε. Γιατί αυτή είναι η γραφή, η αμαρτία. Η οδύνη οποιουδήποτε βιώματος αλλά και η ενοχή και η τύψη κάποιας πράξης.
Όλα αυτά χαράσσονται στην καρδιά μας ως άλλη γραφή και όσο μένει άσβηστη, τόσο πιο βαθιά τυπώνεται στα φυλλοκάρδια μας, καθώς προστίθεται το βάρος και η σφραγίδα κάποιας καινούριας. Δύσκολα όμως ξεγελιέται κάποιος και πολύ περισσότερο ο εαυτός μας, πόσο μάλλον ο Θεός. Πράγματα που έγιναν, αδύνατο να ξεγίνουν. Γραφές όμως που γράφτηκαν, γίνεται να σβηστούν. Γιατί η καρδιά μας έχει την ιδιότητα της άμμου, είναι εύπλαστη και μαλακή, όσο την αφήνουμε να είναι ελεύθερη και με ειλικρίνεια να παραδέχεται τα λάθη της και δεν τη σφίγγουμε, δεν την επιχωματώνουμε με φίλαυτους ελιγμούς και απλά δεν την κάνουμε πέτρα. Ό,τι χαράσσεται στην πέτρα, μένει ες αεί αποκρουστική επιγραφή. Ό,τι όμως γράφεται στην άμμο, μ' ένα αεράκι σβήνει. Έτσι απλά κι ωραία. Έτσι απλά σβήνει, γιατί έτσι ωραία φυσάει ο μπάτης και κάθε μπάτης.
Ποιος είν' ο μπάτης; Στην περίπτωσή μας η συγγνώμη. Η συγγνώμη που παίρνουμε απ' τους άλλους, που πληγώσαμε, που πικράναμε, μα πάνω απ' όλα η συγχώρεση που παίρνουμε απ' τον Θεό. Η συγγνώμη που πνέει σαν αύρα πάνω απ' τις μετανιωμένες καρδιές και ισοπεδώνει καθετί που πάει αντιδραστικά να ορθωθεί, είτε αυτό είναι δικαιολογία, είτε είναι παράπονο είτε μνησικακία ή εγωιστική αυτοανάλυση ενός λάθους που πέρασε. "Δέξου με ταπείνωση τη συγχώρεση που σου δίνει ο Θεός", λέει ο αββάς Ισαάκ, και συνέχισε. Κάνε μια νέα αρχή όντας τώρα λιγάκι πιο ώριμος. Βουναλάκια στην άμμο θα ορθωθούν κι άλλα στο μέλλον και γραφές νέες θα γραφούν. Και πάντα θα γράφονται, όσο ζούμε. Ας το αποδεχθούμε φυσιολογικά. Δεν είν' αυτό το βασανιστικό. Το σφάλμα είναι να γυρνάμε και να τις "διαβάζουμε" κάθε λίγο και λιγάκι προσπαθώντας κάθε φορά να πεισθούμε πως δεν λένε και τίποτα σπουδαίο. Δεν έχει σημασία τι λένε. Κάτι λένε. Που περιμένει να σβηστεί. Κι είναι τόσο εύκολο αυτό. Γίνεται όπως φυσάει τ' αεράκι και μας δροσίζει και μας αναζωογονεί. Κάτω από ένα πετραχήλι γονατίζοντας, τίμια και απλά. Φυσά ωραία η Χάρις. Και σβήνεται η γραφή...
ΕΡΜΙΟΝΗ Β.
Όλα αυτά χαράσσονται στην καρδιά μας ως άλλη γραφή και όσο μένει άσβηστη, τόσο πιο βαθιά τυπώνεται στα φυλλοκάρδια μας, καθώς προστίθεται το βάρος και η σφραγίδα κάποιας καινούριας. Δύσκολα όμως ξεγελιέται κάποιος και πολύ περισσότερο ο εαυτός μας, πόσο μάλλον ο Θεός. Πράγματα που έγιναν, αδύνατο να ξεγίνουν. Γραφές όμως που γράφτηκαν, γίνεται να σβηστούν. Γιατί η καρδιά μας έχει την ιδιότητα της άμμου, είναι εύπλαστη και μαλακή, όσο την αφήνουμε να είναι ελεύθερη και με ειλικρίνεια να παραδέχεται τα λάθη της και δεν τη σφίγγουμε, δεν την επιχωματώνουμε με φίλαυτους ελιγμούς και απλά δεν την κάνουμε πέτρα. Ό,τι χαράσσεται στην πέτρα, μένει ες αεί αποκρουστική επιγραφή. Ό,τι όμως γράφεται στην άμμο, μ' ένα αεράκι σβήνει. Έτσι απλά κι ωραία. Έτσι απλά σβήνει, γιατί έτσι ωραία φυσάει ο μπάτης και κάθε μπάτης.
Ποιος είν' ο μπάτης; Στην περίπτωσή μας η συγγνώμη. Η συγγνώμη που παίρνουμε απ' τους άλλους, που πληγώσαμε, που πικράναμε, μα πάνω απ' όλα η συγχώρεση που παίρνουμε απ' τον Θεό. Η συγγνώμη που πνέει σαν αύρα πάνω απ' τις μετανιωμένες καρδιές και ισοπεδώνει καθετί που πάει αντιδραστικά να ορθωθεί, είτε αυτό είναι δικαιολογία, είτε είναι παράπονο είτε μνησικακία ή εγωιστική αυτοανάλυση ενός λάθους που πέρασε. "Δέξου με ταπείνωση τη συγχώρεση που σου δίνει ο Θεός", λέει ο αββάς Ισαάκ, και συνέχισε. Κάνε μια νέα αρχή όντας τώρα λιγάκι πιο ώριμος. Βουναλάκια στην άμμο θα ορθωθούν κι άλλα στο μέλλον και γραφές νέες θα γραφούν. Και πάντα θα γράφονται, όσο ζούμε. Ας το αποδεχθούμε φυσιολογικά. Δεν είν' αυτό το βασανιστικό. Το σφάλμα είναι να γυρνάμε και να τις "διαβάζουμε" κάθε λίγο και λιγάκι προσπαθώντας κάθε φορά να πεισθούμε πως δεν λένε και τίποτα σπουδαίο. Δεν έχει σημασία τι λένε. Κάτι λένε. Που περιμένει να σβηστεί. Κι είναι τόσο εύκολο αυτό. Γίνεται όπως φυσάει τ' αεράκι και μας δροσίζει και μας αναζωογονεί. Κάτω από ένα πετραχήλι γονατίζοντας, τίμια και απλά. Φυσά ωραία η Χάρις. Και σβήνεται η γραφή...
ΕΡΜΙΟΝΗ Β.