Ιερείς φαντομάδες!
Δημοσιεύτηκε: Κυρ Φεβ 10, 2008 12:32 pm
Καπως αλλιως φανταζομουνα τις σχεσεις του απλου πιστου με τον ιερεα, είτε της ενοριας, είτε ο πνευματικος κλπ.
Συγνωμη βρε παιδια, ισως συμβαινει μονο σε μενα, ισως κανω λαθος επιλογες, αλλα ολα τα χρονια θυμαμαι να 'κυνηγω' τους ιερεις.
Χιλια τηλεφωνα, διαδικασιες, ραντεβου, ουρες, ψαξιμο κλπ.
Για να μιλησεις και να πεις δυο πραγματα.
Επεφτα παντα σε 'πολυπραγμονες' ιερεις?
Δεν λεω, ιερεις ειναι λιγοι, οι αναγκες πολλες, δεν περιμενα να καθονται σε ενα γραφειο και να περιμενουν εμενα.
Αλλα μεχρι του σημειου να τους ψαχνεις συνεχως και να μην τους βρισκεις ή να τους βρισκεις με τα χιλια ζορια, ε, υπαρχει αποσταση νομιζω.
Εχω ιερεις που τους ξερω χρονια, με αγαπουν, οπως κι εγω επισης, αλλα αναβαλω να αναζητησω να τους δω, ξερω οτι θα περασω το γολγοθα της αναζητησης.
Δεν το λεω με κακη διαθεση αλλα ειναι ιερεις...τρεχατοι! Για να ειμαι ειλικρινης μου ερχεται στο μυαλο η λεξη 'φαντομάς'!
Τη μια εχουν μυστηριο, μετα να πανε καπου, μετα να δουνε καποιους, μετα να πανε σπιτι τους, μετα να κανουν κατι αλλο, μετα να συνενοηθουν για αλλες δουλειες, μετα να οργανωσουν μια γιορτη, μετα να να φροντισουν για το ναο, μετα να ξανακανουν μυστηριο, μετα να επισκεφθουν μια εκδηλωση κλπ.
Κι ο πιστος χριστιανος, ανημπορος να κανει κατι, αγκομαχα να τους ψαχνει και να τους βρισκει.
Δεν ξερω, ξανοιχτηκαν σε πολλα? Ετσι επρεπε να ειναι?
Δεν λεω, οταν προσπαθω να τους δω, μετα απο πολλες προσπαθειες κατι γινεται τελικα, αλλα στο ποδαρι και στο τρεξιμο και με κουραση.
Περιμενω τις αποψεις σας για το θεμα.
Συγνωμη βρε παιδια, ισως συμβαινει μονο σε μενα, ισως κανω λαθος επιλογες, αλλα ολα τα χρονια θυμαμαι να 'κυνηγω' τους ιερεις.
Χιλια τηλεφωνα, διαδικασιες, ραντεβου, ουρες, ψαξιμο κλπ.
Για να μιλησεις και να πεις δυο πραγματα.
Επεφτα παντα σε 'πολυπραγμονες' ιερεις?
Δεν λεω, ιερεις ειναι λιγοι, οι αναγκες πολλες, δεν περιμενα να καθονται σε ενα γραφειο και να περιμενουν εμενα.
Αλλα μεχρι του σημειου να τους ψαχνεις συνεχως και να μην τους βρισκεις ή να τους βρισκεις με τα χιλια ζορια, ε, υπαρχει αποσταση νομιζω.
Εχω ιερεις που τους ξερω χρονια, με αγαπουν, οπως κι εγω επισης, αλλα αναβαλω να αναζητησω να τους δω, ξερω οτι θα περασω το γολγοθα της αναζητησης.
Δεν το λεω με κακη διαθεση αλλα ειναι ιερεις...τρεχατοι! Για να ειμαι ειλικρινης μου ερχεται στο μυαλο η λεξη 'φαντομάς'!
Τη μια εχουν μυστηριο, μετα να πανε καπου, μετα να δουνε καποιους, μετα να πανε σπιτι τους, μετα να κανουν κατι αλλο, μετα να συνενοηθουν για αλλες δουλειες, μετα να οργανωσουν μια γιορτη, μετα να να φροντισουν για το ναο, μετα να ξανακανουν μυστηριο, μετα να επισκεφθουν μια εκδηλωση κλπ.
Κι ο πιστος χριστιανος, ανημπορος να κανει κατι, αγκομαχα να τους ψαχνει και να τους βρισκει.
Δεν ξερω, ξανοιχτηκαν σε πολλα? Ετσι επρεπε να ειναι?
Δεν λεω, οταν προσπαθω να τους δω, μετα απο πολλες προσπαθειες κατι γινεται τελικα, αλλα στο ποδαρι και στο τρεξιμο και με κουραση.
Περιμενω τις αποψεις σας για το θεμα.