Ο ξένος...
Δημοσιεύτηκε: Τρί Φεβ 12, 2008 11:54 am
Οι άνθρωποι διακατεχόμαστε πάντοτε από την ανάγκη της οικειότητας. Μας φαίνεται πολύ δύσκολη η κατάσταση της μοναξιάς, όπως επίσης και η έλλειψη πλήρους ελέγχου της ζωής μας, αλλά και όλων όσων σχετίζονται μ' αυτήν. Ακόμα και οι ανθρώπινες σχέσεις δεν μπορούν να νοηθούν χωρίς την οικειότητα, που, ενίοτε, μετατρέπεται σε κτητικότητα. Μέσα στην οικογένεια ο ένας θεωρεί κεκτημένο του τον άλλο, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να τον αγαπά, να του θεραπεύει τις ανάγκες διακονώντάς τον, να ανέχεται τα ελαττώματά του, να θυσιάζει την ξεκούρασή του, το "εγώ" του, τα πάντα, αρκεί να είναι διαθέσιμος!
Αλλά και στην καθημερινή μας ζωή, όλα τα θέλουμε δικά μας. Μιλούμε για τα χρήματά μας, για το επάγγελμά μας, για τα παιδιά μας, για τη ζωή μας, για τα δικαιώματά μας, τα πάντα είναι "μας". Όσοι αναγνωρίζουν αυτό το "μας", αλλά και όσοι αναγνωρίζονται από εμάς ότι σέβονται τα "δικά μας", όσοι ανήκουμε στο ίδιο στρατόπεδο, πολιτικό, εθνικό, γλωσσικό, ιδεολογικό, αθλητικό, όσοι έχουμε τις ίδιες προτιμήσεις, είμαστε μέλη της ίδιας ομάδας, αυτοεντασσόμαστε, συνειδητά ή ασυνείδητα, στις ίδιες κατηγορίες ομαδικής συνείδησης, είμαστε προβλέψιμοι ως προς τη συμπεριφορά μας, καταναλωτική, κομματική, ηθική, για τους διαμορφωτές των κοινωνικών ομάδων, ανήκουμε στο "εμείς" της κοινωνίας, του κράτους, του έθνους, της φυλής, του γένους, του σωματείου!
Όσοι δεν εντάσσονται στην ίδια ομάδα με μας, έχουν διαφοροποιημένη συμπεριφορά, θέσεις, απόψεις, ιδέες, καταγωγή, ανήκουν στους "ξένους", σ' αυτούς που δεν μπορούν εύκολα να ενταχθούν στις δικές μας ομάδες, αλλά αντιμετωπίζονται συνήθως περιφρονητικά, με βλέμμα αποστροφής, διακρίνονται μανιχαϊστικά στο στρατόπεδο του κακού! Είναι ξένοι, αλλιώτικοι, είμαστε επιφυλακτικοί ως καχύποπτοι απέναντί τους!
"Ξένος" είναι ακόμα και ο οικείος μας, όταν δεν συμφωνεί με την ιδέα που έχουμε εμείς γι' αυτόν ή όταν έχει αντίθετη συμπεριφορά από την προσδοκώμενη! Μας απογοητεύει, γιατί δεν είναι ό,τι θα θέλαμε. Πολλές φορές είναι καλύτερος από μας, οπότε τον φθονούμε, άλλοτε είναι κατώτερος από μας, οπότε τον περιφρονούμε! Κι όλα αυτά γιατί η αγάπη απουσιάζει από τη ζωή μας, μια αγάπη που θέλει τον πρώτο πάντων έσχατο και πάντων διάκονο!
Η Εποχή μας διακρίνεται από το φόβο του Ξένου, του Άλλου, του Διαφορετικού! Ακόμα κι αν θέλουμε να είμαστε αλλιώτικοι, γιατί αυτή είναι η πίστη μας, προτιμούμε να συμβιβαστούμε υποκριτικά με την των πλειόνων ψήφον για να μη χάσουμε την αποδοχή, να μην απομονωθούμε, να μην μείνουμε εκτός του νυμφώνος! Αν μάλιστα, συνειδητοποιήσουμε ότι παρόλες τις απέλπιδες προσπάθειές μας να μοιάσουμε τους πολλούς, αυτοί προκατειλημμένα θα συνεχίσουν να μας περιφρονούν, γινόμαστε ό,τι αυτοί νομίζουν για μας, αυθάδεις, βίαιοι, εγκληματικοί, απομονωμένοι, ιδιόρρυθμοι!
Η Εκκλησία μας δεν θα πάψει όμως να μας φέρνει ενώπιος ενωπίω με το παράδειγμα του Μεγάλου Ξένου, του Χριστού μας, ο οποίος ως ξένος ήρθε στον κόσμο, ως ξένος δίδαξε, θεράπευσε, αγάπησε και αγαπά τον καθένα μας, ξένα πράγματα για τη λογική μας έκανε αναλαμβάνοντας τη φύση μας μέχρι θανάτου, δεν περιόρισε τη διδασκαλία του στα στενά πλαίσια της πατρίδας του, αλλά έδωσε το αιώνιο και πανανθρώπινο μήνυμα της σωτηρίας και της αγάπης, ξένος πέθανε, ξένος αναστήθηκε και ως ξένος αντιμετωπίζεται και σήμερα, καθώς το μήνυμά Του παραμένει ξένο για τα συμφέροντά μας, τα αισθήματα της κτητικότητας που μας διακατέχουν, για την περιχαράκωσή μας στην αυτάρκεια των όσων μας ψεύτικα μας ενώνουν!
Η Εκκλησία δεν αρνείται να ξενίζει τους πτωχούς και τους ξένους! Βλέπει στο πρόσωπο του κάθε ξένου, του μακρινού, του διαφορετικού τον μεγάλο Ξένο, και μας καλεί να ζήσουμε την αγάπη ως υπέρβαση της ξενιτιάς, την αγάπη ως αφορμή ενότητας, την αγάπη ως αφορμή οικουμενικότητας, την αγάπη ως υπέρβαση του μίσους προς τον Άλλο, που δεν παύει να είναι εικόνα Θεού, υπέρ ης Χριστός απέθανε! Αρκεί να το κατανοήσουμε και να ανοίξουμε άπλετα και χωρίς επιφυλάξεις την καρδιά μας. Θα δούμε τότε στον ξένο, όχι ό,τι μας χωρίζει, αλλά ό,τι μας λείπει, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να μοιραστούμε το μήνυμα του τόσο ξένου Ναζωραίου για τους δικούς του, αλλά τόσο οικείου Θεού για όλους μας!
Του Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού, υπευθύνου Νεότητος Ι.Μ. Δημητριάδος
Αλλά και στην καθημερινή μας ζωή, όλα τα θέλουμε δικά μας. Μιλούμε για τα χρήματά μας, για το επάγγελμά μας, για τα παιδιά μας, για τη ζωή μας, για τα δικαιώματά μας, τα πάντα είναι "μας". Όσοι αναγνωρίζουν αυτό το "μας", αλλά και όσοι αναγνωρίζονται από εμάς ότι σέβονται τα "δικά μας", όσοι ανήκουμε στο ίδιο στρατόπεδο, πολιτικό, εθνικό, γλωσσικό, ιδεολογικό, αθλητικό, όσοι έχουμε τις ίδιες προτιμήσεις, είμαστε μέλη της ίδιας ομάδας, αυτοεντασσόμαστε, συνειδητά ή ασυνείδητα, στις ίδιες κατηγορίες ομαδικής συνείδησης, είμαστε προβλέψιμοι ως προς τη συμπεριφορά μας, καταναλωτική, κομματική, ηθική, για τους διαμορφωτές των κοινωνικών ομάδων, ανήκουμε στο "εμείς" της κοινωνίας, του κράτους, του έθνους, της φυλής, του γένους, του σωματείου!
Όσοι δεν εντάσσονται στην ίδια ομάδα με μας, έχουν διαφοροποιημένη συμπεριφορά, θέσεις, απόψεις, ιδέες, καταγωγή, ανήκουν στους "ξένους", σ' αυτούς που δεν μπορούν εύκολα να ενταχθούν στις δικές μας ομάδες, αλλά αντιμετωπίζονται συνήθως περιφρονητικά, με βλέμμα αποστροφής, διακρίνονται μανιχαϊστικά στο στρατόπεδο του κακού! Είναι ξένοι, αλλιώτικοι, είμαστε επιφυλακτικοί ως καχύποπτοι απέναντί τους!
"Ξένος" είναι ακόμα και ο οικείος μας, όταν δεν συμφωνεί με την ιδέα που έχουμε εμείς γι' αυτόν ή όταν έχει αντίθετη συμπεριφορά από την προσδοκώμενη! Μας απογοητεύει, γιατί δεν είναι ό,τι θα θέλαμε. Πολλές φορές είναι καλύτερος από μας, οπότε τον φθονούμε, άλλοτε είναι κατώτερος από μας, οπότε τον περιφρονούμε! Κι όλα αυτά γιατί η αγάπη απουσιάζει από τη ζωή μας, μια αγάπη που θέλει τον πρώτο πάντων έσχατο και πάντων διάκονο!
Η Εποχή μας διακρίνεται από το φόβο του Ξένου, του Άλλου, του Διαφορετικού! Ακόμα κι αν θέλουμε να είμαστε αλλιώτικοι, γιατί αυτή είναι η πίστη μας, προτιμούμε να συμβιβαστούμε υποκριτικά με την των πλειόνων ψήφον για να μη χάσουμε την αποδοχή, να μην απομονωθούμε, να μην μείνουμε εκτός του νυμφώνος! Αν μάλιστα, συνειδητοποιήσουμε ότι παρόλες τις απέλπιδες προσπάθειές μας να μοιάσουμε τους πολλούς, αυτοί προκατειλημμένα θα συνεχίσουν να μας περιφρονούν, γινόμαστε ό,τι αυτοί νομίζουν για μας, αυθάδεις, βίαιοι, εγκληματικοί, απομονωμένοι, ιδιόρρυθμοι!
Η Εκκλησία μας δεν θα πάψει όμως να μας φέρνει ενώπιος ενωπίω με το παράδειγμα του Μεγάλου Ξένου, του Χριστού μας, ο οποίος ως ξένος ήρθε στον κόσμο, ως ξένος δίδαξε, θεράπευσε, αγάπησε και αγαπά τον καθένα μας, ξένα πράγματα για τη λογική μας έκανε αναλαμβάνοντας τη φύση μας μέχρι θανάτου, δεν περιόρισε τη διδασκαλία του στα στενά πλαίσια της πατρίδας του, αλλά έδωσε το αιώνιο και πανανθρώπινο μήνυμα της σωτηρίας και της αγάπης, ξένος πέθανε, ξένος αναστήθηκε και ως ξένος αντιμετωπίζεται και σήμερα, καθώς το μήνυμά Του παραμένει ξένο για τα συμφέροντά μας, τα αισθήματα της κτητικότητας που μας διακατέχουν, για την περιχαράκωσή μας στην αυτάρκεια των όσων μας ψεύτικα μας ενώνουν!
Η Εκκλησία δεν αρνείται να ξενίζει τους πτωχούς και τους ξένους! Βλέπει στο πρόσωπο του κάθε ξένου, του μακρινού, του διαφορετικού τον μεγάλο Ξένο, και μας καλεί να ζήσουμε την αγάπη ως υπέρβαση της ξενιτιάς, την αγάπη ως αφορμή ενότητας, την αγάπη ως αφορμή οικουμενικότητας, την αγάπη ως υπέρβαση του μίσους προς τον Άλλο, που δεν παύει να είναι εικόνα Θεού, υπέρ ης Χριστός απέθανε! Αρκεί να το κατανοήσουμε και να ανοίξουμε άπλετα και χωρίς επιφυλάξεις την καρδιά μας. Θα δούμε τότε στον ξένο, όχι ό,τι μας χωρίζει, αλλά ό,τι μας λείπει, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να μοιραστούμε το μήνυμα του τόσο ξένου Ναζωραίου για τους δικούς του, αλλά τόσο οικείου Θεού για όλους μας!
Του Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού, υπευθύνου Νεότητος Ι.Μ. Δημητριάδος