"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Γιατί σε μένα , Θεέ μου;
…

Η ευλογία του πόνου

Ευλογημένα γιατί! Τα καθαγίασε ο Ίδιος ο Χριστός στο σταυρό: «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες;». Θεέ μου, γιατί μου το έκανες αυτό; Τι σου έκανα; Δεν είμαι ο Υιός σου; Το ίδιο ακριβώς ερώτημα με το δικό μου∙ και έμεινε και αυτό αναπάντητο. Έμεινε αναπάντητο στα φαινόμενα. Τα γεγονότα όμως φανέρωσαν την απάντηση.
Τέτοια πολλά «γιατί» βγήκαν και από το στόμα του πολύαθλου Ιώβ ή τη γραφίδα του τραυματισμένου Δαυίδ, δύο ανθρώπων που οι τραγικοί θάνατοι των παιδιών τους σφράγισαν το πέρασμά τους από την ιστορία και που μας παρουσιάζονται συχνά ως τα μοναδικά πρότυπα πίστης, εγκαρτέρησης και υπομονής.
Το ερώτημα αυτό το απευθύνουμε στο Θεό, το λέμε στον εαυτό μας, το επαναλαμβάνουμε στους ανθρώπους που νιώθουμε ότι ιδιαίτερα μας αγαπούν. Το λέμε κυρίως για να εκφράσουμε το μέσα μας, το λέμε όμως και προσδοκώντας το χάδι μιας απάντησης. Ποιος όμως μπορεί να δώσει μια απάντηση; Ακόμη κι αν την ξέρει, ποιος μπορεί να μας την πει;
Λέγει ο Μέγας Βασίλειος προς πενθούντα πατέρα ότι ο πόνος κάνει τον άνθρωπο τόσο ευαίσθητο, ώστε μοιάζει με το μάτι που δεν ανέχεται ούτε το φτερό. Και η πιο τρυφερή κίνηση αυξάνει τον πόνο του πονεμένου. Και η πιο διακριτική αναλογία δεν αντέχεται. Ο λόγος που εκφέρεται ως λογικό επιχείρημα ενοχλεί αβάσταχτα. Μόνο το δάκρυ, η κοινωνία της απορίας, η σιωπή, η εσωτερική προσευχή θα μπορούσαν να ανακουφίσουν τον πόνο, να φωτίσουν το σκοτάδι ή να γεννήσουν μια μικρή ελπίδα.

Ο πόνος γεννά αλήθεια, συμπόνια, κοινωνία

Ο πόνος δεν ξυπνάει μόνο εμάς, αλλά γεννάει και την αγάπη στους γύρω μας. Προσπαθούν να μπουν στη θέση μας. Αγωνίζονται στον καιρό της ασφάλειάς τους να μοιρασθούν τα πιο ανεπιθύμητα γιʼ αυτούς δικά μας αισθήματα. Και το κάνουν. Ο πόνος γεννά την υπομονή μας, ταυτόχρονα όμως γεννά και τον εξ αγάπης σύνδεσμο με τους αδελφούς μας. Ο πόνος γεννά την αλήθεια. Η συμπόνια των άλλων τη φυτεύει στη δική μας καρδιά. Εκεί διακριτικά κρύβεται και η απάντηση.
Έτσι γεννιέται στην καρδιά η παρηγοριά, της οποίας η γλύκα και η ανακούφιση είναι πολύ εντονότερες ως εμπειρίες από το βάρος του πόνου.

Από το βιβλίο: «ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ
ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
Άνθρωπος μεθόριος
Από τα αναπάντητα διλήμματα
Στα περάσματα της «άλλης λογικής»
Εκδόσεις: «Εν πλω»

Καλώς τη Γεωργία μας, με τα ωραία κείμενα :)

Η απάντηση γεννιέται μέσα μας

Δυο γονείς, μας λέγουν οι επιστήμονες, μπορούν να κάνουν άπειρα διαφορετικά παιδιά. Όσο διαφέρουν οι φυσιογνωμίες μας, άλλο τόσο και παραπάνω ποικίλουν οι εκφράσεις του εσωτερικού κόσμου μας. Το ίδιο και οι απαντήσεις στα μεγάλα αυτά ερωτήματα. Αν ένας τρίτος μας δώσει τη μία «σωστή» δήθεν απάντησή του, θα καταστρέψει την ποικιλία και την προσωπικότητα των δικών μας απαντήσεων- των ιερών απαντήσεων που για τον καθένα μας επιφυλάσσει ο Θεός. Η υποτιθέμενη σοφία του όποιου σοφού θα συντρίψει την αλήθεια και την ελευθερία του Θεού μέσα μας.
Το μεγάλο λάθος είναι να περιμένουμε την απάντηση απʼ έξω μας, από τους άλλους. Ποιος σοφός; Ποιος φιλόσοφος; Ποιος ασφαλισμένος στην ορθότητα των επιχειρημάτων του ιερέας γνωρίζει την απάντηση των τόσο προσωπικών μας «γιατί»; Η απάντηση μπορεί να ανιχνευθεί μόνο μέσα μας. Όχι στις ανάλογες δήθεν περιπτώσεις ,ούτε σε βαρύγδουπα βιβλία, ούτε σε συνταγές παρηγοριάς και σοφίας. Η απάντηση δεν υπάρχει κάπου, δεν την ξέρει κάποιος. Η απάντηση γεννιέται μέσα μας. Η δική μας απάντηση είναι το δώρο του θεού.

Ο πόνος μας βγάζει από τα ανθρώπινα μέτρα.

Τελικά αυτά τα «γιατί» δεν έχουν τις απαντήσεις που η φτώχεια και η αδυναμία μας περιμένει. Στη λογική αυτή συνήθως παραμένουν αναπάντητα. Γιʼ αυτό και ο Χριστός για το θάνατο δεν είπε παρά ελάχιστα. Απλά ο Ίδιος τον επέλεξε∙ και πόνεσε όσο κανένας άλλος. Και όταν αναστήθηκε ,το στόμα Του έβγαλε περισσότερη πνοή και λιγότερα λόγια. Δεν είπε τίποτε για τη ζωή και θάνατο- μόνο προφήτευσε το μαρτύριο του Πέτρου. Ο πόνος δεν απαντιέται με επιχειρήματα . Ούτε η αδικία και ο θάνατος αντιμετωπίζονται με τη λογική. Τα προβλήματα αυτά λύνονται με το εμφύσημα και την πνοή που μόνο ο Θεός δίνει. Λύνονται με το Άγιο Πνεύμα . Ξεπερνιούνται με την ταπεινή αποδοχή του θελήματος του Θεού, που είναι τόσο αληθινό αλλά συνήθως και τόσο ακατανόητο.
Στο διάβα της, η δοκιμασία συνοδεύεται από το σφυροκόπημα των αναπάντητων ερωτημάτων. Κι εμείς, γαντζωμένοι στα «μήπως», στα «γιατί», στα «αν», συντηρούμε τις ελπίδες και αντέχουμε την επιβίωση σε αυτό τον κόσμο , προσδοκώντας κάτι σίγουρο ή κάτι σταθερό.
Αυτό όμως συνήθως δεν εντοπίζεται στην προτεινόμενη από μας λύση, αλλά επικεντρώνεται στην απροσδόκητη, υπέρλογη θεϊκή παρηγοριά. Κάθε προσπάθεια αντικατάστασής της με ανθρώπινα υποκατάστατα αδικεί εμάς τους ίδιους. Κάθε περιορισμός στην ασφυκτική θηλιά των ορθολογιστικών απαντήσεων μας παγιδεύει βαθύτερα στο δράμα μας. Στο διάλογο με τον πόνο, την αδικία και το θάνατο είμαστε υποχρεωμένοι να βγούμε από τα ανθρώπινα μέτρα. Αυτή είναι όχι μόνο η έξοδος από τη δοκιμασία αλλά και η ευεργεσία της.

Από το βιβλίο: «ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ
ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
Άνθρωπος μεθόριος
Από τα αναπάντητα διλήμματα
Στα περάσματα της «άλλης λογικής»
Εκδόσεις: «Εν πλω»

Αυτό το ερώτημα (Γιατί σ' εμένα Θεέ μου) είναι ένα κλασσικό και απόλυτα φυσιολογικό ερώτημα που κάνουμε οι περισσότεροι, όταν μας επισκέπτεται ο πόνος!
Ο Θεός, έχω την εντύπωση, επιτρέπει να μας συμβούν δυσάρεστες καταστάσεις, γιατί έτσι :
1. Ξοφλάμε παλιές αμαρτίες που δεν έχουν συγωρεθεί
2. Νιώθουμε - επιτέλους - αδύναμοι και στρεφόμαστε στον Θεό για να ζητήσουμε την βοήθειά Του
3. Ξεπερνώντας αυτές τις καταστάσεις συμπεριφερόμενοι Χριστιανικά, γινόμαστε καλύτεροι Χριστιανοί και μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις εμπειρίες αυτές για να βοηθήσουμε άλλους αδελφούς μας.
Κάποτε είχα ρωτήσει κάτι ανάλογο τον πνευμτικό μου και μου είπε: Αυτά που περνάμε, όσοι δίνουμε τον αγώνα, που για μερικούς είναι κατάρα, στην πραγματικότητα είναι μεγάλη ευλογία και πρέπει να δοξάζουμε τον Θεό που μας τα δίνει!
Δεν υπάρχει ανθρώπινη λογική στην ερμηνεία αυτών των πραγμάτων, όπως δεν υπάρχει λογική στην ερμηνεία του Θεού! Γιατί όπου υπάρχει ο πόνος εκεί βρίσκεται ο Θεός. Και κάθε φορά που πονάμε, έχουμε την χρυσή ευκαιρία να Τον πλησιάσουμε! Κι έτσι να ελαφρύνουμε πολύ και τον πόνο μας!
Οι άγιοί μας είχαν κατανοήσει τόσο πολύ τη ωφελιμότητα, αλλά και την πνευματική ευτυχία που ένιωθαν, όταν ερχόντουσαν τα δύσκολα, που παρακαλούσαν τον Θεό να τους δίνει αρρώστιες!
Πόσο μακριά από την σημερινή εποχή φαντάζουν αυτά τα πράγματα! Πόσο πολύ έχουμε απομακρυνθεί από την αγάπη Του Δημιουργού μας!

Θεε μου, τι πνευματικο αγωνα και τι σταση ζωης θελει για να δεις ετσι τον πονο και τις θλιψεις....
Δυσκολο πολυ δυκολο για μενα τουλαχιστον αδερφοι μου!
σας ευχαριστω για ολα τα ψυχοφελη αναγνωσματα.

Ειμαι 35 χρονων ,εχω κανει 6 χειρουργεια απο τα οποια ο τελευταιο ηταν αφερεση διπλου δισκου και αντικατασταση,ο αντρας μου δεν πιστευει,πολλες φορες μιλαει και ασχημα για ολα περι της εκκλησιας εχω 4 πολυ μα πολυ ζωηρα παιδακια χωρις βοηθεια η μαλλον παροδικη και για κανα 2 μηνες το χρονο οταν ερχονται ολοι οι παππουδες απο γερμανια.και ετσι πριν μπω στο χειρουργειο ειπα ,,γιατι θεε μου,,και τις νηστιες κανω οσο μπορω,και δεν κανω κακο σε κανεναν.......,,γιατι θεε μου,, ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ΅ΚΑΤΑΛΑΒΑ .Ο θεος εχει το σκοπο του.Και για να μαθουμε πρεπει να ταπεινωθουμε και ολα αυτα οχι για τιμωρια ,ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ,ΤΟΣΟ ΚΑΛΟΣ ΕΙΝΑΙ,ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΡΣ΅ΩΦΕΛΟΣ ΜΑΣ.Ετσι πιστευω η ταπεινη,αν κανω λαθος ας με συγχωρεσει ο θεος ,και εσεις για τα λογια μου.

smarti έγραψε:Ειμαι 35 χρονων ,εχω κανει 6 χειρουργεια απο τα οποια ο τελευταιο ηταν αφερεση διπλου δισκου και αντικατασταση,ο αντρας μου δεν πιστευει,πολλες φορες μιλαει και ασχημα για ολα περι της εκκλησιας εχω 4 πολυ μα πολυ ζωηρα παιδακια χωρις βοηθεια η μαλλον παροδικη και για κανα 2 μηνες το χρονο οταν ερχονται ολοι οι παππουδες απο γερμανια.και ετσι πριν μπω στο χειρουργειο ειπα ,,γιατι θεε μου,,και τις νηστιες κανω οσο μπορω,και δεν κανω κακο σε κανεναν.......,,γιατι θεε μου,, ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ΅ΚΑΤΑΛΑΒΑ .Ο θεος εχει το σκοπο του.Και για να μαθουμε πρεπει να ταπεινωθουμε και ολα αυτα οχι για τιμωρια ,ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ,ΤΟΣΟ ΚΑΛΟΣ ΕΙΝΑΙ,ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΡΣ΅ΩΦΕΛΟΣ ΜΑΣ.Ετσι πιστευω η ταπεινη,αν κανω λαθος ας με συγχωρεσει ο θεος ,και εσεις για τα λογια μου.

χαιρομαι για σενa πραγματικα smarti και ευχομαι ο Θεος να σου δινει κουραγιο να συνεχιζεις τον αγωνα σου.
ευχομαι ο Θεος ακομη να φωτισει και το συζυγο σου για να δει το πραγματικο νοημα της χριστιανοσυνης.Χαιρομαι επισης για τα 4 παιδακια σου, να σου ζησουν και ειναι παντα ζωηρα αλλα με την ευλογια και τη φωτιση του Θεου στη ζωη τους.
Ο αγωνας μας πρεπει και οφειλει να ειναι συνεχης και οσο πεφτουμε, να σηκωνομαστε , να μετανοουμε, να ζητουμε ταπεινα ελεος και να συνεχιζουμε.
Ομως εγω συχνα ολιγοπιστω και φαινομαι αδυναμη και αδυνατη να αντιμετωπισω τις δυσκολιες ( εννοω τις σωματικες αρρωστιες). Προσευχεστε και για μενα να φαινομαι δυνατη και γιγαντωνομαι σε καθε σωματικη αρρωστια που πλητει εμενα ή την οικογενεια μου.

smarti έγραψε:Ειμαι 35 χρονων ,εχω κανει 6 χειρουργεια απο τα οποια ο τελευταιο ηταν αφερεση διπλου δισκου και αντικατασταση,ο αντρας μου δεν πιστευει,πολλες φορες μιλαει και ασχημα για ολα περι της εκκλησιας εχω 4 πολυ μα πολυ ζωηρα παιδακια χωρις βοηθεια η μαλλον παροδικη και για κανα 2 μηνες το χρονο οταν ερχονται ολοι οι παππουδες απο γερμανια.και ετσι πριν μπω στο χειρουργειο ειπα ,,γιατι θεε μου,,και τις νηστιες κανω οσο μπορω,και δεν κανω κακο σε κανεναν.......,,γιατι θεε μου,, ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ΅ΚΑΤΑΛΑΒΑ .Ο θεος εχει το σκοπο του.Και για να μαθουμε πρεπει να ταπεινωθουμε και ολα αυτα οχι για τιμωρια ,ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ,ΤΟΣΟ ΚΑΛΟΣ ΕΙΝΑΙ,ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΡΣ΅ΩΦΕΛΟΣ ΜΑΣ.Ετσι πιστευω η ταπεινη,αν κανω λαθος ας με συγχωρεσει ο θεος ,και εσεις για τα λογια μου.

υπομονη και κουραγιο,σε παρακαλω!και μην ξεχνας τις τρεις ευαγγελικες αρετες= πιστις,ελπις,αγαπη.μειζων δε τουτων η αγαπη!υπομονη κ εχει ο Θεος το σχεδιο του,που μας φυλαει απο πολλα αλλα χειροτερα

Καθε μερα λεω ,,θεος φυλαξει,,ακους τοσο ασχημα πραγματα γυρω σου για παιδια που σκοτωνονται απο ναρκωτικα.για παιδια που τα βλεπουν οι γονεις να πεθαινουν στην αγκαλια τους ,για στραβους πατερες που βιαζουν τα ιδια τους τα παιδια για 27 ολοκληρα χρονια για εκτρωσεις .για παιδια που τα βρισκουν στα σκουπιδια ενω υπαρχουν γονεις που παρακαλανε για ενα μωρο,για χρονιους ασθενης,για παιδακια μικρα που εχουν καρκινο...............Δοξα το θεο καθε μερα θα πρεπει να λεω η να λεμε .Απλως αν κοιταξουμε λιγο γυρω μας ,μετα δεν θα λεμε ,,γιατι θεε μου σε εμενα,,Αλλα να ,ημαστε απλα ανθρωπακια ,που ολο πεφτουμε και ξανασηκονομαστε.Αρκει να βρουμε το κουραγιο να ξανασηκωθουμε γιατι υπαρχουν και πολυ χειρωτερα.Ενας γεροντας μου ειπε οτι ο θεος πριν μας δωσει τον σταυρο μας ξερει γιατι μας τον δινει και εμεις πρεπει σε καθε φαση της ζωης μας να τον σηκωνουμε.

smarti έγραψε: Ενας γεροντας μου ειπε οτι ο θεος πριν μας δωσει τον σταυρο μας ξερει γιατι μας τον δινει και εμεις πρεπει σε καθε φαση της ζωης μας να τον σηκωνουμε.

Πριν σου στείλει ο Θεός τον Σταυρό που σηκώνεις, τον κοίταξε με τα πάνσοφα μάτια Του, τον εξέτασε τε τη Θεία λογική Του, τον ήλεγξε με την ατελείωτη δικαιοσύνη Του, τον θέρμανε στη γεμάτη αγάπη καρδιά Του, τον ζύγισε καλά με τα στοργικά Του χέρια μην τυχόν και πέσει βαρύτερος απ' όσο μπορείς να σηκώσεις.
Κι αφού υπελόγισε το θάρρος σου, τον ευλόγησε και τον απίθωσε στους ώμους σου. Μπορείς να τον σηκώσεις! Κράτησέ τον κι ανέβαινε από το Γολγοθά προς την Ανάσταση.