Ευχή εις την Κυρίαν Θεοτόκον ικετήριος

[gkou]

Ευχή εις την Κυρίαν Θεοτόκον ικετήριος
εν ω καιρώ μάλιστα τις βούλεται μεταλαβείν.

Ω Πανάμωμε Θεού Μήτερ υπέρ πάντα νουν και λόγον. ω υπεραγία Παρθένε, πάσης παρθενίας υπερκειμένη, ως και προ του θείου τόκου Παρθένος, υπέρ πάσας ούσα τας παρθένους ,και εν αυτώ τω τόκω, και μετά το τεκείν η αυτή μείνασα, διʼ ης η των ανθρώπων φύσις, η πάλαι έκπτωτος και μακράν απωκισμένη Θεού , λόγοις αφάτου φιλανθρωπίας και ανεικάστου συγκαταβάσεως, ήνωται τη θεία και μακαρία φύσει, μηδαμώς υποστάσα τροπήν ή σύγχυσιν ή αλλοίωσιν, διʼ ης και μετά την φρικωδεστάτην ταύτην ένωσιν και καταλλαγήν, φθόνω του πονηρού και τη του νοός ημών ματαιότητι, του καθήκοντος αποπίπτοντες αύθις ανακαλούμεθα, και τον σον Υιόν και Θεόν ημών περί ημάς ευρίσκομεν ίλεων, ταις προς αυτόν ακαμάτοις σου μεσιτείαις και ανυσιμωτάταις δεήσεσι.
Σου, Δέσποινα, δέομαι και σε παρακαλώ την ελεήμονα και φιλάνθρωπον, του ελεήμονος και φιλανθρώπου Θεού Μητέρα, πρόστηθί μου και εν τη ώρα ταύτη, πλείστης υπέρ ποτε και τα νυν δεομένου της παρά σου σκέπης και αντιλήψεως. Επειδή γαρ όλος ων ακαθαρσία και των αμαρτιών βόρβορος και συνόλως ειπείν των ψυχολέθρων πάντων παθών οικητήριον, τοις υπεραχράντοις και φρικτοίς μυστηρίοις ,του σου Υιού και Θεού ημών προσελθείν βούλομαι, αγωνιώ και τρόμω συνέχομαι προς το των εμών ανομιών αφορών πλήθος. Τίνα γαρ των εμών αισθήσεων ο ταλαίπωρος ου κατέχρανα; ποίον σατανικόν επιτήδευμα και ενθύμημα ου μεθʼ υποκρίσεως και μετά διαθέσεως και μεθʼ υπερβολής ειργασάμην; ποίοις ου διεφθάρην ατοπωτάτοις λογισμοίς και αναπλάσμασι ματαιότητος; ποίος αιχμαλωσίας τρόπος ου κατακράτησέ μου τελείως του νου; ου μόνον γαρ εν οις αθλίως περιπέπτωκα πάθεσιν, εν τούτοις κατά πρόληψιν ως αιχμάλωτος περιάγομαι ,ουδʼ άπερ δια της των αισθήσεων ακρασίας, εξ αλλοτρίων πράξεων ή ομιλιών ή εκ του παρηκόντος εις ακοήν ελθόντα, ή οραθέντα εμαυτώ επεσώρευσα πονηρά είδωλα ,ταύτα σκενδάννυσι την διάνοιαν ,αλλά και τα μήπω γεγονότα, μήτε μην γενησόμενα, μητʼ ακουσθέντα, μηθʼ οραθέντα συνερχόμενος ο εμπαθής και σαθρός και νηπιόφρων και άκαρπός μου νους τω δημιουργώ της κακίας ,και ως όντα ειδοποιών εν τούτοις τον της ελεεινής μου ζωής κατηνάλωσα χρόνον.
Τοσούτοις και τηλικούτοις ο δυστυχής ενεσχημένος κακοίς, προς τοιαύτα υπερφυή και θειότατα, και α δη και Άγγελοι παρακύψαι επιθυμούσι, προσελθείν προεθέμην, ω Δέσποινα. και δέδοικα μήπως ως ανάξιος κατʼ εκείνον τον μη ενδεδυμένον ένδυμα γάμου, χείρας και πόδας δεθείς, εις το σκότος ριφώ, αντί φωτισμού και θείας χάριτος κοινωνίας, την εμοί κατάλληλον του σκότους καταδικασθείς κατοίκησιν. αλλά τι πάθω; αναξίως μεν των τοιούτων φρικωδεστάτων μυστηρίων μετέχων, τοιαύτας ,και τούτων χείρονας προδοκώ τας ευθύνας υφέξειν, αμέτοχος δε πάλιν τούτων έσθʼ ότε διαμένων επιπολύ , προβαλλόμενος το ανάξιον, εις βάθος ,ως ειπείν, των κακών εμπίπτων, καταφρονώ ,και ταις αυταίς κολάσεσιν, ή και μείζοσι, και ούτως υπόδικος γίνομαι.
Στενά μοι τοίνυν τα του πράγματος εκατέρωθεν . δι΄ο και προς σε καταφεύγω την κραταιοτάτην όντως και απροσμάχητον βοηθόν . Σπλαχνήθητι ουν ,υπέραγνε Θεομήτορ, επʼ εμοί, και χρησαμένη τη προν τον σον Υιόν μητρική παρρησία σου ,άφεσιν μεν μοι των προγεγονότων σφαλμάτων εξαίτησαι, άφλεκτον δε με τω καυστικώ πυρί των αυτού ζωοποιών ,μυστηρίων ανάδειξον, μάλλον μεν ουν ως το βούλεσθαι, το δύνασθαι συντρέχον υπερφυώς κεκτημένη, και καθαρθήναι και φωτισθήναι τη κοινωνία τούτων αξίωσον, και το υπόλοιπον της ζωής μου εν μετανοία και αγνεία και ταπεινώσει διελθείν ευόδωσον , εν έργοις , εν λόγοις, εν λογισμοίς, και εν πάσι ψυχής και σώματος τοις κινήμασιν αεί συμπαρούσα, διευθετούσα , προϊσταμένη, χειραγωγούσα, τας εναντίας αποτρεπομένη δυνάμεις, και ως δούλον ,ει και αχρείον, της σης χρηστότητος ,παντοίως περιποιουμένη τε και φυλάττουσα.
Ναι, Δέσποινα παντευλόγητε, μη αποστρέψης κενάς τας αναξίους μου και οικτροτάτας δεήσεις, αλλά και τω τήδε βίω και εν τη εξόδω της ταλαιπώρου μου ψυχής ,και εν τη μελλούση φοβερά και αδεκάστω κρίσει, πάρεσό μοι συμμαχούσα, και των απευκτών ρυομένη πάντων, ίνα χάριτι σεσωσμένος ,ευλογώ και δοξάζω σε, και ταις σαις αυγαίς φωτιζόμενος ,προς ύμνον, προς δόξαν και προσκύνησιν ανατείνωμαι της παναγάθου ,παντουργού τε και μακαρίας Τριάδος, εις τους σύμπαντας αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Aπό το "Μέγα Προσευχητάριον"
Α.Σιμονωφ