"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Από το βιβλίο « Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο »
( Ένα πνευματικοπαίδι του θυμάται )
Κωνσταντίνου Γιαννιτσιώτη


Να ζητάμε να γίνουμε άξιοι της αγάπης του Θεού

Κάποτε τον ρώτησα: « Τι είναι καλύτερο να λέω στην προσευχή μου; » . Εκείνος απήντησε : « Τίποτα. Ο Θεός ξέρει καλύτερα από σένα τι σου χρειάζεται περισσότερο. Λέγε διαρκώς την ευχή του Ιησού » .
Μια άλλη φορά, ξεχνώντας την απάντησή του αυτή, του υπέβαλα το ίδιο ερώτημα. Κι ο Γέροντας μου είπε: « Να παρακαλάς τον Χριστό να σε κάνη αντάξιο της αγάπης Του » . Κατάλαβα , ότι οι δύο αυτές λακωνικές απαντήσεις του μου έδιναν πολύτιμα μηνύματα: Είναι αρκετό, το να προσεύχωμαι διαρκώς, χωρίς να ανησυχώ για το τι θα πω στην προσευχή μου. Φθάνει η ευχή του Ιησού. Ο Θεός δεν χρειάζεται ενημέρωση από μένα, για τις ανάγκες μου ,αφού τις γνωρίζη ασυγκρίτως καλύτερα από μένα και φροντίζει για την ικανοποίηση τους επειδή με αγαπά. Το πρόβλημά μου δεν είναι η πληροφόρηση του Θεού, για να παρακαλέσω την εκδήλωση της αγάπης Του, που είναι, ούτως ή άλλως δεδομένη. Το πρόβλημά μου είναι η ανταπόκριση της δικής μου αγάπης στην αγάπη του Θεού, ώστε η αγάπη να γίνη αμοιβαία και να λυθούν έτσι όλα τα προβλήματα μου. Δεν υπάρχει πρόβλημα πομπού, αλλά πρόβλημα δέκτου, που για να φθάση να ανταγαπά τον Χριστό, πρέπει να ακολουθήση τον λόγο Του: « Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστιν ο αγαπών με ».
Μου είπε, μια φορά : « Πάντοτε να προσεύχεσαι στον Θεό. Όλα τα καλά από τον Θεό προέρχονται. Και η επιθυμία της προσευχής και της αγάπης και της ταπεινοφροσύνης και της εξομολόγησης και κάθε καλού. Κάθε φορά που αισθάνεσαι στην ψυχή σου επιθυμία να εξομολογηθής να πηγαίνης στον πνευματικό σου, είναι πολύ καλό » . Από τα λόγια του κατέληξα στο συμπέρασμα : Όλα τα καλά για μένα και τους άλλους, πρέπει να τα περιμένω μόνο από τον Θεό δια της προσευχής.
Μου είπε ακόμη: « Να ζητάς με την προσευχή σου από τον Θεό, να γίνη το θέλημά Του για σένα. Αυτό σου συμφέρει περισσότερο ».

Πρώτον το θέλημα του Θεού

Ο Γέροντας άφηνε τον Θεό να πρωταγωνιστή σε κάθε ζήτημα της ζωής του, περιοριζόμενος ο ίδιος σε ρόλο δευτεραγωνιστού και γινόμενος ταπεινός διεκπεραιωτής των πρωτοβουλιών Του, όσον αφορά τον εαυτό του και τους άλλους. Η αλήθεια «αθεεί ουδέν » , ίσχυε απόλυτα στη ζωή του ,στην οποία τίποτε δεν συνέβαινε τυχαία κι όλα γίνονταν , σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Η πνευματική του συμπεριφορά θύμιζε τον λόγο του Χριστού: « ου δύναμαι εγώ ποιείν απ ʽ εμαυτού ουδέν. Καθώς ακούω κρίνω, και η κρίσις η εμή δικαία εστίν. Ότι ου ζητώ το θέλημα το εμόν , αλλά το θέλημα του πέμψαντός με πατρός ».
Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ένα περιστατικό, στην πρώτη μου επίσκεψη στα Καλλίσια. Όταν φθάσαμε εκεί, με ένα φίλο, συναντήσαμε ερημιά και χτυπήσαμε την πόρτα κάποιου μικρού κελλιού. Βγήκε μια γερόντισσα ( ήταν η αδελφή του Γέροντα, όπως μάθαμε αργότερα ) και τη ρωτήσαμε , πώς μπορούμε να δούμε τον π. Πορφύριο. Εκείνη μας απήντησε, ότι απουσιάζει ( Πρόσεξα ότι η συμπεριφορά της ήταν απέρριτη, κοφτή και ανεπιτήδευτη, χωρίς κοσμικές φιλοφρονήσεις ή ευσεβιστικές ταπεινοσχημίες. ) . Την ρωτήσαμε , αν θα μπορούσαμε να το δούμε την επομένη. Εκείνη μας απήντησε λακωνικά: Αν θέλη ο Θεός. Έτσι τελείωσε την συζήτησή μας, πριν καν αρχίση. Φεύγοντας, σκεπτόμουν δυσαρεστημένος: Αν θέλη ο Θεός, ωραία υπεκφυγή.Αντί να μας πη, ότι την τάδε ημέρα θα είναι εδώ και θα μπορέσετε να τον συναντήσετε ή ότι δεν μας διευκρίνισε, πότε θα επιστρέψη, μεταθέτει το θέμα στον Θεό.
Αργότερα διεπίστωσα , ότι έκανα λάθος στους συλλογισμούς μου και ότι η γερόντισσα κυριολεκτούσε. Ο Γέροντας δεν έκανε προγράμματα , είχε αφήσει στον Θεό το θέμα των συναντήσεών του με τους επισκέπτες, όπως και το κάθε θέμα του. Ανέθεσε στον Θεό , να καταστρώνη Εκείνος το πρόγραμμα του. Όταν , έπειτα από χρόνια, διάφοροι ενδιαφερόμενοι ( που δεν γνώριζαν το Γέροντα και μάθαιναν, ότι συνδέομαι μαζί του ) μου ζητούσαν με πολλή φυσικότητα να τους κλείσω ραντεβού με εκείνον, χαμογελούσα, αλλά και τους δικαιολογούσα, ενθυμούμενος το δικό μου πάθημα.
Η στάση του Γέροντα στηριζόταν , όχι μόνο στην πίστη αλλά και στην λογική. Μια μέρα, στην αρχή της γνωριμίας μας, του μιλούσα για την επιθυμία ενός πολυάσχολου φίλου από την επαρχία , να έρθη να τον συναντήση σε χρόνο καθορισμένο, για να μην κάνει άσκοπο ταξίδι. Ο Γέροντας μου είπε, λυπημένος: « Δεν μπορώ να του πω , πότε να έρθη. Να του πω την τάδε ημέρα; Όμως, εγώ δεν ξέρω , ο Θεός ξέρει , πού θα είμαι τότε και πώς θα είμαι. Είναι, βλέπεις , και οι πολλές αρρώστιες μου, που αυτή την ώρα είμαι καλά, την άλλη δεν είμαι. Να του πω να έρθη τότε και να τον γελάσω; Για αυτό πες του, όταν ευκαιρή, ας έρθη κι ας κάνη προσευχή. Αν θέλη ο Θεός, θα τον δω, αν δεν θέλη ο Θεός, δεν θα τον δω. Έτσι λέω σε όλους. Ξέρω, ότι μερικοί δεν το καταλαβαίνουν αυτό και με παρεξηγούν, νομίζουν, ότι θέλω να τους αποφύγω. Αλλά, τι να τους κάνω; »

Τι βλέπει ο διορατικός

Ένα από αυτά ήταν το διορατικό και προορατικό χάρισμα , με το οποίο μπορούσε να διασπά τα στενά φυσικά ανθρώπινα όρια του χρόνου και του χώρου. Οι πνευματικές του αισθήσεις οξύνθηκαν και υπεσκέλισαν τις περιορισμένες φυσικές αισθήσεις. Είχε την ευχέρεια να βλέπη τα μη ορώμενα και να ακούη τα μη ακουόμενα φυσικώς. Έβλεπε, στα πρόσωπα και στα πράγματα, τα βαθύτερα αίτια των γεγονότων , ώστε να τα ερμηνεύη ορθά , χωρίς να παρασύρεται από τα φαινόμενα, τα οποία συνήθως απατούν. Είχε ξεπεράσει την φυσική διάσταση του χρόνου, σε παρελθόν, παρόν και μέλλον, καθώς και του χώρου σε εδώ και εκεί. Ζούσε την, κατά χάριν, ενοποίηση του χρόνου σε ένα απέραντο παρόν και του χώρου σε ένα άπειρο εδώ. Έτσι για τον Γέροντα δεν ήταν εκπληκτικό το ότι έβλεπε την ανθρώπινη ψυχή , μέχρι τα σκοτεινά της βάθη και τα γεγονότα, που συνέβησαν , συμβαίνουν και θα συμβούν , μέσα σε ένα διαρκές παρόν , όχι μόνον εδώ, αλλά και παντού. Για μας τους άλλους βέβαια, όλα αυτά αποτελούσαν θαύματα, που ήταν λογικώς ανεξήγητα, επειδή δεν βρισκόμασταν στο πνευματικό επίπεδο του Γέροντα και δεν τον καταλαβαίναμε , ενώ εκείνος μας καταλάβαινε. Ο Γέροντας, με τη χάρη του Θεού, που εβράβευσε την αγαπητική αυτοπροσφορά του σε Εκείνον, ζούσε από τώρα στον μέλλοντα αιώνα, ενώ εμείς ζούμε στον παρόντα αιώνα.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ»


(ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΘΥΜΑΤΑΙ) - Κ. ΓΙΑΝΝΙΤΣΙΩΤΗ


«Η ιεραρχημένη εργατικότητα της Μαρίας»


Ο Γέροντας, όχι μόνο εκτιμούσε την εργασία, άλλα γνώριζε και την αξιολογική της ιεράρχηση. Ένα απόγευμα, ήμασταν καμιά δεκαριά προσκυνητές κι ο Γέροντας συζητούσε μαζί μας, ομαδικώς και υπαιθρίως. Μας μιλούσε για την εργασία. Κάποια στιγμή μας ρωτά:


«Δεν μου λέτε, γιατί ο Χριστός στο Ευαγγέλιο επαινεί την Μαρία και όχι την Μάρθα; Επειδή η Μαρία ήταν τεμπέλα;»


Μας αιφνιδίασε η ερώτησή του και κανείς μας δεν απάντησε. Ο Γέροντας συνέχισε:


«Όχι, η Μαρία δεν ήταν τεμπέλα, η Μαρία ήταν και Μάρθα, ήταν εργατική όπως η Μάρθα, αλλά είχε και κάτι σπουδαίο παραπάνω απʼ αυτήν: Ήξερε να βάζει σε μια σωστή σειρά τις εργασίες της, τις πνευματικές πάνω από τις υλικές. Ήξερε, ότι είναι μεγάλο λάθος, όταν μας μιλά ο Χριστός, εμείς να ασχολούμαστε με υλικές φροντίδες. Υπήρχε ο κατάλληλος καιρός και γιʼ αυτές τις εργασίες. Πρώτη όμως εργασία για εκείνη την ώρα, ήταν η ακρόαση των λόγων του Κυρίου, που θα έδινε αξία και στα έργα της υλικής διακονίας, που θα ακολουθούσαν».

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ»


(ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΘΥΜΑΤΑΙ) - Κ. ΓΙΑΝΝΙΤΣΙΩΤΗ



«Ο ουράνιος μισθός»



Μια ολιγογράμματη πνευματική θυγατέρα του Γέροντα μου διηγήθηκε:


Με έστειλε, ένα πρωί καλοκαιριού, ο Γέροντας να καθαρίσω τον κήπο από κάτι αγριόχορτα. Πήρα την τσάπα και άρχισα να σκάβω. Ο ήλιος ανέβηκε ψηλά και έκαιγε. Εγώ κουράσθηκα πολύ, βαρέθηκα να σκάβω και πέταξα στην άκρη την τσάπα. Κάθισα κάτω από ένα δένδρο, στενοχωρημένη, γιατί παράτησα στη μέση την εργασία μου. Έπειτα από λίγη ώρα, άκουσα δίπλα μου ένα ελαφρό θόρυβο. Γυρίζω και βλέπω τον Γέροντα, που ήρθε και κάθισε κοντά μου και άρχισε να μου λέει πολύ ωραίες ιστορίες. Στο τέλος μου είπε:


«Σʼ έστειλα να εργασθείς, για να κερδίσεις σήμερα τον ουράνιο μισθό σου.

Μόλις "είδα" ότι κουράσθηκες και τα παράτησες, ήρθα να σε παρηγορήσω, για να πάρεις θάρρος και να συνεχίσεις το έργο σου ώστε να μη χάσεις το μισθό σου».

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ»

(ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΘΥΜΑΤΑΙ) - Κ. ΓΙΑΝΝΙΤΣΙΩΤΗ



«Γιατί να ενοχλούμε το θεό;»



Ο Γέροντας ήταν διακριτικός, όχι μόνον απέναντι στους ανθρώπους αλλά και απέναντι στον Θεό. Ήταν η εποχή, που είχε κάνει εγχείρηση στο μάτι, πονούσε πολύ, είχε φθάσει στα πρόθυρα του θανάτου και οι γιατροί τον είχαν ξεγράψει. Οι μοναχές σκέφθηκαν να του ζητήσουν να δώσει ευλογία να κάνουν ευχέλαιο. Ο Γέροντας συγκατένευσε. Το ευχέλαιο έγινε και οι πόνοι υπεχώρησαν. Αλλά μετά από μερικές μέρες επανήλθαν.

Τότε του πρότειναν να ξανακάνουν ευχέλαιο.



Κι ο πονεμένος Γέροντας απάντησε:

«Γιατί να ενοχλούμε τον Θεό; Αφού, μετά το πρώτο ευχέλαιο, οι πόνοι έφυγαν, αλλά γύρισαν πάλι, σημαίνει ότι ο Θεός θέλει να πονώ.

Ας αφήσουμε να γίνει το Άγιο Θέλημά Του».

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ»


(ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΘΥΜΑΤΑΙ) - Κ. ΓΙΑΝΝΙΤΣΙΩΤΗ


ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ



«Να συμπαθείς τον άνθρωπο, τον πληγωμένο από τον κακοποιό»


«Αν κάποια μέρα», άρχισε να μου λέει, «περπατάς ήσυχος στο δρόμο σου και ιδής τον αδελφό σου να προπορεύεται κι αυτός ήσυχα, αλλά σε μια στιγμή αντικρύσεις έναν κακό άνθρωπο, να πετάγεται ξαφνικά από μια πάροδο και με ένα μαχαίρι να ορμά κατεπάνω στον αδελφό σου, να τον κτυπά, να του τραβά τα μαλλιά, αν τον πληγώνει και να τον ρίχνει κάτω ματωμένο, εσύ, μπροστά σʼ αυτό το θέαμα, θα οργισθείς εναντίον του αδελφού σου ή θα τον λυπηθείς;»

Παραξενεύθηκα με την ερώτηση του Γέροντα και τον ρώτησα κι εγώ με τη σειρά μου:

Πώς είναι δυνατόν να οργισθώ εναντίον του πληγωμένου αδελφού μου, που έπεσε θύμα του κακοποιού;

Ούτε κάν πέρασε από το νου μου τέτοια σκέψη. Ασφαλώς και θα λυπηθώ και θα προσπαθήσω να τον βοηθήσω όσο μπορώ.

«Ε, λοιπόν» συνέχισε ο Γέροντας, «κάθε άνθρωπος, που σε προσβάλλει, που σε βλάπτει, που σε συκοφαντεί, που σε αδικεί με οποιοδήποτε τρόπο, είναι ένας αδελφός σου, που έπεσε στα χέρια του κακοποιού διαβόλου. Εσύ, όταν αντικρύσεις τον αδελφό σου να σε αδικεί, τι πρέπει να κάνεις; Πρέπει να τον λυπηθείς πολύ, να τον συμπονέσεις και να παρακαλέσεις θερμά και σιωπηλά τον Θεό, να στηρίξει εσένα, στη δύσκολη αυτή ώρα της δοκιμασίας σου, που έπεσε θύμα του ληστού διαβόλου κι ο Θεός θα βοηθήσει κι εσένα και τον αδελφό σου. Διότι, αν δεν το κάνεις αυτό, αν, αντιθέτως, οργισθείς εναντίον του αδελφού σου, αντιτάσσοντας στην επίθεσή του αντεπίθεσή σου, τότε ο διάβολος, που βρίσκεται στο σβέρκο του αδελφού σου, πηδάει και στο δικό σου σβέρκο και σας χορεύει και τους δυο».


«Διόρθωση και όχι καταδίκη του κακού»


Ο Γέροντας αποδεικνυόταν ανατόμος και θεραπευτής τόσο της ανθρώπινης ψυχής, όσο και των ανθρωπίνων ψυχικών σχέσεων.

Μου έλεγε σχετικά:

«Ο σκοπός μας δεν είναι να καταδικάζουμε το κακό, αλλά να το διορθώνουμε. Με την καταδίκη ο άνθρωπος μπορεί να χαθεί, με την κατανόηση και βοήθεια θα σωθεί. Τον αμαρτωλό πρέπει να τον αντικρίζουμε με αγάπη και με σεβασμό στην ελευθερία του. Όταν ένα οικογενειακό μας πρόσωπο ρίχνει ένα βάζο από το τραπέζι και το σπάει, συνήθως οργιζόμαστε. Αν εκείνη τη στιγμή, την κρίσιμη, με μια κίνηση ψυχικής ανύψωσής μας, δείξουμε κατανόηση και δικαιολογήσουμε τη ζημία, κερδίσαμε και την ψυχή μας και την ψυχή του αδελφού μας. Κι αυτή είναι όλη η πνευματική ζωή μας. Μια κίνηση ανύψωσής μας, μέσα στις δοκιμασίες των θλίψεων, από την αγανάκτηση του εγωισμού στην κατανόηση της αγάπης».

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ»


(ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΘΥΜΑΤΑΙ) - Κ. ΓΙΑΝΝΙΤΣΙΩΤΗ



ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ


«Επικίνδυνες οι κακές σκέψεις»


Η ανύψωση αυτή ξεκινούσε, κατά τον Γέροντα, από εργασία βάθους. Μια μέρα, που σκέψεις πικρίας με κατέκλυζαν για κάποιους ανθρώπους, μου με κατέκριναν αδίκως, ο Γέροντας έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την επιθετική μου, όπως είπε, στάση.

Του αντέτεινα, ότι ούτε είπα, ούτε έκανα ο,τιδήποτε εναντίον των επικριτών μου, αλλά μόνο σκεπτόμουν αρνητικά, χωρίς να εξωτερικεύομαι και γιʼ αυτό χωρίς να θίγω κανέναν. Τότε ο Γέροντας μου φανέρωσε ακόμη ένα μυστικό του πνευματικού αγώνος, λέγοντάς μου:



«Για οποιαδήποτε άδικη κατηγορία εις βάρος σου να μην αγανακτείς, ούτε από μέσα σου. Είναι κακό. Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις. Όταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω μόνο με τη σκέψη, χαλάς την πνευματική ατμόσφαιρα. Εμποδίζεις το Άγιο Πνεύμα να ενεργήσει και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό. Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισμό».



Δίδασκε δηλαδή ο Γέροντας Πορφύριος ότι η κακή σκέψη μας για κάποιο συνάνθρωπό μας από τη μια μεριά μολύνει την ψυχή μας ως αμαρτία, από την άλλη μεριά κάνει ή μπορεί να κάνει κακό σʼ αυτόν. Η κακή σκέψη εκπέμπει μια κακή δύναμη, που επηρεάζει τον άλλον, όπως η προσευχή τον βοηθά. Βέβαια όλα αυτά πρέπει να κατανοηθούν σωστά μέσα στη διδασκαλία της εκκλησίας για την ύπαρξη πονηρών και αγαθών πνευμάτων και το έργο τους, που είναι για τα πονηρά μέν η διαβολή, το ψεύδος, η ταραχή, η διχόνοια κ.λ.π., για τα αγαθά δε η διακονία εκείνων που μέλλουν να κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού. Η κακή σκέψη δεν κρύβεται. Επηρεάζει δυσμενώς για μας εκείνον για τον οποίο σκεπτόμεθα άσχημα, ακόμη και από μακρυά, ακόμη και όταν δεν συνειδητοποιεί αυτός τον λόγο για τον οποίο έρχεται σε αντίθεση μαζί μας. Οφείλουμε, λοιπόν, να είμεθα “καθαροί τη καρδία”, καθαροί όχι μόνο από κακά έργα, αλλά και από κακές σκέψεις, ιδιαίτερα δε από την μνησικακία και την πίκρα.

ΡΗΤΑ Γ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ

* Όταν η ψυχή είναι ταραγμένη, θολώνει το λογικό και δε βλέπει καθαρά. Μόνο, όταν η ψυχή είναι ήρεμη, φωτίζει το λογικό, για να βλέπει καθαρά την αιτία κάθε πράγματος.
* Η ψυχή είναι πολύ βαθιά και μόνο ο Θεός τη γνωρίζει.
* Γιατί να κυνηγάμε τα σκοτάδια; Να, θα ανάψουμε το φως και τα σκοτάδια θα φύγουν μόνα τους. Θα αφήσουμε να κατοικήσει σ' όλη την ψυχή µας ο Χριστός και τα δαιμόνια θα φύγουν μόνα τους.
* Όταν έρθει μέσα μας ο Χριστός, τότε ζούμε μόνο το καλό, την αγάπη για όλο τον κόσμο. Το κακό, η αμαρτία, το μίσος εξαφανίζονται μόνα τους, δεν μπορούν, δεν έχουν θέση, να μείνουν.
* Να µην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς το Χριστό και τους ανθρώπους. Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή.
* Στην ψυχή, που όλος ο χώρος της είναι κατειλημμένος από το Χριστό, δεν μπορεί να µπει και να κατοικήσει ο διάβολος, όσο κι αν προσπαθήσει, διότι δεν χωράει, δεν υπάρχει κενή θέση γι' αυτόν.



* Ο σκοπός μας δεν είναι να καταδικάζουμε το κακό, αλλά να το διορθώνουμε. Με την καταδίκη ο άνθρωπος μπορεί να χαθεί, με την κατανόηση και βοήθεια θα σωθεί.
* Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις. Όταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω µόνο µε τη σκέψη, χαλάς την πνευµατική ατµόσφαιρα. Εµποδίζεις το ʼγιο Πνεύµα να ενεργήσει και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό. Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισµό.
* Ο άνθρωπος του Χριστού πρέπει ν' αγαπήσει το Χριστό, κι όταν αγαπήσει το Χριστό, απαλλάσσεται απ' τό διάβολο, από την κόλαση και από το θάνατο.



* Να προσεύχεσαι χωρίς αγωνία, ήρεμα, µε εμπιστοσύνη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού.
* Δεν πρέπει να πολεμάτε τα παιδιά σας, αλλά τον σατανά που πολεµά τα παιδιά σας. Να τους λέτε λίγα λόγια και να κάνετε πολλή προσευχή.
* Η προσευχή κάνει θαύματα. Δεν πρέπει η μητέρα να αρκείται στο αισθητό χάδι στο παιδί της, αλλά να ασκείται στο πνευματικό χάδι της προσευχής.
* Η σωτηρία του παιδιού σας περνάει μέσα από τον εξαγιασμό το δικό σας.
* Ο αγιασμός δεν είναι ακατόρθωτο πράγμα, είναι μάλιστα εύκολος, φθάνει εσείς να αποκτήσετε ταπείνωση και αγάπη.
* Αν θέλεις μπορείς να αγιάσεις και μέσα στην Οµόνοια.



* Να παρακαλάς το Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου. Κι ο Θεός, επειδή θα τον παρακαλάς πονεμένος και ταπεινωμένος, θα σου συγχωρήσει τις αμαρτίες σου και θα σε κάνει καλά και στο σώμα.
* Όταν προσεύχεσαι, να ξεχνάς την σωματική σου αρρώστια, να την αποδέχεσαι σαν κανόνα, σαν επιτίμιο, για την άφεση των αμαρτιών σου. Για τα παραπέρα µην ανησυχείς, άφησέ τα στο Θεό κι ο Θεός ξέρει τη δουλειά Του.
* Οι ασθένειες µας βγάζουν σε καλό, όταν τις υπομένουμε αγόγγυστα, παρακαλώντας το Θεό να µας συγχωρήσει τις αμαρτίες και δοξάζοντας το όνομά Του.
* Η μεγάλη λύπη και η στενοχώρια δεν είναι από το Θεό, είναι παγίδα του διαβόλου.
* Να γεμίσεις την ψυχή σου με Χριστό, με θείο έρωτα, µε χαρά. Η χαρά του Χριστού θα σε γιατρέψει.
* Ο Θεός φροντίζει ακόμη και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής µας. Δεν αδιαφορεί για µας, δεν είμαστε µόνοι στον κόσµο.
* Ο Θεός µας αγαπάει πολύ, µας έχει στο νου Του κάθε στιγμή και µας προστατεύει. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό και να µή φοβούμαστε τίποτε.



* Μόνο η χάρη του Θεού, µόνο η αληθινή αγάπη µας, που θυσιάζεται μυστικά για τους άλλους, μπορεί να σώσει και τους άλλους και µας.
* Η αγάπη χρειάζεται θυσίες. Να θυσιάζουµε ταπεινά κάτι δικό µας, που στην πραγµατικότητα είναι του Θεού.
* Ευτυχία μέσα στο γάμο υπάρχει, αλλά απαιτεί μια προϋπόθεση: να έχουν αποκτήσει οι σύζυγοι πνευματική περιουσία, αγαπώντας το Χριστό και τηρώντας τις εντολές Του. Έτσι θα φτάσουν να αγαπιούνται αληθινά μεταξύ τους και να είναι ευτυχισµένοι.
* Είναι προτιµότερο να αποτύχεις σαν λαϊκός, παρά σαν µοναχός.
* Ο ορθόδοξος ασκητισμός δεν είναι µόνο για τα μοναστήρια, αλλά και για τον κόσµο.



* Πολλοί λένε ότι η χριστιανική ζωή είναι δυσάρεστη και δύσκολη, εγώ λέω ότι είναι ευχάριστη και εύκολη, αλλά απαιτεί δυο προϋποθέσεις: ταπείνωση και αγάπη.
* Αν έρθει η χάρη του Θεού, όλοι και όλα αλλάζουν, έλα όμως που για να έρθει, χρειάζεται πρώτα να ταπεινωθούµε!
* Μπορεί κάποιος να μιλάει για τις αμαρτίες του και να είναι υπερήφανος κι άλλος να μιλάει για τις αρετές του και να είναι ταπεινός.
* Να είμαστε ταπεινοί, αλλά να μην ταπεινολογούμε. Η ταπεινολογία είναι παγίδα του διαβόλου, πού φέρνει την απελπισία και την αδράνεια, ενώ η αληθινή ταπείνωση φέρνει την ελπίδα και την εργασία των εντολών του Χριστού.
* Δε γίνεται κανείς χριστιανός µε την τεμπελιά, χρειάζεται δουλειά, πολλή δουλειά.



* Το παν είναι να αγαπήσει ο άνθρωπος το Χριστό και όλα τα προβλήματα τακτοποιούνται.
* Και τώρα το ʼγιο Πνεύμα θέλει να μπει στις ψυχές µας, όπως και τότε, αλλά σέβεται την ελευθερία µας, δε θέλει να την παραβιάσει. Περιμένει να του ανοίξουμε µόνοι µας την πόρτα και τότε θα μπει στην ψυχή µας και θα την µεταµορφώσε. Όταν έρθει και κατοικήσει σ' όλο το χώρο της ψυχής µας ο Χριστός, τότε φεύγουν όλα τα προβλήματα, όλες οι πλάνες, όλες οι στενοχώριες. Τότε φεύγει και η αµαρτία.


Επιλογή από το βιβλίο του Κων. Γιαννιτσιώτη:
Κοντά στο γέροντα Πορφύριο
Έκδοση Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου:
"Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος" .
Αθήναι 1995.