Ομιλία του Πρ.πρ. Δομετίου Μαραβέλια, στον Ρ.Ο.Ηρακλείου με θέμα:
Η τελευταία λειτουργία στην Αγιά Σοφιά
Σερφάροντας στο διαδίκτυο και προσπαθώντας να βρω στοιχεία για τον Μακεδονικό αγώνα, η ματιά μου έπεσε σε ένα site με τίτλο «ο Ηρωϊκός Κρητικός παπάς».
Ένιωσα έκπληξη διότι μάθαινα για πρώτη φορά, ότι η τελευταία λειτουργία στην Αγιά Σοφιά δεν έγινε στις 29 Μαίου του 1453 όπως όλοι μας μάθαμε από την ιστορία, και μέχρι τώρα γνωρίζομε, αλλά τον Ιανουάριο του 1919 από τον Κρητικό στρατιωτικό ιερέα παπά Λευτέρη Νουφράκη από το μικρό χωριό Αλώνες Ρεθύμνου.
Ένιωσα επίσης και μεγάλη συγκίνηση για το μεγάλο πατριωτικό τόλμημα ενός απλού αλλά λεβέντη Κρητικού ιερωμένου. Έπρεπε λοιπόν να το κάνω γνωστό στους φίλους μου. Ήμουν σίγουρος ότι πολλοί θα ήσαν εκείνοι που αγνοούσαν τελείως το ιστορικό αυτό γεγονός. Μια ομιλία στον Ροταριανό Όμιλο θα ήταν ότι έπρεπε. Δεν θα είχα μόνο ένα αρκετά ικανοποιητικό ακροατήριο, αλλά θα δημοσιευόταν και στο ροταριανό μας περιοδικό, που κυκλοφορεί σʼ όλους τους Ομίλους της Ελλάδος και συνεπώς θα το διάβαζαν ακόμα περισσότεροι.
Και ιδού λοιπόν βρίσκομαι απόψε ενώπιον σας για να σας μεταφέρω το ιστορικό κείμενο αυτό που έγραψε ο δάσκαλος, συγγραφέας και ερευνητής της λαογραφίας μας κ. Αντώνης Στιβακτάκης,
Παρά την επιθυμία του ο κ. Αντώνης Στιβακτάκης αδυνατεί να παραβρεθεί απόψε κοντά μας δια σοβαρούς οικογενειακούς λόγους. Πάντως τον ευχαριστώ πολύ που μου έδωσε την ευκαιρία να μάθω κάτι σημαντικό που δεν ήξερα.
Ο κ. Στιβακτάκης ως ερευνητής, ανακάλυψε το ιστορικό αυτό κείμενο στην βιβλιοθήκη της Μονής Φιλοθέου του Αγίου ΄Ορους την δεκαετία του 1990, αλλά είχε και την προφορική μαρτυρία από αφήγηση του παππού του που γνώριζε τον πρωταγωνιστή της ιστορίας αυτής.
Το ιστορικό αυτό γεγονός δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μεσόγειοςʼ από τον κ. Αντ. Στιβακτάκη το καλοκαίρι του 2001 και αναφέρεται σε πλούσια βιβλιογραφία, του Κυριακού Ανδρέα στο περιοδικό «Τα πάτρια» 1996, (αναδημοσίευση από το περιοδικό της Κύπρου «Ορθόδοξη Μαρτυρία», του Γ.Κούβελα στο περιοδικό «Σύνδεσμος» 1992, του Ν. Μ. Χατζή πάλι στο περιοδικό «Σύνδεσμος» του 1992 και από τις « διηγήσεις του παππού μου Εμμαν.Γ.Γελασάκη 1897-1898», ως επίσης και των εκδόσεων «Καίρατος» της πόλεως μας.
Ήθελα βέβαια να μάθω κάτι παραπάνω γιʼ αυτόν τον ηρωικό ιερέα. Έβαλα σʼ εφαρμογή τα μεγάλα μέσα, και στην προκειμένη περίπτωση τα ʽροταριανά μέσαʼ. Έπρεπε νʼ εντοπίσω που είναι αυτό το Ρεθεμνιώτικο χωριό Αλώνες που γέννησε τον ήρωα της αποψινής μας ιστορίας.
Ρεθεμνιώτικο χωριό, άρα εξεύρεση Ρεθυμνιώτη φίλου. Ποιος άλλος από τον ροταριανό προ-πρόεδρο του Ρ.Ο.Ρεθύμνου και καλό φίλο Νίκο Νίνο? Ο Νίκος πολύ πρόθυμα προσφέρθηκε να βοηθήσει κάνοντας κιʼ αυτός κάμποσα τηλεφωνήματα, όχι μόνο νʼ εντοπίσομε το χωριό Αλώνες, αλλά ίσως και κάποια πηγή για περισσότερες πληροφορίες. Μέχρι και την τουριστική υπηρεσία της Νομαρχίας Ρεθύμνου κινητοποιήσαμε χωρίς αποτέλεσμα. Ο Νίνος δεν σταμάτησε την προσπάθεια και μετά από λίγο μου έδωσε μερικά ονόματα και τηλέφωνα. Πολύ τον ευχαριστώ για την εξυπηρέτηση αυτή.
Μαραθώνιος τηλεφωνημάτων και επιτέλους επιτυχές αποτέλεσμα. Πολιτιστικός Σύλλογος Αλώνων. Τι το καλλίτερο! Ο Πρόεδρος του Συλλόγου δάσκαλος κ. Κωνσταντουδάκης, που μας κάνει την τιμή να παρευρίσκεται κοντά μας απόψε, απουσίαζε. Που ναʼ ξερα ότι ήταν στο Ηράκλειο, είναι συμπολίτης μας και μάλιστα Διευθυντής του 6ου Δημ. Σχολείου Ηρακλείου, στον Άγιο Τίτο.
Αλλά εντόπισα τον κ. Χαράλαμπο Βαρδιδάκη που με περίσσια ευγένεια και προθυμία, προσφέρθηκε να μου στείλει ένα σχετικό άρθρο για το ιστορικό αυτό γεγονός. Μου έστειλε επίσης και το καλαίσθητο και θαυμάσιο ημερολόγιο 2004 του Συλλόγου, ο ΄Κρυονερίτης΄, και στο οποίο υπάρχει μάλιστα η φωτογραφία του ηρωικού ιερωμένου, από την νοσηλεία του για τραύμα, στο 1ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Σμύρνης (23 Απριλίου 1921) ως επίσης και άλλες φωτογραφίες από το αποκαλυπτήρια του μνημείου πεσόντων στις Αλώνες τον Αύγουστο του 2003. Την επιμέλεια της έκδοσης του ημερολογίου αυτού είχε ο ίδιος ο κ. Κωνσταντουδάκης με τον κ. Χαρ. Βαρδιδάκη. Τους οποίους κιʼ ευχαριστώ πολύ για την άμεση και πρόθυμη βοήθεια που μου έδωσαν.
Πριν αρχίσω το κυρίως θέμα της ομιλίας μου, να μου επιτρέψετε να κάνω μια μικρή αναφορά για το χωριό αυτό.
Το χωριό Αλώνες, βρίσκεται στους πρόποδες του Κρυονερίτη – Αγιο Πνεύμα από τη μια μεριά, και την Καθάρα και Μανδάλη από την άλλη. Η ονομασία του χωριού οφείλεται στο ότι είναι κτισμένο σε σχήμα αλωνιού. ΄Εχει 100 κατοίκους και απέχει από το Ρέθυμνο 38 χιλ/τρα. Είναι και ήταν πάντα μικρό χωριό, όμως είχε και έχει μια τεράστια καρδιά και ιστορία, σε σχέση με το μέγεθος του.
Στο μικρό ορεινό αυτό χωριό, στην κατοχή υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα της Εθνικής Αντίστασης στην Κρήτη. Με την γνήσια κρητική φιλοξενία, μια φιλοξενία που διατηρείται αναλλοίωτη ως τις μέρες μας. Σʼ αυτό το χωριό του Δήμου Λαππαίων, που μπορεί να μην έχει την ανάπτυξη της σύγχρονης εποχής μας, αλλά οι άνθρωποι διατηρούν την πρεπιά και την αρχοντιά της λεβεντογέννας τούτης ράτσας.
Εκεί που δεν ξεχνούν το χρέος και το καθήκον τους, και για τον Πολιτιστικό Σύλλογο Αλώνων, ήταν ζήτημα τιμής και χρέους να τιμήσουν τους ηρωικούς νεκρούς τους. Ετσι έστησαν ένα καλαίσθητο μνημείο, που πολύ εύστοχα είπε στην ομιλία του ο Πρόεδρος του Συλλόγου κ. Χρήστος Κωνσταντουδάκης, «οι επικές μορφές του παπά Νουφράκη και του υπολοχαγού Θεοδωράκη στο μνημείο, συμβολίζουν την διαχρονική σύζευξη των δύο πόλων, της πατρίδας και της Ορθοδοξίας, με την αήττητη διαχρονική εμβέλεια τους».
Το χωριουδάκι αυτό έβγαλε τον ηρωικό παπά Λευτέρη Νουφράκη αλλά και τον εξίσου ηρωικό υπολοχαγό Εμμαν.Ι.Θεοδωράκη, γνήσιο απόγονο των πανάξιων προγόνων του. Ο υπολοχαγός Εμμαν.Ι.Θεοδωράκης, πολέμησε με περίσσιο θάρρος και αυταπάρνηση στην Αλβανία, στην Μάχη της Κρήτης, στα Ρεθεμνιανά Περβόλια και άφησε την τελευταία του πνοή στο Πλατύδρομο στα Πιέρια όρη της Μακεδονίας το 1948. Η πολιτεία και συγκεκριμένα ο Ελληνικός Στρατός τίμησε την μνήμη του ήρωα, ονομάζοντας την στρατιωτική μονάδα που βρίσκεται δυτικά της πόλης του Ρεθύμνου Στρατόπεδο Υπολοχαγού Εμμαν. Ι. Θεοδωράκη.
Ο Εμμαν. Ι. Θεοδωράκης προερχόταν από τους Θεοδωρήδες που είχαν πάει και κατοίκησαν στις Αλώνες τον καιρό της τουρκοκρατίας. Ήταν πέντε αδέλφια που την νύχτα μεταμορφώνονταν σε ατρόμητους εκδικητές των αδελφών τους χριστιανών, Ήταν οι λεγόμενοι Χαϊνηδες, από τους οποίους τα τέσσερα αδέλφια κατέσφαξαν οι τούρκοι έπειτα από προδοσία, και πριν προλάβουν να αδράξουν τʼ άρματα τους. Ο πέμπτος αδελφός γλίτωσε από τύχη, διότι έλειπε εκείνη την ώρα από το χωριό.
Κλείνω την αναφορά μου αυτή για τις Αλώνες και τους ήρωες του και αρχίζω με τα όσα διάβασα στο διαδίκτυο, στο το κείμενο του κ. Αντώνη Σταβακτάκη, στο ημερολόγιο ¨Κρυονερίτηςʼ αλλά και στις σημειώσεις που μου έδωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αλώνων.
Και γράφει λοιπόν ο κ.Σταβακτάκης.
Κάποτε μου μίλησε ο παππούς μου για ένα Κρητικό παπά, αληθινό παλικάρι, που το Γενάρη του 1919 λειτούργησε κάτω από τους χιλιόχρονους θόλους της Αγια-Σοφιάς!!
Τον γνώριζε καλά, γιατί ήταν στρατιωτικός ιερέας στη Μεραρχία που ανήκε και ο ίδιος. Στη Μεραρχία εκείνη που αργότερα συμμετείχε στη Μικρασιατική Εκστρατεία κι έφτασε ως τις πύλες της Άγκυρας κι΄ήπιε νερό από το Σαγγάριο!... Όμως αλίμονο! αυτό το δροσερό νερό, μετατράπηκε λίγο αργότερα σε καυτό πύρινο ποτάμι πόνου και οδύνης, που έκαψε τις καρδιές όλων των Ελλήνων.
Στα λόγια του παππού μου δεν έδωσα τότε μεγάλη σημασία. Μου φάνηκε αυτό που μου'λεγε απίθανο, το θεώρησα σαν ένα παραλήρημα, απομεινάρι εκείνου του αβάσταχτου, του αφάνταστου πόνου που ένιωθε ο παππούς μου, όταν αναθυμόταν τα περασμένα, όταν άκουγε τις λέξεις Ιωνία, Σμύρνη, Πέργαμος, Αϊβαλί, Τραπεζούντα, Κερασούντα, Σαγγάριος, Εσκί Σεχήρ, Αφιόν Καραχισάρ, Πόλη, Αγια Σοφιά!!
Οι λέξεις αυτές είχαν πάρει στο νου και στην καρδιά του παππού μου, τη θέση ό,τι πιο ιερού και πιο νοσταλγικού είχε σ' αυτή τη ζωή. Ακόμη πιο ιερού και από τα ίδια τα παιδιά του, τα εγγόνια του, τη
ν ίδια του τη ζωή!
Δεκάδες φορές τον αντίκρισα με τα παιδικά μου μάτια να κλαίει - πολλές φορές ξεσπούσε σε γοερούς λυτρωτικούς λυγμούς - προφέροντας αυτά τα άγια ονόματα που ταυτίζονται με τη διαχρονική ιστορική πορεία και παρουσία του Γένους μας πάνω στη γη. Τότε δεν καταλάβαινα τίποτε ή σχεδόν τίποτε. Μονάχα μια ακαθόριστη απορία κυριαρχούσε στην ψυχή μου απ' αυτή την ξεχωριστή στάση του παππού μου.
Λίγο αργότερα κατάλαβα την καθοριστική επίδραση αυτών των δακρύων, αυτών των λυγμών στην δική μου ψυχή. Την καταλαβαίνω τώρα, θα την αισθάνομαι πάντα να κυριαρχεί σ' όλο το είναι μου.
Ο παππούς μου βέβαια είχε δίκιο όταν έλεγε πως τον Ιανουάριο του 1919 λειτουργήθηκε η Αγια-Σοφιά! Πρωταγωνιστής αυτού του συγκλονιστικού γεγονότος της εθνικής μας ζωής, το οποίο δυστυχώς αγνοούν πολλοί Έλληνες, ήταν ένα αληθινό παλικάρι, ένα βλαστάρι της λεβεντογέννας Κρήτης, της οποίας τα ανδρεία παιδιά έδωσαν πάντα το μεγάλο παρόν σ' όλους τους αγώνες του Γένους, από τα πανάρχαια χρόνια (Ιδομενέας, Νέαρχος κ.α.) ως τις μέρες μας (Μακεδονικός Αγώνας, Δρίσκο της Ηπείρου κ.α.)
Αναφερόμαστε στον παπα-Λευτέρη Νουφράκη από τις Αλώνες Ρεθύμνου, ο οποίος υπηρετούσε ως στρατιωτικός ιερέας στη Β' Ελληνική Μεραρχία, μία από τις δύο Μεραρχίες που συμμετείχαν στις αρχές του 1919 στο "συμμαχικό" εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία. Η Μεραρχία αυτή στο δρόμο προς την Ουκρανία στάθμευσε για λίγο στην Κωνσταντινούπολη, την Πόλη των ονείρων του ελληνικού λαού, η οποία βρισκόταν τότε υπό "συμμαχική επικυριαρχία", ύστερα από το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ποια ήταν η τελευταία Θ.Λειτουργία στην Αγιά Σοφιά
Συντονιστές: konstantinoupolitis, Συντονιστές
Η τελευταία λειτουργία στην Αγιά Σοφιά
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
Μια ομάδα Ελλήνων αξιωματικών με επικεφαλής το γενναίο κρητικό και μαζί του τον Ταξίαρχο Φραντζή, τον Ταγματάρχη Λιαρομάτη, το Λοχαγό Σταματίου και τον Υπολοχαγό Νικολάου αγνάντευαν από το πλοίο την πόλη και την Αγια-Σοφιά.
Έκρυβαν βαθιά μέσα στην καρδιά τους το μεγάλο τους μυστικό, τη μεγάλη απόφαση που είχαν πάρει το περασμένο βράδυ, ύστερα από πρόταση και έντονη επιμονή του λιονταρόψυχου Κρητικού παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Να βγουν δηλαδή στην πόλη και να λειτουργήσουν στην Αγια-Σοφιά.
Όλοι τους ήταν διστακτικοί όταν άκουσαν τον παπα - Λευτέρη να τους προτείνει το μεγάλο εγχείρημα. Ήξεραν ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα.
Η Αγια-Σοφιά, ήταν ακόμη τζαμί, σίγουρα κάποιοι φύλακες θα ήταν εκεί, κάποιοι άλλοι θα πήγαιναν για προσευχή, δεν ήταν δύσκολο από τη μια στιγμή στην άλλη να γεμίσει η εκκλησία. Ύστερα ήταν και οι ανώτεροί τους που δεν θα έβλεπαν με καλό μάτι αυτή την ενέργεια, η οποία σίγουρα θα προκαλούσε θύελλα αντιδράσεων από τους "συμμάχους" για την "Προκλητικότητα" της. Ίσως μάλιστα να δημιουργούσε και διπλωματικό επεισόδιο που θα έφερνε σε δύσκολη θέση την Ελληνική κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο. Όμως ο παπα-Λευτέρης έχει πάρει την απόφασή του, ήταν αποφασιστικός και κατηγορηματικός.
Αν δεν έρθετε εσείς, θα πάω μοναχός μου! Μόνο ένα ψάλτη θέλω. Εσύ, Κωνσταντίνε (Λιαρομάτη), θα μου κάνεις τον ψάλτη; Εντάξει, παππούλη, του απάντησε ο Ταγματάρχης, που πήρε και αυτός την ίδια απόφαση, κι όλα πια είχαν μπει στο δρόμο τους. Τελικά, μαζί τους πήγαν και οι άλλοι.
Το πλοίο που μετέφερε τη Μεραρχία είχε αγκυροβολήσει στ' ανοιχτά, γι αυτό επιβιβάστηκαν σε μια βάρκα στην οποία κωπηλατούσε ένας Ρωμιός της Πόλης, και σε λίγο αποβιβάστηκαν στην προκυμαία. Ο Κοσμάς, ο ντόπιος βαρκάρης, έδεσε τη βάρκα και τους οδήγησε από το συντομότερο δρόμο στην Αγια-Σοφιά. Η πόρτα ήταν ανοιχτή λες και τους περίμενε. Ο Τούρκος φύλακας κάτι πήγε να πει στη γλώσσα του, όμως τον καθήλωσε στη θέση του και τον άφησε άφωνο ένα άγριο κι αποφασιστικό βλέμμα του Ταξίαρχου Φραντζή. Όλοι μπήκαν μέσα με ευλάβεια και προχώρησαν κάνοντας το σταυρό τους. Ο παπα-Λευτέρης ψιθύρισε με μεγάλη συγκίνηση: " Εισελεύσομαι εις τον οίκον σου, προσκυνήσω προς Ναόν Αγίον σου εν φόβω...". Προχωρεί γρήγορα, δεν χρονοτριβεί. Εντοπίζει το χώρο στον οποίο βρισκόταν το Ιερό και η Αγία Τράπεζα. Βρίσκει ένα τραπεζάκι, το τοποθετεί σ' αυτή τη θέση, ανοίγει την τσάντα του, βγάζει όλα τα απαραίτητα για τη Θεία λειτουργία, βάζει το πετραχήλι του και αρχίζει.
Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν, αποκρίνεται ο Ταγματάρχης Λιαρομάτης και η Θεία Λειτουργία στην Αγια-Σοφιά έχει αρχίσει. Μακάρι να μας αξιώσει ο Θεός να την ολοκληρώσουμε, σκέφτονται όλοι, και σταυροκοπιούνται με κατάνυξη. Οι αξιωματικοί μοιάζουν να τα 'χουν χαμένα, όλα έγιναν τόσο ξαφνικά που φαίνονται απίστευτα.
Η Θεία Λειτουργία προχωρεί κανονικά. Η Αγια-Σοφιά ύστερα από 466 ολόκληρα χρόνια ξαναλειτουργείται!! Ο παπα-Λευτέρης συνεχίζει. Όλα γίνονται ιεροπρεπώς, σύμφωνα με το τυπικό της Εκκλησίας. Ακούγονται τα "ειρηνικά", το "Κύριε ελέησον", "ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού...", που γράφτηκε από τον ίδιο τον Ιουστινιανό με την προσταγή και την φροντίδα του οποίου χτίστηκε και η Αγια - Σοφιά. Ακολουθεί η Μικρή Είσοδος, το "Τη Υπερμάχω Στρατηγώ...", ο Απόστολος από τον Ταξίαρχο Φραντζή και το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα από τον παπα-Λευτέρη. Χρέη νεωκόρου εκτελεί ο Υπολοχαγός Νικολάου.
Στο μεταξύ η Αγια-Σοφιά αρχίζει να γεμίζει με Τούρκους. Ο παπα-Νουφράκης δεν πτοείται και συνεχίζει. Οι άλλοι κοιτάζουν σαστισμένοι πότε τον ατρόμητο παπά και πότε τους Τούρκους, που μέχρι εκείνη τη στιγμή παρακολουθούσαν σιωπηλοί μη μπορώντας ίσως να πιστέψουν στα μάτια τους, γιατί αυτό που γινόταν εκείνη την ώρα μέσα στην Αγια-Σοφιά, ήταν πραγματικά κάτι το απίστευτο.
Μετά το Ευαγγέλιο ακολουθεί το Χερουβικό από τον Ταγματάρχη Λιαρομάτη, ενώ ο παπα-Λευτέρης τοποθετεί το αντιμήνσιο πάνω στο τραπεζάκι, για να κάνει την Προσκομιδή. Οι Τούρκοι συνεχώς πληθαίνουν. Οι ώρες είναι δύσκολες, αλλά και ανεπανάληπτες, επικές. Ο παπα-Νουφράκης συνεχίζει. Βγάζει από την τσάντα ένα μικρό Άγιο Ποτήριο, ένα δισκάριο, ένα μαχαιράκι, ένα μικρό πρόσφορο κι ένα μικρό μπουκαλάκι με νάμα.
Με ιερή συγκίνηση και κατάνυξη κάνει την προσκομιδή, ενώ ο Λιαρομάτης συνεχίζει να ψάλει το Χερουβικό. Όταν ολοκλήρωσε την Προσκομιδή, στρέφεται στον Υπολοχαγό Νικολάου, του λέει ν' ανάψει το κερί για ν΄ ακολουθήσει η Μεγάλη Είσοδος. Ο νεαρός Υπολοχαγός προχωρεί μπροστά με το αναμμένο κερί και ακολουθεί ο παπάς βροντοφω- νάζοντας: "Πάααντων ημών μνησθείη Κύριος ο Θεός..." Στη συνέχεια ακολουθούν οι "Αιτήσεις" και το "Πιστεύω", το οποίο είπε ο Φρατζής
Στο μεταξύ η Αγια-Σοφιά, έχει γεμίσει με Τούρκους κι ανάμεσά τους υπάρχουν και πολλοί Έλληνες της Πόλης, που βρέθηκαν εκεί αυτή την ώρα και παρακολουθούν με συγκίνηση τη λειτουργία, χωρίς να τολμούν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους "δια τον φόβο των Ιουδαίων" δηλαδή των Τούρκων. Μόνο κάποιες στιγμές δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα που τρέχουν από τους οφθαλμούς τους και για να μην προδοθούν φροντίζουν και τα σκουπίζουν πριν γίνουν "πύρινο" ποτάμι, και τότε ποιος θα μπορούσε να τα συγκρατήσει.
Η Λειτουργία στο μεταξύ φτάνει στο ιερότερο σημείο της, την Αναφορά. Ο παπα-Λευτέρης με πάλλουσα από τη συγκίνηση φωνή λέει: "Τα σα εκ των Σω, Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα". Όλοι οι αξιωματικοί γονατίζουν και η φωνή του Ταγματάρχη Λιαρομάτη ακούγεται να ψέλνει το "Σε υμνούμεν, Σε ευλογούμεν, Σοι ευχαριστούμεν Κύριε και δεόμεθά Σου ο Θεός ημών"., Σε λίγη ώρα η αναίμακτη θυσία του κυρίου μας έχει τελειώσει στην Αγια-Σοφιά ύστερα από 466 ολόκληρα χρόνια!! Ακολουθεί το "Αξιον Εστί", το "Πάτερ ημών"... το "Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε" και όλοι οι αξιωματικοί πλησιάζουν και κοινωνούν τα Αχραντα Μυστήρια.
Ο παπα-Λευτέρης λέει γρήγορα τις ευχές και ενώ ο Λιαρομάτης ψέλνει το "Ειη το όνομα Κυρίου ευλογημένον..." καταλύει το υπόλοιπο της Θείας Κοινωνίας και απευθυνόμενος στον Υπολοχαγό Νικολάου του λέει: "Μάζεψέ τα γρήγορα όλα και βάλτα μέσα στην τσάντα". Ύστερα κάνει την Απόλυση!
Η Θεία Λειτουργία στην Αγια-Σοφιά, έχει ολοκληρωθεί. Ένα όνειρο δεκάδων γενεών Ελλήνων έχει γίνει πραγματικότητα. Ο παπα-Νουφράκης και οι τέσσερις αξιωματικοί είναι έτοιμοι να αποχωρήσουν και να επιστρέψουν στο πλοίο. Η Εκκλησία όμως είναι γεμάτη Τούρκους, οι οποίοι έχουν αρχίσει να γίνονται άγριοι, επιθετικοί, συνειδητοποιώντας τι ακριβώς είχε συμβεί. Η ζωή τους κινδυνεύει άμεσα. Όμως δε διστάζουν, πλησιάζει ο ένας τον άλλο, γίνονται "ένα σώμα", μια γροθιά και προχωρούν προς την έξοδο.
Οι Τούρκοι είναι έτοιμοι να τους επιτεθούν, όταν ένας Τούρκος αξιωματούχος παρουσιάζεται με την ακολουθία του και τους λέει: "Ντουρούν χέμεν.. (Αφήστε τους να περάσουν). Το είπε με μίσος. Θα ήθελε να βάψει τα χέρια του στο αίμα τους, όμως εκείνη τη στιγμή έτσι έπρεπε να γίνει, αυτό επέβαλαν τα συμφέροντα της πατρίδας του, δεν ήταν χρήσιμο γι αυτούς να σκοτώσουν τώρα πέντε Ρωμιούς αξιωματικούς μέσα στην Αγιά Σοφιά.
Δεν ξεχνά ότι στ' ανοιχτά της Πόλης βρίσκονται δύο ετοιμοπόλεμες Ελληνικές Μεραρχίες κι ακόμη ότι η Κωνσταντινούπολη βρίσκεται ουσιαστικά υπό την επικυριαρχία των νικητών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, στους οποίους βέβαια δεν συμπεριλαμβάνονται οι Τούρκοι.
Στο άκουσμα αυτών των λόγων οι Τούρκοι υποχωρούν. Ο παπα-Νουφράκης και οι άλλοι αξιωματικοί βγαίνουν από την Αγια-Σοφιά, κατευθυνόμενοι προς την προκυμαία, όπου τους περιμένει η βάρκα.
Ένας μεγαλόσωμος Τούρκος τους ακολουθεί, σηκώνει ένα ξύλο και ορμά για να χτυπήσει τον παπα-Νουφράκη. Διαισθάνεται, ξέρει ότι αυτός ο παπάς είναι ο εμπνευστής, ο δημιουργός αυτού του γεγονότος.
Ο ηρωικός παπάς σκύβει για να προφυλαχθεί, αλλά ο Τούρκος καταφέρνει και τον χτυπά στον ώ
μο. Λυγίζει το σώμα του από τον αβάσταχτο πόνο, όμως μαζεύει τις δυνάμεις του, ανασηκώνεται και συνεχίζει να προχωρεί. Στο μεταξύ ο Ταγματάρχης Λιαρομάτης και ο Λοχαγός Σταματίου αφοπλίζουν τον Τούρκο, που είναι έτοιμος για να δώσει το πιο δυνατό κι ίσως το τελειωτικό χτύπημα στον παπά.
Ήδη πλησιάζουν στη βάρκα. Μπαίνουν όλοι μέσα. Ο Κοσμάς μαζεύει τα σχοινιά και αρχίζει γρήγορα να κωπηλατεί. Σε λίγο βρίσκονται πάνω στο ελληνικό πολεμικό πλοίο, ασφαλείς και θριαμβευτές.
Βέβαια ακολούθησε διπλωματικό επεισόδιο και οι "σύμμαχοι" διαμαρτυρήθηκαν έντονα στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος αναγκάστηκε να επιπλήξει τον παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Όμως κρυφά επικοινώνησε μαζί του και "τον επαίνεσε και συνεχάρη τον πατριώτη ιερέα, που έστω και για λίγη ώρα ζωντάνεψε μέσα στην Αγια-Σοφιά τα πιο ιερά όνειρα του Έθνους μας".
Αυτό ήταν σε γενικές γραμμές το ιστορικό της Θείας Λειτουργίας που έγινε ύστερα από 466 χρόνια στην Αγια-Σοφιά, από τον ηρωικό παπα - Λευτέρη Νουφράκη.
Σίγουρα οι περισσότεροι Νεοέλληνες το αγνοούν. Το όνομα του λιονταρόψυχου Κρητικού δε λέει τίποτε στο νου και στην καρδιά μας. Κι όμως αυτός ο απλός παπάς από τις Αλώνες Ρεθύμνου σήκωσε πάνω στους ώμους του και ζωντάνεψε, έστω και για λίγο, ένα από τα πιο επικά, πιο ιερά, πιο άγια όνειρα του Γένους.
Όσο κι αν έψαξα, συνεχίζει το κείμενο του ο κ. Σταβακτάκης, δεν βρήκα τίποτε που να θυμίζει στους Νεοέλληνες τον ηρωικό παπά και την παράτολμη ηρωική πράξη του. Δεν υπάρχει καμία προτομή του στο χωριό του, στην πόλη του Ρεθύμνου, στον περίβολο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης ή σε κάποια πλατεία της πρωτεύουσας της Ελλάδας. Κανένας δρόμος, έστω και ο πιο ασήμαντος, δε φέρει το επικό όνομά του. Καμία αναφορά δε γίνεται στη ζωή και στη δράση του στα πλαίσια της τοπικής ή της εθνικής μας ιστορίας. Τίποτε απ' όλα δεν έχει γίνει! Όχι γι αυτόν.
Αυτός, το χρέος του το έκαμε χωρίς να αποβλέπει σε κανενός είδους ανταπόδοση. Αλλά για μας, για μας που έχουμε ανάγκη από τέτοια ηρωικά πρότυπα, από ισχυρά στηρίγματα, για να μπορέσουμε να κρατήσουμε και να διασώσουμε ό,τι είναι δυνατόν από την ταυτότητά μας, από τα ιδανικά του γένους μας, από την ίδια την ψυχή μας.
Είναι ανάγκη αυτές οι μορφές να υψώνονται ως σύμβολα γνήσιου και άδολου πατριωτισμού, αληθινού αγώνα κι αυτοθυσίας. Γιατί τότε και μόνο τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα αντέξουμε ως Έθνος στις συμπληγάδες της σύγχρονης ζοφερής "νέας αταξίας" που επικρατεί στη διεθνή σκηνή, χωρίς να σέβεται τίποτε καταπατώντας κάθε έννοια δικαίου, καθετί που είναι αντίθετο με τα συμφέροντά της και τις επιδιώξεις της.
Τότε σίγουρα θα εξακολουθήσουμε να υπάρχουμε, και να αγωνιζόμαστε με ηρωισμό και αυτοθυσία για την αλληλεγγύη, τη συναδέλφωση και την ειρηνική συμβίωση όλων ανεξαιρέτως των λαών της γης, γιατί όλοι έχουν αναμφισβήτητα τα ίδια δικαιώματα στη ζωή και στην απολαβή των αγαθών, τα οποία τόσο πλούσια σκόρπισε σ' αυτή τη γη το χέρι του Δημιουργού.
Η καρδιά και η ψυχή του παπά Λευτέρη Νουφράκη ήταν πάντοτε γεμάτη από εθνικά και χριστιανικά αισθήματα. Ήταν ο πρώτος στο κάλεσμα της πατρίδας και κατετάγη εθελοντής στον Αλβανικό πόλεμο, όπου έπαθε κρυοπαγήματα και πέθανε στην Αθήνα το 1941. Το τιμημένο και ευλογημένο του κορμί αναπαύεται στην γενέτειρα του, στο μικρό χωριό που λέγεται Αλώνες.
Όταν ο κ. Στιβακτάκης δημοσίευσε το ιστορικό αυτό γεγονός το 2001, πραγματικά δεν υπήρχε κανένα μνημείο για τον ήρωα, αλλά δύο χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα πέρυσι τον Αύγουστο, οι κάτοικοι των Αλώνων εκπλήρωσαν το καθήκον τους και τίμησαν τούς ήρωες του χωριού τους, τον παπά Λευτέρη Νουφράκη και τον υπολοχαγό Εμμ. Ι. Θεοδωράκη.
Σας ευχαριστώ δια την προσοχή σας.
Ροτ. π.π.. Δομέτιος Μαραβέλιας
http://www.kairatos.com.gr/agiasofia-maravelias.htm
Έκρυβαν βαθιά μέσα στην καρδιά τους το μεγάλο τους μυστικό, τη μεγάλη απόφαση που είχαν πάρει το περασμένο βράδυ, ύστερα από πρόταση και έντονη επιμονή του λιονταρόψυχου Κρητικού παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Να βγουν δηλαδή στην πόλη και να λειτουργήσουν στην Αγια-Σοφιά.
Όλοι τους ήταν διστακτικοί όταν άκουσαν τον παπα - Λευτέρη να τους προτείνει το μεγάλο εγχείρημα. Ήξεραν ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα.
Η Αγια-Σοφιά, ήταν ακόμη τζαμί, σίγουρα κάποιοι φύλακες θα ήταν εκεί, κάποιοι άλλοι θα πήγαιναν για προσευχή, δεν ήταν δύσκολο από τη μια στιγμή στην άλλη να γεμίσει η εκκλησία. Ύστερα ήταν και οι ανώτεροί τους που δεν θα έβλεπαν με καλό μάτι αυτή την ενέργεια, η οποία σίγουρα θα προκαλούσε θύελλα αντιδράσεων από τους "συμμάχους" για την "Προκλητικότητα" της. Ίσως μάλιστα να δημιουργούσε και διπλωματικό επεισόδιο που θα έφερνε σε δύσκολη θέση την Ελληνική κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο. Όμως ο παπα-Λευτέρης έχει πάρει την απόφασή του, ήταν αποφασιστικός και κατηγορηματικός.
Αν δεν έρθετε εσείς, θα πάω μοναχός μου! Μόνο ένα ψάλτη θέλω. Εσύ, Κωνσταντίνε (Λιαρομάτη), θα μου κάνεις τον ψάλτη; Εντάξει, παππούλη, του απάντησε ο Ταγματάρχης, που πήρε και αυτός την ίδια απόφαση, κι όλα πια είχαν μπει στο δρόμο τους. Τελικά, μαζί τους πήγαν και οι άλλοι.
Το πλοίο που μετέφερε τη Μεραρχία είχε αγκυροβολήσει στ' ανοιχτά, γι αυτό επιβιβάστηκαν σε μια βάρκα στην οποία κωπηλατούσε ένας Ρωμιός της Πόλης, και σε λίγο αποβιβάστηκαν στην προκυμαία. Ο Κοσμάς, ο ντόπιος βαρκάρης, έδεσε τη βάρκα και τους οδήγησε από το συντομότερο δρόμο στην Αγια-Σοφιά. Η πόρτα ήταν ανοιχτή λες και τους περίμενε. Ο Τούρκος φύλακας κάτι πήγε να πει στη γλώσσα του, όμως τον καθήλωσε στη θέση του και τον άφησε άφωνο ένα άγριο κι αποφασιστικό βλέμμα του Ταξίαρχου Φραντζή. Όλοι μπήκαν μέσα με ευλάβεια και προχώρησαν κάνοντας το σταυρό τους. Ο παπα-Λευτέρης ψιθύρισε με μεγάλη συγκίνηση: " Εισελεύσομαι εις τον οίκον σου, προσκυνήσω προς Ναόν Αγίον σου εν φόβω...". Προχωρεί γρήγορα, δεν χρονοτριβεί. Εντοπίζει το χώρο στον οποίο βρισκόταν το Ιερό και η Αγία Τράπεζα. Βρίσκει ένα τραπεζάκι, το τοποθετεί σ' αυτή τη θέση, ανοίγει την τσάντα του, βγάζει όλα τα απαραίτητα για τη Θεία λειτουργία, βάζει το πετραχήλι του και αρχίζει.
Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν, αποκρίνεται ο Ταγματάρχης Λιαρομάτης και η Θεία Λειτουργία στην Αγια-Σοφιά έχει αρχίσει. Μακάρι να μας αξιώσει ο Θεός να την ολοκληρώσουμε, σκέφτονται όλοι, και σταυροκοπιούνται με κατάνυξη. Οι αξιωματικοί μοιάζουν να τα 'χουν χαμένα, όλα έγιναν τόσο ξαφνικά που φαίνονται απίστευτα.
Η Θεία Λειτουργία προχωρεί κανονικά. Η Αγια-Σοφιά ύστερα από 466 ολόκληρα χρόνια ξαναλειτουργείται!! Ο παπα-Λευτέρης συνεχίζει. Όλα γίνονται ιεροπρεπώς, σύμφωνα με το τυπικό της Εκκλησίας. Ακούγονται τα "ειρηνικά", το "Κύριε ελέησον", "ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού...", που γράφτηκε από τον ίδιο τον Ιουστινιανό με την προσταγή και την φροντίδα του οποίου χτίστηκε και η Αγια - Σοφιά. Ακολουθεί η Μικρή Είσοδος, το "Τη Υπερμάχω Στρατηγώ...", ο Απόστολος από τον Ταξίαρχο Φραντζή και το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα από τον παπα-Λευτέρη. Χρέη νεωκόρου εκτελεί ο Υπολοχαγός Νικολάου.
Στο μεταξύ η Αγια-Σοφιά αρχίζει να γεμίζει με Τούρκους. Ο παπα-Νουφράκης δεν πτοείται και συνεχίζει. Οι άλλοι κοιτάζουν σαστισμένοι πότε τον ατρόμητο παπά και πότε τους Τούρκους, που μέχρι εκείνη τη στιγμή παρακολουθούσαν σιωπηλοί μη μπορώντας ίσως να πιστέψουν στα μάτια τους, γιατί αυτό που γινόταν εκείνη την ώρα μέσα στην Αγια-Σοφιά, ήταν πραγματικά κάτι το απίστευτο.
Μετά το Ευαγγέλιο ακολουθεί το Χερουβικό από τον Ταγματάρχη Λιαρομάτη, ενώ ο παπα-Λευτέρης τοποθετεί το αντιμήνσιο πάνω στο τραπεζάκι, για να κάνει την Προσκομιδή. Οι Τούρκοι συνεχώς πληθαίνουν. Οι ώρες είναι δύσκολες, αλλά και ανεπανάληπτες, επικές. Ο παπα-Νουφράκης συνεχίζει. Βγάζει από την τσάντα ένα μικρό Άγιο Ποτήριο, ένα δισκάριο, ένα μαχαιράκι, ένα μικρό πρόσφορο κι ένα μικρό μπουκαλάκι με νάμα.
Με ιερή συγκίνηση και κατάνυξη κάνει την προσκομιδή, ενώ ο Λιαρομάτης συνεχίζει να ψάλει το Χερουβικό. Όταν ολοκλήρωσε την Προσκομιδή, στρέφεται στον Υπολοχαγό Νικολάου, του λέει ν' ανάψει το κερί για ν΄ ακολουθήσει η Μεγάλη Είσοδος. Ο νεαρός Υπολοχαγός προχωρεί μπροστά με το αναμμένο κερί και ακολουθεί ο παπάς βροντοφω- νάζοντας: "Πάααντων ημών μνησθείη Κύριος ο Θεός..." Στη συνέχεια ακολουθούν οι "Αιτήσεις" και το "Πιστεύω", το οποίο είπε ο Φρατζής
Στο μεταξύ η Αγια-Σοφιά, έχει γεμίσει με Τούρκους κι ανάμεσά τους υπάρχουν και πολλοί Έλληνες της Πόλης, που βρέθηκαν εκεί αυτή την ώρα και παρακολουθούν με συγκίνηση τη λειτουργία, χωρίς να τολμούν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους "δια τον φόβο των Ιουδαίων" δηλαδή των Τούρκων. Μόνο κάποιες στιγμές δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα που τρέχουν από τους οφθαλμούς τους και για να μην προδοθούν φροντίζουν και τα σκουπίζουν πριν γίνουν "πύρινο" ποτάμι, και τότε ποιος θα μπορούσε να τα συγκρατήσει.
Η Λειτουργία στο μεταξύ φτάνει στο ιερότερο σημείο της, την Αναφορά. Ο παπα-Λευτέρης με πάλλουσα από τη συγκίνηση φωνή λέει: "Τα σα εκ των Σω, Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα". Όλοι οι αξιωματικοί γονατίζουν και η φωνή του Ταγματάρχη Λιαρομάτη ακούγεται να ψέλνει το "Σε υμνούμεν, Σε ευλογούμεν, Σοι ευχαριστούμεν Κύριε και δεόμεθά Σου ο Θεός ημών"., Σε λίγη ώρα η αναίμακτη θυσία του κυρίου μας έχει τελειώσει στην Αγια-Σοφιά ύστερα από 466 ολόκληρα χρόνια!! Ακολουθεί το "Αξιον Εστί", το "Πάτερ ημών"... το "Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε" και όλοι οι αξιωματικοί πλησιάζουν και κοινωνούν τα Αχραντα Μυστήρια.
Ο παπα-Λευτέρης λέει γρήγορα τις ευχές και ενώ ο Λιαρομάτης ψέλνει το "Ειη το όνομα Κυρίου ευλογημένον..." καταλύει το υπόλοιπο της Θείας Κοινωνίας και απευθυνόμενος στον Υπολοχαγό Νικολάου του λέει: "Μάζεψέ τα γρήγορα όλα και βάλτα μέσα στην τσάντα". Ύστερα κάνει την Απόλυση!
Η Θεία Λειτουργία στην Αγια-Σοφιά, έχει ολοκληρωθεί. Ένα όνειρο δεκάδων γενεών Ελλήνων έχει γίνει πραγματικότητα. Ο παπα-Νουφράκης και οι τέσσερις αξιωματικοί είναι έτοιμοι να αποχωρήσουν και να επιστρέψουν στο πλοίο. Η Εκκλησία όμως είναι γεμάτη Τούρκους, οι οποίοι έχουν αρχίσει να γίνονται άγριοι, επιθετικοί, συνειδητοποιώντας τι ακριβώς είχε συμβεί. Η ζωή τους κινδυνεύει άμεσα. Όμως δε διστάζουν, πλησιάζει ο ένας τον άλλο, γίνονται "ένα σώμα", μια γροθιά και προχωρούν προς την έξοδο.
Οι Τούρκοι είναι έτοιμοι να τους επιτεθούν, όταν ένας Τούρκος αξιωματούχος παρουσιάζεται με την ακολουθία του και τους λέει: "Ντουρούν χέμεν.. (Αφήστε τους να περάσουν). Το είπε με μίσος. Θα ήθελε να βάψει τα χέρια του στο αίμα τους, όμως εκείνη τη στιγμή έτσι έπρεπε να γίνει, αυτό επέβαλαν τα συμφέροντα της πατρίδας του, δεν ήταν χρήσιμο γι αυτούς να σκοτώσουν τώρα πέντε Ρωμιούς αξιωματικούς μέσα στην Αγιά Σοφιά.
Δεν ξεχνά ότι στ' ανοιχτά της Πόλης βρίσκονται δύο ετοιμοπόλεμες Ελληνικές Μεραρχίες κι ακόμη ότι η Κωνσταντινούπολη βρίσκεται ουσιαστικά υπό την επικυριαρχία των νικητών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, στους οποίους βέβαια δεν συμπεριλαμβάνονται οι Τούρκοι.
Στο άκουσμα αυτών των λόγων οι Τούρκοι υποχωρούν. Ο παπα-Νουφράκης και οι άλλοι αξιωματικοί βγαίνουν από την Αγια-Σοφιά, κατευθυνόμενοι προς την προκυμαία, όπου τους περιμένει η βάρκα.
Ένας μεγαλόσωμος Τούρκος τους ακολουθεί, σηκώνει ένα ξύλο και ορμά για να χτυπήσει τον παπα-Νουφράκη. Διαισθάνεται, ξέρει ότι αυτός ο παπάς είναι ο εμπνευστής, ο δημιουργός αυτού του γεγονότος.
Ο ηρωικός παπάς σκύβει για να προφυλαχθεί, αλλά ο Τούρκος καταφέρνει και τον χτυπά στον ώ
μο. Λυγίζει το σώμα του από τον αβάσταχτο πόνο, όμως μαζεύει τις δυνάμεις του, ανασηκώνεται και συνεχίζει να προχωρεί. Στο μεταξύ ο Ταγματάρχης Λιαρομάτης και ο Λοχαγός Σταματίου αφοπλίζουν τον Τούρκο, που είναι έτοιμος για να δώσει το πιο δυνατό κι ίσως το τελειωτικό χτύπημα στον παπά.
Ήδη πλησιάζουν στη βάρκα. Μπαίνουν όλοι μέσα. Ο Κοσμάς μαζεύει τα σχοινιά και αρχίζει γρήγορα να κωπηλατεί. Σε λίγο βρίσκονται πάνω στο ελληνικό πολεμικό πλοίο, ασφαλείς και θριαμβευτές.
Βέβαια ακολούθησε διπλωματικό επεισόδιο και οι "σύμμαχοι" διαμαρτυρήθηκαν έντονα στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος αναγκάστηκε να επιπλήξει τον παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Όμως κρυφά επικοινώνησε μαζί του και "τον επαίνεσε και συνεχάρη τον πατριώτη ιερέα, που έστω και για λίγη ώρα ζωντάνεψε μέσα στην Αγια-Σοφιά τα πιο ιερά όνειρα του Έθνους μας".
Αυτό ήταν σε γενικές γραμμές το ιστορικό της Θείας Λειτουργίας που έγινε ύστερα από 466 χρόνια στην Αγια-Σοφιά, από τον ηρωικό παπα - Λευτέρη Νουφράκη.
Σίγουρα οι περισσότεροι Νεοέλληνες το αγνοούν. Το όνομα του λιονταρόψυχου Κρητικού δε λέει τίποτε στο νου και στην καρδιά μας. Κι όμως αυτός ο απλός παπάς από τις Αλώνες Ρεθύμνου σήκωσε πάνω στους ώμους του και ζωντάνεψε, έστω και για λίγο, ένα από τα πιο επικά, πιο ιερά, πιο άγια όνειρα του Γένους.
Όσο κι αν έψαξα, συνεχίζει το κείμενο του ο κ. Σταβακτάκης, δεν βρήκα τίποτε που να θυμίζει στους Νεοέλληνες τον ηρωικό παπά και την παράτολμη ηρωική πράξη του. Δεν υπάρχει καμία προτομή του στο χωριό του, στην πόλη του Ρεθύμνου, στον περίβολο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης ή σε κάποια πλατεία της πρωτεύουσας της Ελλάδας. Κανένας δρόμος, έστω και ο πιο ασήμαντος, δε φέρει το επικό όνομά του. Καμία αναφορά δε γίνεται στη ζωή και στη δράση του στα πλαίσια της τοπικής ή της εθνικής μας ιστορίας. Τίποτε απ' όλα δεν έχει γίνει! Όχι γι αυτόν.
Αυτός, το χρέος του το έκαμε χωρίς να αποβλέπει σε κανενός είδους ανταπόδοση. Αλλά για μας, για μας που έχουμε ανάγκη από τέτοια ηρωικά πρότυπα, από ισχυρά στηρίγματα, για να μπορέσουμε να κρατήσουμε και να διασώσουμε ό,τι είναι δυνατόν από την ταυτότητά μας, από τα ιδανικά του γένους μας, από την ίδια την ψυχή μας.
Είναι ανάγκη αυτές οι μορφές να υψώνονται ως σύμβολα γνήσιου και άδολου πατριωτισμού, αληθινού αγώνα κι αυτοθυσίας. Γιατί τότε και μόνο τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα αντέξουμε ως Έθνος στις συμπληγάδες της σύγχρονης ζοφερής "νέας αταξίας" που επικρατεί στη διεθνή σκηνή, χωρίς να σέβεται τίποτε καταπατώντας κάθε έννοια δικαίου, καθετί που είναι αντίθετο με τα συμφέροντά της και τις επιδιώξεις της.
Τότε σίγουρα θα εξακολουθήσουμε να υπάρχουμε, και να αγωνιζόμαστε με ηρωισμό και αυτοθυσία για την αλληλεγγύη, τη συναδέλφωση και την ειρηνική συμβίωση όλων ανεξαιρέτως των λαών της γης, γιατί όλοι έχουν αναμφισβήτητα τα ίδια δικαιώματα στη ζωή και στην απολαβή των αγαθών, τα οποία τόσο πλούσια σκόρπισε σ' αυτή τη γη το χέρι του Δημιουργού.
Η καρδιά και η ψυχή του παπά Λευτέρη Νουφράκη ήταν πάντοτε γεμάτη από εθνικά και χριστιανικά αισθήματα. Ήταν ο πρώτος στο κάλεσμα της πατρίδας και κατετάγη εθελοντής στον Αλβανικό πόλεμο, όπου έπαθε κρυοπαγήματα και πέθανε στην Αθήνα το 1941. Το τιμημένο και ευλογημένο του κορμί αναπαύεται στην γενέτειρα του, στο μικρό χωριό που λέγεται Αλώνες.
Όταν ο κ. Στιβακτάκης δημοσίευσε το ιστορικό αυτό γεγονός το 2001, πραγματικά δεν υπήρχε κανένα μνημείο για τον ήρωα, αλλά δύο χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα πέρυσι τον Αύγουστο, οι κάτοικοι των Αλώνων εκπλήρωσαν το καθήκον τους και τίμησαν τούς ήρωες του χωριού τους, τον παπά Λευτέρη Νουφράκη και τον υπολοχαγό Εμμ. Ι. Θεοδωράκη.
Σας ευχαριστώ δια την προσοχή σας.
Ροτ. π.π.. Δομέτιος Μαραβέλιας
http://www.kairatos.com.gr/agiasofia-maravelias.htm
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
Με τη διαφορά ότι η Αγια-Σοφιά είχε ήδη γίνει παπικός ναός. Αναφέρεται μάλιστα ότι οι ευσεβείς Κωνσταντινουπολίτες ούτε απ' έξω δεν περνούσανε μετά από την ψευδένωση. Στην τελευταια λειτουργία, μνημοθεύθηκε ο πάπας, έγινε δηλ. Ουνίτικη λειτουργία. Κιαν υποθέσουμε ότι θα μας την ξαναδώσουν, και αν δεν λειτουργούσε ως τζαμί ποτέ, θα πρεπε εκ νέου να γίνουν εγκαίνια. Δεν μπορεί η Αγία Σοφιά, αν δεν τηρηθούν τα προβλεπόμενα, να λειτουργήσει ως Ορθόδοξος ναός, έστω κι αν υποθέσουμε ότι ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε για τζαμί.
Πέρα αποό τους θρύλους, ο Θεός μας έδωσε ένα "μάθημα" για να μετανοήσουμε. Στα πρώτα χρόνια μετά την κατοχή της Πόλης, πολλοί ευσεβείς, ενάρετοι και άγιοι άνθρωποι θεώρησαν την πτώση ως αιτία "θείας δίκης" για την ψευδένωση
Πέρα αποό τους θρύλους, ο Θεός μας έδωσε ένα "μάθημα" για να μετανοήσουμε. Στα πρώτα χρόνια μετά την κατοχή της Πόλης, πολλοί ευσεβείς, ενάρετοι και άγιοι άνθρωποι θεώρησαν την πτώση ως αιτία "θείας δίκης" για την ψευδένωση
Συμφωνώ με τα προηγούμενα λόγια : Το Βυζάντιο έπεσε, όχι μόνο για την ψευδένωση, αλλά και για τις αμαρτίες λαού, κλήρου και αρχόντων.parikos_ έγραψε:Πέρα από τους θρύλους, ο Θεός μας έδωσε ένα "μάθημα" για να μετανοήσουμε. Στα πρώτα χρόνια μετά την κατοχή της Πόλης, πολλοί ευσεβείς, ενάρετοι και άγιοι άνθρωποι θεώρησαν την πτώση ως αιτία "θείας δίκης" για την ψευδένωση
Ισχύει όμως πάντα, αυτό που είπε κάποιος σοφός :
«Το μόνο πράγμα που διδάσκει η ιστορία, είναι ότι ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ».
Τέλειος Θεός, και τέλειος και ΑΠΟΛΥΤΑ αναμάρτητος άνθρωπος, και ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ Σωτήρας τού κόσμου, Ιησούς Χριστός: «Εγώ θα είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες, έως την συντέλεια τού κόσμου».
Aγαπητέ Ιωσήφ. Συμφωνούμε σχετικά με την οπτική ερμηνείας των ιστορικών γεγονότων. Κι εδώ, όμως, ερχόμαστε να κάνουμε μια θλιβερότατη διαπίστωση. Πολλοί θεωρούν επικίνδυνο το αντικατασταθούν τα θρησκευτικά με ένα μάθημα θρησκειολογίας. Το ίδιο επικίνδυνο είναι όταν η ερμηνεία των ιστορικών συμβάντων αντιμετωπίζεται μόνο από πολιτικής,. στρατιωτικής και οικονομικής απόψεως. Δυστυχώς στους χρόνους μας θαωρούνται "γραφικοί" όσοι κάνουν λόγο περί "θείας παιδαγωγίας" (όχι εκδικήσεως). Να όμως που σε κάποιο από τα βιβλία που γράφτηκαν για τον Όσιο Γέροντα Παΐσιο, αναφέρουν σχετικά δύο ρήσεις του Γέροντα:Iosif έγραψε:Συμφωνώ με τα προηγούμενα λόγια : Το Βυζάντιο έπεσε, όχι μόνο για την ψευδένωση, αλλά και για τις αμαρτίες λαού, κλήρου και αρχόντων.parikos_ έγραψε:Πέρα από τους θρύλους, ο Θεός μας έδωσε ένα "μάθημα" για να μετανοήσουμε. Στα πρώτα χρόνια μετά την κατοχή της Πόλης, πολλοί ευσεβείς, ενάρετοι και άγιοι άνθρωποι θεώρησαν την πτώση ως αιτία "θείας δίκης" για την ψευδένωση
Ισχύει όμως πάντα, αυτό που είπε κάποιος σοφός :
«Το μόνο πράγμα που διδάσκει η ιστορία, είναι ότι ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ».
-Όταν οι Κύπριοι αποκτήσουν πνευματικές βάσεις, τότε θα φύγουν οι βάσεις των Τούρκων και των Άγγλων από το νησί και
-Ο Θεός θα μας δώσει την Πόλη όταν αξιωματικοί και στρατιώτες πάψουν να βρίζουν τα θεία.
Η αθεΐα, έχει κάνει πολύ μεγάλη ΠΛΥΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ, σε όσους περιορίζονται στην ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΗ και ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ γνώση τών πραγμάτων.
Η αθεΐα, χρησιμοποιεί όρους ΑΠΑΤΗΛΟΥΣ και ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΟΥΣ, όπως : πρόοδος, εξέλιξη, επιστημονική και τεχνολογική εξέλιξη, κλπ.
Με όλους αυτούς τούς βαρύγδουπους και παραπλανητικούς όρους, προσπαθούν να κρατήσουν μέσα στην ΑΘΕΪΑ, όσους περιορίζονται πάνω στην ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ τών πραγμάτων.
Φιλική και ένθερμη συμβουλή, προς όλους τούς καλοπροαίρετους Χριστιανούς :
Να μελετάτε συχνά και συστηματικά την Θεόπνευστη Αγία Γραφή, και τούς Αγίους τής Εκκλησίας. Αυτός είναι ο ΜΟΝΟΣ τρόπος, γιά να βρίσκεσθε σε επαφή με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ( έξω από τον χώρο τών παραμυθιών ).
Η αθεΐα, χρησιμοποιεί όρους ΑΠΑΤΗΛΟΥΣ και ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΟΥΣ, όπως : πρόοδος, εξέλιξη, επιστημονική και τεχνολογική εξέλιξη, κλπ.
Με όλους αυτούς τούς βαρύγδουπους και παραπλανητικούς όρους, προσπαθούν να κρατήσουν μέσα στην ΑΘΕΪΑ, όσους περιορίζονται πάνω στην ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ τών πραγμάτων.
Φιλική και ένθερμη συμβουλή, προς όλους τούς καλοπροαίρετους Χριστιανούς :
Να μελετάτε συχνά και συστηματικά την Θεόπνευστη Αγία Γραφή, και τούς Αγίους τής Εκκλησίας. Αυτός είναι ο ΜΟΝΟΣ τρόπος, γιά να βρίσκεσθε σε επαφή με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ( έξω από τον χώρο τών παραμυθιών ).
Τέλειος Θεός, και τέλειος και ΑΠΟΛΥΤΑ αναμάρτητος άνθρωπος, και ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ Σωτήρας τού κόσμου, Ιησούς Χριστός: «Εγώ θα είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες, έως την συντέλεια τού κόσμου».
[quote="parikos_"]Με τη διαφορά ότι η Αγια-Σοφιά είχε ήδη γίνει παπικός ναός. Αναφέρεται μάλιστα ότι οι ευσεβείς Κωνσταντινουπολίτες ούτε απ' έξω δεν περνούσανε μετά από την ψευδένωση.
Οι ευσεβείς ή οι "κολλημένοι" της εποχής?
Δηλαδή περνώντας τώρα εξω από την Αγιά Σοφιά, ή και μπαίνοντας μέσα, αν κάνουμε τον σταυρό μας και όλα εντός μας ψάλλουν το "Τη Υπερμάχω", δίνουμε -έστω και έτσι- μαρτυρία Χριστού ή κινδυνεύουμε να χαρακτηρισθούμε....ενωτικοί?
Οι ευσεβείς ή οι "κολλημένοι" της εποχής?
Δηλαδή περνώντας τώρα εξω από την Αγιά Σοφιά, ή και μπαίνοντας μέσα, αν κάνουμε τον σταυρό μας και όλα εντός μας ψάλλουν το "Τη Υπερμάχω", δίνουμε -έστω και έτσι- μαρτυρία Χριστού ή κινδυνεύουμε να χαρακτηρισθούμε....ενωτικοί?
Δεν κινδυνεύουμε Έλενα να γίνουμε ενωτικοί :) Απλώς μετέφερα το κλίμα της εποχής εκείνης. Και βλέποντας το θέμα από πλευράς Εκκλησίας διατύπωσα τη θέση ότι για να λειτουργήσει η Αγία-Σοφία θα πρέπει πρώτα να γίνουν εγκαίνια εκ νέου για δυο λόγους: α) Επειδή βεβηλώθηκε (κατά την εκκλησιαστική ορολογία) από τους ουνίτες και β) επειδή έγινε τζαμί.elenas έγραψε:parikos_ έγραψε:Με τη διαφορά ότι η Αγια-Σοφιά είχε ήδη γίνει παπικός ναός. Αναφέρεται μάλιστα ότι οι ευσεβείς Κωνσταντινουπολίτες ούτε απ' έξω δεν περνούσανε μετά από την ψευδένωση.
Οι ευσεβείς ή οι "κολλημένοι" της εποχής?
Δηλαδή περνώντας τώρα εξω από την Αγιά Σοφιά, ή και μπαίνοντας μέσα, αν κάνουμε τον σταυρό μας και όλα εντός μας ψάλλουν το "Τη Υπερμάχω", δίνουμε -έστω και έτσι- μαρτυρία Χριστού ή κινδυνεύουμε να χαρακτηρισθούμε....ενωτικοί?
Με τίποτα δεν εννοούσα ότι όποιος κάνει τον σταυρό του εκεί μέσα είναι ενωτικός :)
