"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Έχει ανοίξει κάπως το θέμα στην ενότητα με το προσκύνημα-συνάντηση στην Εύβοια. Θεωρώ όμως ότι είναι κρίμα να "χαθεί" γι αυτό και παίρνω το θάρρος ν' ανοίξω καινούρια ενότητα.

Τι κάνουμε για τους κεκοιμημένους μας;

aposal έγραψε: Οι κεκοιμημένοι αδελφοί μας είναι οι μεγαλύτεροι επαίτες! Έχουν τρομερή ανάγκη από εμάς που μείναμε πίσω και είναι κρίμα να περιοριζόμαστε στα κλάματα, τα λουλούδια, τις κάσες και τα μάρμαρα!

Τον τελευταίο καιρό έχω παρατηρήσει ότι σε κάποιους ναούς ΔΕΝ υπάρχει το χαμηλό μανουάλι για όσους επιθυμούν ν' ανάψουν κερί για τους κεκοιμημένους. Μήπως κάποιος γνωρίζει γιατί;

Μπράβο Teri, που ανοίγεις αυτό το θέμα.

Είναι πολύ σημαντικό.

Προφανώς, λοιπόν, οι κεκοιμημένοι δεν χρειάζονται λουλούδια, μάρμαρα κλπ, αλλά το σημαντικότερο:

την προσευχή μας & ελεημοσύνες για αυτούς. [-o< [-o< [-o<


Κι εγώ το αισθάνομαι ότι οι κεκοιμημένοι είναι οι μεγαλύτεροι επαίτες.

Έχω καταρτίσει μία μικρή λίστα με ονόματα που νομίζω ότι χρειάζονται βοήθεια και προσπαθώ με τα χάλια που έχω και με την ισχνή προσευχή μου να κάνω ότι μπορώ.

Στεναχωριέμαι πάρα πολύ για όσους φεύγουν χωρίς να "να έχουν αρκετό λάδι στα λυχνάρια τους", που σπατάλησαν τη ζωή τους. Μπορώ να πω ότι με απασχολούν περισσότερο από ότι οι ζώντες. :crybaby: :crybaby:

Πόσοι άνθρωποι δεν έχουν κανέναν να νοιαστεί για τις ψυχές τους ?
Πόσοι άνθρωποι έχουν εντελώς αδιάφορους συγγενείς ?

Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε έστω αυτό το ελάχιστο γιατί αυτοί δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους και δεν έχουν κανέναν.

Και ας βάλουμε και τον εαυτό μας στη θέση τους: εμείς είμαστε σίγουροι ότι δεν θα χρειαζόμαστε την προσευχή κάποιου όταν με το καλό φύγουμε από εδώ ??? :-k :-k

Μήπως θα ήταν καλό να αναφέρουμε και κάποια θέματα που αφορούν στο τυπικό μέρος; Όπως για παράδειγμα πότε κάνουμε μνημόσυνο και πότε τρισάγιο, το νόημα των Ψυχοσάββατων και οι δικές μας υποχρεώσεις κλπ.
Τι λέτε;

Να ξεκινήσουμε από τα μνημόσυνα. Εξ όσων γνωρίζω (ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΙΟΡΘΩΣΤΕ Ή ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΤΕ)

Τριήμερα
Εννιάμερα
Τεσσαρακονθήμερο
Τρίμηνα
Εξάμηνα
Ετήσιο
διετές
Τριών χρόνων

Teri έγραψε:Μήπως θα ήταν καλό να αναφέρουμε και κάποια θέματα που αφορούν στο τυπικό μέρος;

Ναι, σε παρακαλώ γιατί εγώ έχω μεγάλη άγνοια.

Δεν ευτυχήσαμε όλοι να μεγαλώσουμε σε χριστιανικό περιβάλλον.
Δεν πήγα κατηχητικό, δεν μου είπε κανείς τίποτα.

Μ ό ν η μου τα ψάχνω όλα... :study:
Παρακαλώ διαφωτίστε με.

η διδασκαλία και η διαχρονική πράξη της Εκκλησίας, μας προτρέπουν να εκδηλώνουμε τη μέριμνα μας για την ανάπαυση μιας ψυχής όχι μόνο με προσευχές, αλλά και με έργα αγάπης. Έτσι, οι Αποστολικές Διαταγές παραγγέλνουν να προσφέρονται στους φτωχούς ορισμένα από τα υπάρχοντα του νεκρού στη μνήμη του. Και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ερμηνεύοντας το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, συμβουλεύει να κάνουμε τέτοιες αγαθοεργίες, «ώστε, αν μεν ο νεκρός είναι αμαρτωλός, νʼ απαλλαγεί από τις αμαρτίες του· και αν είναι δίκαιος, να λάβει μεγαλύτερο μισθό και ανταπόδοση». Οι προσευχές, από το άλλο μέρος, για τους νεκρούς περιλαμβάνουν τόσο την μνημόνευση των ονομάτων τους στις θείες λειτουργίες, όσο και την τέλεση ειδικών ακολουθιών, των μνημοσύνων.

Ήδη στις Αποστολικές Διδαχές βρίσκεται η διάκριση των μνημοσύνων σε «τρίτα», «ένατα», «τεσσαρακοστά» και ενιαύσια» (ετήσια), ανάλογα με το χρόνο τελέσεως τους από την ημέρα του θανάτου.

Πολλοί συμβολισμοί των επιμέρους μνημοσύνων αναφέρονται από τους πατέρες. Οι κυριότεροι είναι οι εξής: Τα «τρίτα» συμβολίζουν την ανάσταση του Κυρίου μετά την τριήμερη παραμονή Του στον τάφο και τελούνται με την ευχή νʼ αναστηθεί και ο νεκρός στην ουράνια βασιλεία. Τα «ένατα» τελούνται για τα εννέα τάγματα των άυλων αγγέλων, με την ευχή να βρεθεί κοντά τους η άυλη ψυχή του νεκρού. Τα «τεσσαρακοστά» τελούνται για την ανάληψη του Κυρίου, που έγινε σαράντα μέρες μετά την ανάστασή Του. Με την ευχή να νʼ «αναληφθεί» και ο νεκρός, να συναντήσει το Χριστό στους ουρανούς και να ζήσει για πάντα μαζί Του. Τα «ενιαύσια» (ετήσια), τέλος, τελούνται την επέτειο ημέρα του θανάτου, σε ανάμνηση των γενεθλίων του νεκρού, καθώς, για τους πιστούς χριστιανούς, ημέρα της αληθινής γεννήσεως είναι η ημέρα του σωματικού θανάτου και της μεταστάσεως στην αιώνια ζωή. Μνημόσυνα, αντίστοιχα με τα παραπάνω, τελούνται τον τρίτο, έκτο και ένατο μήνα από την ημέρα του θανάτου («τρίμηνα», «εξάμηνα», «εννεάμηνα»).


Από τη σελίδα http://www.oodegr.com/oode/orthod/mnimosyna2.htm

Οι πρώτες δύο ημέρες μετά τον θάνατο κάποιου ανθρώπου, είναι σχετικά "ευκολες" δηλαδή όχι δυσάρεστες για την ψυχή :

Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
Αποσπάσματα από το ομώνυμο βιβλίο του π. Σεραφείμ Ρόουζ

Οι πρώτες δύο ημέρες μετά τον θάνατο (σελ. 283 – 286)
Για διάστημα δύο ημερών η ψυχή απολαύει σχετικής ελευθερίας και έχει τη δυνατότητα να επισκεφθεί τόπους που της ήταν προσφιλείς στο παρελθόν, αλλά την τρίτη ημέρα μετακινείται σε άλλες σφαίρες.
Εδώ ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης απλώς επαναλαμβάνει τη διδασκαλία που η Εκκλησία ήδη γνωρίζει από τον 4ο αιώνα, όταν ο άγγελος που συνόδευε τον άγιο Μακάριο Αλεξανδρείας στην έρημο, του είπε, θέλοντας να ερμηνεύσει την επιμνημόσυνη δέηση της Εκκλησίας για τους νεκρούς, την τρίτη ημέρα μετά τον θάνατο : «Όταν γίνεται η προσφορά της αναίμακτης θυσίας – μνημόσυνο στη Θεία Λειτουργία – στην Εκκλησία την τρίτη ημέρα, η ψυχή του κεκοιμημένου δέχεται από τον φύλακα άγγελό της ανακούφιση για τη λύπη που αισθάνεται λόγω του χωρισμού της από το σώμα. Στο διάστημα των πρώτων δύο ημερών επιτρέπεται στη ψυχή να περιπλανηθεί στον κόσμο, οπουδήποτε εκείνη επιθυμεί, με τη συντροφιά των αγγέλων που τη συνοδεύουν. Ως εκ τούτου η ψυχή, επειδή αγαπά το σώμα, μερικές φορές περιφέρεται στο οίκημα στο οποίο το σώμα της έχει σαβανωθεί, περνώντας έτσι δύο ημέρες όπως ένα πουλί που γυρεύει τη φωλιά του. Αλλά η ενάρετη ψυχή πλανιέται σε εκείνα τα μέρη στα οποία συνήθιζε να πράττει αγαθά έργα. Την τρίτη ημέρα Εκείνος ο Οποίος ανέστη ο Ίδιος την τρίτη ημέρα από τους νεκρούς καλεί την ψυχή του Χριστιανού να μιμηθεί τη δική Του ανάσταση, να ανέλθει τους Ουρανούς όπου θα λατρεύει τον Θεό όλων» (όπως παρατίθεται στο : «The Church’ s Prayer for the Dead”, Orthodox Life, 1978, Νο 1, σελ. 16).
Στην νεκρώσιμη ακολουθία ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός περιγράφει παραστατικά την κατάσταση της ψυχής, η οποία έχοντας μεν αφήσει το σώμα, αλλά παραμένοντας στη γη, είναι ανίκανη να επικοινωνήσει με τους αγαπημένους της, τους οποίους βλέπει : «Οίμοι, οίον αγώνα έχει η ψυχή, χωριζομένη εκ του σώματος! Οίμοι, πόσα δάκρυα τότε και ουχ υπάρχει ο ελεών αυτήν! Προς τους Αγγέλους τα όμματα ρέπουσα, άπρακτα καθικετεύει. Προς τους ανθρώπους τας χείρας εκτείνουσα ουκ έχει τον βοηθούντα. Διό, αγαπητοί μου αδελφοί, εννοήσαντες ημών το βραχύ της ζωής, τω μεταστάντι την ανάπαυσιν, παρά Χριστού αιτησώμεθα και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος (Ιωάννου του Δαμασκηνού, Ιδιόμελον, Ήχος β΄ (από τη νεκρώσιμο ακολουθία).
Σε γράμμα του προς τον αδελφό της αποθνήσκουσας γυναίκας που πραναφέραμε ο Επίσκοπος Θεοφάνης ο Έγκλειστος γράφει : «Η αδελφή σου δεν θα πεθάνει. Το σώμα του ανθρώπου πεθαίνει αλλά η προσωπικότητά του συνεχίζει να ζει. Απλώς μεταφέρεται σε μια άλλη τάξη ζωής. Δεν είναι εκείνη που θα βάλουν στον τάφο. Εκείνη βρίσκεται σε έναν άλλο τόπο όπου θα είναι ακριβώς το ίδιο ζωντανή όπως και τώρα. Τις πρώτες ώρες και ημέρες θα βρίσκεται γύρω σου. Μόνο που δεν θα λέει τίποτε, κι εσύ δεν θα μπορείς να τη δεις. Θα είναι όμως ακριβώς εδώ. Να το έχεις αυτό στο νου σου. Εμείς που μένουμε πίσω θρηνούμε για τους κεκοιμημένους, όμως για εκείνους που τα πράγματα είναι αμέσως πιο εύκολα. Είναι πιο ευτυχισμένοι στη νέα κατάσταση. Όσοι έχουν πεθάνει και κατόπιν επαναφέρθηκαν στο σώμα διαπίστωσαν ότι το σώμα ήταν μια πολύ στενόχωρη κατοικία. Και η αδελφή σου θα αισθάνεται έτσι. Είναι πολύ καλύτερα εκεί. Κι εμείς νιώθουμε οδύνη, σαν να της έχει συμβεί κάτι απίστευτα κακό! Θα μας κοιτάζει και σίγουρα θα μένει κατάπληκτη από την αντίδρασή μας (Ψυχοφελής ανάγνωση, Αύγουστος 1894) !
Οι άγιοι, μη έχοντας καμία προσκόλληση στα εγκόσμια και ζώντας σε διαρκή προσδοκία της αναχώρησής τους για την άλλη ζωή δεν ελκύονται καν από τους τόπους όπου έπρατταν τα αγαθά τους έργα, αλλά ξεκινούν αμέσως την άνοδό τους στους ουρανούς. Άλλοι, όπως ο συγγραφέας του Unbelievable for Mary, ξεκινούν την άνοδό τους πριν από το τέλος των δύο ημερών, για κάποιον ειδικό λόγο που μόνο η Θεία Πρόνοια γνωρίζει. Από την άλλη οι σύγχρονες μεταθανάτιες εμπειρίες, ατελείς καθώς είναι, ανήκουν όλες στον εξής κανόνα : Η εξωσωματική κατάσταση αποτελεί μόνο το ξεκίνημα της αρχικής περιόδου ασώματης περιπλάνησης της ψυχής στους τόπους των επίγειων δεσμών της. Όμως κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχει παραμείνει νεκρός για αρκετό χρονικό διάστημα, έστω μέχρι να συναντήσει τους αγγέλους που πρόκειται να τον συνοδεύσουν.
Μερικοί επικριτές της Ορθόδοξης διδασκαλίας για την μετά θάνατον ζωή, θεωρούν ότι τέτοιες αποκλίσεις από τον γενικό κανόνα για την μεταθανάτια εμπειρία αποδεικνύουν την ύπαρξη αντιφάσεων στην Ορθόδοξη διδασκαλία. Αυτοί οι επικριτές όμως είναι απλώς και μόνο προσκολλημένοι στις κατά γράμμα ερμηνείες. Η περιγραφή των πρώτων δύο ημερών, καθώς και των επόμενων σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί κάποια μορφή δόγματος. Είναι απλώς ένα μοντέλο το οποίο μάλιστα εκφράζει την πιο συνηθισμένη χρονική σειρά των εμπειριών της ψυχής μετά τον θάνατο. Ο πολλές περιπτώσεις, τόσο στην Ορθόδοξη γραμματεία όσο και στις αναφορές σύγχρονων σχετικών εμπειριών, όπου οι νεκροί έχουν στιγμιαία εμφανιστεί στους ζωντανούς μέσα στην πρώτη ή τις δύο πρώτες ημέρες από τον θάνατο, μερικές φορές σε όνειρα, είναι παραδείγματα που επαληθεύουν το ότι όντως η ψυχή συνήθως παραμένει κοντά στη γη για κάποια σύντομη χρονικά περίοδο (οι αληθινές εμφανίσεις των νεκρών μετά από αυτήν την πρώτη σύντομη περίοδο της ελευθερίας της ψυχής είναι πολύ πιο σπάνιες και εκδηλώνονται πάντοτε κατά θεϊκή παραχώρηση για κάποιον συγκεκριμένο σκοπό και όχι σύμφωνα με τη δική τους θέληση). Κατά την τρίτη ημέρα και συχνά ποιο πριν, η περίοδος αυτή φτάνει στο τέλος της.

Δηλαδή με ποιον τρόπο επηρρεάζω την κατάσταση του νεκρού μου αφ'ης στιγμής έχει κριθεί?
Εάν μεν είναι στον παράδεισο,δεν χρειάζεται τις προσευχές γιατί εσώθη,εάν δε είναι στον Άδη και πάλι δεν τις χρειάζεται γιατί καταδικάσθηκε και βασανίζεται και κρίθηκε οριστικά από τον Κριτή και γυρισμό δεν έχει. ](*,) ](*,) ](*,)

Η τρίτη ημέρα είναι ιδιαίτερα δύσκολη, γιατί τότε η ψυχή περνάει απο τα φοβερά τελώνια και γι' αυτό το λόγο τότε γίνεται η επιμνημόσυνη δέηση.

Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
Αποσπάσματα από το ομώνυμο βιβλίο του π. Σεραφείμ Ρόουζ

Τα τελώνια (σελ. 286 – 289)
Την ώρα αυτή (την τρίτη ημέρα) η ψυχή διέρχεται από λεγεώνες πονηρών πνευμάτων που παρεμποδίζουν την πορεία της και την κατηγορούν για διάφορες αμαρτίες που στις οποίες αυτά τα ίδια την είχαν παρασύρει. Σύμφωνα με διάφορες θεϊκές αντιλήψεις υπάρχουν είκοσι τέτοια εμπόδια, τα επονομαζόμενα τελώνια, σε καθένα από τα οποία περνά από δοκιμασία κάθε μορφή αμαρτίας. Η ψυχή αφού περάσει από ένα τελώνιο, συναντά το επόμενο και μόνον αφού διέλθει επιτυχώς από όλα τα τελώνια μπορεί να συνεχίσει την πορεία της χωρίς να απορριφθεί βιαίως στη γέεννα. Το πόσο φοβεροί είναι αυτοί οι δαίμονες και τα τελώνιά τους φαίνεται στο γεγονός ότι και η ίδια η Παναγία, όταν πληροφορήθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ τον επικείμενο θάνατό Της, ικέτευσε τον Υιό Της να διασώσει τη ψυχή Της από αυτούς τους δαίμονες και, απαντώντας στην προσευχή Της ο Ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός εμφανίστηκε από τους ουρανούς για να παραλάβει τη ψυχή της Παναγίου Μητρός Του και να την οδηγήσει στους Ουρανούς. Φοβερή είναι πράγματι η τρίτη ημέρα για την ψυχή του απελθόντος και για το λόγο αυτό η ψυχή έχει ιδιαίτερη ανάγκη τότε από προσευχές για τη σωτηρία της. .
Συνεχίζοντας την επιστολή του προς τον αδελφό της αποθνήσκουσας γυναίκας, ο Επίσκοπος Θεοφάνης ο Έγκλειστος γράφει : «Λίγο μετά τον θάνατο, η ψυχή αρχίζει έναν αγώνα, για να καταφέρει να διέλθει από τα τελώνια. Στον αγώνα της η αδελφή σου χρειάζεται βοήθεια. Έχε το αυτό στη σκέψη σου και θα την ακούσεις να σε παρακαλεί φωνάζοντας : Βοήθεια! Θα πρέπει να στρέψεις όλη σου την προσοχή και όλη σου την αγάπη γι’ αυτήν στο πώς θα την βοηθήσεις. Πιστεύω πως η μεγαλύτερη έμπρακτη απόδειξη της αγάπης σου θα είναι να αφήσεις τη φροντίδα του νεκρού της σώματος στους άλλους, να αποχωρήσεις και μένοντας μόνος σου, οπουδήποτε μπορείς, να βυθιστείς σε προσευχή για τη ψυχή της, για τη νέα κατάσταση στην οποία βρίσκεται και για τις καινούριες απροσδόκητες ανάγκες της. Συνέχισε την ακατάπαυστη ικεσία σου στο Θεό, για έξι εβδομάδες και περισσότερο. Όταν πέθανε η οσία Θεοδώρα το σακούλι από το οποί πήραν χρυσό οι άγγελοι για να τη γλιτώσουν από τα τελώνια ήταν οι προσευχές του πνευματικού της πατέρα. Έτσι θα γίνει και με τις δικές σου προσευχές. Μην παραλείψεις να κάνεις όσα σου είπα. Αυτό είναι η πραγματική αγάπη».
Το σακούλι από το οποίο πήραν χρυσό οι άγγελοι και εξόφλησαν τα χρέη της οσίας Θεοδώρας στα τελώνια έχει συχνά παρανοηθεί από κάποιους επικριτές της Ορθόδοξης διδασκαλίας. Μερικές φορές συγκρίνεται με τη λατινική έννοια του «πλεονάσματος χάριτος» των αγίων. Στην περίπτωση αυτή τέτοιοι επικριτές ερμηνεύουν κατά γράμμα τα Ορθόδοξα κείμενα. Σε τίποτε άλλο δεν αναφέρεται το παραπάνω απόσπασμα παρά στις προσευχές της Εκκλησίας για τους αναπαυθέντες και ειδικότερα στις προσευχές ενός αγίου ανθρώπου και πνευματικού πατέρα. Είναι σχεδόν περιττό να πούμε ότι αυτές οι περιγραφές έχουν μεταφορική έννοια.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί τη διδασκαλία περί τελωνίων τόσο σημαντική, ώστε έχει συμπεριλάβει σχετικές αναφορές σε πολλές από τις ακολουθίες της, μερικές εκ των οποίων αναφέρονται στο κεφάλαιο περί τελωνίων. Ειδικότερα η Εκκλησία θεωρεί ιδιαιτέρως απαραίτητο να συνοδεύει με αυτήν την διδασκαλία κάθε της τέκνο που αποθνήσκει. Στον Κανόνα για την «Αναχώρηση της Ψυχής» που διαβάζεται από τον ιερέα στο νεκρικό κρεβάτι κάθε πιστού, υπάρχουν τα παρακάτω τροπάρια :
«Καθώς φεύγω από τη ζωή αξίωσέ με να διέλθω ανεμπόδιστα από τον άρχοντα του αέρα τον διώκτη και βασανιστή, εκείνον που ως άδικος ανακριτής στέκεται πάνω στους φοβερούς δρόμους». (4η ωδή).
«Ω Πανένδοξε Θεοτόκε, οδήγησέ με εις τους ουρανούς στα ιερά και πολύτιμα χέρια των αγίων αγγέλων ώστε, προστατευμένος μέσα στα φτερά τους, να μην αντικρίσω τη ρυπαρή, αποκρουστική και σκοτεινή μορφή των δαιμόνων». (6η ωδή)
«Ω Αγία Θεοτόκε, Εσύ η Οποία γέννησες τον Παντοδύναμο Κύριο, απομάκρυνε από εμένα, τον άρχοντα των φοβερών τελωνίων, τον κυβερνήτη του κόσμου, όταν φτάσει η στιγμή του θανάτου μου, ώστε να Σερ δοξολογώ αιωνίως». (8η ωδή)
Κατ’ αυτόν τον τρόπο τα λόγια της Εκκλησία προετοιμάζουν τον αποθνήσκοντα Ορθόδοξο Χριστιανό για τις δοκιμασίες που θα συναντήσει μπροστά του.