Διαζυγιο

[eleimon]

Το κειμενο που ακολουθει ειναι τμημα μιας "ανοικτης επιστολης"στους πατερες και τις μητερες απο ενα κοριτσι διαζευγμενων γονιων που τωρα ειναι μεγαλο αλλα που φερνει ακομα την πληγη απο το απαισιο διαζυγιο των γονεων του.Μεταφερω το τελευταιο μερος που εχει πολυ διδακτικα μυνηματα...

...Τελικα το διαζυγιο υπογραφτηκε και εκδοθηκε!!..μου ειπαν να διαλεξω τη μαμα μου η το μπαμπα μου γιατι δε μπορουσα να εχω και τους δυο αν και τους αγαπουσα και με αγαπουσαν.Ο καθενας τους μου ηταν απαραιτητος...πως να αρνηθω τον εναν και να προτιμησω τον αλλον?..περασαν πολλα χρονια απο τοτε..αλλα ακομη τρεμω,οταν θυμαμαι τη μερα που εφυγα απο το σπιτι μας μαζι με τη μητερα μου...Η μαμα και ο μπαμπας επρεπε να ειναι ελευθεροι αλλα τα παιδια δεν ηταν.Υποδουλωθηκαν στην απελπισια. Σταματησαν βεβαια οι καυγαδες,αλλα τους διαδεχτηκαν τα δακρυα των παιδιων.Θα προτιμουσα να ακουγα τους καυγαδες τους και να ειχα τη μητερα μου και τον πατερα μου!!!
Θα ηθελα να παρω απ το χερι καθε πατερα η μητερα που σκεπτονται να χωρισουν και να τους οδηγησω στην κοιλαδα του πονου που διεσχισα.Αν ο πονος ενος αθωου παιδιου,τα καυτα δακρυα του μπορουν να συνηγορησουν στο δικαστηριο,κανενα παιδι δεν θα ηταν αναγκασμενο να διασχισει τον τρομερο δρομο που αρχιζει απ την υπογραφη αιτησης διαζυγιου των ασυνειδητων γονεων..Θα συναισθανονταν οτι τ αθωα παιδια υποφερουν,οταν οι γονεις χωριζουν και ξαναπαντρευονται..Αλλα δοξα το Θεο!!!μεσα στο σκοταδι του πονου βρηκα το Λυτρωτη μας και σιγα σιγα αρχισα να ζω! Παντρευτηκα και προς στιγμη νομισα οτι θαποτυχανα οπως οι γονεις μου.Μα ευτυχως με τη Χαρη του Θεου ενοιωσα και εζησα οτι ο γαμος ειναι ιερος δεσμος.Ο υπεροχος συζηγος μου και τα καλα παιδια μου ειναι η ανταμοιβη μου αφου ηπια οπως ο ΙΩΒ το ποτηρι της δοκιμασιας..Πολλοι ισως πουν "η περιπτωση σου ειναι διαφορετικη"..Διαφωνω και δηλωνω οτι μπορει να μη διαλυθει ο γαμος,αν οι συζηγοι αγωνιστουν γι αυτο το σκοπο.Καθε προσπαθεια που εκανα αξιζε το κοπο.Θυσιαζοντας τα δικα μου αισθηματα,ανακαλυψα στο συζυγο μου προσοντα που δεν ειχα προσεξει.Μονο ο Θεος ξερει ποση χαρα αποκομιζω τωρα σε καθε αγωνα που διεξαγω για να υποταξω τον εαυτο μου,αντι να υποταξω τον συζηγο μου.Επρεπε να μαθω να προσφερω κι οχι να παιρνω,να χαμογελω,οταν η καρδια μου επαναστατουσε,να σιωπω και ναφηνω το Θεο να μου μιλησει.Και αξιζε τον οποιο κοπο η ανεκτιμητη ανταμοιβη "ενας ευτυχισμενος γαμος"...Ξερω εκ πειρας οτι το διαζυγιο δεν ειναι λυση.Η μονη λυση βρισκεται στη θυσια του εγωισμου μας...

[theodora]

Και ένα άλλο γράμμα από μένα:

Όπως όλος ο λογικός κόσμος και ο χριστιανικός και όπως η εντολή του Θεού κατά την διάρκεια του μυστηρίου του γάμου, είμαι κάθετα αρνητική στο διαζύγιο.
Όμως εάν και όταν αυτό συμβεί, θα πρέπει να υπάρξει το θάρρος και η ειλικρίνεια να αντιμετωπισθούν οι συνέπειες, όπως σε όλα τα υπόλοιπα αμαρτήματα των ανθρώπων.
Τα παιδιά θα πρέπει να μάθουν από μικρά να αγαπούν τους άλλους ανθρώπους με όλα τα ελαττώματα τους και τα στραβά τους και κυρίως τους γονείς τους.
Θα πρέπει η καρδιά τους να είναι αρκετά ανοιχτή για να δεχτεί όχι μόνο την αγάπη η οποία θεωρείται δεδομένη των γονιών τους, αλλά και τα σφάλματα αυτών.
Δεν δέχομαι μεγάλα παιδιά 20 και 25 ετών να φορτώνουν όλα τα ψυχολογικά τους και τις αποτυχίες της δικής τους ζωής στο διαζύγιο των γονιών τους! Είναι ανέντιμο, ψεύτικο και αρρωστημένο.
Και εγώ θα ήθελα να ζήσω σε μία οικογένεια με μανούλα και πατερούλη αγαπημένους, αλλά δεν το είχα γιατί οι άνθρωποι χωρίσανε. Και φυσικά πόνεσα και ζήλεψα κάποιες στιγμές όταν έβλεπα άλλους γονείς αγκαλιασμένους........... αλλά είμουνα μικρό παιδάκι.
Υπάρχει και ο πόνος και η απογοήτευση στη ζωή των παιδιών! Δεν είναι παραδεισένια η ζωή τους, αλλίμονο!
Όμως!!!!
Όμως όπως οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να τα μεγαλώσουν με αγάπη και να τους δώσουν όσα εφόδια μπορούν για την ζωή τους (χωρισμένοι ή όχι) έτσι και αυτά είναι υποχρεωτικό να καταλάβουν πως μόνο η δική τους ζωή τους ανήκει και πως η ζωή είναι ΑΓΑΠΗ.
Αγάπη όχι μόνο όταν μας δίνουν αγάπη, αλλά και όταν μας στερούν κάποιες στιγμές-δικαιωματικά σαν παιδιά- όμορφες.
Ουδείς τέλειος και ουδείς αναμάρτητος, και όπως μιά γυναίκα δεν χωρίζει έναν άντρα μοιχό, γιατί έχει την ψυχική δύναμη η ίδια να το αντέξει, δεν το αντέχει όμως η ψυχή του παιδιού αυτή την αδικία που βιώνει!!! , έτσι και μία άλλη γυναίκα τον χωρίζει γιατί δεν το αντέχει!!!!!
Είναι άπειρες οι αιτίες που ένα ζευγάρι που κάποτε λάτρευε ο ένας τον άλλον, τώρα δεν μπορεί να ζήσει ο ένας με την παρουσία του άλλου!
Δεν μας ενδιαφέρει η κάθε περίπτωση χωριστά και λόγο θα δώσουν οι ίδιοι για τις ψυχούλες τους στον Κύριο.
Όμως θα πρέπει και τα παιδιά κάποτε να μεγαλώσουν και να γίνουν καλύτεροι από τους ίδιους αυτούς τους γονείς, να παραδειγματιστούν, να μάθουν από το πάθημα των δικών τους ανθρώπων.
Θεωρώ άδικο να κρίνω οποιονδήποτε άνθρωπο για τις πράξεις του, και πολύ περισότερο έναν άνθρωπο που με μεγάλωσε, με σπούδασε, με αγάπησε και είναι ο Ο ΓΟΝΙΟΣ μου.
Υπάρχουν γονείς πολύ αγαπημένοι μεταξύ τους που «ξεφορτώνονται» με όμορφους τρόπους τα παιδιά τους σε παππούδες, κολέγια κτλ προκειμένου να κάνουν την δική τους την ζωή πιό εύκολη.
Υπάρχουν γονείς που όταν κοιτούνται στα μάτια νιώθεις πως συννενοούνται κρυφά 2 εργοδότες ή 2 κατάσκοποι !!! (μην καταλάβουν τα παιδιά τις κρυφές ζωές τους, που από πριν έχουν συννενοηθεί.......για να μην τα πληγώσουν!!!)
Υπάρχουν πολλές άσχημες καταστάσεις που και τα παιδιά (κακώς) βιώνουν.
Όμως όταν με το καλό μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά, .............. ας αγαπήσουν με όλο το είναι τους ,αυτούς τους τόσο κοντινούς τους ανθρώπους! Και ας μην ταιριάζουν σαν χαρακτήρες, και ας μην συμφωνούν σε πολλά. Ας τους αγαπήσουν και ας τους σεβαστούν με όσα στραβά εκείνοι έχουν!
ΕΙΝΑΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ και δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι τα ίδια χαρίσματα, τα ίδια προτερήματα.
Ας μάθουμε τον εαυτό μας να δικαιολογεί, να αγαπάει, να στηρίζει ανθρώπους που έκαναν κάποια λάθος επιλογή κάποτε στην ζωή τους. (λάθος ο γάμος που δεν στηρίχθηκε στον Χριστό? Ή λάθος το διαζύγιο που στενοχώρησε τα παιδάκια? Ή λάθος ο μή χωρισμός που κορόιδεψε ή και στιγμάτισε με άλλες χειρότερες καταστάσεις τα παιδιά? )
Όπως και να χε τα παιδιά μεγαλώνουν και γρήγορα μάλιστα.
Ας δείξουν αυτά τώρα το ΜΕΓΑΛΕΙΟ της συγχωρητικότητας τους (που οι γονείς δεν έδειξαν ο ένας στον άλλον) Ας δείξουν αυτά τώρα το ΜΕΓΑΛΕΙΟ της αγάπης τους.

Οι ώρες περνούν, οι στιγμές φεύγουν μην κρατάμε χρωστούμενα σαν τους μπακάληδες, στους ίδιους τους ανθρώπους που σίγουρα μας λατρεύουν και μας αγαπάνε, στους γονείς μας.
Μην τους θυμίζουμε άλλο τα λάθη τους, και πολύ περισότερο μην τους φορτώνουμε τα δικά μας!!
Ας κοιτάξουμε μέσα μας βαθιά και ας βρούμε τα δικά μας τα λάθη σαν μεγάλοι πιά άνθρωποι.
Ας ασχοληθούμε με την δική μας ζωή και τί κάνουμε εμείς για αυτούς και για εμάς.
Ας δώσουμε ΑΓΑΠΗ και ας επιτρέψουμε στον Κύριο μας να κλείσει τις όποιες «πληγές» οι γονείς άθελά τους μας άνοιξαν κάποτε.
Όχι άλλη μεμψιμοιρία, πίκρα, γκρίνια, για ότι έγινε χθες από κάποιον άλλον ................
Το χθες είναι μόνο για να παραδειγματιζόμαστε. Το χθες το δικό μου, το δικό σου, το δικό τους.
Το αύριο ......................? Το σήμερα έχουμε για τον εαυτό μας και μόνο. Ας το αξιοποιήσουμε ΜΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΗ ΑΓΑΠΗ, ΑΓΑΠΗ ΕΩΣ ΘΥΣΙΑΣ.................
Ας γίνουμε εμείς, αυτό που θα θέλαμε να ήταν για μας ο κόσμος όλος!
...................................

Θεοδώρα

[Harrys1934]

[b][/b]ς,Και η γυναίκα παίρνει όλο το βάρος του χωρισμού. Γίνεται συγχρόνως και άντρας γιατί δεν υπάρχουν περιθώρια. ¨Όταν μεγαλώσουν τα παιδιά τότε η μάνα η πικραμένη έχει μια ολόκληρη οικογένεια πια... Τελείως δική της καμαρώνει. Αυτή είναι στο τέλος η πληρωμή της... Και όταν του θυμηθεί κάποτε του άνδρα φανερώνεται ξαφνικά και λέει.. Είναι και δικά μου παιδιά. Τι λες ρε φίλε που ήσουν τόσα χρόνια όταν μένανε νηστικά ενδυμασία, και ξενύχτι πάνω από το κεφάλι τους γιατί ήταν άρρωστα και δεν είχαμε λεφτά για φάρμακα;; Τα κουτσούλησες και έφυγες χωρίς να νοιαστείς για την τύχη όλων μας;;;
Επειδή δεν είμαι και πολύ μικρός και μου άρεσαν τα κοινωνικά έργα, αυτό το έργο το έχω δει πολλές φορές

[konstantinoupolitis]

Θεοδώρα εύχομαι, δεν ξέρω τα προσωπικά σου, σου εύχομαι να μπορέσεις στον άνθρωπο σου, αν ήρθε, αν θα έρθει, όταν έρθει, δεν ξέρω, να δώσεις όση αγάπη μπορείς. Στα αλήθεια τα διαζύγια είναι η μπαρουταποθήκη της κοινωνίας.

Όσα άτομα γνώρισα με πραγματικά προβληματική συμπεριφορά ήταν παιδιά με κακό οικογενειακό περιβάλλον, κατα κανόνα διαζύγιο και μοιχεία και κατα δεύτερο λόγο όχι διαζύγιο μα πολύ άσχημη σχέση μεταξύ των συζύγων. Η σχέση των γονέων και όχι τόσο η ίδια η συμπεριφορά προς το παιδί έχει μια "μαγική", βαθμιαία και χρόνια επίδραση στο παιδί. Το παιδί, ειδικά αν δεν έχει σχέση με την Εκκλησία, είναι έρμαιο στα αποτελέσματα ενός διαζυγίου. Και αυτό γιατί ποτίζει σε βάθος χρόνου.

Θαρρώ πως σε τέτοιες καταστάσεις όλοι βέβαια επηρεάζονται, ίσως λίγο περισσότερο τα κορίτσια.

Αν υπάρχει μοιχεία, υπάρχει συχνά έφεση προς την ζήλεια και την συναισθηματική ανασφάλεια αναφορικά με τον /την σύντροφο. Κάτι σαν ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Ο Γάμος αποφασίζεται πιο δύσκολα και διαλύεται πιο εύκολα. Ερωτήματα όπως "και οι γονείς μου χώρισαν" ή "μήπως αποτύγχω και εγώ" στοιχειώνουν πολλάκις τα εν λόγω άτομα.

Αν πάλι υπάρχει ένταση, συχνότητα καυγάδων, ύβρεις και ακόμα χειρότερα ξύλο, τότε απαντά έφεση προς την αναπαραγωγή τέτοιων φαινομένων στην καθημερινότητα αλλά και την απώλεια της πίστεώς προς τον άλλο.

[theodora]

Το πιό πάνω γράμμα το έγραψα μόνο και μόνο για να πω, πως όταν η καρδιά είναι γεμάτη αγάπη Χριστού, δεν της μένει άλλος χώρος για αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις.
Είναι πολύ όμορφο όταν σήμερα αρπάξουμε ένα άδικο σκαμπίλι από έναν άνθρωπο, αύριο να το έχουμε ξεχάσει εντελώς και να μην του το υπενθυμίσουμε ποτέ ξανά.
Αρρώστεια τα διαζύγια, αρρώστεια και οι άδικοι εργοδότες, αρρώστεια και οι αδικίες όλες της ζωής που ζούμε. Όμως υπάρχει το φάρμακο που εμείς που θέλουμε να βαδίσουμε τον στενό δρόμο του Χριστού, το γνωρίζουμε καλύτερα από όλους.
Και έχουμε υποχρέωση το φάρμακο αυτό να το διαδώσουμε και να μην το κρύβουμε σαν θησαυρό.
ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ χωρίς ανταπόδωση. Την συγχωρητικότητα, την υπομονή, το χαμόγελο και τελικά την ΕΛΠΙΔΑ για την ένωση μας με τον Χριστό και τους Αγίους Του.

Α Γ Α Π Η Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Υ

[theodora]

και όσο για τον άνθρωπο τον δικό μου, ούτε ήρθε και ούτε θα έρθει. (καρατσεκαρισμένο αυτό)
Και αυτό γιατί εμείς οι άνθρωποι και ιδίως οι χριστιανοί έχουμε μάθει να φοράμε καινούρια ρούχα(βρώμικα και μη) και όχι μεταχειρισμένα.

[panosgreece]

κανενας δεν μπορει να κατσει ορθιος με ενα ποδι

[smarti]

και όσο για τον άνθρωπο τον δικό μου, ούτε ήρθε και ούτε θα έρθει. (καρατσεκαρισμένο αυτό)
Και αυτό γιατί εμείς οι άνθρωποι και ιδίως οι χριστιανοί έχουμε μάθει να φοράμε καινούρια ρούχα(βρώμικα και μη) και όχι μεταχειρισμένα.

[konstantinoupolitis]

Για τα περισσότερα απο τα οποία λες χαίρομαι που βρίσκεις την δύναμη να εκφραστείς έτσι. Αλλά απο τα λόγια στην πράξη η διαφορά είναι μεγάλη. Σου εύχομαι ολόψυχα να κάνεις την υπέρβαση. να ξέρεις πως παρότι εγώ ο ίδιος δεν είμαι παιδί διαζευγμένων γονέων το θέμα με άγγιξε με διαφορετικό τρόπο. Αυτά που γράφω τα γράφω με ευαισθησία και προσωπικό πόνο.

Ωστόσο η τάση για απροθυμία στο Γάμο είναι σύμπτωμα παιδιού απο διαζύγιο. Και νομίζω ότι ο πονηρός προσπαθεί να στο καλλιεργήσει. Μη του κάνεις την χάρη.

Δεν ξέρω αν πάλι αντιλαμβάνομαι καλά το λόγο σου περι καινών ρούχων. Δεν ξέρω αν αναφέρεσαι σε εμμονή στα εξωτερικά ή το ατσαλάκωτο στο οποίο θέλουμε να είναι ο χαρακτήρας και το εγώ μας.

[Teri]

και όσο για τον άνθρωπο τον δικό μου, ούτε ήρθε και ούτε θα έρθει. (καρατσεκαρισμένο αυτό)
Και αυτό γιατί εμείς οι άνθρωποι και ιδίως οι χριστιανοί έχουμε μάθει να φοράμε καινούρια ρούχα(βρώμικα και μη) και όχι μεταχειρισμένα.

Νομίζω εδώ πάνω, έχουμε ένα καινούριο ρούχο......αφόρετο μου μοιάζει....