Γνωρίσματα Ορθόδοξης Ιεραποστολής

[nousgr]

Γνωρίσματα Ορθόδοξης Ιεραποστολής

Η ιεραποστολική μας μαρτυρία πρέπει να γίνεται όχι τόσο μέσω των λόγων και επιχειρημάτων μας, μέσω της προπαγάνδας και απολογητικής μας, μα πάνω απ΄ όλα μέσω της ζωής μας. Πρέπει να είναι μια υπαρξιακή μαρτυρία. Αληθινός ιεραπόστολος είναι ο άγιος. Με αυτή την έννοια είναι σημαντικό πόσο βασικό ρόλο πάντα έπαιζε στην ορθόδοξη ιεραποστολική εργασία ο μοναχός, ο άνθρωπος της εσωτερικής προσευχής και ησυχίας.

Δεν είναι χωρίς σημασία το ότι ο ελληνικός όρος μαρτυρία σημαίνει ταυτόχρονα και ομολογία και μαρτύριο. Τα λόγια του αναστημένου Χριστού «υμείς δε έστε μάρτυρες τούτων» σημαίνουν εξίσου «είστε ομολογητές» και «είστε μάρτυρες». Εάν ο άγιος είναι ιεραπόστολος, τότε έτσι με έναν ιδιαίτερο τρόπο είναι ο μάρτυρας. Ο Χριστός μας έσωσε κυρίως όχι με το κήρυγμά του, αλλά με το ότι πέθανε για μας. και η πιο αποτελεσματική ιεραποστολική μαρτυρία δίνεται πάντοτε από εκείνους που, διαμέσου των αιώνων, συμμετέχουν στον μαρτυρικό θάνατο του Χριστού.

Το μαρτύριο είναι κατά μία έννοια παγκόσμιο επάγγελμα. Εκείνοι που δεν υποχρεούνται να υποστούν το κόκκινο μαρτύριο, το κατά κυριολεξία μαρτύριο του αίματος, μπορούν ακόμη να υποστούν αυτό που οι πρώτοι Πατέρες ονόμαζαν λευκό μαρτύριο, το εσωτερικό μαρτύριο της ασκητικής ζωής, του θανάτου της προσωπικής μας βούλησης. Και όταν μιλάμε για την ασκητική ζωή, ας έχουμε στο μυαλό μας ότι δεν είναι μόνο οι μοναχοί και οι μοναχές που καλούνται να είναι ασκητικοί, αλλά επίσης και οι έγγαμοι άντρες και γυναίκες. ΄Ετσι, με σημασία ένα από τα τροπάρια που ψάλλεται καθώς ο γαμπρός και η νύφη γυρνούν 3 φορές γύρω από το τραπέζι απευθύνεται στους άγιους μάρτυρες. και τα στεφάνια, που φορούν τα νεοπαντρεμένα ζευγάρια, δεν είναι μόνο σύμβολα χαράς και δόξας, αλλά επίσης και στέφανα μαρτύρων.

Αλλά όταν μιλάμε με αυτόν τον τρόπο για μαρτύριο και μοναχισμό, δεν πρέπει να επιτρέπουμε στους άλλους ή τον εαυτό μας να φαντάζονται ότι αυτά είναι πράγματα αυστηρά, αρνούμενα τον κόσμο. Αντιθέτως, από πρώτο χέρι καταγραφές των βασάνων των μαρτύρων, επισημαίνουν ξανά και ξανά ότι οδηγήθηκαν στον θάνατο με χαρά. Για τον νεομάρτυρα Νικόλαο του Γκρόσερ, στον δρόμο προς την εκτέλεση λέγεται ότι «ήταν σαν κάποιον που πηγαίνει στο γάμο του και όχι στο θάνατό του». ένας άλλος νεομάρτυρας, ο Ιορδάνης της Τρεμπιζόντ, έτρεχε στους δρόμους χαρούμενα, όπως ένα διψασμένο ελάφι που ψάχνει για τις πηγές του νερού. Η Εκκλησία έχει καλούς λόγους που ξεκινά τόσους πολλούς ύμνους για τους μάρτυρες με τη λέξη «Χαίρε». Η ίδια χαρά πρέπει να χαρακτηρίζει όλες τις μορφές ιεραποστολικής μαρτυρίας.

Επίσκοπος Κάλλιστος Γουέαρ

Περιοδικό Έκφραση τ. 77, Μονή Αγίου Γεωργίου Λάρνακας