Γέροντας Μωυσής ο Αγιορείτης

[panosgreece]

Ο Γέροντας Μωυσής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1952. Μονάζει στο Άγιον Όρος από το 1975. Ασχολείται με την αγιογραφία, την ποίηση, την κριτική, την επιμέλεια και τη συγγραφή βιβλίων. Έχει εκδώσει δεκάδες βιβλία κι έχει δημοσιεύσει εκατοντάδες άρθρα, δοκίμια και ποιήματα σ’ εφημερίδες και περιοδικά της Ελλάδας και του εξωτερικού. Έργα του έχουν μεταφρασθεί σε ξένες γλώσσες. Έχει δώσει σειρά ομιλιών, ύστερα από προσκλήσεις Μητροπολιτών, πανεπιστημίων και συλλόγων και έλαβε μέρος σε αρκετά συνέδρια. Είναι αρχισυντάκτης του αγιορείτικου περιοδικού «Πρωτάτον», πρώην Αρχιγραμματεύς της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους και Γέρων της Καλύβης του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου της Ιεράς Σκήτης Αγίου Παντελεήμονος - Κουτλουμουσίου, της οποίας διετέλεσε και Δικαίος.

[dionysisgr]

Εχει και μια πολυ ωφελιμη εκπομπη καθε τριτη 10-11μμ στον ραδιοφ. σταθμο της Εκκλησιας της Ελλαδος.

Μεταξυ αποδειπνου και μεσονυκτικου, λογοι απο τον ιερο Αθωνα.

Οπου αναπτυσει διαφορα θεματα πνευματικης οικοδομης και ωφελειας. Ακουστε τον, οσοι δεν γνωριζετε για την εκπομπη του. Επισης αναζητηστε τα βιβλια του, ειναι πολυ αξιολογα.

Ας εχουμε την ευχη του, και μακαρι να εχουμε και αλλους λογιοτατους μοναχους που εχουν δυνατοτητες λογου και γραφης τετοιες οπως του π.Μωυση του Αγιορειτου.

[HXOS]

Συνέντευξη
του Γέροντα Μωυσέως Αγιορείτου


ΕΡ.: Γέροντα, μιλήστε μας για το άβατο του Αγίου Όρους και τη φημολογούμενη κατάργησή του.

ΑΠ.: Κατά καιρούς τίθεται το θέμα. Νομίζω πως γίνεται για κατανάλωση και για να ασχολούμεθα με κάτι άλλο, αφήνοντας στην άκρη άλλα ουσιαστικότερα προβλήματα. Το άβατο, δεν είναι μια χθεσινή παραξενιά των μοναχών. Έχει θεσπισθεί από τότε που υπήρξε μοναχισμός. Σε όλα τα Ορθόδοξα μοναστήρια της Ανατολής, εις μεν τα γυναικεία δεν επιτρέπονταν άνδρες, εις δε τα ανδρικά δεν επιτρέπονταν γυναίκες. Ήταν αυστηρός ο μοναχισμός, ο αρχέγονος. Ο αγιορείτικος μοναχισμός, που οργανώθηκε τον 10ο αιώνα από τον Όσιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη, έφερε αυτό το πνεύμα της αυστηρότητος και του αβάτου στον ιερό αυτό χώρο, όχι γιατί η γυναίκα θεωρείται δαίμονας ή αμαρτία ή γιατί οι μοναχοί είναι μισογύνηδες, αλλά καθαρά για λόγους ασκήσεως. Άλλωστε, το πιο τιμημένο πρόσωπο στο Άγιον Όρος είναι το γυναικείο πρόσωπο της Παναγίας. Έπειτα, ας θυμήσουμε πως η γυναίκα, η Εύα, πλάσθηκε από το πλευρό του Αδάμ. Δεν πλάσθηκε ούτε από το κεφάλι, ούτε από τα πόδια. Ούτε ανώτερη είναι, ούτε κατώτερη, αλλά συμπλήρωμα, ίση. Ο Θεός ως παντογνώστης και προγνώστης δημιούργησε τη γυναίκα, για να είναι σύντροφος του Αδάμ στις περιπέτειες του βίου. Επιστρέφοντας ο άνδρας από τα χωράφια, από τις εργασίες, να βρει λίγη θαλπωρή, ευγένεια, κολακεία, έτοιμο φαγητό... H γυναίκα υπάρχει για να θεραπεύσει την αγωνία, το άγχος του ανδρός και να προσφέρει αυτή τη θαλπωρή και κολακεία. Ο μοναχός δεν αποφεύγει μόνο ό,τι είναι αμαρτία, αλλά και ό,τι του προσφέρει ιδιαίτερη ανάπαυση, ηδονή. Ας σημειώσουμε, τέλος ότι η Ιερά Κοινότητα τα τελευταία χρόνια έχει μειώσει και την είσοδο του αριθμού των ανδρών στο Άγιον Όρος, έτσι ώστε να διατηρείται αυτό το ησυχαστικό, απαραίτητο περιβάλλον, για την καλύτερη ανάπτυξη του μοναχισμού.

ΕΡ.: Πέστε μας, είναι εύκολη η απαγκίστρωση του μοναχού από ό,τι του ασκεί κάποια έλξη ή επιρροή;

ΑΠ: Το Ευαγγέλιο δεν είναι ένας στρατιωτικός νόμος γεμάτος απαγορεύσεις. Το Ευαγγέλιο είναι μια προτροπή, μια πρόσκληση να αγαπήσουμε ενσυνείδητα, αγαπητικά την αρετή και να μισήσουμε την αμαρτία. Η αμαρτία δημιουργεί άγχος, μειονεξία, προβλήματα στον άνθρωπο. Αυτό ισχύει για όλους, και για τους μοναχούς και για τους λαϊκούς. Είναι κοινός ο αγώνας και του μοναχού και του λαϊκού. Μέσα στην Εκκλησία, είμαστε όλοι μέλη τού ενός σώματος. Άρα από όλους μας χρειάζεται μια αγωνιστική διάθεση, μια απαγκίστρωση από την ύλη, που βαρύνει την ψυχή και δεν την αφήνει να έχει την εγρήγορση, την απαραίτητη πνευματική ανάταση, τη λύτρωση και τη χαρμονή που δίνει η σχέση μας με το ζώντα Χριστό. Ο μοναχός δεν είναι εξωγήινος, δεν κυκλοφορεί μ’ ένα ζεύγος φτερά. Είναι άνθρωπος αδύναμος, όπως όλοι. Αγάπησε το Θεό, και αγωνίζεται με κάθε θυσία, με κάθε τρόπο, συνεχώς, αδιασπάστως και αμερίμνως, να συνδέεται όλο και περισσότερο με τον ζώντα Θεό. H σύγχρονη εποχή έχει πολλές παγίδες, κεκαλυμμένες με τέχνη και είναι εύκολο ο μοναχός να πλανηθεί, να ξεγελασθεί και να παρασυρθεί ως άνθρωπος. Γι’ αυτό επιβάλλεται να μην προσλαμβάνει κοσμικό φρόνημα, αλλά να αρκείται στο απαραίτητο, απορρίπτοντας το περιττό και να αγωνίζεται να έχει κι αυτός τις απαραίτητες απαγκιστρώσεις του από τον κόσμο τον πλανερό και μάταιο.

ΕΡ.: Γέροντα, ζούμε σε αποκαλυπτικούς χρόνους. Ποια θα συμβουλεύατε να είναι η στάση του Χριστιανού σήμερα;

ΑΠ.: Με λίγα λόγια, μπορούμε να πούμε ότι η ορθή, η γνήσια, η πρέπουσα στάση του Χριστιανού είναι ότι οφείλει να έχει μια αίσθηση συνεχή των εσχάτων. Ότι ο Κύριος μας αναμένει. Αυτό όμως, δεν θα πρέπει να μας δημιουργήσει μια τρομοκρατία κι ένα φόβο· αντιθέτως, τη χαρά της συναντήσεώς μας με τον Πλάστη και Δημιουργό μας. Γίνεται κατά καιρούς πολύς λόγος περί του αντιχρίστου. Ο Γέρων Παΐσιος έλεγε: “Να ομιλούμε περισσότερο για το Χριστό και ολιγότερο για τον αντίχριστο”. Ο αντίχριστος θα έλθει, δεν γνωρίζουμε το πότε. Oι καιροί μας είναι δύσκολοι, πονηροί. Επιβραβεύεται η αμαρτία, γίνεται αντικείμενο ειρωνείας και κολαφίζεται η αρετή. Έχουμε ένα αναποδογύρισμα των ευγενών και ωραίων ιδεών. Υπάρχει, ομολογουμένως, μια πνευματική άμβλυνση και σύγχυση, ακόμα και μέσα στο εκκλησιαστικό σώμα. Γι’ αυτό, αδελφοί, “στώμεν καλώς”, αγωνιζόμενοι, ώστε να κατακτήσουμε ολοένα και περισσότερο τις ένθεες αρετές και το ομολογιακό θάρρος των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας.

[dionysisgr]

Ευχαριστουμε πολυ. Ας βαλει και οποιος αλλος μπορει υλικο απο τον π.Μωυση, ειναι πολυ ωφελιμος και περιεκτικος ο λογος του.

Ας γινει αυτο το πολυ ωραιο θεμα που εβαλε ο panosgreece, ενα αφιερωμα αγαπης προς τον γεροντα για τον λογο που μας δινει απλοχερα.

[eleimon]

Ο Γέροντας συνήθιζε να λέη πως στο Περιβόλι της Παναγίας ήλθε με τη βοήθεια Εκείνης, που τον θεράπευσε και τον έσωσε, όπως μετά δακρύων διηγείτο ένα αποκαλυπτικό όνειρο. Είχε ιδιαίτερη ευλάβεια στην Παναγία του Ακαθίστου της μονής του. Έγραψε πολλά θερμά λόγια περί Αυτής σε αρκετά άρθρα και βιβλία του. Ιδού μικρό απόσπασμα, που γράφτηκε πριν 45 έτη: «Η λειτουργική ζωή της Εκκλησίας αρχίζει και τελειώνει με την επίκλησιν της «τιμιωτέρας των Χερουβείμ..» καί πάντες οι άγιοι της Εκκλησίας θεωρούν την Θεοτόκον Μαρίαν ως «μετά Θεόν, τα δευτερεία της Τριάδος έχουσαν..». Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει: «εμνήσθην της Θεοτόκου και εσώθη η ψυχή μου». Ο Γεώργιος Νικομηδείας λέγει ότι ο Χριστός λογίζεται δόξαν ιδικήν του την δόξαν της Μητρός αυτού». Την Σην γαρ δόξαν ο Κτίστης, ιδίαν οιόμενος, εκπληροί τας αιτήσεις». Ελπίδα μου, καταφυγή μου, μητέρα μου, γράφει ο Μηνιάτης, ένα νεύμα να κάνης δι’ εμέ εγώ είμαι σεσωσμένος. Μαρία, όποιος εις σε ελπίζει είναι αδύνατον να χαθή». Ημείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί απονέμομεν λατρευτικήν προσκύνησιν μόνω τω Θεώ. Τιμητικήν δε πάσι τοις αγίοις και δουλικήν μόνη και μόνη τη Μητρί του Θεού, με συναισθήματα καθαρώς υιϊκά προς την γλυκυτάτην και ημών μητέρα κατά χάριν. Ω, τι ζημιούνται όσοι δεν προστρέχουν διαρκώς εις την Θεοτόκον, δεν λέγουν μίαν φοράν τουλάχιστον τους Χαιρετισμούς της και δεν αναγινώσκουν έναν κανόνα από το «Θεοτοκάριον» καθ’ εκάστην! «Πρώτην φοράν, μοι έγραφεν ευσεβής θεολόγος, ακούω ότι πρέπει να αγαπώ την Παρθένον Μαρίαν». Και απήντησα: «Ουδέποτε ανέγνωσας ότι ο Θεός παρά πάσαν την παντοδυναμίαν του τρία δεν ηδυνήθη να δημιουργήση τελειότερα; Την Σάρκωσιν, την Παρθένον και την μακαριότητα των δικαίων εν τη μελλούση ζωή»

[eleimon]

«Η των απελπισμένων μόνη ελπίς» *



του Οσιολογ. Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου **





Η Παναγία είναι η μόνη ελπίδα. Δεν υπάρχει άλλη για τους πολλούς απελπισμένους. Μονάκριβη μάνα. Είχε απελπιστεί από τις ικανότητες της. Δεν στεκόταν στα δεκανίκια των λόγων των άλλων. Στηριζόταν στον σταυρό του Υιού της. Ο πόνος την ομόρφαινε πιο πολύ. Στον κίνδυνο βρήκε τη λύτρωση. Επέλεξε τη σιωπή. Κυνηγήθηκε. Αγάπησε τα δύσκολα. Άντεξε στον πόνο. Άντεξε και στην ευτυχία των μαθητών του Υιού της, δίχως λάθη στις εξετάσεις. Ήξερε ν’ αναμένει.

Έπαθε λοιπόν κι έμαθε. Κέρδισε κι έχει να δώσει. Ό,τι έχει είναι δικό μας. Ο πλούτος ακένωτος, ζωοδόχος πηγή, ζωηφόρος αγάπη, επιτάφιος της απόγνωσης. Να μη την καταδέχονται και νάναι τόσο καταδεκτική. Η έκφραση της μια μεγάλη σιωπή, εύλαλη. Σκουπιδοντενεκέδες περιττών λόγων καθημερινά στις εξώθυρες, γεμάτοι οι λάκκοι. Το πέμπτο ευαγγέλιο της Παναγίας είναι όλο λευκές σελίδες, είναι γραμμένο από θωπευτική σιωπή, από μελάνι παραμυθίας. Είναι μια ανοιχτή αγκαλιά, μια σεμνή παρουσία, ένα μαντήλι, ένα ρόδο, ένα κουκί θυμίαμα στο λιβανιστήρι της γιαγιάς, μια αχτίδα ήλιου στην κλειστή κάμαρη, η μόνη γυναικεία μορφή στο κελλί του ασκητή, η διακόνισσα του Άθω, η αρχόντισσα του Πρωτάτου, η θαυματουργός Γερόντισσα.

Η Παναγία, η θάλασσα του Πεντζίκη, το λιμάνι της σωτηρίας, το μαφόρι της σκέπαστρο παρηγοριάς, η αρετή της τροφή μας, όλων των πεινασμένων, των φτωχών άφωτων, η φίλη των αθώων, των μαυρισμένων στο δάκρυ πονεμένων γιάτρισσα, ο ήλιος του χιονιού μας.

Η Παναγία δεν είναι διόλου δυσνόητη, δεν είναι σύμβολο, δεν είναι ούτε γριά ούτε παιδούλα, ξέρει πόσο αισιόδοξη να είναι, ν' απομακρύνεται ξέρει από το προσκήνιο, εκεί που δεν θέλουν να την επικαλούνται. Δεν θέλει να δυσκολεύει κανένα, ούτε με την αγάπη της. Όσοι επέλεξαν τη χαζομάρα τους αφήνει να φάνε τα μούτρα τους.

Επιτέλους ας νοιώσουμε πως η μοναξιά μας πρέπει να μάθει να στρώνει μόνη τραπέζι. Δεν γίνεται συνέχεια να ξεγλυστράμε και να θέλουμε κι έτοιμο φαγητό και στρωμένο τραπέζι κι άμισθο και χαμογελαστό υποτακτικό. Καλούμεθα νάμαστε ευγνώμονες μ’ αυτό που μας δόθηκε, η ανδρεία να μας στολίσει, η ωραιότητα της παιδικής αγνότητας να καλύψει τη γύμνια μας, σε μια εποχή που η κακομοιριά δέρνει τους καλλιτέχνες, τους επιστήμονες και μερικούς ακόμη ιερείς.

Ευχαριστώ, Παναγία μου, για τον ενθουσιασμό που μου δίνεις απόψε, που είμαι απελπισμένος και η ελπίδα μου είσαι Εσύ. Ας αφήσουμε λίγο και τους άλλους, ας δούμε και το σκαρί μας, δεν είναι εγωιστικό, είναι απαραίτητο.

Ελπίδα στο μέλλον, απελπισία καλή στο παρελθόν, χαρά στο νυν, μακαριότητα στο αεί. Πάντα η θυσία, θυσιάζεται ο Υιός στον Σταυρό. θυσιάζεται η μητέρα του στην αγκαλιά του άφατου πόνου. Ο πόνος με πόνο νικιέται. Η αγάπη κερδίζεται με πόλεμο. Πότε θα μας διδάξει κι εμάς η αγία Παράδοση;

Μονάκριβη ελπίδα του κόσμου Υπεραγία Θεοτόκε.

----------------


** Από το βιβλίο του «Αθωνικό Απόδειπνο», εκδόσεις Αρμός

[Domna]

Οποιος δεν είχε την ευκαιρία να δει τις καταγραμένες ομιλίες του γέροντα Μωυσή που είχα βάλει πριν λίγο καιρό στο φόρουμ , ιδού τα βίντεα που μπορεί να της δει πάλι . Ο γέροντας Μωυσής μίλησε στην ορθόδοξη ιεραποστολική αδελφότητα "Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός" στην Στουτγάρδη όπου είμαι μέλος .

Πρώτη ομιλία του με θέμα : Τα διδάγματα και το έργο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού . Δυστυχώς τα πρώτα 20 λεπτά δεν ακούγονται αλλά μετά ακούγεται καλά το βίντεο .
http://www.zaplive.tv/web/adelfotitaagi ... 6a618bd8af

Δεύτερη ομιλία του με θέμα : Τα πάθη και η θεραπεία τους .
http://www.zaplive.tv/web/adelfotitaagi ... 77dcfe8efc

Τρίτη ομιλία του με θέμα : Η καλλιέργεια της καρδιάς .
http://www.zaplive.tv/web/adelfotitaagi ... 1dc9a18c32

[keliotis]

http://clubs.pathfinder.gr/kellion/985712?folder=111807

[smarti]

http://clubs.pathfinder.gr/kellion/985712?folder=111807

Σε ευχαριστουμε πολυ για τα γραπτα ψυχοφελη κειμενα!!

[max1]

By the way, νομίζω πως ο π. Μωυσής θα μιλήσει στον Ι.Ν του Αγ. Φωτίου στο Ποσειδώνιο της Θεσσαλονίκης αυτή την Κυριακή στις 6μμ.
Δεν παίρνω όρκο αλλά έτσι θυμάμαι και εν πάσει περιπτώσει κάθε Κυριακή στις 6μμ θα υπάρχει αυτόν τον καιρό μια ομιλία μοναχού (ο π. Βενέδικτος από τη Νέα Σκήτη, ο ηγούμενος του Αγ. Διονυσίου εν Ολύμπω κ.α.)
Και για όσους είναι μακρυά, συνήθως τα αναμεταδίδει το κανάλι 4Ε (και μέσω Ιντερνετ)
http://www.tv4e.gr/