Μερικά απο τα θαύματα στην Ιερά Μονή Πελασγίας Βοιωτίας

[efthumhs]

Μερικά απο τα θαύματα στην Ιερά Μονή Πελασγίας (Γενεθλίου της Θεοτόκου) Βοιωτίας

1. Ο Γεώργιος Τσόκος, όταν ήταν 18 ετών, από το Μαρτίνο, ξαφνικά πιάστηκε το πόδι του. Μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο όπου αποφασίσθηκε να ακρωτηριασθή. Ο ίδιος όμως δεν δέχτηκε την επέμβαση και επέστρεψε στο σπίτι του. Στις 8 Σεπτεμβρίου, στην γιορτή της Μονής, ζήτησε να τον φέρουν να προσκυνήση την Παναγία. Στην Μεγάλη Είσοδο, στα Άγια, έπεσε κάτω να περάσουν από πάνω του οι Ιερείς. Το θαύμα έγινε! Στο τέλος της Θ. Λειτουργίας πήγε περπατώντας να πάρη αντίδωρο, μετά περπάτησε μέχρι την πηγή της Μονής και επέστρεψε πεζοπορώντας στο Μαρτίνο.

2. Ο κ. Γεώργιος Χαμπηλομάτης από τον Ορχομενό διηγήθηκε ότι, όταν ήταν μικρό παιδί, σεληνιαζόταν. Μια φορά στη γιορτή της Μονής 8 Σεπτεμβρίου ο πατέρας του τον έφερε να διανυκτερεύση στη Μονή. Του πρόσφεραν κατσικίσιο κρέας για βραδινό και ο πατέρας του το επέστρεψε λέγοντας ότι όταν τρώη κρέας και ιδιαίτερα κατσικίσιο, σεληνιάζεται. Ο μοναχός ανέφερε το περιστατικό στον Ηγούμενο, ο οποίος του μήνυσε να φάη κάτι νηστήσιμο και την άλλη μέρα στη Θ. Λειτουργία να πάη μπροστά να του διαβάση κάποια ευχή. Μετά το διάβασμα της ευχής ο Ηγούμενος είπε στον πατέρα του να τον πάρη και στο εξής δεν θα ξαναέχη πρόβλημα ακόμα και αν τρώη και κατσικίσιο κρέας. Όπως και έγινε. Στον Αλβανικό πόλεμο ο κ. Γεώργιος τραυματίσθηκε και του αφαιρέθηκε το ένα του πόδι. Πριν από 20 περίπου χρόνια έπασχε από καρκίνο στο πάγκρεας. Τον μετέφεραν στην Αθήνα και ετοιμάζονταν για επέμβαση όταν ο γιατρός πρότεινε να αποφύγουν να εγχειρήσουν έναν ανάπηρο άνθρωπο. Έτσι επέστρεψαν στον Ορχομενό. Η σύζυγός του ονειρεύθηκε τότε τον πεθερό της να την προτρέπη να τον φέρουν πάλι στη Μονή Πελαγίας, όπου τον επήγε αυτός πριν από πολλά χρόνια και θα γίνη καλά. Πράγματι τον έβαλαν πάλι επάνω στο ζώο και τον έφεραν στην Παναγία. Έκτοτε δεν έχει κανένα πρόβλημα.

3. Ο κ. Ευάγγελος Θεοδώρου από Ελαιώνα Θηβών διηγήθηκε για την μητέρα του Αναστασία Θεοδώρου ότι, όταν ήταν περίπου 25-30 χρόνων, ξαφνικά άρχισε να παραμορφώνεται το πρόσωπό της και να κάνη τρέλλες. Παρουσιάσθηκε η αγία Πελαγία στον ύπνο της με μορφή μιας μαυροφόρας και της υποσχέθηκε να την κάνη καλά, εάν θα της κάνη ένα εικονοστάσι σε γειτονικό κτήμα. Επί τρεις βραδυές έβλεπε το ίδιο όνειρο, οπότε άρχισε την προετοιμασία για το εικονοστάσι. Εν τω μεταξύ η αγία Πελαγία υπέδειξε στην κ. Αναστασία να πίνη γάλα από μια συγκεκριμένη κατσίκα που ενώ ήταν στείρα, την επομένη έφερε πολύ γάλα. Σιγά-σιγά η κ. Αναστασία έγινε τελείως καλά.

4. Μια εβδομάδα πριν τη γιορτή της Μονής ένα ζεύγος ηλικιωμένων από Μαρτίνο ήρθαν και προσκύνησαν με δάκρυα. Είχαν βαθύ πόνο για το εγγονάκι τους, 4 χρονών κοριτσάκι, που ξαφνικά σταμάτησε να περπατάη και να μιλάη. Τί είχε συμβή; Ενώ βρίσκονταν στην παραλία, βρήκαν μια ολοκαίνουργη φορεσιά και την φόρεσαν στη μικρή. Αυτομάτως το παιδί αρρώστησε. Οι παππούδες έτρεξαν στην Παναγία με κλάματα. Έδωσαν το όνομα στη Γερόντισσα Μακρίνα και παρεκάλεσαν να εύχεται γι'; αυτήν. Σε μια εβδομάδα, ανήμερα στη γιορτή, ήρθαν όλοι μαζί να ευχαριστήσουν την Παναγία για το θαύμα. Το παιδί ξαναπερπάτησε και ξαναμίλησε. Το κοριτσάκι είναι τώρα 13-14 ετών.

Η Γερόντισσα Μακρίνα αφηγείται σχετικά με την παραμονή της στη Μονή:

"Όλοι με ρωτούν πώς κάθησα μόνη 19 χρόνια. Η δύναμις αυτή δεν ήτο δική μου. Με την πρώτη ημέρα που ήρθα με κυρίες και δεπσοινίδες του χωριού Ακραιφνίου, που με βοήθησαν να μπορέσω να κατοικήσω, το απόγευμα όταν τις ξεικινούσα και απομακρυνόντουσαν, γυρίζω και βλέπω την Παρασκευή Κιούση, η οποία ήτο ηλικιωμένη, έκανα σκέψεις αν μου πάθη κάτι σοβαρό τον χειμώνα. Τηλέφωνο έκανα ένα χρόνο να το βάλω, ο δρόμος ήταν χαλασμένος, πώς θα το αντιμετωπίσω; Αμέσως άκουσα βουή, αισθάνθηκα να σβήνη μέσα μου, κατάλαβα δύναμη στις πλάτες μου και ξέχασα τις σκέψεις μου. Είπα: ανόητη τί επεμβαίνεις αφού είναι έργο Θεού;" Έκτοτε τί θα πη φόβος, δειλία, δεν υπάρχει. Κυκλοφορούσα και μέσα στον περίβολο της Μονής και εξωτερικά, δεν μου συνέβηκε ποτέ τίποτε, απεναντίας κάθε φορά που γύριζα να μπώ μέσα στο Μοναστήρι αισθανόμουνα στο θώρακα μια σιγουριά, μια ηρεμία που διερωτόμουν μόνη μου τί είναι αυτό.

Το μήνα Δεκέμβριο είχα τη Μοναχή Άννα στο Κρατικό Νοσοκομείο Λεβαδειάς και ήμουν μόνη στο Μοναστήρι με χιόνι πολύ, αποκλεισμένη χωρίς συγκοινωνία, χωρίς τηλέφωνο. Άρχισα να ακούω φωνούλες όπως βγαίνουν τα πολλά πουλιά το πρωί από τις φωλιές τους. Και εγώ έλεγα μόνη: είναι ήρεμη η φύση ήρεμη είμαι και εγώ και συλλαμβάνω τα κύματα του αέρος. Μετά από σχετική έρευνα, γιατί μου έκανε εντύπωση, η χαρά που αισθανόμουν ήτο το Άγιο Πνεύμα, οι φωνούλες ουράνιες. Με όλα αυτά που σάς γράφω θέλω να σάς διαπιστώσω ότι ό,τι έγινε δεν ήτο δικό μου, ήτο καθαρά έργο του Θεού. Και το αποκορύφωμα είναι των σκληρών δοκιμασιών που πέρασα των 19 χρόνων σχεδόν μόνη. Ο Θεός άκουσε την προσευχή μου. Γιατί τώρα πια βαδίζω στα 76 χρόνια και ήθελα αδελφότητα να αφήσω το Μοναστήρι, να μη φύγω πονεμένη, αφήνοντάς το πίσω μου έρημο όπως το βρήκα...

Με την ευχή μου να γίνη φάρος το Μοναστήρι σε όλο τον κόσμο".

Η Γερόντισσα Μακρίνα μας λέγει ότι πολλές φορές ακούσθηκε ψαλμωδία από το εκκλησάκι της Αγ. Πελαγίας. Τούτο το άκουσε ο αγιογράφος των τοιχογραφιών του παρεκκλησίου καθώς και γυναίκες από το Κόκκινο.