Εσπερινός στην Ι.Μ. Προυσσού. Το αδιάστατο της Ορθοδοξίας.
Δημοσιεύτηκε: Παρ Φεβ 13, 2009 8:46 am
Σαββατο απογευμα πριν μια εβδομαδα, στον Προυσσο αδελφοι μου, ειμαι στον Εσπερινο, με τους τρεις γεροντες της πανσεβασμιας Μονης, και 7-8 ακομα προσκυνητες, καθημενος στην γωνια, μη χορταινοντας να αντικρυζω την χιλιοχρονη θαυματουργη εικονα της Παναγιας της Προυσιωτισσας.
Εχουν περασει εκατονταδες ανθρωποι βιαστικα, πριν απο δυο ωρες απο το Μοναστηρι, και δεν εχουν μεινει παρα, ελαχιστοι, μια μικρη συντροφια, αγνωστων που τους ενωνει στον ιδιο χωρο λατρειας ο κοινος ποθος συναντησης με τον μεγαλο Αγνωστο που ειναι περα απο καθε γνωση, αλλα και ταυτοχρονα τοσο γνωστος μας, οσο δεν ειναι το ιδιο μας το ειναι..
Μια λυπη και ενα παραπονο σε πιανει, αφου μετα απο τοσο κοσμο, μενουν αυτοι να δωσουν την μια επομενη ωρα τους εκει οπου ανηκει, εκει οπου δικαιωνεται. Στον Αχρονο.
Ημιφως, σουρουπωνει, σχεδον σκοταδι, γυρω μαυρισμενες, καμμενες και πολυκαιρισμενες αγιογραφιες, μας κοιταζουν με μια θαλπωρη. Οι Αγιοι. Αδιαστατη η παρουσια τους, δεν ενεχει ιδεα, υποψια παρελθοντος. Ειναι τωρα εδω. Ειναι μαζι μας, και μας μιλανε μυστικα. Σου λενε, ναι, αυτο ειναι, αυτο που ζητας, ειναι εδω..
Καποιος μεσηλικας ερχεται μετα της συζυγου, βαζουν τρεις εδαφιαιες μετανοιες, στην Θεοτοκο, και πεφτουν μπρουμυτα στο εδαφος με το προσωπο καταγης, καθ'ολη την διαρκεια της ακολουθιας.
Τους ζηλεψα, και τους φθονησα. Τοση πιστη εγω δεν εχω.
Καποιο σημαντικο προβλημα ειχαν. Ζητουσαν βοηθεια και ελεος απο την Δεσποινα την Μεσιτρια μεταξυ Ουρανου και Γης, το μεθοριον μεταξυ κτιστης και ακτιστου φυσεως.
Η πιστη τους ξεχειλιζε σαν ευωδια τον χωρο, και αντηχουσε σαν τριτος βυζαντινος χορος ενα τροπαριο προσμονης και δοξολογιας. Ηξεραν και το προδιδε η σταση τους οτι θα ερθει το ζητουμενο, οτι δεν θα παραβλεψει η Υπεραγια.
Το θυμιαμα εν τω μεταξυ εχει πλημμυρισει τον καθαγιασμενο απ'αιωνων ιεροτατο χωρο του μικρου καθολικου. Η ακολουθια προχωρα. Ειναι παρων ο Αχωρητος ενχωρουμενος μεσα στο μικρο καθολικο.
Το βλεμμα ενος γεροντος της Μονης που ειναι στο ψαλτηρι, σε κοιτα διερευνητικα, σαν να σου λεει: Εισαι εδω; Εισαι μαζι μας; Συμμετεχεις εν χρονω στο αχρονο; Η απλα παριστασαι; Σε κοιτα με βλεμμα προτροπης και σιγουριας, και σε βγαζει, σε απεκδυει απο την ανασφαλεια σου, την πνευματικη σου ασταθεια, που εμπλεκεται συνεχως με το κοσμικο αγχος και τα καθε ειδους ψευδοδιλημματα που βαζουμε τωρα και που συντομα θα γινουν καπνος μεσα στην ληθη του χρονου και της φθορας.
Ολα ειναι αδιαστατα. Ειναι ενα παραθυρο μεσα απο το οποιο τα βλεπεις ολα. Παρελθον, παρον μελλον. Μια ωρα που ειναι ολη σου η ζωη, αυτη που εζησες και αυτη που προσδοκας. Αιωνιοτητα.
Τελικα και βιωματικα η Ορθοδοξια, ειναι η ιδια η αιωνιοτητα. Τα παντα συνεισφερουν σε αυτην την αισθηση. Η λατρεια, η ψαλτικη, το θυμιαμα, το κερι, η εικονα, οτι υπαρχει γυρω σου, υπερχειλιζει τις αισθησεις σου με το πληρωτικο αισθημα της αιωνιοτητας.
Τωρα γινεται ο Εσπερινος. Ομως δεν ειναι το τωρα εδω. Εχει εξαυλωθει. Εχει ηδη χαθει, αφου καθε τωρα, μεχρι να το εκφρασεις ειναι ηδη παρελθον, και το μελλον ειναι ηδη παρον. Και ο Εσπερινος αιωνες τωρα, καταργει το παρελθον και το κανει ενα αεναο παρον. Παντα εδω, στην ακολουθια. Τι αλλαζει;
Το αδιαστατο της Ορθοδοξιας, ειναι καταληπτο, μονο βιωματικα. Το ζεις και το αισθανεσαι. Οχι συναισθηματικα, ουτε με νοσταλγια και διαθεση να συνδεσεις αυτα που περασαν με αυτα που ζεις και με αυτα που θα'ρθουν.
Ειναι μια απροσδιοριστη ζωντανη αισθηση, οτι δεν υπαρχει χρονος. Ολα ειναι μια ψευδαισθηση, και μονο ο Χριστος και οτι μας συνδεει μαζι Του, ειναι εκτος τοπου και χρονου. Ειναι πραγματικα και αιωνια ειναι αληθινα.
Νιωθεις οτι βγηκες απο τον ληθαργο, απο το ονειρο, και μπηκες στην πραγματικοτητα συμμετεχοντας σε αυτον τον εσπερινο, και λες: Τι ζω εγω καθημερινα; Ενα ψεμμα ζω. Ειμαι σε κωμα, και ξυπναω οταν μετεχω σε ακολουθια, σε λατρεια προς τον Θεον.
Και νιωθεις οτι ο Εσπερινος που ειναι ολη η ζωη σου, φτανει προς το τελος. Και ερχεται η νυκτα. Το σκοταδι.
Και διατηρεις την ελπιδα σου, χαριτι Θεου του Ζωντος, οτι θα ξημερωσει. Και το ξημερωμα θα ειναι αιωνιο, ατελευτητο, φωτεινο. Μεσα στον Θεο. Δεν θα χαθεις, δεν θα σβησεις οπως τα κερια του Εσπερινου. Θα καις και εσυ με το λιγοστο σου φως για παντα. Ενωπιον του Προσωπου Του. Αμην Γενοιτο για ολον το κοσμο.
Προς Δοξαν Θεου..
Εχουν περασει εκατονταδες ανθρωποι βιαστικα, πριν απο δυο ωρες απο το Μοναστηρι, και δεν εχουν μεινει παρα, ελαχιστοι, μια μικρη συντροφια, αγνωστων που τους ενωνει στον ιδιο χωρο λατρειας ο κοινος ποθος συναντησης με τον μεγαλο Αγνωστο που ειναι περα απο καθε γνωση, αλλα και ταυτοχρονα τοσο γνωστος μας, οσο δεν ειναι το ιδιο μας το ειναι..
Μια λυπη και ενα παραπονο σε πιανει, αφου μετα απο τοσο κοσμο, μενουν αυτοι να δωσουν την μια επομενη ωρα τους εκει οπου ανηκει, εκει οπου δικαιωνεται. Στον Αχρονο.
Ημιφως, σουρουπωνει, σχεδον σκοταδι, γυρω μαυρισμενες, καμμενες και πολυκαιρισμενες αγιογραφιες, μας κοιταζουν με μια θαλπωρη. Οι Αγιοι. Αδιαστατη η παρουσια τους, δεν ενεχει ιδεα, υποψια παρελθοντος. Ειναι τωρα εδω. Ειναι μαζι μας, και μας μιλανε μυστικα. Σου λενε, ναι, αυτο ειναι, αυτο που ζητας, ειναι εδω..
Καποιος μεσηλικας ερχεται μετα της συζυγου, βαζουν τρεις εδαφιαιες μετανοιες, στην Θεοτοκο, και πεφτουν μπρουμυτα στο εδαφος με το προσωπο καταγης, καθ'ολη την διαρκεια της ακολουθιας.
Τους ζηλεψα, και τους φθονησα. Τοση πιστη εγω δεν εχω.
Καποιο σημαντικο προβλημα ειχαν. Ζητουσαν βοηθεια και ελεος απο την Δεσποινα την Μεσιτρια μεταξυ Ουρανου και Γης, το μεθοριον μεταξυ κτιστης και ακτιστου φυσεως.
Η πιστη τους ξεχειλιζε σαν ευωδια τον χωρο, και αντηχουσε σαν τριτος βυζαντινος χορος ενα τροπαριο προσμονης και δοξολογιας. Ηξεραν και το προδιδε η σταση τους οτι θα ερθει το ζητουμενο, οτι δεν θα παραβλεψει η Υπεραγια.
Το θυμιαμα εν τω μεταξυ εχει πλημμυρισει τον καθαγιασμενο απ'αιωνων ιεροτατο χωρο του μικρου καθολικου. Η ακολουθια προχωρα. Ειναι παρων ο Αχωρητος ενχωρουμενος μεσα στο μικρο καθολικο.
Το βλεμμα ενος γεροντος της Μονης που ειναι στο ψαλτηρι, σε κοιτα διερευνητικα, σαν να σου λεει: Εισαι εδω; Εισαι μαζι μας; Συμμετεχεις εν χρονω στο αχρονο; Η απλα παριστασαι; Σε κοιτα με βλεμμα προτροπης και σιγουριας, και σε βγαζει, σε απεκδυει απο την ανασφαλεια σου, την πνευματικη σου ασταθεια, που εμπλεκεται συνεχως με το κοσμικο αγχος και τα καθε ειδους ψευδοδιλημματα που βαζουμε τωρα και που συντομα θα γινουν καπνος μεσα στην ληθη του χρονου και της φθορας.
Ολα ειναι αδιαστατα. Ειναι ενα παραθυρο μεσα απο το οποιο τα βλεπεις ολα. Παρελθον, παρον μελλον. Μια ωρα που ειναι ολη σου η ζωη, αυτη που εζησες και αυτη που προσδοκας. Αιωνιοτητα.
Τελικα και βιωματικα η Ορθοδοξια, ειναι η ιδια η αιωνιοτητα. Τα παντα συνεισφερουν σε αυτην την αισθηση. Η λατρεια, η ψαλτικη, το θυμιαμα, το κερι, η εικονα, οτι υπαρχει γυρω σου, υπερχειλιζει τις αισθησεις σου με το πληρωτικο αισθημα της αιωνιοτητας.
Τωρα γινεται ο Εσπερινος. Ομως δεν ειναι το τωρα εδω. Εχει εξαυλωθει. Εχει ηδη χαθει, αφου καθε τωρα, μεχρι να το εκφρασεις ειναι ηδη παρελθον, και το μελλον ειναι ηδη παρον. Και ο Εσπερινος αιωνες τωρα, καταργει το παρελθον και το κανει ενα αεναο παρον. Παντα εδω, στην ακολουθια. Τι αλλαζει;
Το αδιαστατο της Ορθοδοξιας, ειναι καταληπτο, μονο βιωματικα. Το ζεις και το αισθανεσαι. Οχι συναισθηματικα, ουτε με νοσταλγια και διαθεση να συνδεσεις αυτα που περασαν με αυτα που ζεις και με αυτα που θα'ρθουν.
Ειναι μια απροσδιοριστη ζωντανη αισθηση, οτι δεν υπαρχει χρονος. Ολα ειναι μια ψευδαισθηση, και μονο ο Χριστος και οτι μας συνδεει μαζι Του, ειναι εκτος τοπου και χρονου. Ειναι πραγματικα και αιωνια ειναι αληθινα.
Νιωθεις οτι βγηκες απο τον ληθαργο, απο το ονειρο, και μπηκες στην πραγματικοτητα συμμετεχοντας σε αυτον τον εσπερινο, και λες: Τι ζω εγω καθημερινα; Ενα ψεμμα ζω. Ειμαι σε κωμα, και ξυπναω οταν μετεχω σε ακολουθια, σε λατρεια προς τον Θεον.
Και νιωθεις οτι ο Εσπερινος που ειναι ολη η ζωη σου, φτανει προς το τελος. Και ερχεται η νυκτα. Το σκοταδι.
Και διατηρεις την ελπιδα σου, χαριτι Θεου του Ζωντος, οτι θα ξημερωσει. Και το ξημερωμα θα ειναι αιωνιο, ατελευτητο, φωτεινο. Μεσα στον Θεο. Δεν θα χαθεις, δεν θα σβησεις οπως τα κερια του Εσπερινου. Θα καις και εσυ με το λιγοστο σου φως για παντα. Ενωπιον του Προσωπου Του. Αμην Γενοιτο για ολον το κοσμο.
Προς Δοξαν Θεου..
