Τζαμί στη Μονή Σινά;!

[Misha]

Bρηκα το παρακάτω αρθρο που μού έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και το μοιράζομαι μαζί σας σε συνέχεια του διαλόγου που είχαμε κάμποσο καιρό πριν για την δημιουργία τζαμιού στην Αθήνα.



Τζαμί στη Μονή Σινά;! *



του π. Αθανασίου Γιουσμά





Ο άνθρωπος - κι εμείς κατά συνέπεια - φίλοι μου αναγνώστες, είναι ή θέλει να είναι κοινωνικός. Έχει τον πόθο νʼ αποκτήσει οικονομικά αγαθά και γνώσεις. Όμως, μαζί με όλα τούτα και χίλια δυο άλλα, είναι και θρησκευόμενος. Ήταν και είναι ο άνθρωπος θρησκευόμενος. Το θρησκευτικό συναίσθημα, όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί, είναι έμφυτο και καθολικό. Έμφυτο: «Άμα άνθρωπος, άμα θρησκεία». Η θρησκεία έχει την ίδια ηλικία με την ηλικία της ανθρωπότητας! Και η θρησκευτική πίστη αντέχει, δεν πεθαίνει. Ακόμη κι αν κάποτε άλλοι ή εμείς οι ίδιοι τη θέτουμε σε …χειμερία νάρκη, αυτή ξαναζωντανεύει κι ανασταίνεται. Το θρησκευτικό συναίσθημα είναι, κατά τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, φυτεμένο από τον ίδιο το Θεό στον άνθρωπο σε σπερματική μορφή, από τη στιγμή της σύλληψης και της προσωπικής μας δημιουργίας, για έναν και μόνο λόγο: Η πανσοφία του Θεού γνώριζε την πτώση του Αδάμ και της Εύας, καθώς γνωρίζει και τις πτώσεις τις δικές μας, γιʼ αυτό έσπειρε μέσα στην ανθρώπινη ψυχή την τάση να Τον αναζητά και να θέλει να Τον γνωρίσει, με αποκλειστικό σκοπό και λόγο να επιστρέφει τσακισμένος και κουρασμένος και πάλι σʼ Εκείνον και να σώζεται. Είναι κι αυτό μια ακόμα απόδειξη του πόσο πολύ, του πόσο υπερβολικά μας αγαπά ο Θεός! Το θρησκευτικό συναίσθημα είναι και καθολικό. Λίγο ή πολύ, όλοι οι άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη κάπου να πιστέψουν, κάτι να λατρέψουν, κάπως να ψηλαφίσουν τη θεότητα. Ο αρχαίος Έλληνας βιογράφος και ιστορικός Πλούταρχος (46 – 127 μ.Χ) έλεγε: «Αν ψάξεις, μπορεί να βρεις και πόλεις δίχως κάστρα, δίχως επιστήμες, δίχως άρχοντες, δίχως σπίτια, δίχως άλλα διάφορα αποκτήματα, δίχως νομίσματα ή θέατρα και γυμναστήρια, αλλά όμως πόλη, έστω και μία, δίχως ιερό και θεούς δεν πρόκειται να συναντήσεις όπου κι αν πας». Και είχε κι έχει δίκιο. Η αρχαιολογική σκαπάνη και μόνο αυτή επιβεβαιώνει την αλήθεια που καταθέτει.

Και είχαμε και έχουμε ένα πλήθος θρησκειών! Πολυθεϊστικές (αν και σʼ αυτές διακρίνουμε έναν ανώτερο όλων θεό), πανθεϊστικές (σʼ αυτές ταυτίζεται ο Θεός με τον κόσμο) και μονοθεϊστικές. Κάθε θρησκεία είναι γεγονός πως επεδίωξε κι επιδιώκει να δώσει λύσεις στα μεγάλα προβλήματα και στις πάμπολλες αγωνίες κι ανησυχίες του ανθρώπου. Μέσα από κάθε θρησκεία ο άνθρωπος αναζητά την αληθινή χαρά, μακριά από τα πάθη και τις κακίες, και επιδιώκει να επικοινωνήσει με μία ανώτερη από αυτόν δύναμη. Όμως αυτό δε συμβαίνει με το Χριστιανισμό. Στην Ορθόδοξη πίστη μας, στην «ημετέρα θρησκεία» (Πραξ. 26, 5), όπως θα έλεγε ο Απόστολος Παύλος, την «καθαρά και αμίαντο» (Ιακ. 1, 26-27) κατά τον Αδελφόθεο Ιάκωβο, τις λύσεις στα μεγάλα προβλήματα της ζωής δεν τις δίνει ο Βούδας, ο Μωάμεθ, ο άνθρωπος, αλλά, απλόχερα τις πρόσφερε με την ενανθρώπησή Του ο ίδιος ο Θεός! Κατά την Ορθόδοξη πίστη μας, τον άνθρωπο τον αναζήτησε και τον αναζητά ο ίδιος ο Θεός-Πατέρας και με το Θεό δεν επικοινωνεί απλά ο κουρασμένος άνθρωπος, αλλά έχει τη δυνατότητα να Τον ακούσει μέσα από τη Βίβλο, να Τον λατρέψει μέσα στις εκκλησιαστικές συνάξεις, να Τον δει στο πρόσωπο του αδελφού και να Τον μεταλάβει μέσα από το Ιερό Δισκοπότηρο!

Κατά τον Απόστολο Πέτρο ο Θεάνθρωπος Κύριός μας έχει και παρέχει «ρήματα ζωής αιωνίου» (Ιωάν. 6, 68 ). Μας εξασφαλίζει την αληθινή και την αιώνια χαρά. Έλεγε ο Ιερός Χρυσόστομος: «Αυτός που ζει μαζί με το Θεό είναι πάντοτε χαρούμενος». Ο Μωαμεθανισμός κάνει λόγο για μικροχαρές κι ο Βουδισμός για επιδερμικές αναπαύσεις. Η Ορθόδοξη πίστη μας, αντίθετα, επαγγέλλεται μια λύτρωση που ξεκινά από τη γη, φτάνει στον «ουρανό» και δε σταματά εκεί, γιατί συνεχίζει στην αιωνιότητα, στους κόλπους της Ζωαρχικής Τριαδικής Θεότητας.

Φίλοι μου αναγνώστες, η αναγκαιότητα της θρησκείας μαρτυρείται από πολλούς και σʼ όλες τις εποχές. Ιστορικοί, ψυχολόγοι, επιστήμονες και κάθε άνθρωπος που ενεργεί και σκέπτεται χωρίς παρωπίδες τονίζουν πως η θρησκεία έρχεται πρώτη στην κλίμακα των αξιών και μιλούν μάλιστα για την ανάγκη ύπαρξής της. Κι αυτό γιατί, ο σωστά και χωρίς φανατισμούς θρησκευόμενος άνθρωπος είναι δημιουργικός και γαλήνιος, ζει χωρίς φόβους και αναστολές. Κι αυτός είναι ένας ακόμα λόγος, που εμείς ως Ορθόδοξοι, δεν αποστρεφόμαστε τους πιστούς των άλλων θρησκειών. Η Εκκλησία σέβεται την ιδιαιτερότητα του καθενός, συζεί, συνυπάρχει με τα άλλα θρησκεύματα, συνδιαλέγεται, όμως διαφυλάττει επακριβώς και ανόθευτη την αλήθεια της Ορθόδοξης πίστης. Τρανή απόδειξη των πιο πάνω, η ύπαρξη Μουσουλμανικού Τεμένους μέσα στην Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης, στο θεοβάδιστο όρος Σινά! Όταν από το 12ο μ.Χ. αιώνα οι ίδιοι οι μοναχοί μετέτρεψαν την αρχαία τραπεζαρία της Μονής τους σε τζαμί, για τις θρησκευτικές ανάγκες των Βεδουίνων! Κάτι ανάλογο γνωρίζουμε πως είχε γίνει από τους Χριστιανούς τον 10ο αιώνα στην Κωνσταντινούπολη και στις ελληνικές Κυδωνίες (Αϊβαλί), με το ονομαστό Τζαμί του Γεωργαλά, για τους διπλωμάτες και τους εμπόρους Μουσουλμάνους! Φίλοι μου αναγνώστες, ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει και να λέει ό,τι θέλει, αρκεί να σέβεται, κι ας μην αποδέχεται, την πίστη ή τη γνώμη του άλλου.



----------------

* Εφημερίδα Εμπρός, 5 Οκτωβρίου 2005 & εφημερίδα Στύλος Ορθοδοξίας, Νοέμβριος 2005