Σελίδα 1 από 1
Τα 4 έσχατα
Δημοσιεύτηκε: Σάβ Μαρ 14, 2009 1:45 pm
από eleimon
Ο Σοφός Σειράχ μας δίνει μια συμβουλή θαυμάσια και ψυχωφελέστατη:
“Μιμνήσκου τα έσχατά σου, και είς τον αιώνα ούχ αμαρτήσεις” (7:36).
Δηλαδή, “να θυμάσαι πάντα τα τέλη της ζωής σου, και ποτέ δεν θ΄αμαρτήσεις”
Τα “έσχατα” αυτά είναι:
α) ο σωματικός θάνατος του ανθρώπου,
β) η Δευτέρα παρουσία του Χριστού,
γ) η δόξα του Παραδείσου και
δ) η οδύνη της κολάσεως.
Όποιος τα θυμάται και τα μελετάει με το νου του συνεχώς, πολιτεύεται ενάρετα και θεάρεστα.
Ας τα εξετάσουμε, λοιπόν, με τη σειρά.
1 Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
Ο άγιος Ιωάννης ο ελεήμων, πατριάρχης Αλεξανδρείας (610-619), για να χαράξει βαθιά μέσα στο νου του τη μνήμη του θανάτου και να την έχει πάντα ζωηρή μπροστά στα μάτια του, πρόσταξε να φτιάξουν τον τάφο του, αλλά να μην τον τελειώσουν. Ύστερα είπε στον κατασκευαστή να έρχεται σε κάθε επίσημη γιορτή, τότε που φορούσε τη λαμπρή αρχιερατική του στολή, και να του λέει δυνατά, μπροστά σε όλους: “Δέσποτα, το μνήμα σου είναι ατέλειωτο μέχρι σήμερα. Δώσε μου την άδεια να το τελειώσω, γιατί δεν ξέρεις πότε θα σε επισκεφθεί ο θάνατος”. Αυτό το έκανε ο άγιος, για να μην ξεγελαστεί από την πρόσκαιρη τιμή του αρχιερατικού αξιώματος, πού μπορεί να εμπνεύσει την έπαρση, αλλά να θυμάται πάντα το θάνατο, που ταπεινώνει και… προσγειώνει
Συλλογίσου, αδελφέ, την ώρα που η ψυχή σου θα χωρίζεται από το σώμα. Τελειώνει τότε το πανηγύρι της ζωής, το πανηγύρι των ανόητων, και αρχίζει η μεγάλη δοκιμασία! Το σώμα μελανιάζει, τα μέλη ακινητοποιούνται, τα όργανα αδρανούν, τα μάτια κλείνουν, η γλώσσα παραλύει, η δύναμη χάνεται, η ομορφιά εξαφανίζεται…
Ξέρεις με τι μοιάζουν οι σημερινοί άνθρωποι; Με τις κότες, ναι, με τις άμυαλες κότες, που βόσκουν σκόρπιες και αμέριμνες μέσα σ΄ένα χωράφι. Και καθώς τριγυρίζουν πέρα-δώθε, πετάγεται ξαφνικά ανάμεσά τους ο αιμοβόρος λύκος, αρπάζει μία κι εξαφανίζεται, για να την ξεσκίσει και να την καταβροχθίσει κάπου με την ησυχία του. Οι υπόλοιπες, μόλις δούν το λύκο, τρομάζουν και κρύβονται. Σε λίγη ώρα, όμως, σαν ανόητες που είναι, ξεχνούν και το λύκο και ητν κότα που άρπαξε εκείνος και την τρομάρα που πέρασαν αυτές, και βγαίνουν πάλι στη βοσκή. Ο λύκος δεν αργεί να ξανάρθει, οπότε επαναλαμβάνεται η ίδια σκηνή. Και επαναλαμβάνεται πολλές φορές, ώσπου όλες οι κότες εξολοθρεύονται.
Έτσι, λοιπόν, είναι και οι άνθρωποι. Ανόητοι! Βόσκουν αμέριμνοι στο λιβάδι των κοσμικών μεριμνών και των σαρκικών απολαύσεων, ώσπου έρχεται ξαφνικά ο θάνατος και αρπάζει έναν συγγενή ή φίλο τους. Τότε συγκλονίζονται, καταθλίβονται, τρομάζουν και συλλογίζονται τη δική τους ώρα, το δικό τους τέλος. Τότε κάνουν μερικές ευλαβικές σκέψεις, συνειδητοποιούν τι φοβερό θα είναι να πεθάνουν μέσα στην αμαρτία, και αποφασίζουν να μετανοήσουν. Όλ΄αυτά, όμως, δεν διαρκούν πολύ. Περνούν λίγες μέρες, ή έστω λίγες εβδομάδες, και ξεχνιέται ο φίλος, ξεχνιέται ο θάνατος, ξεχνιέται και η μετάνοια. Ο θάνατος, βέβαια, δεν θ΄αργήσει να ξαναχτυπήσει. Και τότε, πάλι ο ίδιος συγκλονισμός, πάλι οι ίδιες σκέψεις… μά και πάλι γρήγορα επιστροφή στη μάταιη καθημερινότητα. Έτσι σιγά-σιγά τους παίρνει όλους ο θάνατος -και όλους αδιόρθωτους και αμετανόητους
Re: ΤΑ 4 ΕΣΧΑΤΑ
Δημοσιεύτηκε: Σάβ Μαρ 14, 2009 1:48 pm
από eleimon
2 Η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού
Τι φοβερή θα είναι η ώρα, πού θα ΄ρθει για δεύτερη και τελευταία φορά ο Κύριος, σαν Κριτής πιά και όχι σαν Λυτρωτής! Τότε, λέει η Γραφή, “ο ήλιος θα σκοτεινιάσει και το φεγγάρι θα πάψει πιά να φέγγει τ΄άστρα θα πέσουν απ΄τον ουρανό και οι ουράνιες δυνάμεις, που κρατούν την τάξη του σύμπαντος, θα σαλευθούν. Τότε θα εμφανιστεί στον ουρανό το σημάδι του Υιού του ανθρώπου, και θα θρηνήσουν όλες οι φυλές της γης, και θα δουν τον Υιό του ανθρώπου να έρχεται πάνω στα σύννεφα του ουρανού με δύναμη και πολλή λαμπρότητα” (Ματθ. 25:31-32) και θα κρίνει την οικουμένη με δικαιοσύνη. Τι θα κάνουμε την ώρα εκείνη οι ταλαίπωροι αμαρτωλοί; Πού θα κρυφτούμε οι αμετανόητοι; Τι απολογία θα δώσουμε για τα έργα, τα λόγια, τους λογισμούς και τις προθέσεις μας;
Τότε τα δάκρυα θα είναι ανώφελα, η μεταμέλεια άχρηστη, οι ικεσίες μάταιες. Γιατί; Επειδή ο καθένας μας θα κριθεί δίκαια και αδέκαστα, σύμφωνα με τα έργα του. Και τότε “εκείνοι που έχουν πράξει δίκαια στη ζωή τους, θ΄αναστηθούν για να λάβουν μέρος στην καινούρια ζωή, κι εκείνοι που έπραξαν φαύλα έργα, θ΄αναστηθούν για ν΄αντιμετωπίσουν την καταδίκη” (Ιω. 5:29). Από το ένα μέρος θα βλέπουμε τη θεϊκή λαμπρότητα της βασιλείας των ουρανών, που θ΄απολαύσουν οι δίκαιοι, κι από το άλλο τον απερίγραπτο ζόφο της αιώνιας κόλασης, που θα κληρονομήσουν οι αμετανήτοι αμαρτωλοί, από το ένα μέρος τη ζωή, κι από το άλλο το θάνατο, από το ένα μέρος την αιώνια ανάπαυση, κι από το άλλο την αιώνια καταδίκη…
Θ΄ανοίξει τότε ο Κριτής τα φοβερά βιβλία Του, και τα έργα του καθενός θα φανερωθούν μπροστά στους αγγέλους και τους ανθρώπους όλους. Με βάση αυτά τα έργα θα κριθεί από τον Κύριο κάθε άνθρωπος, χωρίς προσωποληψία, χωρίς διακρίσεις. Και δεν θα κριθούν μόνο οι χριστιανοί, αλλά και οι άπιστοι, όσοι δηλαδή πέθαναν χωρίς να γνωρίσουν το Χριστό και το ευαγγέλιό Του. Αυτοί, βέβαια, δεν θα κριθούν με βάση τον ευαγγελικό νόμο, αλλά με βάση τη συνείδησή τους, δηλαδή τη φωνή του Θεού που υπάρχει μέσα σ΄όλους τους ανθρώπους. Όπως γράφει πολύ ωραία ο απόστολος Παύλος, “όσοι αμάρτησαν χωρίς να ξέρουν το νόμο του Θεού, θα καταδικαστούν όχι με κριτήριο το νόμο, κι από την άλλη, όσοι αμάρτησαν γνωρίζοντας το νόμο, θα δικαστούν με κριτήριο το νόμο…, πολλές φορές ειδωλολάτρες, που δεν γνωρίζουν το νόμο…, κάνουν από μόνοι τους εκείνο πού απαιτεί ο νόμος, αυτό δείχνει πώς, αν και δεν τους δόθηκε ο νόμος, μέσα τους υπάρχει νόμος, η διαγωγή τους φανερώνει πώς οι εντολές του νόμου είναι γραμμένες στις καρδιές τους και σ΄αυτό συμφωνεί και η συνείδησή τους, πού η φωνή της τους ελέγχει ή τους επαινεί ανάλογα με τη διαγωγή τους” (Ρωμ. 2:12, 14-16). Οι χριστιανοί, φυσικά, θα κριθούμε με βάση τις εντολές του Χριστού, πού μας αποκάλυψε την αλήθεια. Αν, λοιπόν, μολονότι γνωρίσαμε την αλήθεια, ζούμε θεληματικά μέσα στην αμαρτία, μας περιμένει φοβερή καταδίκη.
Έτσι θα κριθούν αμερόληπτα άνδρες και γυναίκες, επίσκοποι και ιερείς, βασιλείς και άρχοντες, πλούσιοι και φτωχοί, μεγάλοι και μικροί. Όλοι θα χωριστούν σε δύο κατηγορίες, στα “πρόβατα”, δηλαδή τους δικαίους, και στα “ερίφια”, δηλαδή τους αμαρτωλούς (Ματθ. 25:32).
Στα δεξιά του Κυρίου θα μπουν οι πρώτοι, εκείνοι που είχαν αγάπη και ευσπλαχνία για το συνάνθρωπο, ταπείνωση, ανεξικακία, σωφροσύνη, καθαρή καρδιά, ορθόδοξη πίστη. Αυτοί θ΄ακούσουν με άφατη αγαλλίαση την ποθητή πρόσκληση: “Ελάτε, οι ευλογημένοι απ΄τον Πατέρα μου, κληρονομήστε τη βασιλεία που σας έχει ετοιμαστεί” (Ματθ. 25:34). Στ΄αριστερά Του θα μπουν οι δεύτεροι, εκείνοι που σπατάλησαν το χρόνο της ζωής τους μέσα σε κραιπάλες και ακολασίες, μέσα στην ασπλαχνία και την υπερηφάνεια, μέσα στα πλούτη και τα πάθη, μέσα στην απιστία και την αίρεση. Αυτοί θ΄ακούσουν με οδύνη την τρομερή απόφαση: “Φύγετε από μπροστά μου, καταραμένοι, πηγαίνετε στην αιώνια φωτιά, που έχει ετοιμαστεί για το διάβολο και τους δικούς του” (Ματθ. 25:41). Τότε θα οδηγηθούν αυτοί στην αιώνια κόλαση, ενώ οι δίκαιοι στην αιώνια ζωή.
Αδελφέ, πρίν φτάσει η άδηλη εκείνη ώρα, πρίν έρθει ο Νυμφίος “εν τω μέσω της νυκτός” και θα μας βρει βυθισμένους στον ύπνο της ραθυμίας, ας ξυπνήσουμε και ας ετοιμαστούμε για την υποδοχή Του με έργα μετάνοιας, με εξομολόγηση, με ελεημοσύνη, με τήρηση των θείων εντολών. “Να, ο Κριτής στέκεται κιόλας μπροστά στην πόρτα” (Ιακ. 5:9) και μας φωνάζει προειδποιητικά: “Προσέξτε καλά τους εαυτούς σας. Μην παραδοθείτε στην κραιπάλη και στη μέθη και στις βιοτικές φροντίδες, και σας αιφνιδιάσει η ημέρα εκείνη” (Λουκ. 21:34). “Να, έρχομαι σύντομα”, λέει ο Ιησούς, “και φέρνω μαζί μου την αμοιβή για ν΄ανταποδώσω στον καθένα κατά τα έργα του” (Αποκ. 22:12).
Re: ΤΑ 4 ΕΣΧΑΤΑ
Δημοσιεύτηκε: Σάβ Μαρ 14, 2009 1:54 pm
από eleimon
3. Ο παράδεισος
“Μάτι δεν είδε κι αυτί δεν άκουσε και λογισμός ανθρώπου δεν έβαλε όσα ετοίμασε ο Θεός γι΄αυτούς που τον αγαπούν”, λέει ο μακάριος Παύλος (Α΄Κορ. 2:9). Αν λοιπόν ο απόστολος, πού, με τη χάρη του Θεού, μεταφέρθηκε στον παράδεισο, δεν μπόρεσε να περιγράψει την ένδοξη εκείνη μακαριότητα, πώς θα μπορέσουμε εμείς, μά πώς και να το αποτολμήσουμε, άσοφοι και αφώτιστοι καθώς είμαστε; Αλλά και οι γλώσσες οι εύλαλες όλων των ρητόρων και των σοφών του κόσμου αν μαζεύονταν, ακόμα και τ΄αστέρια τ΄ουρανού και τα φύλλα των δέντρων άν γίνονταν γλώσσες, πάλι δέν θα μπορούσαν να διηγηθούν τα ανεκλάλητα επουράνια αγθά, πού, πράγματι, μάτι ποτέ δεν είδε και δεν άκουσε αυτί και λογισμός ανθρώπου δεν έβαλε. Πλήν όμως, για να πάρουμε λίγο από τη γεύση και των ευωδία τους, αξιώθηκαν κάποιοι άγιοι και θεοφώτιστοι Πατέρες, όπως ο θείος Χρυσόστομος, ο ιερός Αυγουστίνος και άλλοι, να οδηγηθούν από το Άγιο Πνεύμα και να διατυπώσουν με ανθρώπινες λέξεις και έννοιες τα απερίγραπτα και ακατάληπτα μυστήρια του παραδείσου. Άλλωστε ο Θεός, συγκαταβαίνοντας στην ανθρώπινη αδυναμία, επιτρέπει πολλές φορές, όπως βλέπουμε στους βίους των αγίων, τη θέα ή τη νόηση των μελλοντικών και άυλων αγαθών με τη μορφή γήινων και υλικών, όπως κήπων, κοιλάδων, αισθητού φωτός κ.ά. Η παραχώρηση αυτή του Κυρίου γίνεται για την ψυχική μας παρηγοριά και για τη στερέωσή μας στην πίστη και στην ελπίδα της αιώνιας ζωής.
Από τις αγιοπατερικές ανθρωπομορφικές περιγραφές, λοιπόν, μπορούμε να συλλάβουμε κάπως το κάλλος, τη δόξα και την ευφροσύνη του παραδείσου.
Τί είναι ο παράδεισος; Ζωή αιώνια και αθάνατη. Ζωή μακάρια και άλυπη. Ζωή άφθαρτη και αναλλοίωτη.
Εκεί η αγάπη είναι τέλεια. Εκεί ο φόβος είναι ανύπαρκτος. Εκεί η μέρα είναι ατέλειωτη. Εκεί η νύχτα είναι άγνωστη.
Στις επίγειες γιορτές και τα πανηγύρια έχουμε ανάκατο πλήθος ανθρώπων, ωραία ρούχα και στολίδια, αφθονία καρπών, φώτα και λαμπάδες, θόρυβο και οχλοβοή. Στην επουράνια γιορτή, στο ατέλειωτο πανηγύρι της βασιλείας του Θεού, αντί για το ανάκατο πλήθος, θα συμπανηγυρίζουν και θα δοξολογούν παναρμόνια τον Κύριο μυριάδες αγγέλων, χιλιάδες αρχαγγέλων, συστήματα προφητών, χοροί μαρτύρων, τάγματα οσίων, συναθροίσεις αποστόλων, συγκροτήματα δικαίων, αντί για ωραία ρούχα και στολίδια, θα βλέπεις στολές θεοϋφαντες και στεφάνια αμαράντινα και βραβεία άφθαρτα, αντί για υλικούς καρπούς, θα περισσεύει ο καρπός του Πνεύματος, η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η ευφροσύνη, η χρηστότητα, η αγαθοσύνη, αντί για φώτα και λαμπάδες, το ανέσπερο και αιώνιο Φώς, το Φώς το αληθινό, το Φώς του κόσμου, ο Ήλιος της δικαιοσύνης, αντί για θόρυβο και οχλοβοή, ευταξία και ύμνοι και ωδές πνευματικές.
Μακάριοι είναι εκείνοι που θ΄αξιωθούν ν΄ακούσουν τα υπέροχα εκείνα αγγελικά άσματα, την επουράνια μουσική, την ακατάπαυστη μελωδία. Μακάριοι είναι εκείνοι πού θα ψάλλουν μαζί με τις ασώματες Δυνάμεις το “Αλληλούια” στο Βασιλιά και Θεό των όλων. Μακάριοι είναι εκείνοι που θα βλέπουν την άρρητη δόξα του Κυρίου, καθώς το ζήτησε Εκείνος από τον Πατέρα Του:
“Πατέρα, αυτοί που μου έδωσες, θέλω, όπου είμαι εγώ, να είναι κι εκείνοι μαζί μου, για να μπορούν να βλέπουν τη δόξα τη δική μου” (Ιω. 17:24).
Re: ΤΑ 4 ΕΣΧΑΤΑ
Δημοσιεύτηκε: Σάβ Μαρ 14, 2009 2:00 pm
από eleimon
4 Η κόλαση
Όταν ο πλούσιος της παραβολής (Λουκ. 16:19-31) ήταν πια στον άδη και βασανιζόταν, παρακάλεσε από μακριά τον πατριάρχη Αβραάμ να στείλει το Λάζαρο στα πέντε αδέλφια του, “να τους προειδοποιήσει, ώστε να μην έρθουν κι εκείνοι σ΄αυτόν τον τόπο των βασάνων”. Και ο Αβραάμ του είπε: “Έχουν τα λόγια του Μωυσή και των προφητών, ας υπακούσουν σ΄αυτά”. “Όχι, πατέρα μου Αβραάμ”, έκραξε ο πλούσιος, “αν όμως κάποιος απ΄τους νεκρούς πάει σ΄αυτούς, θα μετανοήσουν”. Μά ο πατριάρχης τους εξήγησε: “Αν δεν υπακούνε στα λόγια του Μωυσή και των προφητών, δεν θα πειστούν ούτε κι αν αναστηθεί κάποιος από τους νεκρούς” (Λουκ. 16:27-31).
Πόση σοφία κλείνουν τα λόγια τούτα, μα και ολόκληρη η παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου! Πόση σοφία και πόση αλήθεια! Όποιος δεν πιστεύει στις άγιες Γραφές, όποιος δεν πείθεται από το ανυπέρβλητο θαύμα της πίστεώς μας, δεν θα πιστέψει ούτε κι αν δει νεκρό ν΄ανασταίνεται. Μήπως, άλλωστε, δεν αναστήθηκαν και νεκροί κατά καιρούς από τον Κύριο και τους αποστόλους και τους αγίους; Μήπως δεν γίνονται σημεία και θαύματα μέχρι σήμερα στο όνομα του Χριστού; Πόσοι, λοιπόν, πίστεψαν και πιστεύουν απ΄αυτά; Οι καλοπροαίρετοι εκείνοι, που θα πίστευαν και χωρίς τα θαύματα! Οι άλλοι βρίσκουν χίλιες δυο προφάσεις και ερμηνείες, κλείνοντας τα μάτια τους μπροστά στην αλήθεια.
Πώς θα είναι όμως η κόλαση; Όπως και για τον παράδεισο, οι Γραφές μας μιλούν γι΄αυτήν αλληγορικά, γιατί μήτε ανθρώπινος νους μπορεί να συλλάβει μήτε ανθρώπινη γλώσσα να περιγράψει την οδύνη και το ζόφο της.
Εννιά λογιών θα είναι οι τιμωρίες της:
Πρώτη, η αιώνια φωτιά, η φωτιά η άσβεστη.
Δεύτερη, το τρίξιμο των δοντιών (Ματθ. 25:30), που προκαλείται από το αιώνιο και τρομερό ψύχος.
Τρίτη, η αφόρητη και απερίγραπτη δυσωδία από τ΄ακάθαρτα και βρωμερά βδελύγματα.
Τέταρτη, η απέχθεια, η φρίκη και ο εναγώνιος τρόμος που θα προξενεί στις ψυχές η θέα των ζοφερών και παμμίαρων δαιμόνων.
Πέμπτη, η πνευματική και ακατάληπτη πείνα και δίψα, η δίψα που έκανε τον πλούσιο εκείνο να ικετεύει για μια σταγόνα νερό, και να παίρνει την απελπιστική απάντηση: “Υπάρχει ανάμεσά μας μεγάλο χάσμα” (Λουκ. 16:26).
Έκτη, το ακοίμητο σκουλήκι (πρβλ΄. Μάρκ. 9:48), δηλαδή ο συνεχής και βασανσιτικός έλεγχος της συνειδήσεως για τις αμαρτίες που διαπράχθηκαν.
Έβδομη, το φοβερό κι απέραντο πνευματικό σκοτάδι.
Όγδοη, η θανάσιμη απόγνωση, πού γεννιέται στους κολασμένους από το γεγονός ότι δεν έχουν καμιά ελπίδα λυτρώσεως ή παρηγοριάς.
Ένατη και βαρύτερη απ΄όλες, η στέρηση του Θεού γιατί, μολονότι θα φανεί οξύμωρο, πρέπει να πούμε ότι θα προτιμούσαν οι αμαρτωλοί να βλέπουν το κάλλος του ποθητού θείου Προσώπου και να υπομένουν όλα τα βάσανα της κολάσεως, παρά να μη βασανίζονται και να στερούνται το Θεό -αυτή είναι η πιο πικρή κόλαση! Μύριες γέεννες δεν μπορούν να εξισωθούν με την έκπτωση από τη δόξα του παραδείσου, με την απώλεια της αιώνιας βασιλείας, με την εγκατάλειψη από το Χριστό, με το άκουσμα της φοβερής φράσης “δεν σας ξέρω” (Λουκ. 13:27).
“Γιατί όμως”, ρωτάνε μερικοί, “να τιμωρεί ο Θεός αιώνια μια πρόσκαιρη αμαρτία;” Επειδή ο Θεός δεν λογαριάζει τόσο τις πράξεις όσο τις προαιρέσεις των ανθρώπων. Όποιος δηλαδή πεθάνει αμετανόητος, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι σταμάτησε ν΄αμαρτάνει. Αυτός, σύμφωνα με την προαίρεσή του, και αιώνια να ζούσε στη γη, αιώνια θα λέρωνε την ψυχή του με αμαρτίες. Αντίστοιχα, ένας ευλαβής και δίκαιος άνθρωπος, όσο κι αν ζούσε, θα αγωνιζόταν για το αγαθό και θα τηρούσε τις θείες εντολές, σύμφωνα με την καλή του προαίρεση. Έτσι τέλεια κρίνει η τέλεια δικαιοσύνη του Κυρίου
Τι κάνουμε εμείς τώρα;
Όταν σε καίει η φλόγα της σαρκικής επιθυμίας, ρίξε νοερά τον εαυτό σου μέσα στη φλόγα της κολάσεως, και θα καταλαγιάσεις έτσι εύκολα.
Όταν στην άκρη της γλώσσας σου έχεις κανέναν άπρεπο λόγο, πρίν τον ξεστομίσεις, θυμήσου το τρίξιμο των δοντιών που προκαλείται από το τρομερό ψύχος της κολάσεως, κι αυτό θα σου γίνει χαλινάρι.
Όταν θελήσεις ν΄αρπάξεις ξένο πράγμα, φέρε στο νου σου τα λόγια του Κριτή, “Δέστε του τα πόδια και τα χέρια, πάρτε τον και βγάλτε τον έξω στο σκοτάδι” (Ματθ. 22:13), και θα κάνεις πίσω.
Όταν δείχνεις σκληρότητα και ασπλαχνία, να συλλογίζεσαι τις πέντε παρθένες, που δεν είχαν λάδι για τα λυχνάρια τους, δεν είχαν δηλαδή έργα αγάπης, κι έμειναν έξω από τη γιορτή του γάμου (Ματθ. 25:1-13), και θα γίνεις οπωσδήποτε εύσπλαχνος.
Όταν παρασύρεσαι σε γλέντια και μεθύσια και κραιπάλες, ν΄ακούς τη γοερή ικεσία του πλουσίου, “Πατέρα μου Αβραάμ, σπλαχνίσου με και στείλε το Λάζαρο να βρέξει με νερό την άκρη του δαχτύλου του και να μου δροσίσει τη γλώσσα” (Λουκ. 16:24), ικεσία που δεν ικανοποιήθηκε, και θα φύγεις μακριά από τις αμαρτωλές διασκεδάσεις.
Όταν η σάρκα σου, ο κόσμος ή ο διάβολος σε παρακινούν ν΄αμαρτήσεις μ΄οποιονδήποτε τρόπο, ν΄ακούς τη φοβερή φωνή του Κυρίου, πού θα πει σ΄όλους τους αμαρτωλούς: “Φύγετε από μπροστά μου, καταραμένοι, πηγαίνετε στην αιώνια φωτιά” (Ματθ. 25:41).
Ώ, τι θρήνος ανώφελος τότε! Ώ, τι δάκρυα μάταια! Ώ, τι πόνος αγιάτρευτος και πληγή αθεράπευτη!
Καρδιά σκληρή, καρδιά πέτρινη, που τότε θα ραγίζεις από θανάσιμη οδύνη, γιατί δεν πονάς και δεν συντρίβεσαι τώρα από μετάνοια;
Μάτια πονηρά, μάτια αναίσχυντα, που τότε θα κλαίτε από την αφόρητη θλίψη του άδη, γιατί δεν δακρύζετε τώρα από πένθος και κατάνυξη;
Στόμα ρυπαρό, στόμα αισχρό, που τότε θα ζητάς βοήθεια χωρίς ελπίδα, γιατί περιφρονείς τώρα την προσευχή και καταπιάνεσαι με ματαιολογίες;
Ψυχή αναίσθητη, ψυχή αμετανόητη, που τότε θα στερηθείς για πάντα τη δόξα του Θεού και θα συμμεριστείς την καταδίκη του διαβόλου, γιατί υποδουλώνεσαι τώρα τόσο άλογα, εσύ, η θεία και αθάνατη, στο φιλήδονο και χωμάτινο σώμα;
“Ψυχή μου, ψυχή μου! Ανάστα, τι καθεύδεις; Το τέλος εγγίζει και μέλλεις θορυβείσθαι”!
Ψυχή μου, “φύγε μακριά απ΄το κακό και κάνε το καλό” (Ψαλμ. 33:15).
“Γιατί, να, έρχεται η ημέρα του Κυρίου με θυμό και οργή που κανείς δεν μπορεί να εξιλεώσει, έρχεται να ερημώσει την οικουμένη και ν΄αφανίσει τους αμαρτωλούς απ΄αυτήν” (Ησ. 13:9).
από το βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ” του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός)
ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ