Από το βιβλίο “ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ”, Αγίου Τύχωνος του Ζαντόνσκ
Α΄ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Ο έμφυτος νόμος του Θεού
“Όταν έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο, φύτεψε μέσα στην ψυχή του τη συνείδηση. Αυτή τον βοηθάει να πορεύεται με ασφάλεια και
τον καθοδηγεί τι να κάνει και από τι να φυλάγεται. Η συνείδηση δεν είναι τίποτ΄άλλο, παρά ο φυσικός -έμφυτος νόμος. Αλλά και
με τον γραπτό νόμο του Θεού ταυτίζεται. Γιατί ό,τι μας διδάσκει ο νόμος του Θεού, αυτό μας διδάσκει και η συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού μας παραγγέλει να πιστεύουμε σ΄ένα μόνο Θεό, το ίδιο και η συνείδηση. Γι΄αυτό πολλοί ακόμα κι από τους ειδωλολάτρες, με την παρακίνηση της συνειδήσεως, ένα Θεό αναγνώριζαν.
Ο νόμος του Θεού συνιστά να σεβόμαστε πάνω απ΄όλα τα δημιουργήματα το Δημιουργό και σ΄Αυτόν μόνο ν΄απονέμουμε την ύψιστη τιμή, στο ίδιο προτρέπει και η συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού διδάσκει να μη θεωρούμε κανένα ίσο με το Θεό, το ίδιο και η συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού παραγγέλει να δείχνουμε υποταγή, πειθαρχία και υπακοή στο Θεό σαν ανώτατο κυρίαρχο, το ίδιο και η συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού προτρέπει να φοβόμαστε το Θεό σαν δίκαιο Κριτή, αυτό ακούμε από τη συνείδηση.
Ο Θείος νόμος προστάζει να τιμωρούνται όσοι βλάσφημούν το όνομα του Θεού, τη βλασφημία και η συνείδησή μας δεν την ανέχεται.
Ο νόμος του Θεού μας συμβουλεύει να υπακούμε στο Θεό περισσότερο απ΄οποιαδήποτε άλλη επίγεια αρχή, το ίδιο και η συνείδηση, γιατί όλες οι επίγειες αρχές είναι κάτω από την εξουσία και την κυριαρχία του Θεού.
Ο νόμος του Θεού ζητάει ν΄αγαπάμε Εκείνον πιο πολύ απ΄όλα, το ίδιο ζητάει και η συνείδηση, γιατί ο Θεός είναι το ύψιστο και ανώτατο Αγαθό και η πηγή κάθε αγαθού. Γι΄αυτό και πρέπει να Τον αγαπάμε περισσότερο από κάθε δημιούργημα.
Ο νόμος του Θεού παραγγέλλει να ευχαριστούμε το Θεό για όλα, το ίδιο διδάσκει και η συνείδηση, που μας προτρέπει να είμαστε ευγνώμονες στον ευεργέτη Θεό.
Ο νόμος του Θεού μας συνιστά να αναθέτουμε όλες μας τις ελπίδες στο Θεό, το ίδιο και η συνείδηση. Γιατί ο Θεός όλα μπορεί να τα κάνει σαν παντοδύναμος, ενώ κάθε δημιούργημα χωρίς το Θεό και έξω από το Θεό είναι αδύναμο, γι΄αυτό και η ελπίδα του είναι προσωρινή και ασταθής.
Ο νόμος του Θεού διδάσκει να πειθαρχούμε και ν΄απονέμουμε τιμή στους γονείς και σ΄όλους τους άρχοντες, γιατί έχουν δοθεί από το Θεό, αυτό ακούμε και μέσα στη συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού απαγορεύει να βλάπτουμε τον άνθρωπο και να του αφαιρούμε τη ζωή, αυτό το απαγορεύει και η συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού παραγγέλλει να βοηθάμε στις ανάγκες και στις δυσκολίες το συνάνθρωπο, το ίδιο και η συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού απαγορεύει να μοιχεύουμε και ν΄ασωτεύουμε, αλλά και η συνείδηση του ανθρώπου εξεγείρεται και διαμαρτύρεται μέσα του, για να μη μολύνει τον εαυτό του με την ακολασία.
Ο νόμος του Θεού δεν επιτρέπει ν΄αγγίζουμε ξένα πράγματα χωρίς τη συγκατάθεση του κατόχου τους, αυτό φωνάζει και η συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού λέει να δίνουμε σ΄όποιον ζητάει βοήθεια, το ίδιο παραγγέλλει και η συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού απαγορεύει να λέμε ψέματα, να κολακεύουμε, να εξαπατούμε, αλλ΄αυτά τα απαγορεύει και η συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού δεν θέλει να συκοφαντούμε τον πλησίον μας, το ίδιο και η συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού προστάζει να μην επιθυμούμε τίποτα ξένο, αυτό μας προστάζει και η συνείδηση.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο νόμος του Θεού και η συνείδηση συνταυτίζονται και αποβλέπουν στον ίδιο σκοπό, δηλαδή στην ευτυχία μας.
Έτσι εξηγείται το ότι και οι ειδωλολάτρες, με το φως των φιλοσοφικών διδασκαλιών, διατύπωσαν πολλές ωφέλιμες σκέψεις. Αυτό δεν προήλθε από πουθενά αλλού, παρά από τη συνείδηση ή το φυσικό νόμο, μετά από πολύ κόπο και φωτισμένη μάθηση.
Καθένας λοιπόν που αμαρτάνει στη συνείδησή του, αμαρτάνει και στο Θείο νόμο και στον νομοδότη Θεό. Όποιος δεν υπακούει στη συνείδησή του, δεν υπακούει ούτε στον Θείο νόμο ούτε στο Θεό. Δεν πειθαρχεί στη συνείδησή του; Δεν πειθαρχεί ούτε στο Θεό. Εξοργίζει τη συνείδησή του; Εξοργίζει και το Θεό.
Οι χριστιανοί που παραβαίνουν τη συνείδησή τους, δεν τιμούν τον αληθινό Θεό, αλλά είναι υποκριτές. Μην ξεχνάμε ότι χωρίς καθαρή συνείδηση δεν είναι δυνατόν να τιμάει κανείς το Θεό.
Ο πραγματικός χριστιανός προσέχει να μην καταπατάει τη συνείδησή του, γιατί δεν θέλει να παραβεί το νόμο του Θεού. Προτιμάει να υποφέρει, παρά ν΄αμαρτήσει. Μόνο σε μια τέτοια συνείδηση αναπαύεται ο πιστός, και μόνο έτσι ο άνθρωπος είναι χαρούμενος. Όπου υπάρχει καθαρή συνείδηση, υπάρχει πίστη και χαρά.
Όπως ο νόμος του Θεού ελέγχει τον άνθρωπο για την αμαρτία, έτσι και η συνείδηση. Αυτό φαίνεται όταν ακουστεί κάπου λόγος ελεγκτικός, τότε οι αμαρτωλοί ντροπιάζονται και ελέγχονται από τη συνείδησή τους.
Έτσι αισθάνεται ντροπή ο άσωτος, όταν γίνεται λόγος για την ασωτία. Αισθάνονται ντροπή οι κλέφτες και οι άρπαγες, όταν ακούνε λόγο για την κλοπή και την αρπαγή, οι ψεύτες και οι κόλακες, όταν γίνεται λόγος για το ψέμα και την κολακεία κ.ο.κ.
Όλοι αυτοί αισθάνονται ντροπή, που την εκδηλώνουν και με ορισμένα εξωτερικά σημεία. Μέσα τους δουλεύει ο έλεγχος της συνειδήσεως.
Όπως ο νόμος του Θεού απειλεί τον αμαρτωλό με τη μέλλουσα Κρίση, έτσι και η συνείδηση, και αυτή φωνάζει μέσα στον αμαρτωλό: “Άνθρωπε, δύσκολα τα έχεις!”
Όπως ακριβώς ταυτίζονται εδώ τώρα η ενέργεια του Θείου νόμου και η ενέργεια της συνειδήσεως, έτσι θα ταυτίζονται και κατά την Κρίση του Χριστού: Θα ελέγχει εκεί τον αμαρτωλό ο νόμος του Θεού, που τον καταπάτησε, θα τον ελέγχει και η συνείδηση εξοργισμένη για τις αμαρτίες του. Θα είναι λοιπόν εκεί δύο οι μάρτυρες κατηγορίας και οι επιτιμητές: ο νόμος του Θεού και η συνείδηση.
Συμβαίνει καμιά φορά η άρρωστη συνείδηση να είναι κοιμισμένη. Ξυπνάει όμως κάποτε και αρχίζει να ελέγχει τον αμαρτωλό. Τότε ξεσηκώνονται μέσα του φοβερές τύψεις, τόσο, που πολλοί, μη αντέχοντάς τες, καταλήγουν στην αυτοκτονία.
Όπως δεν υπάρχει καλύτερη ανάπαυση από την καθαρή συνείδηση, έτσι δεν υπάρχει χειρότερη ταραχή και μεγαλύτερο μαρτύριο από την ένοχη συνείδηση. Και αν εδώ παιδεύει τόσο τον αμαρτωλό, πόσο θα τον βασανίζει στη μέλλουσα ζωή, τότε που όλες του μαζί οι αμαρτίες θα τον ελέγχουν και θα τον τυραννούν!
Αδελφοί μου συναμαρτωλοί! Γιατί κοιμόμαστε; Ας ξυπνήσουμε και ας συνέλθουμε και ας καθαρίσουμε με μετάνοια και συντριμμένη καρδιά τις αμαρτίες μας, ας διορθώσουμε τον εαυτό μας και ας σταματήσουμε ν΄αμαρτάνουμε και να ερεθίζουμε τη συνείδησή μας, για να μην παρουσιαστούμε έχοντάς την ένοχη και ακάθαρτη από τις αμαρτίες στην Κρίση του Χριστού, όπου θ΄ανοιχθούν τα βιβλία της συνειδήσεως και θα λάβουμε “έκαστος κατά τα έργα αυτού”.
Αποσπ. από το βιβλίο "Πορεία προς τον Ουρανό"
Συντονιστές: ntinoula, Συντονιστές
Από το βιβλίο “ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ”, Αγίου Τύχωνος του Ζαντόνσκ
Α΄ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Ο γραπτός λόγος του Θεού
“Η Αγία Γραφή είναι ο λόγος του Θεού που μας παραδόθηκε από τους Προφήτες και τους Αποστόλους. Να την αγαπάς, όπως αγαπάς τον ίδιο το Θεό, γιατί είναι λόγος από τα χείλη Του. Εφόσον αγαπάς το Θεό, οπωσδήποτε θ΄αγαπήσεις και το λόγο Του.
Η Αγία Γραφή είναι μήνυμα, επιστολή του Θεού σ΄εμάς τους αναξίους, και αποτελεί το μεγαλύτερο δώρο Του. Μας το έδωσε για
τη σωτηρία μας. Εφόσον λοιπόν αγαπάς τον αποστολέα, αγάπα και το γράμμα που σου στέλνει.
Ο λόγος του Θεού δόθηκε σ΄εμένα, σ΄εσένα, στον καθένα μας, και όποιος επιθυμεί τη σωτηρία του, μπορεί μέσα απ΄αυτόν
να την κερδίσει.
Όταν σου στέλνει επιστολή ο επίγειος βασιλιάς, τη δέχεσαι ευχάριστα και τη διαβάζεις μ΄ενδιαφέρον και πολλή χαρά.
Πόσο περισσότερο πρέπει ν΄αγαπήσουμε την επιστολή του επουράνιου βασιλιά - το λόγο του Θεού - και με πόσο θερμό ενδιαφέρον και χαρά πρέπει να τη διαβάζουμε!
Ο Θείος λόγος δεν μας δόθηκε για να είναι γραμμένος στο χαρτί, αλλά για να τον εκμεταλλευόμαστε για το πνευματικό μας συμφέρον: Για ν΄αγιαζόμαστε, να γνωρίζουμε τους δρόμους της σωτηρίας, να θεραπεύουμε τα πάθη μας, να συμμορφώνουμε μ΄αυτόν τη ζωή μας, κι έτσι να είμαστε ευάρεστοι στο Θεό.
Αν λοιπόν θέλεις να είσαι πραγματικός χριστιανός, πρέπει απαραίτητα ν΄αγωνίζεσαι για να ζεις σύμφωνα με τα παραγγέλματα
του θείου λόγου.
Ο λόγος του Θεού είναι ουράνιος σπόρος. Είναι επομένως ανάγκη να καρποφορήσει μέσα μας ανάλογο καρπό, δηλαδή άγια και ουράνια βιώματα. Διαφορετικά, θα μας κατακρίνει την ημέρα εκείνη μπροστά στο φοβερό βήμα του Χριστού.
Ζήσε λοιπόν όπως σε διδάσκει η Αγία Γραφή, και θα διορθώσεις τον εαυτό σου.
Τα μεγάλα μυστήρια της Αγίας Τριάδος, της Θείας Ευχαριστίας και τα άλλα, δεν μας αποκαλύπτονται από τον άγιο λόγο του Θεού, ώστε να γίνουν αντιληπτά από το νου μας. Γι΄αυτό μην τα εξετάζεις από περιέργεια, μην τυχόν πέσεις στα δίχτυα του διαβόλου, περιπλακείς σ΄αυτά, δεν μπορέσεις να ξαναβγείς κι έτσι καταστραφείς.
Έχε υπόψη σου πώς είναι πολύ επικίνδυνο να ερευνά κανείς πράγματα που μόνο την πίστη μας ζητούν. Πρόσεχε λοιπόν μήπως ερευνάς εκείνο που είναι πάνω από τις δυνάμεις σου.
Πίστευε για όλα όπως σε διδάσκει η Αγία Γραφή και όπως πιστεύει και νουθετεί η αγία μας Εκκλησία.
Μη μιμείσαι ό,τι κάνουν απερίσκεπτα οι άλλοι. Αυτός ο επιπόλαιος μιμητισμός φθείρει και καταστρέφει ψυχικά, γιατί σιγά-σιγά, ανεπαίσθητα, αυξάνει μέσα σου το κακό και λιγοστεύει την ευσέβεια. Δώσε προσοχή μόνο σ΄εκείνο που σε διδάσκει ο Θείος νόμος”.
Α΄ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Ο γραπτός λόγος του Θεού
“Η Αγία Γραφή είναι ο λόγος του Θεού που μας παραδόθηκε από τους Προφήτες και τους Αποστόλους. Να την αγαπάς, όπως αγαπάς τον ίδιο το Θεό, γιατί είναι λόγος από τα χείλη Του. Εφόσον αγαπάς το Θεό, οπωσδήποτε θ΄αγαπήσεις και το λόγο Του.
Η Αγία Γραφή είναι μήνυμα, επιστολή του Θεού σ΄εμάς τους αναξίους, και αποτελεί το μεγαλύτερο δώρο Του. Μας το έδωσε για
τη σωτηρία μας. Εφόσον λοιπόν αγαπάς τον αποστολέα, αγάπα και το γράμμα που σου στέλνει.
Ο λόγος του Θεού δόθηκε σ΄εμένα, σ΄εσένα, στον καθένα μας, και όποιος επιθυμεί τη σωτηρία του, μπορεί μέσα απ΄αυτόν
να την κερδίσει.
Όταν σου στέλνει επιστολή ο επίγειος βασιλιάς, τη δέχεσαι ευχάριστα και τη διαβάζεις μ΄ενδιαφέρον και πολλή χαρά.
Πόσο περισσότερο πρέπει ν΄αγαπήσουμε την επιστολή του επουράνιου βασιλιά - το λόγο του Θεού - και με πόσο θερμό ενδιαφέρον και χαρά πρέπει να τη διαβάζουμε!
Ο Θείος λόγος δεν μας δόθηκε για να είναι γραμμένος στο χαρτί, αλλά για να τον εκμεταλλευόμαστε για το πνευματικό μας συμφέρον: Για ν΄αγιαζόμαστε, να γνωρίζουμε τους δρόμους της σωτηρίας, να θεραπεύουμε τα πάθη μας, να συμμορφώνουμε μ΄αυτόν τη ζωή μας, κι έτσι να είμαστε ευάρεστοι στο Θεό.
Αν λοιπόν θέλεις να είσαι πραγματικός χριστιανός, πρέπει απαραίτητα ν΄αγωνίζεσαι για να ζεις σύμφωνα με τα παραγγέλματα
του θείου λόγου.
Ο λόγος του Θεού είναι ουράνιος σπόρος. Είναι επομένως ανάγκη να καρποφορήσει μέσα μας ανάλογο καρπό, δηλαδή άγια και ουράνια βιώματα. Διαφορετικά, θα μας κατακρίνει την ημέρα εκείνη μπροστά στο φοβερό βήμα του Χριστού.
Ζήσε λοιπόν όπως σε διδάσκει η Αγία Γραφή, και θα διορθώσεις τον εαυτό σου.
Τα μεγάλα μυστήρια της Αγίας Τριάδος, της Θείας Ευχαριστίας και τα άλλα, δεν μας αποκαλύπτονται από τον άγιο λόγο του Θεού, ώστε να γίνουν αντιληπτά από το νου μας. Γι΄αυτό μην τα εξετάζεις από περιέργεια, μην τυχόν πέσεις στα δίχτυα του διαβόλου, περιπλακείς σ΄αυτά, δεν μπορέσεις να ξαναβγείς κι έτσι καταστραφείς.
Έχε υπόψη σου πώς είναι πολύ επικίνδυνο να ερευνά κανείς πράγματα που μόνο την πίστη μας ζητούν. Πρόσεχε λοιπόν μήπως ερευνάς εκείνο που είναι πάνω από τις δυνάμεις σου.
Πίστευε για όλα όπως σε διδάσκει η Αγία Γραφή και όπως πιστεύει και νουθετεί η αγία μας Εκκλησία.
Μη μιμείσαι ό,τι κάνουν απερίσκεπτα οι άλλοι. Αυτός ο επιπόλαιος μιμητισμός φθείρει και καταστρέφει ψυχικά, γιατί σιγά-σιγά, ανεπαίσθητα, αυξάνει μέσα σου το κακό και λιγοστεύει την ευσέβεια. Δώσε προσοχή μόνο σ΄εκείνο που σε διδάσκει ο Θείος νόμος”.
Από το βιβλίο “ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ”, Αγίου Τύχωνος του Ζαντόνσκ
Α΄ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Ευλάβεια προς το Θεό
“Το Θεό να Τον τιμάς όχι με υλικά πράγματα και επιφανειακές εκδηλώσεις, αλλά με την καθαρή συνείδηση, με το φόβο, την αγάπη, την υπακοή, την ευγνωμοσύνη, την προσευχή, την πιστη. Γιατί ο Θεός είναι άυλο Πνεύμα, και γι΄αυτό το λόγο με κανέναν άλλο τρόπο δεν τιμάται, παρά μόνο “έν πνεύματι και αληθεία”.
Να προφέρεις το όνομα του Θεού με κάθε τιμή, φόβο και σεβασμό. Και αυτό, μόνο όταν και όπου υπάρχει ανάγκη. Το όνομα του Θεού είναι άγιο, και γι΄αυτό, όσοι το προφέρουν χωρίς σεβασμό, αμαρτάνουν σοβαρά. Να τιμάς λοιπόν και να σέβεσαι το όνομα του Θεού, όπως σέβεσαι Αυτόν τον ίδιο.
Αν χρησιμοποιείς με σεβασμό το όνομα του επίγειου βασιλιά - κι έτσι πρέπει - με πόσο βαθύτερο σεβασμό και ευλάβεια πρέπει να προφέρεις το αγαπημένο και γλυκύτατο όνομα του Θεού, του βασιλιά των ουρανών, που υμνείται από τους αγγέλους και τις ψυχές των αγίων;
Καλή χρήση του ονόματος του Θεού γίνεται στις δεήσεις, στις δοξολογίες, στις ευχαριστίες, στους αίνους, στους πνευματικούς ύμνους και σε ευπρεπείς συζητήσεις και συνομιλίες των χριστιανών, όταν δηλαδή συζητούν για τον άγιο λόγο του Θεού, για το νόμο Του, το Ευαγγέλιο, την έλευση του Χριστού στον κόσμο, την επίγεια ζωή Του, τα Πάθη, το Σταυρό που για χάρη μας σήκωσε, το θάνατο που όλοι θα γευθούμε, τη μέλλουσα Κρίση, την αιώνια κόλαση, την αιώνια ζωή, κ.λ.π.
Σ΄άλλες περιπτώσεις, χωρίς σοβαρό λόγο να μην το χρησιμοποιείς, και αν παρουσιαστεί κάποια ανάγκη, πρόφερέ το με άκρα προσοχή και ευλάβεια. Στα ψέματα και στ΄αστεία ποτέ να μην το αναφέρεις, για να μη σε καταλάβει αυτοστιγμεί η δικαιοσύνη του Θεού, γιατί ο Θεός μας είναι “πύρ καταναλίσκον”.
Είναι πράγμα εντελώς ανάρμοστο το να χρησιμοποιεί κάποιος χριστιανός το όνομα του Θεού “επί ματαίω”, σε τυχαίες συζητήσεις, λέγοντας “μά το Θεό”, “προς Θεού”, “μάρτυς μου είναι ο Θεός”, “βλέπει ο Θεός”, “για τ΄όνομα του Χριστού”, και άλλα. Δυστυχώς αυτά λέγονται πολύ συχνά από τους ανθρώπους, σχεδόν σε κάθε τους συζήτηση. Στην πραγματικότητα πρόκειται για σατανική εφεύρεση με διπλό σκοπό: Να διασύρεται το όνομα του Θεού και να καταστρέφεται ο άνθρωπος.
Εσύ να φυλάγεσαι απ΄αυτά. Αν χρειαστεί να βεβαιώσεις κάποιαν αλήθεια, πρόσεξε να εφαρμόσεις το λόγο του Χριστού: “Έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ού ού, το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού έστιν” (Ματθ. 5, 37)
* * *
Ο φόβος του Θεού γεννιέται από τη σκέψη της πανταχού παρουσίας Του και της παντογνωσίας Του. Η ζωντανή παρουσία Του γεμίζει τα σύμπαντα. Όπου κι αν βρεθούμε, είναι μαζί μας. Ό,τι κι αν κάνουμε ή λέμε ή σκεφτόμαστε, όλα τα κάνουμε κάτω από το βλέμμα Του. Ακόμα και τα μελλοντικά μας έργα τα γνωρίζει καλύτερα απ΄ότι εμείς.
Πρόσεξε λοιπόν, χριστιανέ, και με τη βοήθεια του Θεού θα γεννηθεί μέσα σου ο φόβος Του. Και σαν τον αποκτήσεις, θα σε περιφρουρεί και θα σε διορθώνει πάντοτε σε κάθε σου ενέργεια. Θα σε αποτρέπει από κάθε κακή πράξη και θα σε παρακινεί σε κάθε καλό. Έτσι, μέρα με τη μέρα, θα γίνεσαι καλύτερος.
Έχε λοιπόν διαρκώς μπροστά στα μάτια της ψυχής σου το Θεό, και θα έχεις πάντοτε το φόβο Του μέσα σου. Ο ψαλμωδός μας θυμίζει: “Προωρώμην τον Κύριόν μου ενώπιόν μου διαπαντός” (Ψαλμ. 15,
.
Α΄ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Ευλάβεια προς το Θεό
“Το Θεό να Τον τιμάς όχι με υλικά πράγματα και επιφανειακές εκδηλώσεις, αλλά με την καθαρή συνείδηση, με το φόβο, την αγάπη, την υπακοή, την ευγνωμοσύνη, την προσευχή, την πιστη. Γιατί ο Θεός είναι άυλο Πνεύμα, και γι΄αυτό το λόγο με κανέναν άλλο τρόπο δεν τιμάται, παρά μόνο “έν πνεύματι και αληθεία”.
Να προφέρεις το όνομα του Θεού με κάθε τιμή, φόβο και σεβασμό. Και αυτό, μόνο όταν και όπου υπάρχει ανάγκη. Το όνομα του Θεού είναι άγιο, και γι΄αυτό, όσοι το προφέρουν χωρίς σεβασμό, αμαρτάνουν σοβαρά. Να τιμάς λοιπόν και να σέβεσαι το όνομα του Θεού, όπως σέβεσαι Αυτόν τον ίδιο.
Αν χρησιμοποιείς με σεβασμό το όνομα του επίγειου βασιλιά - κι έτσι πρέπει - με πόσο βαθύτερο σεβασμό και ευλάβεια πρέπει να προφέρεις το αγαπημένο και γλυκύτατο όνομα του Θεού, του βασιλιά των ουρανών, που υμνείται από τους αγγέλους και τις ψυχές των αγίων;
Καλή χρήση του ονόματος του Θεού γίνεται στις δεήσεις, στις δοξολογίες, στις ευχαριστίες, στους αίνους, στους πνευματικούς ύμνους και σε ευπρεπείς συζητήσεις και συνομιλίες των χριστιανών, όταν δηλαδή συζητούν για τον άγιο λόγο του Θεού, για το νόμο Του, το Ευαγγέλιο, την έλευση του Χριστού στον κόσμο, την επίγεια ζωή Του, τα Πάθη, το Σταυρό που για χάρη μας σήκωσε, το θάνατο που όλοι θα γευθούμε, τη μέλλουσα Κρίση, την αιώνια κόλαση, την αιώνια ζωή, κ.λ.π.
Σ΄άλλες περιπτώσεις, χωρίς σοβαρό λόγο να μην το χρησιμοποιείς, και αν παρουσιαστεί κάποια ανάγκη, πρόφερέ το με άκρα προσοχή και ευλάβεια. Στα ψέματα και στ΄αστεία ποτέ να μην το αναφέρεις, για να μη σε καταλάβει αυτοστιγμεί η δικαιοσύνη του Θεού, γιατί ο Θεός μας είναι “πύρ καταναλίσκον”.
Είναι πράγμα εντελώς ανάρμοστο το να χρησιμοποιεί κάποιος χριστιανός το όνομα του Θεού “επί ματαίω”, σε τυχαίες συζητήσεις, λέγοντας “μά το Θεό”, “προς Θεού”, “μάρτυς μου είναι ο Θεός”, “βλέπει ο Θεός”, “για τ΄όνομα του Χριστού”, και άλλα. Δυστυχώς αυτά λέγονται πολύ συχνά από τους ανθρώπους, σχεδόν σε κάθε τους συζήτηση. Στην πραγματικότητα πρόκειται για σατανική εφεύρεση με διπλό σκοπό: Να διασύρεται το όνομα του Θεού και να καταστρέφεται ο άνθρωπος.
Εσύ να φυλάγεσαι απ΄αυτά. Αν χρειαστεί να βεβαιώσεις κάποιαν αλήθεια, πρόσεξε να εφαρμόσεις το λόγο του Χριστού: “Έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ού ού, το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού έστιν” (Ματθ. 5, 37)
* * *
Ο φόβος του Θεού γεννιέται από τη σκέψη της πανταχού παρουσίας Του και της παντογνωσίας Του. Η ζωντανή παρουσία Του γεμίζει τα σύμπαντα. Όπου κι αν βρεθούμε, είναι μαζί μας. Ό,τι κι αν κάνουμε ή λέμε ή σκεφτόμαστε, όλα τα κάνουμε κάτω από το βλέμμα Του. Ακόμα και τα μελλοντικά μας έργα τα γνωρίζει καλύτερα απ΄ότι εμείς.
Πρόσεξε λοιπόν, χριστιανέ, και με τη βοήθεια του Θεού θα γεννηθεί μέσα σου ο φόβος Του. Και σαν τον αποκτήσεις, θα σε περιφρουρεί και θα σε διορθώνει πάντοτε σε κάθε σου ενέργεια. Θα σε αποτρέπει από κάθε κακή πράξη και θα σε παρακινεί σε κάθε καλό. Έτσι, μέρα με τη μέρα, θα γίνεσαι καλύτερος.
Έχε λοιπόν διαρκώς μπροστά στα μάτια της ψυχής σου το Θεό, και θα έχεις πάντοτε το φόβο Του μέσα σου. Ο ψαλμωδός μας θυμίζει: “Προωρώμην τον Κύριόν μου ενώπιόν μου διαπαντός” (Ψαλμ. 15,
.Από το βιβλίο “ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ”, Αγίου Τύχωνος του Ζαντόνσκ
Α΄ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Για να θυμάσαι την αγάπη του Θεού
“Πάντοτε να θυμάσαι με αγάπη το Θεό σου και την αγάπη Του για μας. Όλα όσα βλέπεις στον ουρανό και στη γή, στον τόπο
της κατοικίας σου, σε ξυπνούν, για να θυμάσια τον Κύριο σου και την αγάπη Του, πού μέσα της κλείνει κι εμάς.
Κάθε πλάσμα του Θεού φανερώνει την αγάπη Του σ΄εμάς. Βλέποντας λοιπόν και απολαμβάνοντας τα δημιουργήματά Του, λέγε μέσα σου:
Αυτό είναι έργο των χειρών του Θεού μου και έχει δημιουργηθεί για χάρη μου.
Αυτοί οι φωστήρες του ουρανού, ο ήλιος, το φεγγάρι και τ΄άλλα αστέρια είναι δημιουργήματα του Κυρίου μου, για να φωτίζουν όλη
την οικουμένη κι εμένα.
Αυτή η γη που πάνω της ζω, που δίνει τους καρπούς της σ΄εμένα και στα ζώα μου, αυτή, μαζί με ό,τι έχει, είναι του Κυρίου
μου δημιούργημα.
Αυτό το νεράκι που ποτίζει εμένα και τα ζώα μου, είναι του Κυρίου μου αγαθό.
Αυτά τα ζώα που μου δουλεύουν, είναι δημιουργήματα του Κυρίου μου και τα έθεσε στην υπηρεσία μου.
Αυτό το σπίτι, όπου κατοικώ, είναι δώρο του Θεού και μου το έδωσε για την ανάπαυσή μου.
Αυτή η τροφή που τρώγω, είναι αγαθό του Θεού και μου τη δίνει για ενίσχυση και παρηγορία των αδυναμιών του σώματός μου.
Αυτό το ρούχο που φοράω, μου το έδωσε ο Κύριος και Θεός μου για να καλύψω το γυμνό μου σώμα.
Αυτή η μορφή του Χριστού είναι η μορφή του Σωτήρα μου, που κατέβηκε στον πάμφτωχο κόσμο για χάρη μου, για να σώσει εμένα
που ήμουν “απολωλώς”. Υπέφερε και πέθανε για μένα, κι έτσι με εξαγόρασε από την αμαρτία, το διάβολο, το θάνατο, τον άδη. Προσκυνώ την ανέκφραστη φιλανθρωπία Του!
Αυτή η μορφή της Θεοτόκου είναι η μορφή της Υπεραγίας Κόρης, που γέννησε “ασπόρως” τον Κύριό μου και Θεό Ιησού Χριστό. “Ευλογημένη σύ εν γυναιξί”, η μητέρα, που γέννησες “εν σαρκί” το Θεό, “και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου”! (Λουκ. 1, 42) “Μακαρία η κοιλία η βαστάσασα” τον Κύριο και Θεό μου “και μαστοί ούς εθήλασε”! (Λουκ. 11, 27).
Αυτή η μορφή του Προδρόμου είναι η μορφή του μεγάλου εκείνου προφήτη, που έστειλε ο Θεός “πρό προσώπου” του Κυρίου μου Ιησού Χριστού. Αυτός ανήγγειλε στους ανθρώπους την έλευσή Του, λέγοντας “Ίδε ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου” (Ιω. 1, 29), και τέλος αξιώθηκε να Τον βαπτίσει στα νερά του Ιορδάνη.
Αυτή η μορφή του Αποστόλου είναι η μορφή του μαθητή του Κυρίου μου, που συναναστράφηκε μαζί Του, Τον άκουσε να διδάσκει,
Τον είδε να θαυματουργεί και αργότερα να βασανίζεται για τη σωτηρία του κόσμου, ν΄ανασταίνεται από τον τάφο και ν΄ανεβαίνει στον ουρανό.
Αυτή η μορφή του μάρτυρα είναι η μορφή του ήρωα εκείνου, που αντιστάθηκε “μέχρις αίματος” για την τιμή του Χριστού μου, και πού για τ΄όνομά Του δεν λυπήθηκε ούτε την ίδια του τη ζωή. Κι έτσι, με τη σπονδή του αίματός του, στερέωσε την ιερότατη και μόνη αληθινή πίστη μας.
Αυτός ο ιερός λόγος που ακούω, η Αγία Γραφή, είναι ο λόγος του Θεού, είναι λόγια από το στόμα Του. Τα χείλη του Κυρίου
μου τα είπαν. Και τώρα, μέσα απ΄αυτά, ο Θεός μου λέει: “Αγαθός ο νόμος του στόματός μου υπέρ χιλιάδας χρυσίου και αργυρίου” (Ψαλμ. 118, 72).
- Κύριε, δώσ΄μου αυτιά, για ν΄ακούω τον άγιο λόγο Σου!
Αυτός ο άγιος οίκος, η εκκλησία, όπου βρίσκομαι, είναι ναός του Θεού, μέσα στον οποίο προσφέρεται ομαδική λατρεία και δοξολογία προς τον Κύριό μου υπέρ των πιστών αδελφών μου.
Αυτές οι ψαλμωδίες, οι υμνωδίες και οι κοινές προσευχές είναι οι ήχοι με τους οποίους, ύμνοι, ευχαριστίες, αίνοι και δοξολογίες αναπέμπονται στο άγιο όνομα του Θεού μου.
Αυτός ο αγιασμένος άνθρωπος, ο επίσκοπος ή ο ιερέας, είναι ο πλησιέστερος υπηρέτης του Θεού μου, που του στέλνει προσευχές
για μένα τον αμαρτωλό και για όλο τον κόσμο.
Αυτός ο άνθρωπος που κηρύσσει το Θείο λόγο, είναι ο απεσταλμένος του Θεού μου και φανερώνει σ΄εμένα και στους άλλους ανθρώπους το δρόμο της σωτηρίας.
Αυτός δίπλα μου - ο κάθε άνθρωπος - είναι ο αδελφός μου. Είναι το πιο αγαπημένο δημιούργημα του Κυρίου μου, που πλάστηκε
- όπως κι εγώ - “κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν” Θεού. Έπεσε, αμάρτησε, αλλά εξαγοράστηκε - όπως κι εγώ - με το αίμα του Υιού του Θεού, του Σωτήρα μου, και καλέστηκε με το Θείο λόγο στην αιώνια ζωή. Πρέπει να τον αγαπάω, αφού είναι το αγαπημένο δημιούργημα του Θεού μου. Να τον αγαπάω σαν τον ίδιο τον εαυτό μου. Να μην του κάνω αυτό που δεν θα ήθελα να γίνει στον εαυτό μου, αλλά εκείνο που θα ήθελα, γιατί και ο Θεός μου έτσι με πρόσταξε.
Τέλος, αδελφέ μου, κάθε γεγονός και κάθε πράγμα μπορεί και πρέπει να ξυπνάει μέσα σου την ανάμνηση και την αγάπη προς
τον Κύριό σου, δείχνοντάς σου συγχρόνως και τη δική Του αγάπη για σένα. Γιατί ακόμα κι αυτή η τιμωρία ή η δοκιμασία, που συχνά μας στέλνει, προέρχεται από την αγάπη Του για μας, καθώς το τονίζει και η Γραφή: “Όν αγαπά Κύριος παιδεύει” (Παροιμ. 3, 12).
Μνημόνευε λοιπόν παντού, σε κάθε περίσταση και σε κάθε πράγμα, το όνομα του Κυρίου και Θεού σου. Πρόσεχε να μην ξεχνάς
τον ευεργέτη σου, όταν απολαμβάνεις τις ευεργεσίες Του, για να μην Του φανείς αχάριστος, γιατί η λησμοσύνη προς τον ευεργέτη είναι φανερό σημείο αχαριστίας.
Και μην ξεχνάς πως η μεγαλύτερη, η ύψιστη ευεργεσία Του σ΄εμάς είναι ότι ο Χριστός, ο μονογενής Υιός Του, από άκρα συγκατάβαση ήρθε στη γη, και με το τίμιο αίμα Του και τά παθήματά Του μας εξαγόρασε από το διάβολο, τον άδη και το θάνατο.
Έτσι, με το ακατάλυτο έργο Του, ανοίχθηκε για το ανθρώπινο γένος η πηγή του θείου ελέους.
Πρέπει λοιπόν κι εμείς πάντοτε ν΄ατενίζουμε με πίστη σ΄αυτό το μεγάλο και ακατάληπτο στο νου έργο του Θεού και να
το θυμόμαστε διαρκώς. Και το Θεό, που αγάπησε τόσο πολύ εμάς, τους ανάξιους, να Τον ευγνωμονούμε από τα βάθη της καρδιάς μας, να προσκυνούμε, να υμνούμε, να ευχαριστούμε και να δοξάζουμε το άγιο όνομά Του με την καρδιά και τα χείλη: “Ευλογητός Κύριος
ο Θεός του Ισραήλ, ότι επεσκέψατο και εποίησε λύτρωσιν τω λαώ αυτού, και ήγειρε κέρας σωτηρίας ημίν εν τω οίκω Δαβίδ του παιδός αυτού” (Λουκ. 1, 68-69).
Α΄ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Για να θυμάσαι την αγάπη του Θεού
“Πάντοτε να θυμάσαι με αγάπη το Θεό σου και την αγάπη Του για μας. Όλα όσα βλέπεις στον ουρανό και στη γή, στον τόπο
της κατοικίας σου, σε ξυπνούν, για να θυμάσια τον Κύριο σου και την αγάπη Του, πού μέσα της κλείνει κι εμάς.
Κάθε πλάσμα του Θεού φανερώνει την αγάπη Του σ΄εμάς. Βλέποντας λοιπόν και απολαμβάνοντας τα δημιουργήματά Του, λέγε μέσα σου:
Αυτό είναι έργο των χειρών του Θεού μου και έχει δημιουργηθεί για χάρη μου.
Αυτοί οι φωστήρες του ουρανού, ο ήλιος, το φεγγάρι και τ΄άλλα αστέρια είναι δημιουργήματα του Κυρίου μου, για να φωτίζουν όλη
την οικουμένη κι εμένα.
Αυτή η γη που πάνω της ζω, που δίνει τους καρπούς της σ΄εμένα και στα ζώα μου, αυτή, μαζί με ό,τι έχει, είναι του Κυρίου
μου δημιούργημα.
Αυτό το νεράκι που ποτίζει εμένα και τα ζώα μου, είναι του Κυρίου μου αγαθό.
Αυτά τα ζώα που μου δουλεύουν, είναι δημιουργήματα του Κυρίου μου και τα έθεσε στην υπηρεσία μου.
Αυτό το σπίτι, όπου κατοικώ, είναι δώρο του Θεού και μου το έδωσε για την ανάπαυσή μου.
Αυτή η τροφή που τρώγω, είναι αγαθό του Θεού και μου τη δίνει για ενίσχυση και παρηγορία των αδυναμιών του σώματός μου.
Αυτό το ρούχο που φοράω, μου το έδωσε ο Κύριος και Θεός μου για να καλύψω το γυμνό μου σώμα.
Αυτή η μορφή του Χριστού είναι η μορφή του Σωτήρα μου, που κατέβηκε στον πάμφτωχο κόσμο για χάρη μου, για να σώσει εμένα
που ήμουν “απολωλώς”. Υπέφερε και πέθανε για μένα, κι έτσι με εξαγόρασε από την αμαρτία, το διάβολο, το θάνατο, τον άδη. Προσκυνώ την ανέκφραστη φιλανθρωπία Του!
Αυτή η μορφή της Θεοτόκου είναι η μορφή της Υπεραγίας Κόρης, που γέννησε “ασπόρως” τον Κύριό μου και Θεό Ιησού Χριστό. “Ευλογημένη σύ εν γυναιξί”, η μητέρα, που γέννησες “εν σαρκί” το Θεό, “και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου”! (Λουκ. 1, 42) “Μακαρία η κοιλία η βαστάσασα” τον Κύριο και Θεό μου “και μαστοί ούς εθήλασε”! (Λουκ. 11, 27).
Αυτή η μορφή του Προδρόμου είναι η μορφή του μεγάλου εκείνου προφήτη, που έστειλε ο Θεός “πρό προσώπου” του Κυρίου μου Ιησού Χριστού. Αυτός ανήγγειλε στους ανθρώπους την έλευσή Του, λέγοντας “Ίδε ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου” (Ιω. 1, 29), και τέλος αξιώθηκε να Τον βαπτίσει στα νερά του Ιορδάνη.
Αυτή η μορφή του Αποστόλου είναι η μορφή του μαθητή του Κυρίου μου, που συναναστράφηκε μαζί Του, Τον άκουσε να διδάσκει,
Τον είδε να θαυματουργεί και αργότερα να βασανίζεται για τη σωτηρία του κόσμου, ν΄ανασταίνεται από τον τάφο και ν΄ανεβαίνει στον ουρανό.
Αυτή η μορφή του μάρτυρα είναι η μορφή του ήρωα εκείνου, που αντιστάθηκε “μέχρις αίματος” για την τιμή του Χριστού μου, και πού για τ΄όνομά Του δεν λυπήθηκε ούτε την ίδια του τη ζωή. Κι έτσι, με τη σπονδή του αίματός του, στερέωσε την ιερότατη και μόνη αληθινή πίστη μας.
Αυτός ο ιερός λόγος που ακούω, η Αγία Γραφή, είναι ο λόγος του Θεού, είναι λόγια από το στόμα Του. Τα χείλη του Κυρίου
μου τα είπαν. Και τώρα, μέσα απ΄αυτά, ο Θεός μου λέει: “Αγαθός ο νόμος του στόματός μου υπέρ χιλιάδας χρυσίου και αργυρίου” (Ψαλμ. 118, 72).
- Κύριε, δώσ΄μου αυτιά, για ν΄ακούω τον άγιο λόγο Σου!
Αυτός ο άγιος οίκος, η εκκλησία, όπου βρίσκομαι, είναι ναός του Θεού, μέσα στον οποίο προσφέρεται ομαδική λατρεία και δοξολογία προς τον Κύριό μου υπέρ των πιστών αδελφών μου.
Αυτές οι ψαλμωδίες, οι υμνωδίες και οι κοινές προσευχές είναι οι ήχοι με τους οποίους, ύμνοι, ευχαριστίες, αίνοι και δοξολογίες αναπέμπονται στο άγιο όνομα του Θεού μου.
Αυτός ο αγιασμένος άνθρωπος, ο επίσκοπος ή ο ιερέας, είναι ο πλησιέστερος υπηρέτης του Θεού μου, που του στέλνει προσευχές
για μένα τον αμαρτωλό και για όλο τον κόσμο.
Αυτός ο άνθρωπος που κηρύσσει το Θείο λόγο, είναι ο απεσταλμένος του Θεού μου και φανερώνει σ΄εμένα και στους άλλους ανθρώπους το δρόμο της σωτηρίας.
Αυτός δίπλα μου - ο κάθε άνθρωπος - είναι ο αδελφός μου. Είναι το πιο αγαπημένο δημιούργημα του Κυρίου μου, που πλάστηκε
- όπως κι εγώ - “κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν” Θεού. Έπεσε, αμάρτησε, αλλά εξαγοράστηκε - όπως κι εγώ - με το αίμα του Υιού του Θεού, του Σωτήρα μου, και καλέστηκε με το Θείο λόγο στην αιώνια ζωή. Πρέπει να τον αγαπάω, αφού είναι το αγαπημένο δημιούργημα του Θεού μου. Να τον αγαπάω σαν τον ίδιο τον εαυτό μου. Να μην του κάνω αυτό που δεν θα ήθελα να γίνει στον εαυτό μου, αλλά εκείνο που θα ήθελα, γιατί και ο Θεός μου έτσι με πρόσταξε.
Τέλος, αδελφέ μου, κάθε γεγονός και κάθε πράγμα μπορεί και πρέπει να ξυπνάει μέσα σου την ανάμνηση και την αγάπη προς
τον Κύριό σου, δείχνοντάς σου συγχρόνως και τη δική Του αγάπη για σένα. Γιατί ακόμα κι αυτή η τιμωρία ή η δοκιμασία, που συχνά μας στέλνει, προέρχεται από την αγάπη Του για μας, καθώς το τονίζει και η Γραφή: “Όν αγαπά Κύριος παιδεύει” (Παροιμ. 3, 12).
Μνημόνευε λοιπόν παντού, σε κάθε περίσταση και σε κάθε πράγμα, το όνομα του Κυρίου και Θεού σου. Πρόσεχε να μην ξεχνάς
τον ευεργέτη σου, όταν απολαμβάνεις τις ευεργεσίες Του, για να μην Του φανείς αχάριστος, γιατί η λησμοσύνη προς τον ευεργέτη είναι φανερό σημείο αχαριστίας.
Και μην ξεχνάς πως η μεγαλύτερη, η ύψιστη ευεργεσία Του σ΄εμάς είναι ότι ο Χριστός, ο μονογενής Υιός Του, από άκρα συγκατάβαση ήρθε στη γη, και με το τίμιο αίμα Του και τά παθήματά Του μας εξαγόρασε από το διάβολο, τον άδη και το θάνατο.
Έτσι, με το ακατάλυτο έργο Του, ανοίχθηκε για το ανθρώπινο γένος η πηγή του θείου ελέους.
Πρέπει λοιπόν κι εμείς πάντοτε ν΄ατενίζουμε με πίστη σ΄αυτό το μεγάλο και ακατάληπτο στο νου έργο του Θεού και να
το θυμόμαστε διαρκώς. Και το Θεό, που αγάπησε τόσο πολύ εμάς, τους ανάξιους, να Τον ευγνωμονούμε από τα βάθη της καρδιάς μας, να προσκυνούμε, να υμνούμε, να ευχαριστούμε και να δοξάζουμε το άγιο όνομά Του με την καρδιά και τα χείλη: “Ευλογητός Κύριος
ο Θεός του Ισραήλ, ότι επεσκέψατο και εποίησε λύτρωσιν τω λαώ αυτού, και ήγειρε κέρας σωτηρίας ημίν εν τω οίκω Δαβίδ του παιδός αυτού” (Λουκ. 1, 68-69).
Από το βιβλίο “ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ”, Αγίου Τύχωνος του Ζαντόνσκ
Α΄ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Τα σημάδια της αγάπης προς το Θεό
“Αλλά ας δούμε ποια είναι τα σημάδια της αγάπης μας προς το Θεό, για να μην έχουμε ψεύτικη ιδέα για την αγάπη αυτή.
Γιατί σε τίποτε άλλο δεν απατάται ο άνθρωπος, όσο στο θέμα της αγάπης.
Τα σημάδια της αληθινής αγάπης είναι τα εξής:
Α΄
Ο ίδιος ο Κύριος καθορίζει και λέει: “Ο έχων τάς εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος έστιν ο αγαπών με” (Ιω. 14, 21). Όποιος αγαπάει ειλικρινά το Θεό, προσπαθεί να φυλάγεται απ΄όσα δεν αρέσουν σ΄Εκείνον και αγωνίζεται να εφαρμόζει όσα Εκείνος αγαπάει. Γι΄αυτό εκτελεί τις άγιες εντολές του Κυρίου. Επόμενο είναι λοιπόν να μην έχουν αγάπη προς το Θεό όσοι χριστιανοί δεν δείχνουν ενδιαφέρον για τις εντολές Του. Σ΄αυτούς συγκαταλέγονται και οι κακοποιοί, όσοι βλάπτουν τους άλλους με ποικίλους τρόπους, οι άσωτοι, οι μοιχοί, οι αισχροί, οι κλέφτες, οι άρπαγες, οι ληστές, οι άδικοι… Σ΄αυτούς συγκαταλέγονται οι πονηροί, οι δόλιοι, οι γόητες, οι απατεώνες και οι υποκριτές. Σ΄αυτούς συγκαταλέγονται ακόμα οι μάγοι κι εκείνοι που τους φωνάζουν στα σπίτια τους και γενικά όλοι οι παρανόμοι. Αυτοί, όπως δεν αγαπούν το νόμο του Θεού, έτσι δεν αγαπούν κι Αυτόν τον ίδιο. Αυτοί αγαπούν τον εαυτό τους και τα πάθη τους, και όχι το Θεοό και τον άγιο νόμο Του.
Β΄
Φανερό δείγμα της αγάπης μας προς το Θεό είναι και η χαρά της καρδιάς μας. Γιατί είναι φυσικό να αισθανόμαστε χαρά για ό,τι αγαπάμε. Έτσι και η αγάπη μας προς το Θεό, χωρίς τη χαρά δεν μπορεί να νοηθεί. Όσες φορές ο άνθρωπος νιώθει στην καρδιά του τη γλυκύτητα της αγάπης για το Θεό, τόσες φορές και πλημμυρίζει από χαρά. Όπως το μέλι ευφραίνει τη γεύση μας, έτσι και η αγάπη του Θεού χαροποιεί την καρδιά μας, γιατί γευόμαστε και βλέπουμε “ότι χρηστός ο Κύριος” (Ψαλμ. 33,9). Αυτή η χαρά για το Θεό φαίνεται σε πολλά σημεία της Αγίας Γραφής και πολύ περισσότερο στους ιερούς ψαλμούς. Αυτή η πνευματική, η ουράνια χαρά είναι η πρόγευση της χαράς που θ΄απολαύσουμε στην αιώνια ζωή.
Γ΄
Όποιος αγαπάει αληθινά το Θεό, μόνο προς Αυτόν στρέφεται, και αποστρέφεται τον κόσμο και όλα τα του κόσμου. Την τιμή, τη δόξα, τον πλούτο και όλες τις αναπαύσεις του, που τα επιζητούν οι “υιοί του αιώνος τούτου”, τα λογαριάζει για ένα μηδενικό. Αυτόν τον ικανοποιεί ο Ένας, ο Θεός, το άκτιστο αγαπημένο του Αγαθό. Μόνο στο Θεό βρίσκει απόλυτη τιμή, δόξα, πλούτο και ανάπαυση. Γι΄αυτόν ο Θεός είναι ο πολυτιμότερος μαργαρίτης, μπροστά στον οποίο όλα τ΄άλλα έχουν μικρή αξία. Αυτός τίποτα δεν επιθυμεί ούτε στον ουρανό ούτε στη γη, παρά μόνο το Θεό. Τέτοιου είδους αγάπη εκφράζουν τα λόγια του ψαλμού: “Τι γάρ μοι υπάρχει εν τω ουρανώ και παρά σού τι ηθέλησα επί της γης; εξέλιπεν η καρδία μου και η σάρξ μου, ο Θεός της καρδίας μου και η μερίς μου ο Θεός είς τον αιώνα” (Ψαλμ. 72, 25-26). Την τροφή, το ποτό, τα ρούχα τα χρησιμοποιεί για τις ανάγκες του μόνο και όχι για ηδονή.
Όποιος αγαπάει τον κόσμο δεν αγαπάειτο Θεό, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Αποστόλου: “Εάν τις αγαπά τον κόσμον, ούκ έστιν η αγάπη του πατρός εν αυτώ”. (Α΄Ιω. 2, 15). Τέτοιοι είναι όσοι θέλουν να ζουν στη ζωή αυτή με πολυτέλεια, να κατοικούν σε βίλες, να περνούν με πλούσιες άμαξες, να ντύνονται με βαρύτιμα ρούχα, να δοξάζονται και να τιμούνται απ΄όλους. Αυτοί έχουν σαρκικό φρόνημα, φιλοδοξία και εγωισμό, δηλαδή ό,τι εχθρεύεται ο Θεός.
Δ΄
Όποιος αγαπάει πραγματικά το Θεό, Τον έχει αδιάκοπα στη μνήμη του, Αυτόν, την αγάπη Του και τις ευεργεσίες Του. Το βλέπουμε και στην αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Τον άνθρωπο που αγαπάμε, τον σκεφτόμαστε συχνά. Παρόμοια συμβαίνει και με την αγάπη μας προς το Θεό. Όποιος Τον αγαπάει, Τον σκέφτεται συχνά, αναπαύεται κοντά Του και σ΄Αυτόν στρέφεται με θαυμασμό. Γιατί όπου είναι ο θησαυρός του, εκεί είναι και η καρδιά του (πρβλ. Ματθ. 6, 21). Γι΄αυτόν ο ατίμητος και πολυαγαπημένος του θησαυρός είναι ο Θεός. Έτσι και η καρδιά του βρίσκεται πάντα κοντά στον Κύριο. Και η καρδιά, που είναι ξέχειλη από αγάπη προς το Θεό, φανερώνει και εξωτερικά τα σημεία της αγάπης της. Όσοι ξεχνούν το Θεό, δεν Τον αγαπούν. Η λησμοσύνη είναι φανερή απόδειξη ότι λείπει η αγάπη. Όποιος αγαπάει, δεν μπορεί να ξεχάσει αυτόν που αγαπάει.
Ε΄
Δύο πρόσωπα που αγαπιούνται, θέλουν να βρίσκονται παντοτινά αχώριστα. Πολλοί βέβαια χριστιανοί επιθυμούν να είναι μαζί με το Χριστό δοξασμένοι, αλλά δεν θέλουν να είναι μαζί Του και στην ατίμωση και στο Σταυρό. Προσεύχονται να κληρονομήσουν τη βασιλεία Του, αλλά δεν θέλουν να υποφέρουν μαζί Του. Έτσι φανερώνουν ότι η καρδιά τους δεν είναι ειλικρινής και ότι δεν αγαπούν αληθινά το Χριστό. Και, για να πούμε την αλήθεια, αγαπούν περισσότερο τον εαυτό τους παρά το Χριστό. Γι΄αυτό ο Κύριος λέει: “Και ός ού λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου ούκ έστι μου άξιος” (Ματθ. 10, 38). Ο πραγματικός φίλος μας φαίνεται στη δυστυχία μας. Έτσι και ο άνθρωπος που αγαπάει πραγματικά το Χριστό: Στον κόσμο αυτό συμπορεύεται με το Χριστό. Η καρδιά του προσκολλάται σ΄Αυτόν. Υπομένει μαζί Του αγόγγυστα τα πάθη και το Σταυρό. Και θα είναι στην αιωνιότητα αχώριστα πια κοντά Του. Ο άνθρωπος αυτός λέει απ΄την καρδιά του: “Εμοί δε το προσκολλάσθαι τω Θεώ αγαθόν έστι” (Ψαλμ. 72, 28 ).
ΣΤ΄
Δείγμα της αγάπης μας προς το Θεό είναι η αγάπη μας προς τον πλησίον. Όποιος αγαπάει ειλικρινά το Θεό, αυτός αγαπάει και τον πλησίον του. Όποιος αγαπάει πολύ ένα πρόσωπο, αγαπάει και εκείνον που συνδέεται μ΄αυτό. Η πηγή της αγάπης προς τον πλησίον είναι η αγάπη προς το Θεό. Και αντίστροφα, η αγάπη προς το Θεό φαίνεται από την αγάπη προς τον πλησίον. Είναι φανερό λοιπόν ότι όποιος δεν αγαπάει τον πλησίον του, δεν αγαπάει και το Θεό, όπως διδάσκει ο Απόστολος: “Εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν, και τον αδελφόν αυτού μισή, ψεύστης εστίν, ο γάρ μη αγαπών τον αδελφόν αυτού όν εώρακε, τον Θεόν, όν ούχ εώρακε πώς δύναται αγαπάν; Και ταύτην την εντολήν έχομεν απ΄αυτού, ίνα ο αγαπών τον Θεόν αγαπά και τον αδελφόν αυτού”. (Α΄ Ιω. 4, 20-21).
Αυτά είναι τα σημάδια της αγάπης μας προς το Θεό.
Αγαπητοί χριστιανοί, ας μετανοήσουμε και ας αποστραφούμε τη ματαιότητα του κόσμου. Ας καθαρίσουμε την καρδιά μας με τη μετάνοια και τη συντριβή, για να κατοικήσει μέσα μας η αγάπη του Θεού.
“Ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ” (Α΄ Ιω. 4, 16).
* * *
Ο Θεός είναι το ύψιστο Αγαθό, από το οποίο πηγάζουν όλα τα αγαθά και η μακαριότητα. Χωρίς το Θεό κάθε ευτυχία είναι καταραμένη και φτωχή, η ζωή θάνατος, η χαρά και η γλυκύτητα πίκρα. Με το Θεό και η δυστυχία είναι ευτυχία, η φτώχεια πλούτος, η αδοξία δόξα, η ατιμία τιμή, οι δοκιμασίες γεμάτες παρηγοριά. Χωρίς το Θεό δεν είναι δυνατόν να υπάρξει αληθινή ανάπαυση, ειρήνη και παρηγοριά.
Γι΄αυτό, να Τον αγαπάς σαν το πιο μεγάλο σου αγαθό και σαν την πραγματική σου μακαριότητα.
Να Τον αγαπάς πάνω από κάθε δημιούργημα. Περισσότερο από τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, τη γυναίκα και τα παιδιά σου. Πάνω και από τον ίδιο τον εαυτό σου. Σ΄Αυτόν και μόνο να δώσεις την καρδιά σου, και πιο πολύ από κάθε τι Αυτόν να επιθυμείς και να ποθείς. Γιατί ο Θεός είναι η αιώνια ευτυχία σου, το αιώνιο αγαθό σου. Χωρίς Αυτόν ούτε στον παρόντα κόσμο, ούτε στο μέλλοντα υπάρχει ζωή και ευτυχία.
Κάθε δημιούργημα του Θεού είναι καλό, αλλά ο Δημιουργός είναι ασύγκριτα καλύτερος. Αγάπα λοιπόν και ζήτα αυτό το ίδιο το Αγαθό, το μόνο αυθύπαρκτο, άναρχο, αιώνιο, πανταχού παρόν και αναλλοίωτο, από το οποίο πλάστηκαν αριστοτεχνικά όλα τα δημιουργήματα.
Α΄ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Τα σημάδια της αγάπης προς το Θεό
“Αλλά ας δούμε ποια είναι τα σημάδια της αγάπης μας προς το Θεό, για να μην έχουμε ψεύτικη ιδέα για την αγάπη αυτή.
Γιατί σε τίποτε άλλο δεν απατάται ο άνθρωπος, όσο στο θέμα της αγάπης.
Τα σημάδια της αληθινής αγάπης είναι τα εξής:
Α΄
Ο ίδιος ο Κύριος καθορίζει και λέει: “Ο έχων τάς εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος έστιν ο αγαπών με” (Ιω. 14, 21). Όποιος αγαπάει ειλικρινά το Θεό, προσπαθεί να φυλάγεται απ΄όσα δεν αρέσουν σ΄Εκείνον και αγωνίζεται να εφαρμόζει όσα Εκείνος αγαπάει. Γι΄αυτό εκτελεί τις άγιες εντολές του Κυρίου. Επόμενο είναι λοιπόν να μην έχουν αγάπη προς το Θεό όσοι χριστιανοί δεν δείχνουν ενδιαφέρον για τις εντολές Του. Σ΄αυτούς συγκαταλέγονται και οι κακοποιοί, όσοι βλάπτουν τους άλλους με ποικίλους τρόπους, οι άσωτοι, οι μοιχοί, οι αισχροί, οι κλέφτες, οι άρπαγες, οι ληστές, οι άδικοι… Σ΄αυτούς συγκαταλέγονται οι πονηροί, οι δόλιοι, οι γόητες, οι απατεώνες και οι υποκριτές. Σ΄αυτούς συγκαταλέγονται ακόμα οι μάγοι κι εκείνοι που τους φωνάζουν στα σπίτια τους και γενικά όλοι οι παρανόμοι. Αυτοί, όπως δεν αγαπούν το νόμο του Θεού, έτσι δεν αγαπούν κι Αυτόν τον ίδιο. Αυτοί αγαπούν τον εαυτό τους και τα πάθη τους, και όχι το Θεοό και τον άγιο νόμο Του.
Β΄
Φανερό δείγμα της αγάπης μας προς το Θεό είναι και η χαρά της καρδιάς μας. Γιατί είναι φυσικό να αισθανόμαστε χαρά για ό,τι αγαπάμε. Έτσι και η αγάπη μας προς το Θεό, χωρίς τη χαρά δεν μπορεί να νοηθεί. Όσες φορές ο άνθρωπος νιώθει στην καρδιά του τη γλυκύτητα της αγάπης για το Θεό, τόσες φορές και πλημμυρίζει από χαρά. Όπως το μέλι ευφραίνει τη γεύση μας, έτσι και η αγάπη του Θεού χαροποιεί την καρδιά μας, γιατί γευόμαστε και βλέπουμε “ότι χρηστός ο Κύριος” (Ψαλμ. 33,9). Αυτή η χαρά για το Θεό φαίνεται σε πολλά σημεία της Αγίας Γραφής και πολύ περισσότερο στους ιερούς ψαλμούς. Αυτή η πνευματική, η ουράνια χαρά είναι η πρόγευση της χαράς που θ΄απολαύσουμε στην αιώνια ζωή.
Γ΄
Όποιος αγαπάει αληθινά το Θεό, μόνο προς Αυτόν στρέφεται, και αποστρέφεται τον κόσμο και όλα τα του κόσμου. Την τιμή, τη δόξα, τον πλούτο και όλες τις αναπαύσεις του, που τα επιζητούν οι “υιοί του αιώνος τούτου”, τα λογαριάζει για ένα μηδενικό. Αυτόν τον ικανοποιεί ο Ένας, ο Θεός, το άκτιστο αγαπημένο του Αγαθό. Μόνο στο Θεό βρίσκει απόλυτη τιμή, δόξα, πλούτο και ανάπαυση. Γι΄αυτόν ο Θεός είναι ο πολυτιμότερος μαργαρίτης, μπροστά στον οποίο όλα τ΄άλλα έχουν μικρή αξία. Αυτός τίποτα δεν επιθυμεί ούτε στον ουρανό ούτε στη γη, παρά μόνο το Θεό. Τέτοιου είδους αγάπη εκφράζουν τα λόγια του ψαλμού: “Τι γάρ μοι υπάρχει εν τω ουρανώ και παρά σού τι ηθέλησα επί της γης; εξέλιπεν η καρδία μου και η σάρξ μου, ο Θεός της καρδίας μου και η μερίς μου ο Θεός είς τον αιώνα” (Ψαλμ. 72, 25-26). Την τροφή, το ποτό, τα ρούχα τα χρησιμοποιεί για τις ανάγκες του μόνο και όχι για ηδονή.
Όποιος αγαπάει τον κόσμο δεν αγαπάειτο Θεό, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Αποστόλου: “Εάν τις αγαπά τον κόσμον, ούκ έστιν η αγάπη του πατρός εν αυτώ”. (Α΄Ιω. 2, 15). Τέτοιοι είναι όσοι θέλουν να ζουν στη ζωή αυτή με πολυτέλεια, να κατοικούν σε βίλες, να περνούν με πλούσιες άμαξες, να ντύνονται με βαρύτιμα ρούχα, να δοξάζονται και να τιμούνται απ΄όλους. Αυτοί έχουν σαρκικό φρόνημα, φιλοδοξία και εγωισμό, δηλαδή ό,τι εχθρεύεται ο Θεός.
Δ΄
Όποιος αγαπάει πραγματικά το Θεό, Τον έχει αδιάκοπα στη μνήμη του, Αυτόν, την αγάπη Του και τις ευεργεσίες Του. Το βλέπουμε και στην αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Τον άνθρωπο που αγαπάμε, τον σκεφτόμαστε συχνά. Παρόμοια συμβαίνει και με την αγάπη μας προς το Θεό. Όποιος Τον αγαπάει, Τον σκέφτεται συχνά, αναπαύεται κοντά Του και σ΄Αυτόν στρέφεται με θαυμασμό. Γιατί όπου είναι ο θησαυρός του, εκεί είναι και η καρδιά του (πρβλ. Ματθ. 6, 21). Γι΄αυτόν ο ατίμητος και πολυαγαπημένος του θησαυρός είναι ο Θεός. Έτσι και η καρδιά του βρίσκεται πάντα κοντά στον Κύριο. Και η καρδιά, που είναι ξέχειλη από αγάπη προς το Θεό, φανερώνει και εξωτερικά τα σημεία της αγάπης της. Όσοι ξεχνούν το Θεό, δεν Τον αγαπούν. Η λησμοσύνη είναι φανερή απόδειξη ότι λείπει η αγάπη. Όποιος αγαπάει, δεν μπορεί να ξεχάσει αυτόν που αγαπάει.
Ε΄
Δύο πρόσωπα που αγαπιούνται, θέλουν να βρίσκονται παντοτινά αχώριστα. Πολλοί βέβαια χριστιανοί επιθυμούν να είναι μαζί με το Χριστό δοξασμένοι, αλλά δεν θέλουν να είναι μαζί Του και στην ατίμωση και στο Σταυρό. Προσεύχονται να κληρονομήσουν τη βασιλεία Του, αλλά δεν θέλουν να υποφέρουν μαζί Του. Έτσι φανερώνουν ότι η καρδιά τους δεν είναι ειλικρινής και ότι δεν αγαπούν αληθινά το Χριστό. Και, για να πούμε την αλήθεια, αγαπούν περισσότερο τον εαυτό τους παρά το Χριστό. Γι΄αυτό ο Κύριος λέει: “Και ός ού λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου ούκ έστι μου άξιος” (Ματθ. 10, 38). Ο πραγματικός φίλος μας φαίνεται στη δυστυχία μας. Έτσι και ο άνθρωπος που αγαπάει πραγματικά το Χριστό: Στον κόσμο αυτό συμπορεύεται με το Χριστό. Η καρδιά του προσκολλάται σ΄Αυτόν. Υπομένει μαζί Του αγόγγυστα τα πάθη και το Σταυρό. Και θα είναι στην αιωνιότητα αχώριστα πια κοντά Του. Ο άνθρωπος αυτός λέει απ΄την καρδιά του: “Εμοί δε το προσκολλάσθαι τω Θεώ αγαθόν έστι” (Ψαλμ. 72, 28 ).
ΣΤ΄
Δείγμα της αγάπης μας προς το Θεό είναι η αγάπη μας προς τον πλησίον. Όποιος αγαπάει ειλικρινά το Θεό, αυτός αγαπάει και τον πλησίον του. Όποιος αγαπάει πολύ ένα πρόσωπο, αγαπάει και εκείνον που συνδέεται μ΄αυτό. Η πηγή της αγάπης προς τον πλησίον είναι η αγάπη προς το Θεό. Και αντίστροφα, η αγάπη προς το Θεό φαίνεται από την αγάπη προς τον πλησίον. Είναι φανερό λοιπόν ότι όποιος δεν αγαπάει τον πλησίον του, δεν αγαπάει και το Θεό, όπως διδάσκει ο Απόστολος: “Εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν, και τον αδελφόν αυτού μισή, ψεύστης εστίν, ο γάρ μη αγαπών τον αδελφόν αυτού όν εώρακε, τον Θεόν, όν ούχ εώρακε πώς δύναται αγαπάν; Και ταύτην την εντολήν έχομεν απ΄αυτού, ίνα ο αγαπών τον Θεόν αγαπά και τον αδελφόν αυτού”. (Α΄ Ιω. 4, 20-21).
Αυτά είναι τα σημάδια της αγάπης μας προς το Θεό.
Αγαπητοί χριστιανοί, ας μετανοήσουμε και ας αποστραφούμε τη ματαιότητα του κόσμου. Ας καθαρίσουμε την καρδιά μας με τη μετάνοια και τη συντριβή, για να κατοικήσει μέσα μας η αγάπη του Θεού.
“Ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ” (Α΄ Ιω. 4, 16).
* * *
Ο Θεός είναι το ύψιστο Αγαθό, από το οποίο πηγάζουν όλα τα αγαθά και η μακαριότητα. Χωρίς το Θεό κάθε ευτυχία είναι καταραμένη και φτωχή, η ζωή θάνατος, η χαρά και η γλυκύτητα πίκρα. Με το Θεό και η δυστυχία είναι ευτυχία, η φτώχεια πλούτος, η αδοξία δόξα, η ατιμία τιμή, οι δοκιμασίες γεμάτες παρηγοριά. Χωρίς το Θεό δεν είναι δυνατόν να υπάρξει αληθινή ανάπαυση, ειρήνη και παρηγοριά.
Γι΄αυτό, να Τον αγαπάς σαν το πιο μεγάλο σου αγαθό και σαν την πραγματική σου μακαριότητα.
Να Τον αγαπάς πάνω από κάθε δημιούργημα. Περισσότερο από τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, τη γυναίκα και τα παιδιά σου. Πάνω και από τον ίδιο τον εαυτό σου. Σ΄Αυτόν και μόνο να δώσεις την καρδιά σου, και πιο πολύ από κάθε τι Αυτόν να επιθυμείς και να ποθείς. Γιατί ο Θεός είναι η αιώνια ευτυχία σου, το αιώνιο αγαθό σου. Χωρίς Αυτόν ούτε στον παρόντα κόσμο, ούτε στο μέλλοντα υπάρχει ζωή και ευτυχία.
Κάθε δημιούργημα του Θεού είναι καλό, αλλά ο Δημιουργός είναι ασύγκριτα καλύτερος. Αγάπα λοιπόν και ζήτα αυτό το ίδιο το Αγαθό, το μόνο αυθύπαρκτο, άναρχο, αιώνιο, πανταχού παρόν και αναλλοίωτο, από το οποίο πλάστηκαν αριστοτεχνικά όλα τα δημιουργήματα.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος pavmaria την Σάβ Ιούλ 15, 2006 3:16 pm, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Από το βιβλίο “ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ”, Αγίου Τύχωνος του Ζαντόνσκ
Α΄ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Γιατί αγαπάμε το Θεό
“Αγαπητοί χριστιανοί, συνηθίζουμε να λέμε: "Αλλοίμονο! Πώς είναι δυνατόν να μην αγαπάει κανείς το Θεό; Ποιον ν΄αγαπήσεις,
αν όχι το Θεό;" Και πολύ σωστά. Ο Θεός είναι το ύψιστο, αδημιούργητο, άναρχο, ατελεύτητο και αναλλοίωτο Αγαθό. "Ουδείς αγαθός εί μή εις ο Θεός" (Ματθ. 19, 17). Όπως ο ήλιος πάντοτε φέγγει, όπως η φωτιά πάντοτε θερμαίνει, έτσι και ο Θεός που από τη φύση Του είναι αγαθός, πάντοτε αγαθοποιεί.
Τα παντοδύναμα χέρια Του μας έπλασαν. Μας έπλασαν όχι όπως και τ΄ άλλα πλάσματα, δίχως αισθήματα, δίχως λογική.
Μας έπλασαν με την ξεχωριστή θεία Του βουλή. "Ποιήσωμεν άνθρωπον…" (Γεν. 1, 26), είπε. Για τ΄άλλα δημιουργήματα "αυτός είπε, και εγενήθησαν, αυτός ενετείλατο (πρόσταξε) και εκτίσθησαν" (Ψαλμ. 148, 5). Αλλά για τον άνθρωπο δεν έγινε το ίδιο. Αλλά τι; "Ποιήσωμεν", είπε, "άνθρωπον".
Ω! αγιοτάτη και γεμάτη αγάπη βουλή του Θεού! Ο τρισυπόστατος Θεός, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, είπε για τον άνθρωπο: "Ποιήσωμεν άνθρωπον". Αλλά τι άνθρωπο; "Κατ΄εικόνα", είπε, "ημετέραν και καθ΄ομοίωσιν".
Ω! θαυμαστή αγαθότητα του Θεού για τον άνθρωπο! Ω! ύψιστη ανθρώπινη τιμή! Ο άνθρωπος πλάστηκε "κατ΄εικόνα
και καθ΄ομοίωσιν". Ποιο πλάσμα αξιώθηκε μια τέτοια τιμή; Δεν ξέρουμε άλλο όμοιο. Μόνο ο άνθρωπος τιμήθηκε από το Θεό να γίνει η θεία εικόνα Του. Ω! αγαπημένο και ωραιότατο δημιούργημα του Θεού! Ο άνθρωπος! Έχει την εικόνα του Θεού επάνω
του σαν βασιλική σφραγίδα. Τιμάται ο βασιλιάς, τιμάται και το πορτραίτο του. Ο Θεός, ο βασιλιάς των ουρανών, είναι άξιος για κάθε τιμή. Το ίδιο και ο άνθρωπος, η εικόνα Του. Τέτοια χάρη μας έδωσε ο Θεός στη δημιουργία μας. Πώς λοιπόν να μην Τον αγαπήσουμε;
Ξεπέσαμε από τον Παράδεισο, και μάλιστα τόσο χαμηλά, πού δεν μπορούσαμε να κλάψουμε επάξια την πτώση μας. "Άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε, παρασυνεβλήθη τοίς κτήνεσι τοίς ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς" (Ψαλμ. 48,13). Μά ο Φιλάνθρωπος, και
στην κατάσταση αυτή, δεν μας εγκατέλειψε. Βρήκε τον θαυμαστό τρόπο της σωτηρίας μας. Έστειλε τον Μονογενή Του Υιό να μας συναντήσει, να μας σώσει και να μας φέρει κοντά Του πάλι. "Ούτω γάρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού
τον μονογενή έδωκεν, ίνα πάς ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ΄έχη ζωήν αιώνιον" (Ιω. 3, 16). Πώς λοιπόν το Θεό που
μας αγάπησε τόσο, να μην Τον αγαπήσουμε; Ο Θεός είναι φιλάνθρωπος, όπως όλοι Τον ονομάζουν. Αλλά και ο άνθρωπος πρέπει
να είναι φιλόθεος. Η αγάπη δεν ανταποδίδεται με τίποτε άλλο, παρά με αγάπη και ευγνωμοσύνη.
Ο Θεός είναι ο προνοητής μας. Προνοεί και φροντίζει για όλους. Μας δίνει την τροφή, τα ρούχα και το σπίτι που μένουμε.
Δικά Του είναι ο ήλιος, το φεγγάρι και τ΄άστρα που μας φωτίζουν. Με τη δική Του φωτιά ζεσταινόμαστε και ετοιμάζουμε το φαγητό μας. Με το δικό Του νερό πλενόμαστε και δροσιζόμαστε. Τα ζώα Του μας υπηρετούν. Ο αέρας Του μας ζωογονεί. Το οξυγόνο Του
μας κρατάει στη ζωή. Με λίγα λόγια, από την αγάπη και τ΄αγαθά Του εξαρτιόμαστε. Χωρίς αυτά, ούτε στιγμή δεν μπορούμε
να ζήσουμε. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να μην αγαπήσουμε κι εμείς τέτοιον ευεργέτη; Κάθε άνθρωπο που μας ευεργετεί, τον αγαπάμε. Πόσο περισσότερο πρέπει ν΄αγαπάμε τον ευεργέτη Θεό, στον οποίο ανήκουν όλα, και ο εαυτός μας και ό,τι έχουμε! Όλη η δημιουργία και ο ίδιος ο άνθρωπος είναι κτήμα του Θεού. "Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής" (Ψαλμ. 23,1).
Ο Θεός είναι Πατέρας μας. Όταν προσευχόμαστε Του λέμε: "Πάτερ ημών ο εν τοίς ουρανοίς". Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να μην αγαπάμε τον Πατέρα μας; Τ΄αφοσιωμένα παιδιά αγαπούν αδιάκριτα τον πατέρα τους. Αν λοιπόν κι εμείς θέλουμε να είμαστε αληθινά παιδιά του Θεού και να Τον ονομάζουμε Πατέρα, τότε πρέπει και να Τον αγαπάμε.
Δίκαια επομένως λέμε: "Πώς να μην αγαπήσεις το Θεό;"
Μα όπως κάθε αρετή, έτσι και η αγάπη πρέπει να ζει στην καρδιά. Όταν δεν ζει στην καρδιά, τότε δεν υπάρχει ούτε στην πράξη. Γιατί ο Θεός δεν το είπε για τ΄αυτιά μας, "αγάπα", "ταπεινώσου", "σπλαχνίσου", "προσευχήσου" κ.λ.π., αλλά για την καρδιά μας. Πρέπει λοιπόν να έχουμε αγάπη, ταπείνωση, ευσπλαχνία, προσευχή και όλες τις άλλες αρετές μέσα στην καρδιά μας. Και όταν υπάρχουν στην καρδιά τότε οπωσδήποτε θα εκδηλώνονται και εξωτερικά, όπως ξεχύνεται από τη φωτιά η θερμότητα και από
το μύρο η ευωδία.
Με τον ίδιο τρόπο και ο προφήτης Δαβίδ εκδήλωνε την αγάπη του προς το Θεό με τους γλυκούς του ύμνους: "Αγαπήσω σε, Κύριε,
η ισχύς μου. Κύριος στερέωμά μου και καταφυγή μου και ρύστης μου. Ο Θεός μου βοηθός μου, ελπιώ επ΄αυτόν, υπερασπιστής μου και κέρας σωτηρίας μου και αντιλήπτωρ μου" (Ψαλμ. 17, 2-3). Η αγάπη, αν και φυλάγεται μέσα στην καρδιά, δεν μπορεί να κρυφτεί. Φανερώνεται με τα δικά της εξωτερικά σημάδια”.
Α΄ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Γιατί αγαπάμε το Θεό
“Αγαπητοί χριστιανοί, συνηθίζουμε να λέμε: "Αλλοίμονο! Πώς είναι δυνατόν να μην αγαπάει κανείς το Θεό; Ποιον ν΄αγαπήσεις,
αν όχι το Θεό;" Και πολύ σωστά. Ο Θεός είναι το ύψιστο, αδημιούργητο, άναρχο, ατελεύτητο και αναλλοίωτο Αγαθό. "Ουδείς αγαθός εί μή εις ο Θεός" (Ματθ. 19, 17). Όπως ο ήλιος πάντοτε φέγγει, όπως η φωτιά πάντοτε θερμαίνει, έτσι και ο Θεός που από τη φύση Του είναι αγαθός, πάντοτε αγαθοποιεί.
Τα παντοδύναμα χέρια Του μας έπλασαν. Μας έπλασαν όχι όπως και τ΄ άλλα πλάσματα, δίχως αισθήματα, δίχως λογική.
Μας έπλασαν με την ξεχωριστή θεία Του βουλή. "Ποιήσωμεν άνθρωπον…" (Γεν. 1, 26), είπε. Για τ΄άλλα δημιουργήματα "αυτός είπε, και εγενήθησαν, αυτός ενετείλατο (πρόσταξε) και εκτίσθησαν" (Ψαλμ. 148, 5). Αλλά για τον άνθρωπο δεν έγινε το ίδιο. Αλλά τι; "Ποιήσωμεν", είπε, "άνθρωπον".
Ω! αγιοτάτη και γεμάτη αγάπη βουλή του Θεού! Ο τρισυπόστατος Θεός, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, είπε για τον άνθρωπο: "Ποιήσωμεν άνθρωπον". Αλλά τι άνθρωπο; "Κατ΄εικόνα", είπε, "ημετέραν και καθ΄ομοίωσιν".
Ω! θαυμαστή αγαθότητα του Θεού για τον άνθρωπο! Ω! ύψιστη ανθρώπινη τιμή! Ο άνθρωπος πλάστηκε "κατ΄εικόνα
και καθ΄ομοίωσιν". Ποιο πλάσμα αξιώθηκε μια τέτοια τιμή; Δεν ξέρουμε άλλο όμοιο. Μόνο ο άνθρωπος τιμήθηκε από το Θεό να γίνει η θεία εικόνα Του. Ω! αγαπημένο και ωραιότατο δημιούργημα του Θεού! Ο άνθρωπος! Έχει την εικόνα του Θεού επάνω
του σαν βασιλική σφραγίδα. Τιμάται ο βασιλιάς, τιμάται και το πορτραίτο του. Ο Θεός, ο βασιλιάς των ουρανών, είναι άξιος για κάθε τιμή. Το ίδιο και ο άνθρωπος, η εικόνα Του. Τέτοια χάρη μας έδωσε ο Θεός στη δημιουργία μας. Πώς λοιπόν να μην Τον αγαπήσουμε;
Ξεπέσαμε από τον Παράδεισο, και μάλιστα τόσο χαμηλά, πού δεν μπορούσαμε να κλάψουμε επάξια την πτώση μας. "Άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε, παρασυνεβλήθη τοίς κτήνεσι τοίς ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς" (Ψαλμ. 48,13). Μά ο Φιλάνθρωπος, και
στην κατάσταση αυτή, δεν μας εγκατέλειψε. Βρήκε τον θαυμαστό τρόπο της σωτηρίας μας. Έστειλε τον Μονογενή Του Υιό να μας συναντήσει, να μας σώσει και να μας φέρει κοντά Του πάλι. "Ούτω γάρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού
τον μονογενή έδωκεν, ίνα πάς ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ΄έχη ζωήν αιώνιον" (Ιω. 3, 16). Πώς λοιπόν το Θεό που
μας αγάπησε τόσο, να μην Τον αγαπήσουμε; Ο Θεός είναι φιλάνθρωπος, όπως όλοι Τον ονομάζουν. Αλλά και ο άνθρωπος πρέπει
να είναι φιλόθεος. Η αγάπη δεν ανταποδίδεται με τίποτε άλλο, παρά με αγάπη και ευγνωμοσύνη.
Ο Θεός είναι ο προνοητής μας. Προνοεί και φροντίζει για όλους. Μας δίνει την τροφή, τα ρούχα και το σπίτι που μένουμε.
Δικά Του είναι ο ήλιος, το φεγγάρι και τ΄άστρα που μας φωτίζουν. Με τη δική Του φωτιά ζεσταινόμαστε και ετοιμάζουμε το φαγητό μας. Με το δικό Του νερό πλενόμαστε και δροσιζόμαστε. Τα ζώα Του μας υπηρετούν. Ο αέρας Του μας ζωογονεί. Το οξυγόνο Του
μας κρατάει στη ζωή. Με λίγα λόγια, από την αγάπη και τ΄αγαθά Του εξαρτιόμαστε. Χωρίς αυτά, ούτε στιγμή δεν μπορούμε
να ζήσουμε. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να μην αγαπήσουμε κι εμείς τέτοιον ευεργέτη; Κάθε άνθρωπο που μας ευεργετεί, τον αγαπάμε. Πόσο περισσότερο πρέπει ν΄αγαπάμε τον ευεργέτη Θεό, στον οποίο ανήκουν όλα, και ο εαυτός μας και ό,τι έχουμε! Όλη η δημιουργία και ο ίδιος ο άνθρωπος είναι κτήμα του Θεού. "Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής" (Ψαλμ. 23,1).
Ο Θεός είναι Πατέρας μας. Όταν προσευχόμαστε Του λέμε: "Πάτερ ημών ο εν τοίς ουρανοίς". Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να μην αγαπάμε τον Πατέρα μας; Τ΄αφοσιωμένα παιδιά αγαπούν αδιάκριτα τον πατέρα τους. Αν λοιπόν κι εμείς θέλουμε να είμαστε αληθινά παιδιά του Θεού και να Τον ονομάζουμε Πατέρα, τότε πρέπει και να Τον αγαπάμε.
Δίκαια επομένως λέμε: "Πώς να μην αγαπήσεις το Θεό;"
Μα όπως κάθε αρετή, έτσι και η αγάπη πρέπει να ζει στην καρδιά. Όταν δεν ζει στην καρδιά, τότε δεν υπάρχει ούτε στην πράξη. Γιατί ο Θεός δεν το είπε για τ΄αυτιά μας, "αγάπα", "ταπεινώσου", "σπλαχνίσου", "προσευχήσου" κ.λ.π., αλλά για την καρδιά μας. Πρέπει λοιπόν να έχουμε αγάπη, ταπείνωση, ευσπλαχνία, προσευχή και όλες τις άλλες αρετές μέσα στην καρδιά μας. Και όταν υπάρχουν στην καρδιά τότε οπωσδήποτε θα εκδηλώνονται και εξωτερικά, όπως ξεχύνεται από τη φωτιά η θερμότητα και από
το μύρο η ευωδία.
Με τον ίδιο τρόπο και ο προφήτης Δαβίδ εκδήλωνε την αγάπη του προς το Θεό με τους γλυκούς του ύμνους: "Αγαπήσω σε, Κύριε,
η ισχύς μου. Κύριος στερέωμά μου και καταφυγή μου και ρύστης μου. Ο Θεός μου βοηθός μου, ελπιώ επ΄αυτόν, υπερασπιστής μου και κέρας σωτηρίας μου και αντιλήπτωρ μου" (Ψαλμ. 17, 2-3). Η αγάπη, αν και φυλάγεται μέσα στην καρδιά, δεν μπορεί να κρυφτεί. Φανερώνεται με τα δικά της εξωτερικά σημάδια”.
Από το βιβλίο “ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ”, Αγίου Τύχωνος του Ζαντόνσκ
Βʼ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ
Ο Λυτρωτής
“Η ενσάρκωση του Υιού του Θεού και ο ερχομός Του στον κόσμο ενθαρρύνουν πάντοτε τους αμαρτωλούς, παρακινώντας
τους σε μετάνοια.
Για ποιόν κατέβηκε στη γη ο Χριστός; Για τους αμαρτωλούς. Και για ποιο σκοπό; Για τη σωτηρία τους.
Ω, πόσο πολύτιμη θεώρησε τη σωτηρία μας ο Θεός! Για χάρη της ήρθε ο ίδιος στον κόσμο.
Ακούστε το όλοι οι αμαρτωλοί και συλλογιστείτε το: Ο ίδιος ο Θεός ήρθε για τη σωτηρία μας στον κόσμο, και ήρθε μάλιστα με τη δική μας μορφή. Πραγματικά, “μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον! Θεός εφανερώθη εν σαρκί” (Α΄Τιμ. 3, 16). “Κύριε, τι έστιν άνθρωπος ότι εγνώσθης αυτώ, ή υιός ανθρώπου ότι λογίζη αυτώ;” (Ψαλμ. 143, 3).
Πόσο θαυμαστή είναι η χάρη του Θεού στον άνθρωπο! Πόσο αξιοθαύμαστο το έργο Του! Αυτό προείδε ο προφήτης και φώναξε
με φόβο και έκσταση: “Κύριε, εισακήκοα την ακοήν σου και εφοβήθην, Κύριε, κατενόησα τα έργα σου και εξέστην” (Αββακ. 3, 1-2).
Ας αναλογισθούμε καλά το μεγάλο αυτό έργο του Θεού, που έγινε για χάρη μας, και ας μετανοήσουμε. Ας σκεφθούμε ότι για μας γεννήθηκε από την Παρθένο, έγινε νήπιο και θήλασε γάλα! Ενώ είναι αόρατος, έγινε ορατός, ενώ είναι άναρχος, έλαβε αρχή
και σπαργανώθηκε σαν βρέφος, από αδέσμευτος δεσμεύτηκε και από Λόγος άσαρκος σαρκώθηκε.
Ας θυμηθούμε πώς, όταν ήταν νήπιο, έτρεχε να κρυφτεί από τον φονικό βασιλιά Ηρώδη.
Ας θυμηθούμε ότι ζούσε και βάδιζε στη γη, ότι για τη σωτηρία μας περιόδευε από τόπο σε τόπο και κοπίαζε, ότι ο απρόσιτος
στα Χερουβείμ και τα Σεραφείφ συναναστρεφόταν με τους αμαρτωλούς, ότι, ενώ είχε θρόνο τον ουρανό και υποπόδιο τη γη
και κατοικούσε σε απρόσιτο φως, παρ΄όλα αυτά δεν είχε “πού την κεφαλήν κλίνη” ότι “επτώχευσε πλούσιος ών, ίνα ημείς τη εκείνου πτωχεία πλουτήσωμεν” (πρβλ. Β΄Κορ. 8,9).
Ας θυμηθούμε ότι ο “αναβαλλόμενος φως ως ιμάτιον” (Ψαλμ. 103,12) φορούσε τη φθαρτή στολή μας, ότι “ο διδούς τροφήν πάση σαρκί” (Ψαλμ. 135, 25) τρεφόταν με τον γήινο άρτο, ότι ο παντοδύναμος φαινόταν αδύναμος και ο πανίσχυρος κουραζόταν
σαν ανίσχυρος.
Ας θυμηθούμε πως ο ανώτερος από κάθε δόξα και τιμή δεχόταν βλασφημίες από παράνομα χείλη, βριζόταν και χλευαζόταν.
Ας θυμηθούμε πώς θλιβόταν, έκλαιγε, πονούσε, πώς από τον αχάριστο μαθητή προδόθηκε και πουλήθηκε και από τους υπόλοιπους εγκαταλείφθηκε, πώς δέσμιος σύρθηκε σε δίκες, πώς δικάστηκε από τους άδικους, πώς ραπίστηκε, μαστιγώθηκε, φόρεσε
την εμπαικτική χλαμύδα, άκουσε βλάσφημους και περιπαικτικούς χαιρετισμούς - “χαίρε ο βασιλεύς των Ιουδαίων” (Ιω. 19,3)
- πώς στεφανώθηκε με το ακάνθινο στεφάνι, χτυπήθηκε στο κεφάλι με το καλάμι, άκουσε από τον παράνομο λαό Του “άρον άρον, σταύρωσον αυτόν” (Ιω. 19, 15).
Ας θυμηθούμε ότι με δύο κακούργους οδηγήθηκε στη σταύρωση κι ανάμεσά τους κρεμάστηκε - ποιος; Ο Υιός του Θεού! - και τέλος πέθανε με σταυρικό θάνατο.
Όλα αυτά τα έκανε ο Υιός του Θεού για τη σωτηρία μας. Γιατί εμείς, οι αμαρτωλοί, την είχαμε χάσει στο πρόσωπο του Αδάμ.
Δεν έχουμε λοιπόν εγκαταλειφθεί. Για τη σωτηρία μας χύθηκε το αίμα του Χριστού. Τα πάθη Του ας μας παρακινήσουν
να μετανοήσουμε, γιατί χωρίς μετάνοια σωτηρία δεν υπάρχει για κανέναν, κι όμως ο άθλιος αμαρτωλός δεν φροντίζει γι΄αυτό.
Ο Θεός είναι φιλάνθρωπος και το έδειξε έμπρακτα. Αρκεί να μετανοήσεις και θα σωθείς.
Ο Χριστός αποκαλύπτει μέσα στο Ευαγγέλιο τον ερχομό Του στον κόσμο, για χάρη του κόσμου. Αποκαλύπτει την εκούσια “κένωσίν” Του, τη θεληματική φτώχεια Του, τη βαθειά Του ταπείνωση, τους κόπους, τους πόνους, τις θλίψεις, τις οδύνες και το θάνατο
- θάνατο μάλιστα σταυρικό - και λέει στον άνθρωπο:
- Άνθρωπε, όλα αυτά για χάρη σου και για τη σωτηρία σου τα δέχτηκα και τα υπέμεινα, κι εσύ αδιαφορείς για τη σωτηρία σου! Αδιαφορείς, αφού δεν θέλεις να μετανοήσεις, ν΄απομακρυνθείς από την αμαρτία και να εκμεταλλευθείς το αίμα μου που ζωογονεί.
Αλλά ο αμαρτωλός, μολονότι ακούει στο Ευαγγέλιο τη γλυκειά και ικετευτική φωνή του Ιησού, αδιαφορεί.
Ο Χριστός υπόσχεται να λησμονήσει τις αμαρτίες και τις ανομίες του, αν επιστρέψει σ΄Αυτόν, μα ο αμαρτωλός δε δίνει σημασία.
Ο Χριστός τον καλεί κοντά Του και του υπόσχεται ανάπαυση, μά ο αμαρτωλός ούτε γι΄αυτήν ενδιαφέρεται. Παραμένει αδιόρθωτος, όπως ήταν, παρανομεί, όπως παρανομούσε, κάνει πονηρές πράξεις, όπως έκανε, αγαπάει το σκοτάδι, όπως το αγαπούσε, αντιπαθεί
το φως, όπως το αντιπαθούσε. Έτσι δεν έρχεται στο φως, αλλά παραμένει με το διάβολο, τον άρχοντα του σκότους.
Φτωχέ αμαρτωλέ, ξύπνα, έλα σε συναίσθηση και μην περιφρονείς το ίδιο το αίμα του Χριστού πού χύθηκε για χάρη σου.
Βʼ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ
Ο Λυτρωτής
“Η ενσάρκωση του Υιού του Θεού και ο ερχομός Του στον κόσμο ενθαρρύνουν πάντοτε τους αμαρτωλούς, παρακινώντας
τους σε μετάνοια.
Για ποιόν κατέβηκε στη γη ο Χριστός; Για τους αμαρτωλούς. Και για ποιο σκοπό; Για τη σωτηρία τους.
Ω, πόσο πολύτιμη θεώρησε τη σωτηρία μας ο Θεός! Για χάρη της ήρθε ο ίδιος στον κόσμο.
Ακούστε το όλοι οι αμαρτωλοί και συλλογιστείτε το: Ο ίδιος ο Θεός ήρθε για τη σωτηρία μας στον κόσμο, και ήρθε μάλιστα με τη δική μας μορφή. Πραγματικά, “μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον! Θεός εφανερώθη εν σαρκί” (Α΄Τιμ. 3, 16). “Κύριε, τι έστιν άνθρωπος ότι εγνώσθης αυτώ, ή υιός ανθρώπου ότι λογίζη αυτώ;” (Ψαλμ. 143, 3).
Πόσο θαυμαστή είναι η χάρη του Θεού στον άνθρωπο! Πόσο αξιοθαύμαστο το έργο Του! Αυτό προείδε ο προφήτης και φώναξε
με φόβο και έκσταση: “Κύριε, εισακήκοα την ακοήν σου και εφοβήθην, Κύριε, κατενόησα τα έργα σου και εξέστην” (Αββακ. 3, 1-2).
Ας αναλογισθούμε καλά το μεγάλο αυτό έργο του Θεού, που έγινε για χάρη μας, και ας μετανοήσουμε. Ας σκεφθούμε ότι για μας γεννήθηκε από την Παρθένο, έγινε νήπιο και θήλασε γάλα! Ενώ είναι αόρατος, έγινε ορατός, ενώ είναι άναρχος, έλαβε αρχή
και σπαργανώθηκε σαν βρέφος, από αδέσμευτος δεσμεύτηκε και από Λόγος άσαρκος σαρκώθηκε.
Ας θυμηθούμε πώς, όταν ήταν νήπιο, έτρεχε να κρυφτεί από τον φονικό βασιλιά Ηρώδη.
Ας θυμηθούμε ότι ζούσε και βάδιζε στη γη, ότι για τη σωτηρία μας περιόδευε από τόπο σε τόπο και κοπίαζε, ότι ο απρόσιτος
στα Χερουβείμ και τα Σεραφείφ συναναστρεφόταν με τους αμαρτωλούς, ότι, ενώ είχε θρόνο τον ουρανό και υποπόδιο τη γη
και κατοικούσε σε απρόσιτο φως, παρ΄όλα αυτά δεν είχε “πού την κεφαλήν κλίνη” ότι “επτώχευσε πλούσιος ών, ίνα ημείς τη εκείνου πτωχεία πλουτήσωμεν” (πρβλ. Β΄Κορ. 8,9).
Ας θυμηθούμε ότι ο “αναβαλλόμενος φως ως ιμάτιον” (Ψαλμ. 103,12) φορούσε τη φθαρτή στολή μας, ότι “ο διδούς τροφήν πάση σαρκί” (Ψαλμ. 135, 25) τρεφόταν με τον γήινο άρτο, ότι ο παντοδύναμος φαινόταν αδύναμος και ο πανίσχυρος κουραζόταν
σαν ανίσχυρος.
Ας θυμηθούμε πως ο ανώτερος από κάθε δόξα και τιμή δεχόταν βλασφημίες από παράνομα χείλη, βριζόταν και χλευαζόταν.
Ας θυμηθούμε πώς θλιβόταν, έκλαιγε, πονούσε, πώς από τον αχάριστο μαθητή προδόθηκε και πουλήθηκε και από τους υπόλοιπους εγκαταλείφθηκε, πώς δέσμιος σύρθηκε σε δίκες, πώς δικάστηκε από τους άδικους, πώς ραπίστηκε, μαστιγώθηκε, φόρεσε
την εμπαικτική χλαμύδα, άκουσε βλάσφημους και περιπαικτικούς χαιρετισμούς - “χαίρε ο βασιλεύς των Ιουδαίων” (Ιω. 19,3)
- πώς στεφανώθηκε με το ακάνθινο στεφάνι, χτυπήθηκε στο κεφάλι με το καλάμι, άκουσε από τον παράνομο λαό Του “άρον άρον, σταύρωσον αυτόν” (Ιω. 19, 15).
Ας θυμηθούμε ότι με δύο κακούργους οδηγήθηκε στη σταύρωση κι ανάμεσά τους κρεμάστηκε - ποιος; Ο Υιός του Θεού! - και τέλος πέθανε με σταυρικό θάνατο.
Όλα αυτά τα έκανε ο Υιός του Θεού για τη σωτηρία μας. Γιατί εμείς, οι αμαρτωλοί, την είχαμε χάσει στο πρόσωπο του Αδάμ.
Δεν έχουμε λοιπόν εγκαταλειφθεί. Για τη σωτηρία μας χύθηκε το αίμα του Χριστού. Τα πάθη Του ας μας παρακινήσουν
να μετανοήσουμε, γιατί χωρίς μετάνοια σωτηρία δεν υπάρχει για κανέναν, κι όμως ο άθλιος αμαρτωλός δεν φροντίζει γι΄αυτό.
Ο Θεός είναι φιλάνθρωπος και το έδειξε έμπρακτα. Αρκεί να μετανοήσεις και θα σωθείς.
Ο Χριστός αποκαλύπτει μέσα στο Ευαγγέλιο τον ερχομό Του στον κόσμο, για χάρη του κόσμου. Αποκαλύπτει την εκούσια “κένωσίν” Του, τη θεληματική φτώχεια Του, τη βαθειά Του ταπείνωση, τους κόπους, τους πόνους, τις θλίψεις, τις οδύνες και το θάνατο
- θάνατο μάλιστα σταυρικό - και λέει στον άνθρωπο:
- Άνθρωπε, όλα αυτά για χάρη σου και για τη σωτηρία σου τα δέχτηκα και τα υπέμεινα, κι εσύ αδιαφορείς για τη σωτηρία σου! Αδιαφορείς, αφού δεν θέλεις να μετανοήσεις, ν΄απομακρυνθείς από την αμαρτία και να εκμεταλλευθείς το αίμα μου που ζωογονεί.
Αλλά ο αμαρτωλός, μολονότι ακούει στο Ευαγγέλιο τη γλυκειά και ικετευτική φωνή του Ιησού, αδιαφορεί.
Ο Χριστός υπόσχεται να λησμονήσει τις αμαρτίες και τις ανομίες του, αν επιστρέψει σ΄Αυτόν, μα ο αμαρτωλός δε δίνει σημασία.
Ο Χριστός τον καλεί κοντά Του και του υπόσχεται ανάπαυση, μά ο αμαρτωλός ούτε γι΄αυτήν ενδιαφέρεται. Παραμένει αδιόρθωτος, όπως ήταν, παρανομεί, όπως παρανομούσε, κάνει πονηρές πράξεις, όπως έκανε, αγαπάει το σκοτάδι, όπως το αγαπούσε, αντιπαθεί
το φως, όπως το αντιπαθούσε. Έτσι δεν έρχεται στο φως, αλλά παραμένει με το διάβολο, τον άρχοντα του σκότους.
Φτωχέ αμαρτωλέ, ξύπνα, έλα σε συναίσθηση και μην περιφρονείς το ίδιο το αίμα του Χριστού πού χύθηκε για χάρη σου.
Από το βιβλίο “ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ”, Αγίου Τύχωνος του Ζαντόνσκ
Βʼ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ
Ο δρόμος της επιστροφής
“Για όποιον αμάρτησε μετά το Βάπτισμα, απέμεινε μοναδική ελπίδα η ειλικρινής μετάνοια.
Δόξα τω Θεό γι΄αυτό! Δόξα τω Θεό, που δεν χαθήκαμε εντελώς εμείς οι αμαρτωλοί!
Μας έμεινε ακόμα η ελπίδα.
Δεν εξαντλήθηκαν ακόμα οι οικτιρμοί του Θεού.
Ακόμα κηρύσσεται η μετάνοια στους αμαρτωλούς.
Ακόμα ευαγγελίζεται στους φτωχούς.
Ακόμα σκορπίζονται παντού τα ελέη του Ουράνιου Βασιλιά.
Δεν κλείστηκαν ακόμα οι πόρτες της φιλανθρωπίας, η χάρη του Θεού προσφέρεται σ΄όλους.
Ακόμα κηρύσσονται το Ευαγγέλιο και “ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου”.
Ακόμα αναγγέλλεται η βασιλεία του Θεού.
Ακόμα σώζονται οι μετανοημένοι χριστιανοί, εισέρχονται στη βασιλεία του Θεού τελώνες και μοιχοί καθαρισμένοι με τη μετάνοια.
Ακόμα ο φιλάνθρωπος Θεός καλεί και περιμένει κοντά Του όλους τους αποστάτες, που τους υπόσχεται το έλεος.
Ακόμα ο φιλότεκνος Πατέρας δέχεται τα άσωτα παιδιά του, που επιστρέφουν από τη μακρινή χώρα, και τις πόρτες του σπιτιού Του ανοίγει και την επίσημη στολή τους φοράει και δαχτυλίδι δίνει στο χέρι τους και παπούτσια στα πόδια τους, ενώ παρακινεί όλους τους Αγίους να χαρούν:
- Χαρείτε Άγγελοι κι όλοι οι εκλεκτοί μου! Οι αμαρτωλοί, οι άνθρωποι, τα πλάσματά μου, που πλάστηκαν “κατ΄εικόνα και ομοίωσίν” μου σώζονται, οι χαμένοι βρίσκονται, οι νεκροί ανασταίνονται και οι άσωτοι επιστρέφουν.
Δόξα στην αγαθότητά Του! Δόξα στη φιλανθρωπία Του! Δόξα στη φιλευσπλαχνία Του! Δόξα στους οικτιρμούς Του!
Φτωχοί αμαρτωλοί, γιατί καθυστερούμε κι εμείς στη μακρινή χώρα και δεν γυρίζουμε στον Πατέρα μας; Γιατί “λιμώ απολλύμεθα;” Γιατί προσπαθούμε να χορτάσουμε με τις παρανομίες - τα ξυλοκέρατα; Στο σπίτι του Πατέρα μας υπάρχουν όλα τ΄αγαθά. Εκεί και οι δούλοι χορταίνουν!
Με λαχτάρα και πόθο μας περιμένει ο Πατέρας μας. Αν επιστρέψουμε κοντά Του, θα μας δει από μακριά με αγάπη, θα μας αντικρύσει με μάτια φιλεύσπλαχνα, και γεμάτος χαρά, τρέχοντας, θα πέσει στον τράχηλό μας, θα μας αγκαλιάσει, θα μας ασπαστεί με αγάπη και θα μας παρηγορήσει, χωρίς να θυμηθεί τις αμαρτίες μας. Τότε θ΄αρχίσουν γύρω μας να χαίρονται και να ευφραίνονται όλοι οι άγιοι άγγελοι και οι εκλεκτοί Του.
Ας συνέλθουμε λοιπόν και, “αναστάντες”, ας σπεύσουμε πρός τον Πατέρα μας και ας Του πούμε με ταπείνωση και πόνο:
“Πάτερ, ήμαρτον είς τον ουρανόν και ενώπιόν σου, καί ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου, ποίησόν με ώς ένα των μισθίων σου” (Λουκ.15, 18-19).
Ας βιαστούμε, ας βιαστούμε, οι αμαρτωλοί, τώρα, που δεν πέρασε ακόμα ο καιρός, τώρα, που περιμένει ακόμα ο Πατέρας, τώρα, που δεν κλείστηκαν ακόμα οι πόρτες...
* * *
Για όσες αμαρτίες έκανες μετά το Βάπτισμα σου, αν έχεις ειλικρινά μετανοήσει, μήν απελπίζεσαι. Στηρίξου στο έλεος του Θεού. Όσο πολλές και σοβαρές κι αν είναι, το έλεος του Θεού είναι μεγαλύτερο: Όση είναι η μεγαλοσύνη Του, τόσο είναι και το έλεός Του.
Αλλά πρόσεχε στο εξής να μην αμαρτάνεις, και βάδιζε σύμφωνα με τον Θείο νόμο.
Αν δεν πρόσεξες κάπου, σαν άνθρωπος, καί αμάρτησες, μήν αποθαρρύνεσαι. Αναγνώρισε αμέσως την πτώση σου, γονάτισε με ταπείνωση μπροστά στο σπλαχνικό βλέμμα του Θεού, ζήτησε τα ελέη Του με τη φωνή του Τελώνη - “ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ!” - και το αμάρτημά σου θα συγχωρηθεί.
Ας μετανοήσουμε τώρα, που ενεργεί ακόμα η ευσπλαχνία του Θεού, για να μην προκαλέσουμε εναντίον μας το έργο της Θείας δικαιοσύνης, την αιώνια καταδίκη.
Βʼ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ
Ο δρόμος της επιστροφής
“Για όποιον αμάρτησε μετά το Βάπτισμα, απέμεινε μοναδική ελπίδα η ειλικρινής μετάνοια.
Δόξα τω Θεό γι΄αυτό! Δόξα τω Θεό, που δεν χαθήκαμε εντελώς εμείς οι αμαρτωλοί!
Μας έμεινε ακόμα η ελπίδα.
Δεν εξαντλήθηκαν ακόμα οι οικτιρμοί του Θεού.
Ακόμα κηρύσσεται η μετάνοια στους αμαρτωλούς.
Ακόμα ευαγγελίζεται στους φτωχούς.
Ακόμα σκορπίζονται παντού τα ελέη του Ουράνιου Βασιλιά.
Δεν κλείστηκαν ακόμα οι πόρτες της φιλανθρωπίας, η χάρη του Θεού προσφέρεται σ΄όλους.
Ακόμα κηρύσσονται το Ευαγγέλιο και “ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου”.
Ακόμα αναγγέλλεται η βασιλεία του Θεού.
Ακόμα σώζονται οι μετανοημένοι χριστιανοί, εισέρχονται στη βασιλεία του Θεού τελώνες και μοιχοί καθαρισμένοι με τη μετάνοια.
Ακόμα ο φιλάνθρωπος Θεός καλεί και περιμένει κοντά Του όλους τους αποστάτες, που τους υπόσχεται το έλεος.
Ακόμα ο φιλότεκνος Πατέρας δέχεται τα άσωτα παιδιά του, που επιστρέφουν από τη μακρινή χώρα, και τις πόρτες του σπιτιού Του ανοίγει και την επίσημη στολή τους φοράει και δαχτυλίδι δίνει στο χέρι τους και παπούτσια στα πόδια τους, ενώ παρακινεί όλους τους Αγίους να χαρούν:
- Χαρείτε Άγγελοι κι όλοι οι εκλεκτοί μου! Οι αμαρτωλοί, οι άνθρωποι, τα πλάσματά μου, που πλάστηκαν “κατ΄εικόνα και ομοίωσίν” μου σώζονται, οι χαμένοι βρίσκονται, οι νεκροί ανασταίνονται και οι άσωτοι επιστρέφουν.
Δόξα στην αγαθότητά Του! Δόξα στη φιλανθρωπία Του! Δόξα στη φιλευσπλαχνία Του! Δόξα στους οικτιρμούς Του!
Φτωχοί αμαρτωλοί, γιατί καθυστερούμε κι εμείς στη μακρινή χώρα και δεν γυρίζουμε στον Πατέρα μας; Γιατί “λιμώ απολλύμεθα;” Γιατί προσπαθούμε να χορτάσουμε με τις παρανομίες - τα ξυλοκέρατα; Στο σπίτι του Πατέρα μας υπάρχουν όλα τ΄αγαθά. Εκεί και οι δούλοι χορταίνουν!
Με λαχτάρα και πόθο μας περιμένει ο Πατέρας μας. Αν επιστρέψουμε κοντά Του, θα μας δει από μακριά με αγάπη, θα μας αντικρύσει με μάτια φιλεύσπλαχνα, και γεμάτος χαρά, τρέχοντας, θα πέσει στον τράχηλό μας, θα μας αγκαλιάσει, θα μας ασπαστεί με αγάπη και θα μας παρηγορήσει, χωρίς να θυμηθεί τις αμαρτίες μας. Τότε θ΄αρχίσουν γύρω μας να χαίρονται και να ευφραίνονται όλοι οι άγιοι άγγελοι και οι εκλεκτοί Του.
Ας συνέλθουμε λοιπόν και, “αναστάντες”, ας σπεύσουμε πρός τον Πατέρα μας και ας Του πούμε με ταπείνωση και πόνο:
“Πάτερ, ήμαρτον είς τον ουρανόν και ενώπιόν σου, καί ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου, ποίησόν με ώς ένα των μισθίων σου” (Λουκ.15, 18-19).
Ας βιαστούμε, ας βιαστούμε, οι αμαρτωλοί, τώρα, που δεν πέρασε ακόμα ο καιρός, τώρα, που περιμένει ακόμα ο Πατέρας, τώρα, που δεν κλείστηκαν ακόμα οι πόρτες...
* * *
Για όσες αμαρτίες έκανες μετά το Βάπτισμα σου, αν έχεις ειλικρινά μετανοήσει, μήν απελπίζεσαι. Στηρίξου στο έλεος του Θεού. Όσο πολλές και σοβαρές κι αν είναι, το έλεος του Θεού είναι μεγαλύτερο: Όση είναι η μεγαλοσύνη Του, τόσο είναι και το έλεός Του.
Αλλά πρόσεχε στο εξής να μην αμαρτάνεις, και βάδιζε σύμφωνα με τον Θείο νόμο.
Αν δεν πρόσεξες κάπου, σαν άνθρωπος, καί αμάρτησες, μήν αποθαρρύνεσαι. Αναγνώρισε αμέσως την πτώση σου, γονάτισε με ταπείνωση μπροστά στο σπλαχνικό βλέμμα του Θεού, ζήτησε τα ελέη Του με τη φωνή του Τελώνη - “ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ!” - και το αμάρτημά σου θα συγχωρηθεί.
Ας μετανοήσουμε τώρα, που ενεργεί ακόμα η ευσπλαχνία του Θεού, για να μην προκαλέσουμε εναντίον μας το έργο της Θείας δικαιοσύνης, την αιώνια καταδίκη.
Από το βιβλίο “ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ”, Αγίου Τύχωνος του Ζαντόνσκ
Γ΄ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
Αυτοεξέταση
“Δόξα το Θεό! Όλοι μας λεγόμαστε χριστιανοί και ομολογούμε τον ένα Τρισυπόστατο Θεό, όλοι βαπτιστήκαμε στο όνομα
της Αγίας ομοουσίου Τριάδος, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, όλοι πιστεύουμε στον σταυρωμένο και αναστημένο Ιησού Χριστό, και ομολογώντας αυτή μας την πίστη σφραγίζουμε τον εαυτό μας με το σημείο Του, το σημείο του σταυρού, όλοι πηγαίνουμε στην εκκλησία, όπου υμνούμε και δοξολογούμε το άγιο όνομα του Θεού, όλοι κοινωνούμε τα άχραντα και ζωοποιά Μυστήρια, όλοι είμαστε προσκαλεσμένοι στην αιώνια ζωή και τη βασιλεία των ουρανών, καθώς ομολογούμε στο άγιο Σύμβολο της Πίστεως: “Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος”.
Δόξα το Θεό για όλα αυτά! Υπερένδοξα και υπερθαύμαστα τα μυστήρια του χριστιανισμού!
Μεγάλο και τιμητικό γεγονός να είσαι χριστιανός!
Ας εξετάσουμε όμως και ας δοκιμάσουμε τον εαυτό μας, αν είμαστε πραγματικοί χριστιανοί. “Εαυτούς πειράζετε”, νουθετεί
ο Απόστολος, “εί εστέ εν τη πίστει” (Β΄Κορ. 13,5). Χωρίς πίστη δεν μπορεί κανείς να είναι χριστιανός.
Έχουμε δείγματα χριστιανισμού -αυτά που είπαμε πιο πάνω, αλλά έχουμε πραγματικά μέσα μας τον σωστό χριστιανισμό;
Όλα τα εξωτερικά, χωρίς αντίκρυσμα εσωτερικής ζωής, δεν έχουν αξία. Και τα εξωτερικά σημεία της αλήθειας, χωρίς την ίδια την αλήθεια, αποτελούν ψέμα και υποκρισία.
Καμαρώνουμε όλοι ότι πιστεύουμε. Κάνουμε όμως έργα ανάλογα της πίστεως, όπως παραγγέλλει σε όλους ο Απόστολος; “Δείξον μοι την πίστιν σου εκ των έργων σου” (Ιάκ. 2,18 ). Ονομαζόμαστε χριστιανοί από το Χριστό. Σταυρώσαμε άραγε τη σάρκα
μας με τα πάθη και τις επιθυμίες, όπως αρμόζει σ΄όποιον πιστεύει στο Χριστό, καθώς το τονίζει και ο Απόστολος;
“Οί δε του Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν σύν τοίς παθήμασι και ταίς επιθυμίαις” (Γαλ. 5,24),
Πιστεύουμε στο Ευαγγέλιο. Ζούμε όμως αντάξια του Ευαγγελίου;
Δοξολογούμε τον αληθινό Θεό και Τον επικαλούμαστε.
Αλλ΄άραγε Τον ευαρεστούμε με την πίστη και την καθαρή συνείδηση, που ακριβώς ζητάει από μας;
Ακούμε τον άγιο λόγο του Θεού. Τον κατανοούμε όμως και συμμορφώνουμε τη ζωή μας σύμφωνα με τα προστάγματά του;
Κοινωνουμε τα άχραντα και ζωοποιά Μυστήρια, το Σώμα και Αίμα του Χριστού. Αλλ΄αναγεννιόμαστε από τη θεία αυτή μετάληψη, και τελειοποιούμε τον πνευματικό και νέο άνθρωπο μέσα μας;
Αυτά και πολλά άλλα ας εξετάσουμε. Πώς δηλαδή ζούμε, πώς συμπεριφερόμαστε, πώς σκεφτόμαστε, πώς μιλάμε, πώς ενεργούμε, ποια είναι η καρδιά μας απέναντι στον παντεπόπτη Θεό και ποια απέναντι στον πλησίον μας.
Μετά από κάθε τέτοια αυτοεξέταση, ας μοχθούμε για τη βελτίωσή μας, ώστε όχι μόνο στο όνομα, αλλά και στην ουσία να είμαστε χριστιανοί”.
Γ΄ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
Αυτοεξέταση
“Δόξα το Θεό! Όλοι μας λεγόμαστε χριστιανοί και ομολογούμε τον ένα Τρισυπόστατο Θεό, όλοι βαπτιστήκαμε στο όνομα
της Αγίας ομοουσίου Τριάδος, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, όλοι πιστεύουμε στον σταυρωμένο και αναστημένο Ιησού Χριστό, και ομολογώντας αυτή μας την πίστη σφραγίζουμε τον εαυτό μας με το σημείο Του, το σημείο του σταυρού, όλοι πηγαίνουμε στην εκκλησία, όπου υμνούμε και δοξολογούμε το άγιο όνομα του Θεού, όλοι κοινωνούμε τα άχραντα και ζωοποιά Μυστήρια, όλοι είμαστε προσκαλεσμένοι στην αιώνια ζωή και τη βασιλεία των ουρανών, καθώς ομολογούμε στο άγιο Σύμβολο της Πίστεως: “Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος”.
Δόξα το Θεό για όλα αυτά! Υπερένδοξα και υπερθαύμαστα τα μυστήρια του χριστιανισμού!
Μεγάλο και τιμητικό γεγονός να είσαι χριστιανός!
Ας εξετάσουμε όμως και ας δοκιμάσουμε τον εαυτό μας, αν είμαστε πραγματικοί χριστιανοί. “Εαυτούς πειράζετε”, νουθετεί
ο Απόστολος, “εί εστέ εν τη πίστει” (Β΄Κορ. 13,5). Χωρίς πίστη δεν μπορεί κανείς να είναι χριστιανός.
Έχουμε δείγματα χριστιανισμού -αυτά που είπαμε πιο πάνω, αλλά έχουμε πραγματικά μέσα μας τον σωστό χριστιανισμό;
Όλα τα εξωτερικά, χωρίς αντίκρυσμα εσωτερικής ζωής, δεν έχουν αξία. Και τα εξωτερικά σημεία της αλήθειας, χωρίς την ίδια την αλήθεια, αποτελούν ψέμα και υποκρισία.
Καμαρώνουμε όλοι ότι πιστεύουμε. Κάνουμε όμως έργα ανάλογα της πίστεως, όπως παραγγέλλει σε όλους ο Απόστολος; “Δείξον μοι την πίστιν σου εκ των έργων σου” (Ιάκ. 2,18 ). Ονομαζόμαστε χριστιανοί από το Χριστό. Σταυρώσαμε άραγε τη σάρκα
μας με τα πάθη και τις επιθυμίες, όπως αρμόζει σ΄όποιον πιστεύει στο Χριστό, καθώς το τονίζει και ο Απόστολος;
“Οί δε του Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν σύν τοίς παθήμασι και ταίς επιθυμίαις” (Γαλ. 5,24),
Πιστεύουμε στο Ευαγγέλιο. Ζούμε όμως αντάξια του Ευαγγελίου;
Δοξολογούμε τον αληθινό Θεό και Τον επικαλούμαστε.
Αλλ΄άραγε Τον ευαρεστούμε με την πίστη και την καθαρή συνείδηση, που ακριβώς ζητάει από μας;
Ακούμε τον άγιο λόγο του Θεού. Τον κατανοούμε όμως και συμμορφώνουμε τη ζωή μας σύμφωνα με τα προστάγματά του;
Κοινωνουμε τα άχραντα και ζωοποιά Μυστήρια, το Σώμα και Αίμα του Χριστού. Αλλ΄αναγεννιόμαστε από τη θεία αυτή μετάληψη, και τελειοποιούμε τον πνευματικό και νέο άνθρωπο μέσα μας;
Αυτά και πολλά άλλα ας εξετάσουμε. Πώς δηλαδή ζούμε, πώς συμπεριφερόμαστε, πώς σκεφτόμαστε, πώς μιλάμε, πώς ενεργούμε, ποια είναι η καρδιά μας απέναντι στον παντεπόπτη Θεό και ποια απέναντι στον πλησίον μας.
Μετά από κάθε τέτοια αυτοεξέταση, ας μοχθούμε για τη βελτίωσή μας, ώστε όχι μόνο στο όνομα, αλλά και στην ουσία να είμαστε χριστιανοί”.
Από το βιβλίο “ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ”, Αγίου Τύχωνος του Ζαντόνσκ
Γʼ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
Με τη βοήθεια του Θεού
“Κάθε δική μας προσπάθεια, χωρίς τη χάρη και τη βοήθεια του Θεού, δύσκολα θα καρποφορήσει. Εύκολα μπορεί ο άνθρωπος να παραστρατήσει και να καταστραφεί, αλλά να διορθωθεί και να σωθεί δεν μπορεί χωρίς το θεό. Με ευκολία ζει ακολουθώντας τις επιθυμίες της σάρκας, όπως με ευκολία πλέει η βάρκα ακολουθώντας το ρεύμα του ποταμού. Δεν είναι όμως εύκολο να εναντιωθεί μόνος του στη σάρκα, όπως δεν είναι εύκολο να πλέει μόνο του ένα καϊκι ενάντια στο ρεύμα του ποταμού. Χρειάζονται κωπηλάτες, αέρας, πανιά.
Έτσι και ο άνθρωπος, για την πνευματική του ζωή και το έργο της σωτηρίας χρειάζεται τη βοήθεια της υπερφυσικής και παντοκρατορικής δυνάμεως του Θεού. Επιθυμείς να νικάς τον εαυτό σου, αλλά μπορεί να γίνει αυτό χωρίς την παρουσία της Θείας δυνάμεως πού κατορθώνει τα πάντα;
Πόσο διεφθαρμένη είναι η φύση μας! Γι΄αυτό ο διάβολος πολεμάει αδιάκοπα τον άνθρωπο και προσπαθεί να τον ρίξει στην αμαρτία, ώστε να τον πιάσει στα δίχτυα του. Οι ματαιότητες του κόσμου μας περικυκλώνουν και μας σαγηνεύουν. Αλλά και τα πάθη και οι κακές συνήθειες μας τραβούν κοντά τους. Βλέπουμε πολλούς, πού μετανόησαν και άρχισαν να ζουν όπως θέλει ο Θεός, πάλι να παραστρατούν από τον ίσιο δρόμο και να κατρακυλούν στη διαφθορά.
Απ΄όλα αυτά συμπεραίνουμε ότι δεν μπορούμε, χωρίς την παντοδύναμη βοήθεια του Θεού, ν΄αρχίσουμε τη ζωή της ευσέβειας, να ζήσουμε χριστιανικά και να τελειώσουμε χριστιανικά. Όσοι δοκιμάζουν πειρασμούς, το γνωρίζουν καλά αυτό.
Γι΄αυτό ακριβώς λέει ο Κύριος: “Χωρίς εμού ού δύνασθε ποιείν ουδέν” (Ιω.15,5). Κάθε ώρα και κάθε στιγμή έχουμε ανάγκη από Θεϊκή ενίσχυση. Αν ποθείς επομένως να ζήσεις με ευσέβεια σαν πραγματικός χριστιανός, για να σωθείς, ικέτευε ακατάπαυστα το Θεό, ζητώντας επίμονα τη βοήθεια Του. Ο Θεός, σύμφωνα με τη φιλανθρωπία Του, όπως μας παρήγγειλε να προσευχόμαστε και να Του ζητάμε κάθε αγαθό, έτσι και μας υποσχέθηκε να μας δώσει το ζητούμενο -ό,τι είναι αναγκαίο για τη σωτηρία μας: “Αιτείτε, καί δοθήσεται υμίν, ζητείτε, καί ευρήσετε, κρούετε, καί ανοιγήσεται υμίν, πάς γάρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει καί τώ κρούοντι ανοιγήσεται” (Ματθ.7,7-8 ).
* * *
“Η Θεία χάρη είναι η ζωή της ψυχής μας. Χωρίς αυτήν, η ψυχή μας δεν είναι δυνατόν να ζήσει. Όπως το σώμα μας δεν ζει παρά μόνο με την ψυχή, έτσι και η ψυχή δεν ζει παρά με τη Θεία χάρη.
Ικέτευε λοιπόν διαρκώς τον Κύριο να σου δώσει τη θεία Του χάρη.
Γνώριζε, αγαπητέ, ότι χριστιανός δίχως προσευχή είναι πουλί δίχως φτερά και στρατιώτης δίχως όπλο.
Ικέτευε επίμονα τον Κύριο Ιησού Χριστό και παράδωσέ Του τον εαυτό σου, για να τον κατευθύνει πρός την αιώνια και μακάρια ζωή. Να προσπαθείς όμως και ο ίδιος να φυλάγεσαι, κι Εκείνος, βλέποντας την προσπάθειά σου, θα σε βοηθήσει σε όλα”.
Γʼ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
Με τη βοήθεια του Θεού
“Κάθε δική μας προσπάθεια, χωρίς τη χάρη και τη βοήθεια του Θεού, δύσκολα θα καρποφορήσει. Εύκολα μπορεί ο άνθρωπος να παραστρατήσει και να καταστραφεί, αλλά να διορθωθεί και να σωθεί δεν μπορεί χωρίς το θεό. Με ευκολία ζει ακολουθώντας τις επιθυμίες της σάρκας, όπως με ευκολία πλέει η βάρκα ακολουθώντας το ρεύμα του ποταμού. Δεν είναι όμως εύκολο να εναντιωθεί μόνος του στη σάρκα, όπως δεν είναι εύκολο να πλέει μόνο του ένα καϊκι ενάντια στο ρεύμα του ποταμού. Χρειάζονται κωπηλάτες, αέρας, πανιά.
Έτσι και ο άνθρωπος, για την πνευματική του ζωή και το έργο της σωτηρίας χρειάζεται τη βοήθεια της υπερφυσικής και παντοκρατορικής δυνάμεως του Θεού. Επιθυμείς να νικάς τον εαυτό σου, αλλά μπορεί να γίνει αυτό χωρίς την παρουσία της Θείας δυνάμεως πού κατορθώνει τα πάντα;
Πόσο διεφθαρμένη είναι η φύση μας! Γι΄αυτό ο διάβολος πολεμάει αδιάκοπα τον άνθρωπο και προσπαθεί να τον ρίξει στην αμαρτία, ώστε να τον πιάσει στα δίχτυα του. Οι ματαιότητες του κόσμου μας περικυκλώνουν και μας σαγηνεύουν. Αλλά και τα πάθη και οι κακές συνήθειες μας τραβούν κοντά τους. Βλέπουμε πολλούς, πού μετανόησαν και άρχισαν να ζουν όπως θέλει ο Θεός, πάλι να παραστρατούν από τον ίσιο δρόμο και να κατρακυλούν στη διαφθορά.
Απ΄όλα αυτά συμπεραίνουμε ότι δεν μπορούμε, χωρίς την παντοδύναμη βοήθεια του Θεού, ν΄αρχίσουμε τη ζωή της ευσέβειας, να ζήσουμε χριστιανικά και να τελειώσουμε χριστιανικά. Όσοι δοκιμάζουν πειρασμούς, το γνωρίζουν καλά αυτό.
Γι΄αυτό ακριβώς λέει ο Κύριος: “Χωρίς εμού ού δύνασθε ποιείν ουδέν” (Ιω.15,5). Κάθε ώρα και κάθε στιγμή έχουμε ανάγκη από Θεϊκή ενίσχυση. Αν ποθείς επομένως να ζήσεις με ευσέβεια σαν πραγματικός χριστιανός, για να σωθείς, ικέτευε ακατάπαυστα το Θεό, ζητώντας επίμονα τη βοήθεια Του. Ο Θεός, σύμφωνα με τη φιλανθρωπία Του, όπως μας παρήγγειλε να προσευχόμαστε και να Του ζητάμε κάθε αγαθό, έτσι και μας υποσχέθηκε να μας δώσει το ζητούμενο -ό,τι είναι αναγκαίο για τη σωτηρία μας: “Αιτείτε, καί δοθήσεται υμίν, ζητείτε, καί ευρήσετε, κρούετε, καί ανοιγήσεται υμίν, πάς γάρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει καί τώ κρούοντι ανοιγήσεται” (Ματθ.7,7-8 ).
* * *
“Η Θεία χάρη είναι η ζωή της ψυχής μας. Χωρίς αυτήν, η ψυχή μας δεν είναι δυνατόν να ζήσει. Όπως το σώμα μας δεν ζει παρά μόνο με την ψυχή, έτσι και η ψυχή δεν ζει παρά με τη Θεία χάρη.
Ικέτευε λοιπόν διαρκώς τον Κύριο να σου δώσει τη θεία Του χάρη.
Γνώριζε, αγαπητέ, ότι χριστιανός δίχως προσευχή είναι πουλί δίχως φτερά και στρατιώτης δίχως όπλο.
Ικέτευε επίμονα τον Κύριο Ιησού Χριστό και παράδωσέ Του τον εαυτό σου, για να τον κατευθύνει πρός την αιώνια και μακάρια ζωή. Να προσπαθείς όμως και ο ίδιος να φυλάγεσαι, κι Εκείνος, βλέποντας την προσπάθειά σου, θα σε βοηθήσει σε όλα”.