Βρες τον εαυτό σου ...πώς θα τον παραδώσεις στο Θεό;

[vasilikirimp]

Διαβάστε την ακόλουθη εξομολόγηση – γράμμα :

Η μητέρα μου ήταν πάντα τα τρομερά σκληρή, τόσο σκληρή που μπορούσε άκαρδα να μας υποκρίνεται την απολύτως αδύναμη , την απολύτως εξαρτημένη και να μας εξουδετερώνει.
Για να κρατά εμάς εξαρτημένους και αδύναμους . Για να μη μείνει μόνη χωρίς υποτακτικούς. Δεν ήταν τόσο ο φόβος που μας δυνάστευε και μας μετέβαλλε σε πιόνια των διαταγών της , ήταν εκείνος ο οίκτος που είχε την ικανότητα να μας ποτίζει.
Καμιά λογική κρίση δε μπορούσε να νικήσει τον οίκτο προς εκείνη.
Το εναλλασσόμενο αίσθημά μου γι αυτήν ήταν είτε θυμός είτε οίκτος.
Το παράπονο , η λαχτάρα να απλώσει το χέρι της κάποτε να με χαιδέψει είχε από χρόνια θαφτεί βουβό κάπου στο παρελθόν μου , μέσα σε άμμο.
Κατάφερνε να μας πείθει πως η ζωή της εξαρτιόταν από εμάς . Από κάτι που κάναμε ή δεν κάναμε και δε συμφωνούσε.
Κάθε φορά που δεν την υπακούαμε , έπεφτε να πεθάνει σε δυνατούς λυγμούς ή μικρές κραυγές λιποθυμίας.
Το τρομερό είναι πως ακόμη και όταν μεγάλωσα , ακόμη και όταν υποψιάστηκα το παιχνίδι της , ακόμη και όταν βεβαιώθηκα ότι υποκρινόταν , πως δε θα πεθάνει εξαιτίας μου , πάλι μόλις άρχιζε να παριστάνει πως κινδυνεύει , πως παραλύει ,εγώ πάθαινα ταχυκαρδία , ίδρωνα , έφτανα σε συμπτώματα πανικού.
Με τον καιρό , με τα χρόνια είναι ολοφάνερο πως έχανα τον εαυτό μου και κάθε αυτοεκτίμηση. Άδειαζα. Ότι άδειαζε με γέμιζε άγχος. Την ψυχή μου την ξεπουλούσα , την πρόδιδα για λίγη ειρήνη στο σπίτι μας , από τυφλό φόβο κυρίως.
Ήταν τόσο σκληρή και αποφασισμένη να επιβάλλει το δικό της , που είμαι σίγουρος ότι θα έφτανε κάποια στιγμή να πεθάνει στα αλήθεια…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Δε λέω για τον πατέρα μας που ήταν και αυτός στην ίδια μοίρα μαζί μας , σαν καχεκτικό παιδί της κι αυτός , γιατί εξοργίζομαι και του χρεώνω πολλά ……
Ο πατέρας μου είναι άνθρωπος άβουλος , δεν τολμούσε να μας υπερασπιστεί , δε μπορούσε να υπερασπιστεί ούτε τον εαυτό του.
Ή έλειπε από το σπίτι ή υπέκυπτε . Ζάρωνε μπροστά της.
Θεωρούσα ότι με πρόδιδε .Ότι δε με αγαπούσε τόσο ώστε να τολμήσει.
Η αληθινή αγάπη τολμά , δίνει θάρρος , λεβεντιά - έτσι νομίζω.
Το έβλεπα στα μάτια του πως ήταν με το μέρος μου , όμως δεν έβρισκε το κουράγιο να το εκφράσει , να με προστατεύσει.
Και αυτό σας βεβαιώνω είναι πολύ άσχημο για ένα παιδί , για ένα αγόρι .
Το γεμίζει οργή , αδικία , μοναξιά .
Ντροπή που έχει ένα τόσο δειλό πατέρα για πατέρα.
Και το χειρότερο …..τον λυπόμουν και αυτόν!
Τούτος ο οίκτος ήταν πάντα ο χειρότερος , όλα τ’άλλα μπορώ να τα παλέψω .
Την οργή τη περιφρόνηση για το πρόσωπό τους , την απογοήτευση , τη μοναξιά , όμως να τους λυπάμαι ήταν ένα απαίσια βίαιο αίσθημα , μου ροκάνιζε τη καρδιά και τα πόδια. Με βούλιαζε κάτι σαν βούρκο. Στο βάλτο ενός ανήμπορου , ρευστού , ανεξέλεγκτου εαυτού μου.
Κατέφυγα στη θρησκεία.
Ένιωθα ανεξήγητη ανακούφιση , σχεδόν ηδονή να πηγαίνω σε λειτουργίες , εσπερινούς , όρθρους , αγρυπνίες.
Λες και εκεί χαμένος στο εκκλησίασμα , προφυλασσόμουν , ανακουφιζόμουν , χαλάρωνα.
Το μόνιμο άγχος μου μαλάκωνε , κάτι ελευθερωνόταν στην καρδιά μου και μπορούσα να κάνω τις πιο καθαρές και έξυπνες σκέψεις ενώ παρακολουθούσα τις ακολουθίες.. Το άρωμα από το θυμίαμα έχει ταυτιστεί στο νου μου με την ελευθερία , όπως για άλλους το χελιδόνι , οι κάμποι , η ανοιχτή θάλασσα.
Αποζητούσα να μπαίνω στους ναούς όχι τόσο από ξεκάθαρη πίστη , δεν ήξερα άλλωστε τι και αν πίστευα ,όσο για την ψυχολογική χαλάρωση που σαν ευφροσύνη άπλωνε μέσα μου και έλυνε για λίγο τον ανυπόφορο κόμπο στο στομάχι που προξενούσε ναυτίες ………………………………………………………………………………………….

Η σχέση μου με τους γονείς μου ήταν ηλεκτρισμένη , άβατη .
Ο ώριμος εαυτός μου με εγκατέλειπε ακριβώς εκεί.
Μόνη της γεννήθηκε μέσα μου η σκέψη για το μοναστήρι ….δεν ήταν ακριβώς απόφαση ήταν ένστικτο ,επιβίωσης μάλλον.
Να πάω να κλειστό σε μοναστήρι …η φράση τούτη με τις 6 λέξεις άνοιξε στο κεφάλι μου μια σήραγγα με φως….έφερνε από εκεί οξυγόνο σε έναν μισοπνιγμένο .
Θα ήθελα να πιστέψω πως ήταν από κλίση. Πως με καλούσε ο Θεός κοντά του. Τι τιμή ! Τι ακριβή νέα πορεία ανοίγεται μπρος στην εξευτελισμένη μου ψυχή.
Πρώτη φορά κάποιος μου έδειχνε πίστη και αξία. Επιτέλους! Ένας πατέρας αληθινός….
Η συνομιλίες με τον πνευματικό μου , έναν ευλογημένο άνθρωπο που ήξερε να αγαπά ,να συμπονά , να καταλαβαίνει ,να σου δίνει αξία , να μην ντρέπεσαι , με φώτισαν να ψηλαφίσω τις αιτίες τούτης της απόφασης.
Να μην υπερηφανεύομαι πως είμαι ο εκλεκτός του Θεού , αλλά ακόμη ένα τραυματισμένο πρόβατο που ζητά καταφύγιο στη μονή του ,τρομαγμένο από μια λύκαινα ……………………..
Και το σπουδαιότερο ! Επιλέγω να μπω σε ένα μοναστήρι , να αφιερωθώ στο Θεό , διότι στο συνειδητό και στο υποσυνείδητο μου είναι η μόνη φυγή από τους γονείς μου που δε με σκοτώνει με ενοχές .
Αισθάνομαι πως μόνο από εδώ μέσα το χρέος μου είναι ισχυρότερο από το χρέος προς εκείνους . Πως εδώ μέσα καλύπτομαι από τις κατηγορίες τους.
Ένα Υπερεγώ , που θα λέγατε και εσείς , σαν σκέπη να με προστατεύει από κατηγορίες , τρόμο αμαρτίας και τύψεις .
Το να προτιμήσεις το Θεό και τη Θεοτόκο από τους φυσικούς σου γονείς είναι το μόνο που ξεπερνά σε αξία τη δεύτερη υποχρέωση.
Το λένε σαφώς οι Γραφές , το σέβεται ο κόσμος και όλα αυτά με απενοχοποιούν.
Άλλωστε η μάνα μου δήλωνε πάντοτε θρησκευόμενη ………………..
Είναι λοιπόν σωτήριο προστατευτικό κάλυμμα το ράσο μου . Μόνο μέσα στο ήσυχο σκιερό μοναστήρι μπορώ να γαληνέψω….
- Και είναι σωστό αυτό ; Να ασκητεύω για να ξεφύγω από τα οικογενειακά μου προβλήματα ; ρωτώ τον πνευματικό μου
- Μην απελπίζεσαι παιδάκι μου , μου απαντά τρυφερά , Από πέτρες κάνει ανθρώπους ο Θεός . κάθε πύλη που περνάμε μπορεί να γίνει Ωραία Πύλη . υπομόνευε και θα δούμε . Βρες εσύ πρώτα τον εαυτό σου . Πως αλλιώς θα τον παραδώσεις στο Θεό;


Την ώρα που ξημερώνει , πάω και στέκομαι σε μια κόγχη , σε έναν προμαχώνα του μοναστηριού μας. Είναι χτισμένο πριν από αιώνες , σε βυζαντινό κάστρο , στην άκρη ψηλού βουνού , αιωρούμενο .
Ασφάλεια , επιτέλους !
Με προφυλάσσουν σαν ασπίδα τα βυζαντινά τείχη , η απόσταση , ο Θεός .
Στέκομαι και κοιτάζω την ανατολή που αρχίζει να φωτίζεται από παγωμένη ασημένια ανταύγεια , κοιτάζω κάτω τη κοιλάδα , μακρινές καμινάδες με άσπρο καπνό από τζάκι , την ομίχλη να την τρυπούν κορυφές μετέωρων κυπαρισσιών ,αισθάνομαι να με ακουμπούν τα χαμηλά σύννεφα , το μόνο της ζωής μου χάδι……. Κυρίως αναπνέω….. Απίστευτα ωραίος αέρας φυσάει εδώ πάνω…………..
Προς το παρόν δεν τους το ανακοίνωσα…..μόνο η αδελφή μου γνωρίζει που βρίσκομαι …..
Η αδελφή μου βρήκε άλλο τρόπο δραπέτευσης από το σπίτι , έναν έρωτα μεγάλο , έναν έρωτα που αθωώνει ….
Ας δώσει ο Θεός , ο δικός μου έρωτας για Εκείνον να ανάψει και να με αθωώσει κι εμένα από όλες τις σκοτεινές όψεις μου.
Να κάψει όλα τα αμαρτήματα της δειλίας μου και της ανθρωπαρέσκειάς μου .
Να με γιατρέψει από αμφιβολίες.

Από το στενό παραθυράκι , περνάει λευκό φεγγαρόφωτο .
Κάθομαι μέσα στις νύχτες , γαλήνιος , ακίνητος στο σκαμνί μου , πλήρης , και τα μόνα ουρλιαχτά που ακούω είναι του ανέμου .
Του ωραίου αιώνιου αγέρα…………………….


Όταν διάβασα αυτό το γράμμα ( υπάρχουν κάποιες περικοπές ) σκέφτηκα …πόσοι από εμάς δεν έχουμε βιώσει παρόμοιες καταστάσεις …όχι σε αυτό το μέγεθος …αλλά ……
Από ανθρώπους ,που με τον τρόπο τους μας καταδυναστεύουν , πολλές φορές χωρίς να γίνεται άμεσα αντιληπτό, από καταστάσεις , από συμπεριφορές ……
Πως αντιμετωπίζουμε μια τέτοια συνήθεια ανθρώπων που στην ουσία λατρεύουμε και αγαπάμε ;
Κλεινόμαστε στον εαυτό μας ;
Αποφεύγουμε, με οδυνηρές συνέπειες;
Τραβάμε γραμμές , ορίζουμε όρια ;
Ποια είναι η συμπεριφορά ενός σωστού Χριστιανού ; Ποια πρέπει να είναι ;

[pAntonios]

Θα έλεγα ότι η επιστολή αντανακλά το ψυχολογικό δράμα μια ψυχής που βρίσκει διέξοδο στο Θεό και την απομάκρυνση από τον κόσμο.
Πολλοί γονείς δυστυχώς φέρονται κτητικά προς ταπαιδιά τους και τους καταστρέφουν τη ζωή.
Αυτοί τα ξέρουν όλα και τα παιδιά δεν ξέρουν τίποτε. Ο τέλειος ευνουχισμός!
Θα πρέπει ο νέος που θα συνειδητοποιήσει κάτι τέτοιο να φύγει το συντομότερο από κοντά τους και να οργανώσει τη ζωή του μόνος! Άλλωστε πολλά παιδιά σήμερα δηλώνουν στο μηχανογραφικό τους μια πολη που είναι όχι κοντά στο σπίτι αλλά όσο γίνεται πιο μακρυά!!!
Παράλληλα όμως πρέπει να οργανώσουν και τις πνευματικές τους αντιστάσεις έτσι ώστε να μην χασουν την ψυχή τους...