Εκκοσμίκευση στην Εκκλησία...

[yiorgos31]

Σήμερα έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε μία άλλη Εικονομαχία, την πίεση που ασκεί η εκκοσμικευμένη κοινωνία στην Εκκλησία να προσαρμοστεί στα ιδικά της μέτρα και ιδεώδη, ώστε και η Εκκλησία να εκκοσμικευθεί. Ο κίνδυνος για την Εκκλησία από την εκκοσμίκευση είναι μεγάλος. Αντί η Εκκλησία να βοηθεί τον κόσμο να εκκλησιοποιηθεί, ο κόσμος προσπαθεί να επηρεάσει την Εκκλησία και να τη μεταβάλλει σε κόσμο. Έτσι, η Εκκλησία θα κρατεί τα τυπικά της, αλλά θα χάσει την πίστη της. Θα πάθει ό,τι έπαθε ο Παπισμός...
Οι Εικονομάχοι ήταν οι εκκοσμικευμένοι Χριστιανοί της εποχής τους. Η εκκλησία με αιματηρούς αγώνες τους απέκρουσε. Το ίδιο πρέπει να γίνει και σήμερα. Οι ποιμένες και ο ευσεβής λαός να κρατήσουμε με άγρυπνη συνείδηση την πίστη μας καθαρά από κάθε στοιχείο εκκοσμικεύσεως (όπως είναι ο πανθρησκειακός συγκρητισμός και ο δογματικός μινιμαλισμός και πλουραλισμός).

Αρχιμ. π. Γεώργιος Καψάνης

Ηγούμενος Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγ. Όρους


Με αφορμή το παραπάνω απόσπασμα θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις σας σχετικά με τη σύγχρονη Εκκλησία. Τι θα πει Σύγχρονη? Χρησιμοποιώ όλα τα μέσα της εποχής για να προβάλω το έργο και να προσελκύσω πιστούς? Ενισχύω τις ήδη υπάρχουσες διδασκαλίες φέρνοντας σύγχρονα και πιο κατανοητά παραδείγματα? Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος της εκκοσμίκευσης? Και ποια πρέπει να είναι η συμπεριφορά μας απέναντι στον πόλεμο που δεχόμαστε, από την κοινωνία, από τα ΜΜΕ, από τον εργασιακό ή φιλικό περίγυρο. Εγκαρτέρηση? Στωικότητα? Η μέση λύση τελικά είναι η πλεον ενδεδειγμένη? Σε ένα διαρκές μεταβαλλόμενο κοινωνικό περιβάλλον με κοινωνικές αναταραχές και προβλήματα πυ ταλανίζουν την καθημερινότητα ποια πρέπει να είναι η στάση της εκκλησίας, με δεδομένο ότι, κακά τα ψέματα καλή η πνευματική τροφή, αλλά ο απλός κόσμος που αντιμετωπίζει όλα αυτά τα προβλήματα, ίσως ήθελε να δει και κάτι παραπάνω...

[inaapp]

Κατά την άποψή μου δεν υπάρχει, όχι μόνο σήμερα αλλά ανέκαθεν, σύγχρονη Εκκλησία. Η Εκκλησία όπως όλοι γνωρίζουμε είναι μια και αυτή, χωρίς μεταβολές. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.

Εκκοσμίκευση δεν είναι τίποτα άλλο στην ουσία της από την έλλειψη εμπιστοσύνης στην αγάπη του Θεού. Όταν η Εκκλησία συσχηματίζεται βάση νέων δεδομένων , κοινωνικών, πολιτιστικών, πολιτικών, οικονομικών και αποσκοπεί στην προσαρμογή της για τον δήθεν εκσυγχρονισμό της για τα μάτια του κόσμου, αυτομάτως αρχίζει να απεμπολεί την ζωηφόρο παράδοσή της που δεν είναι άλλη από την ασκητική της.

Όταν η Εκκλησία αρχίζει μια προσπάθεια προσαρμογής και αποδοχής νέων καταστάσεων στους κόλπους της, τότε εκ των πραγμάτων σταματάει-νοσεί η προσπάθειά της να οδηγήσει την κτίση και να την ανάξει στην Θεία Αγάπη. Αυτό συμβαίνει γιατί μια νέα τάξη πραγμάτων και νέα ήθη έρχονται να κλονίσουν συθέμελα την ζωή της Εκκλησίας. Διότι μην ξεχνάμε ότι Εκκλησία είναι ένας τρόπος ζωής, είναι μια βιωματική εμπειρία παραδεδομένη και νικηφόρα ανά τους αιώνες.

Αυτήν την παρακαταθήκη πρέπει να διαφυλάξουμε δια πυρός και σιδήρου ως κόρη οφθαλμού, διότι διαφορετικά καταστρέφουμε την ίδια μας τη ζωή εν ονόματι μιας δήθεν προοδευτικότητας. Αν κοιτάξουμε όμως καλά, αυτή που είναι μοντέρνα και εκσυχγρονισμένη είναι η Εκκλησία. Επειδή σε κάθε εποχή και συνθήκες , αυτή είναι που παρέχει στην ανθρωπότητα, όσο και να το αρνούνται κάποιοι, την ανάσταση της πεπτοκυίας ανθρώπινης φύσης και της αναγωγής τους στην χάρη του Θεού. Οπότε η Εκκλησία είναι αυτή που σε κάθε εποχή προσαρμόζεται, με τον τρόπο της, που δεν είναι άλλος από την διακονική της στάση, απέναντι στα προβλήματα του κόσμου.

[nikolaos-9]

Η Εκκλησία κατ αρχήν δεν είναι ένα διαφορετικό κομμάτι της κοινωνίας, γιατί απαρτίζεται από την ίδια την κοινωνία των ανθρώπων που είναι βαπτισμένοι χριστιανοί ορθόδοξοι!
Δεν πρέπει να τη βλέπουμε ως κάτι ξεχωριστό, ένα ίδρυμα, η κάτι άλλο, γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε η Εκκλησία.
Η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη είναι η ίδια στους αιώνες, δεν γίνεται να αλλάξει.
Η Ιερά Παράδοση είναι αυτή που "ζύμωσε" το περιεχόμενο των γραφών και τις εντολές του Κυρίου με τη ζωή και τη λατρεία μας σε Αυτόν, συνεπώς δε μπορεί να μεταβληθεί, διότι είναι ο μοναδικός δρόμος για τη σωτηρία, δρόμος έτσι κι αλλιώς δοκιμασμένος.

Στο πέρασμα όμως των χρόνων και ιδιαίτερα με το μετασχηματισμό της κοινωνίας, των δομών και των ηθών της, με την εξέλιξη της τεχνολογίας προκύπτουν πολλά ζητήματα που η Εκκλησία καλείται να δώσει απαντήσεις σε σχέση πάντα με το ρόλο της ως κιβωτού σωτηρίας. (Όπως είναι η κλωνοποίηση πχ. η άλλα τέτοια ευαίσθητα θέματα που προέκυψαν στον καιρό που ζούμε). Αυτό δε σημαίνει πως η Εκκλησία μετασχηματίζεται η πρέπει να μετασχηματιστεί, διότι είναι αποδεδειγμένο πως λειτουργεί με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ποιό εύκολο είναι για την κοινωνία να ακολουθεί την Εκκλησία, παρά για την Εκκλησία να ακολουθεί τη μόδα ή τις όποιες αλλαγές προκύπτουν, αλλοιώνοντας έτσι την αποστολή της, με τον κίνδυνο να χάσει τη χάρη.

[inaapp]

.....................................................................................................................

Στο πέρασμα όμως των χρόνων και ιδιαίτερα με το μετασχηματισμό της κοινωνίας, των δομών και των ηθών της, με την εξέλιξη της τεχνολογίας προκύπτουν πολλά ζητήματα που η Εκκλησία καλείται να δώσει απαντήσεις σε σχέση πάντα με το ρόλο της ως κιβωτού σωτηρίας. (Όπως είναι η κλωνοποίηση πχ. η άλλα τέτοια ευαίσθητα θέματα που προέκυψαν στον καιρό που ζούμε). Αυτό δε σημαίνει πως η Εκκλησία μετασχηματίζεται η πρέπει να μετασχηματιστεί, διότι είναι αποδεδειγμένο πως λειτουργεί με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ποιό εύκολο είναι για την κοινωνία να ακολουθεί την Εκκλησία, παρά για την Εκκλησία να ακολουθεί τη μόδα ή τις όποιες αλλαγές προκύπτουν, αλλοιώνοντας έτσι την αποστολή της, με τον κίνδυνο να χάσει τη χάρη.

Απ`ότι κατάλαβα φίλε μου Nikolae το τμήμα αυτό που έγραψες, μάλλον αναφέρεται στα προηγούμενα που έγραψα. Πρέπει να διαχωρίσουμε το τι σημαίνει συσχηματισμός και τι μετασχηματισμός. Άλλο το ένα και άλλο τ` άλλο. Εκτός και αν παρανόησα, οπότε εκ των προτέρων ζητάω συγγνώμη. Αλλά άσχετα μ`αυτό, παίρνω αφορμή για να αναπτύξω περισσότερο κάποιες σκέψεις.

Άλλο είναι να πούμε ότι η εκκλησία αλλάζει πρόσωπο και γίνεται-μεταμορφώνεται-μετασχηματίζεται σε κάτι άλλο από αυτό που είναι και άλλο να πούμε ότι η εκκλησία δέχεται στους κόλπους της νέα ήθη και προσπαθεί να τα εντάξει για να δείχνει μια κάποια προοδευτικότητα, οπότε και συσχηματίζεται.

Βεβαίως η Εκκλησία καλείται να πάρει θέση σε πλήθως προβλημάτων που απασχολούν την κοινωνία και να δώσει μια λύση που να οδηγεί τον άνθρωπο στην σωτηρία. Δεν μιλάμε γι`αυτά, που είναι αυτονόητο να γίνει.
Να φέρω ένα παράδειγμα συσχηματισμού: τα σκάνδαλα στην Εκκλησία.
Όταν η Εκκλησία καλείται υπό την πίεση των γεγονότων να πάρει θέση σχετικά με τα σκάνδαλα και χάνει τον εκκλησιολογικό της χαρακτήρα τότε συσχηματίζεται. Π.χ Όλοι ομιλούν για κάθαρση στην Εκκλησία, ακόμα και Κληρικοί. Η λέξη κάθαρση στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου δεν σημαίνει τίποτε άλλο από την απόδοση της δικαιοσύνης.
Μα η Εκκλησία δεν αποδίδει τέτοιου είδους δικαιοσύνη και δεν πρέπει να το κάνει, διότι τότε αλλοιώνεται το φρόνημά της. Για εμάς κάθαρση σημαίνει μετασχηματισμό των παθών σε αρετές. Η ένταξη ενός ασθενούς σε μια πορεία πνευματικής καθάρσεως, άσχετα εάν το κοσμικά δικαστήρια αποδίδουν την κάθαρση που θεωρούν σωστή, έχει να κάνει με μια πορεία ταπείνωσης και μετανοίας της νοσούσης προσωπικότητας του νοσούντος.
Η Εκκλησία δεν αποδίδει δικαιοσύνη με την κοσμική έννοια του όρου. Δικαιοσύνη για την Εκκλησία σημαίνει αποδοχή της χάριτος του Θεού.
Όταν, όμως, το πρόσωπο που έσφαλε και αμάρτησε διαπομπεύεται και ξεφτιλίζεται, τότε χάνεται κάθε έννοια συγχώρησης και κατανόησης. Αυτό όσον αφορά την κάθαρση όπως την κατανοεί η κοινωνία. Εάν κατ`αυτόν τον τρόπο πράξει η Εκκλησία γιατί το απαιτεί ο λαός, τότε έχουμε συσχηματισμό.
Η Εκκλησία όπως προείπα δεν αλλοιώνει και δεν πρέπει να το κάνει, το φρόνημά της. Έρχεται να διακονήσει και όχι να συνθλίψει πρόσωπα.

Με λίγα λόγια ,έτσι όπως κατανοώ την έννοια εκκοσμίκευση, σημαίνει το να προσαρμόζεται η Εκκλησία κάθε φορά όποτε το απαιτούν οι περιστάσεις, σε αυτό που απαιτεί η κοινωνία.
Και να πω κάτι άλλο; Πιστεύετε ότι Εκκλησία είμαστε όλοι εμείς; Εάν ναι, τότε κάνετε λάθος. Δεν είμαστε όλοι εμείς η Εκκλησία επειδή και μόνο βαπτιστήκαμε, αλλά υπάρχουν ουσιαστικές προϋποθέσεις για να ισχυριστούμε ότι όλοι μας είμαστε Εκκλησία ή μάλλον αποτελούμε το σώμα Της.
Το γεγονός ότι δεν είμαστε εκκλησία αφού η καρδιά μας δεν είναι ναός και επειδή ως άρρωστοι πνευματικά απαρτίζουμε ούτως ή άλλως το σύνολο της κοινωνίας, από κει και πέρα κάθε σκέψη και ενέργεια των ανθρώπων έχει ως αποτέλεσμα την ουκ ολίγες φορές λανθασμένη κρίση μας σε πολλά θέματα. Και γι`αυτόν ακριβώς τον λόγο ελλοχεύει ο κίνδυνος της εκκοσμίκευσης.

Η μοναδική λύση είναι και πάλι η ασκητική ζωή της Εκκλησίας έτσι όπως αυτή μας την έχει παραδώσει ανόθευτη και αναλλοίωτη. Είναι η θεοφόρος ζωή των αγίων Πατέρων. Μέσω αυτών η Εκκλησία έχει απαντήσεις για όλα μα όλα τα θέματα που ανακύπτουν. Ακόμα και για το θέμα των μεταμοσχεύσεων και όχι μόνο. Αλλά και σ`αυτό το σημείο παρατηρείται ένας συσχηματισμός, όπου το χειρότερο είναι η ελαφρότητα με την οποία κρίνουν το θέμα αυτό κάποιοι ιερωμένοι.

[vasilikirimp]

Θέλω να ρωτήσω κάτι τον inaap -κατάλαβα τη τοποθέτησή σου σε σχέση με την απόδωση δικαιοσύνης και πως νοείται στο χριστιανικό - εκκλησιαστικό χώρο .

Ομως, α. δε θα πρέπει όταν γίνονται παρασπονδίες να υπάρχει ένα ανθρωπίνος μέτρο τιμωρίας ;
Μήπως πρέπει να βρεθεί η χρυσή τομή μεταξύ της διακαιοσύνης - και της δικαιοσύνης;

β. όταν μιλάμε για εκκοσμίκευση της εκκλησίας αναφερόμαστε στις διδαχές; Θέλω να πιστεύω πως όχι διότι εκεί αλλοιώνουμε τα πάντα.
Που αναφερόμαστε , αυτ΄οσυγχωρέστε με αλλά δε το κατάλαβα.....
Να μπει μέσα στα " σύγχρονα προβλήματα " ;
Από προσωπική μου πείρα θα πω μόνο ότι πριν απο 3 -5 μήνες διάβαζα τον Αγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο .....κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να νοιώθει δέος όταν είδα γύρω μου ,συνειδητοποίησα ότι ζω στο σπίτι μου , στο 2009 και αυτά που διάβαζα είναι αιώνες πριν......αλλά τόσο ΣΗΜΕΡΙΝΑ

[inaapp]

Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να γίνει παρανόηση των θέσεών μου, διότι το θέμα που προβληματίζει είναι πολύπλευρο.

Και φυσικά θα πρέπει εκ των πραγμάτων να μπαίνει ένα φρένο σε ανομίες και να υπάρχει η κατάλληλη τιμωρία. Δεν είπα κάτι αντίθετο. Εκεί που στέκομαι είναι στο να αλλάξει η Εκκλησία, για χάρη της κοινής απαίτησης, στον τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων.
Για την Εκκλησία αυτό που προέχει είναι η θεραπεία του ασθενούς και όχι η εξόντωσή του. Και αν φαίνεται πως η Εκκλησία τιμωρεί, τελικά δεν συμβαίνει αυτό. Αλλά θεραπεύει. Αυτόν τον σκοπό έχουν και οι Κανόνες της καθώς και τα επιτίμια.

Όμως το θέμα αυτό (αμαρτίας-τιμωρίας, απόδοσης δικαιοσύνης) είναι ένα από τα πολλά που προκύπτουν και στο πως αντιμετωπίζονται, όχι από την Εκκλησία αφού η Εκκλησία έχει τον τρόπο της, αλλά από την κοινωνία, όταν η τελευταία απαιτεί άλλη μέθοδο από αυτήν που έχει η Εκκλησία. Και το πρόβλημα δημιουργείται όταν άνθρωποι του κλήρου παίρνουν θέση που δεν θυμίζει σε τίποτα τον λόγο του Χριστού: ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω.

Να φέρω ένα ακόμα παράδειγμα περί του τι εννοώ όταν λέω συσχηματισμός και πως η Εκκλησία ή μάλλον εμείς, αφού υποτίθεται πως αποτελούμε αυτήν, πράττουμε κατ`απαίτηση των καιρών.
Και το παράδειγμα είναι χωρισμός κράτους και Εκκλησίας. Μπαίνουμε σχεδόν όλοι σε μια διαδικασία υπεράσπισης την καημένης Εκκλησίας, φοβούμενοι μην έρθουν τα χειρότερα. Λες και αυτή που έχει ανάγκη και πρόβλημα είναι η Εκκλησία. Η Εκκλησία πάντοτε νικά. Η Εκκλησία είναι αυτή που έρχεται να προσλάβει τον κόσμο και στην συγκεκριμένη περίπτωση το κράτος , ώστε να τα οδηγήσει στην χάρη του Θεού.
Όταν όμως βγαίνουμε με νύχια και με δόντια να υποστηρίξουμε την αδικημένη υποτίθεται εκκλησία, με κοσμικά κριτήρια υπεράσπισης, τότε αυτομάτως συσχηματιζόμαστε.

Άλλο ένα παράδειγμα: οι ταυτότητες. Ένας από τους πολλούς τρόπους αντίδρασης σχετικά με το θέμα αυτό ήταν τα συλλαλητήρια. Μα η Εκκλησία ποτέ στην ιστορία της όταν το απαιτούσαν οι καταστάσεις δεν βγήκε στους δρόμους να αντιδράση με καθαρά κοσμικούς τρόπους.
Τα όπλα της Εκκλησίας ηταν πάντα και θα είναι η προσευχή και η γραφίδα και όχι το αντίστροφο.
Βγήκαμε στους δρόμους για να δείξουμε τι; Το πλήθος κόσμου που ακολουθεί την Εκκλησία; Και; Τι σημαίνει αυτό; Που βάζουμε την πρόνοια του Θεού όταν Τον προλαβαίνουμε και προνοούμε πρώτοι;
Η προσευχή μέσω μιας λιτανείας δεν έχει θέση εδώ; Γιατί κάνουμε λιτανείες; Μόνο για τις γιορτές; Δεν κάνουμε για καιρούς ειρηνικούς, υπέρ ευκρασίας αέρων και ευφορίας των καρπών της γής; Αυτόν τον τρόπο έχει η Εκκλησία να αντιδρά και όχι τα συλλαλητήρια. Να η εκκοσμίκευση και ο συσχηματισμός.

Εξάλλου ήταν θέμα για να μπούμε σ`αυτήν την διαδικασία; Εγώ προσωπικά είμαι αντίθετος με το θέμα που προέκυψε. Δεν με ενδιαφέρει η ταυτότητα τι λέει και τι όχι. Και υπάρχει πλήθος θεμάτων που η Εκκλησία ή μάλλον εμείς (απαραίτητη διευκρύνηση) συσχηματιζόμαστε. Καθημερινά τα βλέπουμε.

Ήδη προσπάθησα να απαντήσω στα δυο ερωτήματά σου vasilikirimp.

Μπορεί εσύ να είδες την διαχρονικότητα της Πατερικής σκέψης, δεν ξέρω σε ποιόν βαθμό, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με ανθρώπους της Εκκλησίας. Γι`αυτό αναφέρθηκα στο θέμα των μεταμοσχεύσεων σε προηγούμενη στιγμή.

[Σπάρτακος]

Όταν όμως βγαίνουμε με νύχια και με δόντια να υποστηρίξουμε την αδικημένη υποτίθεται εκκλησία, με κοσμικά κριτήρια υπεράσπισης, τότε αυτομάτως συσχηματιζόμαστε.

Καμία αντίρρηση γέροντα....

Άλλο ένα παράδειγμα: οι ταυτότητες. Ένας από τους πολλούς τρόπους αντίδρασης σχετικά με το θέμα αυτό ήταν τα συλλαλητήρια. Μα η Εκκλησία ποτέ στην ιστορία της όταν το απαιτούσαν οι καταστάσεις δεν βγήκε στους δρόμους να αντιδράση με καθαρά κοσμικούς τρόπους.
Τα όπλα της Εκκλησίας ηταν πάντα και θα είναι η προσευχή και η γραφίδα και όχι το αντίστροφο.
Βγήκαμε στους δρόμους για να δείξουμε τι; Το πλήθος κόσμου που ακολουθεί την Εκκλησία; Και; Τι σημαίνει αυτό; Που βάζουμε την πρόνοια του Θεού όταν Τον προλαβαίνουμε και προνοούμε πρώτοι;
Η προσευχή μέσω μιας λιτανείας δεν έχει θέση εδώ; Γιατί κάνουμε λιτανείες; Μόνο για τις γιορτές; Δεν κάνουμε για καιρούς ειρηνικούς, υπέρ ευκρασίας αέρων και ευφορίας των καρπών της γής; Αυτόν τον τρόπο έχει η Εκκλησία να αντιδρά και όχι τα συλλαλητήρια. Να η εκκοσμίκευση και ο συσχηματισμός.

Μα τα συλλαλητήρια δεν έγιναν για την εκκλησία, αλλά επειδή πιστεύαμε ότι βάλλεται το κράτος, το οποίο χρησιμοποιείται και τώρα και τότε, σε ένα αγώνα ύπουλο εναντίον της εκκλησίας, ο κόσμος κατέβηκε για την πατρίδα και την πίστη.
Όταν συστάθηκε το ελληνικό κράτος μετα το 21, υπήρξε το πρόβλημα ενός άρθρου του Συντάγματος, για το θρήσκευμα του Βασιλέως, αν δηλαδή θα έπρεπε να είναι ορθόδοξος ή κατι άλλο που οι ξένοι ήθελαν.
Έγινε ψηφοφορία στη Βουλή και πήγαιναν να περάσουν ύπουλα τα αντίθετα. Τότε ο Μακρυγιάννης χρειάστηκε να σύρει το σπαθί . Τους είπε: Σφαζόμαστε τώρα εδώ μέσα. Για αυτά πολεμήσαμε;
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Μακρυγιάννης δεν προσευχόταν ( ως γνωστό είχε σαπίσει το σανίδι της κάμαράς του απο τα δάκρυά του για την πατρίδα και την πίστη του) Επειδή έδρασε έτσι συσχηματίστηκε;
Ας ψάξουμε γέροντα τους συσχηματισμούς εκεί που πραγματικά υπάρχουν....

[inaapp]

..............................................................................................................................

Μα τα συλλαλητήρια δεν έγιναν για την εκκλησία, αλλά επειδή πιστεύαμε ότι βάλλεται το κράτος, το οποίο χρησιμοποιείται και τώρα και τότε, σε ένα αγώνα ύπουλο εναντίον της εκκλησίας, ο κόσμος κατέβηκε για την πατρίδα και την πίστη.
Όταν συστάθηκε το ελληνικό κράτος μετα το 21, υπήρξε το πρόβλημα ενός άρθρου του Συντάγματος, για το θρήσκευμα του Βασιλέως, αν δηλαδή θα έπρεπε να είναι ορθόδοξος ή κατι άλλο που οι ξένοι ήθελαν.
Έγινε ψηφοφορία στη Βουλή και πήγαιναν να περάσουν ύπουλα τα αντίθετα. Τότε ο Μακρυγιάννης χρειάστηκε να σύρει το σπαθί . Τους είπε: Σφαζόμαστε τώρα εδώ μέσα. Για αυτά πολεμήσαμε;
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Μακρυγιάννης δεν προσευχόταν ( ως γνωστό είχε σαπίσει το σανίδι της κάμαράς του απο τα δάκρυά του για την πατρίδα και την πίστη του) Επειδή έδρασε έτσι συσχηματίστηκε;
Ας ψάξουμε γέροντα τους συσχηματισμούς εκεί που πραγματικά υπάρχουν....

Μην κριβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Κανένας μα κανένας δεν βγήκε στους δρόμους υπέρ της Εκκλησίας για να υπερασπιστεί το κράτος.......Θα ήταν οξύμωρο. Την πατρίδα την υπερασπιζόμαστε με την προσευχή. Ο Θεός μέσω αυτής (της πίστης και της προσευχής) θα οικονομήσει και για τα υπόλοιπα.
Μόνο που προσευχή δεν έγινε. Θα πει κανείς: κι εσύ που το ξέρεις; Ο προσευχόμενος σιωπά μέχρι να δράσει ο Θεός. Και ο Θεός θα δράσει μέσω πνευματοφόρων ανθρώπων και εδώ είναι το σημαντικό, πάντα μέσα στα πλαίσια της Ορθόδοξης Παράδοσης, με τον τρόπο δηλ. που η Εκκλησία γνωρίζει. Από κει και πέρα όλα τα άλλα προσπαθούμε εμείς είτε ηθελημένα, είτε αγνοώντας να τα εντάξουμε στο σχέδιο σωτηρίας της Εκκλησίας. Είναι και αυτό είναι συσχηματισμός.

Σχετικά με τον Μακρυγιάννη. Γνωρίζω την υψηλή πνευματική του άσκηση (3000 μετάνοιες την ημέρα, νηστεία κ.α) αυτό όμως δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να πει ότι εξ ονόματος της Εκκλησίας έδρασε έτσι όπως έδρασε. Ο Μακρυγιάννης δεν ήταν η Εκκλησία, αλλά πολύ σωστά πολέμησε για την ελευθερία αυτού του τόπου. Οπότε δεν τίθεται θέμα συσχηματισμού. Εξάλλου, ούτε καν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Την εκκοσμίκευση, που ξεκινάει από τον συσχηματισμό, αλλού πρέπει να την αναζητήσουμε που εξαπλώνεται σαν καρκίνος μέσα στην ζωή της Εκκλησίας (στην ποιμαντική, στη Θεία Λατρεία, στον Μοναχισμό, στην Θεόλογία).

Θα πρότεινα να μελετήσει κανείς το συλλογικό έργο, με πολύ ωραια κείμενα, ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ εκδ. ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ όπου θα δείτε πως η εκκοσμίκευση έχει προσβάλλει εν μέρει την Εκκλησία.

[vasilikirimp]

Δε ξέρω αν κατάλαβα και πάλι σωστά,
αλλά πιστεύω πως είναι αναγκαίος πλέον ο διαχωρισμός Κράτους - Εκκλησίας

Το θέμα είναι αν εκατέροθεν υπάρχει η θέληση και πάνω απ 'όλα η τόλμη να γίνει ....

κατά ένα περίεργο τρόπο , στα μάτια πολλών πολιτών υπάρχει μια αλληλοσυμπλήρωση ....

[inaapp]

Δε ξέρω αν κατάλαβα και πάλι σωστά,
αλλά πιστεύω πως είναι αναγκαίος πλέον ο διαχωρισμός Κράτους - Εκκλησίας

Το θέμα είναι αν εκατέροθεν υπάρχει η θέληση και πάνω απ 'όλα η τόλμη να γίνει ....

κατά ένα περίεργο τρόπο , στα μάτια πολλών πολιτών υπάρχει μια αλληλοσυμπλήρωση ....

Διάκριση ρόλων ούτως ή άλλως υπάρχει. Η Εκκλησία σε έναν ενδεχόμενο διαχωρισμό δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Αυτός που θα χάσει είναι το Κράτος και όταν λέμε κράτος δεν εννοούμε μόνο την κυβέρνηση μιας χώρας αλλά κάτι πολύ βαθύτερο που αγγίζει όλες τις δομές της ανθρώπινης ζωής μιας κοινωνίας. Αυτό όμως η Εκκλησία το φοβάται, γιατί το κακό είναι πρό των θυρών και πρέπει να το προλλάβει.
Η Εκκλησία ως Θεανθρώπινος οργανισμός έχει το Πανάγιο Πνεύμα που την συντηρεί και τίποτα δεν την προσβάλλει, φοβάται όμως την εξάπλωση του κακού στις ανθρώπινες οντότητες. Έναν σκοπό δεν έχει η Εκκλησία, την σωτηρία μας;

Δεν μπορούμε να πούμε ότι η Εκκλησία εξαρτάται από το κράτος, γιατί τότε εκκοσμικευόμαστε, αλλά το κράτος έχει ανάγκη την Εκκλησία. Δεν πρόκειται για δυο διαφορετικά μεγέθη που τα συγκρίνουμε και το καλύτερο πρέπει να υπερισχύσει. Η Εκκλησία δεν μπορεί να συγκριθεί διότι δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Η Εκκλησία είναι ζωή και αυτός που αρνείται την ζωή, αυτοκτονεί. Η Εκκλησία αυτήν την αυτοκτονία θέλει να προλλάβει.
Αν υπάρχει αλληλοσυμπλήρωση αυτό θα ωφελήσει το κράτος και αν δεν υπάρχει θα το βλάψει.