Η προσφορά της Εκκλησίας

[babisgr]

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ
Ευκαίρως - ακαίρως προβάλλεται το «επιχείρημα» ότι το Κράτος πρέπει νά πάρει τήν εκκλησιαστική περιουσία, διότι έχει αναλάβει τή μισθοδοσία των Εφημερίων (από το 1945) και των Επισκοπων (από το 1980). Αποσιω-πάται, όμως, το γεγονός ότι η μισθοδοσία αυτή αποτελεί συμβατική υποχρέ-ωση του Κράτους, έναντι των μεγάλων παραχωρήσεων γης στίς οποίες είχε προβεί η Εκκλησία της Ελλάδος, κυρίως από το 1922 (ως το 1932, γιά τήν αποκατάσταση προσφύγων της Μικράς Ασίας, και κατά το 1952 οπότε το Κράτος πήρε τα 4/5 (80%) της καλλιεργούμενης ή καλλιεργήσιμης εκκλησιαστικής αγροτικής γης, στο 1/3 της πραγματικής αξίας της, ενώ και από τις ακαθάριστες εισπράξεις των ιερών ναών το Κράτος λαμβάνει το 35%! (Ας σημειωθεί, παρενθετικά, ότι η κρατική αυτή επιβουλή δεν άγγιξε ποτέ τήν Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία της Ελλάδος, διότι με την Συνθήκη του Λονδίνου, το 1830, οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις επέβαλαν στο νεοελληνικό κρατίδιο να μη τη θίξει ποτέ. Έτσι, στα χρόνια που παρήλθαν, παρέμεινε αλώβητη καί πολλαπλασιάστηκε). Η αλήθεια, για τη μισθοδοσία από το Κράτος των κληρικών, είναι αυτή που επεσήμανε κάποτε ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου: Αποτελεί ελάχιστη ανταπόδοση του Κράτους σ’ αυτά που η Ορθοδόξη Εκκλησία έχει δώσει σε ψυχές και περιουσία, για την επιβίωση του Έθνους!
(Από τη νέα έκδοση: Ευαγγέλου Π. Λέκκου,
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ: Οι προκαταληψεις, οι μύθοι, η αληθεια)

[babisgr]

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΔΑ... ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!
Δ
εν είναι οι αποχές των μαθητών ούτε οι απεργίες των καθηγητών που βάζουν «λουκέτο» στα σχολεία. Πρόκειται για την «επιδημική» μάστιγα της υπογεννητικότητας...
Από το 1970 μέχρι σήμερα έκλεισαν 4.300 Δημοτικά Σχολεία λόγω έλλειψη μαθητών.
Αυτό συμπεραίνεται από τα αποτελέσματα της σχετικής έρευνας του Εθνικού Κέντρου Κοινοτικών Ερευνών. Επίσης υπογραμμίστηκε ότι την επόμενη δεκαπενταετία η μείωση των μαθητών θα είναι ακόμη μεγαλύτερη. (Περιοδικό "ΑΠΟΛΥΤΡΟΣΙΣ", αρ. φυλ. 688 "Απρίλιος 2003", σελ. 85).

«Χαίρε, Μαρία Δέσποινα, χαίρε, αγνή Παρθένα, χαίρε και συ αθάνατο τρανό εικοσιένα!». Έτσι χαιρετίζει ο αείμνηστος Γ. Γρατσέας, καθηγητής Πανεπιτημίου και ποιητής, την τρανή και διπλή γιορτή, την 25η Μαρτίου, σημειώνοντας την ιδιαίτερη σχέση πού συνδέει εμάς τους Έλληνες μαζί της.
Στην σημερινή εποχή του 21ου αιώνα, όπου ο οδοστροτήρας «Μεγάλος Αδερφός», ισοπεδώνει όλες τις ηθικές αξίες στην «Μεγάλη Λεοφόρο» της Παγκομιοποίησης κλονωποιώντας τα έθνη σε μάζες άψυχων-ανέραστων-νεκρωζόντων, μη ανθρώπινων όντων, κάτι δηλαδή σε «ζόμπι, βρυκόλακες ή Φραγκενστάϊν», πως μπορούμε εμείς που θέλουμε να αντισταθουμε σ΄ αυτόν τον εφηάλτη -να ζήσουμε βρε αδερφέ!- να πούμε ότι εκτελούμε το καθήκον μας προς την πατρίδα, ώστε να υπερηφανευόματε και να μην ντρεπόμαστε για το ότι είμασται παιδιά αυτών που γράψαν το αθάνατο, το τρανό Έπος του 21;
Φυικά ΟΧΙ με τις 200-300.000 αγέννητων βρεφών τα οποία θυσιάζονται στο βωμό του «θεού Έρωτα» και του ξενόφερτου «αγίου του Βαλεντίνου», με πρόσχημα τό δικαίωμα της τάχα ισότητας των δύο φύλλων και της ελευθερίας της γυνναίκας να αποφασίζει πλέον μόνη γιά την ζωή της, χωρίς όμως να έχει το ίδιο δικαίωμα και το αγέννήτο βρέφος, αλλά με το παρακάτω προς μίμησην παράδειγμα.
574 οικογένειες πού ζουν στην περιφέρεια της Θράκης απέκτησαν τρίτο παιδί μέσα στα τελευταία δύο χρόνια! Αυτό ανακοίνωσε ο εκπρόσωπος τύπου της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, μητροπολίτης σπάρτης κ. Ευστάθιος, προσθέτοντας ότι η Εκκλησία θα ενιχύσει τις οικογένειες αυτές με 40.000 δραχμές το μήνα.
Η ενίχυση των οικογενειών που αποκτούν τρίτο παιδί στους νομούς Ξάνθης, Ροδόπης, και Έβρου αποφασίστηκε το φθινόπωρο του 1999, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της υπογεννητικότητας που μαστίζει τις ακριτικές περιοχές.
Χαιρόματε για την επιτυχία αυτού του μέτρου, που είναι μία κίνηση συμπαράστασης προς τον ακριτικό λαό της ΑΔΙΚΗΜΕΝΗΣ (από την Πολητεία) ΘΡΑΚΗΣ ΜΑΣ , κι ευχόματε ο Θεός να φωτίζει τους εκκλησιαστικούς μας ηγέτες σε εμπνευσμένες προσπάθειες για το καλό της Εκκλησίας και της πατρίδας μας!
(Διασκευασμένα αποσπάσματα από το περιοδικό "ΑΠΟΛΥΤΡΟΣΙΣ", αρ. φυλ. 675 "Μάρτιος 2002", σελ. 51, 61).

Τι προσφέρει η Εκκλησία :
Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας λειτουργεί σήμερα με ευθύνη της στη χώρα μας 81 γηροκομεία, 19 ιδρύματα για άτομα με ειδικές ανάγκες, 12 θεραπευτήρια χρονίως πασχόντων, 9 νοσοκομεία-ιατρεία, 4 ορφανοτροφεία και οικοτροφεία, 13 φοιτητικές εστίες, βρεφοκομεία και βρεφονηπιακούς σταθμούς, 1 ίδρυμα τυφλών και 7 ιδρύματα ψυχιατρικής φροντίδας. Εκτός από αυτά λειτουργούν ένα πλήθος εκκλησιαστικών κατασκηνώσεων, ενοριακά συσσίτια, ιδρύματα υποτροφιών, κληροδοτήματα που χρήζουν συντήρησης, τράπεζες αίματος, σχολές αγιογραφίας και βυζαντινής μουσικής, 43 σχολές διαφόρων ειδικοτήτων. Σ’ όλα αυτά να προστεθούν και αρκετές δεκάδες εκατομμυρίων δραχμών, που διατίθενται κάθε χρόνο για έργα φιλανθρωπίας και κοινωνικής προσφοράς.
Σημειωτέον ότι τα έργα της Εκλλησίας γίνονται απλά και αθόρυβα χωρίς διαφημίσεις και τυμπανοκρουσίες, χωρίς μεγαλόστομες εξαγγελίες και δημοσιογραφικές καμπάνιες. Τα βλέπουν όλοι όσοι έχουν μάτια.Οι άλλοι, τυφλοί, εξακουλουθούν να αναρωτιούνται και να ρωτούν, χωρίς να μπορούν ποτέ να μάθουν, τι προσφέρει η Εκκλησία.
(περ. "ΑΠΟΛΎΤΡΟΣΙΣ", αρ. φυλ. 676 "Απρίλιος 2002", σελ. 84).

[babisgr]

ΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΕΣ
«Πολεμήσαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και μετά υπέρ Πατρίδος» (Κολοκοτρώνης ή Μακρυγιάννης).

Η Εκκλησία μας συνδέθηκε στενά με τους αγώνες του λαού μας και έκανε αληθινές θυσίες, χωρίς βέβαια να λείπουν ποτέ και οι ανθρώπινες αδυναμίες. Το μέγεθος της θυσίας των κληρικών μπορεί κανείς να το αντιληφθεί αν σκεφτεί ότι ως λειτουργοί του Χριστιανισμού είχαν κληθεί να υπηρετήσουν την αδελφοσύνη, την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, κι όχι τον πόλεμο. Όμως ένιωθαν ταυτόχρονα ότι η ζωή τους ήταν ταυτισμένη με τη ζωή του ταλαιπωρημένου ποιμνίου τους.
α. Στην τουρκοκρατία:Μόλις ένα χρόνο μετά την άλωση, ο Πατριάρχης Γεννάδιος ίδρυσε στην Κωνσταντινούπολη ανώτερη Σχολή, την «Πατριαρ-χική Ακαδημία». Το 1591 ο Πατριάρχης Ιερεμίας Β΄ την αναβάθμισε. Ο Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις (1624) προμηθεύτηκε τυπογραφείο, το οττοίο όμως κατέστρεψαν οι Τούρκοι μετά από ενέργειες των Ιησουιτών. Άδεια για λειτουργία Πατριαρχικού τυπογραφείου εξασφάλισε ο Πατριάρ-χης Γρηγόριος Ε' (1806).
Σχολεία ιδρύθηκαν σε αρκετές πόλεις: Σμύρνη, Γιάννενα, Άρτα, Θεσσα-λονίκη, Ναύπλιο, Αθήνα, Δημητσάνα, Μεσολόγγι, Μύκονο, Νάξο, Πάτμο, Xίo, καθώς και στο Άγιο Όρος η περίφημη «Αθωνιάδα Σχολή».
Στις μεγάλες Σχολές μπορούσαν να φοιτούν κυρίως παιδιά εύπορων οικο-γενειών. Μεγάλες μάζες όμως κινδύνευν να βυθιστούν στον αναλφαβητι-σμό. Εδώ έπαιξαν τεράστιο ρόλο οι απλοί ιρείς και μοναχοί κάθε πόλης και χωριού. Μέσα στις εκκλησίες έφτιαχναν ανεπίσημα, ταπεινά σχολεία και δίδασκαν τους νέους χρησιμοποιώντας ως διδακτικά εγχειρίδια τα λειτουρ-γικά βιβλία της Εκκλησίας (κυρίως το «Ψαλτήρι»). Αυτές οι πρωτοβουλίες, στις οποίες ο λαός έδωσε την ονομασία «Κρυφό Σχολειό», κράτησαν ζωντανή τη συνείδηση του λαού.
Ήταν πολλοί εκείνοι που αξίζουν τον τίτλο του «Διδασκάλου του Γένους». Επιγραμματικά θα αναφέρουμε λίγους από αυτούς: Ηλίας Μηνιάτης (1669-1714), Ευγένιος Βούλγαρης (1716-1806), Νικηφόρος Θεοτόκης (1731-1800), Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (1749-1809) και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (1714- 1779,  24/8) διδάσκαλος και ισαπόστολος.

συνεχίζεται...

[babisgr]

β. Στην επανάσταση του 1821:
Τουλάχιστον 80 επίσκοποι ήταν μέλη της «Φιλικής Εταιρείας». Πολυάριθμοι κληρικοί και μοναχοί έχασαν τη ζωή τους όπως, ο Πατριάρχης Κων/λεως Γρηγόριος Ε’ (1749-1821,  30/9) ο ποίος απαγχονίστηκε από τους Τούρκους στις 10 Απριλίου 1821 (Κυριακή του Πάσχα), κι άκόμη ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός, ο επίσκοπος Σαλώνων Hσαΐας, ο Παπαφλέσσας (Γρηγόριος Δικαίος 1788-1824), ο Aθανάσιος Διάκος (υιός Γραμματικού εκ Παρνασίδος 1788-1821) κ.ά.
Ιδιαίτερο ρόλο έπαιξαν τα μοναστήρια, τα οποία υπήρξαν κέντρα όχι μό-νο πνευματικού αλλά και υλικού ανεφοδιασμού των αγωνιστών, και κατα-φύγια των διωκομένων. Επίσης είναι σ’ όλους γνωστό ότι στο μοναστήρι της Αγίας Λάυρας ο Παλαιών Πατρών Γερμανός (1771-1826) ύψωσε το Λάβαρο της Επαναστάσεως.

Από μερικούς έχει διατυπωθεί το ερώτημα αν η Εκκλησία, και ειδικά ο ανώτερος κλήρος, επιθυμούσε πράγματι την απελευθέρωση, και φέρνουν ως παράδειγμα τον «αφορισμό» των πρωτεργατών της επανάστασης από το Γρηγόριο Ε΄ . Σ την πραγματικότητα όμως ο Πατριάρχης το έκανε αυτό για να καταπραΰνει την τουρκική οργή και να γλιτώσει τους υπόδουλους από μια γενική σφαγή. Αν ο Πατριάρχης υποστήριζε ανοιχτά την ένοπλη εξέγερση, τότε οι Τούρκοι θα μπορούσαν να εξαπολύσουν θρησκευτικό «ιερό πόλεμο», σύμφωνα με τις αρχές του πολεμόχαρου Ισλάμ. Αυτό βεβαιώνουν οι ιστορικές πηγές, και μάλιστα και επιστολή του ίδιου του Αλεξ. Υψηλάντη, πρωτεργάτη της επανάστασης!

συνεχίζεται...

[babisgr]

γ. Στο Μικρασιατικό αγώνα (1919-1922):
Στις αρχές του 20ού αιώνα στη Μικρά Ασία συνεχιζόταν ένα ξεχωριστό, πολύ δυνατό δέσιμο Εκκλησίας και λαού, πολύ κοντά στα Βυζαντινά πρότυπα, τη στιγμή που η απελευθε-ρωμένη Ελλάδα δεχόταν ισχυρές επιδράσεις από το δυτικό τρόπο ζωής.
Η Εκκλησία πρωτοστατούσε στην καθημερινή ζωή του Τουρκοκρατούμε-νου Μικρασιατικού λαού, και διεύθυνε πλήθος ιδρυμάτων: σχολεία, ορφα-νοτροφεία, γηροκομεία κτλ.
Κατά την καταστροφή του 1922 πήραν το δρόμο του ξεριζωμού. Παρ’ όλη τη βιασύνη της φυγής, οι πρόσφυγες δεν παρέλειψαν να πάρουν μαζί τους πατρογονικές άγιες εικόνες, λείψανα των αγίων τους και ιερά σκεύη. Η εγκατάστασή τους στην Ελλάδα έφερε μια νέα πνοή στη χώρα, την μπόλια-σε με γνήσια πνευματικότητα και με δυναμισμό.
Άλλοι κληρικοί παρέμειναν στη Μικρά Ασία, μαζί με όσους πιστούς δεν μπόρεσαν ή δε θέλησαν να φύγουν. Αυτοί βρήκαν μαρτυρικό θάνατο. ανάμεσά τους ήταν οι Μητροπολίτες Σμύρνης άγιος Χρυσόστoμος, Κυδωνιων Γρηγόριος, Μοσχονησίων Αμβρόσιος.

συνεχίζεται...

[babisgr]

δ. Στη Γερμανική κατοχή (1941-1944):
Η Εκκλησια υποδαύλιζε τον πόθο της ελευθερίας στις λειτουργικές συνάξεις, οργάνωνε συσσίτια, φυγάδευε αγωνιστές, συμμετείχε στην Αντίσταση. Ενδεικτικα θα αναφέρουμε μερικές περιπτώσεις: Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Αθήνα (1941) αρνήθηκε να ορκίσει τη διορισμένη από τους Γερμανούς κυβέρνηση Τσολάκογλου, και γι’ αυτό τον απομάκρυναν από τη θέση του Αρχιεπισκόπου.
Πολλοί επίσκοποι και ιερείς όχι μόνο πάλευαν με θάρρος για να ελευθερώσουν κρατουμένους ή να αποτρέψουν εκτελέσεις, αλλά συχνά πρόσφεραν τους εαυτούς τους στη θέση άλλων. Άλλοι κληρικοί έλαβαν ενεργό μέρος στην Αντίσταση (π . χ. οι Μητροπολίτες Κοζάνης Ιωακείμ, Ηλείας Αντώνιος, Σάμου Ειρηναίος, ο τότε ιερέας και αργότερα Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, ο ιερέας Γερμανός Δημάκος με το αντάρτικο όνομα «παπα-Ανυπόμονος» κ.ά.). Και στις ομαδικές εκτελέσεις, πάλι από τους πρώτους που έπεφταν ήταν οι κληρικοί.
Μια από τις εξαιρετικές ενέργειες ήταν και η έγγραφη διαμαρτυρία του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού προς τις Γερμανικές αρχές για το διωγμό των Εβραίων της Ελλάδας (1943), τη στιγμή μάλιστα που άλλες Χριστιανικές Ομολογίες σιωπούσαν μπροστά στα εγκλήματα των Ναζί. Όταν ο Γερμανός Στρατηγός Στροπ έλαβε το έγγραφο, απείλησε τον Αρχιεπίσκοπο ότι θα τον τουφεκίσει. Κι αυτός του απάντησε: «Οι Ιεράρχες της Ελλάδος, στρατηγέ Στρόπ, δέν τουφεκίζονται, απαγχονίζονται. Σάς παρακαλώ νά σεβασθήτε αυτήν την παράδοσιν» (εννοώντας τον Γρηγόριο Ε', τον Κυπριανό κ.ά.).

συνεχίζεται...

[babisgr]

ε. Στη δικτατορία (1967-1974):
Κατά την επταετή αυτή δικτατορία, δυστυχώς η πλειοψηφία της διοικούσας Εκκλησίας δεν κράτησε τη στάση που της υπαγόρευε η παράδοσή της. Άλλοι Ιεράρχες έμειναν αδρανείς επειδή φοβήθηκαν μην κατηγορηθουν για πολιτικολογία, και άλλοι επειδή συμβιβάστηκαν με τις ιδέες των δικτατόρων.
Υπήρξαν ωστόσο και τα πρόσωπα εκεινα που εξέφραζαν το ηθος της Ορθοδοξίας και αντιστάθηκαν, όπως ο Μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, ο ιερέας Γεώργιος Πυρουνάκης κ.ά. πολλοί κατήγγειλαν ότι το σύνθημα της δικτατορίας «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανων» ήταν απάτη και ότι η τυραννία δεν έχει σχέση με το Χριστιανισμό. Πολλοί επίσης συμπαραστά-θηκαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου (1973) και διώχθηκαν, όπως η ομάδα χριστιανών που εξέδιδαν την εφημερίδα «Η Χριστιανική».

[babisgr]

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ
«Ο Κυδωνίων Γρηγόριος έμεινε στην πόλη με τα γυναικόπαιδα, έκανε ό,τι του περνούσε για τη σωτηρία του ποιμνίου του, διαβήματα εκκλήσεις προς τους Τούρκους, νομίζοντας πως ακόμα το κύρος της Εκκλησίας, τα προνόμια τα σουλτανικά, είχαν σημασία. Σε λίγες μέρες άρχισαν να φτάνουν στο λιμάνι βαπόρια με αμερικανική σημαία, να παραλάβουν τα γυναικόπαιδα.
Οι Τούρκοι είπαν στην αρχή:
«Η άδεια της αναχωρήσεως ισχύει μόνο για 24 ώρες. Όσοι δεν προλά-βουν να φύγουν, θα μεταφερθούν στο εσωτερικό της Ανατολής!».
Ο Δεσπότης πήγε και βρήκε τον Τούρκο φρούραρχο. Είχε πάντα το κου-ράγιο να μιλά αυστηρά, αν και μάντευε το τέλος που τον περίμενε. Διαμαρ-τυρήθηκε: πόσοι προλαβαίναν να μπαρκάρουν σε 24 ώρες με τα λίγα μέσα που υπήρχαν;... Επέστρεψε στη Μητρόπολή του κατώδυνος την ψυχήν:
«Φύγετε όλοι αμέσως! Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!».
Του είπαν να ετοιμασθή να φύγη και εκείνος. Αρνήθηκε:
«Εφόσον και ένας ακόμη εκ των πιστών του ποιμνίου μου ευρίσκεται εδώ, θα μείνω και εγώ».
Την 30 Σεπτεμβρίου του 1922 οι Τούρκοι ορίσανε ως ημέρα που θα επέτρεπαν και στους παπάδες των ένδεκα μεγάλων εκκλησιών του Αϊβαλιού να φύγουν. Ο Δεσπότης πάλι είπε:
«Εγώ είμαι υποχρεωμένος να μείνω».
Επειδή έμεναν ακόμη χριστιανοί στην πόλη. Και είχε γνωσθεί η τελευταία
αγριότητα. Όταν οι Τούρκοι μάζεψαν τους άντρες από 18-45 ετών και τους σκοτώσανε έξω απ’ την πόλη, είχαν εξαιρέσει από αυτή την ομαδική στρα-τολογία και σφαγή τα σινάφια: τους επαγγελματίες, τους φουρναραίους, τους χτίστες, τους μαραγκoύς. Ο διευθυντής της αστυνομίας τους κάλεσε όλους να παρουσιαστoύνε. Τους πήγαν σ’ ένα λόφο λεγόμενο «Mπογιά» και τους σκότωσαν με τσεκούρια. Ένας μόνο γλύτωσε και είπε το τι έγινε.
Τέλος, πιάσαν τον Δεσπότη και τους παπάδες. Ύστερα από τέσσερις μέρες φυλακή και βασανιστήρια, τους σηκώσανε και τους οδήγησαν εξω από την πόλη... Τους γυμνώσανε, τους δέρνανε, τους βιάζανε να περπατούν ξυπόλυτοι...
Ήμουν με την προτελευταία αποστολή σκλάβων που οι Τούρκοι οδηγού-σανε στο εσωτερικό της Aνατολής. Γυμνοί, πεινασμένοι, διψασμένοι, κατα-ματωμένοι, είχαμε φτάσει στην Πέργαμο. Μας ρίξαν σε μιαν αποθήκη. Την άλλη μέρα, κατά το μεσημέρι, άνοιξε η πόρτα και μπήκε ένα νέο κοπάδι σκλάβων. Ήταν, σε αξιοθρήνητη κατάσταση, οι παπάδες του Αϊβαλιού: αλ-λοσούσουμοι, καταματωμένοι κι αυτοί, με ξεσκισμένα ράσα, πεινασμένοι, ξυπόλυτοι, άγριοι απ’ τη μαρτυρική πορεία. Ο Κυδωνίων Γρηγόριος, αν και είχε ξεκινήσει μαζί τους, δεν έφτασε στην Πέργαμο. Έξω απ’ το Αϊβαλί οι Τούρκοι τον ξεχωρίσανε μαζί με μερικούς άλλους απ’ το κοπάδι και τον παραδώσανε σ’ ένα απόσπασμα εκτελεστικό που είχε, εκτός απ’ τα όπλα και φτυάρια. Οι άλλοι οι παπάδες συνεχίσανε το δρόμο. Σαν πέρασε λίγη ώρα, ακούσανε πίσω τους ντουφεκιές. Το απόσπασμα ενώθηκε μαζί τους αργότε-ρα. Ένας Τούρκος του αποσπάσματος είπε:
«Τον Δεσπότη τον θάψαμε ζωντανό. Οι ντουφεκιές ήταν για τους άλλους».
Απ’ την Πέργαμο συνεχίσαμε τη μαρτυρική πορεία προς το εσωτερικό της Ανατολής, μαζί με τους παπάδες. Έξω απ’ την Πέργαμο σκότωσαν τον γερο-ιερέα της ενορίας μας, που δεν μπορούσε να βαδίση. Τον παραδώσανε στον όχλο – στους πολίτες και στα παιδιά – που παρακολουθούσαν τη θλι-βερή θεωρία. Κι ο όχλος τον σκότωσε μπρος στα μάτια μας με λιθοβολισμό.
Φτάσαμε στο Κιρκαγάτς. Εκεί, τη νύχτα οι Τούρκοι ξεχώρισαν τους παπάδες και τους πήραν δεμένους να τους πάνε στο Αξάρι. Μάθαμε αργότερα πως τους σκότωσαν όλους στο δρόμο.
Από 3.000 άνδρες που πιάσανε οι Τούρκοι στο Αϊβαλί, τον ανθό του πλη-θυσμού, σωθήκαμε και φτάσαμε, ύστερα από, δεινά πολλά, στην Ελλάδα είκοσι τρεις ψυχές (αριθμός 23).
Αυτή τη μαρτυρία καταθέτω για την Ορθοδοξία της Μικρασίας, πoυ έδιδε αγίους και μάρτυρες ταπεινούς και αφανείς, επειδή τους, οδηγούσε ένα μό-νο: η πίστη και το χρέος».
(Ηλία Βενέζη, Μικρασία χαίρε, σελ. 45-49).

[babisgr]

ΕΝΑΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
«Στρατόπεδο Συγκεντρώσεως Παύλος Μελάς
5 Ιουνίου 1943
Προς τον Μητροπολίτην Κοζάνης Ιωακείμ
Σεβασμιώτατε
Φαίνεται ότι έφτασε η ώρα να αποδημήσω εις Κύριον. Οι βάρβαροι επιδρομείς θα μας οδηγήσoυν σήμερα ή αύριο στον τόπο της εκτελέσεως. Αισθάνομαι περήφανος, Δεσπότη μoυ να πεθάνω για την ελευθερία τoυ λαού, όπως μας δίδαξε ο Χριστός κι ακόμα γιατί στη θυσία του Έθνους αντιπροσωπεύω τoν ελληνικό κλήρο και την ένδοξη παράδοση που μας άφησε ο Παπαφλέσσας, ο Σαμουήλ, ο Ησαΐας από τα Σάλωνα και σεις ο ίδιος συνεχίζετε και σήμερα τον αγώνα για την ελευθερία του Έθνους.
Σας φιλώ το χέρι
Εν Χριστώ και εις αγώνα αδελφός
Ιωακείμ».
Επιστολή του αρχιμανδρίτη Ιωακείμ Λιούλια μια μέρα πριν την εκτελεσή του.
(Δημήτρη Καΐλα, Ο κλήρος στην αντίσταση, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1981, σελ. 39-40).


Παπάς Εμανουήλ : Γεννήθηκε στο Παπά-Εμμανουήλ (τότε Δοβίτσα) Σερρών. Ήταν λόγιος και έμπορος, από το 1810 τραπεζίτης του Ισμαήλ μπέη. Είχε 11 παιδιά. Έγινε Αρχιστράτηγος Θεσσαλονίκης και Κασσανδρίας (Ιούνιος 1821) και πολέμησε τον Μπαϊράμ πασά, έχοντας ανάμεσα στα παλικάρια του και μοναχούς του Αγίου Όρους, όμως οπισθοχώρισε στην Κασσάνδρα

Καπετάν Χάψας : Με 200 περίπου παλικάρια του –κατ’ άλλους 63- (ανάμεσά τους και μοναχούς) πολέμησε γενναία στην μάχη των Βασιλικών πολύ κοντά στη Θεσσαλονίκη και προτήμησε να σκοτωθεί παρά να εγκαταλείψει την μάχη, ουτοσώστε να μπορέσουν να διαφύγουν τα γυνναικόπαιδα και οι γέροντες και να γλυτώσουν από την βέβαιη κτινοδεία των τούρκων. Μετά το τέλος της μάχης η τούρκοι έκαψαν το πολύ γνωστό μοναστήρι της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας. Ο προσκηνητής που επισκέπτετε σήμερα το Μοναστήρι, θα δει έξω από την κύρια είσοδο του το μνημείο αυτού του πολεμηστή και των παλικαριών του.

[aposal]

Εύγε παληκάρι μου!