"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

fotios έγραψε:Δηλαδή, τι θέλει να πει; Κανένας αδερφοί δεν μας αδικεί, αλλά μάλλον καλό μας κάνουν! Τι λέτε;
Δεν θα πληρώσουμε καμιά αμαρτία;

Ετσι ειναι... Να παρουμε για παραδειγμα τον Αγιο Νεκταριο; Ακομα κι αν καποιος δεν εχει διαβασει το βιο του, λιγο πολυ ειναι γνωστο, το ποσο εχει αδικηθει ο Αγιος μας και το τι εχει τραβηξει. Μιλησε ποτε; Διεκδικησε το δικιο του πουθενα; Οχι βεβαια, ολα τα υπομεινε καρτερικα.... Γι αυτο ομως ανεβηκε σε μεγαλα πνευματικα υψη, και γι αυτο χαριτωθηκε τοσο πολυ απο τον Θεο!

Ακριβώς angie! O Άγιος Νεκτάριος περισσότερο στεφανώθηκε,τιμήθηκε από τον Θεό για την υπομονή στην αδικία,
σιωπή στην συκοφαντία, παρά για τους ασκητικούς αγώνες,νηστείες κλπ.
Τέτοια παραδείγματα μας ωφελούν πολύ αν τα μιμούμαστε στην προσωπική μας ζωή.
Αλλά εμείς σπεύδουμε ακόμη και τους αδερφούς μας να ταπεινώνουμε,αποστομώνουμε αντί λίγο να σιωπούμε,
να υπομείνουμε ένα λόγο...Δηλαδή φανταστείτε πως αντιδρούμε στην αδικία!και πρώτος εγώ...
Τελικά πιστεύω περισσότερο αδικούμαστε όταν δεν υπομένουμε στην αδικία.

Να ρωτήσω κάτι?
Αν είσαι μέλος μιας ομάδας στην δουλεία σου π.χ.βάρδια σε νοσοκομείο ή αστυνομία και αδικείται η βάρδια σου.
Πρέπει να παραπονεθείς ή όχι?

κατά τον Χριστό , ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΟΜΕΝΕΙΣ.Οι αδικίες είναι τεχνάσματα του διαβόλου για να συνχιστείς και να στεναχωρηθείς και μέτα να αμαρτήσεις.










σ.ποιός μιλάει τώρα, εγώ η αμαρτωλή

To τέλειο είναι έτσι όπως είπε η zefs, δηλαδή να υπομείνουμε.
Όμως σε κάθε άνθρωπο δεν είναι η ίδια στάση, ωφέλιμη.
Δηλαδή αν είσαι ελεύθερος σου δίνεται η δυνατότητα να κάνεις περισσότερες θυσίες για τον Χριστό και τους αδερφούς σου.
Όμως αν έχεις οικογένεια, μικρά παιδιά...σε έχει ανάγκη η οικογένειά σου, οπότε πρώτα πρέπει να σκεφτείς τα του οίκου σου και μετά τα εκτός...
Δηλαδή το πράγμα θέλει και διάκριση, και φυσικά για να είμαστε αναπαυμένοι και μια καθοδήγηση από έμπειρο οδηγό, τον πνευματικό!
Όπως θυμάμαι θα αναφέρω το παράδειγμα του Γ. Παϊσίου, που ως λαϊκός, στρατιώτης συνέχεια έκανε τη βάρδια, σκοπιά των άλλων, εν γνώσει του ότι τον αδικούν...
Όμως για τον πατέρα του(πρόεδρο του χωριού και πολύ πιστό) που θυσιάσε τα πάντα για τους άλλους και δεν φρόντισε τόσο την οικογένειά του, τα παιδιά του (και έτσι γόγγυσαν τα άλλα του παιδιά) είπε πως έπρεπε λίγο να φροντίσει και τα παιδιά του καλύτερα, με μέτρο.
Δηλαδή είναι λεπτό το ζήτημα, και θέλει έναν φωτισμένο χειρισμό το θέμα.
Πάντως σίγουρα δεν πρέπει να θέλουμε απόλυτη δικαιοσύνη, κοσμική δικαιοσύνη, διότι αυτό είναι απιστία, έλλειψη εμπιστοσύνης στην Πρόνοια του Θεού.
Έτσι νομίζω φίλοι μου.

"Πέρα απο το δίκαιο" έχει τίτλο ένα βιβλίο με συγγραφέα Μ. Ίρις. Περιγράφει έναν έφηβο με καλές προθέσεις και με σχέση με το Θεό που ζητά σε κάθε περίσταση της ζωής του να βρει το δίκαιο αλλά πότέ δεν έχει την ειρήνη μέσα του και γύρω του. Μετά απο χρόνια όμως αλλάζει τακτική και δεν ζητά το δίκαιο πλέον, φθάνει να θυσιάζει τα δικά του για χάρη των άλλων, να ξεπερνά την λογική προκειμένου να "αναπαύσει" τον πλησίον του και τότε βρίσκει όλα όσα του έλειπαν. Ήταν το πρώτο βιβλίο που ξενύχτησα για να το διαβάσω και το θυμάμαι χρόνια μετά. Αν πέσει στα χέρια σας διαβάστε το (με χαρτομάντηλα από κοντά ) αν και δεν το έχω βρει πουθενά προς πώληση, το έχουν κάποιοι φίλοι σε φωτοαντίγραφο και τα είχα διαβάσει παλιότερα. Άκρως διδακτικό και προκαλεί διάθεση μίμησης και εφαρμογής της... θεωρίας στην πράξη.

το έχω διαβάσει, είναι υπέροχο inaf.

"Η αγάπη φάρμακο κατά της αδικίας & μνησικακίας"

Κάποτε διηγήθηκε ο αββάς Ζωσιμάς- Ένας απο τους αδελφούς που έμειναν μαζί μου & έλαβαν απο εμένα το μοναχικό σχήμα-τον είχα δε πολύ βοηθήσει για να σταθεροποιηθεί στο αγαθό, γιατί ήταν απο τους αδύναμους και εγώ συγκατέβαινα στην αδυναμία του- μου είπε μια ημέρα¨
- Αββά μου, πολύ σε αγαπώ...!
Του απαντάω..
- Εγώ ακόμη δεν βρήκα κάποιον να με αγαπάει όπως τον αγαπώ. Να, τώρα που εσύ λές "σε αγαπώ", κι εγώ σε πιστεύω. Άν όμως κάποτε συμβεί κάτι που δεν θα σου αρέσει, δεν θα παραμείνεις ο ίδιος.. Ενώ εμένα δεν μπορεί τίποτα να με χωρίσει απο την αγάπη σου, ότι και άν πάθω απο εσένα..

Πέρασς λίγος καιρός.. Δεν ξέρω τι του συνέβη κι άρχισε να λέει εναντίον μου πολλά, μέχρι και αισχρά λόγια. Τα άκουγα όλα και έλεγα στον εαυτό μου "Αυτός είναι ο καυστήρας του Ιησού, που μου στάλθηκε για να θεραπεύσει την κενόδοξη ψυχή μου. Απο αυτούς μπορεί κανείς να κερδίσει, άν έχει νήψη, εκείνα τα οποία ζημιώνεται απο όσους τον επαινούν και τον μακαρίζουν, αυτός είναι αληθινός ευεργέτης"!!! Τον μνημόνευα λοιπόν ώς γιατρό και ευεργέτη μου και έλεγα στους αγγελιοφόρους του..
- Αύτός ξέρει τα φανερά μου κακά, και ούτε όλα, αλλά ένα μέρος ενώ τα κρυφά μου είναι αναρίθμητα.

Μετά απο λίγο καιρό με συναντά στην Καισάρεια, κι έρχεται ώς συνήθως, με αγκαλιάζει, με φιλάει, και εγώ αυτόν, σαν να μην είχε μεσολαβήσει τίποτε.. Και ενώ συνέχιζε να με κακολογεί, καθε φορά που με συναντούσε με αγκάλιαζε θερμά. Εγώ όμως συνέχιζα να μην του αφήνω καμία υποψία, ούτε το παραμικρό δείγμα λύπης, άν και τα μάθαινα όλα. Έν τούτοις κάποια ημέρα μου λέει..
-Συγχώρεσέ με, αββά μου, για το όνομα του Κυρίου, διότι πολλά και φοβερά έχω πεί εναντίον σου..!!

Τότε εγώ τον κατασπάστηκα και του είπα χαριεντιζόμενος..
- Θυμάται η θεοφιλία σου πως όταν μου είπες "σε αγαπώ πολύ", σου απάντησα, "δεν βρήκα ακόμη κανένα που να με αγαπάει όπως τοn αγαπώ εγώ;; και πως, άν συμβεί κάτι που δεν θα σου αρέσει, δεν θα παραμείνεις ο ίδιος, ενώ εμένα τίποτα δεν θα με απομακρύνει απο την αγάπη σου ότι και άν πάθω απο εσένα;" Άς βεβαιωθεί η καρδιά σου ότι δεν αγνοώ τίποτε απο όσα είπες, αλλά που και σε ποιούς.. Όλα τα μάθαινα και ποτέ δεν είπα ότι δεν είναι έτσι, ούτε με έπεισε κανείς να πώ εναντίον σου τίποτα κακό. Αντιθέτως έλεγα πως, ότι λέει είναι αλήθεια και ότι τα λέει απο αγάπη, επειδή με θεωρεί δικό του άνθρωπο.. Δέν έπαψα ποτέ μάλιστα να σε μνημονεύω στις προσευχές μου. Και για να σου δώσω ένα τεκμήριο της αγάπης μου, σου αποκαλύπτω ότι κάποτε που με πόνεσε πάρα πολύ το μάτι μου, έφερα στο νού μου εσένα και κάνοντας το σημείο του σταυρού είπα " Κύριε Ιησού Χριστέ, με τις δικές του ευχές, θεράπευσέ με" και έγινα αμέσως καλά.. Και αυτά μεν είπε προς τον αδελφό.......

cloaca έγραψε:Να ρωτήσω κάτι?
Αν είσαι μέλος μιας ομάδας στην δουλεία σου π.χ.βάρδια σε νοσοκομείο ή αστυνομία και αδικείται η βάρδια σου.
Πρέπει να παραπονεθείς ή όχι?

Εννοώ αν μαζί με εσένα αδικούνται και άλλοι.
Και δεν ξέρω τι να κάνω γιατί είμαι λίγο θερμόαιμος στην αδικία και δεν μπορώ να κρατηθώ και αρχίζω και λέω και λέω και μέσα σε αυτά που λέω βγαίνουν και βαριές κουβέντες και μετά μετανιώνω και σιχαίνομαι τον εαυτό μου.
Και μετά λέω στον εαυτό μου ότι πρέπει να κάνω σιωπή και να προσεύχομαι αλλά ακούω ή βλέπω κάποια αδικία και χάνω πάλι τον έλεγχο μου.Σκέφτομαι ότι μήπως δεν πρέπει να σιωπήσω.
Τι είναι καλύτερο ,να ελέγχουμε υπερασπιζόμενοι τους αδικημένους με συνέπεια να χάσουμε τον έλεγχο και να εκτραπούμε ή να σιωπήσουμε μπροστά στην αδικία και απλά να προσευχόμαστε?

Καλέ μου φίλε,νομίζω την απάντηση την ξέρεις.
Φυσικά και πρέπει να σιωπήσεις, γιατί είναι το πρώτο βήμα της ταπείνωσης,αλλά
και αποφεύγεις τον θυμό(θανάσιμο αμάρτημα)...Αφού όπως μας λες είσαι και λίγο θερμόαιμος,...μου μοιάζεις!
Όποτε μίλησα --> μετάνιωσα πικρά...Όποτε σιώπησα-->χάρηκα πολύ εν Χριστώ!!!
Βέβαια,θέλω να πω αδερφικά,πως το να υπερασπιζόμαστε έναν αδικημένο,είναι θεάρεστη πράξη,αρκεί
να γίνει με πολύ πραότητα,αυτοσυγκράτηση!!Αν δεν μπορούμε:Η σιωπή είναι χρυσός!
Ο ευλογημένος μακαριστός Επίσκοπος Αντωνίος μας έλεγε "Τα λίγα λόγια ζάχαρη, και τα καθόλου μέλι!"
και όποια γυναίκα ιδίως μιλούσε πολύ έλεγε "Γλώσσα παπούτσι!" (αυτό βγαίνει από τη γλώσσα που έχουν οι παπουτσήδες.."