"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Περί αγάπης

α’. Είπε ο Γέροντας: «Το σπουδαιότερο καθήκον του ανθρώπου είναι να αγαπάει το Θεό και έπειτα το συνάνθρωπό του, κάθε άνθρωπο και περισσότερο τον εχθρό του. Εάν αγαπήσουμε το Θεό όσο πρέπει, θα τηρήσουμε και όλες τις εντολές Του. Εμείς όμως δεν αγαπούμε το Θεό ούτε τους συνανθρώπους μας. Ποιός ενδιαφέρεται σήμερα για τον άλλο; Όλα για τον εαυτό μας, για τον άλλο τίποτα, και γι’αυτό θα δώσουμε λόγο. Γιατί ο Θεός, που είναι όλος αγάπη, δεν θα μας συγχωρέσει αυτή την αδιαφορία μας για τον πλησίον».

β’. Είπε ο Γέροντας: «Ο καλός χριστιανός αγαπάει πρώτα το Θεό κι έπειτα τον άνθρωπο. Η πλεοναζουσα αγάπη πάει και στα ζώα και στη φύση». Το γεγονός ότι οι σημερινοί άνθρωποι καταστρέφουμε το περιβάλλον δείχνει ότι δεν έχουμε πλεόνασμα αγάπης. Μήπως τάχα έχουμε και την προς τον Θεόν αγάπη; Δυστυχώς. Η ζωή μας το δείχνει».

Διάφορα

ιζ'.Στην εποχή μας γίνεται πολύς λόγος περί μαγείας, γι’αυτό παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον μια διήγηση του Γέροντα, την οποία παραθέτω όπως την κατέγραψε ένας επισκέπτης του: «Το παιδί δέχεται φοβερές δαιμονικές ενέργειες, όταν όμως είναι αγνό δεν μπορεί να το πειράξει ο διάβολος. Όταν όμως το παιδί αρχίσει να μην υπακούει τους γονείς του και να ξεφεύγει, τότε απομακρύνεται η Χάρη του Θεού. Πρέπει να ξέρετε ότι τα δαιμόνια σπρώχνουν τον άνθρωπο εξωτερικά. Για να μπουν μέσα του πρέπει ο άνθρωπος να τους δώσει σοβαρή αφορμή. Αλλιώς δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Για να σας δώσω να καταλάβετε αυτά που λέω, θα σας πω ένα χαρακτηριστικό γεγονός με μια 40χρονη καθηγήτρια κι ένα 15χρονο μαθητή της. Το γεγονός μου το έγραψε η ίδια πριν λίγο καιρό. Αυτή λοιπόν ήταν ανύπαντρη, γεροντοκόρη όπως λένε, και ήθελε ένα 15χρονο μαθητή του Γυμνασίου. Πήγε λοιπόν σ’ενα μάγο για να τον κάνει δικό της με τα μαγικά. Όμως επειδή το παιδί ήταν αγνό δεν μπορούσε ο μάγος να του κάνει τίποτα, γι’αυτό την συμβούλεψε να ρίξει το παιδί στην αμαρτία, έτσι ώστε να βρουν τόπο τα μαγικά, να βρουν δηλαδή την πόρτα της ψυχής του ανοιχτή και να το κάνει τότε ό,τι θέλει. Έτσι πήρε το παιδί στο σπίτι της, το παραπλάνησε και το έριξε στην αμαρτία. Αμέσως βρήκε ευκαιρία ο διάβολος και μπήκε μέσα του. Απ’εκείνη τη στιγμή το παιδί, κυριευμένο από τις δυνάμεις του κακού, έφτασε σε πολύ άσχημη κατάσταση, εξαντλημένο και εξασθενισμένο, κόντευε να πεθάνει. Δεν έχει όρεξη ούτε να διαβάσει ούτε να πάει στο σχολείο, ούτε να φάει και να κάνει κάτι. Και μου γράφει τώρα, του διαβόλου η γυναίκα, ότι λυπάται πολύ για το παιδί που είναι σε τέτοια κατάσταση και θέλει να προσευχηθώ γι’αυτό κι από την άλλη δεν θέλει να το χάσει. Αν την είχα μπροστά μου, παρ’όλο που δεν έχω χαστουκίσει άνθρωπο μέχρι τώρα, θα τις έβγαζα τα μαλλιά τρίχα-τρίχα για το κακό που έκανε στο παιδί».

ntinoula έγραψε: Είπε ο Γέροντας: «Ο καλός χριστιανός αγαπάει πρώτα το Θεό κι έπειτα τον άνθρωπο. Η πλεοναζουσα αγάπη πάει και στα ζώα και στη φύση». Το γεγονός ότι οι σημερινοί άνθρωποι καταστρέφουμε το περιβάλλον δείχνει ότι δεν έχουμε πλεόνασμα αγάπης. Μήπως τάχα έχουμε και την προς τον Θεόν αγάπη; Δυστυχώς. Η ζωή μας το δείχνει».

Aκόμα μια φορά επιτρέψτε μου να τονίσω τα ευλογημένα λόγια του παππούλη.

Τα οικολογικά κινήματα κατηγορούν και δεν έχουν άδικο την προτεσταντική νοοτροπία για την χωρίς όρια εκμετάλλευση της φύσης ,των ανθρώπων,των ζώων και των φυσικών πόρων.(βλ "ιεραποστολές" σε Αμερική και Αφρική)


Η ζωή και τα λόγια των πατέρων της ορθόδοξης παράδοσης ,όπως του π.Παισίου,του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ,του οσίου Σιλουανού του Αθωνίτη,του οσίου Ισαάκ του Σύρου,του π.Αμφιλοχίου Μακρή κ.α., μας δείχνουν πως ο ορθόδοξος χριστιανός νοιάζεται για όλα τα πλάσματα και την φύση ολόκληρη.


Υπάρχει "χάσμα μέγα" μεταξύ της εκμεταλλευτικής νοοτροπίας του δυτικού χριστιανού και της συμπονοιας που συμμετέχει στα παθήματα και την οδύνη όλων των πλασμάτων όπως την διδάσκει η Χάρη του Αγίου Πνεύματος και την βιώνουν οι θεοφόροι γεροντες μας.


Υπάρχει μια καταπληκτική προσευχη του π.Ιουστίνου Πόποβιτς όπου ο γέροντας σε μια αποστροφή προς την κτίση λέει :"Πουλάκι ελέησον,χορταράκι ελέησον..." παρακαλώντας και τα ζώα να δεηθούν γι αυτόν!!!



Λένε για τον π.Παίσιο πως και το λιγο φαγητο που ετρωγε το μοιραζόταν με "τα πετεινά του ουρανού".


Είναι γνωστό επίσης και το "κατοικίδιο" φίδι που φιλοξενούσε.


Ας γινουν παράδειγμα οι αγιοι μας για να διορθωσουμε την πορεια της ζωης μας εμεις οι hi tech χριστιανοι του γλυκου νερου,της πολυτελειας και της άμετρης κατανάλωσης.

Περι δοκιμασιών

β’. Είπε ο Γέροντας: «Κάποτε μου ήρθε εδώ ένας πονεμένος πατέρας που είχε το γιό του με λευχαιμία και μου ζήτησε να προσευχηθώ. Του είπα: Εγώ κάτι θα κάνω, αλλά πρέπει κι εσύ να βοηθήσεις. Βέβαια δεν ξέρεις από πνευματικά. Απλώς να κόψεις το τσιγάρο. Πρόθυμα το δέχτηκε και φεύγοντας με ευχαρίστησε. Το παιδί άρχισε να καλυτερεύει μέρα με τη μέρα. Ο πατέρας έβλεπε το θαύμα, με τον καιρό όμως ξεχάστηκε και ξανάρχισε το κάπνισμα. Το αποτέλεσμα ήταν η υποτροπή της ασθένειας του παιδιού. Μετά από δυό χρόνια ήρθε ο πάλι ο πατέρας και μου διηγήθηκε τι συνέβη. Τον ρώτησα γιατί άφησε τον πνευματικό αγώνα. Του είπα ότι ο Θεός θέλει να δει και κάποια προσπάθεια. Έτσι είναι. Δεν φτάνει μόνο η προσευχή του άλλου. Χρειάζεται κι εμείς να προσπαθούμε και να προσευχόμαστε».

Διάφορα

ι’. Χρήσιμες νουθεσίες του Γέροντα, ιδίως σε πνευματικούς και γονείς: «Το δεντράκι δένεται απαλά με χόρτο και όχι με σύρμα, γιατί πληγώνεται ο φλοιός και κατσιάζει (συρρικνώνεται). Και ο περιορισμός του αρχαρίου να είναι απαλός και να γίνεται με καλοσύνη». «Ο νέος που έχει ζωηράδα και εγωισμό δεν πρέπει να ταπεινώνεται απότομα απ’τον Γέροντα, γιατί πετάει παραφυάδες, όπως το νέο δέντρο που έχει πολλούς χυμούς».

ια’. Ιδιαίτερα χρήσιμη η ακόλουθη συμβουλή του Γέροντα: «Ενώ το πνευματικό σου δέντρο είναι μικρό και τα κλωνάρια του χαμηλά, δέξου το πνευματικό φράξιμο και δέσιμο του περιορισμού με χαρά, για να μην κουτσουρευτείς και αχρηστευθείς απ’τα κατσίκια. Κάνε υπομονή να μεγαλώσεις πνευματικά για να τρέφεις με τους καρπούς σου και να δροσίζεις με τη σκιά σου».

ιστ’. Σε ιεροσπουδαστές ο Γέροντας είπε: «Να φροντίσετε να γίνετε ιερείς και όχι παπάδες. Να γίνετε επίσκοποι και όχι δεσποτάδες. Γιατί άλλο πράγμα είναι ο παπάς και άλλο ο ιερέας, όπως άλλο δεσπότης και άλλο επίσκοπος».

Άσκηση και πνευματική ζωή

ιδ’ . Αποφθέγματα του π. Παϊσίου:
«Όταν τα καλώδια είναι σκουριασμένα, όσο κι αν πατάς την πρίζα ρεύμα δεν περνά».
«Όσο ξεσκουριάζεις τα καλώδια, τόσο δέχεσαι το θείο φωτισμό».
«Πρώτα θα ξεμπερδέψω τα κουβάρια μου κι ύστερα να πλέξω το κομποσχοίνι μου».
«Η πνευματική μας πρόοδος εξαρτάται από μας. Το ίδιο και η σωτηρία μας. Κανείς άλλος δεν μπορεί να μας σώσει».
«Το ανώτερο πάρσιμο με το δόσιμο παίρνεται. Αυτό το ανώτερο πνεύμα θυσίας, δεν το έχουν όσοι έχουν παγωμένη καρδιά. Ευτυχώς υπάρχει και καλό προζύμι».
«Όταν κάνει κάποιος κάτι με την καρδιά του, όταν αγαπάει αυτό που κάνει, δεν κουράζεται ψυχικά».
«Πρέπει να επικρατήσει το καλό με καλό τρόπο».
«Να περπατάμε με απλότητα το δρόμο της ζωής μας».
«Το σακάτεμα του σώματος μπορεί να εξαγνίσει την ψυχή».
«Εξετάσεις δίνουμε για να περάσουμε στην άλλη ζωή. Πρέπει να πάρουμε τουλάχιστον τη βάση».
«Ο Θεός εργάζεται για το καλό μας. Εμείς όμως θα δώσουμε λόγο, επειδή δεν εργαζόμαστε προς αυτή την κατεύθυνση».
«Να μη δικαιολογούμε τον εαυτό μας, γιατί εμποδίζουμε τη Θεία Χάρη».
«Ο Θεός λατρεύεται, δεν διδάσκεται».
«Το κακό ξεκινά από την έλλειψη πίστεως στην άλλη ζωή».
«Μια γυναίκα που έχει πίστη και ευλάβεια αξίζει περισσότερο από την εικόνα μιας Αγίας, γιατί αυτή είναι ζωντανή».

Περί αγάπης

δ’. Είπε ο Γέροντας: «Όποιος κουράζεται για τον πλησίον του, από καθαρή αγάπη, ξεκουράζεται με την κούραση. Ενώ εκείνος που αγαπάει τον εαυτό του και τεμπελιάζει, κουράζεται και με το να κάθεται». Πρέπει να προσέξουμε το κίνητρο της έμπρακτης αγάπης που μας υποδεικνύει ο Γέροντας. Κουράζομαι για τον άλλο «από καθαρή αγάπη» και δεν αποβλέπω σε τίποτε. Πολλοί εκδηλώνουν σε μερικούς την αγάπη τους για να τους κάνουν αμέσως μετά υποχείριους.

ε’. Είπε ο Γέροντας: «Μέσα στην αγάπη προς τον πλησίον μας κρύβεται η πολλή αγάπη μας για το Χριστό. Μέσα στην ευλάβειά μας προς την Παναγία και τους Αγίους κρύβεται η πολλή ευλάβειά μας και πάλι για το Χριστό». Γι’αυτό η αγάπη των χριστιανών διαρκεί και διαφέρει ποιοτικά από εκείνη των κοσμικών ανθρώπων.

Περί προσευχής

β’. Είπε ο Γέροντας: «Πρέπει να λέμε την ευχή παντού. Κάποτε ένας οδηγός στην Αρναία χτύπησε ένα παιδί με το αυτοκίνητό του. Το παιδί δεν έπαθε τίποτε, γιατί ο οδηγός έλεγε την ευχή και την ώρα που οδηγούσε». Και άλλοτε είπε: «Όπως τα καράβια που κινδυνέυουν εκπέμπουν SOS, έτσι κι ο άνθρωπος πρέπει να λέει συνεχώς την ευχή : Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με. Η προσευχή πρέπει να είναι λιτή».

δ’. Είπε ο Γέροντας: «Όταν η προσευχή ατονεί, προδίδει πνευματική ξηρασία και χλιαρότητα. Εναντίον αυτών να χρησιμοποιούμε σύντομες προσευχές και κυρίως την ευχή του Ιησού, τη μελέτη της Αγίας Γραφής και θρησκευτικών βιβλίων. Επίσης βοηθούν οι σκέψεις γύρω από το θάνατο, την κρίση, τον «Παράδεισο», την κόλαση, τις ευεργεσίες του Θεού, που θα μας προφυλάσσουν από την αμαρτία. Ο Θεός παρακολουθεί την καρδιά μας και ελέγχει το περιεχόμενό της. Απ’αυτό θα δημιουργηθεί ο φόβος του Θεού, η στροφή στον εαυτό μας, η απώθηση των κακών λογισμών και των αισθημάτων και η επαγρύπνηση στην ηθική καθαρότητα. Να εξετάζουμε συνεχώς τον εαυτό μας, να μετανοούμε για το παρελθόν και να φοβόμαστε τις αδυναμίες μας. Να μη χάνουμε όμως την ελπίδα της σωτηρίας μας».

Περί προσευχής

γ’. Η προσευχή χρειάζεται προετοιμασία. Ο Γέροντας συνεχώς συμβουλεύει: «Πριν την προσευχή να διαβάζετε λίγες γραμμές από το Ευαγγέλιο ή το Γεροντικό. Έτσι η σκέψη σας θερμαίνεται και μετατίθεται στον πνευματικό χώρο».

στ’. Είπε ο Γέροντας: «Απόφευγε το μεγάλο εχθρό, τη φλυαρία με τους ανθρώπους. Όπως το σύννεφο σκοτίζει τον ήλιο, έτσι σκοτίζει την ψυχή η φλυαρία. Η προσευχή πρέπει να είναι χαρά και ευχαρίστηση, όχι τυπική, ξερή και αναγκαστική. Η προσευχή είναι ξεκούραση. Η ψυχή δεν κουράζεται με την προσευχή. Όταν μιλάει με το Θεό ξεκουράζεται. Να αρχίσουμε πάντοτε με τη μελέτη της Αγίας Γραφής, πατερικών ή ασκητικών κειμένων, διότι η μελέτη γλυκαίνει το νου και θερμαίνει την καρδιά. Με τη μελέτη θερμαίνεται η ψυχή και μεταφέρεται σε πνευματικούς κόσμους. Σκοπός είναι να γλυκαίνει ο νους την καρδιά, για να γίνεται η προσευχή καρδιακή. Μόνο η καρδιακή προσευχή είναι προσευχή, διότι έχει πόνο και φέρνει αποτέλεσμα».