"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Το ιδανικό της Αγιότητος

Όταν σε μερικούς νέους κάνεις λόγο για το ιδανικό της αγιότητος, βλέπεις να σχηματίζεται στο πρόσωπό τους ένα συναίσθημα δυσάρεστο και έχεις την εντύπωση ότι τους ρίχνεις στην πλάτη κρύο νερό. Τους βλέπεις να μαζεύωνται στον εαυτό τους και να λένε: «Μα άγιος θα γίνω τώρα; Άφησε με σε παρακαλώ. Δεν είναι αυτά τα πράγματα για τη σημερινή εποχή!»
Δεν ξέρω όμως αν αυτοί που μιλούν μ’αυτό τον τρόπο, έκαναν ποτέ τον κόπο να σκεφτούν τι είναι η αγιότητα και ποιούς ονομάζουμε αγίους.
Θέλω λοιπόν παιδί μου, σ’εσένα που έχεις καλή διάθεση να σου εξηγήσω τα πράγματα αυτά, ώστε να αποκτήσεις ιδέες ξεκαθαρισμένες.

Αγιότητα λοιπόν είναι, το κεφάλι το υψωμένο πάντοτε στον Ουρανό. Η αγιότητα δεν μας ζητά ν’απαρνηθούμε τον κόσμο. Μας ζητά να νικήσουμε τον κόσμο. Αγιότητα είναι η εκτίμηση των πραγμάτων του κόσμου σύμφωνα με την αξία τους την πραγματική. Αγιότητα είναι ο ηρωϊσμός της ψυχικής ελευθερίας. Αγιότητα δεν είναι θλίψη, κατσούφιασμα, τεμπελιά. Δεν είναι κατάπνιξη των ευγενικών τάσεων της φύσεώς σου.

Τι είναι λοιπόν άγιος;
Άγιος σ’όλη τη σημασία της λέξεως είναι ο ήρωας. Είναι ο ηρωϊκός νικητής του εαυτού του. Είναι το πρόσωπο που μας δείχνει πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της ανθρώπινης θελήσεως. Είναι εκείνος που έχει χαλύβδινη πίστη στον υψηλό του προορισμό. Είναι το πρότυπο και η πηγή της ηθικής ακτινοβολίας που φωτίζει και παραδειγματίζει τις ανθρώπινες γενεές. Είναι εκείνος που με το δικό του ακτινοβόλο παράδειγμα, δυναμώνει και ισχυροποιεί όλες τις ευγενικές τάσεις που υπάρχουν μέσα στην ψυχή μας. Είναι αυτός που δεν διστάζει μπροστά στις πιο τολμηρές έστω αποφάσεις.
Με δυο λόγια, άγιος είναι εκείνος που κάνει τον εαυτό του εικόνα και αντίγραφο του Ιησού. Τώρα λοιπόν τι λες παιδί μου; Δεν θα’θελες να γίνεις ήρωας;

Ίσως μου πεις ότι αυτό που σου ζητώ είναι πολύ μεγάλο και δύσκολο, για τη σημερινή μάλιστα εποχή. Θέλεις να δεχτώ τη γνώμη σου; Έστω. Μη ξεχνάς όμως ότι το ιδανικό, το τέλειο δεν είναι μόνο για να το φτάσουμε, αλλά και για να αγωνιζώμαστε να το φτάσουμε. Όταν έχεις μπροστά σου ένα ευγενικό σκοπό, όσο τον επιδιώκεις, τόσο καλύτερος γίνεσαι εσύ ο ίδιος, έστω κι’αν δεν τον φτάσεις τελείως.

Θυμάσαι την ιστορία του μικρού παιδιού που ήθελε να φτάσει το ουράνιο τόξο; Έτρεξε, κόπιασε, σκαρφάλωσε, και υποχρεώθηκε τελικά να παραδεχτεί ότι ποτέ δεν θα το έφτανε. Ο κόπος του όμως δεν πήγε χαμένος. Η προσπάθειά του αυτή, το έφερε στην κορυφή ενός ψηλού βουνού, απ’όπου απολάμβανε ευχαριστημένο την ολοκάθαρη ατμόσφαιρα.
Έτσι και η προσπάθεια να γίνεις άγιος θα σε οδηγήσει στις πιο ψηλές κορυφές της πνευματικής ζωής και θα σου χαρίσει χαρές άρρητες. Πριν από σένα έχουν άπειροι άλλοι ανεβεί. Το παράδειγμά τους ακριβώς αυτό αποδεικνύει ότι όχι απλώς πρέπει να ακολουθούμε το δρόμο του Χριστού, αλλά και ότι δεν είναι αδύνατον, όπως λένε μερικοί, να τον ακολουθήσουμε, όποιο επάγγελμα κι’αν διαλέξουμε μ’ότι κιαν ασχοληθούμε στη ζωή μας.

Σου προβάλλω παιδί μου, σαν παράδειγμα προς μίμηση τους αγίους. Πρέπει όμως να σου πω ότι στη ζωή των αγίων υπάρχουν μερικές θαυμαστές πράγματι λεπτομέρειες, τις οποίες όμως δεν είσαι υποχρεωμένος να μιμηθείς. Υπήρξαν π.χ αγίοι που υπέβαλαν τον εαυτό τους σε ασκήσεις υπερβολικά αυστηρές, όπως η μαστίγωση ή άλλοι σκληροί κανόνες. Δεν σου λέω να μιμηθείς αυτές τις λεπτομέρειες. Εκείνο που θέλω να μιμηθείς είναι το αγνό και καθαρό πνεύμα που τους παρακινούσε στη ζωή και τις πράξεις τους. Θέλω να αποκτήσεις την χαλύβδινη θέλησή τους∙ την ανυπέβλητη δύναμη της αυταπαρνήσεώς τους.

Συχνά διαβάζουμε στις εφημερίδες ότι στήθηκε ή πρόκειται να στηθεί ο ανδριάς κάποιου σπουδαίου στρατηγού ή πολιτικού ή καλλιτέχνου. Οι άνθρωποι έχουν ριζωμένη μέσα τους την τάση να τιμούν τους μεγάλους και τους σπουδαίους. Και αξίζουν πράγματι της τιμής όσοι προσφέρουν κάτι στην Πατρίδα τους. Μεγαλύτερη όμως τιμή αξίζουν οι ήρωες εκείνοι της ζωής, που μόρφωσαν μεσ’την ψυχή τους την εικόνα του Θεού και έγιναν με το ακτινοβόλο παράδειγμά τους τα αιώνια πρότυπα της ηθικής ομορφιάς και του ψυχικού μεγαλείου.

Τους μεγάλους άνδρες αρκεί πράγματι να τους τιμούμε. Τους αγίους δεν είναι αρκετό μόνο αυτό. Χρειάζεται και η προσπάθεια να τους μιμηθούμε.
Τώρα παιδί μου, που αντίκρυσες το πραγματικό νόημα της αγιότητος δεν θα’θελες κι’εσύ να πλησιάσεις στην πανένδοξη αυτή κορυφή;

Θέλω ανεξαρτησία!

Αποτελεί το χαρακτηριστικό γνώρισμα των εφήβων. Είναι αυτό που κυριαρχεί μέσα στην ψυχή τους. Ο πόθος για ανεξαρτησία!
Συνά ακούς νέους να λένε: «Θέλω να κάνω αυτό που θέλω εγώ». Βρίσκονται υπό την επηρεία του πυρετού της ανεξαρτησίας που προσβάλλει όλους σχεδόν τους εφήβους. Υπό την επίδρασή του φτάνουν μέχρι παραλογισμών. Φτάνουν μέχρι το σημείο να αρνούνται να ακολουθήσουν και αυτό το δρόμο του Χριστού, γιατί κι’αυτός κατά τη γνώμη τους είναι συνηθισμένος και παλιός πλέον!

Δεν έχουν τα παιδιά αυτά τη δυνατότητα να δουν, ότι ο δρόμος του Χριστού όσο παλιός κι’αν είναι, είναι όμως πάντοτε νέος για τον κάθε άνθρωπο και πάντα κρύβει κάτι το ιδιαίτερο για τον καθένα.
Γι’αυτό παιδί μου, στην περίοδο αυτή της ορμητικής νεότητός σου πρέπει ιδιαίτερα να προσέξεις μήπως η πίστη σου εξασθενήσει και κινδυνέψεις να χάσεις τον πολυτιμότερό σου θησαυρό.

Όταν θα νιώσεις τις επιθέσεις του πονηρού, να σκέπτεσαι ότι υπήρξαν και υπάρχουν αναρίθμητοι σοφοί και επιστήμονες που, μπροστά στο ανυπέρβλητο μεγαλείο του Χριστού, έσκυψαν ταπεινά το κεφάλι και ψιθύρισαν «πιστεύω». Μη φοβάσαι λοιπόν, μην αμφιβάλεις για την ορθότητα του δρόμου σου, του δρόμου που σου δείχνει η Εκκλησία.
Δεν παραγνωρίζω βέβαια, νέε μου, το δύσκολο της θέσεώς σου. Ξέρω πόσο έντονο είναι μέσα σου ο πόθος να φτιάξεις ένα δικό σου δρόμο, να μορφώσεις δική σου κοσμοθεωρία.

Γι’αυτό ακριβώς συζητώ μαζί σου. Γιατί πρέπει να σε βοηθήσω όσο μπορώ.
Ας δούμε λοιπόν κάπως λεπτομερέστερα τα πράγματα.
Όταν θα πάψεις να είσαι παιδί και γίνεσαι πλέον έφηβος και ξεσπαθώσει μέσα σου ανήσυχη η κριτική σκέψη, τότε είναι πιθανόν να σου δημιουργηθεί η εντύπωση ότι κάποιο δόγμα της πίστεως δεν είναι σωστό, ύστερα μάλιστα από τη σύγχρονη πρόοδο της επιστήμης, ή ότι οι διατάξεις της Εκκλησίας είναι αυστηρές κι’όχι πολύ λογικές. Τότε παιδί μου, να ξέρεις πως ήρθε η ώρα να δείξεις τη δύναμή σου.

Και θα δείξεις τη δύναμή σου, αν αποφύγεις τον κίνδυνο να δημιουργήσεις μια θρησκεία προσωπική σου. Μια θρησκεία που να σου ταιριάζει.
Στην προσπάθειά σου να ξεπεράσεις τον κίνδυνο, θα βοηθηθείς, αν σκέτεσαι ότι δεν έχεις και πολύ δικαίωμα να κρίνεις εσύ τα πράγματα που ο Κύριος ανέθεσε στην Εκκλησία και να δέχεσαι ή ν’απορρίπτεις κατά την κρίση σου ότι δεν σου αρέσει. Δεν μπορείς παιδί μου, να είσαι χριστιανός κατά μερικά εκατοστά μόνο, ενώ κατά τα υπόλοιπα εκατοστά θα είσαι ατομιστής, «μοντέρνος» ή και ειδωλολάτρης!

Ο Χριστός σε θέλει δικό Του 100%.

Η Εκκλησία είναι ο οργανισμός μέσω του οποίου ο Κύριος μεταδίδει στους ανθρώπους την αλήθεια Του και τον αγιασμό Του. Την εγκαθίδρυσε ο ίδιος όταν είπε στους μαθητές Του: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν. Και ιδού εγώ μεθ’υμών ειμί πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ.κη΄ 19).

Από τότε ούτε ένα λιθαράκι δεν μπορεί να αφαιρεθεί από το μεγαλοπρεπές οικοδόμημα της Χριστιανικής Θρησκείας, χωρίς να γκρεμισθεί ολόκληρο το σύστημα.

Δεν κατανοούμε κάτι; Ας φροντίσουμε να καλιεργήσουμε τον εαυτό μας ώστε αργότερα να το καταλάβουμε. Είναι ανόητο ν’αποκηρύτεις ότι δεν καταλαβαίνεις με το πρώτο. Ίσως παρατηρείς κάπου κάποια ατέλεια που σε σκανδαλίζει.

Γνωρίζεις παιδί μου την ιστορία του τσαγκάρη της Βενετίας;
Ο τσαγκάρης αυτός στάθηκε κάποτε και παρατηρούσε ένα θαυμάσιο πίνακα του Τιτιανού. Αφού τον παρατήρησε ώρα πολύ, είπε: «Ο πίνακας αυτός δεν αξίζει τίποτα. Οι ραφές των παπουτσιών είναι κακοζωγραφισμένες!»
Έχε λοιπόν παιδί μου, το νου σου μήπως κολήσεις κι’εσύ σε καμιά τέτοια ανάξια λόγου λεπτομέρεια και απορρίψεις ολόκληρο το υπέροχο οικοδόμημα της χριστιανικής πίστεως!

Θα φανείς δειλός;

Μένει ακόμη ζωηρά χαραγμένη στη μνήμη μου η εντύπωση που μου έκανε, όταν ήμουν μικρός μαθητής, η στάση του Πιλάτου απέναντι στον Ιησού. Μετά την ανάκριση που του έκανε, βγήκε και είπε στα πλήθη. «Δεν βρίσκω τίποτε το ένοχο στον άνθρωπο αυτόν»

Μου ερχόταν λοιπόν τότε να φωνάξω: «Γιατί λοιπόν δεν τον ελευθερώνεις; Γιατί τον παραδίδεις ανυπεράσπιστο στα χέρια των αμειλίκτων εχθρών του;»
Ο Πιλάτος όμως δεν ήταν ικανός για μια τέτοια γενναία πρωτοβουλία. Έτρεμε στη σκέψη ότι μπορούσαν να τον καταγγείλουν στον Αυτοκράτορα και να χάσει τη θέση του. Μπροστά σ’αυτό το ενδεχόμενο, τι σπουδαίο πράγμα να πεθάνει ένας αθώος; Αρκεί να εξασφαλισθεί η δική του ησυχία και προαγωγή.

Άνανδρη στάση! Από τότε που την πρωταντίκρυσα προκαλεί τον αποτροπιασμό μου. Αλλοίμονο όμως! Μέχρι αυτή τη στιγμή δεν παύει να επαναλαμβάνεται.

Πολλοί δυστυχώς είναι και σήμερα εκείνοι που προτιμούν να εγκαταλείψουν τον Ιησού, παρά να χάσουν κάτι δικό τους. Την ησυχία τους ίσως, την άνεσή τους, την εκτίμηση των «κοσμικών» κύκλων. Τους βλέπεις να χαμογελούν μπροστά στα ειρωνικά λόγια των «προωδευμένων» και σιγά- σιγά να συμμερίζωνται τις γνώμες τους και να προσχωρούν στην παράταξή τους, εγκαταλείποντας άνανδρα τον Ιησού.

Σε παρακαλώ όμως παιδί μου, να σκεφτείς: Για ποιο λόγο προδίδεις την πίστη σου; Ο Πιλάτος φοβήθηκε τον όχλο. Εσύ; Φοβάσαι λοιπόν κι’εσύ τους ανόητους φαντασιόπληκτους που νομίζουν ότι πουλούν πνεύμα όταν ειρωνεύωνται τη Θρησκεία;

Αν τόσο εύκολα εγκαταλείπεις το Χριστό, τότε πρέπει να σου πω καθαρά ότι δεν πρέπει να έχω καμιά εμπιστοσύνη σ’εσένα για κανένα ζήτημα. Οι μεγάλες ιδέες, παιδί μου, χρειάζονται οπαδούς πιστούς. Χρειάζονται πολλές φορές μάρτυρες. Όταν κανείς δεν σου αντιτάσσεται και κάθεσαι ήσυχος στην πολυθρόνα σου, είναι εύκολο να μου παριστάνεις τον πιστό.
Όταν όμως ξεσπάσει η μανία των αντιθέσεων∙ όταν ουρλιάζουν οι μανιασμένοι εχθροί και ο κίνδυνος του θανάτου κρέμεται πάνω απ’το κεφάλι σου, τότε θα φανεί τί είσαι στην πραγματικότητα.

Μέσα σε τέτοιους φοβερούς κινδύνους αναδείχθηκαν οι Μάρτυρες. Πρέπει να είσαι υπερήφανος γι’αυτά τα ανυπέρβλητα πρότυπα που σου έδωσε η πίστη του Χριστού. Θα είναι πολύ ωφέλιμο για σένα όταν συχνά διαβάζεις από τους άπειρους τόμους που έχουν γραφεί γι’αυτούς, τις ηρωϊκές ιστορίες τους. Θα νοιώσεις έτσι να τονώνεται η πίστη σου.

Η ήρεμη σταθερότητά τους. Η αξιοπρέπεια και ο άφθαστος ηρωϊσμός τους θα εμπνέουν και σ’εσένα αισθήματα αυταπαρνήσεως και διάθεση αγωνιστική. Ιδιαιτέρως θα σε συγκινήσουν οι περιπτώσεις των νέων εκείνων μαρτύρων που υπέστησαν πρόθυμα το μαρτύριο, παρά ν’απαρνηθούν τις πεποιθήσεις τους.

Πώς αλήθεια να μην εμπνευστείς απ’το παράδειγμα του νεαρού Ωριγένους που έγραφε στο δέσμιο πατέρα του για να τον παρακινήσει να φανεί σταθερός στο μαρτύριο;

Πώς ακόμη να μη μιλήσει στην καρδιά σου η στάση του νεαρού Κυρίλλου που ατρόμητος μπροστά στα βασανιστικά μέσα και μηχανήματα, παρακαλούσε τους δικαστάς του, γρήγορα να τον οδηγήσουν στο μαρτύριο, ώστε να φτάσει σύντομα στον Ουρανό;

Τέτοιες γενναίες ψυχές δεν φάνηκαν μόνο στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες. Κάθε εποχή, ακόμη και η σημερινή έχει να επιδείξει τους δικούς της αντιπροσώπους που αποτελούν ότι ωραιότερο έχει να παρουσιάσει.
Κάνε παιδί μου τη σύγκριση ανάμεσα στα γενναία αυτά παιδιά, τους μάρτυρες και τους ήρωες κάθε εποχής, και σ’αυτούς που προδίδουν για το τίποτα την πίστη τους και θα δεις σ’όλη την αποκρουστική έκτασή της την ανανδρία τους.

Ίσως, να επηρεάζεσαι από την κοινωνική τάξη αυτών που γίνονται συχνά οι αρνητές. Τους βλέπεις να φαίνονται πρώτης τάξεως κύριοι, άψογοι και ευγενοίς. Και όμως δεν είναι ότι φαίνονται! Αυτός που ειρωνεύεται την πίστη δείχνει ότι είναι ψυχικά βάναυσος, έστω κι’αν παρουσιάζεται εξωτερικά ευγενής.

Ακόμη κι’αν είναι μεγαλύτεροί σου στην ηλικία οι χλευαστές της Θρησκείας, εσύ έχεις καθήκον να πεις με θάρρος τη γνώμη σου και να τους δείξεις ότι δεν είσαι διατεθειμένος να δέχεσαι τις συκοφαντίες τους αδιαμαρτύρητα.
Πρέπει παιδί μου να υπερασπίζεσαι την πίστη σου. Πρέπει να γίνεσαι ο προασπιστής των ιερών και των οσίων. Δεν πρέπει να δείχνεις την άνανδρη συμπεριφορά του Πιλάτου. Είναι πολύ τιμητικό το καθήκον να στέκεσαι στις επάλξεις της πίστεως, γενναίος πρόμαχος της ευγενεστέρας ιδέας.
Φέρνε πάντοτε στο νου τα λόγια του Κυρίου που είναι αληθινή πηγή θάρρους για όλους τους αγωνιστές του καλού.

«Πάς ούν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς∙ όστοις δε αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. ι΄ 32-33).

Είμαι Χριστιανός!

Συχνά ακούς νέους να λένε ότι είναι ευσεβείς, έστω κι’αν τίποτε απ’τη ζωή τους δε φανερώνει την ευσέβειά τους. Το ζήτημα αυτό, υποστηρίζουν, είναι δικό μου, εσωτερικό ζήτημα. Δεν μπορεί ν’αναμιγνύεται κανένας άλλος ούτε είναι απαραίτητο να έχει εξωτερικές εκδηλώσεις.

Οι νέοι αυτοί βρίσκονται σε πλάνη. Είναι όμως πολύ δύσκολο να το αντιληφθούν, γιατί μέσα στη σκέψη τους υπάρχει ασφαλώς και κάποια αλήθεια.

Αλήθεια είναι ασφαλώς όταν λένε ότι η θρησκευτικότητα και η ευσέβεια είναι ζητήματα λεπτά, προσωπικά. Ζητήματα εσωτερικά του κάθε ανθρώπου στα οποία δεν μπορούν να’χουν πολύ ανάμιξη άλλοι. Αλήθεια ακόμη είναι το ότι δεν αποδεικνύει πολλές φορές ευσέβεια αληθινή, η αδιάκοπη συμμετοχή σε εξωτερικές λατρευτικές εκδηλώσεις.

Τίποτα από αυτά δεν αμφισβητώ. Συμφωνώ κι’εγώ ότι εκείνο που προέχει είναι η εσωτερική διάθεση κι’όχι τα λόγια. Η εξωτερική μόνο ευσέβεια δεν είναι ευσέβεια αληθινή.

Όλα αυτά όμως δεν μπορούν να σημαίνουν ότι η ευσέβειά μας πρέπει να είναι κρυφή χωρίς κανένα καρπό, χωρίς καμιά εξωτερική εκδήλωση. Δεν σου λέω βέβαια να βγεις και να φωνάζεις ότι είσαι ευσεβής. Δεν πρέπει όμως και να σιωπάς, όταν θα ακούς να προσβάλουν τις αρχές σου. Αυτό θα ήταν άνανδρο.

Υπάρχουν περιπτώσεις που και οι εξωτερικές εκδηλώσεις έχουν σημασία μεγάλη και για τον εαυτό σου και για τους άλλους. Είναι οι περιπτώσεις που οι εκδηλώσεις αυτές οι εξωτερικές, αποτελούν φυσική εξωτερίκευσει της εσωτερικής σου ευσεβείας, αβίαστη απόδειξη της ζωντανής σου θρησκευτικότητος. Τί τα θέλεις παιδί μου, όταν η ψυχή είναι υψωμένη στον Ουρανό, τα γόνατα εύκολα και αβίαστα λυγίζουν μπροστά στο μεγαλείο του Πλάστη.

Αυτό ακριβώς ήθελε να υπογραμμίσει και ο μεγάλος Ούγγρος πολιτικός Τσεκένυ όταν έλεγε: «Για να διαφυλάξω την εσωτερική γαλήνη μου, δεν είναι αρκετές οι ψυχικές μου μόνο εμπνεύσεις. Πρέπει να τηρώ και τους εξωτερικούς τύπους της Θρησκείας».

Ακολούθησε κι’εσύ παιδί μου, αυτό το καταστάλαγμα της πείρας. Όσο είναι αλήθεια ότι η εξωτερική ευσέβεια χωρίς την εσωτερική δεν είναι παρά υποκρισία, άλλο τόσο είναι αλήθεια ότι δεν πρέπει να διστάζουμε να εκδηλωθούμε φανερά, όταν πρόκειται να ομολογήσουμε την πίστη μας. Χωρίς περιστροφές πρέπει να σου πω ότι οι πιο αξιοθρήνητοι τύποι, είναι αυτοί που κοκκινίζουν…. για την πίστη τους!

Κοκκινίζουν για ότι έπρεπε να είναι υπερήφανοι. Σκύβουν το κεφάλι ενώ θα έπρεπε να το κρατούν πάντοτε άφοβα ψηλά.

Ο Χριστιανισμός παιδί μου, για τον ανθρώπινο πολιτισμό, υπήρξε ευλογία. Αν αφαιρέσεις από τον κόσμο ότι του έδωσε ο Χριστιανισμός, θα δεις να προβάλει μπροστά σου μια εικόνα αφάνταστης βαρβαρότητος και απελπισίας.

Όχι λοιπόν, παιδί μου! Καμιά ντροπή δεν πρέπει να αισθάνεσαι για την πίστη σου. Ψηλά το κεφάλι! Λέγε παντού με καμάρι κι’υπερηφάνεια ότι φέρεις το πιο τιμημένο όνομα που φάνηκε στην γη. Όποιος σε προκαλέσει ας πάρει τη θαρραλέα σου απάντηση: Είμαι Χριστιανός!

Η αληθινή ευσέβεια

Η αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα στην εξωτερική ευσέβεια και στην πραγματική εσωτερική ζωή μερικών νέων συντελεί ώστε πολλοί σοβαροί έφηβοι να απομακρύνονται από την πίστη. Άλλους πάλι τους απομακρύνει η υπερβολική συναισθηματικότης μερικών πιστών.

Η πραγματική ευσέβεια αφήνει πεδίο δράσεως και στο νου και στην καρδιά. Η αληθινή ευσέβεια δεν αγνοεί το μέτρο. Γι’αυτό ακριβώς η αληθινή ευσέβεια δεν ταιριάζει σε μια μόνο κατηγορία ανθρώπων, αλλά είναι κατάλληλη για όλους γενικώς. Άνδρες και γυναίκες μορφωμένοι και αμόρφωτοι μπορούν να έχουν την ίδια ευσέβεια, αρκεί αυτή να είναι αληθινή.

Τι εννοώ όταν λέω ευσέβεια αληθινή;
Άληθινή ευσέβεια είναι ο πηγαίος σεβασμός της ανθρώπινης ψυχής προς το Θεό. Είναι η πρόθυμη υποταγή στον Παντοδύναμο Δημιουργό, απ’την οποία πηγάζει η δύναμη και η διάθεση για τον αγώνα κατά του κακού εαυτού μας. Είναι η δύναμη της ψυχής που μας κάνει ικανούς να υποφέρουμε και να υπερνικούμε τις δοκιμασίες.

Κάποιος στρατηγός έδωσε κάποτε τον εξής ορισμό του καλού στρατιώτη: «Είμαι στρατιώτης σημαίνει ότι δεν τρώω όταν πεινώ∙ δεν πίνω όταν διψώ∙ παίρνω στους ώμους μου τον τραυματία συνάδελφό μου έστω κι’αν δεν μπορώ εγώ ο ίδιος να περπατήσω»

Και στρατιώτης του Χριστού είμαι: όταν δεν υποκύπτω στην αμαρτία, παρά τους πειρασμούς.
Όταν εκτελώ πάντοτε και ανεξαρτήτως συνεπειών το χριστιανικό μου καθήκον.
Όταν υπηρετώ πρόθυμα το Θεό και την αγάπη Του την τοποθετώ πάνω απ’όλα.

Όταν εκπληρώνω με χαρούμενη διάθεση τις καθημερινές μου, μικρές έστω, υποχρεώσεις, γιατί η αξία μιας πράξεως δεν εξαρτάται από τον όγκο της, αλλά από τη διάθεση, από την αγνή πρόθεση, από το πνεύμα της θυσίας.
Δεν μου αρέσουν οι νέοι της στρυφής ευσεβείας που κάθονται συνεχώς φοβισμένοι μακρυά απ’τους συντρόφους τους και δεν κάνουν φίλους από το φόβο μήπως μολυνθούν.

Δεν αμφισβητώ βέβαια την καλή τους διάθεση. Είμαι όμως υποχρεωμένος να τους πω ότι βλέπουν τα πράγματα ανάποδα.
Ο πραγματικά ευσεβείς νέος, ποτέ δεν είναι μισάνθρωπος. Δεν μιλά τόσο για τη Θρησκεία του, όσο ζει σύμφωνα μ’αυτή. Δεν γίνεται ποτέ αναξιοπρεπής, αλλά ούτε και δειλός λιποτάκτης. Δεν επιζητά τις διακρίσεις, αλλά δεν είναι και διατεθειμένος να υποχωρεί σε ζητήματα αρχών.
Σου τα λέω αυτά, γιατί ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί νέοι που έχουν τόσο πολύ εξασθενήσει μέσα τους την ευσέβεια, ώστε κινδυνεύει τελείως να ξεραθεί. Ο Θεός είναι γι’αυτούς ένας αγαθός γέρος που ζει κάπου μακριά και είναι χρήσιμος στις ώρες των κινδύνων.

Ωραία αλήθεια ευσέβεια! Εκεί που χρειάζεται γερή πνευματική τροφή, προσφέρει ένα φτωχό ξεροκόματο.
Ο αληθινά ευσεβής νέος, νοιώθει πολύ κοντά του το Θεό. Ζει και κινείται μέσα στο πνεύμα Του. Βρίσκεται συνεχώς κάτω από το ακοίμητο βλέμμα Του. Είναι ευτυχισμένος μέσα στην ατμόσφαιρα της Θείας παρουσίας. Απολαμβάνει με διάθεση την ομορφιά της αγνής ζωής και οπλίζεται με τη δύναμη εκείνη που είναι −μόνη αυτή − ικανή να προσελκύσει τις ανθρώπινες καρδιές.

Για τον αληθινά ευσεβή νέο, ο Ιησούς δεν είναι το απομακρυσμένο, ξεθωριασμένο πια ιδανικό, που άκουσε κάποτε την ιστορία του.
Είναι η πιο ζωντανή πραγματικότητα. Είναι ότι συναρπάζει και μαγνητίζει την ψυχή του. Είναι αυτό που θερμαίνει την καρδιά του και τον γεμίζει ενθουσιασμό. Υπάρχουν μερικοί που λένε ότι είναι ευσεβείς επειδή προσεύχονται και πάνε και στην Εκκλησία. Αυτά, όσο κι’αν είναι απαραίτητα, δεν είναι όμως αρκετά. Όταν λέω ευσέβεια αληθινή δεν εννοώ μόνο αυτά.

Εννοώ όλες γενικώς τις εκδηλώσεις της ζωής σου. Τις εσωτερικές και εξωτερικές. Για να’σαι ευσεβής πραγματικά δεν αρκεί να προσεύχεσαι όταν θα έρθει η τακτική σου ώρα ή όταν θα επισκεπτείς το ναό. Πρέπει να προσεύχεσαι «αδιαλείπτως».
Όταν διαβάζεις, όταν παίζεις, όταν τρως, όταν εργάζεσαι, όταν ασθενείς. Όλη σου η ζωή να’χει σκοπό τη δόξα του Θεού. Αυτό εννοώ όταν λέω να γίνεις αληθινά ευσεβής.

Γι’αυτήν όμως την ευσέβεια χρειάζεται ενθουσιασμός πύρινος. Χρειάζεται ποταμός ολόκληρος φλογερού ζήλου. Χρειάζεται ίσως κόπος.
Αξίζει όμως να κοπιάσεις. Έπαθλό σου θα είναι η χαρά, η παρηγοριά, η νίκη!

Η δύναμη της αληθινής ευσεβείας

Βρισκόμουν στην προσκοπική κατασκήνωση, μέσα στην καρδιά ενός μεγαλοπρεπούς, πανέμορφου δάσους. Δύο από τους κατασκηνωτές άρχισαν μια ζωηρή λογομαχία, που κατάληξε σε γερό ξυλοδαρμό. Ήταν ένα λυπηρό επεισόδιο που με έκανε να σκέφτομαι στον απογευματινό περίπατό μου πώς να το θίξω στην βραδυνή συγκέντρωση.

Καθώς περπατούσα, έφτασα στο μικρό παρεκκλήσι της κατασκηνώσεως και ομολογώ ότι δοκίμασα ζωηρή έκπληξη όταν είδα γονατισμένο μπροστά στο εικόνισμα της Παναγίας τον ένα από τους δύο νέους που είχαν τσακωθεί. Ήμουν πολύ κοντά του και με αντελήφθηκε. Πετάχτηκε όρθιος. Του είπα δυο λόγια ενισχυτικά και εξακολούθησα τον περίπατό μου. Η καρδιά μου είχε γεμίσει χαρά. Να τί είναι ευσέβεια αληθινή. Ευσέβεια που κάνει και τα αδύνατα ακόμη παιδιά χαρακτήρες δυνατούς και γενναίους. Χαρακτήρες που αναγνωρίζουν τα σφάλματά τους και ξέρουν να προχωρούν στη διόρθωση. Περιττό να σας πω ότι το βράδυ οι δύο κατασκηνωτές συμφιλιώθηκαν.

Θα μπορούσα να σου αναφέρω κι’άλλα πολλά παραδείγματα. Ποιός όμως ο λόγος; Νομίζω ότι δεν είναι ανάγκη να προχωρήσω περισσότερο για να πεισθείς ότι η Θρησκεία είναι πηγή ακατάβλητης δυνάμεως για κάθε περίπτωση της ζωής.

Ποτέ δεν πρέπει να δίνεις προσοχή στις φλυαρίες ότι τάχα η Θρησκεία εμποδίζει την κανονική εξέλιξη της ζωής και ανακόπτει κάθε ευγενική δημιουργία.

Υπό την επίδραση αυτών των θεωριών μου είπε κάποτε ένας 17χρονος νέος γεμάτος από δυναμισμό:
−Δεν θα’θελα να γίνω σαν άγιος!
−Τι εννοείς παιδί μου, τον ρώτησα.
−Να! Δεν μπορώ να κλειστώ στον εαυτό μου. Δεν θέλω να πάψω να γελώ!
−Ποιός παιδί μου σου είπε αυτές τις ανοησίες; Η θρησκευτική ζωή είναι ακριβώς το αντίθετο απ’αυτά που μου λες. Βεβαίως η θρησκεία θέλει να σε οδηγήσει στην αιώνια ζωή, δεν σου αποκλείει όμως και τις τίμιες και αγνές χαρές της επίγειας. Το αντίθετο μάλιστα. Δίνει στην επίγεια ζωή την πιο μεγάλη αξία. Την εξαγιάζει. Νομίζεις ότι η θρησκευτική ζωή θα σου κόψει το γέλιο. Δεν υπάρχει πλάνη μεγαλύτερη. Ο Χριστός παιδί μου, όχι μόνο δεν θα σου στερήσει το γέλιο και τη χαρά, αλλά θα σε κάνει αληθινά, βαθειά, πηγαία χαρούμενο, εξαγνίζοντας και κάθε άλλη χαρά σου που τη βρίσκεις στα παιγνίδια σου και τις άλλες αθώες σου απασχολήσεις.

Όχι παιδί μου, δεν θέλω να γίνεις «άγιος» όπως το νομίζεις εσύ. Θέλω να γίνεις ένας νέος γεμάτος δύναμη και ευθύτητα. Ένας νέος με προσωπικότητα που θα παίξει αύριο κάποιο ρόλο στη ζωή. Οποιοδήποτε τάλαντο κι’αν έχεις, όσο προικισμένος και αν είσαι με ικανότητες, όλα μπορείς να τα αξιοποιήσεις παραμένοντας μέσα στα αγνά πλαίσια της πίστεως.

Ταξιδεύεις παιδί μου μέσα σ’ένα ανήθικο και ξεπεσμένο κόσμο. Δεν ξεχνώ πόσες δυσκολίες σου δημιουργεί το γεγονός αυτό. Θέλω λοιπόν να σε βοηθήσω να περάσεις αυτό το ταξίδι χωρίς καμιά ζημιά∙ χωρίς απώλειες∙ χωρίς ενέργειες που θα σου φέρνουν ύστερα μεταμέλεια πικρή.
Κάνε λοιπόν, ευσυνείδητα το καθήκον σου, όπως σου το προστάζει του Χριστού μας η πίστη. Αυτή είναι η μεγάλη, η ένδοξη, η ολόφωτη αποστολή σου.

Το σπανιώτερο είδος

Ξέρεις ποιο είναι το πιο σπάνιο πράγμα στην εποχή μας; Ο ανδρικός χαρακτήρας! Ο χαρακτήρας δηλαδή εκείνος που ξέρει ποιος είναι ο σκοπός του και βαδίζει προς αυτόν χωρίς να λοξοδρομεί. Ο ίσιος και ευγενικός άνθρωπος με την αγνή κι’ολόφωτη καρδιά.

Τέτοιος χαρακτήρας πρέπει να γίνεις παιδί μου! Γι’αυτό ακριβώς έχεις ανάγκη απ’την ευσέβεια. Απ’τη θρησκευτική πίστη. Θα σου εξηγήσω αμέσως γιατί το λέω αυτό. Σου το λέω γιατί πιστεύω ότι:
Ο νέος που θρησκεύει είναι ο αξιοπρεπής νέος. Γνωρίζει την αληθινή αξία του εαυτού του και ξέρει που πρέπει να σκύβει πρόθυμα το κεφάλι και που πρέπει να το κρατά αδιάλλακτα ψηλά.

Ο νέος που θρησκεύει δεν καιροσκοπεί. Δεν συμμορφώνει τις αρχές του σύμφωνα με τις περιστάσεις. Μένει σταθερός, έστω κιαν χρειαστεί να έρθει σε αντίθεση με τον κόσμο ολόκληρο.

Ο νέος που θρησκεύει δεν είναι σκλάβος της ύλης. Δεν έχει μέλημά του αδιάκοπο τα υλικά αγαθά, τα επίγεια. Ξέρει να εκτιμά και τα πέραν του τάφου. Προτιμά την τίμια φτώχεια, παρά τον άτιμο πλούτο. Όλα μπορεί να τα θυσιάσει. Όλα εκτός από ένα. Την τιμή.

Ο νέος που θρησκεύει δεν είναι εγωϊστής. Χαλιναγωγεί τα ένστικτα και τις επιθυμίες του. Δεν κάνει τον εαυτό του κέντρο του κόσμου, γι’αυτό σέβεται και τους άλλους και τους ευεργετεί. Δεν είναι πεισματάρης και αδιάλλακτος. Ξέρει να υποτάσσεται και να υπακούει.

Ο νέος που θρησκεύει δεν είναι κατσούφης ούτε παράφορος. Ξέρει να τηρεί το μέτρο. Είναι ο αληθινά πολιτισμένος και τακτικός άνθρωπος που κινεί πάντα τη γενική εκτίμηση.

Ένας έμπορος ζήτησε κάποτε να προσλάβει ένα υπάλληλο. Έτρεξαν πολλοί με χίλιες συστάσεις. Εκείνος όμως κατέληξε να προσλάβει κάποιον που δεν είχε καμιά απολύτως συστατική επιστολή.

−Τί έκανες λοιπόν; Του παρετήρησε κάποιος. Πήρες υπάλληλο χωρίς συστάσεις;
−Τις περισσότερες συστάσεις απ’όλους τις είχε αυτός αγαπητέ μου∙ γι’αυτό τον πήρα. Θέλεις να στις πω; Άκουσε. Όταν μπήκε στο γραφείο μου, σκούπισε τα πόδια του∙ έκλεισε προσεκτικά την πόρτα. Δείγμα ότι του άρεσε η τάξη. Όταν μπήκε κάποιος ηλικιωμένος του πρόσφερε αμέσως κάθισμα δείχνοντας έτσι πόσο καλή ανατροφή είχε. Όταν έρριξα σκόπιμα κάτω κάποιο βιβλίο μόνο αυτός έσπευσε να το σηκώσει και να μου το δώσει. Ενώ οι άλλοι σπρωχνονταν ποιος να περάσει τον άλλο, εκείνος περίμενε υπομονετικά τη σειρά του. Τα ρούχα του ήταν καλοξεσκονισμένα, τα μαλλιά του χτενισμένα, τα δόντια του και τα χέρια του καθαρά. Πώς λοιπόν να μην τον προτιμήσω;

Τέτοιος πρέπει να είναι ο αληθινά ευσεβής νέος. Ο νέος που θρησκεύει δεν είναι απαισιόδοξος. Όσο κι’αν βλέπει γύρω του το κακό, η ψυχή παραμένει χαρούμενη. Είναι σαν το πουλί εκείνο που εξακολουθεί το τραγούδι του κι’όταν σπάσει κάτω από τα πόδια του το κλαδί, γιατί γνωρίζει ότι έχει φτερά! Δικά σου φτερά είναι η πίστη.

Ο νέος που θρησκεύει δεν χάνει το θάρρος του στις δυσκολίες. Ακόμη κι’αν δει να διαψεύδωνται τα όνειρά του, πάλι δεν απογοητεύεται, αλλά συνεχίζει την προσπάθειά του με ζήλο.

Αυτός παιδί μου είναι ο αληθινά ευσεβής και πιστός νέος. Έτσι πρέπει να γίνεις!

Η μεγάλη απόφαση

Σου έδειξα παιδί μου, ποιος είναι ο νέος με τον αδαμάντινο χαρακτήρα που ονειρεύομαι. Θερμά παρακαλώ το Θεό να γίνεις τέτοιος χαρακτήρας παιδί μου. Τέτοιους νέους χρειάζεται η Πατρίδα μας. Περισσότερο κι’από τα εργοστάσια κι’από τα τεχνικά έργα κι’από τις εμπορικές επιχειρήσεις, το μέλλον της Πατρίδος θα το οικοδομήσουν οι νέοι που θα έχουν χαρακτήρα. ΄Εχω την πεποίθηση ότι πολλοί απ’αυτούς που διαβάζουν αυτές τις γραμμές θα φιλοδοξήσουν να γίνουν τέτοιοι χαρακτήρες.

Δεν θέλω εσύ παιδί μου, να είσαι χριστιανός επειδή συνέβει να γεννηθείς από χριστιανούς γονείς. Πρέπει να είσαι χριστιανός γιατί το θέλεις∙ γιατί το διάλεξες∙ γιατί πίστεψες ότι είναι ο μοναδικός δρόμος∙ γιατί βλέπεις ότι μόνο στο δρόμο του Χριστού υπάρχει χαρά αληθινή και ευτυχία.
Είσαι χριστιανός γιατί αναγνωρίζεις την ατίμητη αξία της θρησκείας για τη ζωή.

Είσαι χριστιανός γιατί βλέπεις τα σωτήρια αποτελέσματα που έχει η ειλικρινής εφαρμογή του χριστιανισμού. Γιατί βλέπεις πόσο ευγενέστερους, καλύτερους, ανώτερους κάνει ο χριστιανισμός τους ανθρώπους.Αυτά τα αισθήματα πρέπει να κυριαρχούν μέσα σου παιδί μου.

Την εποχή της αρχαίας Εκκλησίας κάποιος Ρωμαίος στρατιώτης, ο Μάριος, είχε γίνει περίφημος για την ανδρειά του και γι’αυτό τον έκαναν εκατόνταρχο. Κάποιος όμως εχθρός του που εποφθαλμιούσε τη θέση του, πήγε και τον κατήγγειλε ότι είναι χριστιανός. Ο Μάριος δεν αρνήθηκε την ιδιότητά του τον ανέκριναν. Όταν λοιπόν είδαν οι δικαστές του ότι ήταν αληθινή η κατηγορία, του έδωσαν τρεις ώρες προθεσμία για να σκεφτεί και να αποφασίσει. Ο Μάριος έτρεξε αμέσως να συμβουλευτεί τον Επίσκοπό του. Εκείνος πήρε στο ένα του χέρι το Ευαγγέλιο και στο άλλο το ξίφος του Μάριου, του τα έδειξε και του είπε:
−Διάλεξε παιδί μου!

Αποφασιστικά ο γενναίος χριστιανός στρατιώτης άπλωσε το χέρι του στο Ευαγγέλιο και παρουσιάστηκε αμέσως στους δικαστές του για να τους ανακοινώσει θαρραλέα την οριστική του απόφαση.

Τη λέξη αυτή παιδί μου, «διάλεξε» θα την βρεις μπροστά σου άπειρες φορές μέσα στο ταξίδι της ζωής σου.
«Διάλεξε!» θα σου φωνάζει η παραστρατημένη κοινωνία με τα απατηλά της θέλγητρα.
«Διάλεξε!» θα σε προκαλεί και η άπιστη επιστήμη ή η φαντασμένη φιλοσοφία.
«Διάλεξε!» θα σου λένε τα μυθιστορήματα, οι κινηματογράφοι, τα άσεμνα θεάματα.

Διάλεξε παιδί μου! Θα γίνεις ο νέος με τον ακέραιο χαρακτήρα, την ολόφωτη ψυχή, το καθαρό βλέμμα, το υψωμένο μέτωπο ή ο σύγχρονος άψογος τύπος που κρύβει κάτω απ’το χρύσωμα της επιφάνειας τη σαπίλα και τη βρωμιά;

Θα γίνεις ελεύθερος ή δούλος;

Τί θα διαλέξεις παιδί μου; Το σκοτάδι ή το Φώς;

Σ’αφήνω ελεύθερο. Πάντως θα παρακαλώ θερμά το Θεό να σε προστατεύει και να σε φωτίζει.

Ο Θεός μαζί σου, παιδί μου!

ntinoula, ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΩ. :D