Έκατσα σήμερα να διαβάσω τις σελίδες αυτού του θέματος.
1) Το ουσιαστικό του συστατικού εδώ ερωτήματος είναι αν έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε ιερέα και αν ισχύουν τα μυστήρια αναξίου και δη αιρετικού.
Η έννοια "κρίση" στην Π.Δ. απ΄όπου και αντλεί και η σχετική θεματολογία της Καινής, άλλες φορές έχει την έννοια της δικαίας κρίσεως(π.χ. ο Ησαΐας λέει επιτιμητικά "δεν έκρινες ορφανούς(δηλαδή δεν αποκατέστησες ορφανούς)" και γενικά έχει διάφορα σχετικά παραδείγματα τέτοιας κρίσεως στο Α΄ κεφάλιο του βιβλίου του) και αποκαταστάσεως, άλλες φορές την έννοια της καταδικής. Σήμερα ο καθένας όπως βολεύει να ερμηνεύει, δίνει τις δικές τους προεκτάσεις στη λέξη κατάκριση.
Αν θεωρείς ότι πράξεις χριστιανού και δη ιερέως εμπίπτουν στο πλαίσιο που ορίζει η παράδοση της Εκκλησίας, καλά θα κάνεις να τον ελέγξεις. Φυσικά το μέτρο με το οποίο κρίνεις, συνιστά και το δικό σου κριτήριο με το οποίο θα κριθείς. Είναι ρίσκο. Το παίρνεις κρίνε. Και εδώ είναι το "μην κρίνεις ίνα μη κριθείς".
Ανάξιος ή αιρετικός ιερέας που όμως δεν έχει καταδικαστεί, έχει ιεροσύνη, τελεί έγκυρα μυστήρια και οφείλεται η τέλεση της μνημονεύσεώς του, πλην της περιπτώσεως που κηρύξει δημόσια, άποψη που εκκλησιαστικώς είναι επίσημα καταδικασμένη ως αίρεση. Αυτό συνιστά το β΄ μέρος του ΙΕ΄ Κανόνος της Α΄ & Β΄ Τοπικής εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου. Δεν ορίζουμε εμείς αυτόβουλα το ποιός είναι επίσημα αιρετικός, άρα και επίσημα καταδικαστέος, άρα και επίσημα ανενεργός.
Εν πάσει περιπτώσει, το συστατικό ζήτημα που ετέθη δεν είναι θεολογούμενο αλλά λυμένο Γραφικά και Συνοδικά.
2) Έχουμε εξηγήσει και στα προς Bessarion ότι συλλείτουργο δεν είναι μόνο το κοινό ποτήριο. Η δε μνημόνευση και ο ασπασμός κατα περίσταση, όπως ο λειτουργικός ασπασνός που έγινε στην Κωνσταντινούπολη, είναι Λειτουργικά Τμήματα της Παραδόσεως και συνιστούν όταν τελούνται συλλείτουργο, αφού με την πράξη τους αναγνωρίζεται η Ιεροσύνη του άλλου. Ούτε φήμες μπορείς να ψέλνεις στο Πάπα, ούτε ασπασμό εν ώρα Ορθοδόξου ακολουθίας και δη Θ. Λειτουργίας(!!!), ούτε Παπικός μπορεί να διαβάζει Ευαγγέλιο στα Ιταλικά στον Εσπερινό της Αναστάσεως κ.α.
3) Κατα κόρον μιλάμε συχνά με άπρεπο τρόπο. Και Γιάννη(Yavi) και άπρεπος ήταν ο περι γεροντοκόρης λόγος κ.α. και όποιος το καταλάβαινε προσωπικά θα το έπαιρνε.
Εντούτοις αυτό είναι δημόσιο. Το εν τω π.μ. ρουφιάνεμα σε μερικούς, εδω μέσα πάει σύννεφο. Ευχαρίστως θάβονται χρήστες και προσωπικά δεδομένα τους απο άλλους χρήστες, ενώ ταγοί και όχι μόνο του forum ευχαρίστως πετάνε μπηχτές(που συνήθως έχουν ένα χαρακτήρα του να ρίξω άδεια μπας και πιάσω σεξουαλικά γεμάτα). Σας πληροφορώ δε, ότι πολύς κόσμος δεν εμπιστεύεται τα π.μ. εδω μέσα και ζητάει διάλογο μόνο στο μαιλ.
Ως προς τα περι καταργήσεως του Νόμου περι οδόντος ούτε αυτό ισχύει. Η αναφερόμενη διάταξη της Παλαιάς Διαθήκης είναι Νόμος που συνιστούσε και Αστικό και Ποινικό Δίκαιο του Ισραήλ και δίνει ως μέτρο κρίσεως το δικαίωμα να ζητήσεις ένδικα ισόποση ανταπόδοση. Ωστόσο αυτό που είπε ο Χριστός και δεν κατήργησε κανένα Νόμο είναι(πλην την Ααρωνική Ιεροσύνη και Λατρεία), ότι η ουσία δεν είναι η απόδοση δικαιοσύνης αλλά η σωτηρία. Έτσι είναι προτιμότερο να απεμπολήσεις το έννομο και Γραφικό σου δικαίωμα για νομική αποκατάσταση. Γιατί η απεμπόληση δικαιώματος στο όνομα του Θεού, έχει κάτι που δεν έχει ο Νόμος: Μισθό απο τον Ουρανό. Διαλέγεις και παίρνεις. Ούτε για την αίτηση δικαιοσύνης κατακρίνεσαι. Θέλεις να το κάνεις, το κάνεις. Φυσικά βέβαια, προτροπές για αποφυγή της ενδίκου διαδικασίας υπάρχουν και στην Κ.Δ. όπως στον Παύλο και κάποιες στο Πηδάλιο(που νομίζω όμως ότι αφορούν την προσφυγή στα πολιτικά δικαστήρια για εκκλησιαστικά ζητήματα αλλά δεν είμαι σίγουρος).
Ως προς τις επικρατούσες απόψεις που ο Ιωνας αναφέρει:
α) Υπακούουμε σε όλα τα θέματα τους πνευματικούς μας ταγούς αυτοί ξέρουν και αν δεν μας οδηγούν σωστά θα είναι αυτοί υπεύθυνοι απέναντι στο Θεό και όχι εμείς. Οποιαδήποτε αμαρτία και αν κάνουν, κατά την τέλεση των ιερών μυστηρίων δεν υπάρχει καμία επίπτωση για μας και μπορούμε να συμμετέχουμε χωρίς κανένα ενδοιασμό….
Η απάντηση εδώ βρίσκεται στην περικοπή της Ιάσεως του εξ γενετούς τυφλού και στην απάντηση του Χριστού στο "μη και ημεις τυφλοί εσμέν;": Αν γνωρίζεις, δεν μπορείς να προφασισθείς ότι κάνω υπακοή στο γέροντα και αυτός θα λάβει την αμαρτία μου.
β) Όλα τα παραπάνω ισχύουν για την αμαρτία αλλά στην περίπτωση που υπήρξε μόλυνση με κάποιους αιρετικούς ή αιρετική άποψη, όλα τα μυστήρια είναι άκυρα και έχουμε αμαρτία αν κοινωνούμε μαζί τους.
Για το πότε είναι άκυρα τα Μυστήρια, έκανα αναφορά παραπάνω. Γενικά αυτή η άποψη είναι ζηλωτική και φωτογραφίζει τον κατα το δοκούν χαρακτηρισμό του τάδε ή του δείνα επισκόπου ως αιρετικού και άρα ....διακοπή μνημοσύνου.
γ) Σε κάθε περίπτωση υπάρχει πρόβλημα είτε αμαρτία είναι αυτή είτε αίρεση. Άλλωστε το ένα προέρχεται από το άλλο. Τα μυστήρια που τελεί αιρτικός και ασεβής ιερέας είναι άκυρα…
Δεν υπάρχει διαφορά σε αμαρτία και αίρεση, εάν εμπίπτουν αμφότερες στα πλαίσια των κωλυμμάτων ιεροπραξίας. Όπως και να έχει όμως, η Σύνοδος παύει όχι εμείς. Εμείς το πολύ-πολυ αποφεύγουμε την επιζήμια κοινωνία μαζί του. αιρετικό0 άνθρωπον μετα πρώτην και δευτέραν νουθεσία παραιτού
