«Όποιος πονά στον ξένο πόνο, τ'ανθρώπου μοιάζει μόνο»
Δημοσιεύτηκε: Δευ Αύγ 13, 2007 12:14 pm
Πόσο ευαίσθητος ο λαός μας και πόσο αλάνθαστος στην κρίσι του! Λοιπόν, για τον σοφό λαό μας, άνθρωπος είναι αυτός που συμπάσχει, συμμερίζεται, συμπονά τον ξένο πόνο. Άνθρωπος είναι αυτός που δεν μένει αδιάφορος, αυτός που δεν στέκεται ψυχρά, αυτός που δεν κλείνει τα μάτια, αυτός που δεν προσπερνά.
«Όποιος πονά στον ξένο πόνο, τ΄ ανθρώπου μοιάζει μόνο».
Γιατί, μερικές φορές, τραγικός δεν είναι αυτός που σηκώνει το σταυρό του, αλλά αυτός που μένει απαθής μπροστά στο σταυρό.
Ξεχωριστό δώρο του ανθρώπου είναι η δυνατότητα επικοινωνίας. Η δυνατότητα συμμετοχής σ΄ αυτά που ζει και βιώνει ο άλλος.
Ο άλλος που, κατά την θεία αποκάλυψη και διδασκαλία, είναι ο αδελφός μας. Και επειδή υπάρχει ο άλλος μ΄ ότι αυτό συνεπάγεται, γίνεται όμορφη και η δική μας ζωή.
Όταν μοιραζόμαστε τον πόνο, τα προβλήματα του άλλου, έχει νόημα η ζωή μας. Παίρνει περιεχόμενο, έχει στόχους.
Γιατί δεν υπάρχει πιο άχαρη καρδιά από αυτήν που χτυπά μόνο για τον εαυτό της.
Ο ατομισμός μας δημιουργεί την πιο μεγάλη δυστυχία. Η αδιαφορία στα προβλήματα, στα βάσανα του άλλου, φέρνει την πιο σκληρή μοναξιά. Εξάλλου, κανένας δεν μπορεί να είναι μόνος του ευτυχισμένος.
Κάθε κίνησις αγάπης που κάνουμε, δεν ανακουφίζει μόνο τον πάσχοντα, αλλά γλυκαίνει και τη δική μας ζωή, την κάνει πιο ανθρώπινη, πιο όμορφη. Η αδιαφορία αποβάλλει την ανθρωπιά. Η απάθεια στον πόνο του άλλου μας παραμορφώνει.
Όταν η αγάπη διαποτίζει τις σχέσεις μας, τότε η συμπόρευσή μας γίνεται ενδιαφέρουσα περιπέτεια. Επειδή η παρουσία των άλλων είναι μια μόνιμη πρόκληση αγάπης. Πρόκληση προσφοράς.
Δίνουμε αγάπη; Παίρνουμε χαρά!
Προσφέρουμε ενδιαφέρον; Παίρνουμε πληρότητα.
Χαρίζουμε κατανόηση; Παίρνουμε ανθρωπιά.
Παρέχουμε συγνώμη; Παίρνουμε γαλήνη.
Η αγάπη μας κάνει θεοειδείς. Η σκληρότητα κτηνοειδείς.
«Είναι χαριτωμένος ο άνθρωπος, όταν είναι άνθρωπος». Και ανθρώπους πραγματικούς μας κάνει η αγάπη. Διαποτισμένη η σκέψη του λαού μας από τη θεϊκή διδασκαλία, σοφά αποφαίνεται:
Όποιος πονά στον ξένο πόνο, τ΄ ανθρώπου μοιάζει μόνο».
Ας παραμείνουμε, λοιπόν, άνθρωποι!
Περιοδικό «Λυδία»
«Όποιος πονά στον ξένο πόνο, τ΄ ανθρώπου μοιάζει μόνο».
Γιατί, μερικές φορές, τραγικός δεν είναι αυτός που σηκώνει το σταυρό του, αλλά αυτός που μένει απαθής μπροστά στο σταυρό.
Ξεχωριστό δώρο του ανθρώπου είναι η δυνατότητα επικοινωνίας. Η δυνατότητα συμμετοχής σ΄ αυτά που ζει και βιώνει ο άλλος.
Ο άλλος που, κατά την θεία αποκάλυψη και διδασκαλία, είναι ο αδελφός μας. Και επειδή υπάρχει ο άλλος μ΄ ότι αυτό συνεπάγεται, γίνεται όμορφη και η δική μας ζωή.
Όταν μοιραζόμαστε τον πόνο, τα προβλήματα του άλλου, έχει νόημα η ζωή μας. Παίρνει περιεχόμενο, έχει στόχους.
Γιατί δεν υπάρχει πιο άχαρη καρδιά από αυτήν που χτυπά μόνο για τον εαυτό της.
Ο ατομισμός μας δημιουργεί την πιο μεγάλη δυστυχία. Η αδιαφορία στα προβλήματα, στα βάσανα του άλλου, φέρνει την πιο σκληρή μοναξιά. Εξάλλου, κανένας δεν μπορεί να είναι μόνος του ευτυχισμένος.
Κάθε κίνησις αγάπης που κάνουμε, δεν ανακουφίζει μόνο τον πάσχοντα, αλλά γλυκαίνει και τη δική μας ζωή, την κάνει πιο ανθρώπινη, πιο όμορφη. Η αδιαφορία αποβάλλει την ανθρωπιά. Η απάθεια στον πόνο του άλλου μας παραμορφώνει.
Όταν η αγάπη διαποτίζει τις σχέσεις μας, τότε η συμπόρευσή μας γίνεται ενδιαφέρουσα περιπέτεια. Επειδή η παρουσία των άλλων είναι μια μόνιμη πρόκληση αγάπης. Πρόκληση προσφοράς.
Δίνουμε αγάπη; Παίρνουμε χαρά!
Προσφέρουμε ενδιαφέρον; Παίρνουμε πληρότητα.
Χαρίζουμε κατανόηση; Παίρνουμε ανθρωπιά.
Παρέχουμε συγνώμη; Παίρνουμε γαλήνη.
Η αγάπη μας κάνει θεοειδείς. Η σκληρότητα κτηνοειδείς.
«Είναι χαριτωμένος ο άνθρωπος, όταν είναι άνθρωπος». Και ανθρώπους πραγματικούς μας κάνει η αγάπη. Διαποτισμένη η σκέψη του λαού μας από τη θεϊκή διδασκαλία, σοφά αποφαίνεται:
Όποιος πονά στον ξένο πόνο, τ΄ ανθρώπου μοιάζει μόνο».
Ας παραμείνουμε, λοιπόν, άνθρωποι!
Περιοδικό «Λυδία»