"Η ησυχία"
Δημοσιεύτηκε: Τετ Μάιος 14, 2008 5:59 am
[ Η ΗΣΥΧΙΑ
… Οι χριστιανοί των πόλεων και της υπαίθρου δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τον κόσμο, εφʼ όσον έχουν δημιουργήσει οικογένεια και υποχρεώσεις. Μπορούν όμως κατά μικρά χρονικά διαστήματα να επισκέπτονται ησυχαστικούς τόπους για να μπορούν να κάνουν κάποια αυτοεξέταση, κάποιο αυτοέλεγχο και να διορθώσουν κινήσεις και καταστάσεις της ψυχής τους που δεν λειτουργούν σωστά..Μπορούν να εγκαταλείψουν τον κόσμο με την έννοια της αρνήσεως και εγκαταλείψεως του κοσμικού φρονήματος ,που προκαλεί την εσωτερική ψυχική ηχορύπανση, τον εσωτερικό θόρυβο. Οι χριστιανοί μπορούν και πρέπει συχνά να απομονώνονται για λίγο στο δωμάτιό τους και να συζητούν με τον εαυτό τους, να τον βλέπουν έτσι όπως είναι και στη συνέχεια να προσπαθούν να τον διορθώνουν με τη χάρη του θεού και την καθοδήγηση του πνευματικού. Να τον εξυγιαίνουν, να τον θεραπεύουν, να τον τελειοποιούν. Κάποτε κάποτε μπορούν να επισκέπτονται ιερές Μονές είτε στην επαρχία τους, είτε στο Άγιο Όρος ,( οι άνδρες) ,και να μετέχουν στις ιερές Ακολουθίες μέσα στο κατανυκτικό περιβάλλον των μοναστηριακών ναών. Αυτού του είδους η ησυχία είναι και δυνατή και ευκταία.
Την ανάγκη της ησυχίας μας την δίδαξε ο ίδιος ο Κύριος με το παράδειγμά Του. Προτού αρχίσει το δημόσιο και κοσμοσωτήριο έργο Του, αποσύρθηκε στην έρημο δυτικά του Ιορδάνη σε κάποιο υψηλό μέρος ,που από τότε ονομάζεται Σαραντάριο όρος, όπου και παρέμεινε σαράντα μέρες με νηστεία και προσευχή. Και όταν στη συνέχεια άρχισε το έργο Του μας συμβούλεψε ,να κλεινόμαστε συχνά στο «ταμείον» μας, στο κελλί μας ή στο δωμάτιό μας και εκεί να μιλάμε με τον εαυτό μας και με το Θεό μας. Να αποφεύγουμε τους θορύβους των δημοσίων χώρων. Πολλές φορές μιλούσε στον κόσμο, στο λαό του Θεού σε ήσυχα και ερημικά μέρη, ώστε και οι ακροατές Του να προσέχουν περισσότερο και να κατανύσσονται πιο πολύ. Συχνά μετά από το κήρυγμα απομακρυνόταν από το λαό και τους Μαθητές Του στην ησυχία κάποιου βουνού και ʽκει μιλούσε με τον ουράνιο Πατέρα Του ως «ενώπιος ενωπίω».
Ο Μ. Βασίλειος λέγει ότι αρχή καθάρσεως της ψυχής είναι η ησυχία ,κατά την οποία ούτε η γλώσσα συζητεί τις ανθρώπινες υποθέσεις ούτε οι οφθαλμοί κοιτάζουν τα ροδαλά και αρμονικά σώματα ούτε η ακοή προσελκύει την προσοχή της ψυχής σε ακρόαση μελωδιών, που είναι συντεθειμένες με σκοπό την ηδονή, ή σε λόγους ευτράπελων και αστείων ανθρώπων, κάτι που έχει κατʼ εξοχήν τη δύναμη να παραλύει την προσήλωση της ψυχής . Διότι ο νους όταν δεν διασκορπίζεται προς τα έξω και δεν διαχέεται δια των αισθητηρίων προς τον κόσμο, επιστρέφει προς τον εαυτό του και από τον εαυτό του ανεβαίνει προς την έννοια του Θεού.
Χρειάζεται πάντοτε, αλλά ιδιαίτερα στις περιόδους των νηστειών , να αποφεύγουμε τις εξωστρέφειες ,για τις οποίες μιλεί ο Μ. Βασίλειος και να έχουμε στραμμένο το νου μας προς τον εαυτό μας και δια του εαυτού μας προς το Θεό. Ούτε να συζητούμε ξένες υποθέσεις , να κατακρίνουμε και να κουτσομπολεύουμε τους άλλους, ούτε να παρατηρούμε τα πρόσωπα των άλλων όταν μάλιστα αυτά είναι ωραία και είναι του άλλου φύλου, διότι «εκ του οράν τίκτεται το εράν». Από την όραση γεννάται η επιθυμία της αμαρτωλής πράξεως ,ούτε να ακούμε κοσμικά τραγούδια, που εξυμνούν το γεώδη έρωτα, ούτε να συμμετέχουμε σε αστεϊσμούς και αισχρά ανέκδοτα στη ζωή μας … ]
Από το βιβλίο
Αρχιμανδρίτου ΤΙΜΟΘΕΟΥ ΤΖΑΒΑΡΑ
«Ο ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ»
( Φιλοκαλικά θέματα)
ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ
… Οι χριστιανοί των πόλεων και της υπαίθρου δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τον κόσμο, εφʼ όσον έχουν δημιουργήσει οικογένεια και υποχρεώσεις. Μπορούν όμως κατά μικρά χρονικά διαστήματα να επισκέπτονται ησυχαστικούς τόπους για να μπορούν να κάνουν κάποια αυτοεξέταση, κάποιο αυτοέλεγχο και να διορθώσουν κινήσεις και καταστάσεις της ψυχής τους που δεν λειτουργούν σωστά..Μπορούν να εγκαταλείψουν τον κόσμο με την έννοια της αρνήσεως και εγκαταλείψεως του κοσμικού φρονήματος ,που προκαλεί την εσωτερική ψυχική ηχορύπανση, τον εσωτερικό θόρυβο. Οι χριστιανοί μπορούν και πρέπει συχνά να απομονώνονται για λίγο στο δωμάτιό τους και να συζητούν με τον εαυτό τους, να τον βλέπουν έτσι όπως είναι και στη συνέχεια να προσπαθούν να τον διορθώνουν με τη χάρη του θεού και την καθοδήγηση του πνευματικού. Να τον εξυγιαίνουν, να τον θεραπεύουν, να τον τελειοποιούν. Κάποτε κάποτε μπορούν να επισκέπτονται ιερές Μονές είτε στην επαρχία τους, είτε στο Άγιο Όρος ,( οι άνδρες) ,και να μετέχουν στις ιερές Ακολουθίες μέσα στο κατανυκτικό περιβάλλον των μοναστηριακών ναών. Αυτού του είδους η ησυχία είναι και δυνατή και ευκταία.
Την ανάγκη της ησυχίας μας την δίδαξε ο ίδιος ο Κύριος με το παράδειγμά Του. Προτού αρχίσει το δημόσιο και κοσμοσωτήριο έργο Του, αποσύρθηκε στην έρημο δυτικά του Ιορδάνη σε κάποιο υψηλό μέρος ,που από τότε ονομάζεται Σαραντάριο όρος, όπου και παρέμεινε σαράντα μέρες με νηστεία και προσευχή. Και όταν στη συνέχεια άρχισε το έργο Του μας συμβούλεψε ,να κλεινόμαστε συχνά στο «ταμείον» μας, στο κελλί μας ή στο δωμάτιό μας και εκεί να μιλάμε με τον εαυτό μας και με το Θεό μας. Να αποφεύγουμε τους θορύβους των δημοσίων χώρων. Πολλές φορές μιλούσε στον κόσμο, στο λαό του Θεού σε ήσυχα και ερημικά μέρη, ώστε και οι ακροατές Του να προσέχουν περισσότερο και να κατανύσσονται πιο πολύ. Συχνά μετά από το κήρυγμα απομακρυνόταν από το λαό και τους Μαθητές Του στην ησυχία κάποιου βουνού και ʽκει μιλούσε με τον ουράνιο Πατέρα Του ως «ενώπιος ενωπίω».
Ο Μ. Βασίλειος λέγει ότι αρχή καθάρσεως της ψυχής είναι η ησυχία ,κατά την οποία ούτε η γλώσσα συζητεί τις ανθρώπινες υποθέσεις ούτε οι οφθαλμοί κοιτάζουν τα ροδαλά και αρμονικά σώματα ούτε η ακοή προσελκύει την προσοχή της ψυχής σε ακρόαση μελωδιών, που είναι συντεθειμένες με σκοπό την ηδονή, ή σε λόγους ευτράπελων και αστείων ανθρώπων, κάτι που έχει κατʼ εξοχήν τη δύναμη να παραλύει την προσήλωση της ψυχής . Διότι ο νους όταν δεν διασκορπίζεται προς τα έξω και δεν διαχέεται δια των αισθητηρίων προς τον κόσμο, επιστρέφει προς τον εαυτό του και από τον εαυτό του ανεβαίνει προς την έννοια του Θεού.
Χρειάζεται πάντοτε, αλλά ιδιαίτερα στις περιόδους των νηστειών , να αποφεύγουμε τις εξωστρέφειες ,για τις οποίες μιλεί ο Μ. Βασίλειος και να έχουμε στραμμένο το νου μας προς τον εαυτό μας και δια του εαυτού μας προς το Θεό. Ούτε να συζητούμε ξένες υποθέσεις , να κατακρίνουμε και να κουτσομπολεύουμε τους άλλους, ούτε να παρατηρούμε τα πρόσωπα των άλλων όταν μάλιστα αυτά είναι ωραία και είναι του άλλου φύλου, διότι «εκ του οράν τίκτεται το εράν». Από την όραση γεννάται η επιθυμία της αμαρτωλής πράξεως ,ούτε να ακούμε κοσμικά τραγούδια, που εξυμνούν το γεώδη έρωτα, ούτε να συμμετέχουμε σε αστεϊσμούς και αισχρά ανέκδοτα στη ζωή μας … ]
Από το βιβλίο
Αρχιμανδρίτου ΤΙΜΟΘΕΟΥ ΤΖΑΒΑΡΑ
«Ο ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ»
( Φιλοκαλικά θέματα)
ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ